หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014]

[uaeb]

ลุงม้าน้ำหึงงงง. แทนที่จะบอกแม่ฟ้าไปตรงๆ
ส่วนแม่ฟ้าก้อไม่รุตัวเลยยยย

[harumi]

จะแอบฟังทั้งทีก็ไม่ฟังให้จบ

[saotome]

สุขสันต์ปีใหม่เช่นกัน
ปีนี้ก็หวังว่าคนเขียนจะมาต่อเรื่อยๆ
ไม่ทิ้งช่วงไปนานนะ 

[MokGaLaKom]

ฟาดฟันกันอีกแล้วคู่นี้
จะรักกันได้ยังไง ยังมองไม่เห็นหนทางเลย
ปากแข็งกันทั้งคู่ เฮ้อ

[SoN]

^^

[tuek]

ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลย
อยากอ่านฉากหวานๆ
อยากอ่าน nc แล่วอะ

[gookgik]

คุณลุงม้าน้ำหึงแม่ฟ้า  ไม่ยอมฟังอะไรเลย  ปากกับใจไม่ตรงกัน  เฮ้อ สงสารแม่ฟ้าของหนูลินจัง   

เชียร์ให้แม่ฟ้าตกลงปลงใจกับคุณธาดาดีกว่า

[ladyzakura]

  ทะเลาะกันที่ไร หนูลินเหนื่อยทุกที

[jitsupa apple]

คืนดีกันเร็วนะ

[kitty]

 

[ujen]

  สงสารหนูลินจัง

พ่อแม่ทะเลาะกันอย่างนี้

คืนดีกันเร็วๆ น่ะ

 

[aehJTS]

อุ้ยนึกว่าคุณธาดาจะมาแค่เป็นตัวกระตุ้นให้รู้ใจตัวเอง แต่ไหงกลายเป็นเชื้อเพลิงได้ละเนี่ย

  คะ

[♠DekDoy♠]

มันอะไรกันนักหนาฟ่ะ เหตุผลเนี่ยสะกดเป็นมั้ยเฮ้อออออ 

[TanyaPuech]

   ดราม่าอีกแล้ววววววววววววววว

เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักที

[NannY]

แหมนู๋ลินไม่น่าไปขัดจังหวะเลยนะ 

ปล. กำลังงงๆ ว่าคุณตะวันตกลงเป็นลุงหรือน้ากันแน่? น่าจะเป็นลุงมากกว่าหรือเป่าคะ?

อ่านตอนล่าสุดแล้วบรรยายว่าคุณตะวันเป็นน้า เลยแอบงงอ่ะค่ะ

[naja-kitase]

แอบสะกิดใจเล็กๆที่เตโชบอกว่า
ถ้าฟ้ากับธาดาพัฒนาไปถึงขั้นจดทะเบียนสมรส คือว่า เป็นผู้ชายทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ? 
หรือว่าจะไปจดกันที่ต่างประเทศอ่ะ แล้วถ้าฟ้องร้อง เราว่าทางตะวันจะดูมีเปอร์เซ็นต์ได้ตัวหนูลินมากกว่านะ
ตะวันไม่คิดให้ดีๆก่อนโวยวะ
่ทำให้น้ำฟ้าเสียใจอีกแล้ว แทนที่จะคิดให้ดีๆ แอบฟัง?ให้ดีๆก่อน วุ้ย

[Whatever it is]

ทะเลาะกันท้างงปี คู่นี้ เหอะๆ

[takara]

อร๊ายยยย หนูลินอย่าร้องลูก  แล้วก้อสวัสดีปีใหม่นะคร๊าบบบ

[greensnake]

ติดตามมาสองวัน อ่านทันแล้วค่ะ ดีใจจัง
ชอบหนูลินมากกก อยากได้ไว้ที่บ้านสักคน
คุณแม่ฟ้าก็น่ารัก ทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมไปเลย
ทำให้รู้สึกว่ายอมแลกทุกอย่างเพื่อหนูลิน
ตอนแรกแอบไม่ชอบพระเอกนะ เอาเงินฟาดหัว
แต่ตอนหลังๆ นี่พฤติกรรมดีขี้นมาหน่อย
แต่ตอนล่าสุดนี่สิ อ่านแล้วมันปวดใจอ่ะ
อืมมมม ความสัมพันธ์แย่ลงไปอีกขั้นแล้ว
จากที่ก่อนหน้านี้ดีขึ้นมากแล้วแท้ๆ
ฟังไม่ได้ศัพท์แล้วจับไปกระเดียดของแท้
แล้วอย่างนี้เมื่อไรจะรู้เรื่องกันล่ะเนี่ย
สงสัยต้องให้หนูลินช่วยซะแล้วล่ะมั้ง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
บวกเป็ดค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ

[BaII]

อยากอ่านตอนหวานๆอ่ะ  แต่คงไม่เหมาะกะคุณตะวัน อิอิ

[kikumaru]

