.
.
.
.
รังสิมันต์นั่งเฝ้าเอาผ้ามาคอยเช็ดตามใบหน้าและท่อนแขนให้น้ำฟ้า ตั้งแต่เวลาเที่ยง... จนกระทั่งช่วงเย็น...มีลูกน้องของเขานำเอาข้าวต้มมาให้พร้อมยาที่คุณหมอณัฐกานต์บอกไว้... ในคราแรกลูกน้องคนดังกล่าวเตรียมเข้ามาจะเป็นคนช่วยจัดการให้น้ำฟ้าทานข้าวทานยาเอง... ทว่าเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มจ้องมองมาด้วยสายตาโกรธขึ้ง ก็เลยหันหลังกลับแล้วเดินลงไปด้านล่างอย่างรู้หน้าที่ทันที...
ชายหนุ่มเดินนำข้าวต้มมาวางลงแทนที่อ่างน้ำซึ่งไว้เช็ดตัวให้น้ำฟ้า ก่อนจะลงมือสะกิดคนที่นอนยาวตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันให้ลุกขึ้นมาทานข้าวทานยา... ฝ่ามือหนาค่อยๆช้อนตัวน้ำฟ้าขึ้นมาพิงอก... พลางปากก็เรียกชื่อเด็กหนุ่มไปด้วย... แต่ดูเหมือนน้ำฟ้าจะยังเพลียอยู่มาก... เด็กหนุ่มจึงเพียงสะลึมสะลือเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วก็ก้มกลับมาซุกใบหน้าลงบนแผงอกเขาเหมือนเดิมแทน...
"ฟ้า...ทานข้าวหน่อย...จะได้กินยาด้วย..." รังสิมันต์พูด... แล้วก็แอบเอะใจตัวเองเล็กๆ เพราะไม่คิดว่าเสียงที่พูดออกมามันจะดู...อ่อนโยนมั้ง...ได้ขนาดนี้... บอกตามตรงว่ากับแม่ของเขาก็น้อยครั้งที่เขาจะใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดด้วย...
"...เจ็บ..คอ.." น้ำฟ้าที่ยังเบลอๆอยู่เพราะเพิ่งตื่นบอกอาการที่ตัวเองรู้สึกอยู่ตอนนี้ให้คนที่กำลังโอบตัวเองอยู่ฟัง... แล้วพอบอกไปเขาก็รู้สึกถึงของแข็งๆมายื่นมาชนที่ปาก... พอลองงับดูจึงรู้ว่าเป็นหลอด...ปากเล็กๆเลยค่อยๆดูดน้ำตามหลอดนั่นขึ้นมาและเริ่มรู้สึกโล่งคอขึ้นมากเมื่อได้รับน้ำอุ่นๆเข้าไป ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้รู้สึกว่ามันเจ็บเหลือเกิน...เจ็บไปหมดทั้งข้างนอกข้างใน...ไม่อยากจะกลืนอะไรเข้าไปเลย...
"...อ้าปาก...ทานข้าวหน่อย..." ช้อนกระเบื้องเคลือบขอบมนตักข้าวต้มจนปริ่มขอบช้อน... แล้วยื่นไปที่ริมฝีปากน้ำฟ้า... แต่เด็กหนุ่มกลับเบือนหน้าหนีจนเกือบทำข้าวต้มร่วงลงเปื้อนที่นอน... รังสิมันต์ขมวดคิ้วหมุ่นไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กหนุ่มถึงไม่ยอมกิน...ทั้งที่เมื่อกี๊ก็ยอมดื่มน้ำเข้าไปแล้ว...
แต่ชายหนุ่มก็ไม่ละความพยายาม คราวนี้เขาตักใหม่โดยตักขึ้นมาเพียงนิดเดียวแล้วเป่าให้เล็กน้อย... ก่อนจะเอามาจ่อให้ที่ริมฝีปาก ทว่าปากเล็กๆก็ไม่ยอมอ้ารับอาหารเข้าไป... คราวนี้เขาเลยต้องใชช้วิธีบังคับโดยการจงใจกดช้อนที่ริมฝีปากเบาๆเพื่อให้อ้ารับอาหารเข้าไปให้ได้... น้ำฟ้าเมื่อไม่สามารถหันหน้าหนีได้อีกจึงขมวดคิ้วหมุ่นแล้วอ้าปากเพราะจะบอกว่าเจ็บคอ...ไม่อยากทานอะไรก่อน...
แต่ชายหนุ่มที่ถือช้อนค้างไว้ก็อาศัยจังหวะนั้นเทข้าวต้มเหลวๆเข้าปากน้ำฟ้าไปเล็กน้อย... เด็กหนุ่มเมื่อมีของเหลวไหลเข้าปากมาก็พยายามขย้อนออกเพราะมันไม่อยากกลืนอะไรเลยลงไปเลย... ทว่ารังสิมันต์กลับเอียงคอน้ำฟ้าให้เงยขึ้นคล้ายเป็นการบังคับให้เด็กหนุ่มต้องฝืนกลืนลงไป... โชคดีที่สองสามคำแรกเด็กหนุ่มฝืนกลืนลงไปโดยเป็นอะไร... แต่พอชายหนุ่มเริ่มป้อนคำที่สี่...น้ำฟ้าก็สำลักออกมา... รังสิมันต์ตกใจมากถึงกับทำอะไรไม่ถูกไปชั่วคราว... สองแขนหนาโอบประคองให้น้ำฟ้าขย้อนสิ่งที่เพิ่งทานเข้าไปออกมาจนหมด ...โดยยอมใช้มือตัวเองรองรับสิ่งที่เด็กหนุ่มคายออกมาเมื่อมันมีปริมาณน้อยมากจริงๆ...
น้ำฟ้าพออาเจียนเสร็จก็ตัวพับตัวอ่อนหมดแรง... แถมยังรู้สึกเจ็บแผลที่คอขึ้นมาเป็นอย่างมาก... มือบางค่อยๆยื่นมาจับบริเวณผ้าพันแผลที่คอ... พอรังสิมันต์ถามว่าเจ็บเหรอก็เผลอพยักหน้าตอบรับ... สีหน้าเจ็บปวดที่เด็กหนุ่มตัวเล็กฉายออกมาทำเอารังสิมันต์เผลอรู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่หัวใจตามไปด้วย... ชายหนุ่มจัดการเช็ดทำความสะอาดส่วนที่เปื้อนออก... อุ้มร่างเบาหวิวของน้ำฟ้าไปวางไว้ตรงโซฟานอนใกล้ๆเตียง... ก่อนจะลงมือเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเอง... ถึงจะไม่เรียบตึงและไม่สวยหรูเหมือนให้ลูกน้องหรือแม่บ้านมาทำให้... แต่ก็บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงได้ดีใจที่ได้ลงมือทำให้น้ำฟ้าด้วยตัวเอง... จากนั้นน้ำฟ้าก็ถูกจับเปลี่ยนเสื้อที่เปื้อนอาเจียนไปเล็กน้อยใหม่ด้วย...
แล้วเมื่อถูกพามานอนลงบนเตียงเหมือนเดิม...รังสิมันต์ก็ปรับท่านั่งให้น้ำฟ้านั่งพิงอกตัวเองอีกครั้ง เพื่อเตรียมให้น้ำฟ้าทานยาตาม... แต่คราวนี้เขาไม่ประมาทให้ต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่... รังสิมันต์หยิบผ้าขนหนูผืนสั้นๆมาวางรองไว้ที่ใต้ฐานคอของน้ำฟ้าเรียบร้อย ก่อนจะหยิบยาสองเม็ดเล็กๆใส่มือ แล้วป้อนให้... เด็กหนุ่มยังอยู่ในอาการสะลึมสะลืออยู่ แต่ทว่าก็ยอมทานยาแต่โดยดี แต่เมื่อเขาหยิบน้ำมาป้อนให้น้ำฟ้าก็เผลอสำลักออกมาเล็กน้อย...รังสิมันต์ที่คอยสังเกตอาการอยู่ตลอดก็ค่อยลูบหลังลูบไหล่ให้ พร้อมกับเอาผ้าสะอาดอีกผืนเช็ดรอบปากให้เรียบร้อย...
ตลอดเวลาที่รังสิมันต์พาน้ำฟ้าออกมาจากงานแต่งงานโตยธรนั้น... ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกตัวเองเลยว่า... สายตาและร่างกายของเขาไม่ยอมอยู่ห่างจากเด็กตัวบางผิวขาวคนนี้เลยแม้แต่วินาทีเดียว... ขนาดหนูลินที่ว่ารักนักรักหนา...เขายังยอมปล่อยให้ลูกน้องกับเพื่อนเด็กหนุ่มดูแลได้ง่ายๆ...เพื่อที่ว่าตัวเองจะได้มีเวลาอยู่ดูแลน้ำฟ้าได้เต็มที่ด้วยตัวเอง...
--------------------------------------------------------------------------
รังสิมันต์คอยเฝ้าอาการของน้ำฟ้าอยู่ข้างเตียงไม่ได้ห่างมาสองวันเต็ม...จนเมื่อล่วงเข้าสู่วันที่สาม อาการของน้ำฟ้าก็เริ่มดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด... แผลที่บวมก็ยุบลงไปเยอะ อีกทั้งอาการเจ็บคอที่มีมาก่อนหน้านี้ก็หายไปเกือบปกติแล้ว... เช้าวันนี้น้ำฟ้าจึงค่อยๆขยับแพขนตาหนาถี่ๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงลมที่พัดผ่านตัวเอง... มันไม่ใช่ลมจากเครื่องปรับอากาศ แต่มันเป็นลมจากธรรมชาติ ที่ได้กลิ่นดอกไม้หอมลอยอบอวล... ถ้าน้ำฟ้าแยกไม่ผิด...มันมีทั้งกลิ่นดอกกุหลาบ ดอกจำปี แล้วก็เหมือนจะเป็นลีลาวดีด้วย... เอ๊ะ...เหมือนจะมีกลิ่นดอกมะลิ แล้วก็ดอกแก้วคลอตามมาเอื่อยๆ...
เด็กนุ่มสูดอากาศบริสุทธิ์ตอนเช้าแล้วก็หรี่ตามองออกไปข้างหน้า... และก็พบว่าหน้าตาบานยาวที่เป็นทางออกไปสู่ระเบียงยาวนั้นมันเปิดอ้าไว้หมดเลย... มีม่านผืนสีขาวบางๆพริ้วล้อลมคล้ายลูกคลื่นเป็นระยะ... น้ำฟ้าค่อยๆเอาแขนยันตัวเองขึ้นจากเตียง... แล้วสืบเท้าแผ่วเบาไปเกาะขอบประตูเพื่อมองบรรยากาศยามเช้าที่มีแสงอาทิตย์ส่องมารำไรลอดผ่านไอหมอกที่ลอยอ้อยอิ่งคลอผ่านตัวเอง... เด็กหนุ่มรู้สึกหนาวเล็กน้อยเมื่อมีสายลมพัดผ่านมาจึงยกมือขึ้นลูบแขนตัวเอง... ก่อนจะค่อยๆออกเดินออกไปที่ริมระเบียงเพื่อมองหาที่มาของเจ้ากลิ่นหอมทั้งหลายแหล่นั้น...
"อ๊ะ...เจอแล้ว..." น้ำฟ้าอุทาน พลางคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ... สายตาทอดผ่านมองลงไปด้านล่าง... เห็นลูกน้องของชายหนุ่มสองคนเพิ่งเดินตัดผ่านสนามหญ้าเข้ามาในบริเวณบ้าน...ซึ่งรอบสนามปลูกประดับไปด้วยต้นลีลาวดีดอกสีขาวสลับต้นลีลาวดีดอกสีชมพูเป็นระเบียบ... ตรงช่องว่างระหว่างต้นก็มีต้นแก้วที่กำลังออกดอกขาวนวลสลอน... แต่ที่น้ำฟ้าต้องตื่นตาตื่นใจเป็นพิเศษ คือสวนกุหลาบหลากสีที่ดูเหมือนปลูกแบบจงใจให้ไม่เป็นระเบียบ...แต่กลับสลับแซมด้วยหินก้อนใหญ่ได้อย่างลงตัว... นี่สินะ...ที่มาของกลิ่นหอมๆที่ลอยตามลมมาปลุกเขาเมื่อเช้า...
สายลมพัดเอื่อยๆพริ้วเส้นผมน้ำฟ้าให้ล้อลู่ลมสยายเต็มแผ่นหลัง... เด็กหนุ่มยกมือกอดตัวเองเมื่อยังรู้สึกหนาวอยู่เวลาลมพัดผ่าน... ใจหวนนึกถึงหนูลินที่ได้รับการบอกกล่าวก่อนหน้านี้แล้วว่าอยู่กับคุณหมอเพื่อนตัวเอง... แต่ป่านนี้เจ้าตัวนิ่มของเขาจะเป็นอย่างไรบ้างแล้วนะ... ตื่นเช้าๆไม่ได้เจอหน้ากันแล้วมันเหมือนขาดอะไรไปซักอย่างจริงๆ...
แต่แล้วจู่ๆ... กลิ่นหอมโคโลญจน์อ่อนๆก็เข้ามาสวมกอดรัดรึงช่วงเอวของเขาเอาไว้แน่น... รู้สึกได้ถึงเคราสากๆที่เริ่มขึ้นมาถูไถอยู่ที่ฐานคอจนต้องรีบย่นคอหลบพร้อมเอามือแงะท่อนแขนหนาที่ต่างสายโซ่คล้องเอวเขาอยู่ออก...
"คุณรังสิมันต์ !"
"...ตะวัน" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงดุ... มือก็ปัดป่ายดื้อดึงขืนเกาะรอบเอวน้ำฟ้าไม่เลิก... แถมยังยิ่งเอาคางสากกดลงบนลาดไหล่ที่โผล่พ้นคอเสื้อนอนออกมาอย่างครึ้มใจ... เมื่อกี๊ตอนออกจากห้องน้ำแล้วไม่เห็นร่างบอบบางนอนอยู่บนเตียงใจก็หายแว่บไปทันที... ต้องรีบมองหาอย่างรวดเร็วเพราะนึกกลัวว่าเด็กหนุ่มอาจหนีออกไปนอกห้องเสียแล้ว... แต่เมื่อมาเห็นยืนอยู่ริมระเบียง...ภาพปอยผมที่ปลิวล้อเล่นลมก็ทำให้เขานึกอยากสวมกอดร่างบางๆนั้นไว้แน่นๆ... อยากกอดเอาไว้ไม่ปล่อย... อยากเก็บไว้เป็นสมบัติของเขาคนเดียว...
"...คุณรังสิมันต์...ปล่อย...ไม่เอา..." น้ำฟ้าบอกกับเขา... แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้าไปมาแล้วพูดกระซิบริมหูเบาๆว่า...
"ถ้าไม่เรียกตะวัน...ก็ไม่ปล่อย..." ริมฝีปากคลี่ยิ้มเมื่อน้ำฟ้าเผลอหันมาต้องใจทำหน้ากระเง้ากระงอดใส่แต่กลับโดนเขาหอมฟอดเข้าไปเต็มๆ...
"อื๊อ !...ไม่เอา...ฟ้าไม่เรียก..."
"ไม่เรียก...ก็ไม่ปล่อย..."
"เอ๊...ไม่อายลูกน้องคุณบ้างเหรอที่มายืนกอดผู้ชายอยู่แบบนี้... อยู่ข้างล่างกันตั้งหลายคน..."
รังสิมันต์อยากตอบกลับเหลือเกินว่า...ถ้าเด็กหนุ่มไม่ไปตะโกนบอกใครต่อใครว่าผมเป็นผู้ชายล่ะก็... คงไม่มีทางที่ใครจะคิดว่าเขาวิปริตหรอก...ลูกน้องเขาคงจะคิดว่า...เจ้านายพาสาวมากกอีกแล้วเสียละมากกว่า...
"ว่าไง...จะเรียกไม่เรียก..." รังสิมันต์ตื๊อ...แต่น้ำฟ้าไม่เล่นด้วย... หันหน้าไปอีกทางแล้วออกเสียง...
"...คุณรังสิมันต์..."
"...ตะวัน..."
"คุณรังสิมันต์...ปล่อย...ผมจะไปหาลูก..."
"เรียกชื่อฉันก่อนสิ...แล้วจะพาไป..."
"เอ๊..." น้ำฟ้าร้องอย่างขัดใจ...แล้วเมื่อหันกลับมาก็ต้องเผลอโดนหอมฟอดเข้าไปอีกครั้ง... จากนั้นชายหนุ่มก็เหมือนแกล้งแกมบังคับ... เมื่อน้ำฟ้าหลบซ้าย ชายหนุ่มก็ป่ายไปทางขวา...พอน้ำฟ้าหลบหน้าไปทางขวา ชายหนุ่มก็ป่ายสันจมูกคมไปกดลงแก้มซ้าย... จนสุดท้ายเด็กหนุ่มก็ทนไม่ไหว...ยอมเรียกจนได้...
"โอ๊ยคุณ...ตะวัน...แก้มผม...ช้ำหมดแล้ว..." น้ำฟ้าอุทธรณ์ อยากยกมือมาปิดแก้มนะ... แต่ติดที่เขาโดนชายหนุ่มรวบเอาไว้ทั้งแขนทั้งตัวเลยเนี่ยสิ...
"งั้น....ถ้าแก้มช้ำ เปลี่ยนเป็นที่ปากแทนก็ได้..."
"ไม่...!" น้ำฟ้าปฏิเสธเสียงเฉียบ... ตากลมโตนิ่งมองพยายามส่งอาการไม่พอใจใส่อย่างเต็มที่... ทว่าเด็กหนุ่มกลับได้เป็นรอยยิ้มมุมปากอ่อนๆตอบกลับมาแทน... "...ยิ้มอะไร..." พร้อมกับที่พูดเด็กหนุ่มก็เอียงตัวหลบไปยอมหันกลับไปมองหน้า... รังสิมันต์จึงฝังจมูกลงไปที่ซอกคอซึ่งเปิดรออยู่ตรงหน้าได้เต็มๆ...พอน้ำฟ้ารีบหันหน้ากลับมาเขาก็จัดการลวนลามข้างแก้มใสซ้ำไปอีกรอบ...
"เปล่า... ทำไม...กอดแค่นี้ทำหวงตัวนักเหรอ...? ทีก่อนหน้านี้ยังนอนให้ฉันป้อนข้าวป้อนน้ำเช็ดตัวให้ดีๆอยู่เลย..." รังสิมันต์บอกเบาๆที่ข้างหู... ลมหายใจที่ระบายกระทบต้นคอทำเอาน้ำฟ้าขนลุกชันไปหมดเลย...
"ทำไมล่ะ...จะทวงบุญคุณผมเหรอ?... ผม...ก็ไม่ได้ขอให้คุณมาคอยดูแลเสียหน่อย..." เด็กหนุ่มบ่นงุบงิบ... แต่เพราะระยะห่างระหว่างกันมันน้อยเหลือเกิน...รังสิมันต์จึงได้ยินชัดเจนเต็มสองหู...
