Timeless : ความรักไม่แปรผันตามกาลเวลา The End
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Timeless : ความรักไม่แปรผันตามกาลเวลา The End  (อ่าน 48306 ครั้ง)

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป
๑๑

ท่ามกลางสายลมที่โชยเอื่อยทำให้บรรยากาศเย็นสบายโดยไม่ต้องพึ่งพัดลม แต่ทว่าบนบ้านทรงไทยหลังใหญ่แห่งนี้กลับทำให้ในจิตใจของบางคนกำลังร้อนผ่าวๆ
“แล้วลูกกานต์จะเอายังไง” เสียงทรงอำนาจของคนตรงหน้าทำให้เพชรที่ไม่เคยกลัวใครกลับรู้สึกประหม่าได้ แต่เพราะแววตาคู่นั้นที่บ่งบอกว่ารักลูกชายตัวเองจนล้นหัวใจทำให้พ่อของกานต์ดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากคนหนึ่ง
“กานต์ตัดสินใจแล้วฮะ ว่ากานต์จะไปอยู่ที่นั่น” หลังจากที่คุยกับเพชรแล้ว กานต์ก็ได้เลือกว่าจะไปอยู่กับเพชรในยุคที่เพชรจากมา
หากจะบอกว่าเขาเห็นแก่ตัวเขาก็ยอม เพราะตอนที่กานต์บอกว่าจะไปอยู่กับเขานั้น แม้สีหน้าจะดีใจ แต่เพชรยังรับรู้ได้ว่ากานต์เศร้าแค่ไหนที่ต้องจากครอบครัวไป ทั้งอย่างนั้นเพชรก็ไม่ปริปากพูดสักคำว่าอยากให้กานต์เลือกพ่อแม่ ในเมื่อเพชรได้พบกับหัวใจอีกครึ่งของตนเอง ผิดด้วยหรือที่จะขอทำตามใจเรียกร้อง...

“แล้วเธอล่ะ มั่นใจแค่ไหน ว่าจะไม่ทำให้กานต์ต้องเสียใจ” เพชรกลืนน้ำลายก่อนจะตอบออกไปอย่างชัดเจน
“ผมไม่มีหลักประกันอะไรที่จะบอกกับคุณลุงให้เชื่อใจผม ผมบอกได้เพียงว่าผมรักคนๆนี้มากแค่ไหน รักมากจนผมจินตนาการไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีเขา แล้วผมจะอยู่ยังไง” ความเชื่อหนึ่งที่ฝังหัวเพชรมาตลอด คือเวลาที่เราจะเลือกใครสักคน ให้เลือกคนที่เราคิดว่าจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา มากกว่าจะเลือกคนที่คิดว่าจะอยู่ด้วยกันได้...
“เพชรรู้แล้วใช่มั้ย ว่าถ้าน้องกานต์เลือกที่จะไปอยู่กับเพชร กานต์ก็จะไม่สามารถกลับมาที่นี่ได้อีก” เพชรพยักหน้ารับกับแม่ของกานต์ เขารู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ว่าโถที่นำทางเขามานั้นมันจะสามารถใช้งานได้อีกเพียงครั้งเดียว เพราะว่าในการเดินทางแต่ละครั้งจะทำให้โถนั้นเสื่อมสภาพลงเรื่อยๆ
“ทราบครับ” เพชรกระชับมือของตัวเองกับมือเล็กให้แน่นกว่าเดิม สายตาคมจ้องไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น
“เธอรู้ใช่มั้ย ว่าการที่จะไปจากครอบครัวที่รักมาก และจะไม่ได้เจอกันตลอดชีวิต มันเจ็บปวดเพียงไหน” เมื่อมองหน้าของผู้เป็นพ่อก็เห็นแต่เพียงสายตาเจ็บปวดที่รู้ว่าจะไม่ได้เจอลูกของตัวเองอีกแล้ว เพชรกลืนก้อนแข็งๆที่มาจุกตรงคอลงไปและพูดอย่างหนักแน่น
“ผมจะไม่ทำให้คุณลุงต้องผิดหวังครับ ผมจะดูหัวใจดวงนี้ของผมให้ดีที่สุด” ทั้งสองคนบีบมือกันแน่น กานต์หันมามองซีกหน้าด้านข้างของเพชรที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะเติบโตขึ้นมาอีกเป็นสิบปีก่อนจะปาดน้ำตาออกจากหางตาของตัวเอง
“พ่อฮะ กานต์รักพ่อนะฮะ” เจ้าตัวเล็กที่นั่งข้างเพชรโผร่างเข้าไปกอดพ่อและแม่ของตัวเองแน่น เสียงร้องไห้ของแม่บาดลึกลงไปในใจของเพชร แต่จะลุกไปก็ไม่ได้ เขาต้องทนฟัง... เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาต้องรับได้ เทียบกับการที่พ่อแม่ลูกต้องจากกันชั่วชีวิตมันคงเจ็บยิ่งกว่า


“พี่ไม่ไปได้มั้ยครับ” เพชรร้องขอเป็นรอบที่สามหลังจากที่กานต์บอกว่าจะไปหาย่าที่เรือนเล็กอีกหลัง
“ไม่ได้ฮะ คุณย่าก็มีเรื่องอยากจะคุยกับพี่เหมือนกัน” เจ้าตัวเล็กลากเพชรที่เอาแต่กระเง้ากระงอดจนมาถึงเรือนเล็กจนได้ ทั้งคู่ถอดรองเท้าและเดินขึ้นบันไดไปในห้องเดิม หญิงชราท่าทางใจดี(เฉพาะใบหน้า)คนเดิมก็ยังคงนั่งเอนพิงหมอนในท่าเดิม
“กว่าจะมาได้นะยะ พ่อเธอเขาคิดจะร่ำลาคนเดียวเลยรึไง” เพชรเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ คิดว่าย่าจะอ้าปากด่าเขาเป็นคำแรกที่คิดพรากหลานรักไปจากอกเสียอีก
“คุณย่าฮะ กานต์ก็รีบมาแล้วนี่นา” เจ้าตัวเล็กทำแก้มป่องแล้วรีบปราดเข้าไปนั่งเกาะขาย่าตัวเอง เพชรเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แต่จู่ๆก็มีความรู้สึกวูบหนึ่งที่แวบขึ้นมาในใจ

‘หรือเราไม่ควรจะปล่อยให้กานต์ไปจากที่นี่ ?
แต่เรา...ก็ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้... เราจะต้องจำใจแยกจากกานต์งั้นเหรอ’

“นี่พ่อคุณ คิดอะไรอยู่ก็แสดงออกมาทางสีหน้าหมดแล้วย่ะ” เสียงแหลมๆเรียกให้เพชรหลุดจากภวังค์ คุณย่าคู่อาฆาตจ้องเป๋งมาที่เขาตามด้วยสายตาเป็นห่วงของกานต์
“พี่เพชรฮะ ทำไมนิ่งไปละ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“มันจะเป็นอะไรล่ะ ก็ประสาทเสียเพราะคิดว่าตัวเองจะพรากเธอไปจากครอบครัวที่รักน่ะสิ” เพชรอ้าปากหวอ คุณย่ามหาภัยนี่รู้ความคิดเขาได้ยังไง
“คะ..คุณย่ารู้ได้ยังไงว่าผมคิดอะไร”
“คุณย่าเขามีญาณวิเศษน่ะฮะ คุณย่าสามารถรับรู้ความคิดในด้านลบของคนอื่นได้ แล้วพี่เพชรคิดแบบนั้นจริงๆเหรอฮะ” เพชรยังคงอึ้งกับอีกความสามารถหนึ่งของคุณย่ามหาภัย จึงไม่ได้ตอบคำถามกานต์ในทันที
“เธอไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอกพ่อเพชร ถึงพวกเราจะรักเจ้ากานต์แค่ไหน แต่สิ่งสำคัญที่สุดที่ต้องคำนึงถึงคือเคารพในการตัดสินใจของเจ้ากานต์ หน้าที่ของเธอคือดูแลหลานของชั้นให้ดีที่สุดเท่าที่ชีวิตเน่าๆของเธอจะทำได้แล้วกัน” คุณย่าพูดแล้วค้อนวงใหญ่ แต่ทำไมเพชรถึงคิดว่ามันไม่เหมือนการค้อนนะ แต่มันกลับเหมือนการสะบัดหน้าหนีเพื่อไม่ให้เห็นน้ำตาต่างหาก
“ครับ คุณย่า... ผมจะดูแลน้องกานต์ให้ดีที่สุด...” เพชรคลานเข่าเข้าไปใกล้หญิงชราและก้มลงกราบที่ตักอบอุ่นนั้น รับรู้ได้ถึงสัมผัสจากฝ่ามือที่ลูบผมเขาเบาๆและเสียงสะอื้นในอก
“ชั้นฝากหลานคนเดียวของชั้นด้วยแล้วกัน ตอนนี้ก็ออกไปได้แล้ว ไปไป๊” คุณย่าโบกมือไล่พลางเช็ดน้ำตาป้อยๆ เพชรดึงแขนกานต์ให้ออกมาจากเรือนเล็กและไปหยุดนั่งกันที่เก้าอี้หวายหน้าเรือนใหญ่แทน


