หัวข้อ: Never Let You Go

[หมวยลำเค็ญ]

นักเขียนในดวงใจ  กว่าจะได้อ่านก็ผ่านมาหลายตอน
ได้อ่านแบบจุใจไปเลย  ขอบคุณค่ะ 

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
คีย์น่ารักจังเรียกพี่แล้ว
เฮียซาโต้สุดยอด
เข้าใจความรู้สึกคีย์ ต้องจำเป็นตัวอย่างซะแล้ว ชอบชอบ
แมนชอบเอก เซอร์ไพรซ์นะนั่น
แล้วเฮียพีชอบใคร ต้นจะมีบทบาทมั้ย
สามนางนั่นไม่ต้องมีบทบาทก็ได้นะ เข้าป่าไปซะ
ไปทำงานอย่างมีความสุขละนะน้องรัก
เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ

[puppyluv]

อะคึคึ 'พี่' แล้ว อุคึคึ
เคะที่ดีต้องซึนงี้แหละน้อง อะคึคึ

[anajulia]

เรียกพี่ด้ายหมายยยยยยยยยยยยยยยยยย กรั่กๆๆๆๆๆ 

คีย์น้อยของพี่นุ่น  อย่าไปสนเสียงนกเสียงกาเสียงหอยเสียงปูเสฉวนนะคะ จุ๊บุๆ
......................

ของฝากไจฟ์(ตอนก่อนหน้าเน้อ)
“เว่อร์ซะ” คีย์หัวเราะคนดวงตาเป็นเส้นโค้ง (จนดวงตา)
“ดีเด่นอะไรกัน ใครๆ ก็เขาก็แต่งเหมือนผมนี่แหละ” (ก็ ตัวแรก เอาออกก็ได้ค่ะ)
“ฮะ” คีย์ยอมรับตรงๆ เบรนด์เนมอะไร (แบรนด์เนม)

[Killua]

เหอๆ จะได้จิ้นคู่ใหม่อีกคู่รึป่าว เอิ๊กๆๆๆ

[hahn]

เอกกับแมน ชักงงเหมือนนู๋คีย์ว่าทั้ง2คนไปสนิทกันตอนไหน

[a_tapha]

เอกกับแมนคู่นี้ไม่ธรรมดาซะแล้ว   

[from_mars]

ขำที่เฮียแอบดีใจกับคำว่า"พี่" น่ารักดีเนอะ
ส่วน...เพื่อนแมนน่ะเหรอ...ที่แท้เป้าประสงค์ก็ไม่ใช่คีย์....5555
รออ่านต่อไป และ +1 ครับไจฟ์...

[j4c9y]

555-5555

[nunamicky]

ตกลงเนี่ยเอกกับแมนหรอกเหรอ

[pattybluet]

อะคึคึคึ นี่มันอาร๊ายยยยยยยย เฮียซาโต้... หมดกัน แอบรั่ว(ในใจ)ตลอดๆ 
นู๋คีย์ก้อน่ารักดี
ตอนนี้มีแถมได้ลุ้นคู่ใหม่ด้วยใช่มั้ยเนี่ย

[yayee2]

น้องคีย์..อย่าคิดมาก อย่าแคร์คนที่ไม่ได้รักไม่ได้หวังดีกับเรา
เออ..เนอะ..อย่าว่าแต่น้องคีย์จะงงเลย ดิฉันก็งงค่ะ
 :confuse:แมน เอก ไปสนิทกันตอนไหน ในเหตุการณ์หรือสถานการใด

[PeeYaR]

แมนเอกดูเป็นธรรมชาติมากกกกก
เหมือนกิ๊กกันมานานแล้วเลยอ่ะ
อิอิ

[Whatever it is]

อ่าฮะ แปลว่าแมนคู่เอกอะสิ แล้วใครเปนพระเอก ใครเปนนายเอกล่ะนั่น 555

[konnarak]

แมน เอก  อะจึก อะจึก 


คีย์ทำใจให้สบาย 

[TONG]

คู่นี้ไปพัฒานาความสัมพันธ์กันตอนไหนเนี่ยน่าติดตาม

[Little Devil]

อีกคู่เรอะ?

