หัวข้อ: Never Let You Go

[tuek]

ชอบคู่นี้ที่สุดเลย

[indy❣zaka]

ตูเครียดแทนเฮียใหญ่เลย

คีย์เอ๊ย คิดเองเออเองได้อีกอ่ะ

[spok1234]

รอ ค้าบ รอ วัน อา ทิตย์

รอ แมน กะ เอก มาก ๆ งะ

[love2y]

คีย์เอ้ยยยยยยยยย อย่ามโนไปเองซิ ขี้หึงนะเราน่ะ หุหุ

ว่าแต่.........คุณไจฟ์คะ วันอาทิตย์เลยเหรอคะ ....... 

[PeeYaR]

น้องทั้งหึงทั้งหวงสมใจเฮียแล้วสิ
555

[pita]

แหม น้องคีย์ หึงซะแระ อย่างงี้ต้องนอนคุย
ถึงจะรุเรื่องเนาะพี่ไจฟ์

[samsoon@doll]

แวะมาเที่ยว อิอิ

[kakuro]

 :z13:รีบนมาแต่เช้า
วันนี้วันหยุดอัพนิยายของไจฟ์
แต่พี่อยากอ่านต่อ

[puppyluv]

มา+1 ให้เชฟต้มยำปลาสิงโต เดอะ สตาร์ 'กะโห้น้อย'
วันอาทิตย์เจอกานนนน 

[lovevva]

คีย์หึงแล้ว :z1:สมใจเฮียยัง

[TONG]

คิดเองเออเิองตลอดอะ

[Whatever it is]

ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[nongrak]

ชอบมากเลยน่ารักค่ะ
ชอบคีย์ และเฮียซาโต้ด้วย
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

[konnarak]

คีย์หึงเฮีย 

 สมใจเฮียเเล้ว   

[LoveBaBy]

อ๊ากกกก ขาดตอนๆ
คีย์น้อยนี่จิ้นเก่งจริง อิอิ
เฮียเท่มาก "มีอะไรบอกให้ถาม" เค้าชอบคำนี้ ^^
และคนที่เคลียร์ทางให้ตลอด เฮียพี น่ารักอ่ะ อิอิ

รอวันอาทิตย์ๆๆ จ้า

[namtaan]

ตกลงเฮียซาโต้เป็นตำรวจใหญ่ปลอมตัวมาใช่มิ เลยชื่อเฮียใหญ่
ส่วนเจ๊หงส์ เป็นผู้หมวดสาว ที่ต้องติดต่อกับเฮียใช่ป่าว 
เสี่ยเล้ง ก็เป็นผู้มีอิทธิพล ที่ให้ความร่วมมือกับทางการนั่นเอง 

ท่าทางตรูจะดูละครมากไปเหมือนน้องคีย์กับพระเอกละ 

ฉะนั้นน้องคีย์น้อยอย่าคิดมากนะลูกนะ

อ่านเรื่องนี้แล้ว อยากรับน้องคีย์มาเป็นลูกจริงๆ ถ้าน้องคีย์ยอม แล้วเฮียจะยอมมั้ยนะ!

ส่วนแมนกับเอกเนี่ย มันยังไง มันก็ยังงั้น แหม มันช่างเหมาะกันจริงจริ๊งงงงงงงงงงงง

บวกเพิ่มยังไม่ได้ละ บวกให้พี่ทอมกับน้องชุนไปแล้ว
ขอฝากไปสองจุ๊บแทน เผื่อน้องข้างใจของไจฟ์ด้วย หุหุ จุ๊บให้ด้วยนะจ๊ะ 

[nongrak]

มาอ่านอีกรอบ ชอบคีย์น่ารัก

[MyTeaMeJive]

(ต่อนะครับ)

ตอนที่ 25

เหล่าชาวคณะมาพร้อมหน้าช่วยกันมือเป็นระวิงตั้งแต่เที่ยง งานล้นครัวออกไปถึงด้านหลังร้าน เพราะเฮียซาโต้ยืนยันว่าเปิดร้านรับลูกค้าตามปกติ  
“ก็แค่ทำอาหารสำหรับ 50 ที่ปิดร้านทำไม”
พ่อครัวตัวจริงว่าอย่างนั้นนะ
พอมีลูกค้าเข้าร้าน ไอ้อาร์ตก็รับคำสั่งตามปกติ
พ่อครัวก็หันไปทำอาหารให้ลูกค้านั่งร้านตามปกติ
จนกระทั่ง 6 โมงเย็นคนที่บ้านงานถึงมารับอาหาร ตอนนั้นแหละคนหน้าร้านถึงได้เห็นถาดอาหารมากมาย แร็ปไว้อย่างดีลำเลียงขึ้นรถออกไป
เสร็จแล้ว ทั้งหมดถึงได้หันมากินข้าวกัน
“เอาเรื่องเหมือนกันนะ” ไอ้อ๋องแฮมสเตอร์ บอกทั้งที่ข้าวเต็มปาก เพราะต้องไปเข้ากะที่ร้านพิซซ่าต่อ
“จะไปทำงานต่อจริงๆน่ะ” คีย์หันมาถามด้วยความเป็นห่วง
“ฮื่อ...ปิดเทอมรีบทำรีบเก็บ กูปีสุดท้ายแล้ว กิจกรรมทางสังคมเยอะ เงินทั้งน้าน..”
“ดีแล้ว” เฮียพีพูดเรียบๆ จ่ายเงินค่าจ้าง
งานแค่ไม่กี่ชั่วโมง ค่าจ้างไม่เท่าไหร่ แต่ทั้งคนจ้าง คนถูกจ้างทำงานกันไม่มีต่อรอง เกี่ยงงอน
ไอ้อ๋องรับเงิน แล้วหันไปคว้าแก้วน้ำ ดื่มอึกๆ “ไปแล้วครับเฮีย ขอบคุณครับ”

ไอ้อ๋องก้าวออกไปจากครัวแล้ว
แต่ว่า.....มีใครบางคนที่มองตามหลังไอ้อ๋องออกไปด้วย
แล้วเขาก็ไม่รู้ว่า มีอีก 2 คนที่จับตาท่าทีของเขา
.....คีย์กับไอ้เอก แอบหันมามองหน้ากันเงียบๆ....

กินข้าวเสร็จ แต่ไอ้เอกยังหาเรื่องช่วยคีย์เก็บร้าน
“มึงเป็นอะไร”
คีย์หันมามองคนถาม แล้วเหลือบตามองคนตัวโตที่ยืนกล้ามใหญ่คับห้องครัว ทั้งที่ปกติแล้ว จะออกไปสูบบุหรี่คุยอยู่กับใครไม่รู้ที่หลังร้าน
“เปล่า”
“เปล่าห่าอะไร มึงอึมครึมมาตั้งกะเที่ยงที่กูมาแล้ว”
“เออ ช่างกูเหอะ...ตกลงมึงจะกลับบ้านไปหาแม่เมื่อไหร่เนี่ย” คีย์เปลี่ยนเรื่องคุย
“วันอาทิตย์นี้มั้ง รอไอ้ห่านั่นสอบเสร็จ”
...ไม่ต้องบอกมั้งว่าไอ้ห่านั่นคือใคร...
“มันจะไปด้วยหรือไง”
“เออ” เสียงเออเนี่ย ประชดประชันสุด จนคีย์ต้องอมยิ้มขำ
“ไปกี่วัน”
“5 วัน” ไอ้เอกตอบเพื่อนแล้วหันมาหาเฮีย “ไปร้านเกมแล้วนะครับ”
คีย์พยักหน้ากับผ้าเช็ดโต๊ะ ไม่ได้มองเพื่อนที่เดินออกไปจากครัว
แต่ก่อนไป ไอ้พระเอกก็ยังไม่วายหันมาหาเฮียซาโต้
“สู้ๆเฮีย”

“ไรวะ” ได้ผล คีย์เงยหน้าขึ้นมามอง  
 ไอ้เอกทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ “กูไง กูยังมีภารกิจต้องไปหาเรื่องทะเลาะฆ่าเวลากับไอ้ห่านั้นต่อ”
พอถูกทิ้งไว้ในครัว เพราะทุกคนพากันรู้งานหนีหายไปหมด คีย์หันซ้ายหันขวา
“ผมไปอ่านหนังสือนะ”
พี่ที่กำลังชิมซุปในหม้อหันมาพยักหน้า กำมือทุบที่ไหล่หนาเบาๆ
คีย์หันมามอง เดินเหมือนย่องเข้ามาด้านหลัง
มือเล็กๆดึงกำปั้นของเฮียออก แล้วบีบนวดให้
รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมุมปากสวยของคนที่ยืนอยู่หน้าเตา
“ขอบคุณครับ”
คีย์ก้าวถอยมายืนเก้อๆ เมื่อพี่ตักซุปใส่ถ้วย ยื่นส่งให้ไอ้อาร์ตที่ยืนรออยู่ที่ช่องหน้าต่างส่งอาหาร
พี่หันมาดึงข้อมือขาวให้ตามมานั่งคร่อมบนตักหันหน้าเข้ามาหา
คีย์สวมกอดแล้วพิงอกกว้าง ฟังเสียงหัวใจ รับรู้สัมผัสอุ่นเมื่อพี่โอบไว้ทั้งตัว
“ดีขึ้นมั้ย” เสียงต่ำๆถาม
คีย์พยักหน้า แล้วเงียบ
“รู้มั้ยเวลาที่พี่กอดคีย์แล้วคีย์เงียบไปแบบนี้ พี่มักคิดว่าคีย์หลับไปหรือเปล่า”
คีย์ขยับตัวนั่งตรง “เหรอ ไม่ได้หลับนะ”
“ก็คีย์จะนิ่งมาก จนเหมือนหลับ”
“แล้ว...เป็นไง” คิ้วบางเริ่มขมวด
“ก็ดีแล้ว คิดอยู่ในอกพี่ ดีกว่าคิดไปเก็บของไป”
คีย์ถอนหายใจ ทิ้งตัวเข้ามากอดเอวหนาไว้
“เบื่อหรือเปล่า”
“ไม่หรอก เราต่างก็ต้องเรียนรู้กันไง”
“งั้น...ผมหลับจริงๆได้มั้ย”
“ได้”
“มีลูกค้าค่อยลุกใช่มั้ย”
“ไม่ต้องก็ได้ ให้ไอ้อาร์ตมาทำ”
มีเสียงร้องเฮ้ย! ดังผ่านมาจากช่องหน้าต่างส่งอาหาร คีย์หัวเราะแล้วหลับตา
.........อุ่น.......
“พี่ฮะ”
“อืม”
“งอนไร้สาระนี่มันเหนื่อยเหมือนกันเนอะ”
พี่ก้มหน้ายิ้มให้คนที่หลับตาผ่อนลมหายใจ

--*-*--

เฮียพีมองซ้ายมองขวา ทำท่าทางไม่ค่อยมั่นใจเข้ามานั่งตรงข้ามพี่ชายที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในร้าน
“เฮีย”
“อือ”
“ผม...ขอเงินซื้อทาวเฮ้าส์ได้มั้ย”
พี่ชายเงยหน้าจากหนังสือ “เอาแถวนี้หรือ”
“อือ ได้มั้ย”
พี่ชายพยักหน้าง่ายๆ เหมือนน้องชายขอเงินไปซื้อขนมที่เซเว่น
“ไปดูให้ดีว่าอยากได้แบบไหน เลือกได้แล้วมาเอาเงิน”
“ผมอยากได้แบบที่มีบริเวณ พอให้เด็กขี่จักรยานเล่นหน้าบ้านได้”
พี่ชายถึงกับปิดหนังสือ ไอ้อาร์ตกับเจ๊มิซา หันไปมองหน้ากัน คือทีแรกคิดว่าน้องชายอยากแยกบ้าน จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม น้องชายก็ไม่ใช่เด็กอายุ 18 แล้วนี่ แต่พอมีคำนี้เข้ามาก็ต้องหยุดคิดกันก่อน
“เด็ก” พี่ชายทวนยิ้มๆ
“ก็...เขาอยู่หอพักกันตามลำพัง” คนรูปหล่อบอกเหตุผลไปก้มหน้ามองมือตัวเองไป “จะขอเฮียซื้อคอนโดฯ ก็กลัวเหมือนในข่าว ถ้าเป็นทาวน์เฮ้าส์แถวนี้ เขาจะได้ไม่ต้องเดินทางไกล แล้วก็อยู่กันแค่ 2 คน แต่มันก็ราคาหลายล้าน”
ประโยคท้ายนี่แหละ ที่ทำให้คนฟังถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“งั้นมึงต้องไปถามเขาก่อนว่า เขาจะเอามั้ย”
“เฮียไปถามให้สิ”
“ไม่ละ เรื่องนี้มึงต้องถามเอง”
“น่านะ เฮียถามให้ทีสิ”
น้องชายพยายามอ้อนเต็มที่ แต่พี่ชายกลับกุมขมับ
“มึงต้องไปถามเอง ไม่งั้นมันก็กลายเป็นกูซื้อให้หน่อยน่ะสิ”
“ก็...เออ”
“พี....” พี่ชายลากเสียง
“นะ เฮีย ก็ซื้อให้หลานไง”
พี่ชายถอนหายใจหนักๆ แล้วย้ำคำเดิม ขณะที่ประตูร้านเปิดออก
“มึงต้องไปคุยกับเขาเอง” ดวงตาสีเข้มเบนไปหาคนตัวเล็กที่ก้าวเข้ามา “วันนี้กลับเร็ว”

คีย์มองท่าทีของคนที่นั่งคุยกันอยู่แล้วบอกเบาๆ
“ไอ้เอกกับไอ้แมนกลับมาวันนี้ ผมไปหามันนะ”
ไปคุยกับไอ้เอกน่ะพี่สนใจที่ไหน แต่ต้องไม่ลืมว่า กับไอ้แมนเนี่ยไม่เหมือนกัน
“ค่ำๆไอ้แมนมันมาทำงานไม่ใช่เหรอ”
“ฮะงั้น....ผมรอคุยกับมันตอนค่ำก็ได้”
คีย์บอกแล้วหันกลับขึ้นมาบนห้อง เปลี่ยนเสื้อแล้วกลับลงไปทำงาน
“คีย์อยากอยู่ทาวเฮ้าส์มั้ย”
คีย์ทำท่านึกแล้วส่ายหน้า พี่เลยขยี้ผมเบาๆ
“ไม่รู้ทำไม ไอ้เรื่องอนาคตแบบนี้น่ะ มันไม่เคยอยู่ในหัวผมเลยนะ”
“แล้วเรื่องอะไรที่อยู่ในหัว”
“ใช้เงินให้น้อยที่สุด ไม่มีหนี้”
“เออ พี่ว่าจะถามหลายครั้งแล้ว คีย์ให้เงินลุงกับป้าเดือนละเท่าไหร่”
“3 พัน”
พี่หยุดทำงาน หันมามอง “คีย์ให้ลุงกับป้าเดือนละ 3 พันแล้วมีค่าห้องอีกเดือนละพันห้า แล้วที่เหลือนี่มันพอใช้ได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้ ข้าวโรงอาหารมหาวิทยาลัยไม่เท่าไหร่หรอก”
คนตัวโตในครัวถึงกับกลุ้มใจ
“พี่ไม่ได้สอนให้ไม่รู้คุณคน แต่การให้แบบนั้นน่ะ มันเท่ากับทำร้ายตัวเองชัดๆ”
“ไม่หรอกน่า มีน้อยก็ใช้น้อยไง”
อ้อมแขนใหญ่โอบกอดไว้จนจมหาย
“ผมยังคิดเลยว่า พี่น่ะตามใจผมเกินไป เดี๋ยวเสียคนขึ้นมาทำไง”
“เออ..เสียคนไปเลย” พี่บอกแล้วก้มลงหอมที่ผมอ่อนนุ่มเต็มปอด “รบกวนเสียคนหน่อยเหอะ”

พอใกล้ร้านปิด คีย์ก็ออกมานั่งคุยกับไอ้เอกที่หน้าร้านเกม
“เป็นไงมั่ง”
“ไอ้ห่ามันมึน จนกูปวดประสาท”
คีย์หัวเราะเสียงดัง
“เอายาแก้ปวดมั้ย”
“สัด!”
“โห...เพื่อน ท่าทางจะปวดหัวจริง” คีย์เข้ามากอดคอ นั่งข้างๆที่เก้าอี้ยาว แต่ไม่ลืมหันไปพยักหน้ากับคนเฝ้าร้านเกม ที่เปิดประตูออกมาทักทาย
“พ่อกับแม่สบายดีมั้ย”
“ดี มีความสุขดี บ้าบอตามไอ้ห่าไปด้วยจนกูไมเกรนขึ้น”
....ท่าทางจะเข้ากันได้ดีผิดคาดนะเนี่ย คีย์หัวเราะร่วน...
ไอ้เอกเลยพูดอย่างนึกขึ้นได้ “มีพี่ที่ขายตลาดนัดกลางคืนเขาให้เช่าช่วงพื้นที่ คืนศุกร์เสาร์ ไอ้อ๋องมันเลยชวนไปขายของกัน มึงไปมั้ย”
คีย์ไม่แน่ใจ หันไปมองประตูร้านอาหารที่เปิดกว้าง
“ขอถามพี่ก่อน”
“เขาหวงเหรอ”
“ก็....มันเป็นเรื่องที่ควรถามเขาก่อนนี่ กูอยู่กับเขา”
ไอ้แมนที่ยืนสูบบุหรี่ฟังเพื่อนรักคุยกัน ส่งเสียงหัวเราะเหมือนแซว
“หัวเราะห่าอะไร”
“หัวเราะห่าที่มันนึกอยากทำอะไรก็ทำไง”
“สัด ด่ากูได้ทั้งวัน” ไอ้เอกหันไปทำปากยื่นใส่ไอ้แมนทันที

เหมือนเป็นสัญชาตญาณ คีย์หันไปหาเฮียพี ส่งรอยยิ้มเจืออาการหัวเราะแบบไม่มีเสียงให้กัน

“ก็ถ้ามึงรู้จักแรดให้น้อยลงกูก็คงรักมึงไปแล้วหล่ะ”
“เออ ไม่จำเป็นต้องรักกูหรอก รักคีย์ของมึงไปเหอะ”
“เออ กูรักคีย์ แล้วไง”
คีย์ถึงกับเหวอ ...ไอ้ 2 คนนี้มันเริ่มพูดภาษาที่มีแต่มัน 2 คนเข้าใจอีกแล้ว
“เสียใจด้วยนะ คีย์ไม่ได้รักมึง”
“อย่างกับน้องๆ ทั้งหลายที่มึงพามาห้องจะรักมึงงั้นแหละ”
“กูก็ไม่ได้กอดลมแล้วกัน”
“แต่มึงก็กอดกูนอน ทั้งที่มึงเพิ่งเอากับพวกนั้นเสร็จ”
“แล้วมึงให้กูกอดทำไมล่ะ”
“แล้วมึงอยากกอดกูทำไม”
เงาร่างสูงใหญ่ก้าวออกมาจากร้านอาหาร ยืนฟัง
“มึง 2 คนเถียงอะไรของมึงวะเนี่ย”
คนที่เพิ่งออกมา ไม่คุ้นเคยกับประโยคพิสดารแบบนี้ คีย์เลยหันมาสรุปเฉพาะประเด็นสำคัญให้ฟัง
“ไอ้อ๋อง คนที่อยู่พิซซ่าน่ะฮะ มันจะไปขายของตลาดกลางคืน คืนศุกร์เสาร์ ผมไปช่วยเพื่อนได้มั้ยฮะ”
เฮียซาโต้หันไปมองน้องชาย
“ตรงสนามกีฬาน่ะเหรอ”
แหล่งคนทำงานกลางคืน ขายของได้ตลอดทั้งวันทั้งคืน
ไอ้เอกรีบพยักหน้า
“ไม่มีอะไรมั้งเฮีย” เฮียพีบอก “แล้วอีกคนล่ะ”
“อ๋อไอ้เบิร์ดมันต้องอยู่เวรกลางคืนที่เซเว่นอยู่แล้วไงเฮีย ไอ้อ๋องเลยชวนผมกับไอ้ตาโปน เพราะว่าเลิกงานเวลาใกล้ๆกัน”
“คีย์น่ะมันจะไปช่วยเพื่อนหาเงินเรียน แต่อีกคนน่ะไปแรดอ่อยสาว”
ไอ้แมนแทรกนิ่งๆ ตามฟอร์ม
“สัด มึงไม่โยงด่ากูสักเรื่องได้มั้ยเนี่ย”
รถไอศกรีมวอลล์แล่นผ่านมา ไอ้เอกร้องเรียกทันที
“กูเอาแม็กนั่มนะ ตาโปนมึงเอาอะไร”
“มึงน่ะจุดสี่สี่เหอะ” ไอ้แมนย้อนให้ แต่ก็เดินไปที่รถไอศกรีม นอกจากหยิบแมกนั่มตามที่ไอ้พระเอกร้องสั่งแล้ว ยังมาแจกจ่ายเหล่าเพื่อนเด็กแว้นที่เข้ามาล้อมรถจนเหมือนรถไอศกรีมโดนปล้น
แมนส่งแบงค์พันให้เพื่อนแล้วถือไอศกรีมมาส่งให้ไอ้เอกกับคีย์ที่หน้าร้าน

“ขนาดด่า มึงยังไม่สำนึกเลย”
“เออ กูไม่ได้ดีเหมือนคีย์นี่”

เฮียซาโต้มีอาการหางตากระตุกทันที แต่ทั้งเฮียพี กับ คีย์ ต่างรีบส่งสัญญาณมือว่าอย่าเพิ่งโกรธ

“แน่นอน”
“แต่คีย์น่ะเป็นเด็กเฮียซาโต้ มึงไม่ดีกว่าเฮียก็อย่าหวัง”
“ก็ไม่ได้หวัง กูก็แค่รักคีย์”
“สัดเอ๊ย”
“แล้วมึงมานั่งทำอะไรเนี่ย ไม่ไปแดกข้าว”
“กูรอคุยกับคีย์ดิ มึงน่ะพาเสียเรื่อง”
“คุยเสร็จหรือยัง”
ไอ้เอกหันมาถามคนที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ “เสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้วมั๊ง พี่อนุญาตแล้วนี่”
ไอ้แมนหันไปหาเฮียพี “เฮีย ผมเอาไอ้สัดนี่ไปแดกข้าวก่อนนะ”
“เออ” เฮียพีอนุญาตแบบขำๆ
ไอ้เอกลุกขึ้น “แดกอะไร” ถามไปแมกนั่มในมือยังแทะไม่หมดเลย
“บะหมี่ตรงหัวมุมถนนนั่นแล้วกันกูต้องกลับมาทำงาน”
“เออ...กูเอาบะหมี่ 2 ก้อนได้มั้ย”
“แดกเยอะจริง”
“ได้มั้ยล่ะ”
“เออ มึงแดกได้กูก็เลี้ยงได้แหละ”

พอ 2 คนเดินห่างออกไป เฮียซาโต้ก็หันไปหาน้องชาย “อะไรของมันน่ะ”
เฮียพีอธิบายยิ้มๆ “ไอ้แมนมันรักคีย์ จะมาเฝ้าคีย์ แต่บังคับให้ไอ้เอกมาเฝ้ามันอีกต่อหนึ่ง”
พี่ชายทำหน้าตางง ๆแล้ว พยักหน้า เรื่องนี้รู้แล้ว แต่ว่า...... “คู่แข่งกูคนนี้..”
“ไม่ใช่สักหน่อย” คีย์ขัดขึ้นพร้อมลุกขึ้นยืน เดินหน้างอกลับขึ้นมาที่ชั้น 4

-*-*-*จบตอนที่ 25-*-*-*

ถ้าเหงาๆ ว่างๆ แวะไปห้องจบแล้วกันนะ อิอิอิ

ไจฟ์ครับ

[indy❣zaka]

จิ้มมมม 

เฮียกะคีย์ ยังหวานแหววจี๋จ๋าเหมือนเดิมเลยนะ 

ส่วนอีกคู่นี่ ขอมึนกะมันหน่อยเถอะ 
ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมา เดี๋ยวมันก็ได้กัน 

[tuek]

เรื่องนี้มีหลายคู่แน่ใช่หรือเปล่าคะ
แต่อยากรู้ว่าสายตาที่มองตามอ๋องไปนี่
จะใช่คนที่คิดไว้หรือเปล่านะ
+ 1 นะคะ

[อิสระ]

 
ให้แมนกับเอกก่อนเลย
ชอบคู่นี้จังแฮะ รักกันแบบแปลกๆ
ขอเรื่องของคู่นี้เป็นแบบสเปเชี่ยลหรือตอนพิเศษได้ป่าว
อยากรู้ระหว่างเพลบอยตัวแสบกับเด็กแว้นสุดซ่า
ใครจะเสร็จใคร
แต่ดูท่านายแมนจะเป็นต่อนะเนี่ย
ถึงไม่เต็มใจแต่เอกก็ตามใจแมนไปซะหมดแบบนี้
มีแววจะเป็นฝ่าย"ยอม"นะเนี่ย
 

[puppyluv]

เชียร์ไอ้แมนว่ะ มันปากเชรี่ยได้ใจจริง แต่เอกยังทันกันอีกเน๊อะ หนุกดิ
+1ให้วันอาทิตย์ที่ได้อ่าน

[Whatever it is]

คู่เฮียกับคีย์เค้ารักกันๆ แต่อีกคู่นี่ มันยังไงล่ะนั่น เหอะๆ

[@StaR@]

อยากรู้จังว่าใครกันที่มองตามหลังอ๋อง
ส่วนแมนกับเอกทำเอามึนจริงๆคู่นี้
เห็นเถียงกัน กัดกันตลอด คาดว่าอาจจะได้กันเองด้วยซะมั้งเนี้ย
 

[nunamicky]

+1 ให้ค่ะ
ได้ลุ้นคู่เฮียพีกับอ๋องอีกคู่
อิ อิ

[samsoon@doll]

อี เอก อีแมน นี้ แปลกคนกันทั้งคู่ อิอิ

[roseen]

 

[from_mars]

สองคนนี้ ฮาจริง อะไรจริง งงเหมือนเดิม
แต่คงประมาณ ไม่ต้อวหาเหตุผลมาอธิบาย รักแบบนี้ อะไรงี้มั้ง??
รออ่านต่อไปครับไจฟ์...

[hahn]

เอกกับบแมน ขยันทะเลาะกันแบบนี้ ถ้าได้กันคงฮาพิลึก

[a_tapha]

คู่นี้เค้ามีภาษาที่เค้าเข้าใจกัน 2 คนเนาะ