“พี่เพชรฮะ ตื่นเถอะ เตรียมตัวเดินทางได้แล้ว” เพชรลืมตาขึ้นมาก็พบเจ้าของเสียงเล็กๆและมือเรียวที่เขย่าตัวเขาเบาๆเพื่อปลุกเขาให้ตื่นจากนิทรา คว้าผมนุ่มนั้นได้ก็จับฟัดหอมแก้มเสียชุดใหญ่
“ฮื้อ มัวแต่เล่น...ไปอาบน้ำได้แล้วฮะ ทุกคนเขาตื่นกันหมดแล้วนะ” มือเล็กๆดันหลังเขาให้เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

เพชรจงใจอาบน้ำอย่างยืดเยื้อเพราะว่าไม่อยากเห็นฉากการร่ำลาอีกรอบ แต่เมื่อถึงเวลา ทุกคนมาพร้อมหน้ากันที่ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ พิธีการที่เหมือมเดิม สถานที่เดิม แต่สิ่งที่แปลกไปคือจิตใจที่รับรู้ได้ว่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว

ไม่มีเสียงร้องไห้
ไม่มีคำบอกลา
มีเพียงรอยยิ้มและวาจาที่บอกให้รักษาสุขภาพ...

“กานต์รักพ่อกับแม่แล้วก็คุณย่ามากนะฮะ รักษาสุขภาพด้วย.. กานต์ต้องไปแล้ว” โผเข้ากอดอีกครั้งและวิ่งกลับมาที่เพชร มือเล็กสอดเข้ามาในมือของเขาและจับไว้แน่น คริสตัลเกล็ดใสถูกหย่อนลงโถดังต๋อม ก่อนที่ทุกอย่างรอบๆด้านจะพร่าเลือน  ในการเดินทางครั้งนี้ สิ่งเดียวที่เพชรรับรู้ได้ว่ามันแตกต่างไปจากครั้งก่อนก็คือน้ำอุ่นๆที่เหมือนชะโลมไปทั่วร่างของเขา และโดยไม่ต้องถาม เพชรก็รับรู้ได้..

มันคือน้ำตา...จากความเสียใจของคนที่นำทางเพชรกลับมา
กานต์ข้ามเวลามาพร้อมกับน้ำตา..
น้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้ ไม่ให้คนทางโน้นเห็น...
น้ำตาที่หลั่งรินออกมาในกระแสเวลา..
ความโศกเศร้าที่แผ่ออกมาทำให้เพชรต้องกอดกระชับร่างของกานต์แน่น

ครั้งนี้เพชรไม่สลบ
เมื่อกลับมาในยุคของเพชร สิ่งแรกที่เขาทำ คือคว้าร่างเล็กๆนั้นมากอดให้แน่นที่สุด
กอดให้แน่นมากพอที่จะสะกดกลั้นเสียงสะอื้นนั้นให้จมหายไปกับอกของเขา
“ฮือ.... พ่อฮะ แม่ฮะ....คุณย่า ฮือ....” เหมือนน้ำตาจะเป็นสายเลือด เพชรได้แต่กอดกานต์เอาไว้ เพราะรู้ดีว่าน้ำตานี้ มีค่ามหาศาลเพียงไหน

------------------------------

บทที่ ๑๑ แทนคำขอบคุณจากใจของบีแด่ทุกความเห็นค่ะ  :L1:

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
สงสารน้องกานต์ ... น่าจะอยู่ในช่วงเวลาโน้น
เพชรไม่ควรกลับมา ไม่เสียสละเลย
+1

ออฟไลน์ Nabee

  • 너만 사랑해~♥
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1205
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +121/-3


น้ำตาจะไหล...*กระซิก กระซิก*

เกลียดการจากลาจริง ๆ ให้ตายสิ T^T...สงสารน้องกานด์เป็นที่สุด ต้องยอมรับว่าน้องกานด์เสียสละเป็นอย่างมาก

และในเมื่อน้องกานด์เสียสละ ยอมพรากจากอกพ่ออกแม่อกย่ามาแบบนี้แล้ว...พี่เพชรเองก็ต้องดูแลน้องให้ดี ให้สมกะที่น้องไว้ใจ

ยอมทิ้งทุกอย่างมาเพื่อพี่เพชรนะ...ถ้าทำให้น้องต้องเสียใจล่ะก็น่าดู...อิป้าจะเอาระเบิดไปเฟี้ยงหัวสักลูกสองลูกเลยคอยดู...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆ o>_<o


กอดปลอบน้องกานด์แน่น ๆ หนึ่งที...หนูทำดีที่สุดแล้วนะน้องกานด์ จากนี้ไปคงต้องให้พี่เพชรเค้าดูแล

แม้จะแอบเคืองอยู่นิดส์ว่าทำไมพี่เพชรไม่ยอมเสียสละให้น้องกานด์บ้าง...แต่ก็อย่างว่า ฝ่ายเคะยังไงก็ต้องออกเรือนไปอยู่้กะฝ่ายเมะวันยังค่ำ (เกี่ยวกันยังไง???) 555+

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะฮะ ^^~*

ออฟไลน์ stormphoenix

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2269
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-3
น้ำตาซึมเลยถ้ามียาวกว่านี้อีกหน่อยบ่อน้ำตาคงแตก




กานต์เข้มแข็งไว้นะเพชรด้วยดูแลน้องดีๆล่ะ




อยากให้มีปาฏิหาริย์อ่ะแบบสามารถข้ามเวลาไปมาได้เรื่อยๆ 





แต่เราคงฝันไปใช่ไหม :m15: :m15: :m15: :m15:

lolilo

  • บุคคลทั่วไป
แล้วทำไมไม่เอากันมาซะให้หมด 555+

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป
๑๒


“กานต์ ไปกันเถอะ” ใบหน้าหวานที่ยังคงฉายแววโศกเศร้าหันมาพยักหน้าให้เพชรและหยิบกระเป๋าหนังสือขึ้นมา
“พี่เพชรมีเรียนเช้าเหรอฮะ” กานต์หันมาถามคนตัวสูงที่อยู่ในชุดนักศึกษา
“เปล่าครับ แต่อยากออกไปพร้อมน้องกานต์”
“ฮื้อ ไม่มีเรียนเช้าก็ไม่ต้องฝืนตื่นหรอกครับ พี่เพชรความดันต่ำไม่ใช่เหรอ”
“แค่นี้เอง เล็กน้อยน่า ไปขึ้นรถเร็ว” เพชรโอบไหล่นำกานต์ไปขึ้นรถ นับตั้งแต่วันที่กลับมา เพชรก็ขนข้าวของมาอยู่ที่บ้านของกานต์แทน จนผ่านไปหลายวันก็ได้เวลาเปิดภาคเรียนอีกครั้ง
‘กานต์จะอยู่ที่นี่ฮะ ที่นี่เป็นบ้านของกานต์’ เสียงหวานยืนยันหนักแน่นเมื่อเพชรชักชวนให้กานต์ไปอยู่บ้านเขา กานต์ยืนยันชัดเจนจนเขาต้องเป็นฝ่ายหอบผ้าผ่อนมาอยู่ด้วยเพราะเป็นห่วงและอยากอยู่ใกล้ๆ

ไหนจะเรื่องไอ้พลอยที่แทบจะตีกันตายกับพี่ชายเพราะเรื่องกานต์ ไหนจะเรื่องความโศกเศร้าของกานต์ที่ต้องจากครอบครัวมา แล้วแบบนี้เพชรจะปล่อยให้กานต์อยู่คนเดียวได้ยังไง
ดีนะที่แม่ของเขาตามใจ จึงไม่มีปัญหาเรื่องที่เขามาอยู่ที่นี่ มิหนำซ้ำแม่ยังไม่ถามเซ้าซี้ ได้แต่บอกเพียงว่าให้ตั้งใจเรียนให้จบแล้วรีบมาช่วยงานที่บริษัทเร็วๆ

“กานต์ไม่อยากเจอพลอยเลยฮะ” เสียงเล็กๆบ่นพร้อมทำแก้มป่องขณะอยู่บนรถ
“ทำไมละครับ ไอ้พลอยมันกวนใจกานต์เหรอ”
“เขาก็ไม่ได้ทำโจ่งแจ้งหรอกฮะ แต่พลอยเขาชอบใช้สายตาจ้องมองกานต์เวลาเผลอ”
“เฮ้อ พี่ว่าคิดว่ามันคงทำได้แค่นั้นแหละ เวลากลับไปบ้าน พี่ก็อยากคุยกับมันนะ แต่มันก็คอยจะหลบหน้าพี่ กานต์ก็ระวังตัวหน่อยละกัน เผื่อไอ้พลอยมันบ้าจัดๆแล้วปล้ำกานต์ละก็แย่เลย”
“ฮะ กานต์จะระวังตัว” ใบหน้าเล็กยิ้มกว้างและชะโงกหน้ามาหอมแก้มเพชรแล้วรีบวิ่งลงจากรถ ก่อนที่จะถูกร่างสูงจับกดเสียตรงนั้น..


