หัวข้อ: Never Let You Go

[nunamicky]

+1 ให้ค่ะ
ชอบคู่แมนกับเอกจัง
แต่ยังไงก็ยังรักเฮียซาโต้กับน้องคีย์อยู่นะ

[yayee2]

เดินทางไกลสองวัน กลับมาอ่านสองตอนรวด
ตอนเอกกับแมนอ่านไปยิ้มไป สองคนนี่ก็ น่ารักแบบ..แบบ ของเค้าอ่ะนะ
พอถึงตอนคีย์กับเฮีย เหมือนเหตุการณ์ที่อยู่ในตอน จะไม่เคลียร์นะครับน้องไจฟ์
เห็นหน้าน้องคีย์ในรูปแล้ว อื้ม..ปากแดงๆนั่นคงทั้งนุ่มทั้งหวานนะเฮีย(อย่ามาทำไรเค้านะ แค่จิ้นเอง)
 

[poppycake]

ช่างตื้อกันจิงๆแรยอ่ะ
เลิกพยายามกันดัไหม = =

[from_mars]

คีย์น่าร้ากกกกก
คิดถึงเฮีย...เฮียเครียดๆๆๆๆ น่าสงสาร...
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ 

[samsoon@doll]

ไหนว่าอาบน้ำแล้วให้ทำการบ้านไง อิอิ

[p_phai]

 

[PeeYaR]

เฮียก็มีเรื่องเครียดเหมือนกันนะเนี่ย 555+
แต่คนทำเครียดแต่ละคนก็ช่างตื๊อจริงๆเลย

[Fanun]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ (ในตอนที่ใกล้จะจบ เซ็งตัวเองอย่างเเรง  )
สนุกมากค่ะ อ่านเพลิน ตัวเอกน่ารักมาก ชอบน้องคีย์กับเฮียใหญ่

+1 ให้สำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ

[nongrak]

เฮียมีเรื่องให้เครียดอีกแล้ว
แต่คีย์ก็บอกแล้วว่ามีอะไรให้บอก
ปรึกษากันซะตกลงอยู่ด้วยกันแล้วนิ
เีดี๊ยวจะมีคนงอนนะเฮีย

[qq_oo]

เฮียซาโต้สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[roseen]

 

[ArCaNiNe]

อ่านตอนนี้แล้วเครียดอะ

[konnarak]

 ซักแผงมั๊ยเฮีย  

เฮียสู้ๆ   ต้องการให้คคีย์ช่วยให้หายเครียดมั๊ย ครับบบบ  


 

ชอบรูปเฮียกับคีย์

[spok1234]

ตอน นี้ เฮีย เครียด หลาย เรื่อง นะ

คีย์ ช่วย เฮีย หน่อยย สิ

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 37

ตอนที่อาบน้ำเสร็จ เดินกลับออกมาคว้าหนังสือมาอ่านใกล้ๆพี่อยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงเนี่ย เห็นพี่เอาแต่นั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์แทบตลอดเวลา แขนแข็งแรงนั่นรัดตัวไว้แน่น แน่นพอกับคิ้วหนา
ไม่ขยับตัว ไม่ถอนหายใจ ไม่มีเสียงอะไร
ถ้าเป็นเวลาอื่นอาจแซวไปว่า พี่หลับในหรือเปล่า
แต่ตอนนี้ แค่นั่งมองอยู่ยังรับรู้ถึงความเครียด เครียด และเครียด
คีย์วางหนังสือบนโต๊ะหน้าทีวีแล้วเดินเข้าไปยืนข้างหลัง ทุบเบาๆที่ไหล่
ตัวเลข ตัวหนังสือ กับรหัสบนหน้าจอพวกนั้น ยังคงเป็นคนแปลกหน้าที่คุยกันคนละภาษาเหมือนเคย
กระทั่งมีเสียงเรียกว่ามีข้อความเข้า
พี่เปิดเมลอ่านข้อความ พิมพ์อะไรบางอย่างเคาะส่งกลับไป แล้วถอนหายใจ โทรศัพท์ดังขึ้นพี่ยิ้มที่มุมปาก ถึงได้รับโทรศัพท์แล้วพูดภาษาฝรั่งเศสตอบโต้
จนกระทั่งกดวางสายไปแล้ว พี่ถึงได้หันมามองแล้วยิ้มกว้าง
“ท่าทางจะกลัวจริงๆนะเนี่ย”
คีย์พยักหน้า
“กลัวดิ พี่เครียดมาหลายวันแล้ว”
พี่หันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วรั้วเอวบางมานั่งซ้อนนั่งตัก ทีแรกคีย์ก็หันหน้าไปทางหน้าจอนั่นแหละ แต่แล้วก็กลับลุกนั่งคร่อมหันหน้าเข้ามาหาแล้วซบอกอุ่นท่าถนัดเหมือนเคย
รู้ว่าพี่กำลังเครียด
รู้ว่าวันนี้มันจันทร์
แต่ว่า.....ถ้าเริ่มอะไรไป  แล้วเกิดพี่หยุดไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องขาดเรียนมั้ยเนี่ย
มืออุ่นๆ ลูบหลัง สลับก้มลงหอมผมยุ่ง แต่พี่ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี
ไม่ได้อยากรู้เรื่องในคอมพิวเตอร์นั่นหรอก แค่ไม่ชอบเลยที่รู้ว่าพี่เครียด แต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

คีย์เงยหน้าขึ้นมองคางพี่แล้วจูบที่คาง พี่ทำเสียงเหมือนเครื่องหมายคำถาม แต่ยังไม่ยอมขยับ
ริมฝีปากบางจูบไซ้ที่คอพี่
“พี่ฮะ”
“วันจันทร์นะคีย์” พี่เตือน
ก็รู้อยู่หรอก
คนในแขนถอนหายใจยาว จนพี่ต้องละสายตามามอง
.....กูเป็นสามีที่มัวแต่ทำงานจนปล่อยเมียเหงาหรือวะเนี่ย....
“ขอ 5 นาทีจริงๆ”
“ไม่เป็นไรฮะ รอวันศุกร์ก็ได้ ผมไปนอนดีกว่า”
พี่มองตามหลังคนที่เดินกลับไปในห้องนอน

......วันศุกร์ วันศุกร์ นี่มันวันจันทร์ ......ว๊ากกกกกก กู ไอ้แก่บ้างานเอ๊ย......
…..มันผ่านไปกี่ศุกร์แล้ววะเนี่ย.....
กูๆๆๆๆๆๆๆๆ เมียทิ้งก็อย่าได้คร่ำครวญเลยกูๆๆๆๆๆ

พิมพ์คำสั่งอย่างเร่งด่วน ปิดคอมพิวเตอร์ตัดการสื่อสารทันที
ก็ตัดสินใจไปแล้วนี่ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาดูกันว่าผลมันจะเป็นยังไง
แต่มันก็ใช้เวลาเกินกว่า 5 นาทีอยู่ดี
คีย์กำลังปัดที่นอน ดวงตากลมๆมองมาแล้วก็หันไปทางอื่น
“ขออาบน้ำแป๊บเดียว”
คีย์ส่ายหน้า “วันนี้วันจันทร์” แล้วก็ลงนอนห่มผ้าหันหลังให้
.....เหอะ คีย์รู้จักสามีน้อยไปซะแล้ว.....
อาบน้ำเสร็จก็เบียดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม ผิวเย็นๆที่สัมผัสทำให้คีย์สะดุ้งหันมามอง
“ขอโทษ ที่เอาแต่ทำงาน”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมแค่....”
“อยากเหรอ”
ถึงจะมีแสงไฟลอดเข้ามาไม่มากนัก แต่ก็รู้ว่าคนที่โดนกอดอยู่หน้าร้อนผ่าว
“ไม่ใช่ซะหน่อย ผมเห็นพี่เครียด ปกติเวลานวดๆให้แล้วพี่ก็จะยิ้ม แต่วันนี้ยังเฉยๆ เอาแต่จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ ผมก็เลย....”
พี่จับน้องพลิกหงาย คร่อมตัวเบียดขา มองหน้า
“เลยอะไร”
“ไม่รู้แล้ว”
“ไรเนี่ย”
“ก็ไม่รู้ นอนเหอะ”
“ถ้าไม่บอก งานนี้จัดเต็ม พรุ่งนี้ขาดเรียนแน่”
“อ๊ะ ไม่เอาอ่ะ” หน้าตาเลิกลั่กจนพี่อารมณ์ดี
“ก็....ตอนแรกน่ะ.....”
เริ่มเข้าสู่ความเงียบ
ไม่เงียบนะ เหมือนได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรง
“ผมเห็นพี่เครียด.....”
ยังอึ้งอีกนิด   
“คือมัน....ผ่านไป..เป็นเดือนแล้ว...ก็คิดว่าไม่เป็นไร....”
.....ปล่อยให้ความเงียบผ่านไป......
“แล้ว....ตอนแรกก็อยากกอดพี่ เหมือนเวลาที่ผมไม่สบายใจ คิดเยอะไปพี่ก็กอดผมไว้ แต่พี่ก็ยังเฉย ผมก็เลย.....”
เสียงหัวใจเต้นแรงยังอยู่
พี่เกลี่ยนิ้วที่แก้มใส คีย์ช้อนตามองพี่ ท่าทางขัดเขิน
“เป็นอย่างนี้ตลอดไปได้มั้ย”
“ฮะ”
“เป็นคีย์แบบนี้ ไม่เหมือนใคร เด็กต๊องแบบนี้ตลอดไปได้มั้ย”
คีย์ทำแก้มป่อง ทุบไหล่หนา “แต่ไม่เอาพี่ดุๆ ผมกลัว”
พี่ก้มลงจูบปากนุ่ม “ครับ”
"พี่ฮะ"
"หืม"
"ไม่เครียดนะ คนเขามาเดี๋ยวเขาก็ไปนะ"
พี่หัวเราะเบาๆ กับคำปลอบโยนเหมือนเด็กน้อย "ครับ"
จูบอ่อนโยนแผ่วเบาเหมือนขนนก หวานจนแค่เพียงจูบก็ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังล่องลอย แขนเรียวโอบรอบคอ เสียงครางแผ่วเบา
“รักคีย์” พี่กระซิบครั้งแล้วครั้งเล่า

มือเล็กๆกวาดไปทั่วแผ่นหลังกว้างแล้วหยุดลง
พี่ละริมฝีปากที่แก้มใส จ้องมอง
......หลับ....
.....อะจริงดิ....
.....นี่กูฝีมือตก หรือว่าน้องเหนื่อยจนหลับ หรือว่าพอน้องเคลียร์เรื่องในใจก็เลยหลับสบายเนี่ย
.....ว๊ากกก อะไรกั๊น!!!!!.....  
ปลุกมาถามได้มั้ย!

แต่ถึงอย่างนั้น สัปดาห์ของการจัดการธุรกิจของเฮียซาโต้ก็ยังคงดำเนินต่อไป คนนั้นมา คนนี้ไป จนคนในร้านไม่มีใครแปลกใจ เพราะเป็นอย่างนี้มานานแล้ว ตั้งก่อนที่คีย์จะเดินเข้าร้านมาสมัครงานด้วยซ้ำ

แต่เรื่องที่ลูกจ้างอย่าง ไอ้อาร์ต หรือเจ๊มิซาควรสนใจ คือเฮียจะปิดร้านไปตามคำชวนของอาจารย์มิกิหรือเปล่า

“เฮียตัดสินใจหรือยัง” เจ๊มิซาถาม
“เรื่องอะไร”
“เรื่องที่อาจารย์มิกิชวนเฮียน่ะ”
“กลัวตกงานเหรอ”
“อือ” 2 คนยอมรับตามตรง
คนดุตัวโตเลยต้องสร้างความเชื่อมั่น “ไม่ไปหรอก มันไม่แนวกูน่ะ”
“ห่วงคีย์ด้วยใช่มั้ย” เจ๊มิซาทาย
เฮียพยักหน้า “ขนาดกูอยู่เป็นสิงโตเฝ้าสมบัติอยู่อย่างนี้ ยังมีพวกกล้าลองของเป็นระยะ เกิดกูต้องไปไหนนานๆ กลับมาคีย์หนีหายไปไหนก็ไม่รู้แน่ๆ”
เจ๊มิซาเลยหันหน้ามาถอนหายใจกับไอ้อาร์ต
“นึกแล้วเชียว ชั่วโมงนี้ต้องคนนี้คนเดียว”

เฮียพีเข้ามาช่วยงานตลอดเย็นจนกระทั่งปิดร้าน พี่ชายตบไหล่เบาๆ เมื่อจะเดินออกไปเอารถไปรับคีย์ที่ช่วยเพื่อนขายของค่ำวันศุกร์
คนรูปหล่อหันมามองหน้าพี่ชายยิ้มๆ “ผมก็ต้องมีส่วนที่เหมือนพี่มั่งสิ”
“เออ ฝากด้วย”
พี่ชายบอกแล้วขับรถกลับออกมา

วันศุกร์ ช่วงนี้คนอื่นๆคงกำลังวุ่นวายอยู่กับการรับน้องซ้อมเชียร์ กิจกรรมมากมายของนักศึกษา แต่มันคือเวลาที่ไอ้อ๋องกับไอ้เบิร์ด 2 นักศึกษาปี 4 รีบไปตลาดตั้งแต่บ่าย แล้วกลับมาเร่งมือเตรียมของไว้ขาย 5 โมงเย็นถึงมีคีย์มีช่วยอีกแรง พอ 2 ทุ่มไอ้เบิร์ดก็ไปเข้ากะที่เซเว่น แล้ว 3 ทุ่มครึ่งไอ้เอกถึงจะมาช่วยขายของเก็บร้าน
วันเสาร์ถึงจะสบายหน่อย ไม่ต้องคอยมองนาฬิกากันขนาดนี้
คีย์ล้างลูกชิ้นในกะละมังก้มหน้าก้มตาเสียบลูกชิ้นในถุงสุดท้ายของวันนี้
“หมดแล้วนะอ๋อง ทำไมวันนี้เอาของมาน้อยล่ะ”
“ก็วันนี้กูไปถึงช้า เขาเลยแบ่งของที่สั่งไว้ให้คนอื่นไป ได้มาแค่นี้ พรุ่งนี้ก็เท่าเดิมแล้ว”
คีย์ส่งกะละมังให้ไอ้อ๋องวางเรียงหน้าร้าน ไอ้เอกก็มาถึง
“เฮ้ยอย่าบอกนะว่าเกือบหมดแล้วเนี่ย”
“เออดิ” คีย์บอกยิ้มกว้าง
ไอ้อ๋องเลยบอกความจริง “วันนี้น้อยกว่าเดิม 2 โลน่ะ”
“สัดตาโปน ยิ้มทำไมเนี่ย” แล้วไอ้เอกก็เริ่มงานทันที

หญิงสาวเสื้อยืดตัวเล็กกางเกงขาสั้นกุดกลุ่มหนึ่ง เดินผ่านแล้วหันมามองซ้ำ  
“คีย์”  
“พี่ส้ม”
พี่ส้มทักคีย์ แต่หันไปเบ้ปากเหยียดๆใส่ไอ้เอก
ขณะที่คีย์ก็ทักทายรุ่นพี่ตามปกติ
ส่วนไอ้เอกหัวเราะหึหึ
อ๋องคนไม่รู้เรื่องรู้ราวได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ที
“ขายของที่นี่จริงๆด้วย” พี่ส้มทำหน้าตาเหมือนไม่เชื่อ กลุ่มสาวๆที่มากับพี่ส้มล้วนแต่เป็นคนที่คีย์ไม่คุ้นเคย
“ฮะ”
“นังตุ๊ดอ๊อดมันเคยเจอเธอที่นี่แล้วไปบอกชั้นยังไม่ค่อยอยากเชื่อเลย”
“ฮะ พี่อ๊อดแวะมาซื้อของที่นี่บ่อยๆ”
ที่จริงแล้วคอนโดฯพี่อ๊อดอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ มาเจอกันเพราะแวะมาซื้อของที่ตลาดนัด พอรู้ว่าคีย์กับเพื่อนขายของอยู่ ก็ช่วยบอกต่อ แวะเวียนมาเป็นลูกค้า ไม่ได้มีเจตนาเรื่องดูถูกกัน
พี่ส้มเหลือบตามองไอ้เอก ที่ทำท่าเตรียมพร้อม แล้วทำปากเหยียดๆใส่อีกครั้ง
“เลือกลูกชิ้นใส่ตะกร้าได้เลยครับ” ไอ้เอกบอก
พี่ส้มส่ายหน้า หันไปหาเพื่อนที่หยิบลูกชิ้น 4 ไม้ใส่ตะกร้าส่งให้ไอ้อ๋อง
“เอาเวลาที่ต้องทำงานร้านมาขายของแบบนี้ เขาหักเงินเธอหรือเปล่า”
“ก็....” คีย์อึกอัก ลูบท้ายทอย อยากบอกว่าเฮียไม่หักเงินทั้งจะมารับด้วยอีกต่างหาก ก็เดี๋ยวจะเอาไปพูดต่ออีก
จากประสบการณ์บอกว่า อยู่เฉยไว้ดีที่สุด
แต่บังเอิญว่าท่าทางแบบนี้ เมื่อมองจากระยะไกลแล้วมันกลับมีความหมายอีกแบบ
“นี่”
“ครับ” คีย์ขานรับ
“ไหนว่าต้องทำงานที่ร้าน ทำให้ไม่มีเวลาทำกิจกรรมกับเพื่อนไง”
คีย์หันมามองหน้าไอ้อ๋องทันที เพราะว่าแผงขายลูกชิ้นอันนี้เป็นของอ๋อง
“เออ ลืมไปเลยว่าโกงเวลาทำงานที่ร้าน” คีย์ยอมรับ
ขณะที่ไอ้อ๋อง รีบบอก “มึงโดนเฮียหักเงินหรือเปล่า”
“ไม่นะ เพราะว่าตอนที่ขอมาช่วยมึงวันศุกร์เสาร์เฮียก็พยักหน้า กูเลยลืมไปว่าโกงเฮียอยู่” คีย์หันมาหาพี่ส้ม “ขอบคุณนะฮะที่เตือน”
คีย์หันไปพูดคุยกับไอ้อ๋องต่อเรื่องที่ว่าถ้ามาช่วยขายไม่ได้ ช่วงรอยต่อระหว่างไอ้เบิร์ด กับ ไอ้เอก จะทำยังไง
“กูขายคนเดียวก็ได้”

ไอ้เอกส่ายหน้าขัดใจ อยากขัดคอ แต่ปล่อยให้ไอ้คนดี 2 คนนี้มันคุยกันไปเหอะ เพราะดูสีหน้าของพี่ส้มแล้ว มีแนวว่าผลจะออกมาในเชิงบวก
“ขอบคุณพี่ส้มอีกครั้งนะครับที่ช่วยเตือน”  ไอ้อ๋องหันมาส่งยิ้มกว้าง
พี่ส้มออกอาการงงๆ จนไอ้เอกต้องหลุดหัวเราะให้พี่ส้มหันมาค้อนแล้วเดินออกมา
“แล้วแวะมาอีกนะครับ”ไอ้อ๋องร้องบอก  
คีย์กับไอ้เอก แอบหันมาสบตากันแล้วพยักหน้า ไอ้เอกวิ่งตามมาทันที
“นี่พี่”
“อะไร”
“ขอโทษที่วันก่อนผมพูดกับพี่แรงไปหน่อย”
“เออ ช่างมันเหอะ” พี่ส้มพูดพลางหันไปมองหน้าเพื่อนๆที่ให้ความสนใจ “ถามจริง 2 คนนั่นไม่รู้หรือไงว่าชั้นจิกน่ะ”
“ตอนนี้มันอาจไม่รู้ เพราะกำลังคิดแต่ว่าจะทำยังไงให้ขายลูกชิ้นได้หมด เงินพอค่าเช่าแผงมั้ย จะมีทุนสำรองจนถึงเทอมหน้าที่ต้องฝึกงาน เงินหดหรือเปล่า แต่อีกสัก... 3 วันอาจรู้” ไอ้เอกบอกแล้วหัวเราะ
พี่ส้มหัวเราะเบาๆ แล้วส่ายหน้า อดไม่ได้ที่จะหันไปมองกลุ่มเพื่อน ที่เดินกลับไปที่รถ เพื่อที่จะไปกินกันต่อที่คอนโดฯ ของเพื่อน เล่นยา ดื่มเหล้า เม้าท์เรื่องผู้ชาย กับกระเป๋าใบใหม่ ให้มันผ่านไปอีกคืน
แล้วไอ้เอกก็เข้าประโยคแท้จริงที่ทำให้ต้องวิ่งตามมา
“พี่ แล้วแวะมาซื้อของอีกนะ”
“หือ”
“ก็...มาช่วยๆกันไง เพื่อนผมมันต้องหาเงินเรียน”
พี่ส้มชี้หน้าไอ้เอก แต่กลับหัวเราะ “ไอ้เด็กบ้า”

สี่ทุ่มกว่า เฮียก็มารับ คีย์หันไปล้างมือในอ้างน้ำผสมน้ำมะนาว ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วหันไปคว้าหนังสือเรียน
ระหว่างนั้นเฮียก็ทักทายกับอีก 2 คนไปเรื่อย
“เสร็จแล้วฮะ”
ขึ้นรถได้ คีย์ก็ปิดปากหาว
“กินข้าวเย็นหรือยังเนี่ย”
“กินบะหมี่ผัดร้านใกล้ๆกันน่ะฮะ 10 บาท” คีย์หันมาบอก
คุยๆกันไป หันมาอีกที คีย์ก็หลับ
....เฮ้ย อะไรวะเนี่ย เป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้วนะเนี่ย....
.....วิกฤติชีวิตครอบครัวของกูทำไมมาถึงเร็วนักวะ....

-*-*-*จบตอนที่ 37*-*-*-

ตอนนี้เีขียนเรื่องนี้จบแล้ว เย๊ จะทยอยโพสต์กันต่อไป
จะมีตอนพิเศษเฉพาะเฮียซาโต้กับคีย์ และแมนกับเอก อีก 3 คนเนื่องจากไม่ใช่เกย์จึงไม่มีตอนพิเศษนะครับ
ผมไม่รวมเล่ม ขอสาบานด้วยผัดไทกุ้งสดห่อไข่
คิดถึงกันก็กลับมาอ่านได้เรื่อยๆ
บอกเหมือนจบแล้วเลยเนอะ
แต่ตอนที่เขียนตอนจบพิมพ์คำว่า END แล้วรู้สึกเหงาๆ ทั้งที่จบ Happy คงเพราะผมเขียนเรื่องนี้นานมากกกกกกก
มีคำแนะนำบอกกันนะครับ ผมยังไม่เก่ง

ขอบคุณในทุึกความเห็นและการติดตามครับ
ไจฟ์

[samsoon@doll]

เขียนจบแล้วจริงอ่ะ เริ่มเรื่องใหม่เลย อิอิ จบปุ๊บจะได้ไม่ขาดตอน นิยายคุณไจฟ์ อิอิ

[roseen]

 

[tuek]

อยากอ่านตอนพิเศษมากๆ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
ตอนนี้เฮียซาโต้ดูอ่อนโยนจัง ชอบ
คีย์น่ารักเป็นห่วงพี่เครียดพยายามช่วยแต่ก็หลับซะก่อน
ดีใจที่เจ๊มิซากับอาร์ตไม่ตกงาน บทบาทน้อยแต่ก็ขาดไม่ได้
อ๋องเบิร์ดเอกคีย์เป็นตัวอย่างที่ดีของวัยรุ่น  นี่แหละอนาคตที่ดีของชาติ
เอกขอโทษพี่ส้มที่พูดไม่ดีทำให้ความสัมพันธ์ดีขึ้นทำให้ได้ลูกค้าลูกชิ้นด้วย
ไจฟ์ไม่ต้องรีบจบก็ได้คีย์ยังเรียนไม่จบเลย
ตอนพิเศษขอการใช้ชีวิตของเฮียพีหน่อยนิดได้มั้ยอ่ะไจฟ์
+1แทนคำขอบคุณสำหรับอาหารเช้าแสนอร่อย
ปล.คอมเม้นท์ตามที่รู้สึกของสว.

[BeeRY]

อยากหัวเราะเฮียดังๆ  
หรือเฮียจะแก่ไปแล้วจริงๆ ก๊ากๆๆ
ตอนนี้ชอบคู่พระเอกกับแมนมากเลย อยากอ่านตอนพิเศษคู่นี้แล้วสิ

[sweardear]

อ่าา มีวิกฤตชีวิตครอบครัวด้วยอ่ะ เอิ๊กส์
เฮียจะแก้ไขไงเนี่ย 

[love2y]

แอบใจหายเล็กน้อย  เรื่องใกล้จบแล้้วอ่ะ ยังไม่อยากให้จบเลย

ช่วงนี้เป็นช่วงเคลียร์ปัญหาของเฮียซินะ
คีย์น่ารัก ชอบวิธีคิดวิธีปลอบใจในแบบของคีย์
เอกเองก็น่ารักนะ สิ่งที่แสดงออกกับรุ่นพี่น่ะ
อยากเห็นเด็กแบบ อ๋อง คีย์ เอก เบิร์ด ในชีวิตจริงเยอะๆ

ปล. ตอนพิเศษขอของเฮียพีกะคุณหน่อยด้วยนะคะ ^^

[from_mars]

น้องหลับ!!!
น่ารักอ่ะ แอบฮาเฮียด้วย เวลาผ่านไปไม่นาน อย่าทิ้งขว้างน้องนะ กร้ากก (คงจะไม่)
แอบเขิน ตอนที่ถามว่า "อยากเหรอ" กรี๊ด แม่ยกอยากจิบร้า...555
รออ่าน รอติดตามไปเรื่อยๆ ครับไจฟ์ +1 เป็นกำลังใจให้น้องชายที่รัก อิอิ

[nunamicky]

ขำเฮียตอนนี้ว่ะ
วิกฤตชิวิตครอบครัว

[@StaR@]

โถ่เฮียเจอวิกฤตครอบครัวเข้าแล้วสิเนี้ย
จริงๆแล้วเค้าว่าไม่มีอะไรหรอกคีย์คงแค่เหนื่อย
แต่ใจจริงยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยอ่ะ
หลงรักทุกคนในเรื่องจริงๆ
 

[fuku]

ครอบครัวเฮียน่ารักดีแท้ น้องคีย์ไม่ได้งอนนะ แต่น้องยังเด็กอยากช่วยไรพี่คีย์ินิดหน่อย
แต่ยังเก้ๆกังๆ ไม่ชำนาญ อิอิ

บวกให้กับความพยายามของคีย์

[EunJin]

แอบฮาตรงที่เฮียเจอวิกฤตชีวิตครอบครัวค่ะ... ฮ่าาาา

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

*0* ไม่อยากให้จบ เลย

ตามอ่านอยุ่ทุกวันเจอตื่นมาก็มาหาน้องคีย์ก่อนเลย โฮกก

[puppyluv]

new รูป new life แต่รักไจฟ์คนเดิม เอ๊ะ ม่ายช่าย ต้องน้องคีย์คนนี้คนเดี่ยวซิ
อุอุ  งี้แหล่ะเฮีย ทำใจนะ 555

[rellachulla]

ง่า จะจบแล้วเหรอ
แบบติดเรื่องนี้ อ่านแล้วชอบ
เด็กๆ มันสู้ชีวิตกันดี
ทำงาน เรียนหนังสือ เออ แลดูชีวิตมีสาระ

อยากอ่านตอนพิเศษ แมนเอกมากอ่ะ หลงรักคู่นี้ ฮี่ๆ