หัวข้อ: Never Let You Go

[fuku]

หวานมันดีแท้
แอบเข้าใจแมน แต่ก็งงนิดๆเพราะเรื่องของสองคนนี้มาเร็วเคลมเร็วตลอด
ขอเข้าใจแบบมึนๆ ต่อไปล่ะกัน เชียร์สุดตัวแบบนี้แหละ5555

[love2y]

คู่นี้มันก็น่ารักดีนะ รักกันมันส์ตลอด~~
แมนก็ดีนะ อดทนอดกลั้นได้นานมาก
ถ้าไม่รักจริงคงไม่อดทนขนาดนี้ ฮาาาา

[nunamicky]

พระเอกเนี่ยเค้าก็คิดเยอะแยะเหมือนหนูคีย์เลย
แต่ชอบจังตอนที่เอกบอกว่าแมนเอาหมอนของเอกมาด้วย
กดบวกค่ะ

[insomniac]

จะผิดมั้ยถ้าจะบอกว่าชอบคู่นี้มากกว่าคู่น้องคีย์กับเฮีย
แต่ก็มากกว่าแค่นิดเดียวนะ

[primmi]

สงสารแมนจัง พระเอกเล่นตัว 555
คู่นี้ชีวิตรักรอบข้างไม่มีปัญหาอะไรเลยนะ
มีแต่ตัวของทั้งคู่เนี้ย ปัญหาเยอะจริงๆ
อ่านแบบงงๆแต่สรุปว่าเขารักกันชิมิ 555 เรื่องของคน2คน เราเข้าไม่ถึง

[DEMON3132]

ตอนนี้คู่เอก+แมน หวาน แต่หวานแบบไม่เหมือนใครจริง ๆ
สรุปว่ายังไม่รู้ว่าใครเป็นรุก-เป็นรับ เพราะต้องรออีก 1 ปีให้
เจ้าพระเอกเรียนจบก่อนใช่มะ แมนนี่แมนสมชื่อแถมมีความอดทน
เป็นเลิศ เจอรักแท้รักจริงแบบเจ้าพระเอกเข้าไปเชื่องสนิทเลย
+1 แทนคำขอบคุณ ....

[debubly]

 

[iforgive]

“แต่หนูคือแม่ของเขา เขาอยู่ในท้องส้ม หัวใจของเขาเต้นพร้อมกับส้ม”
กำลังอ่านอยู่ดี ๆ เจอประโยคนี้เข้าไป  อึ้งนิดหน่อย  มาเมนท์ก่อนเลย
อยากบอกว่าคนแต่งเป็นผู้ชายนะ  แล้วก็เป็นผู้ชายที่ละเอียดอ่อนมาก ๆ
+1 ให้เลย

[Whatever it is]

อยากให้ลงเอยกันซะทีคู่นี้ ปวดหัวกับไอ้พระเอกมันจิงจิ๊ง เหอะๆ ว่าแล้วก็พาราสอง น้ำตาม 

[little_nok]

อ่านไป ขำไป ปวดหัวไป กับคู่นี้
ชอบคู่นี้ค่ะ  รักกันน่ะ แต่ก็กัดกันตลอด
คงเป็นรูปแบบความรักอีกแบบหนึ่ง
น้องไจฟ์ละเอียดอ่อน และลึกซึ้งมากค่ะ กับความคิดแบบพ่อพระเอก
แหม มันช่างคิดไปได้เนอะ ทำเอาแมนของเราเวียนหัววันละหลายเวลา

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ ซาโต้-คีย์

มีลูกค้าเพียง 2 โต๊ะในตอนบ่าย
เจ๊มิซาประจำที่หน้าเค้าท์เตอร์ ไอ้อาร์ตกำลังล้างจานอยู่ในครัว คีย์กำลังรับลูกค้า
“วันนี้เมนูพิเศษ มีสตูลิ้นวัว ของหวานเป็นอัพไซด์ดาวน์เค้กนะครับ”
ลูกค้าเงยหน้าจากเมนูแผ่นเล็ก จ้องมองคนแนะนำเมนูด้วยดวงตาหยาดเยิ้ม
“อยากชิมลิ้นคนนี้อ่ะ ได้มะ”
คีย์ทำหน้าตาตื่น “เย๋ย ไม่ได้ครับ”
ลูกค้าหัวเราะร่วน “แย่จัง~~พี่ไม่ทานเนื้อวัวอ่ะ”
“สปาร์เก็ตติ้ซีฟู๊ดมั้ยครับ หรือ ข้าวอบสัปปะรด เชฟสลัด” คีย์แนะนำไปเรื่อยๆ ประตูเปิดพร้อมเสียงกระดิ่งชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามา เสื้อผ้า หน้า ผมเนี๊ยบเกรด เอบวก
“มานานแล้วเหรอ”
“เขาเกือบให้ถือหุ้นร้านนี้แล้วหล่ะ” คนที่มาถึงก่อนทำเสียงกระแนะกระแหนสุดฤทธิ์ จนคีย์ต้องอมยิ้ม คนที่มาถึงทีหลังหันมาส่งยิ้มหวานให้คีย์
“อย่าไปถือสาพวกวัยใกล้หมดประจำเดือน”
“อร๊าย!!!!  ไอ้อลันตบกันก่อนกินข้าวดีมั้ย”
แต่คนที่ถูกเรียกว่าอลันกลับหัวเราะ ยังคงพูดคุยกับคีย์ “ป้าเขาสั่งอะไร”
คีย์ส่ายหน้า คาดว่าตอนนี้เจ๊มิซา ก็กำลังพยายามกลั้นหัวเราะอยู่เหมือนกัน
“ผมเอาข้าวผัดน้ำพริกลงเรือห่อไข่ น้ำเปล่า” มาทีหลังสั่งก่อน ทั้งยังส่งยิ้มหวานให้คีย์ไม่เลิกจนอีกคนทำเสียงจิ๊กจั๊ก
“ข้าวอบสัปปะรด น้ำเปล่าเหมือนกัน” สั่งอาหารแล้วหันมาถามอลัน “เอาสปาซีฟู๊ดให้กลาสดีมั้ย”
อลันพยักหน้า แล้วหันมาหาคีย์
“สปาซีฟู๊ดใส่กล่องนะครับ”
“เด็กบ้านั่นพลังเยอะ เอาเค้กใส่กล่องไปด้วยมั้ย”
“เค้กอะไร”
“อัพไซด์ดาวน์"
"เอา 2 ชิ้นใส่กล่องด้วยครับ” แล้วหันมาหาคนหน้าหวานที่นั่งมองเมนูอยู่ “จะกินอะไรอีกป้า”
“เดี๋ยวหลังแหวน กำลังคิดว่ากลาสจะอิ่มมั้ย”
“เอาข้าวไก่ ซอสครีมอีกที่มั้ยครับ” คีย์แนะนำ
“เอาอีก 1” หนุ่มหน้าหวานพูดแล้วส่งเมนูคืนให้คีย์ “ถ้าไม่อร่อยนะ ชั้นจะยุให้กลาสหักคอนาย”
อลันยิ้มมั่นใจ “อร่อยล้านเปอร์เซ็นต์คนที่อยู่ในครัวน่ะเชฟซาโต้นะ คุณลีโออยากได้เขาไปทำงานด้วยจะตาย แต่เขาไม่ไปเพราะคนนี้” นิ้วมือใหญ่ๆ ชี้มาที่คนที่กำลังหน้าแดงจัด
"อร๊ายยยยย จริงดิ โรแมนติกมากกก ขอบอก" หนุ่มหน้าสวยกรี๊ดกร๊าดไม่เลิก

คีย์รับคำสั่งรายการอาหารก็เดินมาบอกพี่ผ่านช่องหน้าต่าง
ส่วนเจ๊มิซาเตรียมเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ ยังได้ยินเสียงลูกค้าคุยกัน แต่ยังไม่มีลูกค้าเพิ่ม คีย์ก็หันมาหาคนในครัว

“พี่บ่ายแล้วผมขึ้นไปเก็บผ้าก่อนนะ”
“อือ” พ่อครัวพยักหน้า

แดดตอนบ่ายแรงผ้าแห้งสมใจ คีย์เก็บผ้าแล้วพับเรียงใส่ตะกร้าไว้ เสียงประตูห้องเปิดออก ทำให้หันมามองพร้อมรอยยิ้มกว้าง
คนตัวโตเดินเข้ามาแล้วคว้าหมอนอิงที่โซฟา แต่เจ้าตัวกลับนอนหลับตาเหยียดยาวอยู่กับพื้น
คีย์เปิดพัดลมให้พี่แล้วกลับมาพับผ้าต่อ
“คีย์”
“ฮะ”
“กอดหน่อยสิ” บอกเสียงเหนื่อยๆ แล้วก็ยังหลับตาอยู่เหมือนเดิม
......เหนื่อยเหรอ....งั้นมั้ง ก็ตื่นแต่เช้าทุกวันนี่นา....
คีย์กะพริบตา แต่ก็คลานกลับมานอนเบียดตัวหนุนแขนใหญ่ พี่ดึงข้อมือเล็กๆมาพาดเอว อกกว้างขยับขึ้นลงสม่ำเสมอ คีย์เลื่อนมือแตะแล้วหัวเราะคิก
“อะไร”
“เหมือนหนังกำลังภายในอ่ะ ผมมีพลังวิเศษทำให้มันขึ้น ลง ขึ้น ลงได้ด้วย”
คนที่กำลังอู้งานมานอนพักสัก 10 นาทีเลยพลอยหัวเราะไปด้วย
“เปลี่ยนจากละครมาเป็นหนังกำลังภายในแล้วเมียกู”
“เนี่ยๆ พี่ดูดิ” คีย์บอกแล้วเปลี่ยนเป็นนั่งคุกเข่า กางมือเหนืออกพี่แล้วยกขึ้น ลดลง
แต่พอพี่ตื่นการเคลื่อนไหวของอกมันก็ไม่เหมือนเดิม เจ้าตัวก็โวยวาย
“ไม่เอาดิ หายใจแบบเมื่อกี้ดิ ตอนนี้ผมไม่ได้เป็นจอมยุทธ์แล้วอ่ะ”
คีย์ฟาดแขนพี่ดังเพี๊ยะ หน้างอหันกลับไปทำงานบ้านต่อ
“นอนไป เดี๋ยวมีลูกค้าเจ๊มิซาก็โทรมาตามเองแหละ”
แต่กลายเป็นว่า พ่อครัวนอนมองอีกคนทำงานบ้านนั่นนี่ไปเรื่อย พอหันมาเห็นว่าถูกมองอยู่ก็ยิ้มเขินๆ
“มีอะไร”
“มีความสุข”
มันอาจฟังดูเหมือนคนที่ปลงกับชีวิต ดูเหมือนคนแก่ แต่สำหรับชีวิตที่ต้องจัดการนั่นนี่อยู่ตลอดเวลา ทำอะไรมากมาย ทั้งเรื่องของตัวเอง เรื่องของคนรอบตัว และคนที่แวะเวียนเข้ามาขอความช่วยเหลือ
แต่ที่พบก็คือ ความสุขที่แท้จริงคือยิ้มกว้างจากคนนี้
คีย์ยิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง “ผมก็เหมือนกัน แต่ถ้าพี่ไม่หลับเดี๋ยวโดนโทรตามจะไม่ได้พักแล้วนะ”
“ก็พักอยู่นี่ไง”
คีย์วิ่งเข้ามาเอามือปิดตา “หลับๆๆๆๆ”
แขนแข็งแรงเกี่ยวเอวบางพลิกลงมานอนกอด
เสียงโทรศัพท์ดัง
คีย์หัวเราะร่วน
พี่ถอนหายใจหนักๆ แล้วกลับลงไปที่ร้าน
ไม่นานนักคีย์ก็ตามลงมาทำงานต่อ จนกระทั่งออกไปส่งข้าวที่สำนักงานบัญชีแล้วหายไปนานจนกระทั่งพ่อครัวต้องออกมาดู
แล้วก็พบว่า
เด็กส่งข้าวกำลังยืนคุยกับลูกค้าที่เมื่อบ่ายสั่งอาหารไปหยอดไปคนเดิมนั่นน่ะแหละ
...หึงเหรอ...เปล่าเลย ไม่สักนิด รุ่นนี้แล้ว...
…คนนั้นก็ออกสาวชัดเจนขนาดนี้...
...มั่นใจมากขอบอก
...ว่าแต่...จะคุยกันอีกนานมั้ยน่ะ
...ทำไมต้องยิ้มให้เขาด้วยวะ
...หัวเราะทำไมน่ะ
...เฮ่ย ไอ้ท่าทางเขินๆ แบบนั้นน่ะของกูโว้ย ของกู!!!!!!

คีย์หันมาเห็นคนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าร้านก็หันไปยกมือสวัสดีลูกค้าคนนั้น ที่ยังมีใจยกมือให้กับคนดุหน้าร้านข้าวด้วย
จนกระทั่งรถเก๋งเข้ามาจอดเทียบ ชายหนุ่มคนนั้นถึงได้ก้าวขึ้นรถไป ขณะที่หนุ่มตัวเล็กวิ่งกลับมาหาคนที่กำลังสูบบุหรี่
“พี่คนนั้นชื่อไรน์”
พยักหน้าเหมือนรับรู้ แต่ก็ขยี้บุหรี่ที่เหลืออยู่ในมือทิ้งแล้วเดินเข้าร้าน
รู้เหมือนกันว่าโดนแอบมองเป็นระยะ จนต้องหันไปขยี้ผมยุ่งที่มัดจุกไว้เบาๆ
“กินอะไรดี”
“เอาบะหมี่ผัดก็ได้”
“ผัดอะไรวะ ไอ้ผัดก็ได้เนี่ย”
คีย์ทำเอียงคอมองของสดของแห้งในครัวแล้วหันมาบอก
“เอาเส้นเปล่าๆ”
“โห....เป็นการดูถูกพ่อครัวอย่างร้ายกาจที่สุด ยอมไม่ได้แล้ว”
พ่อครัวถกแขนเสื้อหันไปหยิบนั่นนี่ใส่กระทะ พริบตาบะหมี่ผัดหน้าตาสวยงามก็วางอยู่ข้างหน้า คีย์หยิบส้อมม้วนเส้นแล้วเหลือบตามองพี่
“ผมเห็นในทีวี เขากินแบบนี้”
คีย์ยกจานขยับเข้าไปใกล้ พี่ยิ้มสนุกตามไปด้วย รวบเอวบางมาแนบชิดให้น้องป้อนเส้นให้พี่ ขณะที่ตัวเองงับอีกด้านแล้วดูดเส้นเลื่อนริมฝีปากเข้ามาใกล้ จนกระทั่งแนบสนิทแล้วผละออก
บะหมี่เต็มแก้มคีย์เคี้ยวไปยิ้มไป
“อร่อยใช่มั้ย”
“อื้ม” คีย์พยักหน้าทำท่าจะป้อนให้อีก แต่ไอ้อาร์ตที่หน้าต่างสั่งอาหารส่งเสียงกระแอมแล้วสั่งอาหาร

ปิดร้านเดินไปเซเว่นซื้อไอศกรีม แล้วเดินจับมือกลับมา เจอคนรู้จักส่งยิ้มทักทายมาเรื่อย สารวัตรธงซ้อนมอเตอร์ไซค์ตำรวจโฉบเข้ามาหา
“ซาโต้ไปด้วยกันหน่อย” มือที่ถือวิทยุตำรวจชี้ไปที่รถมอเตอร์ไซค์อีกคัน
แล้วพี่ก็หายไปนานจนหลังเที่ยงคืนคีย์ถึงได้ยินเสียงปิดประตูห้อง

หนุ่มหน้าใสผมยุ่ง ในเสื้อยืดสีขาวตัวบางที่ใส่นอนเป็นประจำ กับกางเกงนอนขายาวจนคลุมเท้าก้าวมาหา ยังขยี้ตางัวเงียไม่ยอมตื่น
“พี่เหนื่อยมั้ย”
“ไม่เท่าไหร่ ขอโทษที่ทำให้ตื่น”
คีย์ก้าวเข้ามาหาโอบแขนรอบคอ “อุ้ม” แขนเล็กๆยกขึ้นมาโอบรอบคอให้พี่ยกขาขึ้นพาดเอว ช้อนมือเข้าใต้สะโพก
“กี่ขวบแล้วเนี่ยเด็กคนนี้”
“20”
“จริงอ่ะ”
“อือ” ยกตัวขึ้นจูบปากพี่ ทั้งที่หลับตา เอียงหน้าดูดริมฝีปาก รับลิ้นหวานที่สอดเข้ามาหา เสียงครางเบาๆ เมื่อพี่สอดมือเข้าใต้เสื้อ
คีย์ยกตัวขึ้นเบียดแล้วแหงนเงยให้พี่ดูดแก้มดูดคอ
พี่หมุนตัววางน้องบนโซฟาแล้วรั้งเสื้อนอนขึ้นสูง ดึงกางเกงนอนของน้องออก
คีย์ยังหลับตาง่วงงุน
....ละเมอหรือไงเนี่ย...
....ไม่เหมือนนะ แต่ว่า....
“คีย์”
มือขาวซีดรั้งใบหน้าพี่ลงมาจูบ มือใหญ่ช้อนเอวบางขึ้นแล้วกอบกุมสะโพกเลื่อนสัมผัสจุดอ่อนไหวด้านหลังแล้วแทรกนิ้ว
“โอ๊ะ” คีย์ลืมตาโพลง ผลักไหล่พี่ออก หน้าตาเลิกลั่กเหลียวมองรอบห้องที่เปิดไฟสว่าง
“ฮึก ฮึก...” เริ่มละ จะมาละ
“อ้าวก็คีย์เริ่มเองนะคราวนี้น่ะ” สันนิษฐานว่าหน้าตาจะเจ้าเล่ห์เต็มพิกัด ทั้งที่อีกคนบ่อน้ำตากำลังจะแตก
“ฮึก ฮือ......” คีย์ยกมือปิดหน้า
พี่คลี่ยิ้ม ดึงมือออก
“ไม่เอา ไม่เอา ฮือ...”
พี่จูบทั่วใบหน้าแดงจัดอาบน้ำตา ไล่ลงมาหาอกสีอ่อน วนลิ้นโลมเลีย คีย์ยกมือปิดหน้า แต่ไม่สามารถปิดเสียงครางแผ่ว
เมื่อลิ้นชำนาญการชิมผิวกายเลื่อนลงไปอีก คีย์ก็พยายามดันไหล่พี่ออก
“พี่ไม่เอา มันสว่าง ไม่เอา...”
พี่เม้มริมฝีปากที่ท้องน้อยแล้วชิมส่วนอ่อนไหวรุ่มร้อน ยกขาเรียวขึ้นพาดพนักพิง
ปากร้องไม่เอา แต่ช่องทางด้านหลังตอดรัดปลายนิ้ว แก่นกายแข็งเกร็ง
คีย์กะตุกตัวแล้วฉีดพ่นให้พี่รับไว้
เช็ดมุมปากขณะที่เลื่อนขึ้นมาหอมแก้มแดงจัด คีย์บิดเนื้อที่เอวพี่จนร้องโอย
คีย์สูดจมูกฟุดฟิด
“ไอ้พี่บ้า”
พี่ดึงขึ้นมานั่งซ้อนตัก พรมจูบจนแก้มช้ำ
“พี่บังจนมิดใครที่ไหนจะเห็น”
คีย์เงยหน้ามองพี่ แล้วชะโงกมองไปด้านหลังพี่ นอกหน้าต่าง ไกลออกไปถึงฝั่งตรงข้าม
“เห็นใครหรือเปล่า”
“ใครจะไปรู้อาจซุ่มอยู่ก็ได้”
“แต่ละเมอแบบนี้ชอบจัง”
คีย์ได้แต่ก้มหน้าซุกไหล่กว้าง “แต่ผมอายอ่ะ”
พี่หัวเราะเบาๆ สอดมือเข้าใต้เสื้อนอน แต่พอยกขึ้นสูง คนที่ก้มหน้าอยู่กับอกพี่ก็พูดงึมงำ
“ปิดไฟก่อนดิ”
พี่ลุกไปปิดไฟ เมื่อหันกลับมา คีย์ยืนอยู่กลางห้อง ถอดเสื้อนอนออกช้าๆ
ร่างกายผอมบาง ท่ามกลางแสงไฟจากถนน
เหมือนมือไม้จะเกะกะ เพราะเจ้าตัวไม่รู้ว่าจะกอดอก วางแนบลำตัว หรือว่าจะกางออกรอกอดจากพี่ดี
พี่ถอดเสื้อออก ตามมาด้วยกางเกงของตัวเอง ขณะที่ก้าวเข้าไปหา

“รักคีย์ รักที่สุด”

-*-*-

“แบบนี้ไม่เห็นดีเลย” เสียงบ่นจากคนที่นอนหนุนแขนอยู่
“ทำไมล่ะ”
“เจ็บหลัง เจ็บเข่าอ่ะ”
พี่หัวเราะร่วน บีบจมูกดื้อรั้นเบาๆ แล้วลุกขึ้น ดึงมือให้ลุกตาม
“ปะ อาบน้ำกัน”
คีย์เขย่งตัวจูบที่ริมฝีปากพี่
“ผมยอมแพ้ดีกว่า”
“อะไร”
คีย์หัวเราะคิกคักวิ่งกลับไปที่ห้องน้ำ คนตัวโตยังตามเข้ามาแย่งน้ำฝักบัวเดียวกัน
“ยอมแพ้อะไรตัวเล็ก”
คีย์เงยหน้าขึ้นมองแล้วกัดที่มุมปาก ไม่ยอมบอก พี่จับหมุนตัวฟอกสบู่เน้นย้ำ ช้อนริมฝีปากบางขึ้นจูบ
“พี่รู้แล้ว แต่แกล้ง” คีย์งึมงำ
“รู้อะไร ไม่รู้” พี่ทำเสียงสูง ขณะที่ยกขาเรียวขึ้นสูง ยกสะโพกขึ้นจดจ่อความแข็งแกร่งของพี่
“ไม่รู้ก็ช่างเหอะ”
ดันร่างเล็กติดผนัง ค่อยกดเข้าหา คีย์อ้าปากกอบอากาศเข้าสู่ปอด
“ยอมแพ้อะไรครับ”
พี่ถามย้ำเหมือนการเคลื่อนไหวของสะโพกแกร่ง
“ยอมแพ้....ยอมแล้ว....ยอม.....”
“หือ....”
“ยอมแล้ว รักก็ได้ ผมรักพี่”
“จริงๆหรือ”
“อื้อ....รัก”
“ดังๆสิ”
“ผม รัก พี่”
“พี่รักคีย์ รักที่สุด”

-*-*-จบตอนพิเศษ-*-*-

คิดถึง 2 คนกับอีกคนที่ถูกพูดถึง ในเกสต์ตอนนี้หรือเปล่า ผมพยายามเขียนเรื่องของพวกเขามาเป็นเดือนๆ ตั้งแต่เรื่อง don't leave me alone จบ แต่ไม่ไปถึงไหน เพราะอารมณ์โทนนั้นมันหาไม่เจอแล้ว ไม่สามารถทำให้คงที่ได้ และคิดว่าต้องเขียนใหม่หมด เป็นในแบบของผมวันนี้ดีกว่า เขียนเสร็จแล้วก็จะเอาไปใส่ต่อไว้ในเรื่องเดิมนะครับ เสร็จแล้วจะแจ้งให้ทราบ

ส่วนเรื่องของซาโต้ คีย์ พี พี่หน่อย หนูนิด แมน เอก อ๋อง พี่ส้ม เบิร์ด พี่เจี๊ยบ ไอ้อาร์ต และเจ๊มิซา จบลงแล้่ว และย้ำอีกครั้งว่า ผมไม่รวมเล่มหากคิดถึงกันแวะมาเยี่ยมกันบ้างนะครับ

และเรื่องใหม่อีกเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของ "เรา3คน" เขียนไปได้แค่ 2 บท ได้สักครึ่งเรื่องจะมาทยอยโพสต์นะครับ ผมทำงานช้ามาก อยากให้คุณอ่านอย่างต่อเนื่อง

ขอบคุณทุกการติดตาม ทุึกความเห็น ทุกคำแนะนำ ขอบคุณที่คุณชอบเรื่องนี้
ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์ กับ ที

[samsoon@doll]

  +1สำหรับตอนจบหื่นๆและน่ารัก  แล้วจะคอยติดตามผลงานต่อไปนะคะ พ่อนักโพสมือทอง ทำงานไม่เคยขาดเลยขยันมากๆ คนอ่านก็มีความสุข สู้ๆต่อไปเจ้าค่ะ 

[nunamicky]

 
น่ารัก น่าอิจฉาที่สุดค่ะ

[BeeRY]

ไม่รู้จะบอกอะไรนอกจาก....ชอบมากๆๆๆค่ะ
+1 ให้กับการบอกรักของคีย์น้อย ในที่สุดก็พูดออกมาจนได้ ดีใจแทนเฮีย

[igaga]

 
 
 

[tuek]

ขอบคุณมากๆนะคะ
ถ้าเอาเรื่องใหม่ลงก็บอกด้วยนะคะ
จะตามไปอ่านตามไปเม้นส์ตามไป +

[nongrak]

มีไรน์กับอลันมาแจมด้วย มีกล่าวไอ้พี่กลาสด้วย
ยังรักกันดีอยู่หรือเปล่า คิดถึง 3 คนนั่นจัง
แต่คุณไจฟ์บอกจะมีเพิ่มจะรออ่านนะ

ในที่สุดหนุ่มน้อยคียก็เอ่ยปากบอกรักเฮียซาโต้แล้ว
น่ารักมากเลยเดี๋ยวนี้กลายเป็นหนุ่มน้อยอารมณ์ดี
อยู่ใกล้พี่มากรับความรักของพี่จนกลบสิ่งที่ไม่ดีในใจออกหมด
เลยมีความสุขทุกวันล่ะสิ คีย์ของฉัน

ขอบคุณคุณไจฟ์ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะสำหรับการเขียนเรื่องต่อไป
จะคอยติดตามผลงานต่อไปนะ

[@StaR@]

ตอนสุดท้ายเหมือนเป็นตอนรวมคนที่รู้จักเลย
แต่ที่แน่คีย์น่ารักน่าฟัดตลอดเวลาเลยอ่ะ
เข้าใจเฮียเลยทีเดียวว่าทำไมห้ามตัวเองไม่ค่อยได้
ตอนสุดท้ายมันหวานแอบหื่นด้วยเล็กน้อยอ่านแล้วยิ้มมีความสุข
 

[roseen]

 


จบแบบมีความสุข

[luxilove]

 

[hahn]

  +1 น่ารักมากจ้า 

[himecrazy]

  นั่งอ่านเรื่องนี้มา2-3 วันแล้ว พอจบแล้วก็ใจหายอยากให้มีต่ออีก แต่ก็ชอบมากนะค่ะที่จบแบบนี้ อ่านงานของคุณไจพ์มาตั้งแต่ เรื่อง Don't Leve Me Alone แล้วค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายมาให้อ่านนะค่ะ 

[pita]

  พี่ไจฟ์ คร้าบบบบ
หนุกมากมาย 

ปล ชอบ แมน เอกอ่ะ กัดกันจนหยดสุดท้ายเจงๆ

[fuku]

ยิ่งนานยิ่งรักเธอ
เฮียคีย์เหมาะแล้วจะเป็นคนรักของคีย์

รักและคงคิดถึงคีย์กะเฮียเป็นระยะ ตอนนี้แว๊บไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกรอบก่อนนะคะ

[Wordslinger]

มี cross-over ด้วยนะคะเนี่ย น้องไรน์ขวัญใจเจ้มีมาแจมด้วยพร้อมกับอีตาอลัน งุงิ

แหม...ชอบน้องคีย์จัง น่าร๊าก อยากเป็นจอมยุทธด้วยง่ะ แอร๊ย  ตอนที่บอกว่า ขึ้น ลง ๆ ไอ้เราก็นึกว่า...ไอ้นั่น ก็ ไอ้นั่นน่ะแหละ หุหุ

ขอบคุณมากเลยนะคะคุณไจฟ์และน้องที

[little_nok]

ขอบคุณไจฟ์ กับ ที ค่ะ

ชอบมาก อยากเก็บไว้อ่าน แต่คิดว่า เข้ามาอ่านในนี้ก็ได้เนอะ

จะรออ่านเรื่องต่อๆ ไปนะคะ

[poppycake]

ซู๊ดยอด~~~~!!!!!
สนุกมากเรย หลังจากไม่ได้อ่านหลายวัน
มาถึงก้อจบซะแร้ว ถึงแม้จะแอบงงคู่อิพระเอก กะแมน อยู่(มันจะยังไงว่ะ)
แต่ก้อชอบมากมายเรยจร้า
ขอบคุณน้า ที่เขียนมาให้อ่านจนจบแบบนี้
จะติดตามต่อปาย ^_____^

[Little Devil]

สุขสันต์วันสงกรานต์
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ
มาอัพตอนพิเศษบ้างนะ
+1

[jojobuffy]

ปลื้มเรื่องนี้จิงๆๆ

[ณยฎา]

+1 ให้ค่ะ ติดตามผลงานของคุณไจฟ์มาตั้งแต่น้องกี้
ได้เห็นพัฒนาการหลายๆอย่าง แนวความคิดที่ไม่ซ้ำซากจำเจ
ตัวละครในเรื่องนี้ดูมีมิติมากขึ้น ความสนุกก็ยังอยู่ครบจนต้องตามอ่านอยู่ทุกวัน
โดยส่วนตัวแล้วชอบแมนกะเอกมากค่ะ ดูรักกันแบบงงๆดี