หัวข้อ: Never Let You Go

[namtaan]

เฮียใหญ่ ใหญ่สมชื่อ เฮียแกเป็นใครกันนะ

น้องคีย์เจ็บตัว ได้เวลาเฮียดูแลเต็มที่แล้ว และก็ได้เวลาคีย์อ้อนเฮียไง
พูดว่าไม่รักแบบนี้ เอามีดมาแทงเฮียเลยดีกว่า ไม่รักหรือไม่อยากรักเพราะรักไปแล้วกันแน่ เพราะน้องกลัวความแตกต่างใช่มั้ย
เฮียต้องสร้างความมั่นใจให้น้องคีย์มากๆนะ สงสารน้อง

เจ้าเอก พระเอกสมชื่อจริงๆ พระเอกจนซวยเจ็บตัว
ขนาดเจ็บอยู่ ยังจะเป็นกามเทพอีก
เอกจะมีคู่แถวๆนี้มั้ยนะ ช่วยคนอื่นเขาแบบนี้ น่ามีคนมาช่วยดูแลจัง

เฮียพีกับแมน มันมีอะไรในกอไผ่ป่าว
ลุ้นเล็กๆ ฮ่าๆๆๆ

ส่วนสามสาวแสนแสบ
มาที เหมือนแมงหวี่ น่ารำคาญแท้ๆ

บวกไปอีก 1 แต้ม ขอบคุณมากจ้า  

[puppyluv]

ขาใหญ่โดนบอก ผมไม่ได้รัก งี๊ดดดดเลยดิ 555
โอ๊ยยยยย อ่านไปมีฟามสุขไป

[anajulia]

คีย์จ๋าไม่ได้รักเฮียจ๋า
แต่...รักมากกกกกกกกกกกก
ก็บอกไปดิ บอกไปดิ๊ >////////<

ปล.อิเฮียคะ น้องกะลังเจ็บตัวนะ อย่ามาจิ้มน้องเชียว งุงิ

[kakuro]

+1รอไจฟ์
คิดถึงแล้วนะ

[samsoon@doll]

รอด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[MyTeaMeJive]

^
^
^
วันนี้ผมมาสายหรือเนี่ย ขอโทษสักล้่านครั้ง

(ต่อครับ)


ตอนที่ 17

คีย์เดินตามเจ้าของห้องเข้าไปในห้องพักชั้น 4 ของร้านอาหาร  ห้องพักที่ตกแต่งสวยงาม จนไม่น่าเชื่อว่านี่คือห้องแถว
“เฮียรวยมากเลยเนอะ” อยู่ดีๆ คนที่ยืนอยู่กลางห้องกว้างก็พูดขึ้น จนคนที่เดินตามมาจะหยิบถุงข้าวของที่ซื้อมาต้องหันมามอง
“เหรอ ไม่รู้เหมือนกัน”
……..คิดเหมือนกันมั้ยว่า คีย์คนนี้เก็บเรื่องไว้ในใจเยอะเกินไป....

คีย์เอียงคอยึกยัก “ทั้งหล่อ ทั้งรวย แล้วก็เก่งแบบนี้ สาวเพียบอยู่แล้ว”
“เออ...เอาเข้าไป อารมณ์ไหนวะเนี่ย”
“ก็อารมณ์สั่งตัวเองไม่ให้รักเฮียไง”
“เหรอ สำเร็จมั้ย”
“กำลังพยายามอยู่” คีย์เข้ามาคว้าถุงหลายใบ รวบรวมเสื้อผ้าชุดใหม่ไปซัก
เฮียคว้าข้อมือขาวไว้ “แสดงว่าตอนนี้รักแล้วเหรอ”
คีย์กลอกตา ทำปากเบี้ยวๆ “เหอะ...ก็บอกว่ากำลังพยายามไม่รักอยู่ไง”
เฮียซาโต้ยื่นหน้ามาจูบปาก “ระหว่างรอความพยายามไม่รักพี่เนี่ย เรียกพี่สักคำไม่ได้เหรอ”
“แล้วมันต่างจากเฮียตรงไหนอ่ะ”
“ต่างสิ”
“ไม่ต่าง”
“งั้นลองเรียกดู”
คีย์อมยิ้มส่ายหน้ายิก
“งั้น...ยังมีอีกเรื่องที่พี่ทำให้ยอมรับได้”
“ทำอะไร”
รอยยิ้มชั่วร้าย ปรากฏที่มุมปาก คีย์จะถอยหนี แต่มือแข็งแรงคว้าใบหน้าเล็กๆเข้ามาหาแล้วกดจูบ ยิ่งจูบยิ่งรุนแรงจนแทบขาดใจ
“ฮะ เฮีย อื้ม...”
เฮียจูบพรมไปทั่วใบหน้าแล้วกลับมาที่ริมฝีปากอีกครั้ง สอดลิ้นเข้าหา
กว่าคนคลั่งจูบจะผละออก ก็คือคีย์หมดแรงซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง บ่นหอบๆ “จะฆ่าให้ตายด้วยจูบหรือไง”
เฮียซาโต้ลูบหลังเบาๆ “ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพี่ซักผ้าให้”
 
คีย์กลับเข้าห้องไปอาบน้ำ ตอนที่เดินออกมา เฮียใหญ่ก็ตากผ้าเสร็จแล้ว และกำลังปิดประตูระเบียง ขณะที่ดวงตาสีเข้มจ้องมองซองสีน้ำตาลในมือขาวๆ
“คีย์”
คีย์กัดปากแน่น “เฮียไม่เชื่อผมหรือฮะ”
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่” เฮียใหญ่ รีบดึงมือคีย์ให้มานั่งลงบนตักกว้าง

คีย์คว้าข้อมือหนาไว้แน่น ทั้งจิกเล็บคมลงที่ข้อมือ “ไม่ใช่แล้วไง ทำไมต้องสืบประวัติผม”
....ทั้งจิกทั้งข่วน ได้แผลแน่นอน แต่เรื่องอะไรจะยอมปล่อย...คีย์เก็บทุกเรื่อง คิดทุกเรื่องแบบนี้ ไม่ปล่อยให้คิดเองเออเองเด็ดขาด.....

ซองสีน้ำตาลที่เฮียแย่งมาโยนไว้บนโต๊ะเล็กหน้าโทรทัศน์ คือประวัติและภาพถ่ายของคีย์ที่ เฮียใหญ่ให้ทางสำนักงานทนายความช่วยดูให้ แล้วมันก็ไม่ได้มีเรื่องลึกลับซับซ้อนอะไรซ่อนอยู่สักนิด

“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่เชื่อ ไม่ไว้ใจ แต่ว่า....คีย์ดูไม่เหมือน...คนที่ยากลำบากถึงขนาดที่ต้องทำงานเลี้ยงตัวเอง”
ดวงตากลมๆ ที่จ้องมองทำให้เฮียต้องคว้าเข้ามากอดไว้แน่น
“คีย์ ของที่โดนโกงไป พี่ช่วยเอาคืนมาได้นะ”
คีย์หลับตาซุกหน้ากับอกกว้าง “ช่างมันเถอะฮะ ผมไม่อยากได้คืนแล้ว”
คนตัวโตที่ให้อกพึ่งพิง ผ่อนลมหายใจยาวๆ
เว้นช่วงเวลา เหมือนกำลังนับ 1 ถึง 100  คีย์ถึงได้เล่าเรื่องช้าๆ
“ก็อย่างที่ผมเคยบอกกับไอ้แมน หลังจากที่พ่อกับแม่ผมรถคว่ำ น้าผมก็เข้ามาเป็นผู้จัดการมรดก แต่ตอนนั้นผมเพิ่ง 5 ขวบ”
“เท่ากับหนูนิดตอนนี้”
“ฮะ เขาก็จัดการโอนของไป จนผม 9 ขวบน้าก็เอาผมมาส่งให้ลุงกับป้าที่กรุงเทพ ที่ผมได้ยินอยู่ตลอดเวลาก็คือ พวกเขาทะเลาะกัน ลุงผมเป็นคนขับรถบริษัทประกันภัย ป้าผมเป็นแม่บ้านของบริษัท แล้วเขาก็มีลูก 2 คน พี่ๆบอกว่า ผมทำให้พ่อกับแม่ของเขาทะเลาะกัน ผมอึดอัดมาก รู้สึกเหมือน...หมาโดนทิ้ง ก็คิดแต่ว่าอยากออกจากบ้านมาหาเงินเอง จนมาได้งานที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตของเฮียกวง เขาใช้วุฒิ มอ3 ผมทำงานรับเงินก้อนแรกก็อยากเลิกเรียน แต่เฮียสอนว่า ถ้าผมจบ มอ6 ค่าจ้างผมจะมากกว่าเดิม แล้วถ้าผมจบปริญญาตรี ก็จะมากขึ้นไปอีก เฮียสอนให้ผมมองวันพรุ่งนี้ เดือนหน้า ปีต่อๆไป ไม่ใช่วันนี้”
มือใหญ่ลูบผมเบาๆ “เฮียกวง แกเป็นผู้ใหญ่ที่ดี”
“ใช่ฮะ แต่แรกๆผมก็ดื้อเงียบกับแกมากเหมือนกัน แต่แกใจเย็นค่อยๆสอน”
คนตัวโตที่กอดอยู่ทำเสียงหัวเราะในคอ จนโดนค้อน
“ก็ขนาดร้านโดนขี้เมาขับรถพุ่งชนจนต้องปิดซ่อมใหญ่ แกยังมองบวกว่า ดีแล้วได้ทำร้านใหม่โดยที่ไม่ต้องออกตังค์” คีย์เล่าพลางส่ายหน้า “เฮียบอกว่า ถ้าผมทำตัวเองเป็นพระอาทิตย์ คิดแต่ว่าผมต้องการอะไร ไอ้ความรู้สึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่ จะทำให้ผมมองไม่เห็นใครเลย แต่ถ้าผมอยู่ภายใต้แสงสว่างของดวงอาทิตย์ ผมจะมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้าผมพูด ผมจะไม่ได้ยิน แต่ถ้าผมฟังผมจะรู้”