[LoveBaBy]

คริ คริ เฮ๊ยใหญ่ เหมือนจะได้ใจน้องมาแร้วเนอะ >//<

ว่าแต่..... แมน เอก ชิมิชิมิ
สงสัยเหมือนน้องคีย์เรย
แอบไปกิ๊กกั๊กกันตอนไหน เมื่อรัย ยังงัย อิอิ

แล้ว....เฮียพีเค้าจะไปกิ๊กกะคราย อ๊ายยยยลุ้นๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณคับ ^^

[tuek]

เพิ่งเข้ามาอ่าน
สนุกมากๆ
+1 นะคะ

[w1234]

+1

[kakuro]

+1รอไจฟ์
คิดถึงน้องที

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 19

ไอ้ 2 คนที่หนึ่งนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย หนึ่งยืนอยู่ข้างๆ ตอนนี้กำลังหันมาทำหน้านิ่งสนิทจนคนถามชักสงสัยตัวเอง

....กูกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย.....

“กูก็รู้จักมันเมื่อวันที่กูมาหามึงที่นี่เรื่องไอ้คนที่ตีมึงไง” ไอ้แมนตอบ

....มันก็ใช่นะ แต่มันจะสนิทขนาดไปซื้อของกินมาให้ แล้วยังแบบ...ป้อน...ถึงปากเลยหรือ...เอ๊ะหรือว่าไม่ได้เรียกว่าป้อนหว่า....ชักงง....

“มึงคิดอะไร ไอ้ตาโปน”

....โอเค...นายสติกลับมาบัดเดี๋ยวนี้...

“ก็คนนึงพระเอก อีกคนเด็กแว้น แต่มึงสนิทกว่ากูอีก”
“อิจฉาเหรอ” ไอ้เอกหัวเราะร่วน “โอ๋ มาหาป๋ามามะ”
“เชี่ย! ออกนอกเรื่องถนัดนัก”
“ก็มึงเครียดอ่ะ” ไอ้เอกหัวเราะ
“ก็....เออ....ดิ” คีย์ลูบท้ายทอยเก้อๆ ขณะที่ไอ้แมนส่ายหน้า หันไปชี้บอกให้ไอ้เอกกินต่อ
“แดกให้เสร็จไวๆ เดี๋ยวพยาบาลมาจะโดนด่าอีก กูเล่าเอง”
ไอ้เอกยักคิ้ว จิ้มๆ ผัดซีอิ้วในจานใส่ปาก
“กูมาถามมันเรื่องมึงน่ะแหละ”
แมนเล่า คีย์หันไปมองหน้าคนกินผัดซีอิ๊วที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เพราะกูถามมึงเรื่องคนที่ตีมึงแล้ว แต่มึงไม่บอก เลยกลับมาใหม่ถามมัน”
“แล้วมันตอบมึงหรือไง”
“ไม่ แมร่งกวนตีนสาด ใช้กูอย่างกับกูเป็นคนรับใช้”
คีย์เกือบหลุดถามไปแล้วว่า แล้วมึงทำให้ทำไมก็...นะ...เดี๋ยวจะออกนอกเรื่อง ฟังมันเล่าเหอะ
“วิ่งรับใช้ซื้อของให้มันอยู่ เพื่อนกูก็โทรตามไปขี่รถเล่น”
มีเสียง...เหอะ...ดังมาจากคนข้างๆ แต่ไอ้แมนกลับยิ้มเล็กๆที่มุมปากแล้วเล่าต่อ “ไอ้ห่านี่ด่าซะอย่างกะกูไปฆ่าคนตาย”
“แล้ว....”...เกือบละ เกือบถามแล้วว่า แล้วมึงก็ไม่ได้ไปงั้นสิ....
“กูกลับไปขี่รถยังได้ยินแต่เสียงด่าของมัน โคตรหลอกหลอน ก็พอดีได้ข่าวว่า พวกโต๊ะเจอไอ้คนที่ตีมึง 2 คนแล้ว ...กูก็เลยมาบอกมัน แล้วก็บอกมึงด้วย”

....นี่มันวันไหนเป็นวันไหนกันแน่วะเนี่ย หรือว่าทุกอย่างมันอยู่ในวันเดียวกัน ก็ไอ้แมนมันแบ่งร่างได้นี่หว่า เดี๋ยวก็ไปโผล่ที่นั่นที่นี่.....

