(ต่อครับ)
ตอนที่ 43บอกตัวเองให้อยู่ในที่ที่ควรอยู่ แต่เมื่อเผลอสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่คนที่ไม่ควรมอง ทุกอย่างย้ำเตือนว่า...ไม่ใช่...แต่ยังคงดันทุรุงเพื่อให้มัน...ใช่....
.....เสียเวลาเปล่า
เฮียพีเดินผ่านไอ้อ๋องที่นั่งหัวเราะอยู่กับคีย์เข้าไปในครัว พี่หน่อยเงยหน้าจากอ่างล้างจานหันมามอง
“เอาอะไรคะ”
“จะขอจานเปล่าน่ะ”
พี่หน่อยหันไปเช็ดจานส่งให้
“หน่อย”
“คะ”
“ออกไปนั่งกินด้วยกันก็ได้ ผมไม่ได้หัวโบราณขนาดที่ผู้หญิงต้องอยู่ในครัว”
พี่หน่อยเหลือบตามองไปที่ห้องครัวแล้วส่ายหน้า “ไม่ละคะ ขอหน่อยอยู่ในนี้ดีกว่า”
“กลัวหรือ”
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ”
“ผมขอโทษ”
หน่อยกะพริบตามองด้วยดวงตาซื่อๆ “เรื่องอะไรคะ”
“ทั้งหมด ทุกอย่างที่ผ่านมา”
หน่อยก้มหน้า “ไม่เป็นไรค่ะหน่อยไม่ได้รู้สึกว่าเป็นความผิดของคุณ”
“หน่อย”
“เรื่องมันนานมาแล้ว ตอนนั้นหน่อยก็มีความสุขจริงๆ เวลาที่ได้อยู่ใกล้คุณ ถึงจะตอนที่อยู่กับพี่มีน เขาก็เป็นคนดี ตอนที่เขารู้ว่าท้องก็ยังบอกว่าถ้าพ่อแม่ไล่ออกจากบ้านเขาจะดูแลเราเอง พอย้อนกลับไปมองก็รู้ว่าตอนนั้นเราคิดอะไรง่ายๆเกินไป ถึงจะตอนนี้หน่อยก็ยังคิดว่าตัวเองมีทิฐิมากเกินไป”
“ผมขอโทษที่ทำร้าย”
“คุณไม่ได้ทำร้ายเรา หน่อยเลือกเองที่จะหนีพ่อแม่ออกไปหาคุณ เลือกที่จะอยู่กับพี่มีนเองในวันที่เขาชนะคุณ เลือกที่จะอยู่กันตามลำพังแทนที่จะกลับไปกราบเท้าพ่อแม่เพื่อให้ยกโทษให้”
แววตาอ่อนโยนเข้ามาทดแทนความกังวลเมื่อมองหญิงสาวคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า
“พร้อมเมื่อไหร่ เราพาหนูนิดไปหาคุณตาคุณยายก็ได้.....ผมไปด้วย”
“คะ” พี่หน่อยทำหน้างงๆ แล้วยิ้มกว้าง “ขอบคุณค่ะ”
”ผมเคยตัดสินใจอะไรรวดเร็ว ไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดึ จนทำให้หลายคนเดือดร้อน และทำให้เพื่อนต้องตายมาแล้ว ขอโทษหากผมจะคิดอะไรช้าลง ทำอะไรช้าลง และตัดสินใจช้าลง ผมไม่ขอให้หน่อยรอ ผมขอแค่โอกาส”
พี่หน่อยเช็ดน้ำตา ได้แต่พยักหน้า
อีกมุมหนึ่งของครัว ไอ้อาร์ต เจ๊มิซา กับแฟน ก็พลอยเช็ดน้ำตาด้วยเหมือนกัน
2 ทุ่มพี่หน่อยก็มาเรียกหนูนิดไปอาบน้ำนอน กลุ่มตำรวจเลยขอตัวกลับก่อน เหลือแต่นักเลงเหล้าเพื่อนเฮียพี
วงสนทนาเลยย้ายตามเข้ามานั่งดื่มที่พื้นในบ้าน เพราะเกรงใจเพื่อนบ้านใกล้เคียง
ไม่นานเจ๊มิซากับแฟน แล้วก็ไอ้อาร์ตก็ลาเจ้าของบ้านกลับไปเหมือนกัน
ไอ้เอกขยับตัวกดรับโทรศัพท์แล้วเดินออกไปคุยที่หน้าบ้าน ขณะที่ดวงตายาวเรียวคอยหันไปมองตาม
“แมน” เฮียพีเรียก
“ครับ”
“กินเหล้าเหอะ”
แมนพยักหน้า แล้วแกะก้ามปูส่งให้คีย์
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันไปมองคนที่คุยโทรศัพท์หน้าบ้านสลับกับการมองนาฬิกาติดผนัง ผ่านไปครึ่งชั่วโมง แมนก็ผุดลุกขึ้น ไอ้เบิร์ดที่ว่านั่งใกล้ยังคว้าข้อมือไม่ทัน
“เฮ้ย”
“ไม่มีไรหรอกน่า” ไอ้แมนบอกเรียบๆ แต่คนที่นั่งอยู่ในบ้านไม่มีใครรู้สึกอย่างนั้น ไอ้เบิร์ดทำท่าจะขยับตาม แต่เฮียซาโต้เรียกไว้
“ดูมันก่อน”
ทุกคนในบ้านได้แต่มองผ่านช่องประตูที่เปิดกว้าง เมื่อไอ้แมนตรงเข้าไปหาไอ้เอก แล้วยืนจ้องหน้านิ่ง
ไอ้เอกเอามือบังโทรศัพท์ “มีอะไร”
แต่ไอ้แมนไม่พูด เอาแต่ยืนจ้องหน้า ไอ้เอกเลยต้องบอกวางสาย แล้วหันมาถามใหม่
“มีอะไร”
“มี”
“อะไร”
“คุยกับใคร ทำไมคุยนาน มึงมาบ้านเขาแต่กลับมายืนคุยโทรศัพท์อยู่เนี่ย”
“ห่า กูออกมาแป๊บเดียวเอง”
“ครึ่งชั่วโมง”
“ห๊ะ มึงจับเวลาเลยเหรอ”
“ไป เข้าบ้าน” แมนคว้าข้อมือ แต่โทรศัพท์ไอ้เอกดังขึ้นอีกครั้ง
ไอ้เอกกดรับสาย ขณะที่อีกมือถูกไอ้แมนรั้งไว้
เหมือนทางปลายสายจะอ้อนให้ไอ้เอกทำอะไรให้สักอย่าง “คืนนี้ไปไม่ได้หรอก ไว้พรุ่งนี้ไปมหาลัยค่อยคุยกันดีกว่า ...เออ...มากินเหล้าอยู่บ้านพี่น่ะ..ไม่ใช่บ้านพี่ บ้านของ...เจ้านายเพื่อนพี่น่ะ..เรียกยากว่ะ”
ไอ้เอกทำท่าจะคุยไปหยอดไปตามนิสัย ไอ้แมนเลยคว้าโทรศัพท์มาแล้วกดตัดสาย ปิดเครื่องทันที
“สัด ปิดทำไมเกินไปแล้วนะ”
“มารยาทน่ะรู้จักมั้ย สัด”
“รู้จักสิ เหี้ย”
“มึงสิเหี้ย คนเต็มบ้านเสือกออกมาจีบสาว ไปคุยกับคีย์......”
ไม่มีเหตุผล ไม่มีการร้องตะโกนด่าท้าทาย
โทรศัพท์ในมือปะทะรั้วบ้านหล่นกระจาย
ไอ้เอกชกเข้าที่หน้าไอ้แมนเต็มแรง จนไอ้แมนที่ไม่ได้ตั้งหลักถึงกับเซ ตามมาด้วยอีกหมัด อีกหมัด และเข่า
ทั้งคนชก และคนถูกชกต่างก็ไม่ได้ส่งเสียง
ไอ้แมนไม่ได้หลบเท้า ไม่หลบหมัด ยืนให้ซ้อมอยู่อย่างนั้น
มีแต่เสียงหมัดและเท้าจนไอ้แมนคุกเข่าข้างหนึ่งลงพื้น งอตัวมือกุมท้อง
ไอ้เอกผลักไหล่คนที่นั่งคุกเข่าอยู่ให้นอนหงาย แล้วก้าวคร่อมนั่งทับอยู่ที่หน้าท้อง
...........น้ำตา..........
มือแข็งเกร็งจับที่คอเสื้อ แล้วชกหน้า
“กูคือเอก กูชื่อเอก ไม่ใช่ไอ้ห่า ไม่ใช่ไอ้สัด กูไม่ใช่คีย์ของมึง จำไว้”
โดนชกโดนกระทืบจนลงไปนอนกอง แต่ไอ้แมนกลับยิ้ม ยกมือขึ้นใกล้แก้มที่เปียกน้ำตา
แต่ว่า.....
มือใหญ่ๆ ดึงคอเสื้อของไอ้เอกให้ลุกขึ้น แล้วลากแขนของไอ้แมนขึ้นไปบนบ้าน ยัดเข้าห้องนอนเล็กของเฮียพี
“หลานกูหลับแล้ว มึงสองคนคุยกันดีๆ อย่าให้เสียงดังเล็ดลอดออกไปให้หลานกูตื่น ไม่งั้นกูจะฆ่าหั่นศพมึง 2 คนส่งไปกับรถเก็บขยะ”
ประตูห้องปิดลง คนตัวโตเดินลงมากวาดตามองเหมือนตรวจแถวทหาร
“มีอะไรให้กูต้องออกแรงอีกมั้ย”
ทั้งหมดส่ายหน้าเร็วๆ “ดีมาก” แต่ยังไม่วายหันมาหาคนตัวเล็กสุด “คีย์ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรา ห้ามเติมเรื่องเอง”
คีย์พยักหน้ารับทันที
ไอ้แมนเดินเข้าไปในห้องน้ำล้างหน้า แล้วกลับออกมา ไอ้เอกส่งผ้าขนหนูที่รื้อออกมาจากตู้เสื้อผ้าของเฮียพี
“อ่ะ”
ไอ้แมนรับผ้ามาเช็ดหน้า แล้วถอดเสื้อออกมาสะบัดมองด้านหลัง แล้วก็สวมกลับไปใหม่ นั่งลงที่พื้นข้างเตียง ไอ้เอกนั่งลงข้างๆ
“ทำไมมึงไม่สู้กู”
ไอ้แมนหันมามองแล้วกลับไปมองที่ฝาผนังห้องเหมือนเดิม
“ไอ้ห่า” ไอ้เอกเผลอเสียงดังแล้วลดเสียงลง เพราะหนูนิดนอนอยู่อีกห้อง “มึง....เป็นอะไรของมึง”
ไอ้แมนไม่พูดแต่ชี้ที่คราบน้ำตา
“ไม่ต้องไปสนใจมัน”
“แต่กูสน”
ไอ้เอกหันมามองแล้วขยับตัวหนี ไอ้แมนล็อคเข้าที่คอด้านหลังดึงใบหน้ากลับเข้ามาหาแล้วกดจูบ
“สัด กูไม่ใช่คีย์” ไอ้เอกผลักออก
“กูรู้แล้วว่ามึงไม่ใช่คีย์ ขืนกูทำอย่างนี้กับคีย์ ได้โดนเฮียซาโต้ฆ่าแน่ๆ”
ไอ้เอกก้มหน้า “พอเถอะ มันเจ็บว่ะ”
“อะไร”
“กู....ไม่อยากเป็นตัวแทนของคีย์ให้มึงแล้ว มันเจ็บว่ะ...”
“กูบอกว่ามึงเป็นตัวแทนของคีย์เหรอ”
“สัด ก็มึงเพิ่งพูดอยู่แหม็บๆ กูเจ็บเป็นนะโว้ย ทุกคำที่มึงพูดมีแต่คีย์ ไปเฝ้าคีย์ รัก....คีย์ แล้วกูล่ะ”
“แล้วมึงไม่คิดว่ากูเจ็บเวลาที่เห็นมึงหยอดคนอื่นหรือไง”
ไอ้เอกคลายแรงที่ยันไหล่ไอ้แมนไว้ กลายเป็นโดนกอดรัดแน่น “ไอ้เหี้ย ปล่อยกูเลยนี่ห้องเฮียพีนะ”
“งั้นถ้ากลับไปที่ห้องกูกอดมึงได้ใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ ไอ้เหี้ย กูหมายความว่าเลิกกอด เลิกจูบกันแบบนี้ เพราะ...กูไม่อยากเป็น....”
“มึงไม่ได้เป็นตัวแทนใคร กูกอดมึง กูจูบมึง ไม่ได้กอดใคร ไม่ได้จูบใครมึงเข้าใจบ้างมั้ยเนี่ย”
“ก็มึงรักคีย์”
“แล้วไง”
“สัด! แมร่งทำกูร้องไห้เป็นตุ๊ด แล้วยังพูดไม่รู้เรื่องอีก ไอ้ห่านี่” เพราะโดนกอดอยู่ ทำให้ไอ้เอกได้แต่ทุบหลังกว้างของไอ้แมน
“กูรักคีย์แล้วมึงไม่รักคีย์ ไม่หวังดีกับคีย์หรือไง”
“กูไม่ได้คิดอยากเป็นอะไรกับไอ้คีย์เหมือนมึงนี่”
“แล้วถ้ากูคิดอย่างนั้น มึงคิดว่าเฮียซาโต้จะเอากูไว้มั้ย”
ไอ้เอกหยุดคิด
“ปล่อยกูก่อน”
ไอ้แมนคลายแขนออก ไอ้เอกขยับตัวนั่งก้มหน้า
“ทีเวลาคีย์มึงเรียกชื่อตลอด แต่ไม่เคยเรียกชื่อกูสักครั้ง”
คนหน้าเข้ม ถึงกับทำเสียงหัวเราะหึ
“สัด ขำตายห่า”
“เห็นมั้ย แล้วมึงก็ด่า”
“ก็มึงมันบ้า”
“แล้วมึงล่ะ”
“กูพระเอกเหอะ”
ไอ้แมนกลุ้มจนเอาหมัดกระแทกหน้าผากตัวเอง เหมือนจะคุยเรื่องเดียวกัน แต่ก็เหมือนคนละเรื่องในเวลาเดียวกันทุกครั้งไป
“กูกับคีย์ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดหรอกน่า”
ไอ้เอกหันมามองหน้าคิดตาม แล้วเอียงคอมองมุมปากของอีกคน “เมื่อกี้...เจ็บป่ะ”
“เหอะ แรงมด”
“แรงมดก็เอามึงล้มละกัน”
“แน่ใจเหรอว่ามึงอัดกูล้ม ไม่ใช่กูเจตนาเหรอ”
“สัด!” ไอ้เอกคว้าหัวสกินเฮดเขย่าๆ
“เฮ้ย!” เสียงตวาดดังมาจากชั้นล่าง ไอ้เอกเลยทำคอย่นดึงมือกลับ
พอจะถอยออก ไอ้แมนคว้าใบหน้าไอ้เอกกลับมาหากดจูบดูดปาก
ไอ้เอกหลับตาเอียงหน้าเปิดริมฝีปากรับจูบแลกลิ้น เสียงดูดปากแรงขึ้นจนต้องขมวดคิ้วสงสัย ดึงคอไอ้แมนออก
“มึงโดนชก แล้วมาจูบปากนี่ มึงไม่เจ็บสักนิดเลยเหรอ”
ไอ้แมนยกยิ้มที่มุมปาก
ไอ้เอกทำมือหงิก อยากร้องตะโกน ระบายความคุ้มคลั่ง
คนสกินเฮดคว้าคอดึงกลับมาจูบอีกครั้ง จูบปาก จูบแก้ม จูบคางแล้วกลับมาที่ริมฝีปาก ไปที่แก้มอีกครั้ง
“สัด..วันนี้มึงจูบกูหลายครั้งแล้วนะ”
“เพราะวันนี้มึงหึงได้น่าจูบมาก”
“ห๊ะ”
ไอ้เอกลืมตากว้าง มองคนที่กำลังยิ้มที่มุมปาก คนที่เหมือนอยู่ผิดที่ผิดทางในทุกที่ที่มันไป
“ไง ไอ้สัด”
“กูไม่ได้....หึง...มึง...”
“เหรอ”
ไอ้แมนทำเสียงสูง แล้วปล่อยไอ้เอกออก ขยับตัวลุกขึ้น
“ไมได้หึงงั้นกูก็ลงไปแดกเหล้า ป้อนข้าวให้คีย์ มึงก็อย่าไปคุยโทรศัพท์กับใครประชดกูละกัน”
“ป้อนสิ กูจะบอกให้เฮียซาโต้ฆ่าหั่นศพมึง”
ไอ้แมนเดินไปจนจะถึงประตูห้องหันมามอง ยืนล้วงกระเป๋ากางเกง เอาลิ้นดุนแก้ม
“มา”
บอกตัวเองว่าไม่ควรทำตามคำสั่งของไอ้ห่ากวนตรีน แต่ก็ยังลุกขึ้นไปหา เอามือล้วงกระเป๋า ยืนอยู่ข้างหน้า
เพราะความสูงไล่เลี่ยกัน แค่เอียงหน้า ขยับเข้าไปใกล้ ริมฝีปากก็ชิดกัน
แต่เสียงหึจากคนที่ตัวสูงกว่าทำให้ไอ้เอกชะงัก
“พูดก่อน”
“พูดห่าอะไร”
“มึงอยากบอกกูว่าอะไรล่ะ”
“บอกไปแล้ว”
“ว่า”
“กูจะฟ้องเฮียซาโต้”
ไอ้แมนยักคิ้ว
“สัด” เต็มหน้าแต่ไอ้แมนกลับยิ้ม
“พูด”
“สัด”
“พูด”
“สัด”
“.........”
“กูรักมึงไอ้สัด” ไอ้เอกด่าแล้วกดริมฝีปากทันที ที่ละริมฝีปากออกแล้วหันมาเปิดประตู แต่ไอ้แมนดึงแขนให้หันกลับมา รัดหลังรัดเอวแลกจูบ ดูดลิ้น
“สัด บังคับให้กูบอก แต่มึงกลับไม่บะ....”
**--จบตอนที่ 43--**
พรุ่งนี้จบแล้วนะครับ
ขอบคุณมากครับที่ติดตาม
ไจฟ์ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