ขอวิเคราะห์อาการของตะวันเรียกว่า
หึงเจ้าค่ะ
หึงแต่ไม่รู้จะทำไง รักเมื่อไหร่ยังไม่รู้ตัวเลย
อาการของโรคที่แสดงออกถึงได้พูดจาทำร้ายจิตใจฟ้าขนาดนั้น
วิธีการรักษา ง่ายๆเพียงแค่ทำความเข้าใจในความรู้สึกตัวเองแล้วทำดีกับฟ้ามากๆแต่นั้นเอง

[tamako]

อ้าว  คุณพ่อคุณแม่ทะเลาะกันต่อหน้าลูกมันไม่ดีนะค่ะ
สะเทือนทั้งใจเด็กทั้งใจคนอ่าน

[gupalz]

สงสารนู๋ลิน

[som]

ลุงม้าน้ำใหงทำรุนแรงกับแม่ฟ้างี้ละครับ
หนูลินจัดการลุงม้าน้ำด้วยนะที่รังแกแม่ฟ้า

[Altasia]

ดีกันเหอะ ปีใหม่ทั้งที

[mahmeow]

บรรยากาศแบบเดือดปุดๆเลยคะ..T_T

หนูลินเผลอแป๊บเดียวกลับมาทะเลาะกันต่อซะงั้น..

ถ้าหนูลินพูดได้คงบอกว่า..'สองคนนี้จะทะเลาะกานอีกนานมั้ยย...สนใจหนูหน่อยย'..แน่ๆเลย...55+

[silent_loner]

อย่าเข้าใจผิดกันนานะ
อีกคนก็ใจร้อนไม่ฟังอะไร อีกคนก็ไม่คิดจะอธิบาย
ขอให้หนูลินช่วยทำให้ป๊ะป๊ากับมาคืนดีกับคุณแม่ไวๆ 

[little_nok]

เจ้าที่บอกจริงเหรอค่ะ..
แล้วน้ำฟ้าจะมาอีกเมื่อไร
รู้สึกว่า งานแต่งงานที่มากันครั้งนี้ มันก็นานแล้วเน้อ
ยังไม่ไปไหนกันเลย

[Pupay]

 

[dek-zaal3]

คุณแม่...ครับผม !!!  Ch.32





               เช้าวันงานแต่งงานของโตยธรและม่าน   เริ่มคึกคักกันตั้งแต่เช้ามืด...  น้ำฟ้าไม่รู้ว่าเมื่อคืนรังสิมันต์กลับมานอนที่ห้องตอนไหน...  รู้แต่พอตื่นขึ้นมาเขาก็ยังมองเห็นใบหน้าคมพริ้มตาหลับอยู่ใกล้ๆ  โดยมีเพียงร่างของหนูลินคั่นกลางระหว่างเขากับชายหนุ่มเหมือนเดิม...  น้ำฟ้าค่อยๆดันตัวลุกจากที่นอน  แล้วเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จโดยเปลี่ยนชุดนอนเป็นชุดลำลองธรรมดา...  เมื่อเสร็จก็เข้าครัวไปต้มน้ำ  เตรียมทำอาหารเช้าง่ายๆไว้ทานเอง...  วันนี้เด็กหนุ่มเลือกทำเพียงขนมปังทาแยม...  ไข่ดาวกับไส้กรอกเท่านั้น...


               เด็กหนุ่มลังเลใจอยู่นานว่าจะทำเผื่ออีกคนที่เพิ่งทะเลาะกันไปเมื่อคืนดีหรือเปล่า...  แต่จิตใจฝ่ายดีของน้ำฟ้ามีเสียงที่ดังกว่า...  เด็กหนุ่มถือว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนใจร้ายใจดำขนาดนั้น...  แค่ทำอาหารเช้าเผื่อก็ถือเสียว่าทำบุญไปก็แล้วกัน...  ดังนั้นน้ำฟ้าจึงตัดสินใจทอดไข่ดาวและไส้กรอกเผื่อไว้สองจาน...  เอาผักที่เหลือจากมื้ออื่นๆมาหั่นเข้าแล้วก็วางเพิ่มลงในจาน...  ตักน้ำสลัดเตรียมไว้ให้ในถ้วยใบเล็ก  เหลือแค่ขนมปังที่รอให้เจ้าตัวมาปิ้งกินเองน้ำฟ้าก็เสร็จสิ้นขั้นตอนการทำอเมริกันเบรคฟาสต์อย่างง่ายๆ...


