หัวข้อ: Never Let You Go

[rellachulla]

อุ๊บบบบส์ แม่เจ้า
คิดเหมือนคีย์นะจะบอก

[pattybluet]

เฮียซาโต้นี่ตลกหื่นนะ 
จิ้มให้ครั้งแรกของน้องคีย์
ปล.คิดเหมือนรีอื่นๆนึกว่าน้องไปนานแล้วซะอีก 

[pita]

หนุกเนาะ อิอิ 

[tuek]

 
แล้วมาอัพต่อนะคะ
+ 1 นะคะ

[konnarak]

ไอ้เราก็คิดเหมือนน้องคีย์
นึกว่าเสร็จเฮียไปตั้งนานแล้วอ่ะดิ   

:z1:ใช่ค่ะ นึกว่าคีย์เสร็จเฮียใหญ่ไปตั้งนานแล้วซะอีก

 

คิดเหมือนกันเลย แต่ก็นะ......   ......สงสัยงานนี้คีย์ไข้รับประทานเเน่ๆๆ



 

[nunamicky]

+1 ค่ะ
เฮียทำไมน่ารักอย่างนี้
อิจฉาน้องคีย์จัง

[spok1234]

คีย์ ระ วัง ไม่ สบาย นะ ^^

[TONG]

สรุปว่านี้เป็นครั้งแรก เฮียดูดีขึ้นมาเยอะเลยอะ นึกว่าจัดไปตั้งแต่ครั้งนั้นแล้วเสียอีก

[Little Devil]

สงสารใครดี

[LoveBaBy]

 

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เฮียใหญ่ กะ คีย์น้อยยยยยยยยยยย

>//<         >//<

[indy❣zaka]

แอร๊ยยยยยยยย
ไม่มีต้องคำบรรยายใดๆ
โฮกกกกกกกกกกกก 

[samsoon@doll]

มารอแต่ตี5เลยวันนี้ อิอิ

[MyTeaMeJive]

^
^
^
โห...
ไร้คำบรรยาย
หลัง 7 โมงนะ
ขอรีไรต์ก่้อนนะ

ไจฟ์ครับ

[kakuro]

 :z13:ไจฟ์ 7 โมงแล้ว
+1 ขอบคุณที่แต่งเก่งมาก
ทำให้หลายคนเข้าใจผิดว่าคีย์เรียบร้อยกับเฮียซาโต้ไปตั้งแต่ครั้งแรก

[lovevva]

7 โมงแล้วค่ะ เข้ามารอ

[samsoon@doll]

7โมงแว้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ มารอ

[tuek]

เข้ามารอเหมือนกันแต่ก็อีกนั้นแหละ
ถึงเข้ามาก็ไม่ได้อ่านอยู่ดีต้องไปทำงานแล้ว
ไว้ตอนเย็นแล้วกัน

[MyTeaMeJive]

(มาแล้วๆๆๆๆๆ)

ตอนที่ 23
 
หลังจากการหายตัวไปอย่างลึกลับ แล้วปรากฏตัวเช้าวันถัดมาด้วยอาการเมาค้างเหมือนเคย ทำให้พี่ชายรู้ว่าถามไปก็จะเจอเชิงเงียบเหมือนที่ผ่านมา
เรื่องของขวัญหนูนิดก็เลยกลายเป็นเรื่องที่รู้กัน ไม่ต้องถามให้เสียเวลา เพราะจะเจอลูกเงียบอีกน่ะแหละ

