(ต่อครับ)
ตอนที่ 12 วงเหล้าในห้องพักของเฮียพี มีพี่หนุ่มจากร้านเกมมาร่วมแจมด้วยแป๊บเดียวแล้วก็กลับลงไปเฝ้าร้านเหมือนเคย บอกว่า ลูกค้าซาแล้วจะหาเรื่องปิดร้านขึ้นมากินเหล้าใหม่
ส่วนเจ๊มิซาเพราะว่าพาแฟนมาด้วย ก็เลยพากันกลับไปพร้อมกับพี่หนุ่ม
คีย์นั่งพิงโซฟา ในมือถือแก้วเหล้าที่เจ้าตัวจิบทีละนิดไม่หมดแก้วสักทีทั้งที่คนอื่นล่วงหน้ากันไปไกลแล้ว ส่วนเฮียใหญ่วางจานปลาหมึกปิ้งบนโต๊ะแล้วเดินมานั่งข้าง
“คิดอะไร”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
ไอ้เอก คนที่ชอบเป็นพระเอกพูดแทรกขึ้นมา “ถ้านี่เป็นละครนะ มันต้องพ่อกับแม่กอดกันร้องไห้สิ แต่อันนี้ทำไมดูแปลกๆ”
เฮียใหญ่ หันไปมองหน้าน้องชายที่นั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะ คนที่แทบไม่ได้พูดอะไรจนมาถึงบ้าน
เฮียพีจ้องมองแก้วเหล้าในมือ แล้วพูดด้วยเสียงเจือแอลกอฮอล์ “นิดไม่ใช่ลูกกู”
ทั้งวงตกอยู่ในความเงียบ
ร้อยแปดพล็อตเรื่องวิ่งวน แม้แต่ไอ้เอกก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องไหนใช่ หรือไม่ใช่
“อยากฟังมั้ย”
5 หนุ่มพยักหน้ากันทันที ขนาดไอ้อาร์ตที่ทีแรกอยู่นอกวงยังขยับเข้ามาเบียดไอ้เบิร์ด
“ตอนที่เฮียไปเรียนฝรั่งเศส กูอยู่ทางนี้ก็ซิ่งไปวันๆ แต่เพราะกูไม่นิยมคนซ้อนท้าย ก็มีคนนั้นพูดที คนนี้พูดที จนวันหนึ่งกูเจอนักเรียนเรียบร้อยซื่อๆ กูก็....หลอก...พามาสนามแข่ง มึงเข้าใจมั้ย กูไม่ได้คิดอะไรกับคนนี้เลย แค่นั่งคุยด้วยกูยังด่าในใจว่าทำไมมันถึงปัญญาอ่อนได้ขนาดนี้วะ แต่กูพามาเพราะคิดว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้น มันจะไม่มีปากมีเสียงไปฟ้องตำรวจน่ะ......กูแพ้.....เพื่อนกู....ไอ้มีนได้ผู้หญิงไป จากนั้นเจอไอ้มีน มันบอกว่ามันกำลังจะเป็นพ่อคนมันดีใจมาก แล้วมันก็หายไปหลายเดือนกลับมาบอกว่าพ่อแม่ผู้หญิงเขาไล่ผู้หญิงออกจากบ้าน มันต้องไปรับจ้างทำงานเลยไม่ได้มาซิ่งด้วยกัน แต่ตอนนี้เมียกำลังจะคลอดมันต้องหาเงินเลยกลับมาแข่ง เพื่อเอาเงิน....”
เฮียพียกเหล้าขึ้นซดหายไปครึ่งแก้ว แล้วเล่าต่อ
“กูแข่งกับไอ้มีนอีกครั้ง กูไม่ได้คิดอะไรนอกจากเมื่อหลายเดือนก่อนกูแพ้ คราวนี้กูต้องชนะ จังหวะที่กูขึ้นแซงทั้งที่กูกำลังจะชนะ แต่กูกลับหักปาดหน้ามัน รถไอ้มีนล้ม แล้วมันก็...ตาย...”
ดวงตาของคนเล่า แดงก่ำ
“มึงรู้มั้ย กูยืนมองศพไอ้มีนที่มันบิดเบี้ยว ตรงโคนเสาไฟฟ้า แล้วก็ทิ้งไว้แบบนั้น กลับมาบ้าน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่อมา....ก็มีคนเล่าว่า......มีแก๊งค์หลายคน ไปหาหน่อยที่หอพัก......”
คีย์ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงร้อง ขณะที่ไอ้เอกจ้องมองเฮียพี กำมือแน่นจนข้อขึ้นขาว แม้แต่ไอ้เบิร์ด ไอ้อ๋อง ไอ้พี่อาร์ตยังนั่งตัวตรง
“กู......ไม่ได้แค่ฆ่าไอ้มีน แต่กูผิดต่อครอบครัวนี้มาตั้งแต่ต้น กูหลอกหน่อย ทำลายอนาคตของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า กูฆ่าไอ้มีน แล้วก็ทำร้ายเมียมัน แล้วกูก็ทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำพร้า จะปู่ย่าตายาย ก็ไม่เคยได้รู้จัก”
เฮียพีหันมาหาคีย์
“มึงรู้มั้ย ว่ากูเอากับคนอื่น แต่กับคนนี้กูหลอก หลอกอย่างจริงจังทำเหมือนรักเหมือนหลง บังคับให้ออกมาจากบ้านซ้อนรถกูไปเที่ยว แล้วก็มาหัวเราะตอนที่ไอ้มีนทำท่าภูมิใจเหลือเกินที่ได้เค้าไป…กูไม่มีหน้าจะไปพบเขาหรอกคีย์”
“แต่...” คีย์พูดเสียงสั่นเครือ แล้วก็ได้แต่่ส่ายหน้า พูดต่อไม่ออก
เฮียพีซดเหล้าอีกครึ่งแก้ว ไอ้อาร์ตรีบรับไปชงต่อ
“ขนาดได้ยินเรื่องเลวร้ายที่มันเกิดขึ้นกับหน่อย กูก็ยังทำหน้าตาเป็นผู้บริสุทธิ์ ฟังเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่น.....เลวชาติ! จนเฮียกลับมาจากฝรั่งเศส เฮียไปตามหาหน่อยจนเจอ แล้วก็รับเลี้ยงดูเรื่อยมา”
“มันไม่เหมือนกันนี่” คีย์เถียง
เฮียพียิ้มเศร้า พยักหน้า “เฮียทั้งหลอกทั้งล่อให้กูไปเจอ แต่กูก็หนีมาเรื่อย แต่ไงก็...ขอบใจมึงมาก” คนที่เคยสดใสร่าเริง จบเรื่องเล่าของตัวเองเสียดื้อๆ
คีย์หันไปหาไหล่กว้างที่อยู่ข้างๆ ซุกหน้าเช็ดน้ำตา คนตัวโตเปลี่ยนเป็นกอดไว้หลวมๆ
คนที่สูญเสียพ่อและแม่ไปพร้อมๆ กันแล้วต้องอยู่ในการดูแลของลุงกับป้ามาตลอด ย่อมอยากให้นิดได้อยู่พร้อมหน้ากับพ่อและแม่ แต่เรื่องของเฮียพีตรงข้ามกับสิ่งที่ทุกคนคาดหวังให้เป็น...
เฮียพีเงยหน้ามองทุกคนในวงเหล้า
“กูเลวกว่าที่พวกมึงคิดใช่มั้ย”
“ผมว่าที่เฮียเลว ไม่ใช่เพราะเรื่องในอดีตหรอก” อาจเพราะเมาทำให้ไอ้เอกพูดตรง
“อธิบายมาน้อง”
“ที่เลวเพราะเฮียไม่ได้พยายามทำให้แม่ลูกคู่นั้นดีขึ้นต่างหาก ผู้หญิงไม่จบ ม 6 จะทำงานอะไรเลี้ยงลูกตามลำพัง”
“ก็กู..ไม่กล้า มึงเข้าใจมั้ย กูหลอกคนดีๆ ทำลายอนาคตของเขาขนาดนี้ ทั้งยังฆ่าเพื่อนฆ่าผัวเขาอีก”
“แล้ว....เรื่องแก๊งค์น่ะ เฮียไม่ฉุกใจคิดบ้างหรือไง ถ้ามันเกิดขึ้นจริง พี่หน่อยแท้งแน่ๆ”
เฮียพียิ้มที่มุมปาก เพราะนี่เป็นเรื่องฉุกคิดได้ว่ามันไม่จริง แต่การพูดถึงผู้หญิงซื่อๆ แบบนี้ ต่อให้เป็นเรื่องที่ไม่จริง สุดท้ายการพูดกันไปเรื่อยๆ มันจะกลายเป็นเรื่องที่ทุกคนเชื่อว่ามันคือเรื่องจริงอยู่ดี
ไอ้เอกทำหน้านิ่ว กอดอก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือมาดพระเอกของมันที่ทำให้ไอ้เบิร์ดกับไอ้อ๋องแอบหันไปทำไฮไฟฟ์ขัดอารมณ์พระเอก
“ในฐานะที่ผมก็..ฟันดะ..เหมือนกัน ผมว่าที่ตอนนั้นพี่หน่อยตามเฮียไปสนาม จะด้วยใสซื่อหรืออะไรก็ตามที แต่มันแสดงว่าเขาต้องมีใจให้เฮีย”
เฮียพีพยักหน้ายอมรับ “อันนั้นกูรู้”
“ทีนี้พอมีเรื่องแย่ๆ เกิดขึ้น จะจริงไม่จริงทั้งหมด แล้วเขาให้อโหสิกับเฮีย อย่างที่พวกเราเห็นนี่ผมว่า...”
“เฮียจีบพี่หน่อยเหอะ” ไอ้เบิร์ดทะลุกลางป้อง
“เชี่ยเบิร์ดขโมยซีนกู” ไอ้เอกหันไปตบหัวเพื่อน
“ก็มึงลีลา” ไอ้เบิร์ดเถียง “อ้อมไปอ้อมมา เหล้าหมดไป 2 แก้วแล้วยังไม่เข้าเรื่อง”
2 คนหันมาทุบถองกัน กึ่งเล่นกึ่งจริง ขณะที่เฮียพีหันมามองหน้าพี่ชายที่เอาแต่นั่งยิ้ม
“วันนี้ลูกทีมเยอะนะ”
พี่ชายเลยหัวเราะน้องชาย
“เออ วันนี้กูสบาย”
เฮียพีส่ายหน้า “มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก”
“มันก็ไม่ยากหรอกเฮีย” ไอ้อ๋องลุกหลบเพื่อนที่ทุบตีกันไม่เลิกไปนั่งข้างเฮียพี
แต่เฮียพีส่ายหน้ายกแก้วเหล้าขึ้นซด ไอ้อาร์ตรับมาชงต่อ
“มันอยู่ที่ว่าเฮียอยากชดใช้ให้พวกเขาจริงๆหรือเปล่า” ไอ้อ๋องพูดเมาๆ แต่ทำให้ทุกคนหันมามอง ขณะที่เฮียพีกอดคอไว้หลวมๆ
“กูจะพยายาม พอใจมั้ย”
“เดี๋ยวๆ เวท อะ มินิท ประโยคพระเอกแบบนี้มันของกูนี่หว่า” ไอ้เอกรีบยกมือ
“แต่ไม่รักไม่ชอบแล้วไปยุ่งกับเขาก็ไม่ถูกเหมือนแหละ” ไอ้อาร์ตขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่มๆ ไม่แพ้กัน
ขณะที่ประเด็นสนทนา เริ่มเปลี่ยนไปตามประสาคนเมา ไอ้อ๋องหันมามองแก้วเหล้าของคีย์ที่พร่องลงไปไม่ถึงครึ่งแก้วสักที
“คีย์ ยุงไข่แล้วมึง”
“อ้าว...เออ” แต่คีย์ก็แค่ยกจิบ
ไอ้เอกเลยเปลี่ยนเรื่องมาหา “ไอ้คีย์แมร่งคออ่อนสาด เบียร์ 3 กระป๋องมันคลานหาที่นอนแล้ว”
“สัดบอกทำไมเนี่ย”
เฮียใหญ่ เฮียพี จนถึงไอ้อาร์ตหัวเราะ เพราะรู้แล้วเรื่องที่คีย์คออ่อน แล้วยังเป็นพวกเมาหลับอีกต่างหาก
ไอ้อ๋องช่วยเสริม “ตอนที่แดกเหล้าในห้องครั้งแรกยังไม่ถึงไหน หันไปไอ้ตาโปนซุกหลับอยู่มุมห้องแล้ว”
“ตาโปน?” ไอ้อาร์ตถาม
“นี่ไงพี่ มันตาโปนไง เลยเรียกมันตาโปน” ไอ้เบิร์ดชี้ตาของคีย์ประกอบคำพูด
“แล้วรู้จักกันได้ยังไงเนี่ย” ไอ้อาร์ตเปลี่ยนประเด็นออกไปอีก
ไอ้เบิร์ดขออนุญาตเล่าเรื่อง “ไอ้ตาโปนกับไอ้เอกทำอยู่ซุปเปอร์ของเฮียกวงแล้วก็มหาลัยเดียวกัน แต่ผมกับไอ้อ๋องเมื่อก่อนอยู่เซเว่น ตอนนี้ไอ้อ๋องไปอยู่พิซซ่าฮัทที่โสตัสแล้ว แต่ว่าเราห้องติดกันไง ทีนี้มีอยู่คืนรถมอไซค์ผมโดนคนจะยกไป ไอ้ 2 คนนี้ช่วยไว้ก็เลยสนิทกันมาเรื่อย”
“เก่งนะเนี่ย” เฮียพีหันมาชื่นชม ไอ้เอกยืดอกรับทันที
“บอกแล้วว่าผมน่ะพระเอก เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ”
“ก็แค่ร้องตะโกนว่าตำรวจมา” คีย์พูดขำๆ ไอ้เอกเลยหันมาชี้หน้า
“แผนกขัดคอ เดี๋ยวกูยุให้เฮียใหญ่กรอกเหล้ามึง”
วงเหล้าคุยกันต่อไปเกี่ยวกับประสบการณ์ร่วมของ 4 หนุ่มโดยมีเฮียพีกับไอ้อาร์ตทำหน้าที่ซักถาม ไม่เห็นจะมีใครสนใจเรื่องการแข่งขันวันนี้เลยสักนิด
....ส่วนเรื่องของเฮียพี หน่อย กับหนูนิดน่ะ ตอนนี้จำเป็นต้องเว้นวรรคไว้ก่อน เพื่อไม่เป็นการกดดันเฮียพี....
คนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันพิงโซฟาตัวยาวทำหน้าที่รับฟังเป็นหลัก แต่สักพักคนตัวโตที่นั่งทางขวาก็ก้มลงกระซิบถาม
“ไม่กล้ากินเหล้าเพราะกลัวเมาหลับอีกเหรอ”
คีย์ไม่ตอบ ได้แต่ทำตาขวางใส่
“ใช่จริงๆ” เฮียใหญ่ทำเสียงหัวเราะจมอยู่ในคอ
“ชริ!”
ไอ้เอกที่กำลังเล่าเรื่องผสมแอลกอฮอล์ หันมาจ้องหน้าเพื่อนแล้วมองแก้วเหล้าที่ละลายจนใส “ทำไมเพื่อนกูหน้าแดงวะ”
“เชี่ยเอก”
“อ๊ะ เหล้าไม่ยุบแต่หน้าแดงแปลว่าอะไรวะ”
“ช่างกูเหอะ”
“เล่นเกมกัน” ไอ้เบิร์ดขยับตัว คว้าขวดเหล้า
“เชี่ยพวกมึงไม่ต้องเลยนะ” คีย์ลุกหนีแต่ไอ้อ๋องกับไอ้เอกเข้าล็อคแขน อย่างรู้งาน
คีย์ที่เมาน้อยสุดในกลุ่ม...อะ...ไม่สิ ยังมีคนตัวโตอีกคนที่ยังไม่ได้ดื่มแม้แต่หยดเดียว...
เอาเป็นว่าคีย์ที่เมาน้อยสุดในกลุ่มเพื่อนรัก 4 คนทั้งถีบทั้งเตะ เมื่อไอ้เอกหันไปคว้าขวดเหล้าทำท่าจะขยับกรอกใส่ปาก
อีก 3 คนรู้ทันทีว่านี่คือเกมอะไร
“เดี๋ยว” เฮียใหญ่คว้าข้อมือของไอ้เอกที่ถือขวดเหล้า
“อะไรเฮีย”
“เคยเล่นเกมนี้มาก่อนหรือเปล่า”
“เคย แต่ใช้เบียร์อ่ะ เหล้ามันแพง แล้วก็ไม่เคยสำเร็จสักที เจอไอ้คีย์เตะผ่าหมากจนจุกมา 3 รอบแล้วเลยไม่เล่นอีก แต่ตอนนี้อยากเล่น”
เฮียพี กับไอ้อาร์ต แอบถอนหายใจ แต่ไม่รอดพ้นจากสายตาของไอ้เอก ไอ้เบิร์ด และไอ้อ๋อง
“ทำไมล่ะเฮีย”
“เฮียจัดให้”
เฮียใหญ่คว้าขวดเหล้าจากมือไอ้เอกมาดื่มเอง อมเหล้าไว้จนเต็มกระพุ้งแก้ม แล้วหันมาคว้าใบหน้าอ่อนมาใสที่เม้มปากสนิท แต่มือแข็งแรงกดแน่นที่กรามจนต้องเปิดปาก รับเหล้าไหลผ่านลงสู่คอ บางส่วนไหลออกที่มุมปาก
พอผละออก คีย์สำลัก ไอจนไอ้อ๋องต้องปล่อยมือ
แขนแข็งแรงของเฮียใหญ่รัดเอว มือใหญ่ลูบหลัง
พอหยุดไอ เฮียใหญ่ช้อนใบหน้าอ่อนใสให้หันกลับมาอีกครั้ง เหล้าในปริมาณเท่าเดิมไหลเติมลงไปอีก ปลายลิ้นที่แทรกตามเข้ามาด้วยทำให้คีย์ต้องขยุ้มเสื้อเชิร์ตของคนตัวโตไว้แน่น
กระทั่งร่างเล็กๆในอ้อมแขนผ่อนแรง ผ่อนลมหายใจ เฮียใหญ่ถึงผละออก
“2” ไอ้เอกพึมพำ “เพื่อนกูเจอ 2 อึกจอดสนิท”
….ว่าแต่...เฮียครับ ที่ผมจะกรอกเหล้ามันน่ะ ผมกะเทสักอึกใหญ่ๆ ลงปากมัน ไม่ได้เม้าท์ทูเม้าท์แบบนี้........ เฮียเข้าใจมั้ย......
....แล้ว 2 อึกของเฮียเนี่ยมันเกือบ 2 แก้วเลยนะเฮีย กะฆ่าเพื่อนผมหรือไง.....
เฮียใหญ่หันมา ทำหน้าตาเคร่งเครียดจริงจังกับอีก 3 คน “ห้ามพาคีย์ไปกินเหล้าที่ไหนเด็ดขาดเข้าใจมั้ย”
ทั้ง 3 คนขยับตัวตรงขานรับทันที “ครับ”
“แล้วก็ห้ามเล่นเกมกรอกเหล้ากับคีย์เด็ดขาด”
“ครับ”
*-*-*จบตอนที่12*-*-*
แหะ แหะ แหะ ขอโต้ดคนชอบกินมาม่า คือผมไม่ถนัดจริงๆ กับมาม่าเนี่ย
กลับมาอารมณ์ดีกันเหอะนะ พรุ่งนี้นะ
ขอบคุณที่อาีรมณ์ดี ขอบคุณที่ติดตามครับ
ไจฟ์ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
