(ต่อนะครับ)
ตอนที่ 34คนที่เดินลงมากินข้าวก่อนไปเรียนเอาตอน 10 โมงกว่า ท่าทางเหมือนยังนอนไม่พอ ตรงข้ามกับอีกคนที่ตื่นแต่เช้าไปตลาด กลับมาทำโน่นนี่ อารมณ์ดีตลอด
คีย์นั่งลงที่โต๊ะข้าวในร้านแล้วหลับตาเอาคางเกยโต๊ะ หมดสภาพชนิดที่ไม่เหลือพลังงานให้รักษาฟอร์มต่อหน้าเฮียพีเลยแม้แต่นิด
“ข้าวไข่เจียวกุ้งสับมาแล้ว” พ่อครัวยังคงอารมณ์ดีไม่มีตก
คีย์ลืมตามองไข่เจียวแล้วยิ้มกว้าง “เย๊ๆๆ ไอ ไลค์ ไข่เจียว”
“เอาโอวัลตินด้วยมั้ย” เฮียพีถามมาจากเค้าท์เตอร์เครื่องดื่ม
คีย์พยักหน้า ตักข้าวคำใหญ่ใส่ปาก
“เฮียสูบพลังงานไปเยอะขนาดนั้นเชียว” เฮียพีแซว แล้วนึกขึ้นได้ว่าไอ้ตัวเล็กขี้เขินขนาดไหน
คีย์ไอโขลกจนต้องคว้าแก้วน้ำดื่ม หน้าแดงจัดเพราะทั้งเขินทั้งสำลักข้าวพร้อมกัน
“สัดพี” ด่าน้องชาย แต่ตัวเองกลับนั่งหัวเราะ มองคนสำลัก “กินซะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่เอา เดี๋ยวเที่ยงแล้ว ลูกค้าเข้าร้าน” คีย์พูดแล้วหันไปมองนาฬิกา
พี่ยักคิ้ว “ใช่มะ ถ้าพี่ไม่ไปส่งก็ต้องข้ามยาวไปคาบบ่ายเลย ใช่มะ”
....อารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้จริงๆ ไม่เกิดมาอยู่บนมั่งให้มันรู้ไป....
รถจอดหน้าคณะ ทั้งที่เจ้าตัวบอกว่าให้ส่งที่หน้ามหาวิทยาลัยก็ได้ แต่พอเจอประโยคเด็ดเข้าไปเลยต้องเงียบ
“พี่น่าอายขนาดนั้นเลยหรือคีย์”
รุ่นพี่สามสาวรวมอยู่ในกลุ่มปี 4 ที่เดินอยู่ที่ฟุตปาทหน้าคณะหยุดการสนทนาหันมามอง เมื่อคีย์ก้าวลงจากรถ
ก็รถโตโยต้าเล็กๆ เก่าๆคันเดิมที่พี่ขับไปจ่ายตลาดอยู่ทุกวันนี่แหละ ไม่ได้หรูเริ่ดอะไรมาจากไหน
.....มัน....คงผิดความคาดหมายเกินไป ก็เวลาที่เราเม้าท์กันว่า เด็กเสี่ย เราก็จะคิดว่าเสี่ยพุงใหญ่ ใส่ทองเส้นเท่าโซ่ นั่งรถคันใหญ่อะไรแบบนั้น
แต่เสี่ยคนนี้ เป็นคนหนุ่มรูปหล่อกล้ามโต ที่วิ่งตามลงมา
เสื้อยืดตราห่าน กางเกงขาสามส่วน รองเท้าฟองน้ำ
“คีย์ หนังสือ”
“อ้าว ฮะ”
คีย์หันไปรับหนังสือแต่ว่า....เล่มนี้มัน..หนังสือพี่ต่างหาก แต่คนที่เอามาให้กลับยิ้มกว้างไปถึงหู
พอหันกลับมามองสามสาวที่เดินเข้ามาหาถึงได้เข้าใจ
“เขาเป็นผู้หญิงนะฮะ เมื่อวานก็โดนไอ้เอกไปแล้วชุดนึง” คีย์ลดเสียงเบา
“เอาน่า ถึงพี่เป็นแค่ตัวประกอบก็ขอขโมยซีนบ้างไม่ได้หรือไง”
คีย์หันไปทักทายรุ่นพี่ทั้ง 3 คน
ส่วนอีกคนท่าทางเป็นมิตรจนเว่อร์
“รุ่นพี่ของคีย์นี่เอง” ตัวประกอบกล้ามใหญ่ยิ้มกว้าง พูดจาเสียงดังฟังชัด “แล้วแวะไปทานอาหารที่ร้านอีกนะ ผมจะทำให้สุดฝีมือเลย”
ท่าทางแบบนี้แบบดูยังไง คนนี้ก็ไม่ใช่เสี่ย ที่เลี้ยงเด็กหนุ่มไว้กินเป็นของว่าง
หน้าตาหล่อเนี๊ยบอาจเป็นเกย์ แต่ไม่ใช่เสี่ยแบบนั้นอ่ะ
ยังไม่พอใจ เฮียหันไปโบกมือทักทายทุกคน ขอเสียงสนับสนุนเต็มที่ “ไว้ไปกินข้าวที่ร้านกันนะ”
พี่อ๊อดหนุ่มหน้าสวยเลยถามไถ่ “เฮียทำเองเหรอ”
“ทำเองสิ ที่ร้านมีเฮียเป็นพ่อครัวคนเดียว ประหยัดไง”
ทุกสายตาค่อยๆ เบนกลับไปหาสามสาว ต้อตอเรื่องเล่า
ซึ่งอันที่จริง มันคือความจริง
แต่ว่าตอนนี้ ความจริงกำลังกลายเป็นเรื่องไม่จริง ด้วยความสามารถพิเศษของพ่อมด!
….คีย์อดไม่ได้ที่จะคิดในใจ ที่แท้ก็เตรียมการมานี่หว่า งั้นกูก็เงียบไปเหอะ....
พี่หันมายักคิ้ว คีย์เลยส่ายหน้า
จนเมื่อเฮียกลับไป เพื่อนร่วมห้องคนที่เคยเจอกันที่ร้านเกม ก็หันไปบอกกับรุ่นพี่
“ผมบอกแล้วพี่ไม่เชื่อผม ว่าจนสี่ทุ่มแล้วผมยังเห็นไอ้คีย์ยังวิ่งส่งข้าวร้านเกม ร้านทำผมอยู่เลย”
-*-*-
เฮียพียืนล้างจานในครัว โดยมีพี่ชายผู้รู้ทันน้องชาย ย้อนรอยทำเงียบเข้าใส่มานานเกือบชั่วโมง จนกระทั่งน้องชายยอมแพ้
“เฮียว่าถ้าหน่อยกับนิดอยู่ด้วยกันตามลำพังที่ทาวเฮ้าส์นั่น มันจะอันตรายไปมั้ย”
“มึงคิดว่ามันอันตรายมั้ยล่ะ”
คนรูปหล่อถอนหายใจแรงๆ ขณะที่เช็ดจานวางเรียง “ไม่รู้สิ เราอยู่ตึกแถวมีคนผ่านไปผ่านมาทั้งวันทั้งคืน อันนั้นมันทาวเฮ้าส์ มันก็เงียบๆ”
พี่ชายพยักหน้า
“เฮียว่าไง”
“ก็มึงว่าไง”
“ไม่รู้”
ขอโทษครับ คือประโยคมันวนไปวนมาอยู่อย่างนี่มาหลายวันแล้ว เพราะเฮียพีลังเลตลอดเวลา น้ำหนักเทไปทางไม่อยากไปอยู่ แต่ก็เป็นห่วง ทั้งยังบอกกับหนูนิดไปแล้วว่าจะไปอยู่ด้วย
ไม่อยากไปอยู่ แต่ก็ไม่อยากผิดสัญญากับเด็ก แล้วที่สำคัญ....
“เฮีย ผมกลัวว่าจะไปให้ความหวังกับหน่อยอีก”
พ่อครัวตัวโตนั่งลงที่เก้าอี้กลมในครัว
“พี มึงหันมาเต็มใจคุยกับกูหน่อยเหอะ เผื่อมันจะเคลียร์อะไรกันไปได้บ้าง บอกตามตรงว่าเรื่องมึงเนี่ย ทำเอาทุกเรื่องกลายเป็นขี้มด”
เฮียพีหันมาเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามคุยกับพี่ชาย
ปกติพี่ชายก็ดุจนรู้กันไปทั้งย่านอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะดุ และโหดกว่าเดิม
มันก็น่ามีอารมณ์อยู่หรอกนะ เพราะตัวเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าอยากทำอะไรกันแน่
“มึงละล้าละลังอะไรนักหนา แค่ทำในสิ่งที่ควรทำ”
“เฮีย...รู้เรื่องที่ผมตามไปเฝ้า...เพื่อนคีย์”
“ไอ้อ๋อง”
พี่ชายสวนขึ้นมา ทำเอาน้องชายเหลือบตามองพี่ แล้วพยักหน้า
“นั่นแหละ เด็กมัน...หนีผมตลอด”
พี่ชายกอดอกทำเสียงแปลกๆ คอยดูสิ ว่ามันจะโยงเข้ามาเรื่องบ้านหน่อยได้ยังไง
“ผมรู้ว่าผมควรทำอะไร แต่ทำไมไม่คิดบ้างว่าผมกลัวความรัก”
“มึงเนี่ยนะ หลงมาจากทีวีช่องไหนน่ะมึง”
เฮียพีทำท่าหมดแรง “ก็ได้ๆ ผมไม่ได้รักหน่อย เพราะผมรักอ๋อง”
“มึงแน่ใจเหรอ”
“ไม่แน่ใจ”
“เชี่ยแล้วน้องกู”
อย่าเพิ่งรำคาญเฮียพีนะ เพราะมันเดินหน้าถอยหลังแบบนี้ไง เรื่องมันถึงน่าปวดตับ
“เฮีย อย่าเพิ่งด่าสิ ไม่คิดบ้างหรือว่าผมกลัวที่จะมีความรักจริงๆน่ะ”
“ไม่หรอก มึงเห็นกูกับคีย์ เห็นไอ้เอกกับแมน มึงถึงได้หันไปมองไอ้อ๋อง”
“ผมมองไอ้อ๋องมาก่อนเรื่องไอ้เอกกับไอ้แมน”
พี่ชายถึงกับเลิกคิ้วสูง ส่วนที่นอกครัว ไอ้อาร์ตกับเจ๊มิซาเข้าประจำที่เอียงหูฟังทันที
“เมื่อไหร่”
“ผมเคยเห็นเค้านานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่มันติดพนันที่โต๊ะ แล้วก็ไปขอผ่อนเคลียร์หนี้ แล้วก็มาเจออีกทีที่อิมแพคที่เฮียไปแข่งทำอาหาร ก็เลยขอเบอร์โทรติดต่อมาเรื่อย”
“แล้ว...มันคืบหน้าอะไรยังไงมั่ง”
เฮียพีส่ายหน้า “ก็อย่างที่บอก เค้าหนีผมตลอด”
พี่ชายกอดอกมอง “ที่มึงหายไปบ่ายๆ เพราะไปเฝ้าเขาหรือไง”
มาถึงตอนนี้ น้องชายได้แต่พยักหน้า
“นั่นแหละ”
“แล้วจะตามคนที่ไม่สนใจมึงไปทำไม”
“ก็เพราะผมสนใจเขา”
“ประเด็นคือเขาไม่สนใจมึง” พี่ชายขึ้นเสียง จนเหมือนเฮียพีตัวลีบเล็กลงไปอีก “มึงคลิกเขา แต่เขาไม่คลิกมึง และมึงมีเรื่องที่สมควรสนใจมากกว่าไปตามคนที่เขาไม่ใช่เกย์ มันมีแต่จะทำให้เขาเกลียดมึง แทนที่เขาจะรู้สึกดี เขาจะเกลียดมึง”
เฮียพีเสยผมลวกๆ ท่าทางดื้อดึง
“เขาคือวัยรุ่นที่หากินเลี้ยงตัวเอง ทำผิดก็รู้จักกลับใจไม่ทำผิดอีก เรียนรู้ว่าตัวเองคืออะไร ไม่ใช่เด็กสาวอายุ 14 ที่เขินอายเวลาหนุ่มส่งยิ้มให้ หรือวัยรุ่นลองของอวดดี” พี่ชายทุบโต๊ะเสียงดัง ยกมุมปากสูง “มึงไม่ใช่เด็กแล้วพี คิดให้ดีว่าที่จริงมึงรักใครกันแน่ หน่อยคนที่มึงบอกกับกูครั้งแล้วครั้งเล่าว่ามึงไม่ได้รัก แต่มึงเซ้าซี้ให้กูออกหน้าทำโน่นนี่ให้ หรือนักศึกษาคนหนึ่งที่มึงมองผ่านไป แต่บังเอิญหวนกลับมานั่งข้างๆ แล้วยิ้มให้มึง คนที่ทำในสิ่งที่มึงไม่เคยทำได้”
เฮียพีเงยหน้ามองพี่ชาย
“เฮียจำได้ด้วยเหรอ”
“มึงคือน้องชายกูนะพี”
ในวันที่เฮียซาโต้แข่งทำอาหาร มันคือวันที่แก๊งค์ 4 คนช่วยกันจับเฮียพีไว้ไม่ให้หนีพี่หน่อยกับหนูนิด ในตอนที่กลับมาที่ห้องพัก เฮียพีเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทุกคนฟัง ระหว่างที่ไอ้เอกกับไอ้เบิร์ดงัดเข่างัดศอกกันอยู่ ไอ้อ๋องคือคนที่คลานเข้าไปนั่งข้างๆ เฮียพี แล้วบอกให้กำลังใจให้เฮียพีก้าวข้ามความรู้สึกผิดในใจ
“มึงคิดให้ดีว่าคนไหนที่มึงรัก คนไหนที่มึงอยากเป็น”
เฮียพีกอดอกแน่น ท่าทางดื้อรั้น ไม่ได้คิดตามพี่ชายสักนิด
....ได้เลยไอ้น้อง รอให้คิดเองมานาน ถึงเวลางัดไม้ตายสักที
“งั้นก็ตามใจมึง จะดันทุรังจีบไอ้อ๋องให้เด็กเกลียดมึงก็เรื่องของมึง มึงรู้แก่ใจว่าเด็กไม่เอามึง งั้นถ้าไอ้ต้นจีบหน่อยมึงก็ไม่ควรหวง”
“ต้นไหน”
“ต้นพี่ชายไอ้เอกไง เห็นมันแนะนำกันอยู่ กูเองก็ว่าจะแนะนำสารวัตรธงเหมือนกัน หน้าที่การงานมั่นคงหนูนิดสบาย”
“สัด!”
“เฮ้ย! ด่ากูเหรอ” พี่ชายรั้งแขนเสื้อขึ้นเหน็บไหล่ทันที
“ไม่ใช่เฮีย หมายถึงไอ้เอกน่ะ ต้นมันจนแล้วก็เพิ่งเริ่มทำงานเองไม่ใช่เหรอ ตำรวจก็อันตรายออก โดนผู้ร้ายยิงตายเมื่อไหร่ไม่รู้”
“ก็ยังดีกว่ารอมึงล่ะ”
“เค้า...ไม่รอคนเลวอย่างผมหรอก”
“เหอะ” พี่ชายทำเสียงขึ้นจมูก “งั้นก็เปิดทางให้ไอ้ต้นกับสารวัตรละกัน”
“ไหนว่าเป็นพี่ผมไง”
“ก็มึงมันห่วย ก็ถอยออกมาให้คนดีเข้ามา”
“เฮีย”
“ลังเลเข้าไป น้องกูหรือเปล่าวะเนี่ย”
เฮียพีหันซ้ายหันขวาท่าทางฮึดฮัดออกไปจากร้าน ไอ้อาร์ตที่กำลังซุบซิบกับเจ๊มิซาว่าทำไมวันนี้เฮียดุจังวะ หันมามองพ่อครัวผ่านหน้าต่างส่งอาหาร
“เฮีย”
“เออ”
“สารภาพมา เฮียคือสารวัตรซาโต้ อย่างที่คีย์มันว่าจริงๆหรือเปล่า”
“กูไม่ได้ทำอะไรเลย ไอ้พีมันแค่กลัวความรักเท่านั้นแหละ”
“อ้าว” เจ๊มิซาหันไปมองหน้าไอ้อาร์ต “เมื่อกี้เฮียยังบอกอยู่เลยว่าไม่ใช่”
“เหรอ กูบอกงั้นเหรอ”
เฮียทำหน้าตานิ่งสนิทจน 2 คนหน้าครัวต้องหันไปซุบซิบกันอีกครั้ง
“ตกลงเฮียลักไก่ หรือ 2 คนนั้นจีบพี่หน่อยจริงๆน่ะ”
เฮียพีตรงดิ่งมาที่ร้านดอกไม้
ที่เคยคิดไปร้อยแปดเรื่องทุกครั้งที่มาที่นี่ วันนี้กลับไม่เหลือเรื่องอะไรอยู่ในสมอง
“หน่อย” คนตัวโตก้าวเดินตรงเข้ามาในร้าน พุ่งมาหาคนที่กำลังจัดดอกไม้อยู่ด้านใน
ท่าทางร้อนรน จนเจ้าของร้านยังต้องหยุดมอง ไม่กล้าทักท้วง
“ไอ้ต้น กับ สารวัตรธง จะคบใครกันแน่”
“คะ ใครคะ” หน่อยงงจริง ไม่มีแอ๊บ เฮียพีกำลังพูดถึงใครอยู่เหรอ
“ไอ้ต้น พี่ชายไอ้เอกไง กับสารวัตรธงเพื่อนเฮียน่ะ หน่อยคบใคร”
“หน่อยไม่รู้จักค่ะ ไม่ได้คบใคร”
หน่อยกะพริบตาถี่ๆ ไม่รู้จักจริงๆ ถึงตอนที่โรงพยาบาลที่คีย์กับไอ้เอกโดนแทง ก็คลาดกับ 2 คนนี้เลยทำให้ไม่รู้จัก
ทั้งหมดคือแผนที่ไอ้พระเอกพูดไว้กับคีย์ แล้วคีย์ก็มาเล่าให้เฮียซาโต้ฟังว่า โดนพี่ต้นด่าเละว่าตัวเองยังลำบากจะพาผู้หญิงมาลำบากด้วยทำไมน่ะแหละ
ชัดมั้ยครับ เฮียพีโดนพี่ชายลักไก่ซะแล้ว
เฮียพีคนรูปหล่อ มีอาการคล้ายเลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอ ทำได้แค่ยกมือแล้วเดินกลับออกมา
จนเมื่อมานั่งอยู่ในรถ เฮียพีคนรูปหล่อถึงได้เอาหัวโขกกับพวงมาลัย
“นี่กูลืมไปได้ไง ว่าเฮียกูมันพ่อมด”
*--จบตอนที่ 34--*1 ใกล้จบแล้ว~~
2 ไม่มี nc แมนเอก
3 อ๋อง เบิร์ด และเฮียพี ไม่ใช่เกย์ โลกเราเป็นเช่นนั้น ยังคิดอยู่เลยว่าให้ 4 ใน 7 เป็นเกย์นี่มันนิยายมากไปเปล่าหว่า แต๋ก็อะนะ อะไรที่มันเกินไปก็โทษคนเขียนจิตละกัน
พบกันวันอาทิตย์นะครับ
ไจฟ์ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
