หัวข้อ: Never Let You Go

[nongrak]

นึกว่าพีจะลงเอยกับหน่อย แต่ดันเปล่า
พูดกับอ๋องนี่มากกว่าตอนอยู่กับเฮียอีกนะ
ยังตัดสินใจไม่ถูกอีกเหรอ

[spok1234]

เฮีย ซา โต้ ใจ ปล้ำ ๆ

อิ อิ

สู้ ๆ เฮีย พี

[LoveBaBy]

อ่า สงสารเฮียพี ดูจะอัดอัดไม่กล้างัยไม่รู้
แต่เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ มันยังงัยถึงต้องไปหาอ๋อง
กร๊ากกกกกกกก

อ่อ พูดถึงเฮียซาโต้ นั้นนะสิเฮ้ยเป็นใครกันแน่หนอ
เจ้าของธนาคาร นายตำรวจใหญ่ หรืออะไร ก๊ากกก

ที่แน่ๆ เป็นคนของคีย์น้อย ก๊ากกกกกกกก

ขอบคุณจ้า ^^

[jojobuffy]

เป้นคนมาเยี่ยมเยียน รายใหม่ อ่านแล้ว สนุกดี




ชอบนะคะ

[tuek]

เฮียพีจะเลือกอะไรนะ
+1 นะคะ

[namtaan]

รับผิดชอบก็ส่วนของรับผิดชอบ
ดูแลก็ส่วนของดูแล
ดูแลรับผิดชอบ ก็ว่ากันไป

แต่เรื่องของหัวใจ มันสั่งไม่ได้นี่นา

เฮียพีคิดหนักเลย
อ๋องเป็นกำลังใจให้เฮียพีด้วยสิ

ส่วนคีย์น้อยกับเฮียซาโต้ กลายเป็นคู่รัก sm ไปได้ยังไง 

บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณน้องไจฟ์มากค่ะ 

[iamme]

ชักเห็นมาม่ามาแต่ไกล 



อ๋องกะเฮียพีรึนี่

ไปกุ๊กกิ๊กกันตอนไหนเนี้ยยยยยยยยยย

[konnarak]

หนักใจแทนพี
สิ่งที่ "ควรทำ"  กับ  สิ่งที่ "อยากทำ"

เลือกไรดีเนี่ยยย

นั่นซะ อ่านไปก็ให้อึดอัดไปด้วย
ไจฟ์ครับ พีจะเลือกอะไรก็ ขอเหตุผลรองรับแบบดูมีน้ำหนักด้วยนะครับ

เฮียพี คิดดีๆ นะ  หนักใจเเทนอะ  

ว่าเเต่สองคนนั้นไป.....กันตอนใหน  

[puppyluv]

เข้ามารีเควสมือเก็บฉมัง อุตุอยู่แน่ ตื่นนนนน

[MyTeaMeJive]

^
^
^
(มาแล้วๆ )

ตอนที่ 28

คีย์มาส่งอาหารที่ร้านทำผมเจ๊จิ๋ว ร้านหรูมีลูกค้าบางตา
“อาหารมาแล้วครับ” หนุ่มส่งอาหารร้องบอก เจ๊จิ๋วชี้มือไปที่ห้องครัวเล็กๆหลังร้าน
แต่พอคีย์ก้าวเข้าไปที่หลังร้านก็ต้องหยุดยืนมองแล้วก้มหน้าเอาอาหารไปวางบนโต๊ะ
หญิงสาวแต่งกายสุดเปรี้ยว ท่าทางมั่นใจเกินร้อย คนที่เจอหน้าพี่ก็โผเข้ามากอดคนนั้นน่ะแหละ
......เจ๊หงส์......
คีย์วางอาหารเสร็จก็จะหันกลับออกไปทันที
......ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ท่องไว้ พี่บอกว่าไม่มีอะไร.....
แต่ถึงอย่างนั้น แต่ภาพที่เจ๊หงส์โผเข้ากอดพี่ก็ยังคงผนึกแน่นอยู่ในแก้วตาอยู่ดี
“เดี๋ยวสิ”
น้ำเสียงห้วนไม่เห็นเหมือนตอนที่คุยกับพี่เลยสักนิด
“ฮะ”
“ของเล่นซาโต้คนนี้ชื่ออะไร”
คีย์เงยหน้ามองหญิงสาวเต็มตา อ้าปากค้าง เหมือนโดนหมัดเดียวน๊อค
“ชื่ออะไรน่ะเราน่ะ”
“คีย์ครับ” เด็กหนุ่มตอบไปทั้งที่ยังงง
“รับใช้ซาโต้ทั้งทำงาน ทั้งบนเตียงเนี่ย อย่าคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นนะ”
คีย์กะพริบตาถี่ๆ กลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ ยังนึกคำพูดไม่ออก ได้แต่ฟังหญิงสาวคนนี้พูดไปเรื่อยๆ
“ขอโทษนะ ถ้าจะพูดตรงๆ ว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่คนระดับซาโต้จะจริงจังกับเด็กผู้ชายอย่างเธอ เจียมตัวไว้บ้างก็ดี”
....ผมก็เจียมตัวมาตลอด....คีย์ได้แต่เถียงในใจ
“นี่ ที่ทำหน้าอย่างนี้ น่ะ ไม่รู้อะไรเลยสินะ”
คีย์ส่ายหน้า
ที่ไม่รู้มากกว่า คือการที่หญิงสาวคนนี้ มานั่งพูดอะไรก็ไม่รู้นี่ต่างหาก
เจ๊หงส์สะบัดหน้า ยิ้มที่มุมปาก
“ซาโต้ ไม่ได้เป็นแค่พ่อครัวธรรมดาๆ”
....อันนี้ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าพี่ไม่ธรรมดา แต่ที่ไม่ถาม เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว ถ้าอยากให้รู้ พี่ก็คงบอกเอง...
จู่ๆ คีย์ก็รู้สึกเหมือนดวงตายาวเรียวของหญิงสาว เหมือนงูพิษ
“ซาโต้อาจมีอะไรกับเธอในตอนที่ชั้นไม่อยู่ จะเหงาหรือเพราะว่าเธออยู่ใกล้มือก็เถอะ แล้วตอนนี้ เขาอาจกำลังวุ่นวายกับเรื่องของน้องชายที่ไม่ยอมโตของเขา เลยไม่มีโอกาสบอก ....งั้นชั้นจะบอกเธอเองว่า....กลับไปเก็บของซะ เพราะว่า...เขาเป็นของชั้น”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองไปไกล ขณะที่หูยังคงได้ยินเสียง
“หรือจะรอให้เขาเบื่อ แล้วส่งของเล่นอย่างเธอต่อไปให้กับคนอื่น”

คีย์เดินงงไม่เลิกกลับมาที่ร้าน วางเงินค่าอาหารที่เก็บมาไว้ที่เค้าท์เตอร์ของเจ๊มิซาแล้วหันกลับขึ้นมาที่ห้อง

แปลก ที่คำพูดของคนไม่รู้จักกลับชัดเจนกว่าหมื่นคำพูดของพี่
แปลก ที่สายตาดูหมิ่นของคนไม่รู้จักชัดเจนกว่าสายตาอบอุ่นอ่อนโยนของพี่
แปลก ที่ปลายนิ้วตวัดชี้ของคนไม่รู้จักมีอำนาจมากกว่าอ้อมแขนที่อบอุ่นของพี่
แปลก ที่กลับหลงลืมเรื่องส่วนตัวของพี่ ที่มีแต่คีย์คนเดียวที่รู้

โดยไม่รู้ตัวคนรูปร่างผอมบางเดินเหมือนละเมอตรงเข้าไปในห้องนอนหยิบเสื้อผ้าเก่าๆของตัวเองยัดลงกระเป๋า
หยุด
เสื้อตัวเดิม
หยุด
กางเกงตัวเก่า
หยุด
หนังสือ
หยุดสิโว๊ย!

“คีย์ เป็นอะไร” คำถามมาพร้อมมืออุ่นๆ คู่เดิม แววตาเป็นห่วงเหมือนเดิม น้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเดิม
คีย์ผวากอดไว้แน่น ซุกหน้าลงกับอกกว้าง
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ใจเย็นๆนะ” พี่กระชับอ้อมแขนลูบหลัง ลูบผมเบามือ

เพราะอาการผิดปกติของคีย์ครั้งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก ทำให้เจ๊มิซารีบบอกเฮียซาโต้ในทันทีที่ คีย์หันหลังออกมาจากร้านแทนที่จะเดินเข้าไปช่วยงานในครัว ทั้งที่เป็นเวลาที่ร้านกำลังยุ่ง
เฮียพีเข้ามาแทนตำแหน่งอย่างเร่งด่วน
และทำให้เฮียรีบขึ้นมาบนห้องได้ทันเวลา

คีย์ไม่ได้ร้องไห้ แต่กลับกอดพี่ไว้แน่น จนกระทั่งเวลาผ่านไป คีย์ถึงได้ผละแขนออก
“ผมไม่เป็นไรแล้ว”
“ไปเจออะไรมา” ครั้งนี้พี่ก็ไม่ยอมเหมือนกัน ไม่อยากปล่อยค้างไว้ข้ามวันแล้ว
คีย์กัดปาก ทำท่าไม่อยากพูด จนพี่ต้องถามย้ำ
“คีย์ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้”
คีย์ส่ายหน้า
“ไม่บอกงั้นพี่จะลงไปถามมิซาเดี๋ยวนี้ ว่าใครที่ไหนมันพูดหรือทำอะไรอีก!”
คนในอ้อมแขนหยุดนิ่ง เงยหน้าขึ้นมองพี่ เหมือนเพิ่งนึกบางสิ่งบางอย่างออก

“ผมเจอเจ๊หงส์ที่ร้านทำผมของเจ๊จิ๋ว เขาบอกให้ผมกลับมาเก็บของก่อนที่พี่จะไล่ผม”
“เขาไม่มีสิทธิ์จะมาบอกอย่างนี้กับคีย์นะ แล้วพี่จะไล่คีย์ทำไม ในเมื่อคีย์เป็นเมียพี่น่ะ”
คีย์เหลือบตามองพี่ สีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง เหมือนที่เคยเห็นแวบๆตอนที่อยู่โรงพยาบาล

“พี่จะส่งผมต่อให้คนอื่นหรือเปล่าฮะ”
พี่กัดฟันแน่นจนเส้นเลือดข้างขมับปูดโปน
......อยากฆ่าคนจริงๆให้ตาย......
......นี่มันเป็นจุดตายของคีย์......
......อยากฆ่าคนโว๊ย!!!!!!!!!!!!!!........

โกรธจนอยากฆ่าคนเก็บไว้ก่อน ตอนนี้ต้องตอบคำถามคนนี้
“ไม่มีวัน ฟังพี่นะคีย์ พี่ไม่มีวันส่งต่อคีย์ให้ใคร”

“พี่เป็นใคร”

พี่บอกตัวเองให้ใจเย็นกว่าเดิม ขยับตัวลุกขึ้น แล้วดึงข้อมือบางให้ลุกตาม
คำถามนี้ใช่ว่าไม่อยากตอบ ใช่ว่าประวัติพี่จะมีเรื่องลึกลับซับซ้อน ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ข้างหน้าคีย์นี่เอง ของที่คีย์เห็นอยู่ทุกวัน แต่มองข้ามมันไป
หนังสือในตู้วางกันเห็นๆ ใบเสร็จ เอกสารมากมายบนโต๊ะ
ตำราและแมกกาซีนภาษาอังกฤษ และฝรั่งเศส
คีย์หันมามองหน้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“พี่เห็นคีย์ทำความสะอาดอยู่ทุกวัน ก็คิดเองว่าคีย์รู้แล้ว”
หน้าตากลมส่ายหน้า แล้วพยักหน้า แล้วก็พยักหน้าอีกที ทำให้พี่ขยี้ผมเบาๆ  
“นั่นคือหนังสือการเงินการธนาคาร กับรายงานเงินปันผลหุ้น”
ดวงตากลมตวัดไปมองตั้งแต่ตู้หนังสือ มาจนถึงคอมพิวเตอร์จอยักษ์ในห้อง แล้วหันมามองพี่ อ้าปากค้าง
ภาพของบุคคลต่างๆ รอบตัวพี่เรียงขึ้นมาเป็นลำดับ
และคำตอบที่ว่าทำไมพี่ถึงไม่เคยแสดงท่าทางเดือดร้อนกับการใช้เงิน
ที่สำคัญตัวเองนี่แหละที่เคยทักเรื่องนี้แล้ว
แล้วก็ลืมมันไปเอง แล้วก็คิดว่าเพราะตัวเองชอบดูละครมากเกินไป
“พี่เก็งกำไรหรือฮะ”
พี่พยักหน้ารับ “หุ้น น้ำมัน อัตราแลกเปลี่ยน ทองคำ”
คีย์เดินกลับมานั่งที่โซฟา
เรื่องที่คิดว่าเข้าใจแล้ว จู่ๆก็กลับไปอยู่ในจุดของความไม่เข้าใจอีกที
ไม่เคยเป็นคนเข้าใจอะไรยากอย่างนี้มาก่อนเลยนะ

“พี่เล่าได้มั้ยฮะ ผมว่าผมรู้ แต่เหมือนมันยังไม่ค่อยอยากเข้าใจ”
พี่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ พาดแขนไว้บนพนักพิง
“ออกตัวไว้ก่อนได้มั้ย ว่าพี่เองก็ไม่ได้ภูมิใจกับเกมพ่อมดนี่มากนัก”
คีย์พยักหน้า
“ตั้งแต่ตอนที่ไปเรียนที่ฝรั่งเศส พี่ก็เริ่มต้นจากการเล่นหุ้น แล้วก็ไปค่าเงิน น้ำมัน ทองคำ เก็งกำไรวันต่อวัน เริ่มจากเงินไม่เท่าไหร่เป็นถือครองระยะยาว จนมันมากขึ้น มีเงินมรดกของเตี่ยเข้ามาสมทบอีก เพราะไอ้พีมันเป็นแบบนั้นเตี่ยเลยใส่ชื่อพี่หมด กลับมาไทยเจอปัญหาไอ้พี ก็ต้องเลือกว่าจะอยู่แบบไหน คือไอ้พีเนี่ยถึงจะไม่มีคดีติดตัว แต่วงในก็รู้กันว่ามันโหดพอที่จะฆ่าคนแล้วทิ้งศพไว้แบบนั้นได้”
“เขาเลยว่าพี่ต้องโหดกว่า”
พี่หัวเราะขมๆ
“แต่จริงแล้วพี่โหดกว่ามาก” คีย์ยังพูดเบลอๆ งงๆ  
“อะไรเนี่ย”
“เอ้าต่อๆ” คีย์หันมาตีที่แขนพี่
“ก็เลือกกันว่า เราน่าจะอยู่อย่างเงียบๆ เพราะพี่อยากทำอาหาร ส่วนไอ้พีก็ไม่ค่อยอยากเข้ายุ่งกับเพื่อนนักเลงของมันแล้ว”
“แต่มันตัดไม่ขาด”
“อือ” พี่พยักหน้ายอมรับ “ก็มีคนโน้นคนนี้เข้ามาหาอยู่เรื่อยๆ”
“ที่บอกว่าพี่คุยธรรมะกับเพื่อนเชฟนี่ จริงๆแล้วพี่กำลังเก็งหุ้น เก็งเงินอยู่สินะ”
“คุยกับเพื่อนจริงๆ แต่ก็มีดูชาร์ต เก็งหุ้น เก็งเงินด้วย”

คีย์นิ่งเงียบไปอีกครั้ง จนพี่ต้องถาม
“คิดอะไร”
“คิดว่า...มิน่า พี่ถึงบอกว่า ของผมที่โดนโกงไปพี่เอาคืนมาได้ มิน่าถึงได้รู้จักคนเยอะแยะ ตำรวจเกรงใจ นักเลงยังกลัว มิน่า....เขาถึงบอกว่า....ผมควรไป”
“ไม่ให้ไป”
คีย์หันมามองหน้าพี่ตรงๆ
“ไม่ให้ไปเข้าใจมั้ย”
น้ำเสียงคาดคั้นบังคับ มาพร้อมกับแขนแข็งแรงที่เหนี่ยวเอวบางขึ้นมานั่งตัก
“คนรวยเอาแต่ใจ”
“เออ เอาแต่ใจมาก ไม่ให้ไปไหน ไม่ให้ฟังใครนอกจากพี่”
“เอาแต่ใจ เผด็จการ บ้าอำนาจ”
“เออ มีไรมั้ย”
“มี”
“อะไร”
“มันทำให้ความพยายามของผมไม่สำเร็จสักทีน่ะสิ”
“อะไรล่ะ”
“แล้วผมจะไม่รักพี่สำเร็จมั้ยเนี่ย”
“ล้มความพยายามนี้ซะด้วย”
“ไม่ได้หรอก คนรวยขี้เบื่อ”
“เหรอ แล้วไอ้เด็กคนนี้มันมีอะไรน่าเบื่อหรือไง”
“น่าเบื่อสิ ทั้งที่พี่..ดีกับผมมากขนาดนี้ ผมยังฟังคนอื่นมากกว่าพี่”
“เออ รู้แล้วทำไมยังฟัง”
คีย์ซุกหน้ากับอกกว้าง “ไม่รู้เหมือนกัน มันเหมือนคำพูดของพวกเขาก้องอยู่ในหัวผม แล้วทุกอย่างมันก็เป็นไปเอง”
“เก็บเสื้อผ้าจะไปจากพี่อีกแล้ว”
คีย์ถอนหายใจแรง “แย่ชะมัดเนอะ”
“เออ แย่มาก ไม่ถามกันสักคำ เอะอะก็จะหนีกันอย่างเดียว”
“ตั้งแต่พี่ไปตามผมที่ห้องครั้งก่อน ผมก็บอกตัวเองมาตลอดนะ ว่าจะไม่หนี ไม่ทำให้พี่รู้สึกว่าถูกลงโทษ เพราะคนที่คิดเยอะมีปัญหาตลอดคือผมเอง ไม่ใช่พี่”
พี่ดึงไหล่บางออก ประคองใบหน้าเล็กๆไว้ในอุ้งมือ มองดวงตากลมโต
“คุยกัน”
“ฮะ”
“พี่รักคีย์ ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีความหมายถ้าคีย์ไม่อยู่กับพี่”
“มีอีกคำถาม”
“ครับ”
คีย์หลบตา กลืนน้ำลาย “พี่..คบกับเจ๊หงส์หรือเปล่า”
“เปล่า”
คำตอบนี้มันน่าจะเคลียร์ แต่เสียงของไอ้เอกก็กลับแว่บเข้ามา...ต้องถามให้เคลียร์....
“แล้วแต่งงาน....คือเคยแต่ง หรือตอนนี้แต่งกับใครอยู่หรือเปล่า”
“เคยแต่งแต่ก็หย่าตอนที่อยู่ฝรั่งเศส” พี่ตอบตรงก็จริง แต่ท่าทางกลับเตรียมพร้อมดึงคนถามไว้ทันที ถ้าเกิดหนีกันซึ่งหน้า “ตอนนั้นพี่ได้กำไรจากการเล่นหุ้นมากเหมือนกันทั้งที่เพิ่งหัดเล่นแล้วก็ยังเรียน แล้วก็มีผู้หญิงเข้ามาคบกันแต่งงานกัน แล้วปรากฏว่าหุ้นที่ถืออยู่มันขาดทุนตลาดหุ้นตกเขาก็ขอแยกกันอยู่ ทีนี้พอหุ้นมันดีขึ้นเขาจะกลับมาพี่ก็รู้ตัวแล้ว ไม่ได้กลับไปคบกันอีก แยกกันอยู่จนครบกำหนดก็...จ้างหย่า”
คีย์จ้องมองมือเล็กๆที่แตะหัวใจพี่รับรู้ถึงความเจ็บ “เจ็บเนอะ”
“อือ..เจ็บสิ”
“ถ้าเขากลับมา”
“ไม่กลับแล้ว เพราะจากนั้นพี่ก็ไม่เอาตัวไปผูกพันกับผู้หญิงคนไหนอีก สนใจแต่เรื่องหุ้น เงิน แล้วก็การทำอาหาร จนกลับมาบ้าน”
คีย์เอียงคอมอง “ที่พี่ให้คนสืบประวัติผมเพราะเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า”
“เปล่า” พี่ยืนยันหนักแน่น

นิ่งไปนานแบบที่บอกว่า นิ่งจนเหมือนหลับไปแล้ว คีย์ถึงพูดขึ้นอีก
“ผมจะ......”
เขาเงียบไปอีกละ เราก็รอฟังสินะ
“ผมจะ.......”
รอสิรอก่อน
“ผมจะไม่ทำให้พี่เบื่อ”
....เชื่อมั้ย ไอ้ที่โกรธแทบบ้า หายวับไปด้วยประโยคนี้เพียงประโยคเดียว....
“ผมจะพยายามนะฮะ”

-*-*-จบตอนที่ 28-*-*-

อย่าเครียดครับ อย่าเครียด
ขอบคุณทุกการติดตามครับ

ไจฟ์ครับ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
เหมือนไม่เครียดแต่เครียด
ถ้าพี่เป็นคีย์ก็คงทำแบบคีย์

[samsoon@doll]

ร้านอยู่ที่ไหนจะไปตบชะนีหงษ์

[MyTeaMeJive]

เง้อ....
เจอ 2 รีแรกเข้าไป รวมกับอาการของเด็กน้อยแถวนี้แล้วแบบ.....
แบบว่า ผมขอโทษ
ต่อไปจะไม่เป็นอย่างนี้แล้วครับ
ไจฟ์ครับ

[fuku]

คิดในแง่ดี คือลองใจคีย์ แต่ไม่มีใครขอให้ทำนะยะชะนี
คิดในแง่ร้าย จะไล่คีย์ไปจากเฮีย

ไม่ว่ายังไงก็ไม่ควรค่ะ


ปล.เดินไปช่วยคุณซัมซุงตบหงษ์

[love2y]

แอบเครียดตามคีย์แล้วเรียบร้อย (-*-)
คำตอบเฮียกระจ่างขึ้น แต่ก็ยังคงลึกลับ


ปล. ยังคงแอบเชียร์คุณหน่อยกะหนูนิดเงียบๆ >_<

[hahn]

ฝากให้เฮียตบกะโหลกเจ็หงส์หน่อย

[@StaR@]

อ่านไปสิ่งที่คิดได้คือชะนีหงส์อิจฉาคีย์แน่ๆ
แต่ก็เอาเถอะทำให้เฮียกับคีย์เข้าใจกันมากขึ้น
แล้วเฮียพี่ไม่คิดว่าจะโหดขนาดนั้นแต่พอเจอ
คำพูดเฮียเข้าไปเลยคิดว่าอย่าทำเฮียซาโต้กับเฮียพีจะดีกว่า
 

[anajulia]

  น้องคีย์ของพี่(นุ่น)
น่ารักที่สุด

อะไรยังไงก็ไม่เท่ากับ "ผมจะไม่ทำให้พี่เบื่อ"จริงๆนั่นแหละ

ต่อให้มีสิบเจ๊หงส์คีย์น้อยก็ไม่หวั่นเฟร้ย!!!

[indy❣zaka]

แอบฮาน้องคีย์ติดอ่างตอนท้าย

ใครก็ได้ ช่วยจัดการส่งชะนีหงส์หยกคืนสู่ป่าทีค่ะ!!!! 

[Little Devil]

เฮ้อ....เกือบไปแล้ว

[iforgive]

อยากตบกะโหลกนังหงษ์นัก  เลี้ยงสมุนไว้เต็มปากเชียวนะ  เฮียน่าจะจัดการได้แล้วนะ

[BeeRY]

ไปอยู่บนภูเขามา แต่(แอบ)อ่านทุกวันในมือถือ อะคุๆ
ถ้าน้องคีย์คิดหนีเฮียอีก คราวหน้ามาอยู่บ้านพี่นะคะ เด็กอะไร น่าร๊ากกกกกก
แต่เฮียไม่มีทางเืบื่อน้องคีย์ น้องคีย์ก็คงไม่หนีแล้วเนอะ
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าา

[rellachulla]

เฮ้อ มีเมียเด็ก (มาก)
ต้องทำใจนะเฮีย
ดีแล้วทีเฮียเป็นแบบนี้
ไว กระจ่าง เคลียร์ ไม่โง่เหมือนพระเอกในละคร
ถึงน้องคีย์จะเหมือนนางเอกละครน้ำเน่าก้อเหอะ
ก้อน้องยังเด็กนี่เนอะ อย่าให้ห่างสายตานะเฮีย

ปล เดินสมทบกับพี่ Fuku ไปตบด้วย
คันมือ ฮึ่ยยย อยู่นิ่งๆไม่ชอบนะหงษ์นะ

[yayee2]

อ่านถึงตอนนังคุณหงษ์พูดใส่หน้าคีย์ ก็แอบๆเครียดนะครับไจฟ์ เพราะรู้ว่าคีย์มีปมในใจไง(และคีย์ก็ยังเด็กด้วย)
แต่พออ่านไปๆถึงตอนท้ายก็ เฮ้อ..โล่ง เฮียจะจัดการกับนังคุณหงษ์ให้เด็ดขาดปะคะ
อยากให้ความคิดของคีย์โตไวไวจัง จะได้ไม่ใส่ใจกับคำคนจนทำลายความมั่นใจตัวเอง

[from_mars]

อ่านแล้วยิ้มเนอะ...เค้าจะไม่ทำให้ตัวเองเบื่อ อิอิ เขินแทน...
เก็บเป็นประโยคเอาไว้ใช้งานในชีวิตจริงได้มั้ยเนี่ย!!! 5555
+1 เป็นกำลังใจนะครับน้องชาย....

[a_tapha]

อิเจ๊หงส์อยากตายเรอะ ทำน้องเสียใจอ่ะ   

[pita]

อะนะเฮีย มีเมียเด็กต้องทำใจ

  ร่วมด้วยช่วย Eเจ๊หงส์

[nunamicky]

น้องคีย์พูดแบบนี้เฮียรักตายเลย
+1 ค่ะไจฟ์

[DEMON3132]

คีย์ขี้ใจน้อย ระแวง เชื่อคนอื่นมากไปรึเปล่า ไปเชื่อคำพูดยัยเจ๊หงส์ที่
คอยแต่ยุแหย่ปากดีใส่คนที่ด้อยกว่า เฮียบอกว่าไม่เอาก็คือไม่เอาแน่นอน
เจ๊หงส์ก็ต้องคอยเป็นชะนีร้องหาผั-ต่อไปแหละ คีย์ต้องเชื่อใจเฮียมาก ๆ
คงไม่มีใครที่รักและหวังดีต่อคีย์เท่ากับเฮียได้อีก เอะอะก็หอบเสื้อผ้าหนี
ตาหลอด ๆ เดี๋ยวเฮียจะเบื่อง้อเอาน้า .... รอลุ้นเฮียพี+อ๋อง จริงป่ะ

[nongrak]

หมั่นไส้อยากตบยัยเจ๊หงส์
มาพูดว่าีคีย์ของฉันได้ยังไง
เฮียซาโต้จัดการยัยนี่หน่อยสิ

กดบวกให้แ้ล้วนะค่ะ ชอบคีย์กับเฮียซาโต้

อยากถามว่า เราจะกดบวกได้วันละกี่ครั้งค่ะ
ขอคนใจดีแถวนี้ช่วยบอกหน่อยค่ะ