               คนตัวบางลงมือทานของตัวเองก่อนอย่างรวดเร็ว...เด็กหนุ่มเลือกทานขนมปังแยมส้มเพียงหนึ่งแผ่น   แล้วจงใจเว้นอีกสามแผ่นที่เหลือให้ชายหนุ่มตัวสูง... จบลงที่กาแฟเข้มๆหนึ่งแก้ว...  น้ำฟ้าก็พร้อมสำหรับการทำงานในวันนี้แล้ว...   เด็กหนุ่มค่อยๆเดินออกจากส่วนครัวไปยังบริเวณเตียง...  ตั้งใจจะปลุกหนูลินมาอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวหล่อๆเสียหน่อย...  ก็พบว่าเจ้าหนูตัวน้อยกำลังนอนเล่นนิ้วมือของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่บนเตียงอยู่แล้ว...  น้ำฟ้าหยุดมองเล็กน้อยก็ตัดสินเดินเข้าไปใกล้...  หนูน้อยส่งเสียงทักทายใสแจ๋วมาให้เขาแต่เช้าเด็กหนุ่มก็จุ๊บรับอรุณลูกก่อนจะค่อยๆช้อนตัวขึ้นบ่าเพื่อจะพาไปอาบน้ำ...


               ชายหนุ่มอีกคนก็ไม่ได้พูดอะไร...  น้ำฟ้าก็เข้าไปจับลูกน้อยขัดสีฉวีวรรณจนร่างน้อยทั้งนุ่มนิ่มทั้งหอมฟุ้งไปทั่ว...  เด็กหนุ่มประแป้งเด็กน้อยเสร็จก็ห่อใส่ผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ...  ตรงไปที่ตู้เพื่อจะหยิบชุดของลูกน้อยออกมาใส่ให้...  แต่พอเปิดตู้ออกดูกลับพบเสื้อเนื้อผ้านิ่มมือสีดำ  ที่ทำคอปกขึ้นคล้ายชุดสูทสำหรับเด็กแขวนอยู่พร้อมโบว์สีแดงเรียบร้อย...  มันถูกแขวนโชว์อยู่ใกล้กับชุดสูทสำหรับผู้ใหญ่อีกสองตัวที่มีแบบเหมือนกันทุกกระเบียดยกเว้นสีเนื้อผ้า...  ชุดตัวใหญ่กว่าเป็นสีดำ  ส่วนชุดที่ตัวเล็กกว่าเป็นสีขาว...  น้ำฟ้าหันมองคนที่ทำท่าเพิ่งลุกออกจากที่นอนแล้วคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างใจเย็น... 


              เด็กหนุ่มหันกลับมามองเสื้อผ้าในตู้อีกครั้ง...   ก่อนจะมองไปทางชุดสูทเด็ก  แล้วก้มลงมองชุดที่ตัวเองเตรียมไว้ให้ลูกก่อนแล้ว...  มันเป็นชุดผ้านิ่มสีแดงดำ  เป็นชุดสำหรับอาตี๋น้อยแบบจีน...  เด็กหนุ่มหยิบเสื้อของตัวเองมาถือใกล้ๆกับชุดสูทเด็กอีกตัว...  จากนั้นก็ก้มลงถามหนูน้อยที่ยังกินนิ้วมือตัวเองต่อไปอย่างอร่อยปากว่า...


"หนูจะใส่ตัวไหนลูก..."  น้ำฟ้าถามให้หนูน้อยเลือก  แม้จะรู้ว่าลูกคงไม่เข้าใจที่ถามไปเท่าไหร่...  แต่เขาก็พอจะสังเกตจากอาการคว้าหมับเข้าที่โบว์สีแดงของชุดสูทเด็กได้...แถมพอคว้าได้หนูลินก็พยายามจะเอามันเข้าปากท่าเดียวเลยแน่ะ... 


"อันนี้กินไม่ได้นะครับ...  ของหนูต้องไปดื่มนมมุ๊ๆตอนเช้าก่อนนะรู้มั้ย...  มา...รีบแต่งตัวดีกว่าหนูจะได้กินนมเนอะ..."  น้ำฟ้าพูดไปมือก็ถอดชุดจากไม้แขวนลงมา...  ดูเหมือนน้ำฟ้าจะใจกว้างพอดูที่ยอมให้หนูลินใส่ชุดที่ผู้ชายคนนั้นเลือกมาให้...  แต่ความจริงแล้วคนเป็นแม่ยังไงก็อยากให้ลูกได้เลือกในสิ่งที่ชอบด้วยตัวเอง...  น้ำฟ้าพยายามตามใจลูกเท่าที่จะทำได้หากมันไม่เหลือบ่ากว่าแรงนัก...  และจะห้ามปรามพร้อมสอนในสิ่งที่ไม่ควรทำให้ตั้งแต่เด็ก  แม้ว่าหนูน้อยจะไม่ค่อยเข้าใจก็ตามที...


                เด็กหนุ่มมาจับหนูน้อบไวโอลินแต่งตัวบนเตียงนอน...  จับหนูลินพลิกนอนหงายแล้วแก้ห่อผ้าจับใส่เสื้อสูทสีดำพร้อมกางเกงให้เรียบร้อย...   พอเสร็จตาหนูของเขาก็ดูแปลกตาไปกว่าที่เคย  ดูเหมือนเจ้าพ่อมาเฟียตัวน้อยๆกำลังแอ๊คท่าอยู่บนเตียงตาแป๋วแว๋วอย่างไรอย่างนั้น...  น้ำฟ้าก้มลงฟัดแก้มเนียนใสของลูกน้อยทั้งสองข้างอีกที  ก่อนจะเดินแยกไปที่ครัวเพื่อชงนมอุ่นๆมาให้...   ช่วงนี้อยู่ในช่วงฝึกให้เจ้าหนูหัดถือขวดนมเองอยู่...  น้ำฟ้าจึงอยู่ช่วยประคองขวดเล็กน้อย...


