หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014]

[pattybluet]

นอกหน้านอกตาตลอดค่ะ คุณปะป๊า 
น่ารักมากๆๆเลยค่ะ

[momo9476]

ตัดใจซะเถอะลุงธาดา

[Vavaviz]

รอมาต่อค่าาาาาาาาาาาาา

น่ารักมากกกกกกกกกกกก >///<
หลงหนูลินจริง ๆนะเนี่ย
 

[ลู่เคอOlive♥]

รังสิมันต์ปากจัดจริง ๆ หึงก็แรง แต่ไม่เป็นเราชอบ อิอิ
ก็ไม่บอกฟ้าไปละ ว่า ป๊ะป๋านอกจากจะรักลูกแล้ว ยังรัก'แม่'ด้วย

[uknowvry]

โอ๊ย ดีใจแทบตาย คิดถึงหนูลิน และยังปากเสียเหมือนเดิมนะพระเอกเรื่องนี้ 555

[BaII]

ฮิ๊ววววว น่ารักมากเลย คุณรังสิมันต์
แอบฮาน้ำฟ้าตรงที่ว่า หนูมีแต่เหงือก หนูจะกินได้ยังไงลูก ห้าๆ เข้าใจแต่งนะคับ คนเขียน
โดนอ่ะ เรานั่งหัวเราะคนเดียว เหมือนอิบ้าเลย ตลกดี

[beery25]

รอให้บอสลงมือ 

[Bowbonk]

มาอัพทุกวันเลยได้มั๊ยอ่ะ     น่ารักจังเลยอ่ะเรื่องนี้   ดีนะที่เข้ามาตามอ่านอ่ะ   ชอบมากเลยอ่ะ


อีตาบอสนี่ก้อนะดูเหมือนจะโหด  แต่ก้อใจอ่อนเนอะ   น่าร๊ากอ่ะ



ชอบหนูลินจังเลย   เด็กอะไรเนี่ย   ฉลาดเกินไปแล้ว    นึกถึงหลานเลยอ่ะ


น้ำฟ้าก้อบอกคุณบอสไปตรงๆเลยซิว่าไม่ได้ชอบธาดาอ่ะ  บอสจะได้หวานๆๆกันอีกอ่ะ   ชอบๆๆๆ



สุดท้าย    รออยู่นะได้โปรด   จะลงแดงตายแล้ววว   อยากอ่านอ่ะ

[atommic]

เมื่อไหร่ลุงตะวันจะลงเอยกับแม่ฟ้าสักทีเนี่ย  ลุ้นจนตัวโกงตัวงอแล้วววว

[penda]

ข้าใจผิดกันอีกแล้ว เฮ้อออ
หนูลินน่ารักมากอ่ะ   
พยายามเข้านะหนูลิน ให้ป๊ากับม้าคืนดีกันให้ได้ไวๆนะ

 

[pita]

อัพถี่ ชอบ ฮ่าๆๆๆ

[nOn†ღ]

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ 

[j4c9y]

อ่านไปอมยิ้มไปตลอดเวลา  สองคู่นี้น่ารักได้ใจ

[b_hihi]

มาต่อได้แล้ว
นะครับ อยากอ่านแล้ว

รอ รอ  เป็นกำลังใจครับ

[kikumaru]

เขินมาก อ่านไปทึ้งผ่าห่มไป
ปรากฎขาดไปเป็นจุดๆ
คุณพระเอกของเราจะรีบทำอะไรก็รีบเข้านะ
จะหาว่าไม่เตือน
แค่ประกาศออกปากไปมันผูกมัดอะำไำรไม่ได้หรอก
ก่อนที่คุณธาดาผู้แสนดีจะแทรกกลางเข้ามา
รีบซะ แล้วหลังงานเลิกคิดเหรอว่าจะห่างกันได้
คุณชายเธอจะไม่ลากไปไหนมาไหนด้วยแน่นะ
ออกจะหลงทั้งแม่ลูกขนาดนี้
รอตอนต่อไปนะคะ กำลังเข้าเนื้อเข้าน้ำดี
ส่วนสอบก็เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
เพราะคนอ่านไม่มีช่วงเวลาอันลำบากแบบนั้นแล้ว
แต่ยังต้องทำรายงานนำเสนอต่างอยู่เหมือนเดิม
สู้ๆๆจ้า เอาใจช่วยจะได้มาอับเร็วๆ อิอิ

[silent_loner]

รังสิมันต์ชัดเจน!!
ทำเอาธาดาและมุกลดาอึ่งไปเลยทีเดียว
แต่แอบรุนแรงกับน้ำฟ้าเหมือนเคย เดี๋ยวแม่แมวช้ำเน้อ 

[hobazaki]

เอ เท่าที่อ่านของคนอื่นก็มีเฉพาะตอนแรกนะคะ ไม่ได้จำป็นต้องทุกตอนนะคะ


สู้ๆนะคะ รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่ะ 

[sam3sam]

ลุงม้าน้ำ หึงทุกทีนี่ทั้งลากทั้งดึงเข้าบ้านเข้าห้องตลอด
เพลาๆแรงบ้างเถอะน้ำฟ้าแขนคงช้ำหมดแล้วมั้ง
แต่แบบนี้ถ้าน้ำฟ้ามีลูกเองได้คงมีลูกหัวปีท้ายปีแน่ๆ

[pp_song]

สนุกมากๆเลย อ่านรวดเดียวจบ

[myapril]

คุณลุงม้าน้ำถนอมแม่ฟ้าหน่อยสิ
หนูลินน่ารักได้ตลอดดดด

[Marinmin]

ในที่สุดก็อ่านจบ = = 
แต่รู้สึกว่าลุงตะวันฉุดกระชากลากถูแม่น้ำฟ้าบ่อยไปแล้วว ถนอมบ้างก็ได้ ช้ำหมดแล้วว 

[Santa_Raysarung]

  น่ารักมากๆค่ะ มาต่อไวไวเน้ออ

 

 

[boworange]

  กระแสตอบรับล้นหลาม...แต่คนเขียนนานๆมาต่อ 

  ได้อ่านวันไหนก็อารมณ์ดีไปทั้งวัน.....

   รีบๆมาต่อนะคะ

[akike]

ปู่เสื่อรอเป็นเพื่อนกระทุ็ข้างบน

หนูลินจ๊ะ  เมื่อไหร่ป๊าม๊าหนูจะเลิฟกันสักที

[mascot]

ปะป๋าหึงโหด บอกคุณแม่ดีดีก็ได้นะ
เดี๋ยวจะช้ำซะหมดน้าาาาาา

[Horizon]

มานอนรอ

[GAZESL]

พอกันทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง
แต่เจ้านายนี่ทั้งร้ายทั้งปากแข็ง ชิส์
หึงหน้ามืดแล้วก็มาประชดใช้กำลังกะน้ำฟ้า
ขอให้น้ำฟ้าโกรธซะให้เข็ด

[nan53]

คิดถึงหนูลิน.. คุณแม่น้ำฟ้าค่ะ.. เมื่อไหร่จะมาอัพให้หายคิดถึงน๊า....

[dek-zaal3]

คุณแม่...ครับผม !!!  CH.33




             รังสิมันต์อุ้มลูกมือซ้ายแล้วก็ลากน้ำฟ้าด้วยมือขวาเข้ามาในบ้าน  และเมื่อตอนกำลังจะผ่านชานบันได...   เขาก็เจอเจ้าบ่าวที่กำลังเดินลงบันไดมาในชุดสูททักซิโด้เชิ้ตปีกนก  สวมทับด้วยสูทผ้าวูลทอลายในตัวสีเทาอ่อน  ปกสองชั้น  กระดุมสีดำและคาดผ้าคาดเอวสีดำดูเข้ากันมาก  ทุกส่วนมาประกอบกันอย่างลงตัวบนร่างของโตยธร  พ่อเลี้ยงหนุ่มที่ปกติจะดูดิบๆเถื่อนๆ  วันนี้ภาพพจน์ของเขาเปลี่ยนไปเป็นเจ้าบ่าวที่ดูไฮโซหรูหรา  และมีสไตล์แบบโมเดิร์นได้ไม่ยาก...   ขนาดรังสิมันต์เองก็ไม่อยากจะคิดว่าเพื่อนเขาจะดูดีได้ขนาดนี้ในชุดสูทแบบตะวันตกซึ่งนานๆทีเพื่อนเขาถึงได้มีโอกาสใส่...   


             โตยธรเดินติดกระดุมข้อมือแล้วจ้องเขม็งมาทางรังสิมันต์ที่จับจูง...ไม่สิ  ต้องเรียกว่า 'ลาก' น้ำฟ้าเสียมากกว่า...  ชายหนุ่มจึงรีบส่งเสียงทักท้วงเพื่อนไว้ก่อนที่ร่างสูงอีกคนจะลากคนผมยาวตัวขาวกว่าเข้าห้องเขาไป...


"เฮ้ย...จะไปไหนวะ..."  พร้อมกับที่พูดชาหนุ่มก็รีบสาวเท้าลงมาทันดักหน้ารังสิมันต์ที่ทำท่าจะจ้ำอ้าวไม่ตอบคำถาม...


"เปล่า..."  ตอบว่าเปล่า...แต่กลับจะลากน้องฟ้าไปต่อเนี่ยนะ...


"ตรี...ธัช...!"  โตยธรออกคำสั่งลูกน้องสองคนที่ตามลงมาดังลั่น  ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำทั้งสองก็เดินเข้าไปขวางไว้ทันทีอย่างรู้หน้าที่...


"เป็นอะไรอีกวะ...  แล้วนี่จะพาน้องฟ้าไปไหน..." 


"..."  รังสิมันต์มีสีหน้าราวกับอดทนกับอะไรบางอย่างสุดๆ...  ชายหนุ่มหันกลับมามองเพื่อนแล้วพูดเสียงเย็นว่า...  "...ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเด็กนี่..."


"เรื่องอะไรวะ...คุยตรงนี้ไม่ได้รึไง..." 


"...เรื่องส่วนตัว...   เรื่องภายในครอบครัวฉัน...  แกอย่ายุ่งดีกว่าไอโต..."


"แต่แกกำลังอารมณ์เสียนะเว้ย...  ฉันเป็นห่วงหนูลินกับคุณฟ้าเขา...  แกยิ่งเป็นประเภทของขึ้นแล้วดับยากอยู่ด้วย..."  โตยธรพูด  พยายามดึงสติเพื่อนคืนมาเมื่อเขาเห็นว่ามันเริ่มลอยลิบๆหายไปยังไงไม่รู้...


"เฮ่ะ..."  หนูลินร้องออกมาเล็กๆเมื่อได้ยินชื่อตัวเองแทรกอยู่ในบทสนทนาด้วย  จากนั้นก็เอากำปั้นเล็กๆของตัวเองยัดเข้าปากต่อ...  ก็เมื่อกี๊เขายังไม่อิ่มเลยนี่นา...หนูลินหิวนมอ่ะ...


"ฮื้อ...มะ...มะมะ...อาา..."  พอความรู้สึกบอกมาดังนั้นเจ้าตัวน้อยก็พยายามเอนตัวเข้าหาคุณแม่ที่ยืนอยู่ใกล้เขาแท้ๆแต่ก็ไม่ยอมอุ้มเขา...เจ้าหนูพยายามอยู่หลายทีก็ไม่เป็นผล  สุดท้ายเจ้าตัวน้อยก็เลยต้องขมวดคิ้วเบะปากเมื่อมันไม่ได้ดั่งใจเพราะคุณลุงตัวใหญ่ไม่ยอมปล่อยเขาเสียที...   


"ฮื๊ออออ...  อื้ออออออ...มะ...มาาาาา...."   ...แอ๊...จะหาแม่อ่ะ...


"หนูลิน..."  น้ำฟ้าครางเรียกชื่อลูก  มือก็พยายามแงะนิ้วใหญ่โตที่ยังบีบต้นแขนเขาอยู่...เพื่อจะได้ยื่นมือของตัวเองเข้าไปอุ้มลูกได้...แต่มันก็ยากเย็นเหลือเกิน  โตยธรเห็นดังนั้นจึงออกปากเตือนเพื่อนแม้พอจะเห็นเค้าลางว่ามันอาจจะไม่สำเร็จ...


"...ไอตะวันปล่อยคุณฟ้าซะ...  หนูลินจะร้องแล้วไม่เห็นรึไง...  ไปแยกลูกแยกแม่เขาทำไมวะ..." 


"...เรื่องของฉัน...  แกไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้หรอกไอโต...  เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันมีสติดี...  ไม่ได้โกรธขนาดคิดจะทำอะไรเลวๆอย่างที่แกกลัวใส่เด็กนี่หรอก...  เราแค่มีเรื่องต้องคุยกัน..."


"แล้วแกจะพาเขามาดีๆไม่ได้รึไงวะ...  ทำไมต้องฉุดกันด้วย..."  โตยธรรับสารขอความช่วยเหลือที่ส่งผ่านสายตามาได้จึงพยายามช่วยเท่าที่ทำได้...  ตัวเขาน่ะสงสารหนูลินมากที่สุดเพราะก็แอบหลงรักเจ้าเด็กแก้มป่องนี่อีกคนเหมือนม่านนั่นล่ะ...  ส่วนเพื่อนเขาก็กระไร...  เห็นๆอยู่ว่านี่ก็หลาน  ส่วนนั่นก็น้าของหลาน...  จะช่วยญาติดีกันให้ได้ทั้งสามคนนี่มันจะตายเอาให้ได้รึไงวะ...  คิดแล้วเขาก็พูด...เผื่อเพื่อนเขาจะสำนึกได้บ้าง...


"แกนี่ก็ยังไงวะไอตะวัน...  ถ้าไม่เห็นแก่หน้าฉันก็เห็นแก่หนูลินซะบ้าง...  นี่ก็หลานตัวแท้ๆ...ส่วนนั่นก็แม่หลานนะเว้ย...  แกจะทำดีๆกับน้องฟ้าเพื่อหนูลินหน่อยไม่ได้รึไง...  ไหนบอกว่ารักหลานนักรักหลานหนา...  อยากเลี้ยงแกเอง...  แต่ถ้าสภาพนิสัยแกยังเป็นแบบนี้ล่ะก็...ปล่อยหลานให้อยู่กับแม่เขาเหอะว่ะ...  เด็กจะได้โตขึ้นมาไม่เย็นชาไร้ความรู้สึกโกรธง่ายดับยากเหมือนแกตอนนี้ไง..."


"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกหลอกด่าฉันนะไอโต..."


"ฉันไม่ได้หลอก...แต่ด่าตรงๆเลยเนี่ยแหละ... เอาอย่างนี้...ถ้าแกจะคุยกับน้องฟ้าก็เชิญไปกันสองคนแล้วกัน...  ส่วนหนูลินน่ะส่งมานี่...  เดี๋ยวฉันพาไปเอง...  ทะเลาะกันต่อหน้าเด็ก...อยากให้หลานโตมาเป็นเด็กมีปัญหารึไงวะฮะ...  ตัวอย่างก็มีให้เห็นถมถืดไปไม่ใช่เรอะ..."  โตยธรบ่นยาว...  เพราะเริ่มเอือมกับความพูดไม่รู้เรื่องของเพื่อนตัวเอง... 


             แต่ทันใดนั้นเองชั่วขณะที่มือโตยธรจะยื่นไปสัมผัสร่างเล็กกระจ้อยในอ้อมแขนรังสิมันต์   เสียงเครื่องยนต์รถบิดเครื่องดังลั่นก็แทรกเข้ามาในโสตประสาทของคนทั้งหมด  จากนั้นก็ตามด้วยเสียงรถชนกับแท่งเหล็กจนเกิดเสียงดังลั่นไปทั่ว...



          ...บรี๊นนนนนนนนนนนนน...   ...เอี๊ยดดดด...   


          ...โครม...!!!   แก๊งงงงงงงงงง...แก๊งงงงง....


"เฮ้ย !  เสียงห่_อะไรวะ !!"   โตยธรสบถดังลั่น...   ตัวเขาถูกลูกน้องสองคนกดหัวก้มลงต่ำ  แล้วดันไปอยู่ชิดริมผนัง...  เหลือบมองไปอีกฟากก็เห็นรังสิมันต์กำลังโอบแขนกดตัวน้ำฟ้าแล้วก็หนูลินไว้ใต้ตัวเอง  แล้วกันทั้งสามคนแนบลงพื้น...  ก่อนจะเงยมองสถานการณ์ผ่านบานหน้าต่างที่เห็นเป็นควันลอยขึ้นมาจางๆ...


"...ไม่...  ม่าน !!!"  เจ้าบ่าวผิวเข้มตะโกนขึ้นมาดังลั่นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจ้าสาวผู้เป็นที่รักลงมาก่อนเขาแล้วออกไปอยู่ที่บริเวณงานเพื่อรอต้อนรับแขกตอนบ่ายแล้ว...  มือหนาล้วงหยิบปืนที่พกติดอยู่ที่เอวแล้วขึ้นนกสับไกเตรียมไว้โดยอัตโนมัติ  ก่อนที่จะผลุนผลันวิ่งออกไปโดยไม่ฟังเสียงค้านจากลูกน้องสองคนที่ดังประสานขึ้นมาพร้อมกัน...


"นายครับอย่าไป !!"  ธัชกรตะโกนบอกพร้อมกับที่เท้าก็ทำท่าจะลุกขึ้นตาม...  แต่เมื่อหันมาเห็นตรีภพจะตามออกไปด้วยก็ยกมือขึ้นกันเอาไว้...


"นายไม่ต้อง...อยู่นี่แหละ...  คอยอยู่คุ้มกันคุณรังสิมันต์ไว้..."  สั่งไว้เท่านั้นบอดี้การ์ดมือขวาของโตยธรนามธัชกรก็วิ่งตามเจ้านายไปอย่างรวดเร็ว...  ตรีภพหันไปทางรังสิมันต์ที่ยังกอดร่างน้ำฟ้าและหนูลินอยู่ที่ริมผนังอีกด้าน   แล้วก็เห็นใบหน้าของรังสิมันต์บุ้ยใบ้บอกให้เขาไปด้วย...


"ไม่ต้อง...เดี๋ยวมาคัสคงมา..." 


             ได้ยินดังนั้นตรีภพจึงค่อยวางใจวิ่งตามออกไปอีกคน...  ภายในห้องบริเวณโถงทางเข้าจึงเหลือเพียงรังสิมันต์  น้ำฟ้าและหนูลินเท่านั้น...  รังสิมันต์รีบดันร่างน้ำฟ้าออกแล้วสำรวจบาดแผลทันทีด้วยสีหน้าเคร่งเครียด... 

             ตอนที่เขากดตัวน้ำฟ้าลงต่ำหนูลินก็ได้เปลี่ยนมือไปที่แม่ของตัวเองสมใจ...  น้ำฟ้ากอดหนูลินกระชับแน่นเข้าอกสายตาหวั่นกลัวฉายชัดแล้วถามเขาออกมาเสียงสั่น...


"อะ...อะไร...!"


"ไม่รู้...  เธอกับหนูลินไม่เป็นไรใช่มั้ย..." 


"ผมไม่เป็นไร..."  พูดถึงตรงนั้นน้ำฟ้าถึงก้มลงดูหนูลินด้วย...  เด็กหนุ่มพบเพียงสายตากลมโตแป๋วกำลังจ้องเขากลับอย่างใจจดใจจ่อ  กำปั้นเล็กอุดปากอยู่เหมือนเดิม...  ไม่มีทีท่าจะตกใจจนร้องไห้ใดๆทั้งสิ้น...  "หนูลินก็ไม่เป็นไร..." 


"อืมดีแล้ว...  เดี๋ยวฉันจะออกไปดูข้างนอก...  เธอกับหนูลินหลบอยู่ที่นี่นะ...ห้ามไปไหน...!" 


           ...ปัง...ปังๆๆๆๆๆๆ...


          ทว่ารังสิมันต์พูดไม่ทันจบ  เสียงปืนรัวเร็วก็ดังลั่นมาจากด้านนอก...   ชายหนุ่มรีบรวบตัวทั้งน้ำฟ้าและหนูลินเข้าอ้อมแขนอีกครั้งโดยอัตโนมัติ...  มือขวาของเขากระชับปืนไว้แน่น...  เขารับรู้ถึงความกลัวของน้ำฟ้าได้ชัดเจนมากเมื่อยามที่มีร่างน้อยอยู่ในอ้อมแขนแบบนี้...  ตัวบางๆสั่นเทาแล้วยอมซุกซบเขาราวหาที่พึ่ง...   มือซ้ายของชายหนุ่มลูบตรงต้นแขนบางเพื่อให้หายกลัว  ก่อนจะหยิบปืนพกด้ามเล็กที่มีเหน็บไว้ใช้ฉุกเฉินออกมาแล้วก็ยื่นไปตรงหน้าน้ำฟ้า... 


"เก็บนี่ไว้ป้องกันตัว..."


"...มะ...ไม่...ผมใช้ไม่เป็น..." 


"...ปืนกระบอกนี้แรงดีดไม่มาก  ไม่ต้องกลัว...เห็นในทีวีเขายิงกันยังไงก็ทำแบบนั้นแหละ..."


"เดี๋ยว !"  มือเล็กคว้าจับต้นแขนแกร่งไว้ทันทีเมื่อรู้สึกตัวว่าโดนคลายออก  รังสิมันต์ก้มมองแล้วขมวดคิ้วราวถามว่าอะไร  "...แล้วคุณจะไปไหน..."  เสียงสั่นเทาถาม...


"ฉันจะออกไปดูข้างนอก...โยชิกับเตโชจะมาถึงที่นี่ไม่เกินสองนาที...  เธอแค่ดูแลตัวเองกับหนูลินให้ดีก็พอ...  ถ้าเกิดอะไรขึ้นให้หมอบตัวลงต่ำไว้ก่อน  เข้าใจนะ..."  สั่งเสร็จชายหนุ่มก็ละแขนออกจากตัวน้ำฟ้าแล้วค่อยเลียบตัวริมผนังจะออกจากห้อง... 


"ไม่ !  เดี๋ยวสิ...!!  คุณรังสิ...  เฮ้ย !!"  เด็กหนุ่มอุทานเมื่อระหว่างที่เขาจะตามรังสิมันต์ไปด้วยกลับมีกระสุนนัดหนึ่งวิ่งผ่านทะลุกระจกตกลงตรงหน้า  ขวางกั้นไม่ให้เขาตามรังสิมันต์ได้ทัน...  เด็กหนุ่มหมอบคู้ตัวลงพื้นเอาตัวเองกันเศษกระจกที่อาจตกลงมาบาดหนูลินไว้...  เสียงปืนด้านนอกยังคงดังมาเป็นระยะๆไม่ยอมหยุด... เด็กหนุ่มชักใกล้สติแตก...แต่ความอบอุ่นที่กอดอยู่แนบอกก็คอยย้ำเตือนให้เขาต้องมีสติ...เพราะเขายังต้องปกป้องหนูลินเอาไว้ให้ถึงที่สุด... และพอถึงตรงนี้  เจ้าหนูลินของเขาที่ดูเหมือนจะเข้มแข็งมาตลอดก็เริ่มมีอาการอึดอัด...  เด็กน้อยเริ่มขยับตัวราวรับรู้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นเสียแล้ว... 


"โถ่หนูลิน...  อย่าเพิ่งร้องตอนนี้นะลูก...แม่อยู่นี่นะ...!~"  ตัวเองกลัวก็กลัว...ไม่คิดว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ในวันงานมงคลด้วย...  แล้วรังสิมันต์ก็ช่างใจร้ายเหลือเกิน...  นี่หลานตัวเองแท้ๆยังกล้าทิ้งได้ลงคอ !


              เด็กหนุ่มหันรีหันขวาง...  สองแขนก็สั่นแต่ก็ยังกระชับปืนกระบอกเล็กที่รังสิมันต์ให้ไว้แน่น...   ก่อนจะเหลือบมองไปเห็นผ้าปูโต๊ะที่เตรียมเอาไปใช้ในงานวางอยู่ไม่ไกล...  จึงค่อยๆกระเถิบเข้าไปเอามา...แล้วรัดหนูลินติดไว้กับตัวทางด้านหน้าอย่างทุลักทุเล... 


"ทนอึดอัดแป๊บเดียวนะหนูลิน...  เดี๋ยวแม่จะพาหนูออกไปข้างนอก...  ไปหาคุณหมอกานต์กัน..."    ถึงจะถูกสั่งว่าให้คอยลูกน้องชายหนุ่มอยู่ที่นี่...   แต่เวลาเกิดเรื่องแบบนี้สัญชาตญาณคนก็ถูกสั่งให้รีบหนีจากที่เดิมเอาไว้ก่อนเพื่อหาที่ปลอดภัยกว่านี้...  อีกอย่าง  ทั้งหมอกานต์  ทั้งคุณหมอก  แล้วก็คุณธาดาก็ยังอยู่ด้านนอกนั่น...  ถึงเขาจะมีเด็กด้วยซึ่งมันอันตรายมากก็ตาม...แต่ยังไงให้ได้ไปรวมกลุ่มกับคนสนิทเอาไว้ก่อนมันก็อุ่นใจกว่านี่นา...


              เมื่อกรองความคิดเสร็จอย่างรวดเร็วเด็กหนุ่มก็พยายามเอาตัวเลียบกำแพงแล้วก้มต่ำให้ไม่เกินกระจกหน้าต่างอย่างที่รังสิมันต์เคยทำ...  จากนั้นก็ยืดตัวไปดูตรงช่องประตูหน้าบ้านเพื่อรับทราบสถานการณ์ภายนอกก่อน  และน้ำฟ้าก็ได้เห็นภาพที่น่าตกใจอย่างมากเมื่อตรงบริเวณกลางงานมีรถลักษณะคล้ายรถทหารคันใหญ่จอดอยู่สองคัน   โดยที่สภาพตั้งแต่ทางเข้างานตรงซุ้มประตูดอกไม้จนถึงบริเวณที่จอด ณ ปัจจุบันราบเรียบเป็นหน้ากลอง...!  ข้าวของและเก้าอี้รายทางกระจัดกระจายล้มคว่ำไม่เป็นท่า...  แต่ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ  ต้นทางของกระสุนหลายนัดก็มาจากช่องกระจกรถที่ถูกตัดเป็นวงกลม  ให้เพียงพอแค่มีกระบอกปืนลอดออกมาได้เท่านั้น  แถมรถแต่ละคันก็เจาะช่องแบบนี้ไว้เกือบสิบช่องเลยทีเดียว... 


             น้ำฟ้าสอดส่ายสายตามองหาหมอกานต์และก็พบว่าคุณหมอเด็กถูกนายมาคัส  ไบรอันกอดเอาไว้ทั้งตัวหลบกันอยู่บริเวณหลังโต๊ะภายในซุ้มอาหารที่เดิม...  ส่วนพี่หมอกและคุณธาดาก็อยู่ไม่ไกล  ส่วนผู้หญิงคนนั้นรวมทั้งแขกเหรื่อที่เหลือก็กระจัดกระจายกันหาที่กำบัง...  โชคยังดีที่ช่วงนี้เป็นตอนเที่ยง  แขกที่มาช่วงเช้าก็กลับกันไปเยอะแล้ว  ส่วนแขกตอนบ่ายก็ยังเดินทางมากันไม่ถึง...  แต่ถึงมาก็คงไม่ได้เข้ามากันอยู่ดี... 


            เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก...  เรียกขวัญของตัวเองกลับมาแล้วค่อยๆแทรกตัวเลียบไปตามผนังบ้าน  พอได้ยินเสียงกระสุนดังขึ้นใกล้ๆก็รีบก้มตัวหลบเลียบกับพื้นดิร...  เด็กหนุ่มทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ   จนกระทั่งหลีกไปหลบอยู่หลังกำแพงก่ออิฐเตี้ยๆที่สร้างขึ้นเพื่อใส่ต้นไม้ดอกไม้ประดับ   เด็กหนุ่มหันหลังพิงกำแพงหนาแล้วอุดหูของตัวเองข้างหนึ่ง  ส่วนอีกข้างเอาอุดหูหนูลินพร้อมปลอบประโลม...  ใบหน้าชื้นเหงื่อก้มซบลงกับผ้าปูโต๊ะที่ให้ห่อหนูลิน...แล้วพยายามกระซิบปลอบหนูน้อยที่เริ่มร้องไห้จ้าไม่ยอมหยุด...


"อดทนนะลูกหนูลิน...  หนูต้องเข้มแข็ง...  เราสองคนต้องไม่เป็นอะไรนะครับ..."


           เหมือนขาสองข้างจะพาเขาเดินต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว...   เพราะเสียงปืนมันยังดังอยู่ใกล้ๆ...ไม่หยุดเลย...



    -----------------------------------------------------------------------------

[dek-zaal3]

"โธ่เว้ย !!"  รังสิมันต์สบถ...  มือรีบเปลี่ยนแม็กกาซีนใหม่อย่างรวดเร็วก่อนจะสับไกขึ้นนกเตรียมพร้อมยิง...  สายตาพยายามจับร่างของน้ำฟ้าว่ายังหลบอยู่หลังกำแพงต้นไม้ข้างซุ้มอาหารไม่ไปไหน...


              สั่งไว้แล้วว่าให้อยู่แต่ในบ้าน...ทำไมไม่ฟังกันบ้างนะ !


              เตโชกับซึโยชิก็อีกทำไมยังไม่รีบมา...  !


            ชายหนุ่มร่างสูงกดส่งสัญญาณเรียกลูกน้องจากนาฬิกาข้อมืออีกครั้งแล้วตั้งมือเตรียมยิงเปิดทางให้ตัวเองเข้าไปหาน้ำฟ้าให้ได้...   


              ตั้งแต่ออกมาจากตัวบ้าน  แล้วมองเห็นรถลายพรางสองคันจอดอยู่กลางงานพร้อมสาดกระสุนใส่ไปทั่วแบบไร้ทิศก็พอเดาออกได้ทันทีว่า...  หน้าที่ที่แท้จริงที่เขามาอยู่ช่วยงานเพื่อนที่นี่นั้นมันเริ่มขึ้นแล้ว...  แต่สิ่งหนึ่งที่คาดไม่ถึงคือวิธีการบุกของพวกมันที่มันมาเหนือกว่าที่คิดเอาไว้จริงๆ...เล่นบุกมาตรงๆซึ่งๆหน้ากลางวันแสกๆแบบนี้...ท่าทางจะเตรียมตัวกันมาอย่างดี...หรือไม่...ก็หาทางเข้าอื่นไม่ได้เลยต้องใช้วิธีพังประตูเข้ามาหยามกันถึงที่แบบนี้...! 


             รังสิมันต์กระชับปืนในมือแน่นแล้วยิงสวนโต้ตอบใส่ตัวรถ  แต่ก็อย่รงที่คิดไว้...ว่ารถของพวกมันหุ้มเกราะกันกระสุนทั้งคัน...  จะยิงให้มันตายก็มีแต่ต้องยิงสวนเข้าไปในช่องที่มันเอาปืนจ่อออกมาเท่านั้น...   และที่สำคัญ...ไม่รู้ว่านอกจากไอพวกที่นั่งยิงอยู่ในรถแล้วยังมีพวกมันที่ลอบเข้ามาทางอื่นในช่วงเวลาชุลมุนนี่อีกรึเปล่า...


             แขกเหรื่อหลายคนวิ่งหาที่หลบกระสุนกันจ้าละหวั่น  ข้าวของในงานหลายอย่างเริ่มกระจัดกระจายจากการสาดกระสุนโดยไร้เป้าหมายจากภายในรถ... ถึงจะมีทั้งคนของเขาและคนของโตยธรคอยยิงโต้ตอบและป้องกันแขกเหรื่อที่เหลือภายในงานอยู่ตลอดเวลา...  ทว่ารังสิมันต์ก็พอเห็นอยู่ว่ามีแขกบางคนได้รับบาดเจ็บจากการโดนลูกหลงของกระสุนไร้ทิศนั่น... 


'...เดี๋ยวสิ...ยิงแบบไร้ทิศ...ไม่ต้องการฆ่าคนให้ตายทั้งหมด...  งั้นก็เป็นไปได้ว่า...'   


              ชายหนุ่มนึกรู้ทันทีว่ารถพวกนี้เพียงเข้ามาเพื่อก่อกวนในเบื้องต้นเท่านั้น...  มันยังมีเป้าหมายอื่นที่แอบซ่อนมาและรอเวลาลงมือ...  แต่ปัญหาหนักสุดตอนนี้ก็คือเขาไม่มั่นใจว่าเป้าหมายที่แท้จริงของพวกมันคืออะไร...  ภาวนาว่าขอให้เป็นแค่การก่อกวนของศัตรูเพื่อนเขาธรรมดา... ขอให้ไม่เกี่ยวอะไรกับคนของเขา...  ไม่ว่าจะเป็นตัวเขาเองกับลูกน้อง...หรือหนูลินกับน้ำฟ้าก็ตาม !


             มุมที่เขาหลบอยู่เป็นฉากหลังกำแพงของส่วนที่จัดทำเป็นเบื้องหลังเวที...  ดีที่เพื่อนเขาสั่งทำด้วยเหล็กไว้  แค่ก้มหลบข้างใต้ให้พ้นส่วนที่มีแผ่นไม้อัดบางๆเป็นส่วนประกอบก็พ้นวิถีกระสุน  เพราะกระสุนที่สาดมาจากรถจะไม่สามารถยิงทะลุผ่านม่านเหล็กหนานี่ได้  ข้างหลังนี่ถึงได้มีผู้คนเข้ามาหลบกันอยู่เยอะที่สุด... 


             แต่ทว่าเพราะก้มหลบอยู่จึงทำให้รังสิมันต์มองด้วยสายตาไม่ชัดนักว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังกำแพงตกแต่งต้นไม้ที่น้ำฟ้าหลบซ่อนตัวอยู่...  เขาได้ยินเพียงเสียงร้องไห้แว่วๆของหนูลินดังมาจึงยังแน่ใจว่าสองคนนั้นคงหลบอยู่ตรงนั้นไม่ได้ไปไหน... ยิ่งได้ยินเสียงร้องแว่วมา...  ก็เหมือนหัวใจจะแทบหยุดไปทุกวินาที...จินตนาการไปร้อยแปดถึงอันตรายรอบด้านที่จะเกิดกับน้ำฟ้าและหนูลิน...


'โธ่เว้ย !  เพราะมั่นใจว่าในบ้านนั่นมันจะปลอดภัยที่สุดแล้ว...ถึงได้วางใจออกมาข้างนอกคนเดียว...  แต่เขาคงลืมไป...ว่าเด็กคนนั้นเคยฟังที่เตือนกันเสียที่ไหน...  ไม่เคยรู้ตัวเลยซักนิดว่ามันมีอันตรายรอบด้าน   ...จากการที่เด็กหนุ่มคนนั้นยอมมาเป็นผู้ปกครองของทายาทภูบดีอัศวเมศวร์ !'

   
             ยิ่งคิดก็ยิ่งขัดใจนัก...  ไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้ของหนูลินตอนนี้เลยจริงๆ...  แต่ว่าในทางกลับกัน...ตราบใดที่เขายังได้ยินเสียงร้องของเด็กน้อยอยู่...มันก็ยังประกันได้ว่าหนูลินยังมีลมหายใจ...  และเด็กคนนั้นก็คงไม่เป็นอะไร...  เพราะเขารู้ดี...ว่าน้ำฟ้ารักหนูลินมากแค่ไหน...


             รังสิมันต์ลองคำนวณระยะทางจากเขาไปที่น้ำฟ้าและความเป็นไปได้ที่จะหลบกระสุนในหัวคร่าวๆ  เพราะระหว่างทางมันไม่มีอะไรที่จะพอจะใช้กั้นตัวเขาจากห่ากระสุนได้เลย...  มันเท่ากับว่าถ้าเขาจะไปที่น้ำฟ้าเขาต้องวิ่งฝ่ากระสุนไปลูกเดียว...   ถึงจะเสี่ยง...แต่เขาก็ต้องลอง...ยังไงเขาก็ต้องปกป้องทั้งน้ำฟ้าและลูกให้ได้ !


             แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาก็นึกขัดใจสองลูกน้องที่เรียกไปพักใหญ่แล้วยังไม่ยอมมาซักทีที่สุด...!


    -----------------------------------------------------------------------------


            น้ำฟ้าก้มหลบกอดลูกไว้กับตัวสายตาก็มองไปทางกลุ่มเพื่อนเขาและพบหมอกานต์ที่กำลังพยายามป้องปากเรียกเขาอยู่...  ทว่าก็โดนมาคัสจับปิดปากพูดอะไรไม่รู้ใส่...ก่อนที่หมอกานต์จะเงียบไป...แล้วส่งสายตามองมาทางเขาด้วยแววตาเป็นห่วงอย่างที่สุดแทน...  น้ำฟ้าอยากจะวิ่งออกไปหาเพื่อนใจจะขาด...  แต่ติดที่ว่าหากต้องเสี่ยงกับการวิ่งฝ่าช่องว่างที่มีแต่สายกระสุนสาดเข้ามาไม่หยุดแบบนั้นสู้รอให้สถานการณ์มันหยุดลงไปก่อนตรงนี้ดีกว่า 


           ตัวเขาอาจจะพลาดโดนกระสุนน่ะไม่เท่าไหร่...   แต่ที่ใจมันห่วงหนูลินกว่าชีวิตตัวเองนี่สิ...


          แต่แล้วระหว่างที่น้ำฟ้าไม่ทันได้ระวังข้างหลัง...  เขาก็พลันได้ยินเสียงเหี้ยมต่ำๆพูดขึ้นพร้อมกับรู้สึกถึงก้อนเหล็กร้อนๆมาทาบที่ศีรษะแล้วกดลงเบาๆ...


"อยู่นี่เอง...ให้กูหาเสียตั้งนาน...  อย่าร้องขึ้นมานะ  ไม่งั้นกูยิงหัวมึงกระจุยแน่..."  เสียงนั้นบอกช้าๆแน่นชัดทุกถ้อยคำ... 


            เด็กหนุ่มเบิ่งตากว้างด้วยอาการช็อกและปิดปากเงียบสนิทตามคำสั่ง...  สัมผัสที่หลังศีรษะของเขามันพอจะเดาออกได้ว่ามันน่าจะคือปากกระบอกปืน !  นี่เขากำลังโดนจี้...เพื่อเป็นตัวประกันอย่างนั้นน่ะเหรอ !


"ค่อยๆหันมาช้าๆนะ..."   เสียงนั้นสั่ง  ก่อนจะเอาปลายกระบอกปืนสะกิดหัวเขาให้หันทำตามที่สั่ง...  น้ำฟ้าค่อยหันหน้ามาช้าๆอย่างที่ถูกบังคับให้ทำ...  สองมือกอดกระชับเด็กน้อยในห่อผ้าที่ยังส่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วก็ดิ้นยุกยิกไม่ได้หยุด...  รู้สึกได้ถึงหยดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นมากลางหลังและตามขมับกำลังไหลย้อย...  ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่รู้สึกตัวเลยนะ...ว่าใบหน้าของตัวเองเปียกจนเหงื่อหยดลงใส่ผ้าปูโต๊ะที่เขาเขาใช้ห่อตัวหนูลินไว้...


              แว่บแรกที่เห็นคนเอาปากกระบอกปืนจ่อศีรษะเขา...เด็กหนุ่มเห็นเพียงใบหน้ารกรุงรังครึ้มไปด้วยหนวดเครา...  มันใส่แว่นตาดำอันใหญ่อำพรางใบหน้า  ส่วนเสื้อผ้าก็ไม่ได้จัดว่ามันดูโทรมมากนัก  มันใส่เพียงเสื้อลายตารางกับเกงเกงยีนส์ขายาวธรรมดาๆ     แต่ที่ทำให้น้ำฟ้านิ่งแข็งทื่อไปชั่วขณะจนแทบหยุดหายใจก็คือ  เมื่อมันยื่นมือข้างหนึ่งออกมาพร้อมเอามีดสั้นปลายแหลมมาทาบเข้าที่ใต้คางของเขา...  ก่อนจะยื่นมือข้างที่ถือปืนเปลี่ยนไปทางเต้นท์อาหารแล้วพูดออกมาว่า...


"ถ้ามึงเข้ามา...กูปาดคอไอเด็กนี่แน่..." 


               จากปลายหางตาที่เหลือบมองทำให้รู้ว่ามาคัสได้เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้จึงโดนขู่...  ตอนนี้เหมือนคนที่หลบอยู่แถวนั้นเริ่มเห็นกันแล้วว่าเขากำลังโดนจี้อยู่...  ได้ยินเสียงหมอกานต์แว่วๆมาว่า 'อย่านะ' ด้วย...


"แล้วทีนี้มึงก็ทิ้งปืนไป..."  น้ำฟ้าหันไปมองคนสั่งที่ทำหน้าถมึงทึงมาหา...  พอเห็นน้ำฟ้ายังนิ่งไม่ยอมขยับจึงได้ขยับปลายมีดที่คอแล้วตะคอกซ้ำว่า  "...กูบอกให้ทิ้งก็ทิ้งเซ่ !!!" 


               ...แกร๊ง...! 


             มือข้างที่ถือปืนกระตุกโยนทิ้งทันที...และเป็นโชคดีที่ระบบเซฟดีมากมันจึงไม่ลั่นออกมา...


"ยะ...อย่า...นะ..."   เด็กหนุ่มเค้นเสียงให้ลอดออกมาจากลำคอ...  เมื่อปลายมีดมันบังคับให้เขาต้องค่อยๆยืนขึ้น... 


             สองขาสั่นๆยันตัวเองให้ยืนขึ้นจนพ้นขอบกั้นกำแพง...  น้ำฟ้ารู้สึกโล่งใจอยู่เล็กน้อยตรงที่อย่างน้อยเขาก็ยืนหันหลังในกับต้นกำเนิดกระสุนปืน... ถ้ามันยิงมา  เขาคงตายก่อน...หนูลินจะยังปลอดภัย...  ลุงของแก...  รังสิมันต์คงไม่ปล่อยให้หลานเขาเป็นอะไรไปหรอก...   


"...ตะ...ต้องการ...อะไร..."     ถึงเสียงจะดังเพียงราวกระซิบ...  แต่คนที่เอามีดสั้นจี้ที่คอเขากลับหัวเราะร่าราวถูกใจนักหนาเมื่อได้ยิน...


"ถามได้ดี..."  มันบอก  "...ฉันต้องการ...  เด็ก  ...ถ้าไม่อยากโดนปาดคอตอนนี้ก็ส่งเด็กมาซะ...!!"


"ไม่ !!"  น้ำฟ้าปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด... แม้คอจะถูกมีดเริ่มเฉือนเนื้อเข้าไปทีละน้อยจนเลือดซึมก็ไม่สนใจ...  เมื่อตอนนี้เขารู้แล้วว่าเป้าหมายของพวกมันคือตัวหนูลิน !  ไม่มีทางที่มันจะได้ไปถ้าหากเขายังมีลมหายใจอยู่แบบนี้แน่...!  เพราะฉะนั้นแผลแค่นี้ถือว่ายังน้อย...ต่อให้ตัดท่อหายใจเขา...แต่หากแขนยังมีแรงมันก็ไม่มีทางได้ตัว 'เด็ก' ไปหรอก...


"อ้อ...ขัดขืนเหรอ...  คิดว่าฉันไม่กล้าใช่มั้ย?..."  ชายหน้าเหี้ยมคำรามเสียงต่ำถามน้ำฟ้า...  ก่อนจะหันไปทางเต้นอาหารแล้วยกปืนขึ้นเล็ง...


"ฟ้าระวัง !!!"  เสียงตะโกนบอกให้ระวังดังมาจากหมอกานต์...  แต่ร่างที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเป็นร่างของคุณธาดาที่วิ่งมาไม่คิดชีวิต...!


"ฟ้า !!"  เสียงทุ้มของคุณธาดาตะโกนก้อง... 


              พร้อมกับที่เสียงกัมปนาทของปืนในมือของชายไว้หนวดดังขึ้น...!


           ...ปัง !!!...


"โอ๊ย !!"  เสียงร้องหลุดออกมาจากปากทันทีที่รู้สึกว่าขาตัวเองโดนแรงกระแทกจนดึงให้ลำตัวทรุดลงกับพื้น...  เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลรินซึมผ่านผ้ากางเกงเปื้อนลงพื้นเป็นวง...


"คุณธาดา !!!"  และพร้อมกับเสียงของน้ำฟ้า  รอบข้างก็มีเสียงร้องวี๊ดว้ายตามมาอีกหลายเสียง...


"อย่าขยับนะมึง !!  ไม่งั้นกูยิงไอเหี้ยนี่ซ้ำเข้าสมองแน่ !!"  แล้วคนยิงที่ปืนยังเหลือควันจางก็หันไปตะคอกใส่มาคัสที่ขยับท่อนแขนจะยกปืนขึ้นมา...   


              ฝรั่งผมทองคิดในใจแล้วว่าชายคนนี้คงผ่านประสบการณ์มาไม่น้อย...  ถึงได้มีสัญชาตญาณการเอาตัวรอดที่เฉียบไวขนาดนี้...  ถ้าเขายังอยู่ด้านหน้าของมัน...คงไม่มีทางได้ขยับหรือเคลื่อนไหวอะไรแน่...!


              ฝ่ายน้ำฟ้าเอาแต่จ้องไปยังร่างสูงใหญ่ที่นอนจับขาตัวเองล้มอยู่บนพื้นด้วยความกลัวไปสารพัดอย่าง...  ทั้งสีหน้าและท่าทางของร่างสูงบ่งบอกว่าคุณธาดาเขาเจ็บมากเลยทีเดียว...


'โธ่...!  เพราะคิดจะเข้ามาช่วยเขาไว้แท้ๆ...คุณกลับต้องมาถูกยิงแบบนี้ !!'


             น้ำฟ้ากัดริมฝีปากไม่ให้หลุดร้องออกมามากกว่านี้เมื่อปลายมีดมันเริ่มเฉือนลงเนื้อลึกลงไปกว่าเดิมเมื่อตอนที่เขาตะโกนเรียกชื่อคุณธาดาออกไป...  หนูลินในอ้อมแขนของเขาก็เริ่มร้องไห้หนักกว่าเดิมด้วย...  เด็กหนุ่มได้ยินเพียงเสียงที่หนูลินพยายามเปล่งออกมาสุดชีวิตโดยที่ไม่สามารถก้มลงมองหน้าได้เลย...  ความกลัวเริ่มถาโถมเข้ามาภายในจิตใจอย่างที่สุดเมื่อเขาเริ่มคิดว่า...ตัวเขาจะไม่สามารถปกป้องหนูลินได้อีกแล้วจริงๆงั้นหรือนี่...


"ว่าไง...!!  เอาเด็กมา !!  ถ้าไม่อยากจะเป็นคนต่อไปที่โดนกูปาดคอ..."    คนขู่ชักเริ่มหงุดหงิด...  นี่ถ้าไม่มีคำสั่งว่าห้ามทำร้ายใครถ้าไม่จำเป็นเขาคงจะฆ่าไอเด็กนี่แล้วเอาตัวเด็กไปแล้ว...  โว้ยยย  อีเด็กนี่ก็ขัดขืนไม่กลัวตายไปทำไมวะ !  แค่ส่งเด็กมาแค่นี้มันจะยากอะไร !!!   ชายร่างใหญ่เอาเท้าเขี่ยข้อพับขาของน้ำฟ้าเพื่อเป็นการย้ำเตือนให้รู้ว่าเขาสามารถทำร้ายร่างกายน้ำฟ้าได้ตลอดเวลาหากยังไม่ยอมทำตาม...  ก่อนจะสำทับคำขู่ของตนลงไปอีกว่า...


"เฮ้ย !!  หรือมึงอยากโดนกูปาดคอก่อน   มึงถึงจะเอาเด็กมาให้กูว่ะ !!..."   เสียงนั่นตะคอกซ้ำอีกครั้ง...แต่น้ำฟ้าที่เจ็บบริเวณคอก็ฝืนทนหลับตาแน่นกอดหนูลินเอาไว้กับตัว...  ภาวนาในใจนึกถึงวิญญาณพ่อและแม่ของหนูลินตัวจริงให้มาช่วยคุ้มครองลูกชายของพวกเขาจากคนชั่วร้ายแบบนี้ด้วย...! 


.

.

.