คนตัวโตที่กอดอยู่ยิ้มกว้าง ทำให้คนที่เล่าเรื่องพลอยยิ้มตาม
“เมื่อผมฟังที่ลุงกับป้าทะเลาะกัน ถึงได้เข้าใจว่าเพราะน้าเป็นคนมีเงิน เขาถึงได้รับสิทธิ์จัดการมรดก แต่ลุงกับป้าจนก็เลยไม่ได้ดูแลผม จนกระทั่งผมไม่เหลืออะไรแล้ว น้าถึงเอาผมมาส่ง ที่พวกเขาทะเลาะกัน ไม่ใช่เพราะรังเกียจผม แต่กล่าวโทษกันว่า เพราะต่างคนต่างก็ไม่เรียนให้สูง ไม่ทำชีวิตให้ดี ผมถึงลำบาก พี่ๆก็อยากให้ผมทำชีวิตตัวเองให้ดี อย่าคิดว่าไม่มีใครรักผม แล้วประชดทำร้ายตัวเอง”
“แต่ก็ยังออกจากบ้านอยู่ดี” คนตัวโตขัดขึ้น
คีย์พยักหน้า “ก็พอปีกกล้าขาแข็ง ก็เริ่มรู้สึกว่าไม่เป็นไร ผมจะเลี้ยงลุงกับป้า แล้วก็เรียนไปด้วย”
“ดื้อมากกว่าปีกกล้าขาแข็งนะเนี่ย”
“จะให้กลับบ้านหรือไง” คีย์หรี่ตามอง แต่พอจะขยับตัวลุกขึ้น เฮียก็กอดไว้แน่น
“อะ ไม่ขัดคอดราม่าแล้ว ต่อๆๆๆ”
“ก็..ไม่มีอะไรแล้ว...อย่างที่ผมแยกออกจากบ้านมาอยู่หอ กับไอ้เอกเนี่ย เพราะเฮียกวงแกสนับสนุนบอกว่า ไอ้เอกกับพี่ต้นน่ะเป็นคนบ้านนอก ซื่อๆ แล้วก็เป็นคนดี ไว้ใจได้”
“แล้วไม่เคยคิดถึงของที่โดนเอาไปบ้างหรือไง”
คีย์เม้มปากส่ายหน้า “ไม่หรอกฮะ มันเหมือนเป็นเงาจางๆ ว่าผมเคยอยู่ในบ้านสวน มีคนงานหลายคน วิ่งเล่นกับพ่อ นั่งอยู่บนรถที่มีมะม่วงอยู่เต็มคันรถ แต่คงเพราะผมจากของพวกนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก ก็...ไม่รู้สึกว่ามันคือของผม”
ดวงตากลม มองคนที่ทำหน้าเหนื่อยใจ มือขาวซีดตีที่ไหล่กว้างเบาๆ
“ผมไม่ได้อะไรมากมายหรอกน่า แต่เพราะว่าผมเรียนรู้ที่จะเป็นคนดู กับคนฟังไง บางทีเมื่อผมนั่งรถผ่านร้านนี้ ผ่านร้านเฮียกวงไปมหาลัย ผมก็รู้สึกว่า เพราะผมไม่มีผมถึงได้พบแต่คนดี คนที่หวังดีกับผม ไม่อยากให้ผมโดนใครหลอกอีก”
“รับรองได้ว่า คนๆนี้ไม่เคยหลอกคีย์”

คีย์ทำเป็นเหล่มอง “ถามจริง คิดว่าผมจะมาหลอกอะไรเฮีย”
“ก็อันนั้นแหละ ก็ลองดูแค่คนที่อยู่รอบตัวคีย์สิ เพื่อน 3 คนยิ่งมาเทียบกับไอ้พวกที่เดินเข้าเดินออกร้านไอ้พี ยิ่งดูต่าง ให้เดินไปส่งของ ไอ้แมนวิ่งตามไปด้วย ยังดูเหมือนองครักษ์กับเจ้าชายน้อยเลย”
“เว่อร์ซะ” คีย์หัวเราะคนดวงตาเป็นเส้นโค้ง
“ก็เออ...เว่อร์...” คนตัวโตยอมรับหมดรูป “เพราะอยากรู้ ไม่อยากให้เป็นทุกข์ คิดว่าเป็นลูกคนรวยที่ไหนหนีออกจากบ้านน่ะสิ”
“เกิดเป็นจริงๆทำไง”
“จะล็อคตัวไว้ในห้องซะเลย จับไว้ได้แล้ว ไม่ยอมให้ไปไหนหรอก”
คีย์หัวเราะร่วน ขณะที่ดวงตาสีเข้มของคนที่มองมาอ่อนโยน และอบอุ่นเข้าไปถึงหัวใจของคนรับ
“ไม่โกรธที่พี่สืบประวัติแล้วใช่มั้ย”
“โกรธสิ” คีย์ยอมรับตามตรง แต่ยังยิ้มค้างอยู่
“อ้าว อะไรกันพูดกันมาตั้งนาน โยงไปถึงดาวอังคารแล้วยังโกรธอยู่อีกเหรอ”
“ก็เวลาเฮียถามอะไร ผมก็บอกทุกอย่าง แล้วยังทำอะไรแบบนี้อีก ผมรู้สึกเหมือนเป็นผู้ร้ายข้ามชาติ”
“ขอโทษ อยากให้พี่ทำยังไงให้หายโกรธบอกมา”
คีย์ส่ายหน้า กอดเอวหนาไว้หลวมๆ แล้วเอนพิงลงมาหา “ตอนนี้ยังคิดไม่ออก ไว้คิดออกเมื่อไหร่จะบอก”
“คิดช้าๆ ก็ได้นะ พี่รอได้”

ไปตลาดในเวลาที่เช้ากว่าเดิม เอาของกลับมาวางไว้ในครัวแล้วถึงอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน
คีย์เดินยิ้มลงมาจากห้องพักชั้น 4 กลับเข้าไปในร้านพ่อครัวยิ่งยิ้มกว้างมากกว่า ส่วนคนที่กำลังชงกาแฟท่าทางเหมือนเมาค้าง ยังยิ้มสุดหล่อได้ทันที
“ตลกมั้ยฮะ”
เด็กหนุ่มกางแขน หันหน้าหันหลังอวดเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าคู่ใหม่
คนจ่ายเงินเอาแต่ยืนยิ้ม ส่วนอีกคนเดินเอากาแฟขมๆ มาวางบนโต๊ะ แล้วยืนกอดอกชื่นชม “มันจะตลกได้ไง คนเลือกคือใครให้มันรู้ซะมั่ง” แล้วชี้มือมาที่กางเกง “แล้วกางเกงตัวใหม่ไม่ชอบหรือไง”
“ไม่อ่ะ” คีย์ส่ายหน้า “หนึ่งรัดติ้ว สองเครื่องแบบมหาลัยไม่ใช่กางเกงยีนส์”
“โวว~~~~” เฮียพีทำเสียงล้อเลียน “อธิการมาได้ยินต้องยกย่องให้เป็นนักศึกษาดีเด่น”
“ดีเด่นอะไรกัน ใครๆ เขาก็แต่งเหมือนผมนี่แหละ”
คีย์เถียงกับคนรูปหล่อคนหนึ่ง แต่หันไปส่งยิ้มหวานให้กับคนที่ลงนั่งข้างๆ หยิบเครื่องปรุงข้าวต้มให้
“ขอบคุณฮะ”

คิดว่าชีวิตนี้ไม่มีอะไรที่เรียกว่าปัญหา ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นกังวล แต่สายตา ท่าทางของคนในมหาวิทยาลัยกำลังแปลกๆไป พอจะเดาได้ว่าอาจมาจากเสียงร่ำลือว่าเป็นพวกโต๊ะบอล แต่เฮียพีก็บอกกับรุ่นพี่ผู้หญิงสามคนนั่นไปแล้วนี่นาว่า มันไม่มีอะไรที่เป็นความจริง ทั้งหมดก็แค่เรื่องที่เอามาจับแพะชนแกะเท่านั้นเอง

“นี่กระเป๋าสวยนี่” พี่นิวทักด้วยเสียงดังเกินจำเป็นเมื่อคีย์เดินผ่านโต๊ะหินอ่อนหน้าตึกเรียน รุ่นพี่รุ่นน้องหลายคนหันมาจ้องมองกระเป๋าเรียนของคีย์
เจ้าตัวไม่รู้ทำหน้าตาเหรอหรา “เหรอฮะ”
“แบรนด์เนมซะด้วย มีคนซื้อให้เหรอ” พี่แป้งทำเป็นทาย
“ฮะ” คีย์ยอมรับตรงๆ แบรนด์เนมอะไร ไม่ได้สนใจหรอก รู้แต่ว่ามันแพง แล้วตอนนี้สายตาของรุ่นพี่ผู้หญิงทั้ง 3 คนกับคนที่อยู่ในโต๊ะอื่น โดยเฉพาะรอยยิ้มที่มุมปากของพี่ส้ม ทำให้คีย์รู้ตัวว่าพลาด รีบหันหลังให้เดินหนีออกมา
กระทั่งนั่งรออาจารย์อยู่ในห้องเล็คเชอร์ คีย์ถึงได้รู้เรื่องว่า มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับคีย์ที่มันยังคงเป็นการจับแพะชนแกะจนเจ้าตัวเริ่มไม่รู้แล้วว่า อะไรจริงไม่จริง

คำซุบซิบนินทาที่ดังอยู่รอบตัว ทำให้คีย์รู้สึกหูอื้อ

กลับมาถึงร้าน คีย์ขึ้นห้องชั้น 4 วางกระเป๋าเรียน ไว้ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ แต่กลับมายืนมองเสื้อยืดกับกางเกงที่เฮียเตรียมไว้ให้เปลี่ยนลงไปทำงาน เพื่อไม่ให้ชุดเรียนสกปรก

.......ผมกำลังทำให้ทุกคนที่นี่เดือดร้อน เหมือนกับที่ผมทำให้น้า ลุง ป้า แล้วก็พี่ๆเดือดร้อนหรือเปล่า.....

-*-*จบตอนที่ 17--*

เฮียพีไม่ได้กิ๊กกั๊กกับแมนหรอกครับกับ...คนอื่นน่ะ
แล้วแมนก็...กับ.....
พรุ่งนี้ก็รู้
555555
อย่าคิดมากคนเขียนมันจิตน่ะ
ไจฟ์ครับ

[samsoon@doll]

อย่าคิดมากสิคะหนู๋ อีพวกปากหอยปากปูก็แบบนี้หละค่ะคิดเสียว่าลดตดทดเห็นทนรำคาญเสียหน่อยถ้าทนไม่ได้ก็ตบมันเลย อิอิ

[iforgive]

คีย์เป็นคิดมากจริง ๆ  แล้วงี้คิดจะทำอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ยะ

[fuku]

อ่านแล้วรังเกียจชะนีสามนางนั้น
เหมือนพวกขี้อิจฉา นินทาคนอื่นไปวันๆ
เห็นใครดีกว่า ก็สร้างเรื่อง หงุดหงิดแทนคีย์

[hahn]

นู๋คีย์ช่างคิดมากเสียจริง เฮียปลอบใจด่วน ๆ เลย

+1 โลด

[Little Devil]

เฮียดูแลหน่อย
น้องคีย์คิดไปไกลแล้ว

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
คีย์จะทนเสียงซุบซิบในมหาวิทยาลัยไหวมั้ย
เฮียรีบช่วยคีย์ก่อนคีย์จะหนีไปที่อื่นนะ
กลัวใจคนแต่งจริงๆยังอารมณ์ดีเปล่าเนี่ยน้องรัก

[TONG]

คิดมากตลอดเวจริงๆนะเด็กคนนี้

[Killua]

คีย์จะคิดมากอีกแล้วอ่ะ พวกผู้หญิงพวกนี้มันอะไรกันหนักหนาว่ะ เกลียดจริงๆเลยพวกชอบนินทาชาวบ้านอ่ะ

[from_mars]

นางร้ายออกสื่ออีกแล้ว....อย่ามาทำให้ครอบครัวเค้าแตกแยกนะ!!
รออ่านตอนหน้าครับผม....

[a_tapha]

รออีก 2 คู่นะค่ะ 

[Whatever it is]

ง่า ไม่เอามาม่าน้า สงสารคีย์ ให้มีความสุขซะทีนะ

[yayee2]

          วันนี้ผมมาสายหรือเนี่ย ขอโทษสักล้่านครั้ง         
ไม่สายหรอกค่ะน้องไจฟ์ ไม่ต้องขอโทษจ้า

อยากปลอบคีย์ว่า อย่าไปใส่ใจกับกิริยาวาจา และปฏิกิริยาของนังสามคนสมองกลวงแถมขาดสติเลย
เพราะมันจะเป็นบ่อนทำลายความมั่นใจและกำลังใจของเรา
น้องไจฟ์ เล่นทิ้งท้ายสะกิดความสนใจไว้แบบนี้ ..จะรอตอนต่อไปค่ะ

ป.ล. น้องไจฟ์ พี่ขอลอก(แหะ แหะ เหมือนลอกข้อสอบเนอะ)เอาคำพูดเฮียกวงไปบอกเด็กๆนะ ขอบคุณค่ะ
ชอบฮียแกจัง

[lovevva]

 :กอด1:หนูคีย์อย่าคิดมากน้า นินทากาเลเหมือนเทน้ำเดี๋ยวมันก็จะผ่านไป ไม่ต้องไปใส่ใจมัน เพราะเดี๋ยวจะ :beat:สั่งสอนพวกปากมากให้เอง

[roseen]

คีย์อย่าคิดมากดิ

[DEMON3132]

คีย์เริ่มคิดมากอีกแล้ว หากทำจิตใจอ่อนแอศัตรูทั้งใจและกายจะ
คอยตามมาหลอกหลอนให้เกิดทุกข์ ต้องพยายามทำใจให้เข้มแข็ง
หรือหาสิ่งยึดเกาะที่แข็งแรงเช่นเฮียใหญ่ จะได้แข็งแรงทั้งกายและใจ
อย่ามีดราม่าอีกนะ สงสารคีย์กับเฮียใหญ่ ที่พอจะเริ่มไปกันได้ด้วยดี
ก็มีมารมาผจญอีกแล้ว +1 แทนคำขอบคุณ ....

[konnarak]

คีย์ จ๋าา  อย่าคิดมากดิ 

ทุกคน รัก คีย์ทั้งนั้นเเหละ 

[PeeYaR]

เค้าว่าคนที่เดือดร้อนที่สุดในตอนนี้คือคีย์มากกว่านะ ไม่ใช่คนอื่น

[pattybluet]

วิ่งมาจิ้มบวกให้น้องคีย์ น้องคีย์น่ารักมากเลยค่ะ (แปลกๆดี)

[kakuro]

+1รอไจฟ์
อาหารเช้าของพี่
เปล่ากดดันนะแต่ไม่อยากกินบะหมี่สำเร็จรูปเป็นอาหารเช้า มันไม่ดีต่อสุขภาพน่ะ

[samsoon@doll]

มานั่งรอ อิอิ

[MyTeaMeJive]

(ต่อนะครับ)

ตอนที่ 18

ร้านอาหารวุ่นวายไปจนค่ำ พ่อครัวของร้านได้แต่มองนาฬิกาที่ฝาผนังเป็นระยะ
....ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกนะ เมื่อเช้าก็ไม่ได้บอกว่าจะไปไหนต่อ หรือมีกิจกรรมอะไรนี่นา.....
จนกระทั่งทุ่มครึ่ง ลูกค้ายังไม่หมด แต่คนรอหมดความอดทน เฮียใหญ่หันไปคว้าโทรศัพท์ มีสัญญาณตอบรับ แต่กว่าจะกดรับก็นานจนกระทั่งคนรอสายเริ่มคิดในแง่ร้าย
“คีย์ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ฮะ ผมอยู่บนห้อง” เสียงตอบเจือเสียงสูดจมูกฟุดฟิด
“ไม่สบายหรือ”
“ฮะ”
“อืม งั้นเดี๋ยวพี่เอาข้าวขึ้นไปให้”
“ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่หิว ร้านกำลังยุ่ง พี่ไม่ต้องห่วงผมหรอก”

