ห้องหอคราวนี้เป็นห้องใหญ่หรูหรานัก การประมูลทำเงินได้ไม่น้อย สิทธิต่าง ๆ สำหรับคืนพิเศษ จึงไม่นับว่าเกินเลยไป หวังเหมยได้จัดเตรียมห้องนี้ล่วงหน้าหลายวันแล้ว ภายในอันกว้างขวางตกแต่งประดับประดาด้วยเครื่องเรือนราคาแพงอย่างสวยงาม
และแน่นอนเครื่องเรือนหลักที่ขาดไม่ได้เลย คือเตียงหลังใหญ่...ขนาดเพียงพอที่จะใช้ในการเล่นสนุกกับ 'เรื่องอย่างว่า' ได้อย่างเต็มที่ไว้กลางห้องจนโดดเด่น เตียงนี้สั่งทำพิเศษ กว้างใหญ่กว่าธรรมดาเกือบสองเท่า เรียกได้ว่า ไม่ว่าจะท่าพลิกแพลงพิสดารอย่างใด ล้วนไม่มีทำแล้วตกเตียงจนอารมณ์ค้างเป็นแม่นมั่น
ประตูเปิดออกโดยบ่าวรับใช้ผู้นำทางที่แสนคล่องแคล่วรู้งาน ร่างเล็กผายมือพลางโค้งรับ เชิญให้แขกพิเศษค่ำคืนนี้เข้าไปสำรวจภายในด้วยตนเอง คุณชายจางก้าวเข้าประตูห้องมา ในอ้อมแขนยังมีเด็กหนุ่ม ที่เขาอุ้มตั้งแต่หลังประมูลเสร็จไม่ยอมวาง เข้ามาด้วย
พอมาถึงด้านใน คุณชายจางจึงค่อย ๆ วางตัวเซี่ยเอ๋อร์ลงไปบนเตียงนั้นอย่างเบามือ ถนอมเสียจนคนถูกอุ้มแทบเคลิบเคลิ้ม พอได้สัมผัสกับตัวฟูกอันนุ่มนิ่ม ดวงตากลมโตก็เป็นประกายอย่างตื่นเต้น เผลอนอนกลิ้งไปมาอย่างเป็นสุขบนเตียงนั้น เตียงที่นุ่มขนาดนี้ ตั้งแต่เกิดมา ก็พึ่งเคยได้นอนครั้งนี้เป็นครั้งแรก เตียงสำหรับรับแขกทั่วไปของหอ ยังนอนไม่สบายได้ขนาดนี้เลย
เป็นนายโลม...มันดีอย่างนี้นี่เอง เซี่ยเอ๋อร์คิดในใจ
แล้วถ้าได้เป็นอันดับ 1 อย่างท่านชิวชิวแล้ว จะยิ่งดีขนาดไหนกันนะ?
เซี่ยเอ๋อร์ยิ้มกับตัวเองอย่างฝันหวาน อยู่ในโลกส่วนตัวเพียงลำพัง คุณชายจางที่ข้างเตียงมองเด็กน้อยที่ยังคงสนุกกับการสำรวจเตียงนุ่มอย่างเพลิดเพลินนั้นด้วยความเอ็นดู ร่างเล็กในชุดเสื้อผ้าโปร่งบางเย้ายวนนัก นอนกลิ้งไม่ทันไร ตัวผ้าก็เริ่มหลุดรุ่ย ด้วยความที่ไม่เคยสวมใส่แบบนี้มาก่อน จึงขาดความระมัดระวังเท่าที่ควรจนคนมองเผลอจินตนาการอันล้ำลึกไปเสียแล้ว
คุณชายจางเริ่มคิดเข้าข้างตัวเองอีกครั้ง
ไหน ๆ ก็ชวนเขาทำ 'เรื่องอย่างว่า' ไปแล้วนี่
ถ้าอย่างนั้น...
ร่างสูงขยับเข้ามานั่งที่ข้างเตียงใกล้ ๆ เซี่ยเอ๋อร์ชันตัวขึ้น ผมยุ่งน้อย ๆ ในสภาพชุดที่ยิ่งมองยิ่งเซ็กซี่ ริมฝีปากอิ่มรับผิวนวลชวนลูบไล้ ไหนจะดวงตากลมโตหวานหยาดเยิ้มเชิญชวนนั่นอีก
ถ้าเขาจะ...
ขณะที่มือไม้เริ่มสั่นอย่างช่วยไม่ได้ ว่าจะเริ่มตรงไหนก่อนดี มือบอบบางกลับชิงจับมือเขาก่อนเสียนี่
เสียงใส ๆ ว่าแผ่วเบาอย่างมีความสุขนัก "ท่านก็เข้ามานอนกับข้าสิขอรับ มัวชักช้าอยู่ใย เตียงออกจะกว้างขวาง ต่อให้ทำ 'เรื่องอย่างว่า' ท่าไหน ๆ ก็คงไม่ตกหล่นลงไปข้างล่างแน่ เร็วสิขอรับ"
เสียงนั้นเร่งเสียจนเขาใจเต้น ท่าพลิกแพลงหลายสิบท่า ผุดขึ้นในหัวโดยไม่ได้บอกกล่าว คุณชายจางเริ่มหน้าแดงฉาน กับจินตนาการอันเร้าใจของตัวเอง และเรือนร่างอันเร่าร้อน ที่ไม่ว่าจะอยู่บนหรืออยู่ล่าง ล้วนแล้วแต่น่ารับประทานจนคนคิดเองแทบอดใจไม่ไหว ต้องลอบปาดน้ำลายทิ้งอยู่หลายหน
หากเซี่ยเอ๋อร์กลับมิได้สนใจกับทีท่าผิดปกตินั้น เขายังคงพูดต่อไปอย่างมีความสุขนัก เสียงหวานใส ยังคงเร่งเร้า เชิญชวน
"เตียงนุ่มขนาดนี้ ข้าคงไม่มีโอกาสได้นอนบ่อย ๆ ดังนั้นข้าว่า เราควรจะรีบ..."
ไม่ต้องให้เร่งอันใดอีก คุณชายก็แทบจะถลาเข้าหาแล้ว แต่เพราะมันเป็นครั้งแรก เขาเลยค่อนข้างเงอะงะอยู่บ้าง จะอย่างไร เขาก็แพ้ทางเด็กเสมอมา
ยิ่งเด็กยั่วแล้ว...เขายิ่งไม่มีปัญญาจะต่อกร
"อะ...อืม...ถ้างั้นข้า...เข้าไปนะ" คุณชายพูดตะกุกตะกัก ไม่คิดเลยว่าเด็กน้อยไร้เดียงสา จะยั่วยวนเขาได้ถึงเพียงนี้ นึกขอบคุณเหลียนอิงอยู่ในใจ ว่าช่างสอนสั่งเด็กในปกครองได้ดีจนไม่น่าเชื่อ ทั้ง ๆ ที่วันก่อนดูเหมือนมีเลศนัยอะไรแท้ ๆ แต่ที่จริง เหลียนอิงคงหวังดี จัดการให้สมกับเงินทองที่เขาประเคนให้ จะว่าไปแบบนี้ก็ไม่เลวอยู่ เขาไม่น่าหลงเข้าใจผิดจนอคติไปเลย
ร่างของเซี่ยเอ๋อร์ยังคงนอนอยู่ด้านข้าง มือบอบบางเอื้อมมาใกล้มือแกร่งแล้วยึดจับไว้แกมดึงให้นอนลง ชายหนุ่มยอมทำตามโดยง่าย แอบหวังลึก ๆ ให้เด็กหนุ่มลองรุกด้วยตัวเอง
มือนั้นจับกระชับ แถมบีบเบา ๆ จนเขาใจเต้น เด็กน้อยพึมพำเสียงแผ่วเบาว่า "ข้าจะเริ่มทำ 'เรื่องอย่างว่า' ขั้นแรกแล้วนะขอรับ รบกวนท่าน...ช่วยนอนนิ่ง ๆ ด้วยได้ไหมขอรับ"
คนฟังใจเต้นระรัวอย่างไม่อาจข่มกลั้นได้ ดีว่าเลือดกำเดายังไม่ไหล ชายหนุ่มรู้สึกราวได้ขึ้นสวรรค์ นึกจินตนาการล้ำลึกไปเสียมากมายจนแทบไม่รู้จะเริ่มจากท่าไหนก่อนดี สุดท้ายแล้วเขาก็ยอมทำตามคำขอของอีกฝ่าย ปล่อยให้รุกเองบ้าง น่าจะเร้าใจกว่า
"หลับตาด้วยสิขอรับ...ข้าจะพยายาม...ทำ...ให้ดีที่สุดนะขอรับ ...เอ้อ...ถ้าข้า...รุนแรงไปบ้าง...คุณชายคงไม่ถือสา...ใช่ไหมขอรับ"
"ไม่หรอกเซี่ยเอ๋อร์ ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร...ข้า...ยินดีทั้งนั้น" เขากลั้นใจตอบ ทั้ง ๆ ที่ยังคงหลับตาอยู่
ไม่มีเสียงตอบรับจากเซี่ยเอ๋อร์ คนนอนหลับตาเริ่มตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก อยากรู้ใจจะขาด ว่าอีกฝ่ายจะรุกเขาด้วยวิธีการเช่นใด จะออนท็อปก็ไม่เลวนัก หรือว่าจะ...เอ บอกว่าจะรุนแรง...หวังว่าคงไม่ใช่แนวซาดิสม์หรอกนะ...แต่ก็...ไม่เลวอีกเหมือนกันนั่นแหละ คุณชายจางคิดต่อไปอย่างเพลิดเพลิน
หากรออยู่เนิ่นนานแล้ว ทุกอย่างก็ยังคงเงียบสนิท
มือที่จับกันไว้ ก็ยังคงจับอยู่เช่นนั้น แต่ไม่มีทีท่าว่าเซี่ยเอ๋อร์ตัวน้อย จะทำอะไรกับเขาเลย
ชายหนุ่มค่อย ๆ หรี่ตามองอย่างงุนงง เบื้องหน้าของเขา ไม่ได้มีร่างเล็กขึ้นคร่อม ตามจินตนาการอันแสนบรรเจิดของเขาแต่อย่างใด คุณชายจางจึงลืมตาขึ้นเต็มที่แล้วกวาดมองไปรอบ ๆ
และก็เห็นเซี่ยเอ๋อร์...
กำลังนอนหลับอยู่อย่างสบายอารมณ์ อยู่ข้างตัวเขา
โดยยังจับมือเขาไว้ข้างหนึ่ง...อย่างแนบแน่นเสียด้วย
นี่มันอะไรกันเนี่ย!
คุณชายจางมองมาอย่างตะลึงงัน อึ้งไปหลายนาที เขามองร่างที่กำลังหลับด้านข้างนั้นอย่างงุนงงหนักกว่าเก่า ท่าทางหลับสบายในห้วงนิทราอันแสนสงบ ทำให้เขารู้สึกไม่อยากจะรบกวนการนอนนั้นแม้แต่น้อย ยิ่งเห็นสีหน้าเปี่ยมสุขขนาดนี้ เขายิ่งลังเลใจ
แต่ว่า...ทำไมเซี่ยเอ๋อร์...?
ยังไม่ทันจะคิดปลุกหรือทำอะไรมากไปกว่านั้น ร่างเล็กก็พลิกตัวเข้ามาหา มือที่ยึดจับ เปลี่ยนเป็นเกาะเกี่ยวตัวเขาราวหมอนข้าง
ขาเรียวยาวป่ายพาด แขนผอมเพรียวนุ่มเนียนสอดคล้องเข้ามาแนบชิด ลมหายใจอุ่น ๆ กับตัวนุ่มนิ่มที่เอนซบ เล่นเอาเขาแทบแข็งทื่อไม่กล้ากระทั่งกระดิกตัว ด้วยกลัวอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน
คุณชายจางถอนหายใจยาวอย่างแผ่วเบา กระทั่งลมหายใจยังไม่กล้าปล่อยออกดังเลยด้วยซ้ำ
นี่เขากำลังทำอะไรอยู่?
เซี่ยเอ๋อร์หลับไปแล้ว หลับสนิทมากเสียด้วย หากเขาปลุกขึ้นมา...ก็คงน่าสงสารนัก
เด็กน้อยไม่เคยนอนเตียงที่ดีขนาดนี้ ปล่อยให้หลับไป อาจจะดีกว่า
"...ไว้ครั้งหน้าเถอะนะ ถ้าข้าไถ่ตัวเจ้าแล้ว ข้าจะให้นอนเตียงหรูกว่านี้ทุกคืน...ข้าสัญญา..."
เขาพึมพำเสียงแผ่วเบา โน้มตัวลงไปจูบอย่างนุ่มนวลที่หน้าผากเนียนนั้น ก่อนปล่อยให้อีกฝ่ายหลับต่อโดยไม่รบกวนอีก
คุณชายเจือจาง ก็ยังคงจืดจางอยู่เช่นเดิม...ไม่ต่างจากสรรพนามที่ถูกเรียกขาน...แต่อย่างน้อย เขาก็รักและถนอมเด็กเป็นที่สุด
...โดยเฉพาะเด็กคนนั้นคือเซี่ยเอ๋อร์....คนพิเศษของเขาตลอดมา...
ร่างเล็กขดกายแนบชิดเข้ามาอีก ใบหน้าอมยิ้มน้อย ๆ อยู่ในห้วงฝัน ปล่อยคนด้านข้างให้นอนกระสับกระส่าย ไม่ได้หลับทั้งคืนอยู่อย่างนั้น โดยเจ้าตัวไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอันใดเลย...
ยามเช้าที่แสนเมื่อยขบ คุณชายจางตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกอันมึนงง เขาเผลอหลับไปตอนไหนก็จำไม่ได้ จำได้แต่เพียงว่า...เด็กคนนี้ช่าง...
ช่าง...นอนดิ้นเหลือทน!
เตียงกว้างขนาดนี้ ขนาด 108 ท่าพลิกแพลง อันเป็นมรดกตกทอดจากสกุลจางของเขา ก็ยังไม่สามารถทำจนตกเตียงได้
แต่เซี่ยเอ๋อร์กลับสามารถกว่านั้น
ด้วยการนอนดิ้นไม่กี่ครั้ง ยังสามารถถีบเขา...ตกเตียงได้ นับสิบรอบ!
ช่างรุนแรง..ไปบ้าง...สมกับที่พูดไว้จริง ๆ
คุณชายจางถอนหายใจอย่างปลง ๆ กับคืนแรกที่ทุ่มทุนสร้างขนาดนี้...ลงท้ายแล้วเขาก็ทำได้แค่เพียงนอนจับมือกับเด็กหนุ่ม...แล้วหลับไปเพียงเท่านั้น
ยังไม่นับรอยฟกช้ำ จากการถูกถีบจนตกเตียงอีกแทบนับไม่ถ้วน!
(อ่านต่อหน้า 3)
==========================
นิยายที่ลงไปแล้วในบอร์ดนี้ เผื่อสนใจอยากอ่านเพิ่ม:
Absolution cafe (จบ),
รักนี้พิเศษสามเท่า! : Special Triple (จบ)เรื่องสั้น (จบแล้วทุกเรื่อง):
ทายาทมรณะ,
Full moon night,
Give me your hand,
เป่ายิ้งฉุบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