หลายวันถัดมา เฮียพีคนรูปหล่อสุดชีวิตจิตใจก็เดินหน้าตายุ่งๆ เข้ามาในร้านอาหาร ขณะที่พี่ชายกำลังยืนมองไอ้อาร์ต กับเจ๊มิซา ทำหน้าที่ชิมบลูเบอรี่พาย
“อะไรน่ะเฮีย” ถามไปทั้งที่ก็มองเห็นว่ามันคืออะไร
“บลูเบอรี่พาย”
“เหรอ” เฮียพีเอื้อมมือมาคว้ายัดใส่ปากทีเดียวทั้งอัน
“โห....” ไอ้อาร์ตแกล้งทำตาโตแซว แต่ตัวเองก็ยัดเข้าปากทั้งอันเหมือนกัน
“เฮ้ยอย่าแดกหมด เก็บไว้ให้น้องด้วย”
3 คนหันมาพยักพเยิดให้กัน
“เรามันหมาหัวเน่า 3 ตัว”
“ไม่อ่ะ” ไอ้อาร์ตรีบส่ายหน้า “เฮียพีคนเดียวแหละที่เน่า เพราะเรา 2 คนซัดไปหลายอันแล้ว”
“ไรวะเนี่ย ทำไมผมตกอันดับลงไปเรื่อยๆล่ะ”
เฮียซาโต้ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ หันมายกถาดพายที่เหลือ 5 อันขึ้นสูง “ว่าไงสมาชิก”
“มันนิ่มไปนิดนะเฮีย” เจ๊มิซา ทำหน้าที่เป็นงานเป็นการ “หรือว่าสูตรนี้คุ้กกี้พายต้องเป็นแบบนี้”
ก่อนที่วงสนทนาจะเป็นงานเป็นการกว่าเดิม เฮียพีก็รีบบอก
“เฮีย ผมรับไอ้แมนทำงานที่ร้านดีมั้ย”
“ไอ้แมนยามเฝ้าหน้าร้านเนี่ยเหรอ” เจ๊มิซาทวน
“เออ” เฮียพีบอก ขณะที่เฮียซาโต้ ส่งถาดพายให้ไอ้อาร์ตเอาไปเก็บในครัว ส่วนตัวเองนั่งคุยกับน้องชาย
“มันนึกไง ถึงมาขอทำงาน”
“เอาตรงๆเลยนะ” เฮียพีนั่งหลังตรง เหมือนตัวเองจะสมัครงานเสียเอง “มันบอกว่า ตอนนี้มันย้ายออกจากบ้านมาอยู่ห้องไอ้เอกแล้ว แต่ไอ้เอกมันให้ไปหางานทำ เพราะไอ้แมนมันเรียนมหาลัยเปิดแล้วพอกลางคืนมันก็ขี่มอไซค์ร่อนไปทั่ว”
“เออ...ก็คิดดีสมเป็นพระเอกนี่หว่า”
“ผมก็ว่า ทำไมไม่ไปลองดูที่อื่น บอกตามตรงผมกลัวว่า ตอนที่เราไม่อยู่แล้วพวกมันเองน่ะแหละ จะตามมาตีกันในร้าน”
ทั้ง 3 คนพยักหน้าเห็นพ้อง
“มันบอกว่า ที่ขอมาทำงานร้านนี้ ก็เพราะจะมาเฝ้าคีย์”

เฮียพีบอกแล้วสังเกตอาการพี่ชาย แต่คนที่กลายเป็นจุดรวมสายตากลับนั่งหลังตรงกอดอก
“ให้มันทำงานก็ได้ เฝ้ากะกลางคืนศุกร์ เสาร์ ไอ้หนุ่มจะได้ไปพักผ่อนเป็นเวลามากกว่าเดิม แต่ว่าช่วงแรกนี่มึงต้องมาคุมที่ร้านคอยกันมันด้วย” คำพูดของเฮียซาโต้ทำให้รู้ว่า ใครคือคนที่คุม 2 ร้าน
“นึกแล้วเชียว” ไอ้อาร์ตแสดงความเห็น
“นึกอะไร” เฮียพีหันมาถาม
ไอ้อาร์ตหันมาเอานิ้วจิ้มๆ ที่โต๊ะ “จะเฝ้ายังไงก็ยังอยู่ในสายตาใช่มั้ยล่ะ แล้วคิดเหรอมาเฝ้าจะได้เจอน่ะ เพราะเวลาที่คีย์ออกไปส่งข้าว มันกลับต้องเป็นฝ่ายนั่งชะเง้อมองจากร้านเกม”
“โห ลูกน้องดีเด่น” เจ๊มิซาทำสีหน้าทึ่งจัด
ไอ้อาร์ตเลยหันไปหาเฮียซาโต้ “ดีเด่นแล้วได้ขึ้นเงินเดือนป่ะ”

แต่กลายเป็นว่าคืนวันศุกร์  คีย์เลิกงานที่ร้านอาหารแล้วต้องเดินไปที่ร้านเกม เพราะว่านอกจากไอ้แมนที่นั่งอยู่หลังคอมหน้าร้านแล้ว ยังมีไอ้เอกนั่งหน้าหงิกอยู่ที่คอมพ์อีกตัว
“ไรของมึงเนี่ย” คีย์ทำหน้างงๆ มองคนหน้าหงิก
“ไม่รู้มัน แมร่ง!” ไอ้เอกหันมาเขวี้ยงคำท้ายสุดใส่ไอ้คนที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้  ฟอร์มตั้งใจทำงานจนเว่อร์

เฮียพีเดินลงมาจากห้องชั้น 2 ที่ไว้ซ่อมคอมพ์ พยักหน้าทักทาย แล้วเดินมาเช็คคอมพ์ตัวมุมห้อง  
คีย์หันมามองอาการของเพื่อนแล้วขำ
ไอ้เอกอยากพาลเพื่อนตาโปน แต่ก็กลับพยักหน้าเรียกมานั่งคุย
“ร้านโน้นเลิกแล้วเหรอ”
“เออ..แล้วทำไมมึงไม่กลับห้อง”
“ก็มันบอกให้กูมาอยู่ร้านนี้กับมัน”
คีย์เลิกคิ้วสูง เหมือนรอฟังคำอธิบายต่อ แต่ไอ้เอกหยุดพูด
“ทำไมมึง 2 คนนี่มันประหลาดได้ใจอย่างนี้วะ”
“เออน่า มึงมานั่งเป็นเพื่อนกูก่อน อย่าเพิ่งขึ้นห้อง”
คีย์เลยมานั่งลงที่คอมพ์ตัวข้างๆ ที่ว่างอยู่ “มึงมาตั้งแต่กี่โมง”
“3 ทุ่มดิ เลิกร้านหมอหมาก็มาร้านนี้ อยากอาบน้ำชิบหาย แต่มันไม่ให้กลับ” ไอ้เอกบุ้ยปากไปที่คนสกินเฮดอีกที
คีย์มอง 2 คนทางนี้ แล้วอดไม่ได้ที่จะหันไปหาเฮียพี ท่าทางกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงก่ำ
......เฮียคิดเหมือนผมใช่มั้ยเนี่ย....
“มันเข้าร้านนี้ตั้งแต่ 2 ทุ่ม เลิกตี 5 แล้วนี่กูต้องถ่างตาจนตี 5 กันมันหรือไงเนี่ย”
“ก็ไปนอนในห้องข้างหลังสิ” ไอ้แมนหันมาบอกเสียงแหบๆ
“ไม่อ่ะ กูกลัวผี”
เสียงของไอ้เอกดังพอที่จะทำให้ลูกค้าในร้านตอนนี้พากันหันไปมองหลังร้านอย่างพร้อมเพรียง
“เชี่ย ร้านกูไม่มีผี” เฮียพีร้องด่า ไอ้เอกก็เลยหันไปยกมือไหว้ขอโทษ ส่วนลูกค้าหลายคนทำท่าถอนหายใจโล่งอก

ก็นั่นแหละ คุยกันอีกสักพัก เจ้าของร้านตัวจริงก็เดินมาตาม
“คีย์ กลับบ้าน” ดวงตาสีเข้มหันมาเห็นไอ้เอกที่นั่งอยู่ก็ทักทาย “อ้าว มายังไง”
“มันบอกให้มาอยู่เป็นเพื่อน” ไอ้เอกชี้ไปที่คนคุมร้าน
“กูจ่ายค่าแรงคนเดียวนะโว้ย ไม่ใช่ 2 คน”
“คนเดียวนี่แหละเฮีย” ไอ้แมนบอก “อีกคนน่ะ ให้มันอยู่ในสายตา ไม่งั้นมันหนีไปแรด”

คีย์อ้าปากค้าง เฮียพีถึงกับก้มหน้าหัวเราะกับคีย์บอร์ด แต่ไอ้เอกได้แต่ทำตาเหลือก ชี้นิ้วด่าไอ้คิ้วแหว่ง
“ไอ้ @#$%^&@#$%^$#%$##$%”

น้ำเย็นๆพรมใส่ร่างผอมบาง แต่คีย์ก็ยังขำไม่เลิก จนคนที่กำลังล้างหน้าแปรงฟันอยู่ใกล้ๆ สงสัย
“คู่นี้มันเป็นอย่างนี้มานานหรือยัง”
“ตั้งแต่ผมกับไอ้เอกโดนตีแล้วอยู่โรงพยาบาลน่ะแหละฮะ วันที่ผมเอาเงินค่าห้องไปส่งให้ แล้วเจอมัน 2 คนผมยังงงเลย มันพูดกัน ด่ากัน เอาใจกัน แล้วก็บอกว่าไม่สนใจกันตลอดเวลา ปวดหมอง”
“แต่ก็ดีแล้ว ที่ไอ้แมนจะมีหลักยึด”
พี่พูดอย่างมีหลักการ ขณะที่ก้าวเข้ามายืนซ้อนหลัง ช่วยล้างฟองสบู่ให้
“แต่มันเหลือเชื่อเลยจริงๆ ที่ไอ้เอกทำตามที่ไอ้แมนบอกเนี่ย”
“แล้วก่อนหน้านี้ไอ้เอกเป็นยังไง”
คีย์ยิ้มกว้าง “มันก็แรดอย่างที่ไอ้แมนบอกจริงๆ แหละ ผมบอกพี่แล้วไม่ใช่หรือฮะว่า มันจะพาหญิงมานอนห้องเวลาที่ผมไม่อยู่อ่ะ”
พี่หัวเราะเบาๆ ขณะที่คีย์หันไปกดครีมอาบน้ำแล้วถูให้พี่
“ไอ้แมนก็ลอยไปเรื่อยๆ ตามก๊วนเพื่อนเหมือนกัน”
คีย์ฟอกสบู่ให้พี่ขณะที่เอียงคอนึก
“มัน 2 คนจะเปลี่ยนตัวเองได้จริงๆเหรอ”
พี่ล้างสบู่ของตัวเอง แล้วหันไปเช็ดคว้าผ้าเช็ดตัวให้น้องก่อน
“จะเปลี่ยนได้หรือไม่ได้ แต่อย่างน้อยวันนี้มัน 2 คนก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้น รู้จักการรอมชอมมากขึ้นใช่มั้ย”
คีย์ยังคงยิ้มสนุกขณะที่สวมกางเกงนอน
“นึกอะไรอยู่ ตัวเจ้าเล่ห์”
“ก็นึกถึงที่เมื่อกี้ไอ้แมน ด่าไอ้เอกว่าแรดอ่ะ มันเป็นคำที่ผม ไอ้อ๋องหรือไอ้เบิร์ดไม่เคยนึกถึงไอ้เอกมาก่อนเลยนะ แต่พอมันออกมาจากปากไอ้แมน กลับรู้สึกว่า ใช่เลย”
เฮียส่ายหน้า ขยี้ผมยุ่งเบาๆ “ไปอ่านหนังสือเถอะนักเรียน”
“พี่ละ”
“ดูบอลสิ คืนวันศุกร์นะ”
“จะคืนไหนพี่ก็ดูบอลเหมือนกันน่ะแหละ” คีย์ทำตาขวางแก้มป่อง คนที่กำลังจะก้าวออกจากห้องนอนเลยหันมาหยิกแก้ม
“อิจฉาเหมือนจริงนะเนี่ย”
คีย์หัวเราะก๊าก “พี่ก็อย่ารู้ทันดิ”

ตอนที่นั่งดูฟุตบอลจู่ๆ ความคิดที่พยายามมองข้ามไปมันก็กลับมาวิ่งวนอยู่ในหัว
....น้องไม่เคยหวง ไม่เคยห้ามอะไรกูสักครั้งเลยนี่นา....
….โอเค ไอ้เวลาที่จะนอนด้วยกัน แล้วเขาบอกว่าไม่ อันนั้นมันก็ใช่ แต่หมายถึงอาการหวง ห่วงแบบที่ไอ้เอกกับไอ้แมนเป็นอยู่ตอนนี้ หรืออาการที่พี่มองส่งน้องขึ้นรถแล้วมองตามไปแบบนั้นน่ะ .....ไม่เคยเลยสักครั้ง....
......เอ๊ะหรือเคย ตอนที่เขาเข้าใจผิดเรื่องกล่องใส่ที่คาดผม...อันนั้นไม่น่าใช่นะ...แล้วหลังจากนั้นหล่ะ...

-*-*-

“พี่ เจ๊เบลบอกว่าคิดถึง เมื่อไหร่พี่จะไปส่งข้าว” คีย์เปิดประตูร้านเข้ามาด้วยสีหน้าระรื่น ล้อเลียนเต็มที่
....อันที่จริงเขาอารมณ์ดี หัวเราะได้ พี่ก็น่าจะมีความสุขนะ แต่แบบ....มาอารมณ์ดีเพราะมีหญิงฝากความคิดถึงมาให้พี่เนี่ยนะ.....
บอกเสร็จก็ขออนุญาตออกไปคุยกับไอ้เอก ที่หน้าร้านเกม ทิ้งไอ้อาร์ตทำหน้าตาล้อเลียน

“กูว่าปิดเทอมจะกลับบ้านไปหาแม่สัก อาทิตย์นึงนะเนี่ย กลับต้องมาเฝ้าไอ้หัวเกรียนทำงาน” ไอ้เอกยืนบ่นอยู่หน้าร้าน
คีย์ทำได้แค่หัวเราะ “แล้วตกลงมึงต้องซ่อมรวดเลยหรือ”
“เออ” ไอ้เอกพยักหน้า
“พวกมึงนิติเหมือนกัน น่าจะช่วยกันติวได้”
“ได้ที่ไหนล่ะ มันน่ะ ปี 3 เพราะเรียนมา 3 ปี แต่วิชาที่มันลง บางตัวยังเป็นของปี 1 อยู่เลย”
“อ้าว...” หนุ่มหน้าใสทำเสียงประหลาดใจ แล้วนึกขึ้นได้ “นี่เองที่เขาว่า มหาลัยเปิดเรียนง่ายจบยาก”
ไอ้เอกยักไหล่ “ที่จริงแล้วบ้านมันมีเงินน่ะนั่น แต่ตัวมันกลับเหี้ยเอง”

คีย์ยิ้มฟังไอ้เอกนินทาคนที่ช่วยเฮียพีทำคอมพ์ในร้าน
เสียงมอเตอร์ไซค์ดังลั่นบนท้องถนน ทำให้เฮียพีเดินออกมาเรียก
“เข้ามาคุยข้างใน”

คีย์ส่ายหน้า “ผมขอพี่ออกมาแป๊บเดียว”
รถมอเตอร์ไซค์กลุ่มใหญ่ผ่านไป ขณะที่ผู้ชายอีกกลุ่มเดินมาที่ร้านอาหาร
เฮียพีกับไอ้แมนก้าวออกมาจากร้านเกมทันที
เฮียพีเดินตรงเข้าไปทักทาย แล้วพาเข้าไปในร้านอาหาร ขณะที่ไอ้แมน พยักหน้าเรียกคู่หูเข้าร้านเกม

---จบตอนที่ 23---

ฝนพรำๆ รักษาสุขภาพนะครับ
เป็นห่วงจริงๆนะเออ

ไจฟ์ครับ

[samsoon@doll]

จิ้มๆ


เฮียแอบน้องใจที่น้องไม่หึง หวงตัวเอง แบบนี้ต้องปล้ำบ่อยๆค่ะ

[roseen]

 :angry2:อย่ามาตีกันหน้าร้านนะเฟ้ยยยยยย

[anajulia]

งุงิ
อิเฮียใหญ่ หาเรื่องคิดให้เป็นเรื่องอีกแล้วมั้ย? 
คนเราก็เนอะ หึงก็ไม่ชอบ ไม่หึงก็คิดว่าไม่รัก บร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแต๊

ของฝากไจฟ์ค่ะ
“มันเข้าร้านนี้ตั้งแต่ 2 ทุ่ม เลิกตี 5 แล้วนี่กูต้องถ่างตาจนตี 5 กันมันหรือไงเนี่ย” (กับมันหรือไง)

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
เออนะคนเราไม่หึงก็หวั่นไหว
เฮียซาโต้โตแล้วมั่นใจในตัวเองมั่นใจในความรักหน่อย
ว่าแต่จะเกิดเรื่องไรเปล่าค้างๆชอบกล
ปล.อากาศเปลี่ยนแต่รักเราไม่เปลี่ยนจะมาคอยทุกเช้านะ ไจฟ์กับทีก็รักษาสุขภาพด้วย เป็นห่วงทีน่ะ

[indy❣zaka]

ขำคู่แมนกับพระเอกอ่ะ

แต่ดูท่าทางพระเอกจะกลายเป็นนายเอก ก็งานนี้ล่ะวะ

[lovevva]

 :เฮ้อ:เฮียใหญ่เริ่มมีกังวลซะแล้ว ว่าคีย์ไม่หวง ไม่ห่วงตัวเอง
คีย์รีบทำให้เฮียใหญ่มั่นใจด่วน ก่อนที่เฮียใหญ่จะคิดมากจนหัวล้านซะก่อน
ปล.ชอบคู่แมนกับเอกจริงๆ

[BeeRY]

เฮียอย่าคิดเยอะ กลัวจะวางแผนพิสูจน์ความรักจากน้องเลยอะ
เดี๋ยวน้องเสียใจ งอนเตลิดเปิดเปิงไปซะงั้น
แต่ใครจะรู้ว่าน้องก็แอบหวงอยู่น้า
หลังๆมานี้คู่แมนกะเอกขโมยซีนนะเนี่ย ขำคู่นี้ตลอดเลย น่ารักแบบแปลกๆ
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าา

[@StaR@]

เฮียอย่าคิดมากไปเลยที่น้องไม่หึง
ไม่ได้หมายความว่าน้องไม่รักน่ะ
แต่คิดว่าเพราะน้องเชื่อใจเฮียมากกว่า
ส่วนแมนเอกนี่เป็นอะไรที่ฮาเหมือนกัน
ช่างรู้ทันกันจริงๆคู่นี้
 

[nunamicky]

คู่ของเอกกับแมนนี่ก็น่ารักดีเนอะ

[puppyluv]

ไม่หวง ไม่ห้าม ใช่ว่าจะไม่รักนะ
เฮียตัวใหญ่ใจม่ายปลาซิวน่า นะ

[hahn]

 อ่าน 2 ตอนรวด เฮียทำไรน้องอ่ะ 555

ส่วนคู่แมนกะเอก ตกลงแมนเอาจริงอ่ะ

[a_tapha]

ขอบคุณค่ะ  พี่คิดมากเรื่องน้องไม่หึงไม่หวงตัวเอง  ฮ่า ฮ่า เด็กจริงอะไรจริง