หัวข้อ: สัตยาธิษฐาน ตอนที่ 12 (12/02/11)-END <ปิดจองรวมเล่มแล้วค่ะ>

[nidnoi]

อยากอ่านต่ิอแล้วค่ะ

[Whatever it is]

  อ๊าย พี่รักต์ปล้ำหนูยาแล้ว   

ว่าแต่ลูกจะออกมาเปนตัวรายอ่าคะ 

[pattybluet]

ครุฑหวานได้อีกนะคะเนี่ย 
เข้ามารอตอนจบด้วยอีกคนค่ะ

[ZIar]

สัตยาตื่นขึ้นในตอนเช้ามืด รู้สึกปวดเนื้อตัวอย่างน่าประหลาด เขาพยุงตัวลุกจากเตียงทว่ากลับโดนอีกคนหนึ่งซึ่งอยู่ในห้องนั้นคว้าเอวมาอุ้มราวกับอุ้มเด็กน้อย สัตยาทำหน้างอง้ำยามที่เห็นรอยยิ้มสมใจปรากฏบนเรียวปากหยักสวย

“อย่ามองข้าแบบนั้นนะ” นาคจำแลงขู่ฟ่อ

“เจ้าไม่ชอบหรือ? มีเจ้าคนเดียวเท่านั้นนะที่ข้ามองอย่างนี้” รักตปักษ์ว่า เสียงของเขาดูรื่นเริงผิดกับเมื่อวานนี้ที่ออกตัดพ้อลิบลับ สัตยาจนคำต่อว่าต่อขาน สะบัดหน้าหนีอย่างขุ่นใจ ชายหนุ่มร่างสูงจึงอนุมานว่านั่นคือการตอบรับว่าชอบแต่ไม่อยากบอก เขาอุ้มสัตยาเดินไปถึงห้องน้ำ และวางร่างเล็กในอ้อมแขนลงในอ่าง พาลให้นึกถึงตอนอีกฝ่ายกำลังลอกคราบขึ้นมา จะว่าไปแล้ว ในวินาทีที่เขาได้เห็นเรือนร่างอีกฝ่ายหลังลอกคราบ อาจเป็นวินาทีแรกที่เขาหลงนาคตนนี้ก็เป็นได้ แต่หลังจากนั้น ความหลงกลับพัฒนาเป็นความรักตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ รักตปักษ์นึกสงสัย

“เจ้าควรกลับไปก่อนฟ้าจะสว่าง ไม่อย่างนั้นใครต่อใครจะสงสัยเอาได้” สัตยาว่าไปก็ใช้มือปิดบังร่างกายอย่างหวงแหน ไม่รู้ว่าทำไมต้องเขินอายเรือนร่างต่อสายตาผู้ชายด้วยกัน

“อะไรกัน เมื่อไม่กี่เดือนก่อนข้ายังอาบให้ได้อยู่เลย” รักตปักษ์เย้าพลางหัวเราะเมื่อเห็นสายตาดุๆตวัดกลับมาอย่างปึ่งงอน

“ตอนนั้นกับตอนนี้เหมือนกันเสียที่ไหน” ชายหนุ่มร่างเล็กกระแทกเสียงแล้วเอื้อมมือไปรูดม่านพลาสติกปิด ทว่ามือกร้านแกร่งก็กลับคว้าเอาไว้ไม่ให้ปิดสนิท ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ สัมผัสปลายจมูกกับพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงทันที

“ตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันตรงไหนหรือ?” ว่าไป ชายหนุ่มก็คลอเคลียกับแก้มเนียน ทั้งยังดึงรั้งร่างนั้นเข้ามาโอบกอดแนบชิด ไม่อนาทรแม้สัตยาจะพยายามผลักไส

“ก็เจ้าเป็นคนบอกเองว่าต่าง!” สัตยาร้อง “ออกไปได้แล้ว นี่! ครุฑ! ข้าจะอาบน้ำ!”

“ข้าว่าต่างมันเกี่ยวอะไรกับที่เจ้าขี้อายมากขึ้นกัน” รักตปักษ์พูดก่อนจะงับปลายจมูกรั้น “ถ้าเจ้าไม่ตอบว่าต่างอย่างไร ข้าจะกอดไว้อย่างนี้จนกว่ากิ่งแก้วจะมาปลุกเลยดีไหม?” คำของรักตปักษ์ทำให้สัตยาหน้าแดงด้วยความกรุ่นโกรธผสานกับความอายเกินพิกัด

“ก็เจ้าทั้งจูบข้า กอดข้า ทำเรื่องบัดสีกับข้า! แล้วจะให้ข้าลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีอะไรหรือยังไง!” สัตยาตะโกนจนเสียงก้องห้องน้ำก่อนจะกัดริมฝีปากที่สั่นเทา ดูท่าว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนที่ผ่านมานั้นจะกระทบความรู้สึกของสัตยามากพอดู ทั้งที่เขายังไม่อาจตอบตัวเองได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของระยะห่างที่ใกล้ชิดมากขึ้นทุกครั้งที่สัมผัสกัน แต่รักตปักษ์กลับฉุดดึงเขาเข้าไปอย่างไม่ลังเลและไม่มีความสงสัย สัตยาจึงรู้สึกสับสนอย่างมากว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากันแน่

“เรื่องบัดสี? เจ้ารังเกียจหรือ?” รักตปักษ์เลิกคิ้วสูง

“นั่นมัน....ข้า....ข้าแค่รู้สึกปวดสะโพก” สัตยาตอบอุบอิบ

“อ้อ” ชายหนุ่มร่างสูงรับคำพลางหัวเราะ “เช่นนั้นตอนข้ากอดจูบล่ะ?”

