หัวข้อ: Never Let You Go

[hahn]

+1ให้เฮียใหญ่...ดีแล้วกินซะก่อนที่คนอื่นจะคาบไปกิน

[Little Devil]

หวังว่าไม่มาม่านะ
+1

[a_tapha]

ดีแล้วที่เฮียทำแบบนี้ ตัดไฟต้นลมไปเลยมีคนอยากงาบน้องตั้งเยอะ
อิพวกชะนีทั้งหลาย ใครก็ได้เอามันไปไกลๆ ทีเถอะ   

[lovevva]

 o18แล้วคีย์ก็เสร็จเฮียใหญ่จนได้

[anajulia]

งืมๆๆตามมาเก็บตอน๕-๖

เฮียขราหลุดจนทั้งตัวประกอบทั้งน้องคีย์รู้กันทั้งเรื่องแล้วมั้งนั่น
ปลื้มที่สุดเลย
ผู้ชายใจดีเป็นที่พึ่งได้เนี่ย >/////<

(และ...คิดว่าน้องคีย์ก็ชอบ เอร๊ยยยยยยยยยยย)

[from_mars]

เฮียรุกน้องตาโปนแย้วววว แอร้วววว
อ่านไป จิกหมอนไป เขินอ่ะ!!!
บอกรักก็แล้ว .... เด็กดีจะเชื่อเฮียไหมนี่ รออ่านนะจ๊ะ

[yayee2]

 :m3:ในที่สุดสมภารก็อดไม่ได้กับไก่วัดรุ่นกระทงที่เนื้อแน่นๆนุ่มๆ กระดูกกรุบกรอบ
เฮียได้น้องเล้ว ดูแลน้องเค้าให้ดีล่ะ
หนูคีย์ถ้าหนูจะงอนพี่เค้ามั่งอะไรมั่ง ป้าก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ก็เอาแค่พองามๆนะจ๊ะ
จริงๆ ก็น่าให้น้องเค้างอนเฮียเนอะ มันเหมือนกับเฮียฉวยโอกาสไงไม่รู้อ่ะ
(ที่แค่ให้น้องงอน ไม่ถึงกับให้โกรธ เพราะคิดว่าเฮียรักน้องจริงๆอ่ะ)

[anajulia]

เฮีย แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำไรลงไปเนี่ย?? 

โอ๋ๆๆคีย์ โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆ
เฮีย รับผิดชอบน้องด้วย(รู้อยู่แล้วว่าจะทำ)
ห้ามมาอ่อนแอๆแบบพระเอกละครหลังข่าวนะคะ

คีย์ โกรธเฮียสองวันก็มาซบอกพี่นุ่นนะคะ 

[TONG]

เฮียไม่ผิดหวังจริงๆ กินเ็ด็กอร่อยมิ?

[roseen]

 

[konnarak]

  เฮียทำไรเค้าเเล้ว รับผิดชอบเค้าด้วยนะะะ 

คีย์สู้ๆๆๆ   


เเต่เกลียดนังชนะสามตัวนั่นจิงๆๆ   

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก    

เฮียใหญ่จ๊ะ น้องคีย์น่ารักจนอดใจแทบไม่ไหวเลยสินะ คริๆ แต่ดูเหมือนจะหยุดทันอยู่นิ

เฮียนี่ขี้อายน่าดูเลยนะ เก๊กขรึมจริงๆ บอกตรงๆว่าถ้าไม่ได้อ่านตอนเฮียทอร์ค ไอคงไม่รู้หรอกว่าเฮียทั้งรักทั้งหลงคีย์จังมากแค่ไหน

ดูแลคีย์ดีๆนะเฮีย อย่าคิดจิตตกคิดปล่อยน้องไปไหนซะล่ะ เข้าใจ๋!?


...เบื่อนังชะนีสามตัวนั้นจริงโว้ย   ดีนะที่รุ่นพี่ว้ากคนอื่นๆยังเข้าใจ
ไม่ใช่เอะอะก็ซ้อมๆ คนเขามีความจำเป็นไม่เหมือนพวกที่แรดไปวันๆอย่างแกนิ เฮอะ!

[j4c9y]

น้องคีย์ๆๆๆๆๆ


เคลียๆๆ

[w1234]

+1เพิ่งเข้ามาอ่าน  ชอบคีย์อะนะเฮียดูแลให้ดีอะ

 

[namtaan]

กระดึ๊บๆมาจนไล่ทันตอนนี้แล้วนะคะ
เห็นว่าลงเรื่องใหม่ก็ตอนที่ 4 เข้าไปแล้ว 

จะบอกว่าอย่างไรดี เฮียซาโต้ รักซึมลึก รักฝังใน รักกระแทกใจ รักแล้วฟันเลย หรือเปล่าหนอ

ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างรู้สึกดีกับอีกฝ่ายแน่ๆ แม้ว่าระดับความรู้สึกอาจจะยังไม่เท่ากัน
เฮียใช้คำว่ารัก น้องใช้คำว่าไม่รังเกียจ แต่เฮียเริ่มมองสังคมที่แตกต่างกัน
แล้วมันจะมีมาม่ามาแทรกขนาดไหน เมื่อสามสาวแสนแสบเหมือนจะคอยก่อกวนน้องคีย์ แต่ก็ยังโชคดีที่รุ่นพี่กลุ่มโหดเข้าใจและพอเป็นที่พึ่งได้บ้าง

ชีวิตน้องคีย์น่าสงสารมาก แถมน้องเป็นเด็กดี สู้ชีวิต กตัญญูด้วย เฮียดูแลน้องดีๆนะ

อ่านทันปุ๊บ ก็เริ่มลุ้นปั๊บเลย

บวก 1 แต้ม ขอบคุณน้องไจฟ์มากค่ะ 

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่9

ต้องนั่งรถไฟฟ้าไปอีกฟากหนึ่งของกรุงเทพ เพื่อไปหาป้าที่ทำงาน พอส่งเงินให้ป้าก็น้ำหูน้ำตาไหลขอบใจแล้วบอกให้ดูแลตัวเองให้ดี ถึงตอนท้ายก็ยังไม่วายที่จะด่าลุงให้ฟังอีก
“ถ้ามันรู้จักดูแลลูกหลานให้ดี แกก็ไม่ต้องออกจากบ้านหรอก”
“ไม่ใช่หรอกฮะ ป้ารักษาสุขภาพด้วยนะฮะ”
คีย์ตัดบท แล้วยกมือไหว้ป้าเมื่อขอตัวกลับ
“ตั้งใจทำงานนะลูก อย่าไปยุ่งกับพวกเด็กซิ่งกับยาเสพติดนะ”

คำพูดของป้ายังคงวนเวียนอยู่ในหูจนเมื่อลงรถเมล์ที่ป้ายใกล้ร้าน ทั้งที่ลังเลว่าจะเบี้ยวงานกลับไปที่หอเลยดีมั้ย
หยุดยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ มองเห็นทั้งร้านข้าว และร้านเกม
ตอนนี้ในร้านข้าวคนคงเยอะ
แต่ว่า.....
คีย์หันหลังกลับไปหอพัก บอกกับตัวเองว่า วันนี้ไม่สบายมาก และอาจต้องหางานทำใหม่
ไอ้เอกกลับมาที่ห้องถึงกับแปลกใจที่เห็นคนที่ควรเลิกงานดึกกลับมาถึงก่อน
“ไรของมึงวะ”
“กูไม่สบาย” คีย์ตอบขณะที่นอนอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มเก่าของไอ้เบิร์ด
“เชี่ย เมื่อวานเมาไม่กลับ วันนี้โดดงาน เจริญเหอะมึง” ไอ้เอกเอาเท้าสะกิดเพื่อน  
“ที่ร้านหมอหมาเป็นไงมั่ง” คีย์เปลี่ยนเรื่องคุยให้พ้นตัววางหนังสือ ลุกนั่งพิงฝาห้อง
ไอ้เอกมองหน้าเพื่อน รู้ทันว่า ไอ้ตาโปนยังไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะคุยเรื่องส่วนตัว.....เหมือนเคย....

“ก็เรื่อยๆ ทีแรกกูก็คิดว่าจะมีแต่หมา แต่ก็มีทั้งกระต่าย ทั้งแฮมสเตอร์”
“แฮมสเตอร์ด้วยเหรอ” คีย์ทำตาโต เมื่อนึกถึงไอ้ตัวที่หน้าตา ไม่เหมือนหนู ไม่เหมือนแมว
“เออ แม่งมันเป็นตัวที่ทำให้กูเกรงใจไม่กล้าจับว่ะ”
คีย์หัวเราะร่วนฟังเพื่อนเล่าประสบการณ์ในร้านสัตว์แพทย์ สักพัก ไอ้เบิร์ดกับไอ้อ๋อง ก็เปิดประตูเข้ามาทำหน้าตาตกใจด้วยคน
“ไรวะ เดี๋ยวนี้มึงหาญกล้าเบี้ยวงานแล้วเหรอ”
“เปล่า กูไม่สบาย”
....ทำไมกูมีเพื่อนดีอย่างนี้วะ...
“ไม่สบายห่าอะไร เสียงหัวเราะมึงดังไปถึงห้องกูแน่ะ” ไอ้อ๋องชี้ไม้ชี้มือ ทำหน้าตาตลก จนไอ้เอกหันมาบอก
“เนี่ย แฮมสเตอร์หน้าเหมือนมึงอ่ะ”
“อ๋องแฮมสเตอร์เหรอ” คีย์ยิ่งทำเสียงล้อเลียนหัวเราะกลิ้งอยู่กับพื้น
“เชี่ย”
คุยเล่นกันจนดึกถึงได้แยกย้าย
ก่อนที่จะหลับ ไอ้เอก ก็เพิ่งนึกออกตามเคย
“มึงมีปัญหาที่ทำงานเหรอ”
คีย์ถอนหายใจหนักๆ พลิกตัวหันเข้าหาฝาผนังห้อง
ไอ้เอกพลิกหน้าหันมามอง “มึงจะแก้ปัญหา หรือวิ่งหนีปัญหา คนจนอย่างเรามีทางเลือกไม่มากนักหรอก”
ยังไม่มีคำตอบจากคนที่นอนหันหลังให้ แต่ไอ้เอกรู้ว่าเพื่อนยังไม่หลับ
“ถ้ามึงจะหนีปัญหา แน่ใจหรือว่าไปที่อื่นจะดีกว่าเดิม แล้วเท่าที่มึงเคยเล่าให้กูฟัง พวกเขาก็เป็นคนดีนี่หว่า”
“อือ...”
“อือก็อย่าทำตัวเป็นเด็กๆ แต่จะว่าไป กูเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่ร้านหมอหมานี่จะอยู่ได้สักเท่าไหร่ เพราะเขาก็มีอยู่แล้ว 2 คนแล้วลูกค้าก็ไม่ได้เยอะแยะมากมาย”
คีย์พลิกตัวหันมาหาเพื่อน
“แล้วทำไง”
ไอ้เอกถอนหายใจ “ครบ 3 เดือนเขาไม่เอาเรา เราก็หางานใหม่”
“สู้ๆ พรุ่งนี้กูก็จะกลับไปทำงานเหมือนกัน”
“เออ สู้โว้ยทาเคชิ”
“ทาเคชิไหนอีกล่ะ” คีย์กระพริบตาถาม เพราะไม่เก็ท
“มึงไม่รู้จักเหรอ ทาเคชิพวกมดแดง มดดำ มนุษย์ไฟฟ้าอะไรพวกนั้นไง”
คีย์หัวเราะเบาๆ แล้วหลับตา

-*-*-

พอเดินมาถึงที่หน้าร้าน คนตัวโตคนนั้นกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ ดวงตาสีเข้มจ้องมองไม่วางตาตั้งแต่เดินมาจากป้ายรถเมล์ แล้วหันไปเปิดประตูร้านให้เอากระเป๋าเข้าไปเก็บ
“แวะไปโรงเรียนก่อนนะ”
คีย์พยักหน้า แต่หันออกไปมองนอกรถตลอดทาง
ที่เด็กหญิงตัวน้อยเรียกลุงน่ะ ได้ยินชัดเต็มหู แต่ที่มันยังระแวงอยู่ก็คือท่าทีระหว่าง คุณลุงกับคุณแม่
มันยังไงกันหนอ
ควรถามมั้ย
หรือว่าไม่ต้องถาม เราก็แค่คนในคืนเมาๆ
ไม่หรอกน่า ตอนที่เขาบอกว่ารักน่ะ ทั้งเขาและเราต่างก็ไม่ได้เมาด้วยกันทั้งคู่นี่นา
ว่าแต่...นี่กูเป็นตัวรับหรือวะเนี่ย
...เพิ่งรู้...

เฮียใหญ่หันมามองคนที่หน้าตาเครียดๆ ...หรือควรเรียกว่าหน้างอดีมั้ย...คือไอ้สีหน้าแบบนี้น่ะเคยเห็นแล้ว แล้วก็ว่าน่ารักมากกว่าน่ากลัว แต่เพราะสิ่งที่ทำลงไปเมื่อคืนก่อน จนถึงการที่คนหน้างอเค้าไม่มาทำงานเมื่อวาน มันแสดงให้เห็นว่าเขาเองก็คงสับสนไม่น้อย ลำบากใจไม่ใช่เล่น
แต่ที่เช้านี้มาทำงานอีกครั้ง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม มันคือโอกาสที่คนตัวโตคนนี้จะได้แก้ไข และสร้างความเข้าใจ

“ถึงแล้ว ลงไปด้วยกันมั้ย”
คีย์พยักหน้า
“คุณลุงมา” เด็กหญิงตัวเล็กวิ่งเข้ามาหา ขณะที่หญิงสาวส่งยิ้มสดใสทักทายเหมือนเคย
“ลุงเอาเอแคลร์มาฝาก” คนตัวโตส่งกล่องขนมให้เด็กหญิง
“ต้องใส่ตู้เย็นมั้ยคะ” แม่ของเด็กหญิงถามคนตัวโต แต่ส่งยิ้มไปให้กับหนุ่มตัวเล็ก ที่ยืนเยื้องอยู่ข้างหลัง ทำท่าเหมือนเป็นคนนอก
“ชื่อคีย์ แฟนผมเอง”
“แอ๊ก!”
คีย์ทำเสียงแปลกๆ หน้าแดงก่ำ ทำให้หญิงสาวยกมือปิดปากกันเสียงหัวเราะ แต่ดวงตากลับยิ้มพราว
“พี่คีย์” เด็กหญิงเข้ามาจับมือผอมๆไว้ “คุณลุงคะ พี่คีย์มือเย็น พี่คีย์ไม่สบาย”
คีย์ทำท่าเหมือนจะเป็นลม
“ไม่ได้เป็นไรหรอกน่า”
คุณลุงพลอยยิ้มอารมณ์ดี แอบส่งซองใส่เงินให้กับหญิงสาว ที่รับมาแล้วเก็บทำท่าจะเก็บซุกใส่กระเป๋าเหมือนเคย แต่เมื่อเห็นท่าทางของหนุ่มตัวเล็กด้านหลัง ก็กลับเปลี่ยนใจ ถือไว้ให้มองเห็น
“นิดจะจบอนุบาล 3 แล้วที่โรงเรียนเขาให้มีการแสดงด้วย มาถ่ายรูปกับหลานกันนะคะ”
“แล้วจะเข้าป 1 ที่ไหน”
“คงเป็นโรงเรียนกทม.น่ะค่ะ หน่อยไม่อยากรบกวนคุณ”
คนตัวโตขมวดคิ้วแน่น ความคิดแบบเผด็จการเข้าสิงทันที
“ไปดูโรงเรียนเอกชนใกล้บ้าน ไม่ใช่ว่าผมดูถูกโรงเรียนกทม.แต่เรามีหน้าที่ หาสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ให้เขา”
หน่อยดูอึ้งๆ แล้วรับคำแผ่วเบา
แต่เผด็จการดูจะยังไม่ค่อยวางใจ “พรุ่งนี้โทรหาผมนะว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่”
หน่อยรับคำอีกครั้ง แล้วเก็บซองใส่เงินเข้ากระเป๋า

จนเมื่อจ่ายตลาดเสร็จเก็บของเข้าร้าน ถึงได้เจอกับเฮียพีที่มาทำข้าวต้มมื้อเช้ารอคนไปจ่ายตลาด  
“นิดจะมีงานโรงเรียน”
เฮียพีพยักหน้า หันไปชี้ให้คีย์นั่งกินข้าวต้มก่อนไปเรียน
แต่คนร่าเริงก็ยังไม่ยอมพูดอะไร เกี่ยวกับสิ่งที่พี่ชายพยายามบอก
“พี ไปสักหน่อยเถอะ” คนตัวโตอยากเป็นเผด็จการสั่งได้ เหมือนเวลาสั่งคนอื่น แต่เพราะที่ผ่านมาเหมือนกันที่ทำให้รู้ว่า คำสั่งใช้ไม่ได้ผลกับน้องชาย
เฮียพีส่ายหน้า เก็บของแห้งเข้าตู้เก็บของ
คีย์ที่นั่งกินข้าวต้ม ได้แต่มองคนตัวโต 2 คนในครัว
...ที่คิดว่าเรื่องของตัวเองเป็นเรื่องใหญ่ แท้ที่จริงมันก็...ไม่เท่าไหร่ ถ้าเทียบกับเรื่องของคนตัวโต 2 คนนี้กำลังเผชิญอยู่....
“พี”
“ผมจะไปดูร้านก่อน” เฮียพีตัดบทแล้วเดินออกไป
เฮียใหญ่มองแผ่นหลังของน้องชายที่ลับออกไปจากห้องครัว แล้วหันมาหาคนที่นั่งทำตาโตมองคนคุยกัน ท่าทางเอ๋อๆ จนต้องขยี้ผมเบาๆ
“อร่อยมั้ย”
คีย์พยักหน้า ดวงตากลมโตมองนิ่งๆ แต่ไม่พูดอะไร

....น้องกูก็ไม่พูด..เด็กกูก็ไม่พูด...จะมีใครเหนื่อยใจเท่าไอ้ซาโต้คนนี้อีกมั้ยวะเนี่ย...

“เมื่อวานไม่มาทำงาน พี่เป็นห่วงนะ”
คีย์ก้มหน้าหาถ้วยข้าวต้ม ลืมตัวตักใส่ปากแล้วต้องคายออกทันที
“โอ๊ะ! ร้อนอ่ะ!”
เฮียใหญ่หันไปคว้าแก้วน้ำให้ คนรับก็รับมาทันใด พอนึกได้ก็ตีมือใหญ่เสียงดัง
“โอ๊ย!”
“จะไปเรียนแล้ว” คนตัวเล็กผุดลุกขึ้นจะหันไปคว้ากระเป๋าเรียน ทำให้อีกคนลุกขึ้นตาม
“อ้าว ยังกินไม่หมดเลย”
“สายแล้ว”
“ไม่ดีเลย เด็กๆ ไม่กินข้าวเช้าเนี่ย”
“แล้วใครที่ไหนเขาทำกับเด็กๆ แบบนั้น” เสียงห้วน ดวงตาขวางๆ ที่หันกลับมามอง ท่าทางเอาเรื่องทันที
....แต่ว่า อีกคนหาได้สลดไม่....
“พี่ขอโทษ”
“แล้วไง”
เฮียใหญ่งงจริงจัง ...มันยังไงกันวะ...
แต่อีกคน พอพูดออกไปแล้ว ก็ต้องกัดปากลำบากใจเอง เพราะต้องยอมรับว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตัวเองก็มีส่วนผิดอยู่เหมือนกัน
“ช่างเหอะ ถือซะว่าผมเมา” คีย์หันหลังแต่มือที่กำลังจะผลักประตูครัวกลับถูกดึงกลับ
“พี่ไม่เมา พี่รู้ดีว่าพี่ทำอะไร พี่....โอ๊ย!”
เท้าเล็กๆเตะเข้าที่หน้าแข้ง จนเฮียใหญ่กระโดดจนตัวลอย
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว!” คีย์ร้องลั่น แต่พอจะหันไปผลักเปิดประตูก็โดนคว้ากอดรวบไว้จากทางด้านหลัง ริมฝีปากสวยแนบอยู่ที่ข้างหู
“พี่รักคีย์”
“ไม่! บอกว่าอย่าพูดไง!”
“ก็พี่รักคีย์ พี่อยากพูดนี่”
ร่างเล็กๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนหยุดนิ่ง แต่เหมือนหัวใจที่ซ่อนอยู่ใต้อกบางจะเต้นแรง จนคนที่กอดอยู่จะรับรู้ได้
“เรียนเสร็จแล้ว กลับมานะ พี่รออยู่”
คีย์นิ่งเงียบ แต่แก้มกำลังแดงเรื่อ
“นะ กลับมานะ”
“.....”
“นะ”
“เออ!”
คีย์แกะมือเหนียวๆ ที่รัดอยู่ แต่จมูกคมๆ กลับฝังลงที่แก้มใส คนตัวเล็กยิ่งเบี่ยงตัวหนี จมูกที่กดแก้มอยู่ก็ยิ่งไล่ตาม แล้วกลายเป็นริมฝีปากสวยเบียดจูบแน่น
คีย์ลืมตาโพลงริมฝีปากบางโดนดูดจนต้องเปิดให้สอดลิ้นหา ยิ่งหดลิ้นหนียิ่งกลายเป็นเปิดพื้นที่ให้กวาดชิม
“อื้ม...อื้ม....” มือเล็กๆ ทำได้แค่จิกที่ข้อมือหนาที่รัดแน่น แข้งขาอ่อนแรง หอบหายใจเมื่อพี่ถอนจูบออก
“บ้าชะมัด”
“ก็อย่าหนีสิ มันจะได้ไม่เหนื่อย”
“ก็บังคับเอาจนได้ทุกทีน่ะแหละ”
เขินอยู่น่ะใช่ แต่พอแขนแข็งแรงคลายออกหมุนตัวได้ หมัดเล็กๆ ก็อัดเข้าที่ท้องของคนตัวโต
“โอ๊ย!”
คนที่ร้องกลายเป็นคนที่ชกเขา
เพราะที่ชกไปมันกล้ามเนื้อแน่นๆ
เฮียใหญ่คว้าข้อมือเล็ก ๆ มาบีบนวด อยากขำแต่ไว้ก่อน
“เจ็บมั้ย”
“เจ็บดิ! ไรวะเนี่ย ใส่เหล็กแผ่นไว้หรือไง แมร่ง!”
เฮียใหญ่ก้มมองคนที่เจ็บจนน้ำตาซึม มือใหญ่ช่วยเช็ดน้ำตาให้ แต่เด็กหนุ่มเบี่ยงหน้าหนี
“ฮึ่ย!”
“ปะ พี่ไปส่ง”
“ไม่เอา”
“ก็มือเจ็บไม่ใช่เหรอ”
“เดี๋ยวก็หาย”
“แล้ว....”
“เออนั่นแหละ” คีย์ทำท่าเหมือนพูดให้มันผ่านๆไป เปิดประตูครัวออกมาจนได้ ปรากฏว่า ทั้งมิซา เฮียพี และ ไอ้อาร์ต อยู่กันครบ
ไหนเฮียพีบอกว่าจะไปร้านเกม แล้วอีก 2 คนทำไมวันนี้มาทำงานเช้านักล่ะ ยังไม่ 11 โมงเลยนี่นา
ท่าทางอมยิ้ม แอบมอง ทำโน่นนี่ พิรุธกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
คีย์หันมาทำหน้างอ ปากยื่นใส่คนที่ทำหน้าจ๋อยไม่สมจริงเหมือนกัน แล้วเดินออกมาจากร้าน ขึ้นรถเมล์ไปเรียน

---จบตอนที่ 9-*-*--

ไม่มีมาม่าหรอกครับ เก็บน้ำร้อนไว้ชงกาแฟดีกว่า ไม่ต้องกลัว มันไม่ใช่แนวผม 5555 คือผมก็พยายามจะจริงจังนะ แต่เขียนๆไปแล้วมันอดไม่ได้ที่จะหักมุมตัวเองน่ะ ยิ่งเวลาเขียนๆ แล้วหันไปเห็นเด็กป่วยแถวนี้ ยิ่งกดอารมณ์ให้จิตตกไม่ไหว ส่วนที่เรื่อง Don't leave me alone มันมีมาม่ามาหน่อยๆ ก็เพราะผมจำเป็น T^T
พบกันวันอาทิตย์นะครับ
ขอบคุณที่ติดตาม
ไจฟ์ครับ

[roseen]

 

[puppyluv]

อ๊าซซซซซ รัวแป้นคีย์อย่างบ้าคลั่ง
มีฟามสุขขขขข
เฮียล่ายหลั่งจายมั่ก
ชอบ ๆๆๆๆเอาอีก

[fuku]

ท่าทางไก่น้อยจะยอมให้กินแต่โดยดีแล้วล่ะ
แหม มันก็มีหวั่นไหวมั่งอ่ะนะ  


แต่ลุ้นเรื่องเฮียพี กะ(อดีต)ภรรยา  ซะแล้วสิ

[iforgive]

เริ่มกุ๊กกิ๊กแล้ว  ต่อไปก็คงหวานล้ำ  อิ อิ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ฝากดอกไม้เยี่ยมน้อง
เฮียได้ดั่งใจแนะนำคีย์เป็นแฟนปลื้ม
ปล.ขอน้ำร้อนไว้ชงชานะไม่ดื่มกาแฟอ่ะ

[@StaR@]

น้องคีย์อย่าน่ารักไปมากกว่านี้เลย
ไม่สงสารเฮียหรอกสงสารตัวเองอ่ะ
แต่ชอบเฮียที่กล้าที่จะเปิดเผยน่ะ
ดีแล้วค่ะที่ไม่มีมาม่า
 

[anajulia]

 

 

น่ารักมากมาย มีความสุข ยิ้มได้กว้างขวาง
อยากมีแฟนเด็ก กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


ปล.(เอแคลร์)

[PEENAT1972]

น่ารักจังเลย คิๆ

[hahn]

น่ารักนะคู่นี้..แต่ว่านิดนี่ลูกเฮียพีใช่ป่ะ...แต่อ่านตอนนี้แล้ว

เหมือนแม่ของนิดจะยังไง ๆ อยู่นะ

+1ให้กับการที่คนเขียนบอกว่าไม่มาม่า 555 เราชอบมากไม่มาม่าเนี่ย

[a_tapha]

น้องคีย์น่ารักขึ้นนะช่วงนี้   

[samsoon@doll]

ไปหลายวันเลย คิดภึงเฮียซาโต้แย่เลยอ่ะ

[konnarak]

ชอบๆๆ  ไม่มีมาม่า ยิ่งชอบๆๆ    ขออีกๆ

สามคนที่เเอบฟังอะ ทำเนียนจิงๆๆ  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


ขอบคุณครับบบบ

[punchnaja]

ไม่มีมาม่าก็ดีแล้วค่า ผงชูรสเยอะ ไม่ดีๆ 555

สนุกมากค่า อ่านแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นดี^^

[lovevva]

 :-[คีย์น่ารักอีกแล้ว