“ไอ้เพชร มึงหายกบาลไปหลายวันมากกกกกก” เสียงเพื่อนรักที่ทักอย่างระรื่นหูทำให้เพชรหันไปยิ้มให้และตอบกลับไปอย่างผู้ดี
“แม่กูยังไม่ว่า แล้วมึงจะบ่นทำไม ไม่ใช่แม่กูสักหน่อย ไอ้ห่า”
“อ้าวๆ หลงเมียจนลืมเพื่อนนี่หว่า”
“เมียเหี้ยไร หยาบคาย น้องกานต์เสียหายนะ”
“อ๊ะ พูดแบบนี้แปลว่ายังไม่ได้ละสิ ฮ่าๆ”
“ไอ้บ้า ใครจะไปคิดได้แต่เรื่องแบบนั้น น้องกานต์เขาเพิ่งมีปัญหากับที่บ้านมา จะให้กูทำลงได้ไงวะ”
“ไม่น่าเชื่อ พ่อเสือปืนไว ผ่านมาหลายเดือนยังไม่ได้แอ้ม สงสัยกูต้องไปจดสถิติแล้ว”
“สถิติอะไรของมึงวะ ไอ้กัส”
“สถิติฟันแล้วทิ้งของพี่เพชรผู้แสนดีที่ชอบใช้หน้าหล่อๆและความใจดีไปหลอกฟันสาวๆแล้วทิ้งไงละ”
“มึงพูดได้เลวมาก กูไม่ได้ฟันแล้วทิ้งเว้ย เข้ากันไม่ได้ก็เลยเลิกกัน แค่นั้นเอง จบ!”
“แล้วมึงคิดว่าจะคบกับน้องกานต์ไปนานแค่ไหนวะเพชร” ได้ยินคำถามของเพื่อนแล้วเพชรก็นิ่งคิดไปพักหนึ่ง
“แน่ะ ตอบช้า แสดงว่าไม่มั่นใจในความเลวของตัวเองเหมือนกันอะเดะ”
“เปล่า กูกำลังคิดว่าจะตอบว่า ‘จนกว่ากูจะหมดลมหายใจ’ หรือจะตอบว่า ‘ชั่วชีวิตของกู’ อันไหนจะดีกว่ากันว่ะ ฮ่าๆๆ”
“ถุย กูละหมั่นไส้ ไอ้พวกโลกสีชมพู กูไม่คุยกับมึงแล้ว” กัสสาวเท้าเดินหนีไปให้พ้นความหวานแหววของเพื่อน แต่เพชรยังไม่วายเดินตามและพูดวาจาน้ำเน่าๆใส่อีกเป็นชุด
“กูวางแผนไว้แล้วนะกัส ถ้าน้องกานต์เรียนจบกูจะขอน้องเขาแต่งงาน”
“เอ๊ะ หรือว่ากูจะให้น้องเขาเรียนต่อมหาลัยให้จบก่อนดีวะ”
“กัส เดินหนีกูทำไมละ อยากรู้เรื่องของกูนักไม่ใช่เหรอ!”


“กานต์ ไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือร้านป้ากันเถอะ” เพื่อนในกลุ่มชวนหลังจากที่อาจารย์ปล่อยให้พักเที่ยง
“อื้อ ก็ได้นะ” รับคำเพื่อนแล้วก็หยิบกระเป๋าเงิน ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกันโดยไม่ทันได้สังเกตสายตาวาววับที่จับจ้องจากด้านหลังของตัวเอง
“นี่ ช่วงนี้กานต์มีปัญหาอะไรกับพลอยหรือเปล่า ทำไมไม่คุยกันเลยละ”
“ก็ไม่นี่ พลอยเขาไม่มาคุยกับกานต์เอง”
“เป็นแฟนกันนี่นา มีปัญหาก็ต้องหันหน้ามาคุยกันนะ” กานต์ส่ายหน้ากับคำพูดของเพื่อน
“มันอาจจะไม่เป็นแบบนั้นแล้วก็ได้” พูดจบแล้วกานต์ก็เงียบ ไม่สนใจสายตาของเพื่อนที่มองอย่างสงสัย


“กานต์ พลอยมีเรื่องอยากจะคุยด้วย”  กานต์ละจากการเก็บหนังสือเรียนใส่กระเป๋ามาสบตาพลอย ใบหน้าที่ละม้ายกับเพชรดูหมองเศร้า กานต์กระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาจากความรู้สึกผิด
“ไปคุยกันที่บ้านกานต์แล้วกันนะ..”
“อืม” พลอยพยักหน้ารับ และไม่ลืมที่จะเอากระเป๋าของกานต์ไปถือให้ เหมือนที่เคยทำ...