สองแขนแกร่งเลยเผลออ่อนแรงค่อยๆคลายตัวน้ำฟ้าออกจากอ้อมแขนช้าๆ... ทว่าน้ำฟ้าก็ไม่ทันคิดว่าเพราะคำพูดนั้นอ้อมแขนอบอุ่นแข็งแรงจะยอมปล่อยเขาง่ายๆ...จึงไม่ได้ขยับตัวไปไหนเช่นกัน... แล้วจู่ๆเสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงร้องอ้อแอ้ของเด็กคนหนึ่งก็ลอดผ่านเข้ามาในห้อง... ก่อนน้ำเสียงเล็กๆของคุณหมอกานต์จะเรียกชื่อเพื่อนตัวเองดังลั่น...
"ฟ้า !! ฟ้าอยู่รึเปล่า?...โทรศัพท์จากโรงพยาบาลอ่ะ... คุณธะ..." คุณหมอกานต์กำลังจะหลุดพูดชื่อคนที่ขอคุยกับน้ำฟ้าออกมาแล้ว... ทว่าเมื่อเห็นรังสิมันต์เดินคล้ายโอบเอวน้ำฟ้าเข้ามาจากทางระเบียงก็ทำเอาเขาหุบปากฉับ... ตัดสินใจเดินไปใกล้ๆน้ำฟ้าแล้วกระซิบบอกแทน... "ฟ้า...คุณธาดาขอคุยด้วยหน่อยน่ะ..."
"เอ๋...คุณธาดาเหรอ... อ๊ะ ! ฮัลโหล...คุณธาดาครับ..." พอได้ยินว่าเป็นเจ้านายตัวเอง...เด็กหนุ่มจึงรีบสะดุ้งตัวรับโทรศัพท์... เดินเบี่ยงตัวหลบจากแขนรังสิมันต์ที่คล้องเอวเขาไว้หลวมๆออกแล้วแยกไปคุยที่ระเบียงแทนเหมือนเดิม...
รังสิมันต์หรี่ตามองตามร่างบางระหงไปนอกระเบียงจนลับสายตา... ก่อนจะหันมาอีกด้านแบบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีมือเล็กๆนุ่มนิ่มตีแปะเข้าข้างแก้มสาก... เขาไม่รู้ว่าลูกน้องชาวต่างชาติผมสีทองอุ้มหนูลินมาใส่มือของคุณหมอณัฐกานต์ตั้งแต่เมื่อไหร่... แต่ตอนนี้หนูน้อยกำลังพยายามอย่างมากที่จะเขย่งตัวปีนออกจากมือคุณหมอณัฐกานต์มาอยู่บนบ่าของเขา... ชายหนุ่มจุดยิ้มมุมปากเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่หนูลินเลือกและอยากพึ่งพา... มือแกร่งหนาสอดช้อนตัวหนูลินมาจากตัวคุณหมอกานต์เอามาอุ้มเองแล้วหอมแก้มซ้ายขวาก่อนพรมจูบบนหน้าผากเหม่งๆใสๆของหนูน้อย...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
to be continue -->>
[/glow]
...กอดดดดดดดดดดดดดด ทุกคนรอบบอร์ด T^T อยากตะโกนให้ลั่นว่าคิดถึงงงงงงงงงงง ><...
เฮ้อ...จันทร์นี้สอบแลป...พูธหน้าสอบเลคเชอร์...T^T อาทิตย์ถัดไป Practice Teaching.... อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
เอาเป็นว่า...ไปแต่งน้ำฟ้าต่อดีกว่า...=,.= หึหึ... คิดถึงทุกคนมากๆๆ ไปแล้วๆๆๆๆ
ปล. รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ เพราะชลบุรีฝนตกซะแล้วว...
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1760913 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก