หัวข้อ: Never Let You Go

[nunamicky]

+1 ให้พระเอกค่ะ
ชอบคำพูดของเอกค่ะที่ว่า
"ก้าวช้าๆ แต่ก็ยังก้าวโว้ย"

[nariza6]

เฮ่อ...อ่านอย่างมีความสุขจริงๆ ชอบพระเอกแฮะ น่าหยิกน่าตีจริงๆเชียว ชอบมากคะ

[a_tapha]

คริ คริ ชอบพระเอกโว้ยยยยยยยย   

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
สองสามตอนนี้คอมเม้นท์ไม่ออกแฮะ

[fuku]

โหยยยยยยย ชะนีอยากห้อยอยากโหน
สรุปที่มาวอแวเนี่ยอยากมีปั๊ว...
พอเค้าไม่สามารถเป็นปั๊วได้ก็มาไล่จิกกัด
สตรีมีนอจริงๆ เลยหล่อน

[love2y]

พระเอกเท่สวดดดดดดยวดดดดดดดดด 

[@StaR@]

พระเอกตอนนี้เท่ห์มาก เอาใจไปเลยน่ะ
ชะนีสามตัวนั้นต้องเจอแบบนี้แหละ
พระเอกเราช่างรู้เท่าทันพวกหล่อนจริงๆ
 

[BeeRY]

อ๊ากกกกก ขอกอดคีย์น้อยด้วยคน
ขำอ่า เอะอะก็เตรียมเก็บเสื้อผ้าหนี จนเพื่อนเค้ารู้แกวหมดแล้ว
เอกกี้เท่ห์มาก ปกป้องเพื่อนด้วย

[DEMON3132]

สงสารน้องคีย์ ทำไมเจอแต่พวกจิตเสื่อมทรามคอยตามรังควานนะเนี่ย
เอกต้องกระซิบบอกเฮียซาโต้ให้รู้เรื่องนี้ไว้ด้วยเพื่อช่วยกันป้องกันน้องคีย์
จากพวกชะนีที่จะคอยตามจิก ให้เฮียออกโรงมาจัดการพวกขวากหนาม
ให้สิ้นซากเสียทีน้องคีย์จะได้อยู่แบบมีความสุขซะที .......

[samsoon@doll]

อีชะนีพวกนี้เรียนที่ไหนจะไปดักตบมัน

[อิสระ]

โอ้ย :m4:ชอบคนอย่างไอ้แมนไอ้เอกจังเว้ย
นี่แหละคุณค่าที่มึงคู่ควร
คาดว่าFCของสองคนนี้จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เพราะงั้นขอตอนพิเศษของสองคนนี้แบบเน้นๆสักตอนเถอะไรท์
+1

[Little Devil]

งานเข้าอีกแล้ว นายเอกช่วยบอกเฮียแทนด้วย
อึดอัดกับนิสัยน้องคีย์ อย่าคิดเองแบบเด็กๆ

[indy❣zaka]

ฮาคีย์อ่ะ 
ก๊งๆ เอ๋อๆ แต่น่าร๊ากกกกกกกกกก 

[EunJin]

  คีย์เริ่มทำตัวน่ารักแล้วอ่ะ กรี๊ดดดดดด

[pita]

พระเอก พระเอกมากๆคร่า

ปล เอกหึงแมนแล้วโว้ย รอดูเอกเหวี่ยงๆๆๆ

[yayee2]

ชอบเอกจัง ต่อปากต่อคอทันนังปากมอมทั้งสามซะ
แบบนี้ต้องติวเข้มเพื่อนคีย์หน่อยนะเอก ไม่ใช่พอหมาเห่า หมากัด ก็เตรียมชิ่งลูกเดียว
ไม่ใช่ให้คีย์กัดตอบหมาหรอกนะ แค่รู้จักใช้หนังสติ๊กยิงโต้ตอบขู่มันกลับมั่งก็แค่นั้นแหละ

[rellachulla]

ฮาาาๆๆ
เอกหึงแมนซะงั้นเหรอ
ก๊ากก ชอบจริงๆ คู่นี้ มึนๆ ดี
ว่าแต่น้องคีย์ อย่ามึนไปเก็บของหนีไปอีกนะ

[yunjaejoong]

คีย์น่ารัก ถามพี่เค้าก่อน พี่ไม่ให้ไป น่ารักง่ะ

[konnarak]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้เอก โคตรเท่ห์สุดๆๆ   เอ๊ะ มีหึงไอ้เเมนซะด้วย    
 
คีย์ ดีเล้วเราต้องถามพี่ก่อน   น่ารักวะ  

 



จำนวนโพสของไรท์เตอร์ เลขสวยนะ  1111

[nongrak]

ใช่ ถูกต้องแล้วที่คีย์ต้องถามพี่ก่อน
ไม่ใช่ใครบอกให้ไปก็ไปตามเขาบอก
เกลียดยัยส้มนี่จัง ชอบมาว่าคีย์
อยากได้มือตบจังเลย
เอกนี่เท่ห์มาเลย ช่วยคีย์ได้มากเลย
อยากให้คีย์กลับไปบอกเฮียซาโต้บ้างจัง
ให้ยัยส้มนั่นโดนว่าซะมั่ง

[PeeYaR]

แมนเอกน่ารัก
น้องคีย์ก็น่ารัก
>.<
แนะนำเฮียว่าโยนกระเป๋าเสื้อผ้าน้องทิ้งไปเถอะ
น้องจะได้เลิกคิดเก็บของหนีสักที
555

[iforgive]

ตอนนี้ code ของคีย์มีแค่นี้เหรอ 

if ทำใครเดือดร้อน
then เก็บผ้าหนี
end.

เปลี่ยนใหม่

if มีชะนีมาระราน
then สวนสลบ  สยบชะนีทุกถิ่น
end.

แล้วก็ครองรักกับเฮียตราบนานเท่านาน

[Whatever it is]

เหอะๆ คีย์มันจะหนีท่าเ้ดียว เมากับมันจิงๆ ชะนีพวกนี้นี่ยังไงน้า งงกับ logic ในหัวของแต่ละตัวเจงๆ อ้อ รวม logic น้องคึย์ด้วย ถึง จะไม่ใช่ชะนีก็เหอะ หุๆ

[spok1234]

กอด ๆ ด้วย คน

[qq_oo]

คีย์น่ารักดี นิสัยเด็กเรียบร้อยโคตร

[a_tapha]

เข้ามารอตอนใหม่   

[MyTeaMeJive]

(^^X)

ตอนที่ 33

ไอ้พระเอกเลิกงานที่ร้านสัตว์แพทย์เดินเข้าซอยกลับเข้าหอพัก รถมอเตอร์ไซค์ขับตามหลังมาแล้วปาดหน้า
“เฮ่ย!” แต่พอคนขับเปิดหน้ากากสวมหมวกกันน็อคเสียงร้องตกใจก็กลายเป็นด่า “ไอ้สัด กูคิดว่าโดนปล้นแล้วซะอีก”
คนขับส่ายหน้า แล้วพยักหน้าให้ขึ้นรถ
“อีก 2 ก้าวก็ถึงหอแล้ว” พูดแล้วก็เดินต่อทันที คนขี่รถมอเตอร์ไซค์เลยขับรถแซงนำมาก่อน แล้วมายืนรอที่หน้าหอพักข้าวของมากมาย
จนเข้ามาในห้อง ถึงได้ถามอีกครั้ง
“ไปไหนมา”
“ไปเีัรียนแล้วกลับบ้านไปเอาเสื้อ”
ไอ้เอกมองของที่อีกคนวางที่กองไว้มุมห้อง “แล้วนั่นอะไร”
“แอปเปิ้ลไง มึงไม่รู้จักเหรอ”
“สัด เอามาจากไหน”
“แม่ให้เอามาด้วยน่ะสิ”
ไอ้แมนหยิบแอปเปิ้ลส่งให้ ไอ้เอกคว้ามาจะงับเข้าปากทันที ไอ้แมนเลยดึงกลับไปเช็ดกับแขนเสื้อแล้วส่งคืน แล้วนั่งลงเปิดกระเป๋าเป้หลังหยิบเสื้อเชิร์ตแขนยาวสีขาวที่ยังอยู่ในห่อพลาสติกส่งให้
“ของใหม่ กูไม่เคยใส่ มึงใส่ได้มั้ย”
ไอ้เอกแค่มอง แต่ไม่รับมา “แล้วทำไมมึงไม่ใส่”
“มหาลัยกูเขาไม่ได้แต่งเครื่องแบบ ถึงตอนสอบกูก็ใส่เสื้อคอปก”
ไอ้เอกยังแค่มองเสื้อในมือเสื้อนักศึกษา แต่แบรนด์เนม....แพงสัด...
ไอ้แมนเลยย้ำ “เอามั้ย”
“มึงไม่ได้สอบเข้ามหาลัยใช่มั้ย”
“ใช่”
“ทำไม”
“ไม่อยากสอบ แล้วเกี่ยวอะไรกับเสื้อเนี่ย”
“ใครซื้อเสื้อนี่ให้มึง”
“แม่”
“รู้มั้ยว่ามันแปลว่าอะไร”
ไอ้แมนจ้องมองกลับมานิ่งๆ โยนเสื้อกลับใส่กระเป๋า ลุกขึ้นยืนทำเหมือนจะอาบน้ำ แต่ก็กลับหันมาอีกที
“คีย์เป็นไงมั่ง วันนี้กูไม่ได้ไปร้าน”
“ดี ก้าวช้าๆ กล้าๆกลัวๆ ตามสไตล์มัน” ไอ้เอกบอกขณะที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับหนังสือเรียน แล้วหันไปมองคนที่คว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ
กลับมามองเสื้อในกระเป๋า คลานเ้ข้าไปหา แต่พอจะหยิบห่อเสื้อประตูห้องน้ำก็เปิดออกอีกครั้ง
เงยหน้าขึ้นมอง ไอ้ห่านั่นกำลังยิ้ม แถมยังยักคิ้วกวนตรีน
“ขอบใจ” ไอ้เอกบอก

การจะคุยจะถามพี่ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะกว่าที่คีย์จะกลับมาร้านก็เย็นมากแล้ว วิ่งทำงานจนกระทั่งร้านปิดเก็บครัวนั่นแหละถึงได้มีโอกาสถาม
“ตอนนี้พี่มีปัญหากับเสี่ย หรือสารวัตรหรือเปล่าฮะ”
“ไม่นี่ เป็นปกติ เมื่อบ่ายเสี่ยก็มากินข้าว”
“แล้ว เรื่องหุ้นของพี่”
“ก็ยังอยู่ ไม่ได้ขายไม่ได้ซื้อ บอกแล้วว่าช่วงนี้เน้นถือระยะยาว แต่กำลังคิดว่าจะทยอยเทขายพวกอสังหาก่อน เหลือไว้แต่หุ้นพลังงาน” พี่ตอบเรื่อยๆ แต่แววตาจ้องมองคนที่ไม่เคยถามไถ่เรื่องเกมของพี่มาก่อน

คีย์กลับไปอึ้งอีกครั้ง
เป็นอย่างนี้ทุกที เปิดประเด็นแล้วก็กลับมาสับสนตัวเองว่าควรจะถามดีมั้ยทุกที

“พี่....ไม่สนใจเจ๊หงส์เลยหรือฮะ”
รู้สึกตะหงิดๆ อยากแกล้งขึ้นมากะทันหัน แต่ต้องเบรกจนตัวโก่ง เพราะคนนี้คิดเยอะ ผูกเรื่องอะไรไม่รู้ตลอดเวลา ไว้แกล้งเรื่องอื่นดีกว่า
“ในแง่อยากได้เขาเป็นเมีย ไม่แน่นอน” ตรงได้ดั่งใจมั้ยครับน้อง
แต่คีย์กลับหันไปคว้าผ้าเช็ดโต๊ะมาเช็ดโต๊ะกลางเงียบๆ
จนเมื่อเก็บครัวเสร็จคีย์ก็หันมามองพี่เต็มตา
“พี่อยากให้ผมไปเมื่อไหร่ก็บอกผมล่วงหน้าด้วยนะฮะ”

.......เสร็จตรูล่ะ........

“เจ็บนะเนี่ย”
“อะ...อะไรกัน” หน้าตาเลิกลั่กสั่งได้ 55555
“เฮ้อ....เจ็บจริงๆ ให้ตาย” พี่บอกแล้วเดินนำออกมาปิดร้านใส่กุญแจ ไขกุญแจประตูข้างส่ายหน้าก้าวนำขึ้นมาข้างบน
คีย์ได้แต่ก้าวเดินตามขึ้นมา
จนเมื่อก้าวเข้ามาในห้อง คีย์ก็จับข้อมือหนาๆไว้ “พี่ ผมขอโทษ ผมไม่...”
“เออ พอเหอะ ไม่ต้องพูดแล้ว เพราะพูดออกมาแต่ละคำน่ะ คนฟังเจ็บไปถึงเซลเม็ดเลือดขาว”
“พี่อ่ะ ผมขอโทษ ผมแค่ไม่อยากให้พี่ลำบากใจ”
“ไม่ลำบากใจเลย แต่ตอนนี้เสียใจมาก”
พี่บอกแล้วถอดเสื้อเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำทันที
คีย์มองตาม คอตกหันไปคว้าไม้กวาด ทำความสะอาดห้องระหว่างรอห้องน้ำ

ออกมาจากห้องน้ำ ก็เปิดคอมพิวเตอร์ดูข่าว ตรวจสอบนั่นนี่ไปเรื่อย แต่หางตาแอบมองคนจ๋อยที่เดินเข้าไปอาบน้ำ  
คีย์อาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอน แน่นอนก็พี่ซื้อให้นั่นแหละ ก้าวเข้ามายืนข้างหลังพี่ทุบหลังทุบไหล่เอาใจ
พี่ถอนหายใจแรงๆ จนมือที่ทุบไหล่ให้ชะงักค้าง
พี่ล็อคเอวบางกลับมานั่งตัก
“ใครพูดอะไรมา”
“พี่ส้ม ที่มหาลัยเขาบอกว่าผมจะทำให้พี่เดือดร้อน เพราะผมมาขวางพี่กับเจ๊หงส์”
“แล้วพี่เดือดร้อนหรือเปล่า”
“ไม่รู้”
“เสี่ยเล้งน่ะเขาเป็นพ่อค้า เขามีหนทางของเขาเอง ถ้าลัดมาทางพี่ไม่ได้เขาก็ลัดไปทางอื่นเองน่ะแหละ”
คีย์ก้มหน้า
“คีย์”
“ผมพยายามอยู่ไง อย่างที่พี่บอกอ่ะ ต้องกลับมาถามก่อน ก็ถามแล้ว แล้วพี่จะเสียใจทำไม”
“ก็เสียใจคีย์ชอบคิดโทษตัวเองถอยหลังกลับ ไม่คิดแก้ปัญหาลุยไปข้างหน้า”
“แล้วกลับมาถามก่อนยังไม่ดีหรือไง ไอ้เอกยังบอกว่าผมก้าวไปช้าๆ เลย”
“อ้อ....งานนี้มีไอ้เอกมาช่วย”
คีย์พยักหน้า “มันจะไปถามเรื่องไอ้แมนน่ะ เจอพี่ส้มพอดี มันก็เลยด่ากับพี่ส้ม”
“แล้วคีย์ล่ะ”
“ผมน่ะ ได้ยินแต่เสียงพี่ บอกว่า มีอะไรให้มาถาม คิดให้ทันที่เขาเถียงกันยังยาก นั่งรถกลับมาบ้าน ยังคิดเลยว่า นี่ผมจะมีชีวิตอยู่คนเดียวได้มั้ยเนี่ย”
“ไม่ได้หรอก ยังไงก็ต้องมีพี่”
คีย์ก้มหน้าเอาหน้าผากกระแทกอกกว้างแล้วหยุดนิ่ง
มือใหญู่ลูบแผ่นหลังบาง ก้มลงจูบที่ผมนิ่ม
.......หลายปีที่ผ่านมา คนๆนี้เจอกับอะไรมา เก็บอะไรไว้ในใจ......
“คีย์เคยโดนตีโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรหรือเปล่า”
คีย์พยักหน้าทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง
“เคยโดน....ลงโทษด้วยการขังไว้ในห้องมั้ย”
นิ่งเงียบแล้วพยักหน้าอีกครั้ง
“เขา....เคย...ลืมไว้ที่อื่นหรือเปล่า”
พยักหน้า
“ไม่มีใครช่วยเลยหรือ”
คีย์พยักหน้า “มีคนพากลับมาส่งที่บ้าน”
ร่างผอมบางบนตักเริ่มสั่นน้อยๆ
“ได้ยินเวลาที่น้าคุยกันใช่มั้ย”
พยักหน้า
“เขาคุยกันว่าอะไร”
คีย์กลืนก้อนแข็งที่จุกคอลงไป แต่มันกลับทำให้น้ำใสไหลออกมาจากตา
พี่ถอนหายใจแรงๆ “ไม่ต้องบอกพี่ก็ได้”
คีย์เงยหน้าขึ้น “ไม่ใช่ฮะ ไม่ใช่ คือ เขาบอกว่าผมเป็นภาระ ถ้าไม่มีผมเขาก็จะสบายกว่านี้...เขา...พูดทำนองนี้น่ะฮะ”
พี่ประคองใบหน้าชุ่มน้ำตาไว้ในมือ พูดช้าๆ “พี่เคยบอกว่าคีย์เป็นภาระของพี่หรือเปล่า”
คีย์ส่ายหน้า
“แล้วพี่ลำบากมั้ยเวลาที่คีย์อยู่กับพี่”
คีย์ส่ายหน้า “ไม่รู้”
“ตั้งแต่วันที่คีย์เดินเข้ามาในร้าน พี่ก็สบายขึ้นมาก สบายจนเคยตัวไม่อยากคีย์ให้ไปไหน”
คีย์สูดจมูกเช็ดน้ำตา “พี่เคยบอกคล้ายๆ อย่างนี้แล้ว”
“อือ..พี่ก็ว่างั้น”
“ผมเป็นคนสอนไม่รู้จักจำ”
“เหรอ แต่คนสอนยินดีสอน”
“แบบนี้เรียกว่าภาระหรือเปล่า”
“เปล่า ก็บอกว่าเต็มใจมาก”
แก้มใสเริ่มเจือสีอ่อน ดวงตากลมชุ่มน้ำตาช้อนมองแล้วหนีไปทางอื่น
“พี่ดูหุ้นเหอะ ผมจะไปนอนแล้ว”
“เคลียร์มั้ย”
คีย์พยักหน้า “ผมว่าเคลียร์ พี่ล่ะ”
“คิดว่าเคลียร์ แต่ไม่แน่ใจ”
คีย์เงยหน้ามองพี่ เลื่อนแขนโอบรอบคอกดริมฝีปากเข้าหาแผ่วเบา แต่ไม่สอดลิ้น แล้วผละออก
“เคลียร์ป่ะ”
“ไม่”
“ไรอ่ะ” หน้าแดงไปถึงหู ถึงคอ
โปรดอย่าลืมว่าตอนนี้ห้องเปิดไฟสว่าง ตากลมๆต้องพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หันไปมองนอกหน้าต่าง
งึกงักกึกกัก จะจูบพี่แต่ก็กล้าๆกลัวๆ ไม่รู้ทำไม จนคนตัวโตขำ
“พี่อ่ะ” คีย์ฟาดแขนเบา ๆ “ขำอะไรเนี่ย”  

อารมณ์ขึ้นๆลงๆ โกรธ เกลียด เสียใจ ไม่เคยอยู่ในสมองได้นาน แวบเดียวหายไปกลายเป็นเรื่องตลก บ้าบอ รอยยิ้ม และ............
คีย์กลั้นหายใจ หลับตาเงยหน้าขึ้น รู้สึกถึงปลายนิ้วที่แตะแก้ม เลื่อนไปที่หน้าผาก คิ้ว เปลือกตา จมูกวนลงมาที่ปลายคางแล้วเกลี่ยเล่นที่ริมฝีปาก
สัมผัสที่หนักหน่วง ทำหัวใจของคนถูกสัมผัสเต้นแรง
ลูกคอที่วิ่งขึ้นลง นำสายตาลงไปที่อกบางภายใต้เสื้อนอน กระดุมเสื้อถูกแกะออกอย่างแผ่วเบา แต่กลับกดปลายนิ้ววนรอบอกสีอ่อน แล้วขยี้แรง จนสะดุ้ง คว้าข้อมือไว้
“พรุ่งนี้ผมมีเรียน”
พี่ยิ้มหวาน “ยั่วกันขนาดนี้ ใครจะไปทนได้”

ที่จริง....พายุร้ายในตัวพี่เริ่มก่อตัวมาตั้งแต่คีย์เงยหน้าขึ้นมองพี่ทั้งน้ำตาเปียกแก้มนั่น แต่พยายามสะกดมันไว้สุดความสามารถด้วยการจดจ่ออยู่กับปัญหาของน้อง แต่จูบแบบเด็กๆของน้องนี่แหละที่ทำให้พายุร้ายเริ่มรุนแรงขึ้น  

“แต่ว่า...”
“จะไม่ให้มีรอย....นะครับ...”
พี่เสียงแหบพร่าดวงตาหวานเยิ้มขนาดนี้ ปฏิเสธไปเคยได้ผลที่ไหน
คีย์หันไปมองหน้าจอคอมพ์ นาฬิกาที่ผนังแล้วหันมาหาพี่ เหมือนจะบอกว่าภารกิจของพ่อมดยังไม่หมดนี่นา
แต่พี่เอื้อมมือไปปิดคอมพิวเตอร์ ช้อนสะโพก จับขาเหนี่ยวเอวพี่ไว้ เดินไปทั่วบ้านเพื่อปิดไฟ จนกลับเข้าไปในห้องนอน
พยายามเหลือเกินที่จะไม่จับคนที่กอดคอพี่อยู่ กดลงกับพื้น โซฟา หรือแม้แต่โต๊ะในครัว
ก็อีกแค่ก้าวเดียว.......
แสงไฟจากด้านนอก รับร่างขาวนวลบนเตียงนุ่ม
อยากกอดรัดโดยไม่ทิ้งรอยไว้ แต่ไม่เคยสำเร็จ
ตั้งใจว่าจะเพียงจูบเบาๆ แต่สุดท้ายรอยฟัน รอยมือ ก็ยังคงชัดเจนเป็นแนว น้ำตาใสๆ หยาดจากหางตากลม
“ไม่เป็นไร ผมไม่เป็นไร”
พี่คร่อมตัว มองใบหน้าอ่อน เกลี่ยน้ำตา
ลูบหน้าตัวเอง หายใจแรงๆ “นอนเถอะคีย์”
คีย์คว้าใบหน้าพี่ไว้ จ้องมองดวงตาสีเข้ม
“พี่......ผม....คือ......ผม......”
พี่ก้มลงมองแก่นกายของน้อง.....เด็กเอ๊ยเด็ก...เจ็บจนมันนอนนิ่งซะขนาดนี้ ยังจะพยายามอยู่อีก เก็บความพยายามไว้เรื่องอื่นเถอะ
มือใหญ่ลูบหน้าลูบตาของน้อง
“นอนเถอะ ดึกแล้ว”
“ทำให้ผมหน่อย.....นะ....”
พอกันทีไอ้ตัวไว้ก่อนน่ะ พี่ก้มลงขบจูบริมฝีปากบางจนเหมือนรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือด ถึงได้ลากปลายลิ้นลงมาที่อกบาง คีย์โก่งตัว มือจิกไหล่กว้างไว้แน่น
“อะ....อ๊า....เสียว....พี่....อึ้ม....เสียว.....”
ยิ่งครางพี่ก็ยิ่งดูดยิ่งขบ มือใหญ่ฟอนเฟ้นไปทั่วตัว จูบไล่ลงมาหาท้องน้อยกัดย้ำแล้วถึงได้ลากลิ้นลงมาหาแก่นกายดูดแรงจนคนข้างล่างต้องยกสะโพกจนลอย นิ้วที่ปราศจากครีมเบียดแทรก
“อ๊า.........” คีย์ละมือจากไหล่พี่ ทึ้งผ้าปูที่นอนไว้แน่น เสียงสะอื้นเจือเสียงคราง ทำให้พี่ถอนมือ ถอนริมฝีปากออก
“อย่าหยุด อย่าหยุดสิ”
พี่กลืนน้ำลาย
“พี่รักผมไม่ใช่หรือ รักผมสิ”

........คีย์ไม่ได้ร้อนแรงหรอก เพียงแค่ต้องการความรัก ความต้องการของพี่มากลบเสียง และสายตาดูถูกของคนอื่น..........
.......ช้าลงอีกนิดซาโต้ นายคือคนคุมเกมนี้ไม่ใช่หรือ......

พี่ขยับตัวลุกนั่ง ชันเข่า แก่นกายแข็งแกร่งผงาด
คีย์ขยับตัวตามมาคุกเข่าก้มลงชิมส่วนปลาย ลากลิ้นไปทั่วแล้วครอบปากลง ขยับขึ้นลง
......ให้ตายเถอะ...แตกตอนนี้ก็เสียเชิงชาย...แต่ว่า....
พี่เอื้อมมือไปเตะช่องทางสีอ่อนด้านหลัง คีย์เหลือบตามองพี่ ผละออกแล้วหยิบหลอดสีฟ้ามาส่งให้
“กัดพอไหว แต่อันนี้สดไม่ไหว”
พี่รับหลอดมาพร้อมกับดึงใบหน้าอ่อนมากดจูบจนแทบละลาย
“อื้ม....พี่ฮะ....”
คีย์หอบน้อยๆ เมื่อพี่ละไปที่พวงแก้ม มือเล็กๆ กอบกุมพี่ขยับมือแล้วก้มลงหาอีกครั้ง
นิ้วมือที่แทรกด้านหลังเพิ่มนิ้ว คีย์ครางงึมงำ แต่ยังคงก้มหน้าใช้ปากให้พี่
พี่พลิกตัวอีกครั้งจับน้องคร่อมอยู่ด้านบน จับสะโพกบางขึ้นมาอยู่ที่หน้า ลงลิ้นที่ช่องทางด้านหลัง ขณะที่มือก็กระตุกให้ คีย์ขมวดคิ้วแน่นแล้วละปากออก
“อะ....พี่....พี่....อูว....”
ช่องทางสีชมพูตอดรัดรัว มือด้านหน้ายิ่งกระตุกเร็ว คีย์สูดปากส่ายหน้า
“พี่...พี่ อะ...อ๊า............”
คีย์เกร็งตัวพ่นน้ำใส่หน้าอกพี่ล่วงหน้าไปก่อน แล้วพลิกตัวนอนหงาย ตาปรือ
พี่ก้มลงจูบที่ต้นขา ขบเบาๆ จนมาถึงพวงแฝด คีย์ผวายกสะโพกจนลอย 2 มือแทรกที่ผม เสียงร้องคราง เสียงสูดปาก ท่าทางบิดตัว ดวงตาหวานฉ่ำ
พี่คว้าซองสี่เหลี่ยม กัดฉีกแล้วสวม
บีบครีมแล้วนวดซ้ำ ขณะที่ปากก็กดจูบแลกลิ้นจนหูอื้อตาลาย
“รักคีย์ รักที่สุด”
แยกขาเรียวแล้วกดเข้าหา
มือเล็กๆดันหน้าท้องพี่ไว้ หัวใจเต้นโครมคราม แล้วค่อยเลื่อนมือออก ดันตัวขึ้นมาจูบพี่ แล้วพยักหน้า
“คีย์” เสียงกระเส่า เกินกว่าความสามารถที่จะควบคุมให้อยู่ในฟอร์มเคร่ง “นะ”
“อื้อ....”คีย์กัดฟัน
กล้ามเนื้อแน่นๆ ตอดรับตลอดทุกพื้นที่ที่เบียดแทรก หยาดเหงื่อผุดพราว
“โอย...คีย์....อูว.....”
พี่ขยับสะโพกตอกลึก  คีย์ส่งเสียงเหมือนกำลังจุก
“จุกเหรอ”
“อือ...อย่าถามสิ จุก เจ็บด้วยแต่......”
สะโพกยังคงไม่หยุดการเคลื่อนไหว มือใหญ่กอบที่อกบาง
“แต่อะไรครับ”
“อือ...ไม่รู้ อึก พี่อย่าถาม...สิ”
“ไม่ถามแล้วจะรู้เหรอ”
.....ก็พี่น่ะ จะแตกไม่แตกอยู่รอมร่อ ถ้าไม่ถาม ไม่ปล่อยมุกตอนนี้ แตกแน่...
แต่น้องไม่ให้ความร่วมมือส่ายหน้า หอบหายใจแรง ช้อนตาปรือมอง ที่เด็ดสุดคือท่ากัดมุมปากนี่แหละ
...ไม่ไหวแล้วโว้ย.....
...ที่บอกให้ช้า ที่บอกว่าอย่าทำให้เจ็บลืมหมดสิ้น.....
พี่กดกระแทกรัวเร็วจนคีย์ร้องลั่น แล้วเปลี่ยนเป็นร้องคราง แก่นกายที่เจตนาไม่สัมผัส มีหยดน้ำใส
“อือ....อ๊า.......อือ.....”
กอบแก่นกายกระตุกเพียงไม่กี่ครั้งคีย์ก็เกร็งตัวตอดรัดสุดแรง
พี่สาวออกแล้วกระแทกต่อสูดปาก ทิ้งตัวลงหาอ้อมอกบางๆ คีย์ขยับตัวนิ่วหน้า
“มันยังแน่น”
“อือ...”
“พี่..เสร็จแล้วไม่ใช่หรือ”
“อือ....”
พี่ขยับสะโพกถอนออก คีย์ผวาตาม
“โอ๊ย....แสบอ่ะ....แต่โล่งไปเลย” คีย์หัวเราะคิกตาพราว พี่ดันไหล่บางพลิกคว่ำ คีย์หันมามอง “อะไร”
“เพิ่งนึกได้”
“นึกได้อะไร”
“วันนี้ยังไม่ฟัดส่วนนี้” พี่ก้มจูบที่ไหล่ลากลงมาที่แผ่นหลังเรื่อยลงไปที่ก้นกลม
“อะ....อะไร พี่...อะ....อึ้ม....ผม...ต้อง....ไป...เรียน....นะ ตรงนั้น...ฟัด..ไปแล้ว...อื้ม...พี่อ่ะ....”

--*จบตอนที่ 33*--

ตอนนี้ยาวไปนิดนะครับ ไม่อยากแบ่งตอนขัดอารมณ์คุณผู้อ่านน่ะครับ
ขอบคุณทุึกการติดตาม และความเห็นครับ
ไจฟ์ครับ

[tuek]

ชอบคีย์ที่สุด
+ 1 นะคะ

[@StaR@]

ดีใจที่คีย์กล้าที่จะถามเฮีย อยากรู้ถามไปเลย
แล้วดูสิถามไปถามมาไหงมันไปลงเอยที่เตียงอ่ะเฮีย
ทำเอาเสียเลือดแต่เช้าเลยน่ะเฮีย คีย์น่ารักจนอดใจไม่ไหว
 

[a_tapha]