บ้านทรงไทยหลังใหญ่ทำให้พลอยเผลอมองแบบอึ้งๆไปได้พักหนึ่ง แต่แล้วความหม่นหมองก็เข้ามาแทนที่ในดวงตาเหมือนเดิม
“ขึ้นมาสิพลอย” กานต์เดินนำพลอยขึ้นไปบนบ้าน ลมเย็นจากธรรมชาติราวกับจะพัดเพื่อปลอบประโลมใจของคนที่เศร้าสร้อย
พลอยถอนหายใจเฮือกใหญ่จนกานต์อดไม่ได้ที่จะถาม
“มีอะไรหรือพลอย”
“พลอยแค่ขำน่ะ ทั้งที่เมื่อก่อน พลอยอยากจะมาบ้านกานต์แทบตาย... กลับไม่ได้มา แต่พอพลอยได้มา...กลับมีความรู้สึกว่าไม่อยากมาเลยสักนิด..”
“...” กานต์เงียบและก้มหน้ามองพื้น เขาไม่รู้จะพูดอะไร จวบจนพลอยเริ่มขึ้นก่อน
“ตั้งแต่วันนั้น...พลอยผิดสังเกตตั้งแต่วันนั้น”
“??”
“วันที่เราไปสระว่ายน้ำ แล้วกานต์เจอพี่เพชร..”
“อ๋อ...”
“กานต์ มีอะไรกับพี่เพชรหรือเปล่า...”กานต์มองคนที่กำมือทั้งสองเข้ามากันจนซีดขาว แววตานั้นดูปวดร้าวจนบรรยายไม่ถูก
“อืม”
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง...”
“กานต์บังเอิญเจอกับพี่เพชรที่โรงเรียนน่ะ... พี่เพชรเขาสนใจที่กานต์เล่นขิม ก็เลยคุยๆกัน แล้วก็รู้สึกถูกคอ...” กานต์เล่าให้ฟัง แต่เลือกที่จะไม่เล่าทั้งหมด เพราะมันเป็นเรื่องที่ยากจะอธิบาย..
“แต่พลอยมาก่อนแท้ๆนะกานต์ ทำไม ทำไมล่ะ..” เสียงทุ้มเริ่มสั่นเครือ.. มือใหญ่ยกขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง
“กานต์จะไม่ขอแก้ตัวอะไรทั้งสิ้น กานต์ขอโทษ กานต์ผิดเอง แล้วกานต์ก็อยากจะขอร้องพลอย ว่าอย่าโกรธพี่เพชรเลย” กานต์พูดอย่างจริงจัง
“พลอยโกรธไม่ลงทั้งกานต์ทั้งพี่เพชรนั่นแหละ ก็ทั้งสองคนเป็นคนที่พลอยรักนี่นา”  พลอยยิ้มแบบขมขื่น แม้จะเสียใจแต่ก็ทำได้เพียงอดทน เพราะไม่อยากให้คนที่รักเสียใจ...
“กานต์ขอโทษนะพลอย กานต์ขอโทษ..” เสียงใสพร่ำขอโทษ หยาดน้ำตาเริ่มมาคลอ แม้กานต์จะเลือกเพชร แต่ช่วงเวลาที่รู้จักกับพลอย พลอยก็ทำให้กานต์หัวเราะได้เสมอ
“พลอยไม่โกรธหรอก” พลอยพูดแล้วฝืนยิ้ม พอกานต์เห็นแบบนั้นจึงโผเข้าไปกอดคอพลอยแน่น แม้พลอยจะตกใจแต่ก็ยังยกแขนขึ้นมาลูบหลังกานต์เบาๆ
“ตกลงใครเป็นคนเศร้าละเนี่ย..” พลอยรำพึงเบาๆ แรงสะอื้นของกานต์ทำให้พลอยกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น กลิ่นกายของกานต์หอมละมุนจนพลอยแอบจรดจมูกแนบลงที่ซอกคอขาวผ่องนั้น
“พลอย จั๊กจี๋นะ..” กานต์เงยหน้ามาสบตากับพลอย ระยะห่างแค่คืบเดียวทำให้กานต์หน้าแดงเรื่อและดันร่างตัวเองออก พลอยเห็นแล้วก็รู้สึกโหวงๆในจิตใจ เพราะไม่อยากที่จะเสียคนตรงหน้านี้ไป...
“กานต์...กอดพลอยอีกครั้งได้มั้ย... นะ..” กานต์ตกใจกับคำขอนั้น แต่เพราะแววตาปวดร้าวของพลอยที่ดูไม่มีอะไรแอบแฝง กานต์จึงโน้มหน้าเข้าไปหาอีกครั้งและโอบกอดอีกฝ่ายแผ่วเบา
“ขอบใจนะ..” ลมหายใจที่รินรดอยู่ข้างหูกานต์ กลิ่นหอมๆของกานต์ตลบอบอวลจนพลอยรู้สึกได้ เหมือนกานต์กำลังปล่อยฟีโรโมนเรียกเพศผู้เข้าหายังไงก็ไม่รู้ จู่ๆพลอยก็รู้สึกว่าเขากำลังจะควบคุมตัวเองไม่ได้..
“อืม..” ริมฝีปากร้อนผ่าวแตะเข้าหากันเบาๆ พลอยแตะจูบบนริมฝีปากของกานต์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าภายใต้สีหน้าตกใจของร่างเล็ก
“พลอย..อือ พะ..” พออ้าปากจะร้องห้ามก็ถูกลิ้นอุ่นๆล่วงล้ำเข้ามาไม่ให้ตั้งตัว กานต์พยายามจะผละหนี แต่แรงที่มากกว่าของพลอยก็รั้งไว้แน่น
กานต์ทั้งตกใจและเสียขวัญ หากพี่เพชรมาเห็นจะว่ายังไง พี่เพชรจะเข้าใจผิดหรือเปล่า ไม่อยาก ไม่อยากให้พี่เพชรเกลียดเขา!

“น้องกานต์ ไอ้พลอย!!” เสียงตวาดดังก้อง กานต์ตกใจสุดขีดและผลักพลอยเต็มแรง หันไปมองที่บันไดก็เห็นร่างสูงที่แสนคุ้นเคยยืนอึ้งอยู่ตรงหัวบันได

----------------------------------


ปล.สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ ขอให้ความรักอบอวลรอบตัวทุกๆคน

ออฟไลน์ Nabee

  • 너만 사랑해~♥
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1205
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +121/-3


กรี๊ดดดดดดดด ดดดด...อร๊ายยยยยยย ย ยยยย...แอร๊ยยยยยยยย ยยย ย...

้ค้างงงงงงงงงง งงงงงงงง งงงง ง งงงงงง งงงงง  >[]<


พี่เพชรห้ามมาเป็นพระเอกละครไทยหลังข่าวนะเออ อย่าเข้าใจน้องกานด์ผิดนะ

แต่น้องกานด์เนี่ย ไ่ม่น่าพาพลอยมาเคลียร์ที่บ้านเลยอ่ะ...แบบนี้มันอาจจะทำให้พี่เพชรเข้าใจผิดได้ง่าย ๆ

ส่วนพลอยเอง เค้าก็เข้าใจความรู้สึกอ่ะนะ...อยากจะสัมผัสน้องกานด์สักครั้งใช่ป่ะล่ะ...เอ๊ะ หรือจงใจจะทำให้พี่เพชรเห็นเนี่ย

แต่พลอยไม่น่าจะร้ายแบบนั้นนะ...เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น พลอยคงไม่เดิืนมาขอคุยกะน้องกานด์ดี ๆ แบบนี้หรอก -*-


เค้าอยากอ่านต่อจังเลยอ่ะคุณบีฮะ...อย่าลืมมาต่อไวไวนะฮะ...อยากรู้ว่าพี่เพชรจะทำอย่างไงต่อไปอ่ะ - -???


+1 ให้เหมือนเดิมฮะคุณบี...And Happy Valentine Day ด้วยเช่นกันฮะ ^^~*

hahn

  • บุคคลทั่วไป
พี่เพชรจะเข้าใจผิดเอานะนั่น


ออฟไลน์ พระสนมฝ่ายซ้าย

  • ❤วั ง ว น ว า ย เ วิ่ น เ ว้ อ❤
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2293
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +283/-2
ตามมาจากเรื่องน้องน้ำค่า ><
เพชรอย่าเข้าใจผิดน้า ห้ามโกรธกานต์ด้วยนะ  :serius2:

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
นี่แหละผลของการใจดี
งานเข้ามั้ยละน้องกานต์ :เฮ้อ:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26

lolilo

  • บุคคลทั่วไป
โอ้ยยยยยย เจอแบบนี้สุขไม่ออกหรอก
TT" พี่เพรชใจเยนน้า

ออฟไลน์ engrish

  • "LolliPoP"
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 823
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-1
อ้าว  ทำไมเป็นยังนี้อ่ะ
ตัดจบแบบนี้ บอกได้คำเดียว ค้างมาก
พี่เพชรอย่าโกรธกานต์นะ

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
งานเข้าจนได้ :เฮ้อ:
+1
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-02-2011 03:51:11 โดย Little Devil »

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป
๑๓


“พวกเธอทำอะไรกัน” กานต์มองร่างสูงที่ทำสีหน้าเคร่งเครียดอย่างกังวล ทำไมพี่เพชรต้องกลับมาพอดีเลยนะ...
“จูบไง พี่ตาบอดเหรอ” พลอยหันไปจ้องหน้าพี่ชายและตอบด้วยน้ำเสียงยียวน
“ไอ้พลอย แก..จะมากไปแล้วนะ” ใช่ว่าพลอยจะไม่รู้ว่าพี่ชายตัวเองโกรธขนาดไหน แต่เขาดันเผลอไปกับกลิ่นหอมจากร่างเล็กที่ยิ่งดอมดมก็ยิ่งหลงใหล จนรู้สึกว่าไม่อยากจะยกกานต์ให้พี่ชายตัวเอง...
“พี่เพชรฮะ กานต์...กานต์ขอโทษฮะ” ร่างเล็กโผเข้าไปเกาะแขนเพชร แววตาใสอ้อนวอนเพราะรู้สึกผิด เขาน่าจะปัดป้องพลอยให้จริงจังกว่านี้
“น้องกานต์..” เพชรครางเสียงอ่อน เขาไม่รู้สึกโกรธกานต์สักนิด เพราะรู้ได้ว่าน้องตัวเองมีนิสัยอย่างไร ตั้งแต่เด็กมาแล้ว เวลาที่เพชรมีของใหม่ๆ ถ้าพลอยมาเห็นแล้วชอบ ก็จะงอแงโวยวายเพื่อจะเอาของสิ่งนั้นไปจากเขา และด้วยความเป็นพี่ชายเพชรก็จะยอมให้เสมอ แต่ครั้งนี้... มันไม่ใช่
พลอยเองก็สังเกตได้ ท่าทางของกานต์ที่ตกใจตอนเขาจูบ และความโกรธในดวงตาของเพชรที่เจือจางลงเมื่อกานต์เข้าไปใกล้ เขาคงไม่ได้หัวใจจากกานต์จริงๆสินะ...
“ผมบังคับจูบเขาเองแหละ กานต์ไม่ผิดหรอก”
“พี่รู้ ว่าแกต้องบังคับน้องกานต์” น้ำเสียงห้วนสั้นของพี่ชายทำให้พลอยยิ้มเยาะตัวเองอีกครั้ง
“ผมกลับดีกว่า ขอโทษนะกานต์ ที่พลอยทำเกินไป..” กานต์มองใบหน้าหล่อคอตกและทำแววตาเศร้าสร้อย
“ไม่เป็นไร.. กานต์แค่ขอให้พลอยรับรู้ไว้ก็พอ.. ว่ากานต์รักพี่เพชรที่สุด” สายตาจริงจังของกานต์ทำให้ใจของพลอยยอมรับสถานะของตัวเองได้โดยดุษฎี
เพราะจะมีประโยชน์อะไรที่จะรั้งคนที่เขาไม่รักเราไว้กับตัว...


เด็กหนุ่มวัยรุ่นที่อยู่ในวัยกำลังโตเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ด้วยท่าทีเศร้าซึม เมอร์ซิเดสเบนซ์คันวาววับขับมาจอดเทียบตรงที่เจ้าตัวยืนอยู่ คนขับรถกุลีกุจอลงมาเปิดประตูให้เจ้านายไปนั่งเบาะหลัง
ทันทีที่แผ่นหลังแตะเบาะรถยนต์ พลอยก็ก้มหน้าซบกับฝ่ามือ ลมหายใจอุ่นๆถอนหายใจยาว เสียงสะอื้นแผ่วเบาแต่ก็ดังพอจะทำให้คนขับรถได้ยิน
“คุณพลอยครับ..” เพราะความเป็นห่วงนายน้อย.. จู่ๆคุณเพชรก็โทรให้ขับรถจากบ้านใหญ่เพื่อมารับน้องชายที่นี่ คงจะต้องมีเรื่องอะไรกันเป็นแน่ แต่ลำพังคนขับรถอย่างเขาก็ไม่สามารถสอดมือเข้าไปยุ่งได้
“ลุง.. พาผมไปบ้านพี่ไพลินเถอะ ผมยังไม่อยากกลับบ้าน” ลุงคนขับรถพยักหน้า ก่อนจะเลี้ยวรถไปยังบ้านคุณไพลิน ลูกสาวคนโตในบรรดาพี่น้องทั้งสาม หญิงสาวเจ้าของใบหน้างดงามและมีจิตใจเผื่อแผ่ความสุขให้คนรอบข้างเหมือนโอเอซิสกลางทะเลทราย...


“น้องพลอย มานั่งนี่สิจ๊ะ” หญิงสาวใบหน้าสวยราวนางฟ้าตบที่นั่งข้างตัวเพื่อให้น้องชายมานั่งด้วย
“มีอะไรหืม? คนดีของพี่” มือบอบบางลูบผมน้องชายอย่างรักใคร่ ริมฝีปากสีสดจรดจูบที่ขมับชื้นเหงื่อแผ่วเบา
“ผมอกหักครับพี่ไพลิน” พลอยมองหน้าพี่สาวด้วยแววตาร้าวราน ไพลินเพียงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“เขาเลือกพี่เพชร..”
“ตายละ... น้องกานต์คนที่พลอยเคยเล่าให้ฟังเหรอจ๊ะ”
“ครับ”
“แล้วพลอยทำยังไงละจ๊ะ” พลอยยิ้มให้กับคำถามของพี่สาว พี่ไพลินไม่เคยคาดคั้นหรือกล่าวโทษคนที่ทำให้เขาเสียใจ พี่ไพลินไม่เคยโทษคนอื่นเวลาที่เกิดปัญหา แต่พี่ไพลินมักจะคิดหาวิธีแก้ปัญหามากกว่า
“พลอยทำอะไรไม่ได้หรอกครับ คงต้องปล่อยให้เขาไป ก็เวลาที่สองคนนั้นมองหน้ากันน่ะ เหมือนเขาเป็นคู่แท้กันมาตั้งแต่ชาติก่อนเลย”
“พลอยไม่คิดอยากจะแย่งเหรอจ๊ะ”
“ไม่ครับ พลอยไม่อยากได้เศษความรักที่เหลือจากคนอื่น ต่อให้แย่งมาได้ ไม่ช้าก็เร็วมันก็คงจากพลอยไปอีก” พลอยฝืนยิ้มให้พี่สาว
“ดีแล้วจ้ะ สักวันเวลาจะทำให้มันดีขึ้นเอง” ไพลินโอบกอดน้องชายแนบอก หวังให้ความอ่อนโยนของเธอซึมซับไปในจิตใจที่แตกสลายของน้องชาย


“พี่เพชร..”
“มีอะไรครับ”
“ทำไมพี่เพชรต้องนั่งกุมขมับด้วยละครับ”
“เอ่อ..” เหมือนถูกเตือนสติ เพชรเงยหน้าขึ้นมองร่างเล็กที่ยืนมองเขาด้วยสายตาเป็นห่วง นี่เขานั่งหน้าเครียดมานานแล้วสินะ ปวดกล้ามเนื้อตรงหน้าผากเป็นบ้า... สงสัยขมวดคิ้วนานไป
“พี่เพชร... รู้สึกผิดเหรอครับ..”
“นิดหน่อยครับ..” ป่วยการจะปิดบังความรู้สึก เพราะเจ้าตัวเล็กนี่ความรู้สึกไวเหมือนมานั่งอยู่ในใจเขา..
“...อืม...” กานต์นิ่วหน้าแล้วเดินแทรกมานั่งบนตักเพชร ร่างสูงเลิกคิ้วแปลกใจ
“ทำไมครับ น้องกานต์เป็นอะไร?”
“กานต์จะเครียดเป็นเพื่อนพี่เพชรฮะ..” สีหน้าจริงจังของคนที่บอกว่าจะเครียดเป็นเพื่อนทำเอาเพชรหลุดหัวเราะพรืด
“พี่เพชรอ้ะ ขำทำไมฮะ กานต์อุตส่าห์จะช่วยเครียด ให้กานต์ช่วยพี่เพชรจะได้เครียดให้เสร็จไวๆไงฮะ”
“ฮะๆๆ น้องกานต์ ความเครียดเนี่ย มันแบ่งกันเครียดไม่ได้นะครับ”
“ฮื้อ.. ได้สิฮะ ก็เวลากานต์เห็นพี่เพชรเครียด กานต์ก็รู้สึกเครียดไปด้วยทุกที”
“นั่นเพราะเป็นน้องกานต์ยังไงละครับ ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงไม่รู้สึกแบบนี้หรอก” เพชรลูบแก้มนวลของคนตรงหน้า ความเครียดมลายหายไปจนหมด ไม่มีเหตุผลให้ต้องกังวลอีก
“เพราะกานต์รักพี่เพชรไงฮะ” ใบหน้าเล็กยิ้มร่า
“ครับ พี่ก็รักกานต์”
“กานต์หวังว่านี่คงไม่ใช่ช่วงโปรโมชั่นนะฮะ”
“หืม? ทำไมละครับ”
“ใหม่ๆเขาก็จี๋จ๋าหวานจ๋อยกันแบบนี้ทั้งนั้นละฮะ แต่พอนานๆไป มันก็หมดไปเอง”
“ไม่รู้สิ มันเป็นเรื่องของอนาคตและคนสองคนนะครับ”
“ยังไงเหรอฮะ”
“ก็ถ้าคนสองคนรักกัน และหมั่นเติมความรักให้กัน พี่ว่ามันก็คงหวานไปจนวันสุดท้ายที่มีลมหายใจแหละครับ”
“งั้นกานต์จะเติมให้พี่เพชรทุกวันเลยนะฮะ”
“ครับ” เพชรตอบสั้นๆและหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ ความน่ารักสดใสที่เป็นเหมือนสมบัติล้ำค่านี้ ขอให้มันคงอยู่ตลอดไปเถอะ..
“ว่าแต่ที่ไอ้พลอยจูบ พี่ยังไม่ได้เช็ดออกเลยนะครับ” คำพูดจริงจังของร่างสูงทำให้กานต์ต้องชักสีหน้าอีกครั้ง
“พี่เพชรพูดเหมือนรังเกียจกานต์กับน้องชายตัวเองจังนะฮะ”
“ครับ... พี่รังเกียจที่สัมผัสของคนอื่นมาอยู่บนตัวคนรักของพี่” เพชรเว้นช่วงยาวกว่าจะพูดจบประโยค ทำเอาคนรอฟังต้องหน้ามุ่ยกว่าเดิมและทำหน้าเขินสลับไปมาเหมือนกดสวิตช์
“ให้กานต์ไปล้างปากมั้ยฮะ” กานต์ทำเสียงกระแทกใส่
“ไม่ต้องครับ พี่ล้างให้เอง” เพชรพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแกมบังคับ ก่อนจะแนบริมฝีปากตัวเองกับร่างเล็กบนตัก ลิ้นอุ่นสอดหาความหวานในโพรงปากแผ่วเบา ร่างเล็กตะลึงงัน ยกมือขึ้นจับหัวไหล่กว้างไว้ ด้วยอีกฝ่ายได้โน้มกายเข้ามาแนบชิดและจับศีรษะทุยของร่างเล็กไว้ไม่ให้ขยับออก ลิ้นอุ่นนั้นกำลังเชิญชวนและต้องการการตอบรับอยู่ในที