“แล้วที่กูมาเนี่ย ก็เพราะเห็นว่า มันอยู่โรงบาลคนเดียวหรอก” แมนสรุปแบบแมนๆ แต่ไอ้คนบนเตียงร้องด่า
“เชี่ย! กูบอกแล้วไงว่ากูอยู่ได้! กลับไปเลย ไอ้คิ้วแหว่ง”
“อยู่ได้ แล้วไหนล่ะเด็กมึงที่มึงคุยนักคุยหนา”
“เขามีเรียน”
“เรียนห่าอะไรตั้งแต่เช้ายันค่ำยังไม่เห็นหัว”

....โอยอยากคันปากถามจริงๆ ว่าแล้วไอ้แมนมาอยู่เฝ้าไอ้พระเอกนี่ทำไมทั้งวัน....

“แล้วจะให้ว่างเหมือนมึงเหรอ สัด!”
แมนเหล่มองจานผัดซีอิ๊วว่างเปล่า เหมือนแก้วน้ำแล้วถามเสียงแหบ ปนนิ่งเหมือนเดิม
“อิ่มหรือยัง”
“ยัง”
“มีผัดไทกุ้งสดอีกห่อกินมั้ย”
“กิน”

คีย์ เอากำปั้นทุบหน้าผากตัวเองเบาๆ

….คนฟังอยากบ้า~~~...
.....เอาวะ มันต้องใช้เวลา เหมือนกูที่ต้องใช้เวลา....
....แต่ทำไมมัน 2 คนดูเนียนๆ ไม่ได้สับสน ไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้เร่งรัดว่าใช่หรือไม่ใช่
....แต่ทำไมกูถึงได้....เฮ้อ.........

เสียงถอนหายใจ ทำให้คนที่กำลังยกจานผัดไทกับน้ำเปล่ามาวางให้คนเจ็บ รวมถึงคนเจ็บหยุดการโต้เถียงหันมามอง
“มีอะไร” ไอ้เอกสวมบทพระเอกทันที พอๆกับไอ้คนสกินเฮดข้างๆ
พอจะส่ายหน้า ไอ้เอกก็รีบชี้นิ้วดักคอ “เล่ามาเดี๋ยวนี้ เรื่องโต๊ะบอลอีกเหรอ”
คีย์เม้มปาก ...ไม่อยากเปลี่ยนอารมณ์ขัดความสุขของคนที่อยู่ข้างหน้าในเวลานี้ แต่ถ้าไม่เล่า ไอ้เอกก็ไม่ยอมเลิกถามแน่ๆ ยิ่งมาเจอกับไอ้แมน ที่เคยโดนมันเดินถามถามนั่นถามนี่ จนกว่าจะเคลียร์ยังจำได้ดี

“เรื่องที่กูกับมึงโดนเม้าท์ว่าเป็นเด็กโต๊ะบอลพวกมึงรู้แล้ว แต่ว่าตอนนี้ มันว่า กูมีเสี่ยเลี้ยงไปแล้ว”
“เสี่ยไหน เสี่ยเล้งน่ะเหรอ” ไอ้แมนทาย
คีย์พยักหน้า ท่าทางกลุ้มๆ
“เชี่ย!” ไอ้เอกด่าทันที
“ทำไมนักศึกษามหาลัยนี้ว่างงานจังวะ”
ไอ้แมนทำเป็นวิจารณ์ แต่ไอ้คนบนเตียงหันมาพาลใส่ “ก็ไม่ต่างจากว่างแล้วไปแว้นหรอกน่า”
คนวิจารณ์เลยส่ายหน้า
“มหาลัยเค้ามีระเบียบเรื่องพนัน เรื่องพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม เค้าเอากูออกได้เลยนะ” คีย์บอกปัญหาค้างคาใจ
“ก็มึงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับโต๊ะบอลจริงๆ นี่หว่า สำนวนคดีก็มี ถ้าเค้าเรียกมึงไปคุย ก็ไปขอให้สารวัตรธงมายืนยันให้”
คีย์พยักหน้า
“นักศึกษาเป็นร้อยๆ คู่ที่อยู่กินเป็นผัวเมีย ยังเห็นเรียนอยู่ด้วยกันได้” ไอ้แมนกอดอกตั้งข้อสงสัย
“ก็เขาไม่กลัว แต่กูกลัวนี่หว่า” คีย์สารภาพ
“แล้วเฮียซาโต้เขากลัวหรือเปล่า” ไอ้แมนถามตรง
คีย์ทำปากเบี้ยวๆ “ไม่เห็นจะกลัวอะไรเลย”
“ก็ไม่ต้องกลัว ถ้าเขาให้ออกเพราะความจริงที่ว่ามึงอยู่กับเฮียซาโต้ ไม่ใช่เสี่ยเล้ง”
ทั้งคีย์และไอ้เอกหันไปมองไอ้แมนทันที
“กูพูดผิดเหรอ” ไอ้แมนชี้ที่จมูกตัวเอง
“มัน...เข้าใจยากไปหน่อย ภาษาเด็กแว้น กูไม่ค่อยเข้าใจว่ะ” ไอ้เอกทำกวนตีนใส่
“ตลอด” ไอ้แมนส่ายหน้า
“กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” คีย์รีบบอก ก่อนที่ 2 คนจะพาออกนอกเรื่อง
“ก็ถ้าเขาสอบมึงขึ้นมาจริงๆ เขาก็ต้องถามว่ามึงอยู่ที่ไหน แล้วถ้ามึงเล่าหมดเปลือกว่า ตอนนี้ มึงอยู่กับเฮียซาโต้ร้านหรู ไม่ใช่เสี่ยเล้งโต๊ะบอล มหาลัยจะยังให้มึงออกมั้ย”
“ไม่รู้ว่ะ” 2 คนยอมรับตามตรง
“ก็....ถ้าต้องออกจริงๆ แล้วจะเป็นไง ก็แค่ย้ายมาเรียนมหาลัยเปิดกับกู จบแล้วก็เอาไปสมัครงาน ต่อโท ต่อเอกได้เหมือนกันแหละ”

ไอ้เอกมองหนุ่มตัวเล็กที่นั่งนิ่ง มองมือตัวเอง
“ตกลง สิ่งที่อยู่ในใจมึงคืออะไรกันแน่ มึงกลัวโดนไล่ออก ลำบากใจที่โดนนินทาในเรื่องที่ไม่จริง หรือจริงแค่เสี้ยวเดียว หรือไม่แน่ใจที่มีแฟนเป็นผู้ชาย หรือกลัวเฮียลำบากใจ”
“ทั้งหมดมั๊ง กูก็ไม่รู้ เมื่อวานที่กูไปมหาลัยแล้วเจอกับเรื่องพวกนี้ กูหนีกลับไปห้อง เฮียก็มาตามกลับบ้าน เขาไม่ได้ว่าอะไรกูสักคำ แค่ขอว่าอย่าหนี กูก็.....”
“ที่จริงมึงกลัวว่าจะทำให้เฮียเดือดร้อน” ไอ้เอกทาย

ดวงตากลมๆ ที่จ้องมองกลับมา ทำให้ อีก 2 คนรู้ว่านี่คือคำตอบที่ถูกต้อง
....ทุกสิ่งทุกอย่างย้อนกลับไปที่การเป็นเด็กที่ถูกส่งต่อจากบ้านหนึ่งไปอีกบ้านหนึ่ง เสียงทะเลาะ และความรู้สึกว่าเป็นภาระของคนรอบข้าง.....

“แล้วมึงจะหนีอีกหรือคีย์” ไอ้เอกถามอย่างหวั่นใจ “มึงหนีจากลุงกับป้า เพราะมึงคิดว่าทำให้เขาเดือดร้อน พอมีปัญหาเพราะไอ้เรื่องไม่จริง มึงก็หนีจากเฮีย”
“กูก็ไม่อยากทำอย่างนี้นะ แต่ว่า....เขาอยู่ของเขาอย่างมีความสุข แต่กูกลับ.....”
“เฮียซาโต้ว่าอย่างนั้นเหรอ” ไอ้แมนขัดคอขึ้น “เห็นกูร่อนไปเรื่อยติดเพื่อนอย่างนี้ กูก็มองเห็นนะว่า ก่อนที่เฮียจะเจอกับมึงเขาต่างกับตอนนี้ยังไง”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ ไอ้เอกออกจากโรงบาล กูก็กลับหอเหมือนกันแหละ” คีย์บอกทั้งที่ในใจ ยังไม่ค่อยอยากเชื่อเลยว่า เฮียจะยอมให้กลับ เพราะทั้งคำพูดและการกระทำในหลายวันมานี้บอกชัดเจนว่า เขาต้องการให้อยู่ด้วย
“กลับไปกลับมาอะไรของมึงเนี่ย” ไอ้เอกเริ่มไม่เข้าใจเพื่อน
“ก็ตามข้อตกลงทีแรกไง กูไปอยู่กับเขาชั่วคราวเพราะว่ามึงอยู่โรงบาล มึงหายก็กลับ”
“กูไม่ได้เกี่ยงหรอกนะ แต่มึงแน่ใจหรือว่าเฮียจะไม่มาตามอีกน่ะ คุยกับเขาให้เข้าใจ ว่ามึงขอกลับมานอนห้องมั่ง อยู่กับเฮียมั่ง”
คีย์พยักหน้า
“มึงนะ บทจะคิดลบขึ้นมา ไหนว่าคนนั้นคนนี้สอนให้ทำดี แล้วทำไมผลออกมาแนวนี้เรื่อยเลย” ไอ้เอกทำท่าเหนื่อยใจ
“กูก็พยายาม”

“ก็พยายามให้มากกว่านี้ เหมือนกูไง” ไอ้แมนบอก “กูเอง ก็พยายามที่จะตัดใจจากมึงอยู่นี่ไง”

คีย์อ้าปากค้าง อดไม่ได้ที่จะหันไปมองไอ้เอก
“กูไม่เข้าใจ มึงพูดอย่างนี้กับกู ต่อหน้าไอ้เอกได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้ ก็กูไม่ได้จีบไอ้เอกนี่นา”
“ก็...” คีย์มองหน้า 2 คนสลับไปมา

...ไม่ได้จีบ แต่มึงเฝ้า เอาใจขนาดนี้น่ะนะ ถึงจะไอ้คนที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้นี่ก็เหอะ รู้จักกันมาเป็นปีๆ เพิ่งเคยเห็นมันออกอาการแบบนี้เป็นครั้งแรก ....

“อีกอย่าง” ไอ้แมนพูดต่อ “กูว่าจะไปอยู่ห้องไอ้เอก แทนมึง”
“มึงอยากมาอยู่ ก็มาอยู่ได้เลยหรือไง” ไอ้เอกหันมาเถียง
“ก็กูจะอยู่”
“กูไม่ให้อยู่กูหยิ่ง”
“งั้นมึงคืนห้องแล้ว มาอยู่บ้านกูมั้ยล่ะ”
“ไม่”
“แล้วมึงจะให้ไอ้คีย์มันหนีเฮียมานอนห้องอีกหรือไง”
“เออ เอางั้นก็ได้ อย่าลืมไปบอกแม่แล้วกัน”
....คือว่า นี่คือบทสรุปแล้วใช่มั้ยฮะ...ผมงง....
“อะไรของมึง 2 คนเนี่ย” คีย์สับสนเหลือกำลัง
.......ปวดหัวว่ะ เรื่องของไอ้ 2 คนนี้ชนะเลิศ ปวดหัวหนักกว่าเรื่องของกู แล้วก็เรื่องของเฮียพีซะอีก.........

คนๆเดียวที่เหมือนเป็นศูนย์กลางของทุกเรื่อง หันมายิ้มรับเมื่อคีย์เปิดประตูครัวเข้าไป ไอ้อาร์ตรู้งานเปลี่ยนตำแหน่งออกมานอกครัวทันที
“กินอะไร”
คีย์ส่ายหน้า เดินมานั่งเท้าคางมองของที่อยู่บนโต๊ะ
“คีย์ เหนื่อยเหรอ ไปพักก่อนก็ได้”
คีย์ลุกขึ้น เดินมึนๆ ไปเปิดตู้เล็กๆ มุมห้องครัว แล้วพึมพัม
“เออใช่ เสื้ออยู่ข้างบนนี่หว่า”
อาการที่เดินเหมือนลอยออกมาจากครัว ทำให้พ่อครัวหันไปล้างมือ ถอดผ้ากันเปื้อนตามออกมา

เข้ามาในห้องแล้วก็กลายเป็นหยุดยืน จนกระทั่งมืออุ่นๆ แตะที่แขน ที่หน้าผาก
“ไม่สบายหรือเปล่า ตัวรุมๆ”
คีย์หันมามอง แล้วกอดเอวหนาไว้หลวมๆ ซุกหน้าพิงอกกว้าง
“กินข้าวแล้วกินยานอนพัก ตื่นมาค่อยอ่านหนังสือ ไม่ต้องลงไปช่วยงานหรอก”
คนที่ซุกหน้าอยู่แนบอกส่ายหน้าไปมา
“คีย์.....”
“ผม...ทำให้เฮียลำบากหรือเปล่า”
อ้อมแขนแข็งโอบกอดจนร่างผอมบางจมหายไปในอ้อมอก
“ไม่ถึงเสี้ยว ของเรื่องไอ้พีหรอกน่า”
เหมือนได้ยินเสียงท้วงจากนอกห้อง
“ทำไมมันวนกลับมาที่ผมทุกทีเลยอ่ะ”
ดวงตาคมกริบตวัดมองมาที่ประตูห้องที่แง้มอยู่  ประตูรีบปิดลงทันที ตามมาด้วยเสียงฝีเท้ากับเสียงด่ากันเองไล่ตามลงไป

“เออใช่” คีย์ทำตาโตเมื่อนึกขึ้นได้ แล้วลดเสียงลงกระซิบบอกคนที่กอดอยู่ “งานโรงเรียนน้องนิด”
คนตัวโตยิ้มกว้าง

-*-*จบตอนที่ 19--*-

อย่าเพิ่งบ่นว่าปวดหัวนะ เพราะคนเขียนก็งงตัวเองเหมือนกัน 5555
ตอนต่อไปมาวันอาทิตย์นะครับ
ไจฟ์ครับ

[samsoon@doll]

จิ้มๆๆๆๆๆๆๆ


2 คนนั้นไปกันเร็วมากๆๆๆๆๆๆๆๆ จะไปร่วมหอกันแล้ว หึหึ ว่าแต่ ทำไมตัดฉับๆๆๆๆๆๆๆแบเน้ 

วันอาทิตอีกต้องนานนะ อิอิ แต่ยังไงก็จะรอ

[iforgive]

แมนกับเอกนี่เนียนเนอะ  แหม ๆ ๆ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
เอกกับแมนมาเร็วเคลมเร็วทันใจวัยรุ่น
คีย์หายสับสนแล้วช่วยพี่ซาโต้จัดการเรื่องพีเถอะ
เจอกันวันอาทิตย์เลยเหรอไจฟ์

[Killua]

คู่นั้นรวดเร็ว เข้าใจง่าย ได้ใจมากๆ เอิ๊กกกๆๆๆ

[hahn]

ตกลง แมน กับ เอก มันจะคบกันแบบ งง ๆ  หรือเปล่าเนี่ย

+1 ขยันมาลงทุกวันแบบนี้ชอบจัง

[หมวยลำเค็ญ]

แมนกับเอก บทจะง่ายก็ง่ายเน๊อะ สรุปว่าเค้าไม่ได้จีบกันชิมิ

[puppyluv]

แมน นายใจมากว่ะ ไอ้คิ้วแหว่ง หุๆๆๆ

[Whatever it is]

คีย์นี่คิดมากดีจริงๆ ฟัีงแล้วปวดหัวแทน หึๆ