^
^
^
(มาแล้วๆๆ ...ต่อนะครับ)
ตอนที่ 14คีย์ปิดฝากล่องไม้พร้อมกับการถอนหายใจหนักๆ ที่เหมือนจะทำให้ร่องรอยที่มันเกิดขึ้นทั้งในใจ แล้วก็ที่ปรากฏชัดอยู่ที่คอ ที่ตัวพวกนี้หลุดหายไปด้วย
….จะรู้สึกอะไร ทำไม กลับลงไปทำงานแล้วกลับห้องไปนอนดีกว่า....
....กูมันลูกจ้าง
....กูมันก็แค่คนในคืนเมาๆ
....อย่าหวังสะเออะเลื่อนขั้นทางลัด
เดินไปจับๆ กางเกงยีนตัวเมื่อวานมันยังไม่แห้งดีเลย แต่ช่างมัน จะอะไรนักหนาใส่ๆ ไปเหอะ
“คีย์ มันแห้งแล้วเหรอ”
เสียงทักมาจากประตูห้องพร้อมกับกลิ่นข้าวต้มหอมฉุย คีย์ส่ายหน้าทั้งก้มหน้างุด
“เป็นอะไร” มือแข็งแรงคว้าข้อมือขาวๆไว้ ทำให้คีย์ต้องเหลือบตาขึ้นมอง แต่ขึ้นไปได้แค่คางก็กลับมามองมือตัวเองเหมือนเดิม
....รู้ได้ไงว่าเป็นอะไร แล้วมันสำคัญตรงไหนกัน....
“คีย์ เป็นอะไร”
คีย์ยังคงส่ายหน้า ทำให้เฮียดึงมือกลับเข้ามาข้างในบ้าน แล้วปิดประตูระเบียงที่ใช้ตากผ้า
“คีย์” และแล้วคนตัวโตคนนี้ ก็ต้องใช้น้ำเสียงข่มขู่บังคับอีกจนได้
“ผมไม่เป็นไร จะเปลี่ยนกางเกงลงไปทำงาน”
“กางเกงมันยังไม่แห้ง แล้วทำไมจ๋อย”
คีย์ส่งค้อนพร้อมพลิกมือออก “เปล่า”
“เปล่าอะไรเนี่ย เมื่อกี้ก่อนพี่ลงไปยังดีๆอยู่เลย กลับขึ้นมาซึมไปแล้ว”
คีย์กัดปากแล้วชี้ไปที่ห้องนอน
“ของในกล่อง”
“กล่องอะไร”
“ก็กล่องไม้บนโต๊ะหน้ากระจก”
คนตัวโตร้องอ๋อ แล้วรีบดึงมือกลับเข้าที่ห้องนอน
“อันนี้น่ะเหรอ”
คีย์พยักหน้า
“พี่ซื้อไว้ให้คีย์น่ะแหละ”
คีย์เงยหน้ามองคนตัวโตเต็มตา ถึงได้รู้ว่าคนนั้นกำลังยิ้มกว้าง
“ของผมเหรอ”
“ก็เวลาไปตลาด หรือไปโลตัส ไปห้างกับไอ้พีเจอน่ารักก็ซื้อมา เห็นผมม้าคีย์มันยุ่งๆ ไง จะเอาที่คาดผมอันใหญ่กว่านี้ แต่ไอ้พีมันว่า ผมจะเป็นรอย เลยเอาอันที่มันเล็กๆหน่อย ไม่ก็มัดจุก” เฮียพูดไปเรื่อยๆ ขณะที่แกะที่คาดผมสีขาวอันเล็กเหมือนเส้นลวดออกจากห่อพลาสติกแล้วคาดให้
เออใช่ มีที่คาดผมอันที่เฮียเคยคาดให้อันก่อนอยู่ในกล่องด้วยนี่หว่า
แต่ว่า.....
“ผมไม่ได้เจาะหูสักหน่อย”
มือเล็กๆ ชี้ไปที่ต่างหูแบบเจาะในกล่อง
“ไม่เห็นยาก พี่เจาะให้ก็ได้”
มือแข็งแรงแตะที่ใบหู ทำท่าจะนวดยาแล้วเจาะหูให้จริงๆ
คนตัวเล็กทั้งส่ายหน้า ทั้งก้าวถอยหลัง “ไม่เอา เดี๋ยวหูเน่า”
“งั้นไปให้ที่ร้านทองเขาเจาะให้ก็ได้”
“ไม่เอา เจาะร้านทองก็ต้องซื้อของเขาน่ะสิ ไม่มีตังค์หรอก”
“ก็พี่จ่ายให้ไง”
“ไม่เอา เฮียให้ผมเยอะแล้ว”
“งั้นเอาไง”
คิ้วคมขมวดแน่น ปากยื่น “ไว้ก่อนเหอะ”
ท่าทางคำตอบจะเป็นที่น่าพอใจ เพราะไอ้หน้าจ๋อยๆ ที่เห็นตอนที่เดินเข้าห้องมา หายไปแล้ว
“ไปกินข้าวได้หรือยัง”
คีย์พยักหน้า แล้วเดินตามออกมา
......เชื่อเขาง่ายไปมั้ยเนี่ย.....แค่เขาพูดไม่กี่คำก็เชื่อเขาแล้วเหรอ....ว่าไปตามหลักฐานที่เห็นแล้วกัน...
“จะ 11 โมงแล้วเฮียไม่ลงไปดูร้านเหรอ”
“เอาข้าวต้มขึ้นมาส่งก่อนไง ฝากไอ้พีไว้ วันนี้วันอาทิตย์ คนไปเยอะตอนค่ำ”
คีย์พยักหน้านั่งลงหน้าถ้วยข้าวต้ม ขณะที่เฮียลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ พยายามกลั้นยิ้มสุดฤทธิ์
“คิดว่าของในกล่องเป็นของใคร”
“ก็.....” ใบหน้าเล็กๆนั่นกำลังแดงจัด แต่ดวงตาดุกลับตวัดมองค้อน “ผมจะไปรู้เหรอ”
“ถ้าสงสัยก็ถามพี่ ตกลงมั้ย”
“ฮะ”
…..ก็จริงแหละ นอกจากที่คาดผมอันที่เฮียเคยเอามาคาดให้แล้ว ที่เหลืออีกตั้งหลายอันมันยังอยู่ในห่อพลาสติกอยู่เลย ต่างหูเล็กๆ พวกนั้นก็เหมือนกัน....
....เป็นอะไรเนี่ย...ไอ้ความรู้สึกน้อยใจไปล่วงหน้าแบบนี้ มันมาจากไหนกัน......
มือแข็งแรงช้อนคางของคนที่เอาแต่ก้มหน้าให้เงยขึ้นมามอง เกลี่ยปลายนิ้วที่แก้มใสแล้วก้มลงหา คีย์หลับตารอรับริมฝากปากสวยที่แตะสัมผัส แต่พอปลายลิ้นของพี่กดที่ไรฟัน คีย์ก็ลืมตาโพลง ผลักไหล่กว้างออกห่าง
“เดี๋ยวผมตามลงไปร้าน”
รอยยิ้มติดอยู่ที่มุมปากสวย แต่แขนแข็งแรงกลับรัดเอวบาง รั้งให้นั่งตักหันหน้าเข้ามาหา
คนตัวโตกดจูบ สอดมือฟอนเฟ้นที่แผ่นหลังบาง มือข้างหนึ่งเลื่อนลงกระชับสะโพกกลม
“เฮีย...ผม...หิว..ข้าว...”
คนตัวโตคลายจูบออก คีย์ขยับตัวจะลุกออกจากตัก แต่ชายเสื้อยืดกลับโดนถกขึ้นสูง ทั้งรั้งเอวบางกลับมาแนบชิด แล้วขบที่ยอดอกบาง ร่องรอยเก่ายังไม่ทันจางรอยใหม่ก็ปรากฏขึ้นเสียแล้ว
คีย์ร้องห้าม แต่กลายเป็นกัดฟันแน่น 2 มือประคองหลังคอของเฮียไว้
มือแข็งแรงดึงปมกางเกงเล กอบกุมแก่นกายอุ่นไว้ในมือ แล้วเปลี่ยนเป็นช้อนสะโพกกลับมาที่โซฟา
“อะ.....” คีย์ดันไหล่หนาออก ส่ายหน้ายิก “สว่าง”
“งั้นเข้าไปในห้อง”
ไม่รอให้เกี่ยงงอน เฮียอุ้มน้องเข้าไปในห้อง วางลงที่เตียงแล้วคร่อมตัวตาม คีย์ได้แต่บิดตัวซ่อนเสียงร้องครางกับหมอนนุ่ม
-*-*-
ค่ำลงที่คีย์เดินเข้าหอพัก แต่กลับโดน 3 สหายโจมตีด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“อะไร”
“กลับมาทำไม” ไอ้เอกยังคงทำหน้าสงสัย
“ก็ห้องกูอยู่นี่” คีย์บอกแล้วคว้าเสื้อนอนกับกางเกงจะเข้าห้องน้ำ
“ทำไมเฮียยอมให้มึงกลับมาล่ะ” ไอ้เบิร์ดถามบ้าง
คีย์หันมามองหน้าเพื่อน 3 คน วิธีการมองแบบจ้องเขม็งทำให้ไอ้อ๋องร้อนตัวรีบยกมือ
“พวกกูไม่ได้อะไร กับมึง เพียงแต่กูสงสัยว่าเฮียออกจะหวงมึง แล้วนอนโน่นก็สบายกว่าห้องรูหนู ทำไมยังปล่อยให้มึงกลับมาเท่านั้นแหละ”
คีย์เปลี่ยนใจนั่งขัดสมาธิคุยกับเพื่อน
“มันชัดขนาดนั้นเลยหรือ”
“กูไม่ได้ตาบอดนะ ไอ้ตาโปน” ไอ้เอกบอก “เห็นตั้งกะเขามาส่งมึงวันแรกๆแล้ว ยิ่งเมื่อคืนก่อนที่กูจะกรอกเหล้ามึงน่ะ พวกกูคิดว่าจะโดนจับกินแล้วซะอีก”
คีย์กัดปาก “มึง....ไม่รังเกียจเหรอ”
“ทำไมต้องรังเกียจมึงล่ะ ต่อให้มึงเป็นเอดส์กูยังเฉยๆเลย” ไอ้เอกบอกพลางเข้ามากอดไหล่
“อ๊ะ” ไอ้เบิร์ดรีบชี้ “เดี๋ยวกูไปบอกเฮียว่ามึงกอดไอ้ตาโปน”
“เชี่ย” ไอ้เอกยกเท้าใส่เพื่อนทันที “เข้าเรื่องหน่อย มึงจะเป็นอะไรก็เรื่องของมึง กูเพียงแต่แปลกใจ เพราะมึงห้าวกว่ากูซะอีก”
“อันที่จริง กูเองก็ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ มันเหมือนกูก็แค่ไปตามน้ำ”
ไอ้เบิร์ดกับไอ้อ๋องหันมามองหน้ากัน “อย่างนี้สงสารเฮียว่ะ”
“ไรวะ พวกมึงนี่” คีย์หันมาทำตาเหลือกใส่เพื่อน
“ก็จริงนี่หว่า” ไอ้เบิร์ดรีบบอก “เฮียน่ะ แสดงออกแบบไม่มีกั๊กเลยว่ามองแต่มึง”
ไอ้เอกรีบโบกมือ สวมมาดผู้รู้ “เรื่องของหัวใจ มันต้องใช้เวลา”
“มึงคิดว่าเฮียเป็นไง” ไอ้อ๋องทำเป็นยื่นหน้าอยากรู้
“ก็ดี” คีย์บอกสั้นๆ
“ถ้าบอกว่าให้ค่อยๆ ดูกันไปตอนนี้มันทันมั้ยวะ” ไอ้เบิร์ดหันไปถามอีก 3 คน
ไอ้เอกหันมาบอกขรึมๆ ในฐานะคนที่มีประสบการณ์รักมากสุดในกลุ่ม “มันก็ดูๆกันไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว คนแต่งงานกันยังต้องศึกษากันไปเรื่อยๆ เลย.....พ่อกูบอก เพราะแม่กูเองยังมีเรื่องใหม่ๆ ได้ทุกวัน” พ่อพระเอกของกลุ่มรีบออกตัวก่อน
พอจะเริ่มออกนอกเรื่องคีย์ก็ขยับตัวจะลุกเข้าห้องน้ำ แต่ยังหันมาหาไอ้อ๋อง “มึงยังเล่นบอลอยู่หรือเปล่า”
“เฮ้ย” ไอ้อ๋องโบกมือวุ่นวาย ทำท่าจะถอยหลังไปติดผนังห้องพักอันคับแคบ เพราะอีก 2 คนก็หันมาจ้องหน้าพร้อมกัน “กูไม่ได้เล่นนานแล้ว”
“วันนี้ก่อนกลับเฮียพีบอกให้พวกเราระวังตัว เพราะมีเด็กนักศึกษามหาลัยแถวนี้ ติดพนันบอลแล้วพวกโต๊ะมันเตือนว่าจะมาเคลียร์บัญชี” คีย์บอกเพื่อนๆ เน้นที่ไอ้อ๋อง
“กูเลิกเล่นตั้งนานแล้วจริงๆ แล้วถ้าจะเป็นห่วงก็มึง 2 คนน่ะแหละ” ไอ้อ๋องชี้ที่คีย์กับไอ้เอก “เพราะพวกมึงแต่งเครื่องแบบ กูกับไอ้เบิร์ดใส่เสื้อฟอร์มร้านกลับบ้าน”
“มึงรู้มั้ยว่าใครที่ติดพนันเยอะๆ” ไอ้เอกซักต่อ
“ก็มีไอ้นนท์ ไอ้บี ที่อยู่หอที่มีเซเว่นหน้าตึกไงที่มันเล่นหนัก ๆ”
“ไหนว่าไม่ได้เล่นแล้วไง” ไอ้เบิร์ดล็อคคอเพื่อนไว้แน่น
“กูไม่ได้เล่นแล้ว แต่พวกที่มันยังเล่นอยู่มันก็มาชวนเป็นพักๆไง แต่ก็ไม่ได้เล่น”
“แน่นะ” ไอ้เอกชี้หน้า
“เออ! แมร่งติดหนี้ครั้งก่อน พวกมึงช่วยทำงานหาเงินมาช่วยกูล้างหนี้กันแทบรากเลือด ไม่เอาแล้วจริงๆ”
-*-จบตอนที่ 14-*-*
ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