กลิ่นหอมอ่อนๆของโคโลญจน์จากตัวอีกฝ่ายทำให้กานต์เผลอสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเคย และความคุ้นเคยก็ทำให้ลดความขัดเขินลงก่อนจะปล่อยให้ใจคอยนำทางไป
“เกลี้ยงรึยังฮะพี่เพชร..” น้ำเสียงอ่อนหวานที่มีความสั่นไหวอยู่ในทีถามเบาๆ คนตัวโตอมยิ้มและจรดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง
“ยังเลยครับ” ริมฝีปากของเพชรแตะลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งขบเม้มและไล้เลีย เสียงของความชื้นจากริมฝีปากที่สัมผัสกันดังแผ่วเบาในความมืดที่เริ่มมาครอบคลุมในห้องหลังจากดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า
“ฮื้อ... นี่พี่เพชรจะกินกานต์แล้วนะฮะ..” มือเล็กดันไหล่กว้างออกห่าง ด้วยว่ารู้สึกถึงความสั่นไหวของร่างกายจากการปลุกเร้าของเพชรมากเกินจะทน
“แล้วพี่กินได้มั้ยครับ?” เพชรถามเสียงนุ่ม แววตาอ่อนโยนทอดมองร่างในอ้อมแขนที่หรุบสายตาลงต่ำ แพขนตายาวนั้นกระพริบถี่เหมือนคนที่กำลังวางตัวไม่ถูก
“ถะ...ถ้ามันไม่อร่อยละฮะ...”
“พี่ว่าต้องอร่อยนะ ก็ดูสิ ขนาดแค่ชิมแค่นี้... พี่ยังรู้สึกได้ว่ามันไม่พอหรอก..”
“ขอพี่กินเถอะนะครับ...” กานต์มองคนตรงหน้าที่ส่งสายตาอ้อนวอนมาจนเขาวางตัวไม่ถูก!


----------------------------------

ตัดฉับบบบบบบบบบบ!!!!




แต่มีต่อนะจ๊า >>>>

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป
๑๔



“น้องกานต์..” ใบหน้าเล็กผวาเฮือกกับสัมผัสที่รุกรานของร่างสูง เพชรโน้มเข้ามาใกล้ชิดยิ่งขึ้น แม้กานต์จะเบี่ยงตัวหนี แต่มือใหญ่นั่นกลับรั้งสะโพกเขาไว้อย่างแน่นหนา
“พี่เพชร... เอ่อ... หิวข้าวมั้ยครับ กานต์จะไปทำให้” ข้ออ้างสารพันถูกคิดค้นขึ้นมาสดๆร้อนๆด้วยหวังว่าจะบ่ายเบี่ยงได้อีกสักครั้ง
“ไม่ครับ พี่อยากกิน.. กานต์...มากกว่า” ข้ออ้างแรกพังครืน..
“กานต์เป็นคนนะฮะ ไม่ใช่ของกินสักหน่อย งั้นถ้าพี่เพชรไม่หิว ก็อยากอาบน้ำมั้ยฮะ”
“อืม ก็ดีนะ... อาบกับกานต์พี่ก็ชอบ” ข้ออ้างที่สองถล่มทลาย แววตาเป็นประกายของร่างสูงที่เงยมาสบตาทำเอากานต์หน้าร้อนวูบ
‘ตายละวากานต์เอ๊ย... พี่เพชรเขาจะเอาจริงเหรอเนี่ย...’
“เอ่อ... กานต์หิวน่ะฮะ ขอกานต์ไปหาอะไรกินก่อนนะ..” ผละออกทำท่าจะลุกขึ้น แต่อ้อมแขนแข็งแกร่งนั้นกลับรั้งไว้แน่นและกดสะโพกกานต์ให้ลงมานั่งตักเพชรเหมือนเดิม จมูกโด่งซุกไซร้ที่ซอกคอหอมละมุน
“น้องกานต์... อีกนิดนะ..นะครับ อยู่แบบนี้ก่อน..” พอเพชรพูดจบ ริมฝีปากก็เข้าประกบและไล้ลิ้นไปรอบๆ จนกานต์ต้องเผยอริมฝีปากออกเพื่อให้ร่างสูงได้สอดลิ้นเข้ามา
เสียงครางต่ำในลำคอของเพชรบ่งบอกว่าเจ้าตัวพอใจกับสัมผัสที่ได้รับเพียงไหน ยิ่งร่างเล็กนั้นอ่อนระทวยเท่าใดยิ่งทำให้เพชรพอใจขึ้นเท่านั้น มือใหญ่ฉวยโอกาสที่กานต์ไม่ทันตั้งตัวลูบมือเข้าไปตามแผ่นหลังเนียนใต้เสื้อยืดสีสวย
“พี่เพช- อือ..” ไม่เปิดปากให้ได้ทักท้วง เพชรจูบเร่งเร้าจนกานต์แทบหายใจหายคอไม่ทัน รสจูบรุนแรงที่ถาโถมมาในคราวเดียวทำเอากานต์แทบเป็นลม
“กานต์ รังเกียจพี่หรือครับ..” น้ำเสียงตัดพ้อพาให้คนที่คิดหาทางบ่ายเบี่ยงรู้สึกสลดลงในทันที ดวงตากลมโตสุกใสยิ่งดูหวานเชื่อมเข้าไปอีก
“...เปล่าฮะ.. กานต์แค่...กลัว..”
“น้องกานต์ จะกลัวทำไมละครับ...หรือน้องกานต์ยังคิดว่าพี่ไม่ใช่คนที่กานต์ตามหา” ร่างสูงมีใบหน้าที่เศร้าสลดอีกครั้ง
“ไม่ใช่นะฮะ เป็นพี่เพชรแน่นอน แต่...แต่..”
“แต่?”
“แต่กานต์ไม่มั่นใจ... กานต์ไม่เคย...” กานต์พูดถึงตรงนี้ดวงตาของร่างสูงก็เป็นประกายระยับ ก่อนจะตอบออกไป
“พี่ก็ไม่เคยครับ”
“ไม่เคยแต่กับผู้ชายน่ะสิฮะ” ร่างเล็กทำแก้มป่อง เมื่อนึกถึงความเนื้อหอมของคนตรงหน้าที่เคยได้รับฟังจากปากพลอยบ่อยๆ
“ความรักไม่มีพรมแดนหรอกครับน้องกานต์ ขนาดน้องกานต์ยังก้าวผ่านเวลาและยอมจากคนที่รักเพื่อมาเป็นของพี่ได้เลย แล้วทำไม... พี่จะเลือกน้องกานต์ไม่ได้ละครับ” ใบหน้าหล่อเหลายิ้มอ่อนโยน วูบหนึ่งกานต์รับรู้ได้ถึงสายใยที่เชื่อมโยงระหว่างตัวเขาและเพชร สายใยจางๆที่เรียกว่าความรักไม่เคยจางหายไปตามกาลเวลาเลยสักนิด
“พี่เพชร...” เห็นความแน่วแน่ของเพชรแล้ว ร่างเล็กจึงทำได้เพียงครางเสียงอ่อย ในเมื่อเพชรตั้งใจแน่วแน่ต่อเขาขนาดนั้นนี่นะ
“ครับน้องกานต์” ร่างเล็กหลบสายตาคมนั้นและเสมองไปที่พื้น ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา
“อย่ารุนแรงกับกานต์นะฮะ...” เหมือนระฆังในจิตใจของเพชรถูกเคาะจนดังสนั่น เสียงหวานที่เอื้อนเอ่ยเป็นเหมือนใบเบิกทางให้จิตใจที่แห้งผากของเพชรได้ชุ่มชื้น ความปรารถนาอันยาวนานกำลังจะถูกเติมจนเต็ม...
“พี่ทะนุถนอมกานต์ยิ่งกว่าชีวิตของพี่เองอีกครับ” ใบหน้าหล่อยิ้มพราย เก็บความดีใจแทบไม่มิด มือไม้สั่นเทาเพราะตื่นเต้นที่จะได้สัมผัสร่างเล็กนุ่มนิ่มที่เฝ้ารอมานานเพราะไม่อยากหักหาญน้ำใจ จะหาว่าเขาหื่นก็ยอมละ คนตรงหน้าเล่นน่ารักยั่วยวนขนาดนี้ ใครก็อยากชิดใกล้ทั้งนั้น
“อือ...” เสียงหวานจากร่างเล็กครางในลำคอเมื่อถูกริมฝีปากเคลื่อนมาปิด ปลายลิ้นที่ดุนดันเพื่อให้กานต์เปิดปากรับลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปตวัดเกี่ยวเกาะดูดดึง สร้างความวาบหวามไปทั่วร่าง มือใหญ่เพิ่มน้ำหนักมือบีบคลึงเนินเนื้อพร้อมกับบดเบียดตนเองเข้าแนบชิดสะโพกตึงด้วยอารมณ์เริ่มคุกรุ่น สะโพกแกร่งวนบดเบียดไปมาจนร่างในอ้อมแขนร้องคราง
“พี่เพชร...อะ..” เหมือนถูกคลื่นลูกใหญ่ถาโถมอย่างต่อเนื่อง การปลุกเร้าทั้งจากด้านบนที่รุกล้ำและด้านล่างที่ดึงดัน กานต์รู้สึกหมดเรี่ยวแรงจนไม่ทันสังเกตว่าเพชรอุ้มตัวเองมาในห้องนอนตั้งแต่เมื่อไร
“น้องกานต์ หวานหอมเหลือเกินครับ...” ความอบอุ่นอ่อนหวานที่เพชรปรนเปรอทำให้กานต์รู้สึกเหมือนจะสำลัก... สำลักความสุขที่ท่วมท้นในจิตใจ แรงปรารถนาถูกจุดขึ้นมาจนลุกโชน
“พี่เพชร...พี่เพชร...อือ..” ร่างบางเผยอปากรับลิ้นอุ่นเข้ามาไล้วนภายใน เสียงหวานพร่ำเรียกแต่ชื่อของคนตรงหน้า ยิ่งส่งเสียงมากเท่าไรเจ้าของมือใหญ่ก็ยิ่งลากฝ่ามือกดหนักเน้นย้ำไปทั่วแผ่นหลัง ก่อนจะสอดฝ่ามือเข้าไปในเสื้อและบีบคลึงยอดอก
“ฮ้า...” กานต์ผวาเฮือก แรงบีบจากปลายนิ้วทำให้ยอดอกที่เคยสงบนิ่งกลับเริ่มแข็งสู้มือ ลิ้นอุ่นละจากริมฝีปากที่แดงช้ำไปสาละวนกับยอดอกที่กำลังตื่นตัว ฟันขาวสะอาดขบเม้มที่ส่วนยอดเรียกเสียงครางฮือให้มากขึ้นอีก มือหนึ่งช้อนหลังร่างเล็กไว้ให้แอ่นกายขึ้นสูง อีกมือหนึ่งนั้นสอดนิ้วเข้าไปในปากเล็กเพราะกลัวเจ้าตัวจะอารมณ์เพริดไปไกลจนเผลอกัดลิ้นตัวเอง
“น้องกานต์...อือ...” ทว่าเจ้าร่างเล็กนั้นกลับตั้งใจดูดเม้มและไล้เลียเหมือนนิ้วของเพชรเป็นไอศครีม นิ้วใหญ่ที่เปียกโชกทำให้บางส่วนในร่างกายของเพชรยิ่งขยับขยายจนเกินจะกลั้น
แคว๊ก
เสียงซิบกางเกงของร่างเล็กถูกรูดลง ปลายนิ้วที่เปียกโชกละมาสัมผัสส่วนพองนูนแผ่วเบาเรียกความเสียวซ่านในช่องท้องจนต้องงอตัวซบร่างเพชร
“พี่เพชรอะ...อือ...อย่าทรมานกานต์เลยนะฮะ” เพชรยิ้มกริ่ม ก็แล้วปากหวานช่างอ้อนแบบนี้ จะไม่ให้เขาเอ็นดูได้ยังไงเล่า...

สัมผัสนุ่มนวลของริมฝีปากโอบล้อมความตื่นตัวของกานต์ กลิ่นหอมจากร่างเล็กทำให้เพชรไม่รู้สึกรังเกียจเลยสักนิด กลับยิ่งปรนเปรอจนกานต์ร้องเสียงหลง
“อะ... อ๊า.. พะ พี่..อ๊ะ” ริมฝีปากร้อนดูดเม้มและลากลิ้นยาว กานต์ได้แต่บิดกายเพราะเกินจะทนไหว จวบจนเพชรละปากออกและพูดบางอย่าง
“อย่าเกร็งนะครับ” กานต์ลืมตาด้วยความสงสัย ทำไมเขาต้องเกร็งกันนะ?
“อื๊อ.... จะ เจ็บ พี่เพชร กานต์เจ็บฮะ...อ๊ะ” เสียงหวานร้องระส่ำ เมื่อจู่ๆขาเรียวก็ถูกยกรั้งขึ้นและนิ้วมือแกร่งค่อยๆสอดแทรกสู่ช่องทางคับแคบอย่างระมัดระวัง
“ทนหน่อยนะ...นะครับ เดี๋ยวกานต์จะต้องชอบ..”
“อือ เจ็บ...ไม่เอาอ้ะ กานต์ไม่ชอบแล้ว..อ๊ะ อื๊อ..” เพชรจูบปิดปากเสียงคนที่เริ่มงอแง นิ้วของเขายังเข้าไปได้ไม่สุดก็โวยวายเสียแล้ว และถ้าเป็นของจริงละ จะไหวหรือ?
นิ้วมือแข็งแรงอีกข้างเข้ากอบกุมความแข็งเกร็งของร่างเล็กและจับรูดขึ้นลงช้าๆ น้ำใสไหลเอ่อออกมาจากส่วนปลาย เพชรละนิ้วออกมาจากช่องทางด้านหลังและปาดน้ำใสๆไปป้ายที่ช่องทางก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปใหม่
“อื๊อ..” ขนาดถูกจูบปิดปากยังร้องโวยวายได้ เพชรรีบสอดนิ้วเข้าไปจนสุด รับรู้ได้ถึงแผ่นหลังที่ยกขึ้นสูงตามแรงอารมณ์ นิ้วยาวหมุนวนภายในเพื่อจะขยายทางให้คลายตัว ส่วนที่คับแคบตอดรัดนิ้วเขาจนแทบคลั่ง
แซ่ก
เสียงผ้าบางอย่างถูกโยนลงจากเตียง จนกระทั่งเรียวขาเปลือยเปล่าของเพชรมาแตะกับขากานต์ เจ้าตัวจึงได้รับรู้ว่าเสียงผ้านั้นคืออะไร..
“น้องกานต์ พี่จะคลั่งตายแล้วนะครับ...”  การรับรู้ถึงแรงบีบบริเวณต้นแขนของตนทำให้เพชรเงยหน้าละการคลึงเค้นหนักหน่วงขึ้นสบตากับร่างเล็กที่ส่งสายตาอ้อนวอนมายังเขาอยู่ก่อนแล้ว
“เบามือหน่อยนะฮะ...” เสียงอ้อนวอนกลับยิ่งยั่วยุอารมณ์ของเพชรให้โหมกระพือ เพชรเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกเพราะรู้สึกสนุกที่ได้ยั่วเย้าร่างเล็กให้ทุรนทุราย
“อื๊อ...อะ..” เสียงครางหวานหูยังคงดังมาเรื่อยๆ จนนิ้วยาวถูกถอนออกในขณะที่กานต์รู้สึกว่าเขาจวนจะเสร็จรอมร่อ มือใหญ่เกาะกุมบั้นท้ายทั้งสองข้างไว้แน่น
นัยน์ตาของกานต์ที่พร่ามัวเพราะความสเน่หาจากร่างสูงที่ปรนเปรอมาแบบไม่ให้หายใจทำให้กานต์รับรู้ได้เพียงว่ามีสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วมาถูไถตรงช่องทางของตัวเอง
“น้องกานต์ยกสะโพกหน่อนสิครับ” ทำตามที่สั่ง เพราะตอนนี้มันเบลอจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว แต่พอยกสะโพกขึ้นตามที่ว่า ก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่สอดแทรกเข้ามาทันที
“โอ๊ยย!!/อึ๊ก” เสียงร้องทั้งสองดังขึ้นพร้อมกัน ต่างก็เพียงแค่คนนึงร้องดัง แต่อีกคนเพียงคำรามในลำคอ เพราะความคับแน่นที่ทำให้ทั้งคนรับและคนรุกต้องนิ่วหน้า อาจเป็นเพราะสรีระของร่างเล็กที่ทำให้ช่องทางนั้นยิ่งคับแคบไปอีกก็เป็นได้
“พี่เพชร กานต์เจ็บ..เจ็บนะฮะ” เสียงอ้อนวอนและน้ำตาที่ไหลข้างแก้มทำให้เพชรก้มหน้าลงไปจูบซับในขณะที่สะโพกก็ยังคงยักย้ายเพื่อให้เข้าไปภายในได้
“น้องกานต์ ทนหน่อยนะครับ พี่หยุดไม่ได้แล้วละตอนนี้ ” เสียงทุ้มที่สั่นไหวและเหงื่อที่ไหลพราวทำให้กานต์ก็รับรู้ได้ว่าเพชรนั้นก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ร่างเล็กพยักหน้าและโอบแขนกอดรอบคอแกร่ง
“อ้า...” ผ่านไปได้ครึ่งทางก็แทบขึ้นสวรรค์ เพราะช่องทางที่ตอดรัดตุบๆตลอดเวลานี้ เพชรรับรู้ได้ว่าตัวเองปล่อยกระแสน้ำขุ่นออกไปเป็นระลอก แต่มันก็ยังไม่เพียงพอ...
“พี่เพชร แน่นจังฮะ..อือ..” ขยับได้จนสุดทางแล้ว ทุกอย่างมันแน่นเปรี๊ยะเหมือนจะประทุออก เพชรแช่กายนิ่ง เพราะกลัวว่าถ้าขยับอาจจะทำให้ร่างเล็กๆนี้แตกสลายได้
“อา..น้องกานต์..” สะโพกแกร่งขยับกายเคลื่อนไหวเชื่องช้า เพื่อให้ร่างเล็กในอ้อมแขนปรับตัวสอดรับกับจังหวะการสอดแทรกของตัวเอง
เมื่อร่างสูงเริ่มกระแทกกระทั้นสะโพกหนักหน่วง ทำให้กานต์ต้องโอบรั้งลำคอแกร่งไว้แน่นเพื่อพยุงกาย
 “อือ...พี่เพชร อ๊ะ อ๊า...” ลมหายใจของกานต์สะดุดเป็นช่วงๆเมื่ออีกฝ่ายโถมแรงเข้าใส่ จนเมื่อรับรู้ว่าคนด้านบนคงไม่หยุดเป็นแน่แท้แล้วจึงหลับตาแอ่นกายรับการสอดแทรกแทน 
 “อะ...อ๊า” เสียงครางหลุดลอดจากริมฝีปากเล็กสีสดเมื่อไม่สามารถข่มกลั้นอารมณ์ได้อีกต่อไป อาการเกร็งไปทั่วร่างของกานต์และความอุ่นที่พุ่งจนกระเด็นมายังหน้าท้องของเขาทำให้เพชรโอบกอดแผ่นหลังบางไว้แน่นแล้วกระแทกกายใส่ช่องทางอุ่นจนระเบิดอารมณ์ความต้องการออกจนล้นมาด้านนอก
“ฮือ...” ร่างเล็กครางกระเส่า เสียงหายใจถี่ราวคนที่เพิ่งออกกำลังกายมาหนัก สะโพกมนพยายามดึงตัวให้หลุดจากสิ่งที่คาอยู่ในตัว
“น้องกานต์... จะไปไหนครับ..” เพชรดึงรั้งสะโพกมนให้มาแนบชิด คนตัวเล็กส่งเสียงอื๊อประท้วงเบาๆ
“เสร็จแล้ว..ก็ถอยออกไปสิฮะ..”
“ไม่เอา พี่ยังไม่อิ่มเลยครับ”
“อื๊อ กานต์เหนื่อยนะฮะ..”
“นะครับ อีกครั้งเถอะ” เสียงอ้อนวอนที่บังคับให้กานต์ต้องยอมตาม กว่าที่กานต์จะรู้ตัวว่าไม่ควรตามใจเพชร ก็ล่วงเลยผ่านเข้าอีกวันหนึ่งไปแล้ว

-------------------------------------------


The End


จบเถอะค่ะ
ตอนแรกพยายามจะแต่ตอนต่อไป
แต่มันจิ้นม่ายออก  :serius2:
รอเรื่องต่อไปนะค้า

lolilo

  • บุคคลทั่วไป
 o18 o18

เค้าจะรอคุณบีอย่างใจจดจ่อจุกจิกจุ๊บๆ

++++++++++++

ภาษาที่คุณบีใช้สวยดี เข้าใจง่าย
เวลาบรรยายก็ไม่ดูเว่อร์หรือขาดอะไรมากไป
พัฒนาไปเรื่อยๆ นะคะ ;]

ออฟไลน์ noina

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 719
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0
 :m25: :m25: :m25: :m25:ม่ายหวายแล่ว  จะรอเรื่องใหม่นะ

ออฟไลน์ พระสนมฝ่ายซ้าย

  • ❤วั ง ว น ว า ย เ วิ่ น เ ว้ อ❤
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2293
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +283/-2
เพิ่งตามอ่านเมื่อวานนะคะ วันนี้ลงตอนจบซะแล้ว
ยังไม่อยากให้จบเลยค่า ^^
น้องกานต์ไร้เดียงสาน่ารักมากเลยค่า  :-[
จะรอเรื่องใหม่ด้วยนะคะ

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ sang som

  • เจ็บจิต!!
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1609
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-6
แต่งถูกใจอิน้องขนาดนี้+1 ค่า

ออฟไลน์ Nabee

  • 너만 사랑해~♥
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1205
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +121/-3


จะตายเอากะอิตอนจบนี่แหล่ะ...เลือดแทบหมดตัว =.,=

สุดท้า่ยพี่เพชรก็ยังเป็นพี่เพชร (เอ๊ะ...ยังไง...คริคริ)

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ เรื่องนี้นะฮะ


+1 ให้คุณบีเหมือนเดิม...ขอโทษที่เม้นท์สั้น เพราะไม่สะดวกจะเม้นท์จริง ๆ

ไว้จะแก้ตัวกับเรื่องถัดไปของคุณบีนะฮะ ^^~*

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
ค้าง :serius2: ...ทำไมรีบจบ
+1
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-02-2011 00:09:50 โดย Little Devil »

ออฟไลน์ engrish

  • "LolliPoP"
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 823
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-1
กด+ให้จ้า
รอเรื่องใหม่ด้วยคน

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
เหมือนจะยังไม่จบบริบูรณ์นะครับ ^^

sakurazaka

  • บุคคลทั่วไป
ฮา ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ว่าถ้าเป็นเรื่องสั้นของคุณบีบีแล้ว พระเอกจะหื่นน้อยกว่าเรื่องยาว กร๊าก

hahn

  • บุคคลทั่วไป
+1 จบได้แบบ  :pighaun: ชอบมั่ก ๆ

ออฟไลน์ pp4

  • คนที่ 'ชอบ' ไม่ได้แปลว่าคือคนที่ 'ใช่'
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1447
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +75/-6
หึๆๆ ครบรสค่ะเรื่องนี้
จบแบบทำเอาเลือดพุ่ง เหอะๆ  :pighaun:
สุโค่ยยยยยย รอเรื่องตอ่ไปค่า~ o13

ออฟไลน์ yunjae123

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 948
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
สนุกจังเลยอ่ะ!!!
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
พี่เพชร น้องการนต์ อิอิ
พี่เพชรหื่นตลอดเวลาอ่ะ ><~~~
น้องกานต์นี่ต้องเสียเปรียบบ่อยๆๆๆ
ตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ที่เจอกันก็โดนจูบ โดนโน้นนี้ตลอดเลยอ่ะ  :o8:

กานต์นี่สุดยอดเลย รักเพชรมากขนาดยอมจากบ้าน
เพื่อมาอยู่ยุคนี้กับเพชรอ่ะ..

ส่วนพลอย...ดีแล้วที่ทำแบบนี้
ถึงดึงดันจะคบกานต์ต่อไป พลอยเองนั้นแหละท่จะไม่ได้ความสุข
รับรองพลอยต้องได้เจอคู่แท้ของตังเองแน่ๆๆๆๆๆ ^^

อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยไรเตอร์ อิอิ
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอ่านนะจ๊ะ  :laugh:

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
แหงบๆ รู้สึกตอนจบมันยังห้วนไปนิดอ้ะค่ะคุณบีบีจัง

แต่โดยรวมเรื่องนี้ถือว่าเป้นอีกเรื่องที่อ่านสนุกเลยล่ะค่ะ สู้ๆๆๆๆ  :กอด1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด