(เตรียมพาราแก้ปวดหัวไว้สักเม็ด เผื่อต้องใช้ 55555555)
ตอนที่ 31
ตอนที่มาถึงตลาดนัดกลางคืนที่สนามกีฬา ก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว เพราะว่าต้องเก็บร้านก่อน มาถึงก็ต้องขับเลยไปหาที่จอดรถแล้วเดินย้อนกลับมาใหม่ เจอไอ้แมนที่แถวจอดรถมอเตอร์ไซค์ห่างออกมาจากตลาดนัดเหมือนกัน
ไอ้แมนหนุ่มแว้นที่ไม่เคยสวมหมวกกันน๊อค ตอนนี้กำลังถอดหมวกกันน๊อค ขณะที่ชะเง้อมองเข้าไปในตลาด
“ไง เมื่อกี้ไม่มาพร้อมกัน”
“พี่หนุ่มเล่นเกมติดพัน ให้ผมมารับไอ้ห่าก่อน”
คนรูปหล่อตัวโตยักคิ้วแล้วจะเดินไปหาคนที่ตลาด แต่ไอ้แมนคว้าข้อมือไว้
“เดี๋ยวเฮีย” หนุ่มสกินเฮดรั้งไว้ ทั้งพยักหน้าไปที่ตู้โทรศัพท์หน้าตลาด
ยังมีคนรูปหล่ออีกคนยืนกอดอกมองเข้าไปในตลาด สายตานำไปที่ร้านขายลูกชิ้น
“ไอ้พี”
และนั่นก็ทำให้เฮียซาโต้กับไอ้แมนต้องยืนอยู่ข้างรถมอเตอร์ไซค์ของไอ้แมน
กลุ่มหญิงสาวสายเดี่ยว และเกาะอกกลุ่มหนึ่งเดินผ่านร้าน
คือผ่านจริงๆ ดูก็รู้ว่าเป้าหมายคือแผงขายเสื้อผ้า ของใช้เครื่องประดับสาวๆ ที่อยู่ด้านใน
“ทานลูกชิ้นปลามั้ยครับ” ไอ้เอกเรียกลูกค้าเสียงอ่อนเสียงหวาน จนเพื่อน 2 คนต้องหันไปอมยิ้มให้กัน
“ทานอย่างอื่นได้มั้ย” สาวเกาะอกหันมาถามยิ้มๆ หยุดยืนบิดเอว จิกสายตาใส่ทันที
“อันนั้นคงต้องแล้วแต่คุณพี่แล้วละครับ” ไอ้เอกหยอดตอบ
เสียงกรี๊ดกร๊าดวี๊ดวิ้ว ทำให้รู้ว่าในกลุ่มมีสาวประเภท 2 รวมอยู่ด้วย ยิ่งพอออกท่าทางกรีดกรายประสานเสียงไอ้เอกก็ยิ่งเน้นการขายผสมลูกอ้อน
“เนี่ยอีกนิดเดียวก็หมดแล้ว ผมจะได้กลับบ้าน”
“ตัวเล็ก” สาวสายสปาเก็ตตี้หันมาชี้นิ้วที่คีย์
“ครับ”
“เรียนที่ไหนน่ะเรา”
“มึงจะรับอุปการะน้องเขาหรือไง” เพื่อนๆหันมาแซว
“ไม่รบกวนครับ ผมมีคนส่งเรียนแล้ว” คีย์บอกขำๆ
“เปลี่ยนใจมาขอรับทุนจากพี่ได้นะ”
คีย์ยิ้มจนดวงตาเป็นประกาย
“ไม่ถามผมเหรอ” ไอ้อ๋องเสนอหน้าแหลมๆเข้ามาแทน
“ไม่อ่ะ ชอบคนตัวเล็กๆ เหน็บเอวไปเที่ยวได้ สูงเกิน 175 ไม่เป็ก” พี่สาวสปาเก็ตตี้ยังคงปล่อยมุกเรียกเสียงเฮ จนร้านใกล้ๆพากันหัวเราะไปด้วย
“กี่ไม้ดีครับ” คีย์ถามชงเข้าการค้า
พี่สาวสปาเก็ตตี้หันมานับจำนวนเพื่อน “10 ไม้ ตัวเล็กหยิบให้พี่ด้วย ไม่อยากมือเลอะ”
“เอารวมๆกันนะครับ” คีย์หยิบลูกชิ้นใส่ตะกร้าส่งให้ไอ้อ๋อง
“ไม่เคยเห็นหน้า มาใหม่เหรอ” พี่สาวอีกคนท่าทางเรียบร้อยถามขึ้น
ไอ้อ๋องหันมาตอบ
“เพิ่งมาวันนี้วันแรกครับ”
“มิน่าล่ะถึงไม่เคยเจอ”
“พี่มาเดินบ่อยหรือครับ” ไอ้เอกชวนคุย
“ทุกคืน”
คำตอบของสาวๆ ทำเอา 3 หนุ่มยิ้มเฉย
“พี่จะไปดูเสื้อผ้าด้านในหรือครับ” ยังคงเป็นไอ้เอกที่เปิดประเด็นใหม่ได้ไว
“อืม” พี่สาวคนไว้เล็บหลากสีชะโงกหน้าเข้ามาเกาะไหล่เพื่อนสาวไว้ แต่ส่งสายตาจิกข้ามไปที่คีย์ “ว่างไปดูกระเป๋ากับพี่มั้ย”
คีย์ชี้ไปที่ไอ้เอก “ถ้าเรื่องช็อป ต้องคนนี้ครับ”
ไอ้เอกทำหน้าเหมือนอยากบอกว่า เห็นอย่างนี้กูก็กลัวโดนรุมเหมือนกันนะโว้ย ทำให้สาวๆ หัวเราะกันลั่น
“ต๊ายๆๆๆๆๆ น้องกลัวมึงว่ะอีรี่”
“ไม่ใช่ครับ ผมหมายความตามนั้นแหละ เขาไปซื้อของกับแฟนๆเค้าบ่อย”
“แฟนๆ” พี่สาวเน้นเสียง “มีหลายคนเหรอ ระวังจะติดโรคนะยะ”
คำเตือนแสนตรงจากคนทำงานกลางคืน ทำให้ไอ้เอกลูบท้ายทอยเก้อๆ
คีย์ส่งถุงลูกชิ้นและรับเงินจากพี่สาว
คนรับของแกล้งเจตนาจับมือทั้งขยิบตาส่งให้ แต่ไม่วายหันไปชี้นิ้วหาไอ้เอก
“อย่ามั่ว จะตายเพราะเอดส์ ก่อนได้ใช้หนี้ชีวิตให้พ่อแม่”
พอสาวๆ คล้อยหลังไป ไอ้อ๋องก็หันไปเอาคางชี้หน้าพระเอก “ไงมึง คนทำงานกลางคืนเขายังรู้เลย มึงปัญญาชนซะเปล่า”
“เชี่ย ไม่ต้องมาสวมรอยด่ากูต่อ”
ด่าๆกันหันไปอีกทีสาวร้านขายขนมหวานเริ่มเก็บของ ไอ้เอกทิ้งหน้าร้านทันที
“ตาโปนไปกะกู ทิ้งไอ้แฮมสเตอร์ทำงาน”
“ไรของมึงเนี่ย”
ไอ้เอกลากคีย์ไปเป็นเพื่อนที่ร้านขนมหวาน
“ยกของเหรอ ผมช่วย”
คนที่ยืนซุ่มอยู่ข้างตู้โทรศัพท์ยืนมองอยู่นานถึงได้เดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง เรียกรถกลับออกไป
เฮียซาโต้พลิกข้อมือดูนาฬิกา “มึงต้องกลับไปร้านกี่โมง”
“สักสี่ทุ่มครึ่งก็ได้เฮีย บอกพี่หนุ่มไว้ว่าจะมารับไอ้ห่าที่ตลาด”
“อือ”
“แต่ผมอยากให้ไอ้ห่าอยู่เป็นตัวป่วนเพื่อนมันก่อน ส่วนเรื่องที่มันแรดเนี่ยไว้เคลียร์กันทีหลัง” ไอ้แมนพูดตรงจนคนตัวโตข้างๆ ขำ
“มึง....”
“ผมรักคีย์ ก็แค่รัก แต่ไอ้ห่าเนี่ยผมไม่อยากให้มันคลาดสายตา เฮียเข้าใจใช่มั้ย”
เฮียยักไหล่ หันมาไอ้แมนตรงๆ “มึงเป็นลูกคนเดียวใช่มั้ย”
“ใช่”
“น้องมึงคนนี้น่ะ ท่าทางหัวอ่อน แต่จริงๆดื้อเงียบรู้ไว้ซะด้วย”
“เหอะ ดื้อก็ให้เฮียจัดการสิ ผมน่ะแค่ไอ้ห่าคนเดียวก็แทบจะฆ่ากันตายแล้ว”
เฮียซาโต้ล้วงกระเป๋าพยักหน้า “มึงต้องรู้จักผ่อนสาย เขาอยู่ของเขาอย่างนี้มาตั้งหลายปี มึงอยู่ดีๆจะเข้าไปเปลี่ยนโน่นนี่โดยการออกคำสั่งไม่ได้ ”
ไอ้แมนนิ่งเงียบ ดวงตายาวเรียวจ้องมองคนที่กำลังโปรยยิ้มให้แม่ค้าขนมหวาน
เกือบห้าทุ่มครึ่งลูกชิ้นที่แผงก็บางตาใกล้หมด ไอ้เอกร้องเรียกลูกค้าไปเรื่อย
“กูเก็บของนะ” คีย์เงยหน้าขึ้นมาจากกล่องโฟมบอกเพื่อน แล้วส่งยิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้งให้คนรูปหล่อตัวโตที่เดินเข้ามาหา
ไอ้เอกชะโงกมองหาอีกคน
“มันกลับไปเปลี่ยนหนุ่มเฝ้าร้านแล้ว” เฮียบอกทั้งที่ไม่ได้ถาม
“เมื่อกี้มันมาแล้วเหรอ”
“มาสักพัก เห็นว่าของยังไม่หมดเลยกลับไปก่อน”
“อ้าว ไม่เป็นไรหรอกเฮีย ผมเก็บเองได้” อ๋องรีบบอก
เฮียยกมือ ไม่อยากบอกว่าคนนี้ก็ปิดร้านเร็วมารอรับเด็กตั้งแต่ 4 ทุ่มเหมือนกันแหละ
ดีที่ลูกค้าคนสุดท้ายของคืนนี้เหมาหมด ทำให้คีย์กับไอ้เอกช่วยกันเก็บของลงตะกร้าและรถเข็น
“มึงกลับไปกับเฮียเถอะ กูเก็บของกลับห้องกับไอ้อ๋องได้”
“แล้วมึงไม่ตามไปร้านเหรอ” คีย์ถาม
“เออน่า กูกลับห้องกับไอ้อ๋องเนี่ยแหละ” ไอ้เอกบอกอย่างไม่สนใจ
กลับมาถึงห้องแถว เดินกลับขึ้นมาบนห้อง คีย์ถึงได้ถาม
“เฮียปิดร้านตั้งแต่กี่โมง”
“เวลาปกติ แต่ก็ยังไปทันเห็นเด็กกำลังโดนลูกค้าจีบไง”
คนที่เดินนำเข้าไปในห้องถึงกับหยุดชะงักหันมามอง
“ไม่นะ เค้าก็แซว ไม่ได้จีบ”
หน้าตาเลิกลั่กแบบนี้แหละที่ทำให้พี่ถึงกับหลุดหัวเราะ
หมัดเล็กๆชกเข้าที่ไหล่
“แกล้งตลอด”
“ก็เรามันน่าแกล้ง”
“เจอคนน่าแกล้งมากกว่าเมื่อไหร่บอกด้วยละกัน”
“แน่ะ” พี่บอกแล้วเดินเข้ามาก้มหน้ามองล้อเลียน “ชงเอง แล้วก็นอยด์เองอีกละ”
“เปล่า” คีย์ทำแก้มพองๆ หันไปห้องน้ำ “อาบน้ำนอนดีกว่า”
*--*
ไอ้เอกลงจากรถเมล์แล้วเดินต่อมาที่ร้านเกม แค่เห็นรถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่เกิน 3 คันก็รู้สึกหงุดหงิด เพื่อนของไอ้แมนหันมาพยักหน้าทักทาย
...สัด!พ่อมึงเป็นตัวอะไรถึงมาพยักหน้าใส่กูเนี่ย..ก็บอกแล้วว่าแค่เห็นพวกมึงกูก็หงุดหงิด อยากพาลละ
ไอ้แมนเดินสวนออกมา ต่างคนต่างจ้องหน้า ไอ้แมนสูงกว่า 180 ไอ้เอกก็เตี้ยกว่าไอ้แมนไม่ถึง 5 เซ็นต์ ต่างคนต่างยืนนิ่งเอาคางชี้หน้า ตาแข็งใส่กัน
“มายังไง”
“รถเมล์”
“ทำไมไอ้อ๋องไม่มาส่ง”
“มันต้องล้างของ”
ไอ้แมนหันไปมองแก๊งค์เพื่อนเด็กแว้นของมันที่รับโทรศัพท์ขยับลุกเตรียมพร้อม
“ไม่ไปเหรอพี่”
“กูทำงาน”
มีเสียงขึ้นจมูกจากไอ้คนหน้างอที่เพิ่งมาถึง
“จะเหอะทำไม กูบอกว่ากูทำงาน”
“ก็กูจะเหอะ มึงจะทำไม”
“สัดแมร่ง! กูผิดตลอด”
“เหอะ” คราวนี้เหอะใส่หน้ากันแบบเสียงดังฟังชัดจนแก๊งค์เด็กแว้นส่ายหน้ายอมแพ้ ขี่รถออกไปสมทบกับกลุ่มที่ได้ยินเสียงแว่วๆ
“อยากไปล่ะสิ”
คนตาเรียวส่ายหน้าเดินเข้ามาในร้าน คว้าผ้าผืนเล็กมาเช็ดเก้าอี้ แล้วเอาเข้ามาซักตากที่ห้องพักหลังร้าน
ไอ้เอกเดินตามเข้ามา
“บัวลอยไข่หวาน กับปลากริมไข่เต่ามึงแดกอะไร”
ดวงตายาวเรียวของไอ้แมนตวัดมองถุงขนมในมือแล้วไม่พูดอะไร
“กูถาม ได้ยินมั้ย”
“กูไม่แดก”
“กูซื้อมาให้แดก”
“มึงไม่ได้ซื้อมา อีคนไหนให้มึงมาล่ะสิ แล้วมึงไม่แดกถึงได้เหลือมาให้กู”
“โห...สัด งั้นมึงนั่งเลยนะ” ไอ้เอกชี้ให้คนตาเรียวสกินเฮดนั่ง ส่วนตัวเองเทขนม 2 ถุงใส่ถ้วย
“แดกไม่แดก”
“ไม่”
“เออ งั้นนั่งดูกูแดกเลยนะ ถุงตั้ง 30 กลับไปให้แม่ที่บ้านนอกทำให้กินได้เป็นหม้อ มึงดูกูแดกละกันสัด”
ไอ้แมนนั่งกอดอกมองคนตักขนมหวานใส่ปาก
“มึงไปช่วยเขาเก็บของแล้วยังต้องเสียเงินซื้อเขาอีกหรือไง”
ปลากริมแทบพ่นออกมาทางจมูก มือที่ถือช้อนชะงักค้าง พูดไม่ออกสิ แต่อีกคนพูดเสียงแหบๆต่อไป
“ไหนๆกูก็ผิดมาตลอด เมื่อหัวค่ำกูก็ผิดที่ไปรอมึงแดกข้าว แล้วก็ทั้งที่ควรจะกลับ เสือกวนรถกลับไปดู ก็เลยเห็นพอใจหรือยัง”
“แต่อันนี้กูซื้อมาจริงๆ นะ ไม่ใช่ร้านขนมหวานร้านนั้น อันนี้ร้านแถวหอพัก”
....แล้วทำไมกูต้องหน้าซีด เสียงจืดขนาดนี้ด้วยวะ ไม่เข้าใจ
ไอ้แมนเอียงหน้าหรี่ตามองแล้วลุกขึ้น
....แถวหอพักมีร้านขนมหวานแบบนี้ซะที่ไหน...
“แดกเหอะ กูจะไปทำงานแล้ว”
ไอ้เอกคว้ามือไว้ “กูซื้อมาจริงๆนะ แพงด้วยอ่ะ”
“ซื้อหรือเขาให้”
“ซื้อ”
ไอ้แมนถอนหายใจ “แล้วมึงได้เบอร์เค้ามาหรือเปล่า”
หน้าแหยแบบปิดไม่อยู่
“สัดเอ๊ย มึงนี่มันโคตรๆ”
“ก็รู้จักกันไว้จะเป็นไรไปเล่า”
โทรศัพท์ดังขึ้นมาทันที ไอ้เอกหยิบจากกระเป๋ากางเกงเห็นชื่อหน้าจอ โทรศัพท์แทบร่วงลงจากมือ
ไอ้เอกกดรับโทรศัพท์ แต่อีกมือยังไม่ยอมปล่อยจากไอ้แมน
“ครับพี่ ครับๆ พรุ่งนี้ไปครับ”
พูด 2 -3 คำก็กดปิด
“สัด!” ไอ้แมนตะโกนใส่หน้าเสียงดังออกมาถึงหน้าร้าน “ไหนบอกว่าไม่มีอะไร”
“ก็ไม่มี เมื่อกี้พี่ที่ร้านหมอหมาต่างหาก” ไอ้เอกทำหน้าตาล้อเลียนแล้วหัวเราะร่วน
“สัด มึงนะ แล้วเมื่อกี้ทำตกใจทำไม”
“แล้วมึงโกรธทำไมนักหนา”
“เหี้ยเอ๊ย กูจะเป็นบ้าเพราะมึงแหละ”
“แดกกะกูก่อน แล้วหายบ้าเชื่อกูดิ”
“ไม่แดก กูจะไปทำงานแล้ว ป่านนี้เฮียพีกลับมาแล้วมั๊ง มัวแต่มาปัญญาอ่อนอยู่กับมึงเนี่ย”
“น่านะ มากูป้อน แดกง่ายๆ โตไวๆ”
ไอ้เอกตักปลากริมคำใหญ่ป้อนถึงปากไอ้แมน ตักยัดๆ 3 คำหมดถ้วยหันไปหยิบอีกถ้วย ไอ้แมนรีบยกมือ
“ไม่ต้องยกมือเลย มามะอย่าให้ต้องบังคับ”
ไอ้แมนฝืนกลืนลงคอ “แหวะ~~ของหวานพอแล้วกูจะอ้วก”
“อย่าอ้วกนะมึง ของแพงแดกให้หมดเลย”
“สัด กูไม่ชอบของหวาน!”
“แต่กูซื้อมานะ แดกให้หมดเลย!”
-+-+-
ต่อเก้าอี้ยาวนอนหลับสบายอยู่หลังร้าน ตอนที่ไอ้แมนมาปลุกตอนเช้ามืดกลับห้อง มีผ้าห่มบางๆห่มอยู่ ไอ้แมนรวบผ้าแล้วเดินนำออกมา ทั้งทำเหมือนจะม้วนๆยัดใส่กระเป๋า ไอ้เอกเลยแย่งมาพับแล้วถือไว้นั่งซ้อนท้ายกลับมาห้อง
กลับมาถึงก็สลับกันอาบน้ำ
ไอ้เอกอาบก่อน ไอ้แมนก็กวาดห้องปูที่นอน เอาผ้าไปแช่ที่ระเบียง พอไอ้เอกออกมาจากห้องน้ำ ไอ้แมนก็ไปอาบน้ำต่อ ไอ้เอกก็มานั่งซักผ้า ซักยังไม่เสร็จไอ้แมนก็ออกมายืนทำเสียงแหบใส่
“ซักทำไม เดี๋ยวซักเอง”
“มึงไปนอนเหอะ กูซักแป๊บเดียวก็เสร็จ”
กลับเข้าไปใส่กางเกง หันมาอีกทีไอ้เอกก็บิดผ้าขึ้นราว ไอ้แมนเข้ามาช่วยแล้วกลับเข้ามาดึงมือให้ลงนอนข้างๆ
“นอนเป็นเพื่อนกูก่อน”
“แล้วมึงจะไม่เผื่อเวลาให้กูแดก หรือเผื่อรถติดมั่งหรือไง”
“ก็ตอนนี้ยังไม่ 7 โมงเช้านอนก่อน”
ไอ้แมนบอกแล้วพลิกตัวหันหน้ามาหา หลับตา ไอ้เอกขยับถอยออกจะไปนอนที่นอนตัวเอง แต่แขนใหญ่พาดเอวดึงกลับมาหา
“นอน ไอ้สัด อย่ายุกยิก”
“ก็นอนอยู่ที่ไงไอ้เหี้ย”
“หุบปากด้วยไอ้สัด”
ไอ้เอกจะอ้าปากด่าต่อแต่ก็กลับเงียบ มองคนผมสกินเฮดที่ขยับตัวเข้ามาเบียดซุกหน้าอยู่กับไหล่
--*จบตอนที่ 31---*
อากาศเย็นอีกละ รักษาสุขภาพกันนะครับ
ขอบคุณทุกการติดตาม
ไจฟ์ใจดี๊ดี
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