คีย์เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ขณะที่กำลังเดินกลับหอพัก
....ทำความเดือดร้อนให้เฮียยังไม่พอ ยังโกหกอีก.....
....เมื่อไหร่จะทำอะไรได้ถูกต้อง ไม่มีใครเดือดร้อน.....
....ถึงจะยังเด็ก แต่คำพูดของใครหลายคน กับสายตารังเกียจก็ยังผนึกอยู่ในสมอง
....เด็กที่ถูกทิ้งไว้ คนที่ไม่มีใครต้องการ
....คำสอนของเฮียกวง ความปรารถนาดีจากลุงและป้า ความรักจากเฮีย จู่ๆก็เลือนหาย เหลือแต่สายตาดูถูก กับเสียงนินทาที่ไม่มีอะไรเป็นความจริงเลยสักเรื่อง
….ไม่ใช่สิ ถูกต้องที่สุด นายคีย์คนนี้ มีเสี่ยเลี้ยงจริงๆ เพียงแต่ไม่ใช่เสี่ยเล้งโต๊ะบอลอย่างที่เขาคุยกัน แต่คือเสี่ยซาโต้แห่งร้านหรู
....แล้วมันต่างกันตรงไหน ในเมื่อมันก็คือคนไร้ศักดิ์ศรี ขายตัวเหมือนกัน

--*--
จนสองทุ่มครึ่งลูกค้าเริ่มซา ข้าวกับแกงจืดก็เรียงใส่ถาด “ไอ้อาร์ต ตามไอ้พีมาร้านด้วย เดี๋ยวกูมา”
เฮียพีเข้ามาทำหน้าที่แทนแบบทันใจ แต่พอเฮียซาโต้เดินถือถาดข้าวออกจากร้าน วนกลับเข้าประตูเล็กๆ ไอ้แมนสกินเฮดก็ทักขึ้น
“เฮียไปไหน”
“เอาข้าวไปให้น้อง”
“ไม่อยู่นี่เฮีย ไฟปิด” ไอ้แมนชี้ขึ้นไปที่ห้องชั้น 4 ไม่มีแสงไฟลอดออกมาจริงๆ แต่ยังคงวิ่งขึ้นมาดูเพื่อย้ำความคิด
ประตูห้องปิดล็อค เงียบกริบ
พอลงมาเจ๊มิซา ที่อยู่หน้าแคชเชียร์ใกล้ประตูที่สุด ก็ออกมายืนรออยู่ที่หน้าร้าน
“หนูเห็นว่ากลับมาแล้ว แต่ไม่เห็นว่าออกไปนะเฮีย”
“ไม่อยู่”
เสียงทุ้มต่ำจมหายไปในลำคอ คิ้วเข้มขมวดแน่น

-*-*- 

เสียงเคาะประตูทำให้คนที่นอนมองเพดาน เอาหนังสือเรียนทาบอกบาง ขยับตัวลุกขึ้นมาเปิดประตู มือใหญ่ที่ผลักสวนเข้ามาทำให้คีย์ต้องถอยหลัง แล้วปล่อยให้ผู้บุกรุกก้าวเข้ามา
คนตัวโตเพียงแค่หยุดอยู่หน้าประตู ยิ่งทำให้ห้องคับแคบยิ่งแคบลงไปกว่าเดิม
รอยยิ้มอบอุ่นคลี่เต็มใบหน้า
“พี่ยังไม่ได้กินข้าวเลย กินด้วยกันนะ”
คีย์มองถุงอาหารในมือของเฮีย แล้วหันไปหยิบช้อนส้อม รับถุงข้าวมาแกะพลาสติกที่ห่อจานสวยจัดวางบนโต๊ะตัวเล็กสารพัดประโยชน์ แล้วถอยกลับไปนั่งพิงฝาผนัง มองเชิงบังคับให้คนตัวโตกินข้าว
“ไม่กินเหรอ”
คีย์ส่ายหน้า
ดวงตาสีเข้มที่มองมา คำพูดชวนคุยที่ปราศจากคำถามว่าทำไมต้องโกหก ทำไมต้องหนีมา ทำให้ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว
คีย์คลานอ้อมไปด้านหลัง ซุกหน้ากับแผ่นหลังกว้าง
ไม่มีเสียง มีเพียงความรู้สึกถึงหยาดน้ำที่ไหลซึมเสื้อด้านหลัง คนตัวโตวางช้อนที่ยังไม่ได้ตักสักคำ แล้วหันมาประคองใบหน้าเล็กๆไว้ในมือ
เกลี่ยนิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาให้ แล้วกดจูบเบาๆ
มือขาวซีดยกขึ้นเหมือนจะง้างไหล่หนาออก แต่เปลี่ยนเป็นจับไว้ ลิ้นหวานที่เคยเลี่ยงหลบ อาการเกร็งคอบิดหน้าหนี ค่อยกลายเป็นการหยุดนิ่งยอมให้พี่ดูดไซ้ได้ตามใจ
ริมฝีปากหนายิ่งเพิ่มน้ำหนักบดแรง คีย์ส่งเสียงครางเบาๆ ใบหน้าร้อนผ่าวรับริมฝีปากที่พรมจูบไปทั่ว
เฮียใช้ปลายจมูกปัดเขี่ยจมูกดื้อรั้น ริมฝีปากสวยยกมุม ปลายลิ้นอุ่นแตะไล่ริมฝีปากบางที่เผยอรับ แต่ไม่รุกไล่ทำให้คีย์ลืมตาโพลง เสียงในคอเหมือนเครื่องหมายคำถาม แล้วส่งปลายลิ้นหวานงุ่มง่ามแตะปลายลิ้นพี่ หยาดน้ำลายหยดถึงปลายคางให้พี่พลิกหน้าลงเลียแล้วลากลงมาที่ลำคอขาว
“อยะ....อย่า..ดูด....เป็น..ระ..รอย...”
เสียงเตือนผสานเสียงหอบหายใจ ดึงสติกลับมา เฮียซาโต้กอดหนุ่มตัวเล็กไว้เต็มอ้อมแขน
จนเสียงหัวใจที่ดังโครมคราม หรี่เสียงลง....
“เฮีย.....พี่....กินข้าว ผมจะไปล้างหน้า” คีย์อ้อมแอ้มพูดแล้วรีบผุดลุกขึ้น

