เสียงไม้เท้ากระทบพื้นดังตึกๆไม่กี่ทีน้ำฟ้าก็พบนายใหญ่ศิลามายืนอยู่ตรงหน้าตน ฝ่ามือใหญ่ทำท่าจะเอื้อมมาทางเขา อาการผวาจากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้เด็กหนุ่มต้องรีบหันหลบไม่ยอมให้แตะ และเมื่อคุณศิลาเห็นก็เข้าใจ ชายวัยกลางคนจึงถอยออกมาในระยะหนึ่ง แล้วเริ่มพูดขึ้นมาว่า
“ฉันต้องขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเธอ… เดี๋ยวค่ารักษาพยาบาล ฉันจะออกให้เธอทั้งหมด… ส่วนข้าวของที่เสียหายไป ฉันจะให้คนเอาสินค้าใหม่มาเปลี่ยนให้กับเธอ… แล้วฉันสัญญา… ว่าฉันจะไม่ปล่อยให้ดารกานต์เขามาทำร้ายเธอได้อีก…ไม่ต้องกลัวนะ…” หนุ่มใหญ่พูดแล้วพยายามยกยิ้มให้… แต่น้ำฟ้ากลับส่ายหน้า แล้วเปล่งเสียงพูดออกมาค่อยๆว่า
“…ไม่เป็นไร…ครับ …ผมไม่ไปหาหมอ… ส่วนของ…มันพังไปแล้วก็ช่างมันเถอะ…ครับ… ผม…ค่อยไปซื้อใหม่…เองได้…”
“ได้ยังไงกัน… เมียฉันเป็นคนทำ ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ… เอาน่า… โยชิ…พา..น้ำฟ้าไปหาหมอไป… เอ๊ะ…หรือจะให้หมอมาตรวจให้เธอที่นี่ดี ถ้าเธอไม่อยากไปหาหมอ…”
“…ไม่…ไม่เป็นไรจริงๆครับ… เพื่อนผม…เป็นหมอ… เดี๋ยวเขาคงมา…”
“ถ้าอีกเดี๋ยวถึงจะมา ฉันว่าพาเธอไปโรงพยาบาลคงเร็วกว่า… อย่าปฏิเสธความหวังดีจากฉันเลย… ฉันแค่อยากแก้ตัวใหม่ ไม่อยากให้เธอต้องเป็นเหมือนพี่สาว… ตอนนั้นฉันไม่ได้ทำอะไรเลย… ฉันไม่ได้ช่วยพี่สาวเธอ… ฉันขอโทษด้วยนะ…” นายใหญ่กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ แต่ทว่าน้ำฟ้ายังมีความรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับคำขอโทษนั้นอยู่…
…ไม่ใช่ว่ามาเล่นละครหลอกตาให้เขาตายใจ แล้วก็ตลบหลังด้วยการมาพรากหนูลินไปหรอกนะ…
“คุณ…ไม่อยากได้ตัว…หนูลิน…เหรอครับ” น้ำฟ้าถามเสียงเบา พยายามทรงตัวไว้ให้อยู่ และพูดให้เสียงดังแม้ว่ายิ่งพูดมันจะยิ่งรู้สึกสะเทือนบริเวณคอให้ต้องเจ็บแปลบๆขึ้นมาก็ตาม
คุณศิลานิ่งคิด… พลางจ้องตอบสายตาเด็กหนุ่ม ดูก็รู้ว่ายังไม่ไว้ใจกัน… ก็แน่ล่ะ เจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าไป…แค่เขายอมพูดดีด้วยก็ดีเท่าไหร่แล้ว…
“อยากได้สิ… ฉันเห็นหลานแค่ในรูป ตัวจริงแกคงน่ารักน่าชังมากแน่ๆ… อยากคอยเฝ้าดูพัฒนาการของแก เหมือนอย่างที่ปู่คนอื่นเขาได้ทำกัน…”
“ถะ…ถ้างั้น…แล้วทำ…ไม”
“เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เลี้ยงดูแกน่ะสิ… เธอ…เป็นผู้มีสิทธิ์ได้เลี้ยงดูแกอย่างชอบธรรม แล้วเธอก็เลี้ยงหลานของฉันได้ดี… แกถึงได้โตมาน่ารักน่าเอ็นดู… ท่าทางจะยิ้มเก่งด้วยนะ ฮ่ะๆ…”
น้ำฟ้าฟังสิ่งที่นายใหญ่ศิลาของตระกูลพ่อหนูลินพูดแล้วก็นิ่งคิด… นายใหญ่คนนี้ช่างแตกต่างกับคุณหญิงดารกานต์จริงๆ …แล้วก็ดูจะต่างกับ…ลูกชายคนกลางมากๆด้วย… ความมีเมตตาและความจริงใจ…น้ำฟ้าเริ่มสัมผัสได้ทีละนิดแล้ว…
“เอาล่ะ… ฉันไปแล้ว… โยชิอย่าลืมพาเด็กน้ำฟ้าไปหาหมอด้วยนะ… จัดการดูแลค่าใช้จ่ายทั้งหมดด้วยอย่าลืม…” ก่อนกลับหนุ่มใหญ่ยังหันมากำชับกับซึโยชิอีกครั้ง เมื่อจบก็ทำท่าจะสาวเท้าออกไป… น้ำฟ้าเมื่อเห็นดังนั้นจึงพยายามเค้นเสียงเรียกให้ดังที่สุดแม้ว่าจะรู้สึกเจ็บคอแทบตายแล้วก็ตาม…
“ดะ…เดี๋ยวครับ…” และโชคดีที่มันดังพอให้คุณศิลาได้ยิน
“หืม…มีอะไร…” คุณศิลาถามพลางหันมามอง… แล้วหนุ่มใหญ่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นน้ำฟ้าพยายามจะยกมือขึ้นพนมแล้วก้มหัวให้เขา
“ขอบคุณ…นะครับ… ที่ช่วยผม…”
เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณเสียงเบา ซึ่งเขาก็ได้รับอาการพยักหน้ารับจากผู้อาวุโสกว่า ก่อนที่นายใหญ่คนนั้นจะเดินหันหลังกลับไปพร้อมพาลูกน้องที่เหลือออกไปด้วย… น้ำฟ้ามองตามรถยนต์ที่ทะยอยกันเคลื่อนออกไปจากหน้าประตูบ้านของเขาแล้วก็เข่าทรุด… ดีที่ซึโยชิทันหิ้วปีกเอาไว้ไม่ให้เขาล้มลงไปกองกับพื้นในทันที…
“คุณฟ้า ! คุณฟ้าไหวมั้ยครับ… ผมจะรีบพาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย…”
“ไม่…ผม…จะไปหา…ลูก…” น้ำฟ้าฝืนแรงตัวเอง พยายามก้าวขาจะเข้าบ้าน… แต่ก็ไม่ไหวเมื่อแรงมันหมดทำให้เขาทรุดลงไปอีกรอบ…
“คุณฟ้า ! เอาอย่างนี้… คุณฟ้านั่งรอผมที่นี่ ผมจะขึ้นไปพาคุณหนูลงมาให้คุณ แล้วคุณต้องยอมไปโรงพยาบาลกับผม ตกลงนะครับ…” หนุ่มญี่ปุ่นพูดจบก็ไม่รอคำตกลง ช่วยพะยุงร่างน้ำฟ้าขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ตัวใกล้ๆที่ถูกยกขึ้นมาวางไว้เรียบร้อยเหมือนเดิม… เขามองดูแล้วคุณน้ำฟ้าไม่น่าจะลุกเดินไปไหนได้อีก…
จากนั้นชายหนุ่มร่างเพรียวก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ขึ้นชั้นบนเพื่อไปอุ้มตัวคุณหนูไวโอลินลงมา และก็พบว่าคุณหนูกำลังงอแงงัวเงียเพราะไม่เจอใครอยู่พอดี…
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
to be continue...
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1761202 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก