คุณแม่...ครับผม !!!“ผมเกลียดครับ... ผมเกลียดคุณ...”
“…”
เพราะไม่เคยคาดคิดว่าจะมาโดนใครพูดว่า ‘เกลียด’ ใส่หน้าแบบนี้… ชายหนุ่มจึงนิ่งเงียบไป… เพราะคิดคำตอบโต้ไม่ออก…
“…ผมเกลียดคุณ…” น้ำฟ้าพูดซ้ำ… ตอกย้ำให้อีกคนเข้าใจซักทีว่าเขารู้สึกอย่างไร…
“…”
แต่รังสิมันต์ก็เหมือนพยายามไม่รับรู้… ใบหน้าน้ำฟ้าที่พูดห่างจากเขาไม่ถึงคืบ… มันจึงไม่แปลกที่เขาจะเห็นวาวน้ำตาของน้ำฟ้ารื้นอยู่ที่ขอบตา… ก่อนที่มันจะค่อยๆไหลรินลงมา…
“…ผมเกลียดคุณ… คุณได้ยินผมใช่มั้ย… ฮึก… ผมไม่ได้พูดอยู่คนเดียวนะ… ผมกำลังพูดว่า… ผม…เกลียด… อะ…อื้ม”
ยังไม่ทันพูดจนจบประโยคดี… ริมฝีปากนุ่มๆที่ลอยอยู่ตรงหน้าก็ถูกเขาจัดการประกบปิดด้วยปากตัวเอง เพราะไม่ต้องการให้พูดถ้อยคำที่ทำให้เจ็บปวดในใจอีก… เขาไม่จาบจ้วงสอดลิ้นรังควาญอีกฝ่าย… แต่เพียงสัมผัสรุกรานแค่ภายนอก คนตัวเล็กก็น้ำตาไหลไม่หยุดแล้ว… แล้วพอเขาปล่อย ปากเล็กๆก็เริ่มต้นตัดพ้อเขาอีกครั้ง
“ฮือ… ทำไม… ต้องทำกันขนาดนี้ด้วย… ทำไมต้องรังแกความรู้สึกกันถึงขนาดนี้… ผมเกลียดคุณ… ส่วนคุณ…ก็เกลียดผม… ทำไมเราไม่ต่างคนต่างอยู่ซักที…” น้ำฟ้าพูดไปน้ำตาไหลไป… นิ้วเรียวยาวจึงปาดไล้หยดน้ำข้างแก้มให้แผ่วเบา…
“…รู้ได้ยังไงว่าฉันเกลียดเธอ… ถ้าฉันเกลียดเธอ… ฉันจะจูบเธอทำไม…” เสียงทุ้มเอ่ยบอก… แต่อีกคนก็ยังเอาแต่สะอื้น… ไม่รู้ว่าจะเข้าใจที่เขาพูดรึเปล่า… มือหนาประคองแก้มเนียนไว้ในฝ่ามือ ก่อนจะเอ่ยต่อ… “ส่วนเธอ…ถ้าเกลียดฉัน… จะพูดไปร้องไห้ไปทำไม… ทำไมไม่ตีฉัน… ทำไมไม่ทำร้ายฉันที่อยู่ตรงหน้าเธอให้สาแก่ใจ… ทำไมต้องพูดว่าเกลียด…ในขณะที่สายตาเธอมันฟ้อง… ว่าเธอโกหก…”
“คุณ…พูดอะไร…ผมไม่ได้โกหก…ฮึก…”
“เธอชอบฉัน…”
“…ไม่ใช่ ! ผมไม่ได้ชอบคุณ…”
“…แล้วฉันก็ชอบเธอ…”
“…”
คำพูดตอกกลับทำให้น้ำฟ้าต้องนิ่งเงียบไปในทันที… เด็กหนุ่มมองสบดวงตาของอีกคนผ่านม่านน้ำตา… มันดูจริงจัง…เขาไม่ได้พูดล้อเล่น…
…แต่จะให้เชื่อเหรอ… น้ำฟ้าทำไม่ได้หรอก…
“…นี่ก็เป็นแผนของคุณ ที่จะทำให้ผมตายใจ… แล้วคุณก็จะมาแย่งหนูลินไปจากผมใช่มั้ย…?” สายตาน้ำฟ้ายังพร่ามัวไปด้วยหยดน้ำตา… ทำไมเขาถึงหยุดร้องไห้ไม่ได้ซักทีนะ…
“ตอนนี้ฉันไม่มีแผนอะไรทั้งนั้น… แล้วฉันก็ไม่ได้คิดที่จะแยกหนูลินออกไปจากเธอเหมือนกัน…”
“…แต่ถึงอย่างนั้น… ผมก็เชื่อคุณไม่ได้… คุณจะให้ผมเชื่อได้ยังไง ในเมื่อสิ่งที่คุณทำ… มันไม่ได้บ่งบอกว่าคุณชอบผมซักนิดเลย…”
“วันนั้นฉันหึงเธอกับไอ้ผู้ชายที่ส่งเมสเสสมาหาเธอ… ฉันไม่ต้องการให้เธอติดต่อกับผู้ชายคนไหนอีก… รวมทั้งไอธาดามันด้วย… ฉันก็เลย…ขว้างโทรศัพท์เธอทิ้ง…” รังสิมันต์พูดสิ่งที่คิดมาตลอดทางระหว่างที่มาบ้านหลังนี้ เขาเอามือสอดเข้าใต้ตัวน้ำฟ้าแล้วรั้งมากอด และก็พบปฏิกริยาที่น่าพอใจ เมื่ออีกคนออกแรงขัดขืนเพียงน้อยนิด… “ฟังฉันนะ… ตอนนี้ฉัน…อยากจะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่จะได้ดูแล และปกป้องเธอกับหนูลิน… แม้ว่าตอนแรกเหตุผลที่ฉันพยายามเข้าหาเธอ จะเป็นเพราะฉันต้องการพาหนูลินไปพบคุณย่าของแก… แต่คนเรามันก็เปลี่ยนความคิดกันได้ไม่ใช่เหรอ… รู้มั้ย…ฉันไม่เคยอ่อน…และยอมให้ใครได้มากขนาดนี้มาก่อนเลยนะ…”
“…” เขาไม่ได้ยินเสียงเด็กหนุ่มในอ้อมแขนตอบอะไรกลับมา… รู้สึกเพียงความชื้นและลมหายใจอุ่นๆที่รดลงบนอกเพียงแค่นั้น… ชายหนุ่มจึงกลั้นใจพูดต่อไป…
“…หายโกรธฉันนะฟ้า… ฉันขอโทษ…” รังสิมันต์พยายามกล่อม เขากดจูบลงบนขมับ แล้วสูดดมกลิ่นหอมแป้งเด็กเข้าปอด…
“ยกโทษให้ฉันนะ…” ชายหนุ่มเอ่ย
“…”
เขาไม่ได้ยินเสียงน้ำฟ้าตอบกลับใดๆ แต่อาการพยักหน้าน้อยๆของคนในอ้อมแขน ก็ทำให้เขาแทบจะนอนไม่หลับไปทั้งคืน เพราะอาการดีใจมันพองฟูเต็มอกไปหมด…
มั่นใจแล้ว…
และรู้แล้ว…ว่าอาการ ‘รัก’ มันเป็นยังไง…
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันต่อมา รังสิมันต์ตื่นมาบนเตียงก็ไม่พบทั้งน้ำฟ้าทั้งหนูลินนอนอยู่ด้วย… ทั้งที่เขาจำได้ว่าก่อนเผลอหลับไปเขากอดคนตัวเล็กเอาไว้แนบกายทั้งคืน…
ชายหนุ่มสะบัดหน้าไล่ความง่วงงุนก่อนจะเดินเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ แล้วเขาก็พบเสื้อผ้าชุดใหม่พร้อมแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันเสร็จสรรพวางเตรียมไว้ให้ เขาหยิบชุดมาดูก็เห็นว่าเป็นของตัวเอง คงไม่พ้นเจ้ามาคัสที่รู้เอามาให้ไว้แต่เช้าล่ะสิท่า… ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กๆ แล้วก็ถอดเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำ… ทำไมวันนี้เขารู้สึกว่าอะไรๆก็เป็นสีชมพูนะ…
จนเมื่ออาบน้ำและเปลี่ยนชุดใหม่เสร็จเรียบร้อย… เขาเดินออกมาจากห้องน้ำปุ๊บ กลิ่นหอมเจียวและกลิ่นกับข้าวหอมๆก็ลอยมาตามลม… เรียกให้สองขารีบก้าวลงจากห้องนอนไปยังห้องครัว…
และเขาก็พบคนตัวเล็กร่างบางๆกำลังยืนอุ้มหนูลินด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็กำลังจัดเรียงกับข้าวบนโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว… เขาส่งยิ้มให้หนูลิน ที่พอเห็นหน้าเขาก็ยิ้มอวดเหงือกแดงแจ๋มาให้ ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปสวมกอดคนตัวบางรับอรุณ…
“ตื่นนอนแล้วทำไมไม่ปลุกฉัน… ใจร้ายจัง…ใช่มั้ยหนูลิน…” เขาถามคนเป็นแม่ แต่ไปหอมพวงแก้มยุ้ยของคนเป็นลูกที่อยู่ใกล้ปากมากกว่า…
“เฮ่ะๆ… อาาาาา…บ๊ะ…บาา….” หนูลินหัวเราะแล้วก็ส่งเสียงร้องภาษาเด็กออกมา เขาฟังไม่เข้าใจหรอกแต่ก็พยักหน้าทำเป็นรู้เรื่องไป ก่อนจะตบท้ายด้วยการหอมกระหม่อมบางๆของเด็กตัวเล็กอีกที…
“อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะตัวเล็ก… ไหนหอมลุงกลับหน่อยสิ…” พูดจบเขาก็แกล้งเอาแก้มตัวเองไปชนหน้าเด็กน้อย… แต่พอทำเสร็จหนูไวโอลินกลับยู่หน้าบู้ๆใส่ แล้วหลบกลับไปซุกซอกคอคนเป็นแม่แทน… “อ้าว…ทำไมทำกับปะป๊าอย่างนี้ล่ะ…”
“ปล่อยผมก่อนได้มั้ยคุณ… ผมจะไปตักข้าวต้มมาให้… คุณทานผักดอง…กับกับข้าวต้มกุ๊ยพวกนี้ได้ใช่มั้ย…”
“เธอทำอะไรมา… ฉันก็ทานได้หมดนั่นล่ะ…” ชายหนุ่มบอกเอาใจ… เขารู้สึกได้ว่าในกระแสเสียงของคนตัวเล็ก ยังมีอารมณ์กรุ่นๆใส่เขาอยู่… แต่แค่ยอมกลับมาพูดด้วยกับเขาแบบนี้…เขาก็ดีใจมากแล้ว…
รังสิมันต์ยอมปล่อยน้ำฟ้าออกจากอ้อมแขน แล้วพาตัวเองไปนั่งหน้าเป็นรออยู่ที่โต๊ะทานข้าวแทน เขาอยากจะเสนอตัวเข้าไปเป็นลูกมือให้น้ำฟ้านะ แต่คิดว่ามันคงจะยิ่งทำให้เขาได้ทานข้าวช้าไปกว่าเดิมแน่ๆ…
น้ำฟ้าตักข้าวต้มใส่ให้ชายหนุ่มเต็มถ้วยใหญ่… ส่วนของตัวเองตักใส่ถ้วยเล็กๆไปนิดหน่อย… เขาทะยอยเอาถ้วยความต้มไปวาง แล้วก็กลับมาหยิบขวดนมให้หนูลินเป็นอย่างสุดท้าย… พอกลับมานั่งที่โต๊ะได้เขาก็จัดการป้อนนมให้หนูลินเป็นอย่างแรก…
“ทำไมเธอทานแค่นิดเดียวเอง… รู้มั้ยตัวเธอเบามาก ยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก… ทานอีกหน่อยสิ เดี๋ยวแบ่งจากของฉันไป…”
“ไม่เป็นไร… ผมไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ คุณทานเถอะ…” เด็กหนุ่มตอบ แล้วก็หันไปสอนให้หนูลินถือขวดนมด้วยตัวเอง…
เด็กตัวน้อยพอนมเข้าปากก็เอนหัวซบบ่าน้ำฟ้า ดูดนมเสียงดังจ๊วบจ๊าบไม่สนใจใคร… น้ำฟ้าจึงได้หันมาตักข้าวให้ตัวเองบ้าง… วันนี้เขามีเวลาน้อย จึงทำอะไรง่ายๆทาน มีแค่ยำผักกาดดอง ไข่เจียวผัดหัวไชโป๊ว ไข่เค็ม กับหมูหยอง… คิดอยู่เหมือนกันว่าผู้ชายตัวสูงตรงหน้าจะทานอาหารริมทางแบบนี้ได้รึเปล่า… เขาลอบสังเกตชายหนุ่ม แล้วก็เห็นว่าในคราแรกเขาคีบแต่ละอย่างมาชิมอย่างละนิด จนเมื่อเวียนชิมครบทุกอย่าง รังสิมันต์ก็ลงมือตักกับข้าวทานอย่างรวดเร็ว… โดยเฉพาะยำผักกาดดอง กับหมูหยองดูจะได้รับความนิยมจากชายหนุ่มมากที่สุด…
น้ำฟ้านั่งกินข้าวไปเงียบๆ ดูแลหนูลินดื่มนมไปแล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อจู่ๆก็มีช้อนใส่ข้าวต้มพร้อมกับพูนๆจ่อยื่นมาตรงหน้า… พอมองคนยื่นช้อนมาให้ก็พบรอยยิ้มเอาใจและคำพูดบอก…
“ฉันป้อน…”
“ไม่เป็นไร… ผมกินเองได้…”
“รู้ว่ากินเองได้… แต่ฉันอยากจะป้อนเธอนี่… อุ้มหนูลินไปกินไปมันไม่สะดวกหรอก…” ชายหนุ่มพูดตะล่อม…
น้ำฟ้าแสดงสีหน้าว่าไม่อยากทาน… ทว่าชายหนุ่มก็คะยั้นคะยอไม่หยุดจนเขาต้องยอมอ้าปากรับ เด็กหนุ่มทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นอาการดีใจปรากฎบนใบหน้าของอีกฝ่าย… เขาพยายามรีบเคี้ยวแล้วก็กลืน… ผลก็คือเขาเกิดสำลักออกมา… รังสิมันต์ก็กุลีกุจอหาน้ำมาให้ดื่มและหาทิชชู่มาเช็ดให้ และนั่นก็ทำให้น้ำฟ้ามองเห็นความเป็นห่วงจากนัยน์ตาคมดุของอีกคน…
“คุณวางไว้เถอะ…เดี๋ยวผมเก็บเอง…” น้ำฟ้าบอก เมื่อเห็นร่างสูงตรงหน้าพับแขนเสื้อเตรียมจะเก็บจานชามช่วยเขา
“แต่ฉันอยากช่วยเธอ…”
“ไม่เป็นไร…คุณรีบไปทำงานเถอะ… ไปทำงานสายมันไม่ดี…เดี๋ยวลูกน้องคุณจะนินทาเอา…” น้ำฟ้าบอก… เขาไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆเพียงพูดออกไปตามหลักการทำงานทั่วไป… ทว่าอีกคนกลับเดินเข้ามาใกล้เอาคว้ามือของเขาไปจับ…
“เป็นห่วงฉันเหรอ…” ชายหนุ่มถาม พลางมองสบนัยน์ตาหวานโศกของคนตัวบางตรงหน้า
“ปละ…เปล่า แต่…มันก็ไม่ดีไม่ใช่เหรอ ถ้าเจ้านายเข้างานสาย…” น้ำฟ้าพูดตอบ… พยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุม… และมันก็สำเร็จเมื่ออีกคนยอมปล่อยแต่โดยดี…
“โอเค ฉันรีบไปทำงานก็ได้… แต่…จะไม่จูบส่งลาสามีไปทำงานหน่อยเหรอ…” พูดแล้วชายหนุ่มก็ลองเลียนแบบพระเอกในละครเขาทำกันดู โดยการเอียงแก้มไปให้คนตัวเล็ก แต่สิ่งได้รับกลับเป็นอาการตบแก้มเขาเบาๆเรียกสติ…
“…อย่ามาพูดอย่างนี้อีกนะคุณ ถ้าใครมาได้ยินเข้า มันจะไม่ดี…” พูดแล้วน้ำฟ้าก็รู้ตัวเลยว่าหน้าตัวเองแดง พยายามอุ้มลูกมาบัง หนูลินเลยโดนรังสิมันต์ขโมยหอมแก้มไปหลายฟอด จนโดนประท้วงโดยการที่มือเล็กเลื่อนมาเกาแก้มตัวเอง ส่วนอีกข้างก็ตีแปะเข้าหน้ารังสิมันต์…
“…อะไรเนี่ยหนูลิน เดี๋ยวปะป๊าต้องห่างจากหนูหลายชั่วโมงเลยนะ…” รังสิมันต์ส่งเสียงอ้อนเด็กตัวเล็ก เขาไม่คิดเลยว่าชาตินี้จะมีวันที่เขาทำเสียงอย่างนี้เป็นกับคนอื่นด้วย…นอกจากกับแม่นมวัยเด็ก
“โอเค…งั้นฉันขอหอมหนูลินอีกที แล้วเดี๋ยวจะไปแล้ว…” รังสิมันต์บอกคนตัวเล็ก น้ำฟ้าหันมามองทำหน้าไม่ไว้วางใจ แต่ก็ยอมอุ้มหนูลินให้สูงขึ้นเพื่อให้รังสิมันต์หอมได้ถนัด…
แต่พอเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกที แก้มของตัวเองก็โดนอีกคนขโมยหอมไปเสียอย่างนั้น… แถมยังกดแนบจนรู้สึกได้เลยว่าอีกคนสูดกลิ่นผิวของเขาไปด้วย…
“อะ…หนะ…ไหนคุณบอกว่า…คุณจะหอม…”
“ได้หอมทั้งแม่ทั้งลูกแล้ว… ผมไปทำงานแล้วนะ… แล้วตอนเย็นจะมารับออกไปทานข้าวข้างนอก… ห้ามรับนัดใครที่ไหนเด็ดขาด…วันนี้ทั้งวันต้องอยู่บ้าน…อย่าไปไหนนะ…เข้าใจมั้ย…”
“ผม…ผมไม่ใช่เด็กนะ… ทำไมต้องมาสั่งโน่นสั่งนี่ใส่คนอื่นเขาด้วย…” น้ำฟ้าอุทธรณ์ มือก็ยกปาดแก้มตัวเองไม่ได้หยุด
หน้าของเขาตอนนี้คงจะแดงจัดเป็นมะเขือเทศแล้วแน่ๆ… โธ่เอ๊ย…ทำไมต้องแกล้งกันแบบนี้ด้วยนะ… เด็กหนุ่มคิดในใจเคืองๆ