ทำไมหน้ามันถึงได้ร้อนผ่าวไม่เลิกนะ ....ต้องเพราะไอ้ความหาญกล้าไปแลกลิ้นกับผู้เชี่ยวชาญนั่นแน่นอน...แต่มันก็ผ่านไปแล้วหลายอึดใจมันควรจางลงแล้วสิ
แต่มันก็ยัง....แย่จริง....
ยิ่งบอกว่าไม่ ก็ยิ่งกลายเป็นตอบรับ
ยิ่งวิ่งหนี ยิ่งต้องการอยู่ใกล้
บอกตัวเองว่าเราเป็นใคร เขาเป็นใคร ให้อยู่อย่างเจียมตัว สุดท้าย....ก็กลับเป็นคนเข้าไปหาเขาเสียเอง

คนตัวโตคนนั้น ยังคงเป็นนักอ่านใจชั้นยอดเหมือนเคย เมื่อคีย์เดินออกมาจากห้องน้ำ ก็หันไปเก็บจานชามใส่ถุงไว้เรียบร้อย
ดวงตาคมมีประกายรอยยิ้มเมื่อขยับตัวลุกขึ้น คีย์หันไปหยิบหนังสือเรียนเก็บใส่กระเป๋า รวบรวมเสื้อผ้าตัวเดิมที่เก็บกลับมายัดรวมลงไป แล้วก้าวเดินตามออกมาจากห้อง แต่ไม่ลืมเคาะห้องบอกไอ้เบิร์ดกับไอ้อ๋อง ที่ยังนั่งอ่านหนังสืออยู่คนละมุมห้อง
“กูไปนะ”
“เออ..มีอะไรก็ค่อยๆ คุยกัน อย่างอนหนีกลับมาอีกหล่ะ สงสารเฮีย” ไอ้อ๋องร้องบอก
คีย์ได้แต่ส่ายหน้า
....ไม่ได้งอนสักหน่อย....
….แค่จิตตก คิดเยอะไปนิด....

เข้ามาในห้องก็นั่งอ่านหนังสือเรียน ทั้งที่เมื่อกี้ที่ห้องตัวเองสมควรอ่านหนังสือ เตรียมสอบพรุ่งนี้ได้ดีกว่าตอนที่อยู่ในห้องนี้
แต่มันก็กลับตรงข้าม
คนตัวโตคนนั้น ก็แค่ทำงานบ้านไปเรื่อย  ไม่ซัก ไม่ถาม ไม่สอน แล้วก็ไปหยิบหนังสือมานั่งอ่านอยู่ข้างๆ จนตี 1 ถึงได้เตือนให้ไปนอน
“คีย์ ตี 1 แล้วนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะทำสอบไม่รู้เรื่อง”
 
ตอนที่ลงมากินข้าวในเสื้อผ้าชุดเก่า กระเป๋าใบเดิม พี่ก็แค่เลิกคิ้วขึ้นสูง แต่ไม่มีคำถามเหมือนเคย เฮียพีก็เหมือนกัน
“พรุ่งนี้สิ้นเดือนแล้ว” คีย์บอกพลางเหลือบตามองเฮียพี
“เออ รู้แล้วน่า”
คีย์ยิ้มหวาน ตักข้าวต้มใส่ปาก พอหมดถ้วยก็เก็บถ้วยชามมาล้าง
“สอบเสร็จแล้วปิดเทอมกี่วันเนี่ย”
คีย์ทำท่านึก “นับวันรวมๆ แล้วก็ประมาณเดือนนึงนะฮะ เพราะว่ามีวันที่ผมต้องไปมหาลัยเคลียร์รายงานส่งอาจารย์ด้วย แล้วเขาก็มีกิจกรรม เพราะผมจะขึ้นปีสองแล้ว ต้องไปช่วยเขารับน้อง”
“น่าสนุกออก”
“แต่ผมคิดว่าผมอาจจะไม่ไป”
“อ้าว ทำไมล่ะ” คนถามก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างๆ ส่งผ้าเช็ดมือให้
“ก็ตอนผมอยู่ ปี 1 ไม่เคยรับน้อง ไม่ทำกิจกรรมอะไรเลย ขึ้นปี 2 จะให้ไปเสนอหน้ามันน่าเกลียด”
“ก็ไปช่วยเขายกถังน้ำ จัดเก้าอี้ก็ได้” ที่จริงคนใจดีอยากใช้คำว่าอย่าปิดกั้นตัวเองแต่ก็อาจทำให้เกิดความเข้าใจผิดไปกันใหญ่ เลยต้องเลี่ยงไปใช้คำอื่น
“เหรอฮะ”
คีย์เม้มปาก แล้วคลี่ยิ้มกว้างที่ทำให้พี่ต้องก้มลงหาริมฝีปากบาง
“ยังไงก็ได้ แต่ต้องกลับบ้าน อย่างอน ไม่งั้นจะฟ้องไอ้อ๋อง”
คีย์ตีที่ไหล่กว้างเบาๆ “ผมไม่ได้งอนพี่สักหน่อย”
....อะคึคึคึ... 2 แล้ว....เมื่อคืนอาจลังเล แต่ตอนนี้ คำนี้มาแบบเป็นธรรมชาติมาก...อะคึคึคึ...
“พี่จะแปลว่าพี่โดนงอน เพราะการที่คีย์หนีหายไปแบบนั้น มันคือการลงโทษพี่ชัดๆ”
ขอบตากลมร้อนผ่าว “ผมขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษ แค่บอกพี่ว่า อยากให้พี่ทำอะไร มันอาจมีบางเวลาที่คีย์สับสนและอยากอยู่คนเดียว ก็บอกกันว่าตอนนี้อยากอยู่คนเดียว ค่อยๆเรียนรู้กันไป...นะครับ...”
คีย์พยักหน้า ยิ้มทั้งน้ำตา แขนแข็งแรงรวบเอวบางเข้ามาหา แต่ริมฝีปากสวยกลับพลาดเป้าหมายลงที่แก้มนิ่ม
หนุ่มตัวเล็กเบี่ยงตัวเดินกลับออกมาคว้ากระเป๋าเรียน  แล้วออกมาจากร้าน
พอประตูร้านปิดลง ผู้สังเกตการณ์หมายเลข 1 ก็เลยได้โอกาสถาม
“คีย์เป็นอะไร”
“ยังไม่พูด”
“วัยรุ่น เดี๋ยวก็ผ่านไป” เฮียพีพูดแบบปลงๆ
“อย่าว่าแต่วัยรุ่นเลย ผู้ใหญ่แถวนี้ ก็ใช้เชิงเงียบเหมือนกันละวะ”
เฮียพี ทำปากยื่น ยกกาแฟขึ้นจิบ ไม่ตอบเหมือนกัน

สอบตอนบ่ายเสร็จ คีย์เดินลงมาจากตึกเรียน ผ่านโต๊ะของรุ่นพี่ปี 3 เหมือนเคย คีย์ค้อมตัวทำความเคารพแล้วจะเดินผ่านไปเหมือนทุกที เพราะวันนี้ต้องเอาเงินไปส่งให้ป้าที่ทำงาน แต่พอผ่านกลุ่มของพี่อ๊อด หนุ่มหน้าสวย คีย์ก็เปลี่ยนใจไปหาไอ้เอกที่โรงพยาบาลก่อน

....ไม่ว่าจะยังไง ในมุมของคีย์ คนที่ยอมรับตัวเองอย่างพี่อ๊อด คือคนที่ทำให้คีย์ทึ่งเสมอ...

“มาทำไมเนี่ย” คนเจ็บที่นั่งดูโทรทัศน์สบายในห้องร้องทัก
“เอาเงินค่าห้องมาให้มึงไง เดี๋ยวไอ้อ๋องมาหามึงจะได้ฝากไปจ่าย หรือมึงจะให้กูไปจ่ายเอง”
ไอ้เอกเกาหัว “กูอยู่โรงบาล เขาไม่ให้เก็บเงินเยอะๆ ไว้กับตัว”
“ไว้กับกูก็ได้” เสียงแหบๆ ดังจากประตูห้องพัก คนตัวโตสกินเฮดเจาะหูก้าวเข้ามา ในมือถือถุงอาหาร
คีย์ถึงกับอึ้ง
...อึ้งมั้ยอ่ะ...ไอ้แมนมาโผล่ที่นี่...มาได้ไงอ่ะ....
“ให้มึงเอาไปแดกเหล้าน่ะสิ ผัดซีอิ๊วกูล่ะ”
คีย์หันไปมองคนที่ยกถุงในมือ แล้วเอาไปเทใส่จาน รินน้ำเย็นใส่แก้ว แล้วเอามาวางที่โต๊ะเข็น เลื่อนเอามาวางไว้ถึงข้างหน้า .....เรียบร้อยมากกกกกกก.....
คนหนึ่งยืนมอง อีกคนก้มหน้าก้มตากิน
“อร่อยมั้ย”
“หวาน”
“ผัดซีอิ๊วมันก็หวานน่ะสิ”
“แต่มันหวานเกิน มึงกินดูสิ”
ไอ้เอกใช้ส้อมจิ้มชิ้นหมูปนเส้น แทนที่ไอ้แมนจะรับส้อมมา กลับคว้ามือไว้แล้วงับของกินเสียเฉยๆ
“เออว่ะ”
“มึงเทน้ำตาลข้างๆ ห่อลงไปทั้งหมดเลยหรือเปล่า”
“เออ”
“ไรของมึงวะเนี่ย ไอ้หูดเอ๊ย!”
“มึงก็กินๆไปเหอะน่า เรื่องมากชิบหาย”
“กูจะเบาหวานแดกน่ะสิ แมร่งขาดๆเกินๆตลอด” ไอ้เอกบ่นไปกินไป จนรู้สึกตัวว่ามีอีกคนยืนมองอยู่
“กินป่ะ”
คีย์ส่ายหน้า “พวกมึง...สนิทกันอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
.....แบบยังงงอยู่ ถามประโยคแบบนี้ถูกต้องมั้ยฮะ...
 
-*-*-จบตอนที่ 18-*-

ว๊าก~~~ โดนปาด 2 ดาบรวด
ดีใจนะเนี่ย 555555
ขอบคุณมากครับที่ติดตาม
ไจฟ์ครับ

[samsoon@doll]

...ทันใจมากๆ


อย่าบอกนะว่า แมน - เอก   แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[lovevva]

รู้แล้วที่แมนเข้าใกล้คีย์เพราะมีจุดประสงค์อยู่ที่เอกนี่เอง 

[roseen]