“เลิกหลอกถามข้าเสียที! ข้าไม่ใช่เด็กให้เจ้าหยอกเล่นนะ!” ในที่สุด เมื่อสัตยาทนความอายไม่ไหว เขาก็ทำเสียงดุก่อนจะสะบัดหน้าหนีไม่ให้อีกฝ่ายมอง แต่รักตปักษ์ก็ยังรั้งใบหน้านั้นกลับมาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆละเลียดจูบลงบนริมฝีปากที่ทำบึ้งงออยู่นั้น สัตยาเกือบสำลักลมหายใจเมื่ออยู่ๆก็ถูกจู่โจมโดยไม่คาดคิดทว่ากลับคล้อยตามไปอย่างง่ายดาย

รักตปักษ์ไม่ได้เยิ้นเย้อรสจูบเนิ่นนานนัก เขาผละออกไปแล้วมองผ่านประตูที่เปิดเอาไว้ออกไป พบว่าแสงอาทิตย์กำลังจะสาดส่องเข้ามา นั่นหมายความว่าข้างนอกใกล้สว่างเต็มที ชายหนุ่มร่างสูงจำต้องผละจากทั้งที่ยังอาลัย เขาคลอเคล้ากับกลีบปากนุ่มและแก้มนวลก่อนจะถอยห่างและกล่าวอำลา เดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ กางปีกโผบินสู่ผืนฟ้าและจากไปอย่างรวดเร็ว

สัตยานั่งนิ่งอยู่ในอ่าง แตะสัมผัสริมฝีปากตนเองที่ยังมีรสจูบอวลอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าของเขาแดงระเรื่อ และหัวใจก็เต้นแรงจนแทบหลุดจากอก นี่อาจจะเป็นครั้งแรกในชีวิต ที่สัตยาไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกของตนเองได้ ซ้ำยังทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกที


-------------------------------->


ครบกำหนดสองอาทิตย์ บอร์ดบริหารมารวมตัวกันตั้งแต่เช้าเพื่อพูดคุยกันถึงกำหนดการณ์ที่พงษ์ศักดิ์ได้ให้สัญญาไว้ แต่เพราะยังถึงเวลาเยี่ยมตามกำหนดของโรงพยาบาล พวกเขาจึงเข้าไปรวมตัวกันในห้องประชุมและหารือกันถึงเรื่องนี้ หลายๆคนเอ่ยชื่อของเชิดชัยขึ้นมาว่ามีความเหมาะสมจะเป็นผู้บริหารสืบต่อจากสัตยา ด้วยมีคุณวุฒิและวัยวุฒิเพียบพร้อม ทั้งยังศึกษางานในตำแหน่งมาหลายปีจากการเป็นเลขาตามดูแลใกล้ชิดทั้งพงษ์ศักดิ์และสัตยา นอกจากนี้ พงษ์ศักดิ์ยังยึดติดกับเรื่องสกุลมาก ตัวเชิดชัยเองแท้จริงแล้วก็เป็นคนในสกุลชลวรินทร์เช่นกัน โดยเป็นลูกของพี่ชายพงษ์ศักดิ์ที่เสียชีวิตไปแล้ว นับว่ามีคุณสมบัติเหมาะสมในทุกด้าน ซึ่งในความเป็นจริง ทุกคนต่างคิดว่าเชิดชัยจะได้สืบทอดจากพงษ์ศักดิ์แต่ต้น เพราะในตอนแรกนั้นพงษ์ศักดิ์ไม่มีหลาน และลูกสาวคนเดียวก็ไม่แสดงความสามารถในทางบริหารเลย จึงรับเชิดชัยมาเป็นคนใกล้ชิดเพื่อหวังจะให้ดูแลงานต่อ แต่แล้วสัตยาก็เกิดขึ้นมาและยังแสดงถึงแววของความเป็นผู้นำที่ชาญฉลาดตั้งแต่เด็ก ตำแหน่งผู้สืบทอดจึงไปตกอยู่กับสัตยาซึ่งเป็นหลานสายตรง

ผู้บริหารทุกคนต่างตกลงกันว่า จะเสนอชื่อของเชิดชัยเป็นหนึ่งในผู้ที่เหมาะสมจะได้รับตำแหน่งผู้บริหาร แต่จะได้เป็นประธานหรือเปล่านั้นต้องขึ้นอยู่กับหุ้นที่จะได้รับจากพงษ์ศักดิ์ ซึ่งเจ้าตัวอาจโอนแบ่งให้คนอื่นด้วยก็ได้

ประมาณสิบโมง ผู้บริหารจึงทยอยกันออกมาจากห้องประชุมเพื่อเดินทางไปพบกับพงษ์ศักดิ์ที่โรงพยาบาล แต่แล้ว ขณะที่พวกเขาเดินลงมาถึงล็อบบี้ ต่างก็ตกตะลึงพรึงเพริดเป็นการใหญ่ เมื่อเห็นร่างผอมบางของชายหนุ่มอ่อนวัยในชุดสูทที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีกำลังยืนอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ประตูทางออก พวกเขาต่างช็อคและพูดอะไรไม่ออก รอจนกระทั่งฝ่ายนั้นหันมาเห็น

“อรุณสวัสดิ์ ไม่ทราบว่าพวกคุณกำลังจะไปไหนหรือครับ?” สัตยากล่าวถามอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ผิดจากก่อนหายตัวไปแม้แต่น้อย

“คุณ.....สัตยา.....” ผู้บริหารคนหนึ่งเอ่ยชื่ออีกฝ่ายตะกุกตะกัก

“ครับ ผมเอง ขอโทษที่หายตัวไปนาน พอดีผมติดธุระจำเป็นนิดหน่อย หวังว่าคงไม่ได้ทำให้งานของบริษัทเสียนะครับ” สัตยาว่าแล้วจึงถือหนังสือพิมพ์เดินมาทางกลุ่มผู้บริหาร ซึ่งต่างก็เผลอก้าวถอยอย่างพร้อมเพรียง “แต่การกลับมาของผมครั้งนี้กลับได้พบข่าวร้าย” ว่าแล้ว สัตยาก็ยื่นหนังสือพิมพ์ฉบับบ่ายให้กับผู้บริหารที่อยู่ข้างหน้าสุด ซึ่งยื่นมือมารับแบบยังเรียกสติไม่ได้

พาดหัวข่าวหน้าหนึ่งเป็นสิ่งที่ดึงดูดสายตาทุกๆคนโดยทันที

นักธุรกิจเสียสติ โดนครุฑหลอก

เนื้อหาข่าวนั้นกล่าวถึงชายวัยกลางคนคนหนึ่งซึ่งอยู่ในบ้านคนเดียว และในตอนเช้ามีแม่บ้านมาพบว่าชายคนนั้นนั่งเพ้ออยู่บนพื้นห้องทำงานว่าเห็นพญาครุฑ นอกจากนี้ ในมือของเขาและรอบตัวยังโปรยไปด้วยเอกสารมากมายที่เกี่ยวกับบริษัทที่ทำงานอยู่ เป็นฉบับที่สำเนาไว้โดยไม่ได้รับอนุญาต ทั้งบัญชีของบริษัท โครงการและงบประมาณต่างๆ อีกทั้งโทรศัพท์มือถือที่วางข้างตัวนั้น มีสายโทรออกครั้งสุดท้ายเป็นเบอร์โทรของกฤตนันท์ เจ้าพ่อรายใหญ่ของเขตนี้ซึ่งพบเป็นศพในห้องพักของตัวเอง สาเหตุการตายคือถูกงูรุมกัดและช็อคจากการได้รับพิษปริมาณมาก เบื้องต้นคาดว่าชายคนนี้และกฤตนันท์กำลังวางแผนตกลงอะไรบางอย่างโดยมีบริษัทที่ทำงานอยู่เป็นเป้าหมาย แต่ไม่ทราบว่าเหตุใดจึงเกิดเรื่องประหลาดอย่างนี้ขึ้นในเวลาเดียวกัน หรือบางทีอาจเป็นความสำนึกผิดทำให้เห็นภาพหลอนก็เป็นได้

ชายซึ่งเป็นหัวข้อข่าวนั้น มีชื่อว่า เชิดชัย ชลวรินทร์ และบริษัทที่ปรากฏในข่าวก็คือเครือชลวรินทร์นี้เอง

พวกผู้บริหารเริ่มเอ่ยปากวิพากษ์วิจารณ์กระซิบกระซาบอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะลดหนังสือพิมพ์ลงแล้วมองไปทางสัตยา

“พวกเราขอแสดงความเสียใจด้วยกับข่าวนี้นะครับ คุณสัตยา” ผู้บริหารคนหนึ่งกล่าว “ไม่เคยมีใครคาดคิดเลยว่าคุณเชิดชัยจะตีหน้าซื่อหลอกพวกเรามาตลอด” ทุกๆคนต่างสนับสนุนคำพูดของคนแรก เพราะก่อนหน้านี้ก็ระแวงกันจนไม่เป็นอันทำงาน การที่ได้ตัวคนร้ายมาแม้หลักฐานจะไม่ชัดเจนนักและเป็นเพียงการคาดการณ์ แต่ก็ทำให้ทุกคนรู้สึกโล่งอก

“ครับ ผมก็ไม่คิดเหมือนกัน” สัตยาตอบรับ “วันนี้ผมจะไม่เข้างานนะครับ เพียงแต่จะมาบอกว่าผมจะไปดูอาการคุณเชิดชัย แล้วก็ไปทำธุระต่อ พรุ่งนี้เราค่อยประชุมกัน”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ” ผู้บริหารชาวจีนรีบตอบรับแล้วเดินนำขึ้นลิฟต์ไปก่อนเพราะการที่ผู้บริหารทุกคนมายืนรวมกันในล็อบบี้นั้น กลายเป็นเป้าสายตาของพนักงานที่เดินผ่านไปมาได้ง่าย ตอนนี้ก็มีพนักงานหลายคนทำท่าตกอกตกใจไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบริษัท


---------------------------->


สัตยาเดินทางออกมาด้วยรถยนต์ส่วนตัว คิดจะตรงไปที่บ้านของพ่อกับแม่เลย แต่แล้วก็ขับผ่านตึกที่รักตปักษ์ใช้เป็นสำนักงานโดยไม่ได้ตั้งใจ ซ้ำตอนนั้น รักตปักษ์ยังเดินออกมาจากตึกพอดี ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหาทำให้สัตยาต้องชะลอรถจนจอดนิ่งแล้วลดกระจกลง

“กำลังจะไปบ้านพ่อแม่หรือคุณยา?” รักตปักษ์เอ่ยถาม

“ครับ” สัตยารับคำสั้นๆ

“ถ้าอย่างนั้นช่วยรอหน่อยได้ไหม ขอผมไปซื้อของกินให้จินกับน้ำฝนก่อน เดี๋ยวผมจะไปด้วย” คำขอนั้นสัตยาไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะเขาอาจต้องอธิบายกับพงษ์ศักดิ์อีกยาวหากเรื่องนี้ถึงหู สัตยาขยับรถเข้าไปจอดในที่จอดของตึก และมองรักตปักษ์ที่วิ่งข้ามไปเซเว่นฝั่งตรงข้าม และกลับออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมของกินเต็มถุงทั้งขนม นม และข้าวกล่องแช่เย็นที่อุ่นเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มร่างสูงวิ่งหายเข้าไปในตึก ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเป้ใบเก่งซึ่งกิ่งแก้วอุตส่าห์เก็บกลับมาให้พร้อมกับของอื่นๆที่พวกเขาทิ้งไว้ที่บังกะโลก่อนที่จะถูกกฤตนันท์ทำร้าย

สัตยากดปลดล็อคประตูคิดจะให้อีกฝ่ายขึ้นทางเบาะหลังโดยวางกระเป๋าเอกสารไว้ที่เบาะหน้า แต่แล้วรักตปักษ์กลับเดินมาเปิดประตูข้างคนขับ โยนกระเป๋าไปข้างหลัง แล้วเข้ามานั่งด้วยใบหน้าชื่นมื่น

“อย่าลืมรัดเข็มขัด” สัตยาว่าก่อนจะออกรถ

เส้นทางการเดินทางไปบ้านของพ่อแม่สัตยานั้น รักตปักษ์สามารถจดจำได้อย่างแม่นยำทั้งที่เคยไปเพียงครั้งเดียว นั่นเพราะเขาสังเกตป้ายบอกทางและร้านค้าที่จดจำได้ง่าย เป็นนิสัยส่วนตัวที่มักจะสังเกตสิ่งที่โดดเด่นรอบข้าง รักตปักษ์จึงไม่ค่อยมีปัญหากับการหลงทิศทาง

พวกเขามาถึงบ้านของพ่อแม่สัตยาช้าพอสมควร เพราะถนนเส้นที่ใช้เดินทางนั้นมักแน่นขนัดไปด้วยรถราแทบทั้งวัน

[ZIar]

“ลูกยา.....” จันทร์วนาถึงกับร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นหน้าลูกชายสุดที่รักอีกครั้ง เธอโผเข้ากอดชายหนุ่มแล้วปล่อยโฮไม่อายใครพร้อมกับเรียกชื่อของลูกชายซ้ำไปซ้ำมา ในตอนแรกเธอคิดจะเรียกยศออกมาด้วย แต่สัตยากลับปรามไว้และเข้าไปหาด้วยตัวเอง จันทร์วนาจึงชวนรักตปักษ์ไปช่วยกันทำอาหารที่ในครัวเพื่อให้สองพ่อลูกได้พูดคุยกัน

สัตยาเดินเข้าไปในตัวบ้าน เขารู้ว่ายศมักจะนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นและอ่านหนังสือบนเก้าอี้ตัวโปรด ชายหนุ่มชาวนาคสูดหายใจลึกแล้วเดินเข้าไปหายศ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วกราบลงบนตัก

“สัตยา” ยศดูจะตกใจที่อยู่ๆลูกชายก็กลับมา แต่เหนือกว่าความตกใจนั้นคือความปิติอย่างเหลือล้น เขาดึงลูกชายของตนขึ้นมากอดแน่นแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “ดูสิ ลูกผิวคล้ำขึ้นตั้งเยอะ แอบไปเที่ยวไม่บอกพ่อแม่เลยนะ รู้ไหมว่าแม่จันทร์เขาห่วงลูกแค่ไหน”

“ผมทราบครับ ขอโทษด้วยที่ทำให้ทุกคนลำบาก” สัตยาเสียงอ่อน

“ไม่เป็นไร เหตุสุดวิสัยใช่ไหมล่ะ พ่อเข้าใจ” ยศลูบผมลูกชายตนเองอย่างรักใคร่ทำให้สัตยารู้สึกแน่นในอก

“พ่อครับ ผมมีเรื่องจะบอก....”

“หือ? อะไรหรือ?” ยศถามกลับพลางยิ้มกว้าง

“ความจริงแล้วผม....ไม่ใช่มนุษย์หรอกนะครับ แล้วก็...ไม่ใช่ลูกของพ่อด้วย” สัตยาก้มหน้าไม่กล้าเงยมองสายตาของผู้เป็นพ่อ บางทียศอาจจะโกรธมากก็ได้ที่ได้รู้ความจริงเอาป่านนี้ ซ้ำยังให้ความรัก ฟูมฟักเลี้ยงดูเป็นลูกแท้ๆ “ความจริงแล้ว...ผมเป็นนาคที่จำแลงตัวมาเกิดกับแม่เท่านั้น ถึงจะมีรูปร่างเป็นมนุษย์ปกติ แต่ความจริงแล้วก็ไม่ใช่มนุษย์แล้วก็ไม่ใช่ลูกจริงๆของพ่อกับแม่ด้วย” สัตยาพูดแค่นั้นก็เงียบไป คอยทำใจรับฟังการตอบรับของยศ

เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้นเหนือศีรษะ ทำให้สัตยาเผลอกลั้นหายใจด้วยความกลัว

“โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร ทำพ่อตกใจหมดเลย สัตยา” คำของยศเรียกสัตยาให้เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะงุนงงเมื่อพบว่ารอยยิ้มอารีนั้นยังไม่หายไปไหน

“พ่อเขารู้เรื่องนั้นนานแล้วล่ะจ้ะ แม่ก็ด้วย” จันทร์วนาถือสำรับกับข้าวเดินเข้ามาจัดโต๊ะ

“ม....หมายความว่ายังไงกันครับ?” ครั้งนี้กลายเป็นสัตยาเองที่ตกใจและแปลกใจ เขาจับต้นชนปลายไม่ถูกจึงยืนค้างอยู่อย่างนั้น

“ลูกยาอาจจะไม่รู้นะ แต่ตอนที่อยู่ในท้องแม่น่ะ แม่เห็นลูกยาในฝันเป็นประจำ เห็นเป็นนาคบ้าง เป็นคนบ้าง แล้วตอนลูกยาเด็กๆน่ะ คิดว่าใคนกันที่ช่วยเช็ดเอาคราบออกให้ทุกปี” จันทร์วนาเฉลยความ “แล้วพ่อยศเขาน่ะ มาดุแม่ว่าถูผิวลูกแรง ทำลูกถลอกหมด แม่เลยช่วยอธิบายให้เข้าใจ”

“นอกจากแม่จันทร์กับพ่อแล้ว ก็มียายพิมอีกคนที่รู้เรื่อง เพราะต้องดูแลลูกตอนไปอยู่บ้านชลวรินทร์ไง” ยศว่าต่อ

“แสดงว่า....รู้มานานแล้วหรือครับ?” สัตยาถามทั้งที่ยังค้างอยู่อย่างนั้น ทั้งสองคนจึงพยักหน้า “แล้ว...ไม่โกรธเกลียดผมหรือครับ?”

“จะไปโกรธไปเกลียดทำไมกัน ถึงจะไม่ใช่ลูกแท้ๆแต่ก็เกิดมาจากท้องของแม่ ก็ต้องเป็นลูกของแม่สิ” จันทร์วนากอดลูกชายในวงแขน “ความจริงแล้วหลังจากคลอดลูกน่ะนะ แม่ก็ไปตรวจร่างกาย ปรากฏว่าความจริงแล้วแม่มีลูกไม่ได้เพราะรังไข่ของแม่ไม่ผลิตไข่ แม่ถึงได้ขอบคุณลูกอยู่ทุกวันที่อุตส่าห์มาเกิดเป็นลูกของแม่ ให้แม่กับพ่อแล้วก็คุณตาได้ชื่นใจ”

“แล้วคุณรักต์เขารู้หรือเปล่า สัตยา เดี๋ยวเขาเข้ามาได้ยินเราคุยกันจะตกใจเสียเปล่าๆ” ยศว่าขณะเหลือบตามองนอกประตู เห็นว่ารักตปักษ์ยังไม่มา

“คุณรักต์เขารู้ตั้งแต่ชาติก่อนแล้วล่ะครับ” สัตยาถอนหายใจ

“แหม โรแมนติกจริงนะ สงสัยชาติก่อนเป็นคู่กันล่ะมั้งเนี่ย” จันทร์วนาเย้า ก่อนจะนิ่งไปเมื่อสัตยาหน้าแดงขึ้นมา เธอมองหน้ายศที่ส่ายศีรษะแล้วทำไม่รู้ไม่ได้ยินไปเสียอย่างนั้น

“ข้าวสุกแล้วครับ จะให้ผมยกมาเลยไหม.....ครับ.....” รักตปักษ์ไม่รู้เรื่องรู้ราว เดินเข้ามาถามเรื่องในครัวก็ต้องชะงักคำพูดเมื่อสายตาสองคู่ของผู้อาวุโสจ้องตรงมาที่เขาอย่างพร้อมเพรียง ทางสัตยานั้นกลับยืนหน้าแดงอยู่ห่างๆไม่ยอมสบตา

“อ่อ...เอ่อ....ยกมาเลยคุณรักต์ มาๆ มากินข้าวกินปลากัน” ยศกระแอมเรียกสติและไล่บรรยากาศแปลกๆให้ออกไป

มื้ออาหารวันนั้น รักตปักษ์รู้สึกแปลกๆที่จันทร์วนากับยศแอบลอบมองหน้าเขาเป็นระยะสลับกับสัตยา แล้วก็หันไปมองหน้ากัน พอเขาเหลือบขึ้นไปเห็นก็จะยิ้มให้เหมือนกำลังมีเรื่องปิดบัง พวกเขาสี่คนแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย แต่ส่งภาษาทางสายตาที่ทำให้รักตปักษ์กับสัตยารู้สึกกระอักกระอ่วนไปตามๆกัน

หลังจากคุยกันจนบ่ายคล้อย สัตยาก็ขอลากลับเพื่อไปรับตัวพงษ์ศักดิ์ออกจากโรงพยาบาล จันทร์วนาและยศจึงออกมาส่ง

“เดี๋ยวผมขับกลับให้นะ คุณยา” รักตปักษ์ยื่นมือไปขอกุญแจรถ

“นี่มันรถผมนะ แล้วคุณขับรถสี่ล้อเป็นที่ไหน” สัตยาไม่ยอมยื่นกุญแจให้แล้วเดินนำไปไขรถเอง

“ผมเคยขับรถของพ่อตั้งแต่อายุสิบห้าแล้ว ผมขับรถสี่ล้อเป็นก่อนจะจับมอเตอร์ไซด์อีก” ชายหนุ่มร่างสูงจับมือสัตยาที่กุมกุญแจรถไว้ แล้วดึงมือมาแบออกหยิบกุญแจรถจากมือข้างนั้น สัตยาหน้าแดงรีบชักมือกลับไม่ต่อเถียงเพราะพ่อกับแม่กำลังมองมาอย่างไม่ละสายตา รักตปักษ์เห็นเช่นนั้นจึงพอเดาความได้ ก็หัวเราะออกมาจนสัตยาต้องเตะหน้าแข้งไปเสียทีให้หยุด

ทั้งสองคนหันมาเอ่ยอำลากับจันทร์วนาและยศ ก่อนจะขับรถออกไป

“พี่ยศว่า....คุณพ่อจะรู้หรือยังคะ?” จันทร์วนาเอ่ยถาม

“ผมว่าคุณท่านคงรู้ก่อนพวกเราอีก คุณจันทร์ ท่านออกจะสายตาเฉียบคมขนาดนั้น” ยศพูดพลางถอนหายใจ มีลูกชายกับเขาสักคน ไม่ใช่ลูกแท้ๆไม่พอ กลับมีเนื้อคู่เป็นผู้ชายด้วยกันเสียอีก พระพรหมท่านออกจะเล่นตลกเกินไปเสียหน่อยแล้ว


------------------------->


“บอกพ่อกับแม่เรื่องนั้นหรือ?” รักตปักษ์ถามเมื่อขับออกมาไกลแล้ว

“เปล่า พวกท่านเดาเอง” สัตยานั่งเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่าง พยายามไม่หันมามองเสี้ยวหน้าของรักตปักษ์ที่ปรากฏรอยยิ้มอยู่ไม่ยอมจาง

“สัตยา หลังข้าสิ้นบุญในภพมนุษย์แล้ว เจ้าจะไปอยู่บนวิมานกับข้าไหม?” คำถามนั้นเรียกให้สัตยามุ่นคิ้ว จะว่าไปแล้ว เขายังไม่เคยเห็นวิมานของครุฑเลยสักครั้ง เพราะตอนรู้จักกันนั้น ครุฑยังไม่มีวิมาน แต่มาอาศัยในบาดาลเพื่อรับใช้พวกนาค

“ทำไมข้าจะต้องไปด้วย?” เขาถามกลับ รักตปักษ์จึงเบนรถเข้าจอดข้างทางแล้วหันมาดึงสัตยาให้เผชิญหน้า
“เพราะเจ้าต้องมีข้า สัตยา เจ้าไม่อาจตายจากร่างนี้ได้เพราะเจ้าดื่มน้ำอมฤตเข้าไป และยังไม่สละร่างเดิมทิ้ง” รักตปักษ์ว่าแล้วไล้มือไปบนใบหน้านวล “ร่างนี้ของเจ้าอ่อนแอกว่านาค อ่อนแอกว่ามนุษย์ ข้าอยากจะปกป้องเจ้า สัตยา”

“....ถึงอย่างนั้นวิมานของเจ้าก็ไกลจากแหล่งน้ำ”

“เช่นนั้นก็อยู่บนวิมานครึ่งปี ทะเลสาปครึ่งปี ข้าจะลงมาอยู่กับเจ้าด้วย” ชายหนุ่มผมแดงตัดสินใจโดยไม่ถามความเห็นอีกฝ่าย สัตยาเบ้ปากแล้วเบือนหน้าหนี เกรงว่ารักตปักษ์จะนึกพิศวาสจนอยากกอดจูบเขาขึ้นมาอีก และนี่ก็ยังอยู่ในรถซ้ำยังกลางถนน หากมีใครมองเข้ามาเห็นเข้า เขาคงจะไม่มีหน้าไปมองใครที่ไหนได้อีกเป็นแน่

“เช่นนั้นเจ้าก็ต้องขอข้าด้วยชื่อจริงของข้า” สัตยาตั้งเงื่อนไข คิดจะถ่วงเวลาให้คำตอบ เพราะชื่อของเขานั้นรักตปักษ์ไม่มีทางจำได้ แต่แล้ว ชายหนุ่มร่างสูงกลับยิ้มออกมาแล้วประคองมือของสัตยาขึ้นแนบริมฝีปาก

“รัตนกรพินธุ์ เจ้าจะอยู่กับข้าไหม?”

“เจ้าไปรู้มาจากไหน!?” สัตยาร้องถามเสียงดัง

“เจ้าอินทุกานต์บอกมาน่ะสิ ข้าไม่คิดเลยว่าชื่อของเจ้าที่ได้ฟังในตอนนั้นจะมีประโยชน์เอาตอนนี้” รักตปักษ์ตอบเสียงรื่นเริง “คำตอบล่ะ เจ้ากรพินธุ์?”

สัตยาบ่นอุบอิบก่อนจะกลั้นใจตอบออกไป

“ก็ได้”

รักตปักษ์ฟังคำตอบก็หัวเราะอย่างสมใจแล้วดึงสัตยาแล้วมากอดพร้อมกับจูบลงบนกระหม่อม สัตยาดิ้นขัดขืนครู่หนึ่งก่อนจะนิ่งไปแล้วมุ่นคิ้วขัดเคือง

“องค์นารายณ์รังแกข้าเป็นแน่ คำอธิษฐานของข้าจึงไม่เป็นจริง” คำของสัตยาเรียกให้รักตปักษ์เลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย

“เจ้าอธิษฐานว่าอะไร?”

“ข้าอธิษฐานให้เกิดเป็นที่โปรดปรานของผู้มีอำนาจ และได้แก้แค้นเจ้า” สัตยาว่า “ข้าไม่เห็นจะเป็นอย่างนั้น คุณตาก็โปรดปรานเจ้ายิ่งกว่าข้า กฤตนันท์ยิ่งอย่าให้พูดถึง หากมันฟื้นจากความตายข้าจะส่งมันไปโลกหน้าอีกครั้ง นอกจากนี้ ข้ายังแก้แค้นเจ้าไม่ได้ มาโดนเจ้าแก้แค้นกลับเสียอีก” คำกล่าวของสัตยาทำให้รักตปักษ์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาอย่างขบขัน เรียกความไม่พอใจปรากฏบนใบหน้าของนาคจำแลง สัตยาจ้องรักตปักษ์อย่างเอาเรื่อง

“คำอธิษฐานของเจ้าช่างกำกวมเสียจริง” รักตปักษ์ว่า “หากมองจริงๆแล้ว ก็นับว่าเป็นจริงอยู่หรอก ไม่มีใครกลั่นแกล้งเจ้าสักคน”

“เป็นจริงตรงไหนกัน?” สัตยาถามกลับเสียงขุ่น

“เจ้าจำที่แม่ของเจ้ากับข้าขอพรถึงลูกของตนได้ไหม?” สัตยาพยักหน้ากับคำถามนั้น รักตปักษ์จึงว่าต่อ “ข้าเกิดจากพรที่แม่วินตาของข้าขอไว้ว่า ขอให้ลูกของนางเกิดมาเป็นผู้มีอำนาจ แล้วเจ้าก็เป็นที่โปรดปรานของข้าเสียขนาดนี้ จะว่าไม่ตรงได้อย่างไร” ว่าแล้ว ชายหนุ่มก็ซุกไซ้จมูกกับเรือนผมและใบหูนิ่ม

“แล้วอีกข้อล่ะ ข้าขอให้ได้แก้แค้นเจ้าด้วยไม่ใช่หรือ!”เจ้าของเรือนผมสีดำถามต่อแล้วผลักใบหน้าของอีกฝ่ายออก

“ตอนกฤตนันท์ยิงข้า ก็เพราะเขารู้จักกับเจ้า ก็ถือว่าแก้แค้นแล้วไม่ใช่หรือ? หากตอนนั้นเจ้าไม่กระโดดลงมาช่วย ป่านนี้ข้าคงได้สละร่างมนุษย์แล้ว” รักตปักษ์เฉลยด้วยรอยยิ้มก่อนจะปล่อยเมื่อสัตยาเริ่มหน้าบึ้งอย่างขัดใจ เขาหันกลับมาจับพวงมาลัย ก่อนจะหันไปบอกสัตยา “คืนนี้อย่าล็อคประตูล่ะ”

สัตยาไม่ได้ตอบคำ แต่ค่ำคืนนั้นก็มีนกสีแดงตัวหนึ่งเข้าไปในห้องของเขา....


END....


-------------------------

จบแล้วค่า~ สำหรับผู้ที่ต้องการจองรวมเล่ม >>>จิ้มได้เลยค่ะ
เปิดจองถึงวันที่ 15 มี.ค. 2554 นะคะ

พบกันเรื่องหน้าค่ะ

[bellity]

+1 ครับ

หวานมาก 555+ ชื่อจริงนี่เพราะมากเลยอ่ะ ชอบๆ 

[อิสระ]

ว้าวๆๆๆๆๆๆๆ
จบแล้ว
เป็นเรื่องที่ขอเก็บไว้ในดวงใจอีกเรื่องหนึ่งเลย
ของคุณที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่าน
น่าเสียดายอย่างเดียว
ไม่มีฉากNCบ้างเหรอ

[Kirimanjaro]

อ่านจบแล้วครับ  ขอบคุณมาก ^ ^

[TanyaPuech]

จิ้ม

[roseen]

 :L1:จบแล้ว เร็วจัง

[nidnoi]

 
 

[samsoon@doll]

อร๊างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[hahn]

หวานจนจบ ขอบคุณจ้าที่นำมาลงให้ได้อ่านกัน

+1 

[namngern]

จบแล้วววว

ว้าจบเร็วจัง
ขอบคุณมากๆนะคะ ที่นำเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน
 

[noina]

0o0!!! จบแล้วเหรอ

แต่ก็หวานซะ

[Whatever it is]

ตอนจบหวานมากมาย   เสียดายจัง เพิ่งมาหวานกันตอนท้ายๆ จบซะแระ หุๆ

แต่ขำตอนพระเอกเฉลยมากเลยอะ เป็นที่โปรดปรานของผู้มีอำนาจจริงๆด้วยหนูยา 

[Rafael]

จบซะแล้ว อิอิ
น่ารักมากมายเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆค่ะ

[pigg]

หวานมากมาย -///-
ที่แรกกะจะไม่อ่านต่อตั้งแต่จองรวมเล่มเเล้วนะ...แต่มันอดใจไม่ไหว~~♥
 


ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

ปลื้ม!!

[tonight]

ตามอ่านจนถึงตอนจบเลย ขอบคุณมากนะคับ
ถือว่าเป็นอีกเรื่องที่อ่านจนติดหนึบเลย สนุกหลากรสชาติมากคับ

[katook]

  ขอบคุณจ้า loving u so much very much....

[คนของเธอ]

  หวานกันดีจังเลยค่ะ ครอบครัวชลวรินทร์น่ารักมาก จริงๆ แล้วน้องนาคกังวลไปคนเดียวสิค่ะเนี่ย
ปล.จนจบแล้วหนูยังไม่รู้ชื่อพระเอกเลยอ้ะ
รออ่านเรื่องต่อไปนะค่ะ
+1 ค่ะ

[krit24]

สนุกมากค่า อ่านแล้วชอบมากเลยอ่ะ
ขอจองด้วย 1 เล่มนะจ๊ะ

[golove2]

รอเรื่องต่อไปจ้า

 

+1 ให้น๊า

[Little Devil]

สั้นไปนิดนะ อยากอ่านตอนพิเศษ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ
+1

[JJHJJH]

น่ารักมากมาย
ขอบคุณค่า รออ่านเรื่องต่อๆไป

[Rinze]

หวานๆ ให้ชื่นใจดีจัง
ฮ่าๆ
รอรวมเล่มค่ะ!!

[indy❣zaka]

แงๆๆๆๆๆ อยากอ่านต่ออ่ะค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา 

[@StaR@]

ตอนจบก็หวานถูกใจเราจริงๆ
อยากให้มีต่ออีกจังเลยตอนพิเศษก็ได้
แต่ชอบตอนที่รักษ์ว่ายาเป็นที่โปรดปรานของผู้มีอำนาจ
อ่านแล้วแบบว่าไม่ค่อยเข้าข้างตัวเองเลยน่ะ
 

[Cherry Red]

อยากให้มีตอนพิเศษจัง ( ไม่รู้ว่าขอมากไปไหม? ) แต่แค่นี้ก็จบหวานสมใจคนอ่านแล้ว !!!
ไม่มีโครงการต่อภาค 2 เหรอค่ะ? ก็แหม...ทรัพยากรที่เหลือกับพล็อตเรื่องที่เปิดมา
น่าจะสร้างได้อีกภาค สองภาคแน่ะ~ ( อย่างน้อยก็มีนาคเหลือตั้ง 999 ตัว แน่ะ อิ อิ ~ )

[stupidchild]

หวังว่า ตอนพิเศษจะมี nc นะค่ะ คิคิ