               จนเมื่อชายหนุ่มอีกคนที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยพร้อมใส่เสื้อสูทตัวในสีขาวก่อน  แล้วเหลือเสื้อสูทตัวนอกให้แขวนอยู่ที่ราวดังเดิม...เดินเข้ามานั่งใกล้ไม่พูดไม่จา...  น้ำฟ้าก็ลุกเดินสวนออกไปเพราะรู้ว่ายังไงชายหนุ่มก็คงช่วยเขาประคองขวดนมป้อนหนูลินแทนอยู่แล้ว...  เด็กหนุ่มจึงแยกตัวออกมาเตรียมจัดของลงกระเป๋าดังเดิมเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านพลาง...   ระหว่างที่นั่งแยกเสื้อผ้าใช้แล้วลงถุงแล้วก็เอาเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ใช้ใส่กระเป๋า  ดวงตากลมโตของเด็กหนุ่มก็คอยมองบรรยากาศบนเตียงระหว่างลุงหลานไปด้วย...  รังสิมันต์ป้อนนมให้น้องหนูลินจนเสร็จ...  ก็ค่อยๆช้อนก้นหนูลินพาดบ่า...  ตบหลังเบาๆเพื่อไล่อากาศในท้องให้หนูน้อย...  แป๊บเดียวเจ้าหนูลินก็เรอเอิ๊ก ! แล้วก็หันมาหัวเราะอิ๊อ๊ะกับรังสิมันต์ 


               และภาพต่อมาก็ทำเอาน้ำฟ้าเผลอหยุดมือไปชั่วขณะหนึ่งทันที...  เมื่อร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มบนเตียงเอนหลังพาหนูลินล้มตัวลงไปด้วยกัน...  ก่อนจะจับเจ้าหนูน้อยทำท่าบินสูงๆ   ริมฝีปากที่ปกติเคยแต่เม้มแน่นใส่เขากำลังคลี่ยิ้มกว้างเล่นกับหนูลินราวกับว่าโลกนี้มีกันอยู่เพียงสองคน...  ชายหนุ่ม 'ฟัด' หนูลินโดยไม่กลัวว่าเสื้อจะยับเลยแม้แต่น้อย...   ทำเอาน้ำฟ้าแอบเผลอคิดไม่ได้ว่า...  ผู้ชายที่ทั้งปากจัดทั้งโหดร้ายขนาดนั้นจะมีมุมที่เล่นกับเด็กๆได้น่ารักขนาดนี้อยู่ด้วยเหรอ...  และที่ทำให้น้ำฟ้าอึ้งไปยิ่งกว่านั้นก็คือ 'เสียงหัวเราะ' ใสๆกังวานของหนูลินที่สลับกับน้ำเสียงทุ้มห้าวที่ดังสอดแทรกมาเป็นระยะๆ... 


               หนูลินลูกแม่ฟ้าจะติดผู้ชายคนนั้นมากไปแล้วนะ...  น้ำฟ้าคิดพาลหน่อยๆอยู่ในใจ  เมื่อเห็นท่าทีแสนจะร่าเริงของเด็กตัวน้อยเมื่อได้อยู่ใกล้ผู้ชายคนนั้น...  ...ลืมแม่ฟ้าไปแล้วเหรอหนูลิน...  แม่ฟ้ายังนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ...  เริ่มเกิดอาการน้อยใจลูกชายสุดรักขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ...  เด็กหนุ่มจึงรีบๆจัดของจนเกือบเสร็จก็ดูเวลาว่าใกล้แล้ว  จึงค่อยลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวให้ตัวเองบ้าง...


               เด็กหนุ่มจงใจเมินชุดสูทสีขาวที่รังสิมันต์คงเหลือไว้ให้เขาใส่  แล้วเลือกหยิบเสื้อคอวีทรงจีนแขนยาวสีฟ้าพาดลายดอกไม้เก๋ๆแบบจีนสีแดง  คู่กับกางเกงผ้ายืดสีขาวใส่สบายที่ตัวเองเตรียมไว้แต่แรกมาใส่  ตั้งใจจะใส่เข้าคู่กับหนูลินแต่กลับมาโดนผู้ชายคนนั้นตัดหน้าเสียได้...  ไม่เป็นไรหรอก  มันก็แค่เรื่องชุด...จะคิดเล็กคิดน้อยไปทำไม...   พอเปลี่ยนชุดในห้อบงน้ำเสร็จแล้วน้ำฟ้าก็มานั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง  แล้วหยิบหวีมาหวีผมยาวของตัวเอง  ก่อนจะรวบผมขึ้นสูงแล้วรัดด้วยยางสีดำ   ปล่อยปอยผมม้ากับปอยหวานให้เคลียร์ลงสองข้างแก้ม   แถมยังนึกสนุกหยิบไดร์ม้วนผมที่หมอกานต์ให้เป็นของขวัญเมื่อปีที่แล้วมาม้วนปอยหวานให้เป็นลอนเล็กๆอีกนิด...   


              พอน้ำฟ้าลองฉีกยิ้มให้ตัวเองใส่กระจกปุ๊บก็ต้องรีบหุบยิ้มฉับทันที...   เมื่อจู่ๆเงาร่างสูงใหญ่ของใครบางคนก็มายืนซ้อนด้านหลัง...  พร้อมกับเอาสร้อยเส้นหนึ่งมาคล้องทำท่าจะใส่ลงบนคอเขา...  แต่น้ำฟ้ารีบคว้าสายสร้อยเอาไว้ทันแล้วดึงออกทันที... 


"นี่คุณจะทำอะไร...!"


"ก็จะใส่สร้อยให้ไง...เอามานี่สิ..." 


"ไม่...  ผมไม่ใส่..."  น้ำฟ้าปฏิเสธแล้วก็ยัดสร้อยคืนใส่มือหนาที่ยื่นมาขอ...  จากนั้นก็ทำท่าจะหมุนตัวแทรกผ่านไปหาหนูลิน...  แต่ข้อมือเล็กบางก็ถูกคว้าจับเอาไว้อีกครั้ง...


"เดี๋ยวก่อน...  ถ้าไม่ใส่สร้อยนี่ก็เอาผ้าพันคอคลุมไว้หน่อยสิ...  เปิดอกโล่งแบบนั้นอากาศก็เย็น...เดี๋ยวเธอจะเป็นหวัดแล้วเอามาติดหลานฉัน..." 


                พอได้ฟังน้ำฟ้าก็ก้มลงดูคอเสื้อของตัวเอง...  แหวกแค่นี้นี่ถือว่าเปิดโล่งจนต้องเอาผ้าพันคอมาใส่เลยเหรอ...  อ๋อ...ลืมไป...เขาเป็นห่วงหลานชายของเขาก็เท่านั้นเองนี่นะ...


"ไม่เป็นไร...ขอบคุณ...  แล้วถ้าลูกผมไม่สบาย...ผมมีเพื่อนเป็นหมอเด็กอยู่...ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก..."   พูดจบก็ทำท่าจะเดินต่อ  แต่มือใหญ่ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เขาเดินจากไปได้ง่ายๆ  "...มีอะไรอีก..."


              แน่นอนว่าถ้าไม่ได้ดั่งใจรังสิมันต์ก็ไม่หยุด...  ชายหนุ่มหยิบผ้าพันคอไหมพรมถักมือสีขาวมาคล้องใส่ให้ลวกๆ  จงใจให้ผ้าปิดคอระหงเอาไว้เสียมิด  แล้วก็ปล่อยชายยาวลงมาปิดช่วงไหปลาร้าที่ถึงแม้มันจะไม่ได้กว้างมากขนาดนั้นแต่มันก็ไม่สมควรให้คนอื่นเห็นอยู่ดี... 


"เล่นแหวกเสียขนาดนี้จะเอาไปล่อผู้ชายที่ไหนอีกล่ะ..."  และเพราะความปากไวไม่ค่อยได้คิดชายหนุ่มจึงพูดออกไปอย่างนั้น...   แล้วพอเห็นสายตาตวัดวาบที่มองกลับมาของเด็กหนุ่มตัวเล็กที่ไม่ขัดขืนการเอาผ้ามาพันคอเขาแล้วก็ถึงได้เพิ่งรู้สึกตัว...  ว่าประโยคเมื่อกี้มัน...ก็ดูแรงไปนิดเหมือนกัน... 


              ...ทำไมเวลาจะพูดอะไรกับเด็กนี่เราถึงไม่สามารถคิดอะไรได้นานเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ...


              น้ำฟ้าไม่ตอบกลับอะไรเพราะพูดอะไรไม่ออกและไม่อยากจะพูด...  เพราะถึงพูดไปมันก็ไม่เคยเข้าไปในใจหรือในความคิดของผู้ชายตรงหน้าได้เลย... 


              พอแรงมือเริ่มคลายน้ำฟ้าก็สะบัดข้อมือทิ้งแล้วเดินหนีไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่จัดเสร็จไปแล้วหนึ่งใบไว้ในมือ  จากนั้นจึงเดินไปช้อนอุ้มหนูลินไว้อีกหนึ่งมือ...  ก่อนจะเดินไปตรงประตู  วางกระเป๋าแล้วเปิดออก...  ...คุณธาดาเจ้านายของเขายืนเท้าแขนคอยอยู่ตรงนั้น... 


"อ้าวฟ้า...  จะเอากระเป๋าไปไว้ที่รถเหรอ...  มาสิพี่ช่วย..."  พร้อมกับที่พูด  ชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเข้ารูปดูเท่และเหมาะสมพอดีตรงหน้าน้ำฟ้าก็เดินเข้ามาคว้ากระเป๋าเดินทางที่เด็กหนุ่มวางกองไว้แทบเท้ามาถือ...   แต่ทันใดนั้นก็มีมือของผู้ชายอีกคนเอื้อมมาจากด้านหลังของเด็กหนุ่มมายื้อเอาไว้  ก่อนที่เจ้าของร่างในชุดสูทสีดำเต็มยศจะก้าวมายืนซ้อนหลังน้ำฟ้าที่อุ้มหนูลินเอาไว้...   


               สายตาคมที่ปิดบังอยู่หลังแว่นตาดำจ้องเขม็งคมกริบไปที่ธาดาแบบไม่เกรงใจ...  ก่อนจะออกแรงดึงกระเป๋าของน้ำฟ้ามาถือไว้เองพร้อมบอก...


"ไม่ต้อง...ฉันจัดการเองได้..."


              ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ...  มืออีกข้างที่ว่างก็เอามาคล้องเอวน้ำฟ้าที่หันกลับไปมองเขาอย่างตกใจให้กระเถิบเข้าใกล้...ทำท่าราวกับหวงเสียเต็มประดา...  แต่ธาดาที่ตั้งใจไว้แล้วว่าในเมื่อน้ำฟ้าบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน...  เขาก็มีสิทธิ์ที่จะเดินหน้าจีบแบบเต็มสตรีม...  ธาดาจึงกล้าเอื้อมมือเข้าไปจับกระเป๋าแล้วออกแรงดึงมาทางตัวเองแล้วบอกด้วยท่าทางสุภาพว่า...


"ผมช่วยคุณฟ้าเองดีกว่า...  คุณเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวไม่ใช่เหรอ...  งานเขาจะเริ่มแล้วนะคุณต้องไปอยู่ในงานได้แล้วไม่ใช่เหรอครับ...  ผมเอาไปให้เองจะสะดวกกว่า..."


"บอกว่าไม่ต้องก็คือไม่ต้อง...  ไป..."  พูดจบก็ออกแรงดันมือที่คล้องเอวบางไว้ให้เจ้าตัวเดิน...  แต่ดูน้ำฟ้าจะพะวงหันรีหันขวางอยู่ไม่กล้าไป...


"เอ่อ...เดี๋ยว...ผมเอาไปเองดีกว่า..."  เด็กหนุ่มเหมือนจะดูออกอาการเกรงใจจึงรีบคว้ากระเป๋าจะเอามาถือเอง  ทว่ารังสิมันต์ก็ยกหลบแล้วถือโอกาสนั้นดึงดันบังคับตัวน้ำฟ้าให้ออกเดินตามลงจากบ้านไป...  โดยไม่แม้แต่จะหันไปดูเจ้าของบริษัทสื่อสิ่งพิมพ์ขนาดใหญ่ที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่เพียงชั่วครู่ก็รีบออกเดินตาม... 


               แต่ทันใดนั้นคุณหมอณัฐกานต์กับคุณหมอก  พร้อมด้วยนายมาคัสก็เดินเข้ามาดักหน้าคนทั้งสามไว้ทันก่อนที่จะเดินห่างออกมาจากตัวบ้านไม่ไกล...  พอมาถึงปุ๊บคุณหมอกก็เป็นคนแรกที่ออกปากทักรังสิมันต์กับน้ำฟ้า...  ก่อนจะทำตาโตแล้วหันไปทักคนที่รีบเดินเร็วๆตามมายืนเคียงน้ำฟ้าอีกด้าน...


"อ้าวคุณธาดา...  พอดีเลยตอนนี้พระใกล้จะมาแล้วนะครับ...  คุณจะเข้าไปเก็บรูปคู่บ่าสาวพลางๆหรือเปล่า...เพราะหลังจากนี้เดี๋ยวคู่บ่าวสาวเขาอาจจะไม่ค่อยว่างแล้วนะ...  ตอนนี้เพิ่งจะแต่งตัวกันเสร็จด้วย  กำลังหล่อกำลังสวยกันทั้งคู่เลยนะครับ..."  หมอกบอกชายหนุ่มร่างใหญ่พร้อมรอยยิ้ม...


"คือ...พอดีผมจะช่ว..."


"มาคัส...เอากุญแจรถหมอณัฐกานต์มาที  เดี๋ยวฉันจะเอากระเป๋าฟ้าไปเก็บที่รถก่อน..."  รังสิมันต์จงใจพูดขัดขึ้นมา  ก่อนจะออกแรงดึงเอวของน้ำฟ้าให้ออกเดิน...  แต่พอก้าวไปได้สองสามก้าวก็หันกลับไปหาหมอกที่ยืนอึ้งไปเล็กๆด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มเล็กน้อยเหมือนเมื่อครู่ไม่ได้มีอะไรว่า


"เอากระเป๋าไปเก็บเสร็จแล้วพี่จะตามไปที่งานนะ...  บอกไอโตด้วยว่าให้รอก่อน..."  พูดจบก็ออกเดินต่อ  ไม่ระคายซักนิดกับทีท่าขัดขืนไม่ยินยอมที่น้ำฟ้าออกอาการไปตลอดทาง...  ส่วนมาคัสเพียงก้มหน้าให้นายธาดานิดๆแล้วรั้งแขนคุณหมอกานต์ที่ก็อึ้งไปเหมือนกันให้เดินตามไปบ้าง...  ทิ้งให้คุณหมอกอยูากับคุณธาดาที่มองตามร่างของน้ำฟ้าไปจนสุดสายตา...


"เอ่อ...  งั้นเราไปรอพวกเขาที่งานกันพลางๆดีกว่าครับ...  ตอนนี้ขนมของน้ำฟ้ากำลังได้รับความนิยมมากเลย  ยังไม่ทันเริ่มงานก็เริ่มร่อยหรอแล้ว...  เราไปลองชิมกันมั้ยครับ... มีทั้งขนมหยกมณี  ปั้นขลิบ  ทองเอกทองม้วนทองหยอด...  พวกทีรามิสึส้มกับพุดดิ้งชาไทยก็มีนะครับ...แต่ถ้าคุณไม่ชอบของหวาน...ก็ยังมีโยเกิร์ตเทอรีน  ฟรุ๊ตเค้ก..."  คุณหมอกพล่ามไปเรื่อยเพราะเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นมานิดๆ  ก็สงสารอยู่นะแต่ทำยังไงได้  ...น้ำฟ้าดันไปมีลูกกับคุณตะวันเขาเสียก่อน...เอ๊ย...มีหลานสิ...  แล้วดูสิน่ะ  คุณตะวันเขาออกอาการหวงแถมกันท่าแบบเต็มรูปแบบเสียขนาดนั้น...ก็นะ... 


"เดี๋ยวผมพาไปกินขนมย้อมใจ...  เอ๊ย !  เดี๋ยวผมพาไปทำใจ...เอ้ออ...  โอ๊ยช่างเถอะ...  อย่าคิดมากเลยครับ...มาถ่ายรูปให้ผม เอ๊ย...เจ้าบ่าวเจ้าสาวกันดีกว่า...ไปครับ..."  พูดผิดพูดถูกก็ไม่ค่อยกังวลหรอกว่าคนที่โดนเขาลากมือให้เดินตามมาด้วยจะเข้าใจ เพราะดูเหมือนหัวใจชายหนุ่มคงลอยไปหาลูกน้องกึ่งเพื่อนผมยาวของเขาคนนั้นแน่แล้ว...   


                  ธาดาโดนฉุดมือให้เดินตามผู้ชายตัวสูงโปร่งตรงหน้าไปแบบไม่มีหัวใจแล้วจริงๆด้วย... 




    -----------------------------------------------------------------------------




"เจ้านายคุณเข้าใจว่าตัวเองเป็นเจ้าบ่าวของงานเสียเองหรือยังไงเนี่ย...  ถึงได้ไปสั่งให้เจ้าของงานตัวจริงเขาต้องคอยตัวเองด้วยน่ะ..."


"นินทาลับหลังเจ้านายผมแบบนี้ระวังโดนเป่ากระจุยนะคุณ..." 


"คิดว่าผมกลัวเหรอ...  มีคุณอยู่ผมยังต้องกลัวอะไรอีก..."  คุณหมอพูดไปแบบไม่คิดอะไร  เพราะรู้อยู่แก่ใจดีว่านายมาคัสมาวนเวียนอยู่รอบตัวเขาเพราะต้องคอยเป็นบอดี้การ์ดให้เขาอยู่แล้วนั่นเอง...  คิดดูสิ...คอยตามระวังความปลอดภัยให้แม้แต่ยุงหรือมดซักตัวยังไม่เคยได้เข้าถึงเขาเลย...  (เวอร์ไป -_-")


"มั่นใจในตัวเองมากไปหรือเปล่าที่รัก..."  มาคัสพูดพร้อมเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง  มือก็ฉุดแขนคนตัวบางกว่าให้เดินหลบหินที่อาจทำให้เจ้าตัวสะดุดล้มได้เพราะลูกแมวน้อยของเขาชอบเดินไม่ดูทางเสมอเลย...


"เฮอะ...รู้อยู่แก่ใจดีนี่ไม่ต้องมาย้อนเลยนะ...  เอ้า...กุญแจรถ..."  พูดจบก็ยื่นพวงกุญแจรถให้กับนายฝรั่งร่างสูงรับไปจัดการต่อเอง...


                หนุ่มผมทองก็รับมาพร้อมรอยยิ้มมุมปากก่อนจะออกปากแซวเล่นๆ...


"ไม่กลัวผมเอากุญแจไปปั๊มไว้เหรอคุณ..."


"เฮอะ...ตลก !  นี่มันแค่กุญรถ  ไม่ใช่กุญแจห้อง..."  พูดเสร็จคุณหมอหนุ่มก็เดินไปยืนข้างเพื่อนที่ยืนรออยู่ตรงท้ายรถ...  นายมาคัสก็เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะกดสัญญาณปลดล็อกรถพลางบอกด้วยสีหน้าตายเหมือนเดิมว่า...


"อ้าว...คุณยังไม่รู้เหรอเนี่ย...  กุญแจห้องคุณน่ะผมปั๊มเก็บไว้นานแล้ว  กุญแจล็อกเกอร์คุณที่โรงพยาบาล  กุญแจห้องพักคุณผมก็มีสำรองไว้แล้วนะ  ขาดก็แต่กุญแจรถเนี่ยแหละ...งั้นถ้าคุณอนุญาตแล้วก็โอเคเลย...ผมจะได้เอาไปปะ...ปั๊ม...โอ๊ย !! shit !" 


"อะ...อะ...ไอ้สโตกเกอร์ !!  ไอ้โรคจิต !!  ฟ้ามานี่เลยอย่าไปยุ่งกับคนพวกนี้เลยนะ...  มันจะละเมิดความเป็นส่วนตัวมากไปแล้วนะคุณ !!!"  พร้อมกับที่พูดคุณหมอตัวเล็กแต่ใจโตก็กระทืบใส่เท้านายฝรั่งลงไปเต็มแรง  แล้วก็ชี้หน้าด่าฝรั่งที่ตัวสูงกว่าเขาเกือบเท่าหนึ่งด้วยอารมณ์โกรธอย่างถึงที่สุด...  มืออีกข้างคว้าดึงมือเพื่อนให้เข้ามาใกล้...  ทำท่าออกโรงปกป้องเต็มที่...  นายมาคัสที่ดูออกตั้งแต่แรกว่าถ้าไม่ใช่แก้มก็คงเป็นเท้าแน่...แต่ก็ยังไม่ยอมหลบ..  จงใจให้คนตัวบางได้ลงโทษเขาอย่างที่ใจนึก...


"โอ๊ย...ผมล้อเล่นหรอกคุณ !  ทำไมต้องลงโทษผมจริงๆด้วย..."


"ดี...สมน้ำหน้า...เรื่องแบบนี้ใครเขาให้เอามาล้อเล่นกันล่ะ...  อย่าให้รู้นะว่าคุณทำจริงๆ...ไม่งั้น...  ผมเอาคุณตายแน่ !!"  คุณหมอณัฐกานต์ขู่ฟ่อสุดฤทธิ์  เมื่อเห็นว่ากระเป๋าเพื่อนถูกเก็บเข้าที่เรียบร้อยแล้วก็สะบัดหน้าดึงแขนเพื่อนพาเดินหนีออกไปจากโรงรถทันที... ทิ้งเจ้านายและลูกน้องมาเฟียให้มองตามอึ้งๆ...


"นี่นายยอมเขามากไปหรือเปล่ามาคัส...  ทำไมถึงปล่อยให้พยศได้ขนาดนี้..." 


"ก็ติดมาจากบอสนั่นแหละครับ...  ขนาดผมจะถือกระเป๋าให้บอสยังไม่ยอมให้ถือเลยไม่ใช่เหรอ..."  มาคัสย้อนกลับนิ่มๆ  แล้วกระโดดสองสามทีเพื่อเช็คสภาพว่าไม่มีกระดูกนิ้วเท้าข้อไหนบาดเจ็บจริงๆ...


"กระเป๋าใบแค่นั้นฉันถือของฉันเองได้น่า...  บอกพวกที่เหลือให้ระวังคนเข้าออกให้เข้มงวดหน่อย...  เพราะฉันตะหงิดใจว่างานวันนี้อาจมีปัญหาขึ้นแน่..."


"ครับ..."  มาคัสตอบ  สายตามองตามเจ้านายหนุ่มที่กำลังรีบเร่งเดินตามน้ำฟ้ากับคุณหมอณัฐกานต์ให้ทัน...  ว่าแต่ผมยอมคุณหมอมาก...  ยอสนั่นแหละเยอะกว่าผมอีก...


               ฝรั่งหนุ่มคิดในใจ  มือก็โยนกุญแจรถเล่นเบาๆแล้วพึมพำกับตัวเอง...


"เท่านี้ก็ครบแล้ว...  หาโอกาสชิงมาตั้งนาน  ไม่นึกว่าจะเอามาก๊อปปี้ได้ง่ายๆแบบนี้เลย..."  ฝรั่งหนุ่มพูดแล้วยิ้มกับตัวเอง...  ก่อนจะนึกได้ว่าพูดอยู่คนเดียว... 


               ...ใกล้บ้าเต็มทีแล้วแฮะเรา  แค่ได้ปั๊มกุญแจก็ต้องดีใจด้วย...  นึกได้แล้วก็ออกเดินตามไปบ้านใหญ่  เพื่อหาดินน้ำมันมาเตรียมปั๊มลูกกุญแจไว้อย่างที่ตั้งใจ...       


    -----------------------------------------------------------------------------