“ก็ฉันเป็นห่วงเธอกับลูก… ให้คนอื่นดูแล…ฉันรู้สึกไม่สบายใจเหมือนได้ดูแลเอง… เข้าใจฉันนะน้ำฟ้า…” รังสิมันต์คว้ามือข้างที่เด็กหนุ่มเอาปาดแก้มมากุม…
นัยน์ตากลมโตจ้องมองร่างสูงตรงหน้า แล้วก็ต้องหลบไปเมื่อมันมีแต่ความจริงจังและความจริงใจส่งมาให้… เขาตกลงพยักหน้ารับ คนร่างสูงถึงได้ยอมปล่อยเขา แล้วเดินไปที่รถตัวเองซึ่งจอดอยู่บริเวณบ้านมาทั้งคืน… รังสิมันต์หันกลับไปมองร่างเล็กๆของน้ำฟ้าที่อุ้มเด็กตัวเล็กไปพลาง แล้วก็เก็บจานกับข้าวบนโต๊ะไปพลาง มือเขาก็กดโทรศัพท์โทรออกทันที…
“ถึงไหนแล้วซึโยชิ…”
‘ใกล้ถึงแล้วครับบอส… ขอโทษทีครับ วันนี้พี่เลี้ยงหลานของผมเขาหยุด ผมเลยต้องช่วยพี่สาวดูหลานก่อนน่ะครับ…’
“อืม…รีบมาให้ถึงภายในห้านาทีนะ ฉันจะออกจากบ้านน้ำฟ้าแล้ว..”
‘…ครับบอส…’ ซึโยชิรับปากเจ้านายหนุ่มไป… แล้วขอโทษขอโพยในใจ เพราะด้วยความที่เขาออกผิดเวลาทำให้ต้องมาติดแหง่กอยู่บนถนนของเมืองกรุงเทพฯ ไม่ขยับไปไหนมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว…
ส่วนรังสิมันต์เมื่อลูกน้องรับปากเรียบร้อยจึงได้ตัดใจขับรถออกไป…
น้ำฟ้าเหลือบมองเห็นชายหนุ่มขับรถออกไปแล้วก็เดินไปงับประตูหน้าบ้านไว้โดยไม่ล็อก เพราะรู้ดีว่าอีกซักพักลูกน้องชายหนุ่มคนในคนหนึ่งคงจะมาถึง และเขาไม่ต้องการให้คนเหล่านั้นมายืนเฝ้ายามอยู่หน้าบ้านเขาเป็นชั่วโมงๆอีก…
เมื่อเสร็จเด็กหนุ่มก็เหลือบมองหนูลิน ก็เห็นเจ้าตัวเล็กเริ่มจะงอแงเพราะง่วงนอนเสียแล้ว… เด็กหนุ่มจูบแก้มลูกไปเสียหนึ่งทีก่อนจะบอกเบาๆ…
“ถ้าง่วงก็ขึ้นไปนอนข้างบนกันนะ… เดี๋ยวแม่ฟ้าพาไปนะคนเก่ง…” เด็กหนุ่มบอกพร้อมรอยยิ้มแต้มบนริมฝีปากส่งให้หนูน้อย… แต่หนูลินไม่ยิ้มตอบ กลับหาวปากกว้างกลับมาแทน… น้ำฟ้าก็เลยประคองลูกเข้าบ่าพาขึ้นบ้านไป…
โดยไม่รู้เลยว่าคล้อยหลังเขาไปแป๊บเดียว… ใครบางคนก็เหยียบเท้าเข้ามาในบ้านเขาอย่างไม่ได้รับเชิญ…
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
^^ ตอนนี้ยังไม่จบนะ... เดี๋ยวเค้ามาต่อ... ขอแว่บไปพาหมาโปรเฟสเซอร์เดินเล่นก่อน - -" 
เหอๆ
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1760955 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก