2
บ้านของ หม่อมราชวงศ์ ภาสกร รชตานันต์ ถูกเรียกว่า วังผกากรอง มาตั้งแต่สมัยที่ หม่อมเจ้า เรืองเดช ยังทรงพระเยาว์แล้ว ที่วังแห่งนี้ มีต้นผกากรอง ปลูกเป็นแนวยาวอยู่ที่ริมรั้ว ชูดอกสีชมพูเข้มเป็นช่อ อวดสายตาของคนที่สัญจรไปมา เหตุผลที่ปลูกต้นผกากรองไว้ก็เพื่อเป็นเกียรติให้กับคุณหญิงแม่ของ ท่านชายเรืองเดช ที่มีนามเดียวกันกับดอกไม้สีสวยนั้น นั่นเอง ตัวตำหนักหันหน้าให้กับสวนเล็กๆที่ปลูกดอกไม้ในวรรณคดีชนิดต่างๆ ด้านหลังตำหนักเป็นสนามหญ้ากว้างขวางมีพุ่มไม้ปลูกห่างกันไปเป็นหย่อมๆ มีบ่อน้ำพุหินอ่อนอย่างงามจากอาคันตุกะชาวรัสเซียที่มอบไว้ให้ สุดบริเวณวังเคยติดกับคลอง แต่ปัจจุบันถมทำเรือนคนใช้ไปเสียแล้ว
คนใช้จากเรือนนั้น เดินออกมากันสองสามคน มือถือบัวรดน้ำ ออกไปรดพุ่มกุหลาบ และ ชบาที่อยู่บริเวณ ศาลาใกล้ๆกับบ่อน้ำพุด้วยรู้ดีว่า เวลาประมาณ สิบโมงแบบนี้ หม่อมวิไลวรรณ และ ท่านชายเรืองเดช จะออกมารับอาหารเช้าที่ศาลาเป็นประจำ โดยปกติจะมีคุณชายนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ หรือ หนังสือนิยายฝรั่งรอตั้งแต่เช้า ทว่าวันนี้กลับไม่มีใครลงมาจากตัววังเลยแม้เวลาจะล่วงเลยเป็นสิบโมงครึ่งแล้วก็ตาม ที่ระเบียงชั้นบน บริเวณที่เป็นห้องนอนของคุณชายก็ยังปิดม่านเสียสนิท ไม่มีทีท่าว่าจะออกมา
“นี่ นังจิ๋ม แกรู้ใช่ไหมว่าเมื่อคืนน่ะ คุณชาย ภาส ไม่ได้ไปงานกับหม่อม” สาวใช้คนหนึ่งซุบซิบขึ้น ขณะที่ช่วยกัน กวาดลานหญ้า
“จริงหรือเจ๊ มิน่าเล่าถึงมีแต่รถตาหนู กลับเข้าวังมาเมื่อคืน” ตาหนูที่ว่าคือคนขับรถส่วนตัวของหม่อมวิไลวรรณ นายหญิงของวังนี้
“นั่นไงล่ะ กว่าคุณชายจะกลับก็เที่ยงคืน ตีหนึ่ง ฉันว่ามันแปลกๆนะนังจิ๋ม หรือคุณชายเธอจะติดผู้หญิง” หัวหน้าคนใช้ร่างใหญ่ออกความเห็น
“ผู้หญิงอะไรกันคะ” จิ๋ม เด็กสาวร่างบางกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด “ตั้งแต่ทำงานที่นี่มา ยังไม่เห็นคุณชายเธอมีแฟนสักคน ขนาดคุณ ทิฆัมพร อะไรนั่นที่คุณผู้หญิงจะให้ตบให้แต่งด้วย ยังไม่มีทีท่าสนิทอะไรเลย ฉันว่า คุณชายเล่นไปทั่ว ไม่ลงเอย จริงจังกับใครหรอก เจ๊”
“อ้าวนั่น แม่จิ๋ม แม่เผื่อน แม่จำปี ว่างกันมากหรือ ไม่ทำงานทำการ มายืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ตรงนี้” เสียงของหญิงชราผู้หนึ่งดังขึ้น สาวๆ ที่ยืนคุยกันอย่างออกรสเมื่อครู่ก็แยกกันไปทำงานของตัวเอง ด้วยความเกรงใจ หญิงชราคนนี้ชื่อ อุ่น เป็นแม่นมของคุณชายภาสกร นมอุ่น เป็นข้าเก่าเต่าเลี้ยง เป็นคนโปรดของคุณ วิไลวรรณ มาตลอด ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่บรรดาสาวใช้ในวังจะพากันยำเกรง ถ้าใครบกพร่องในหน้าที่การงานแล้วนมอุ่นรู้เข้าเมื่อไหร่ละก็ ก็เท่ากับคุณผู้หญิงวิไลวรรณ ของพวกมันก็รู้เมื่อนั้น “แม่เผื่อนนี่ จริงๆ เป็นถึงหัวหน้าเขา มาชวนลูกน้องคุย กับข้าวกับปลาเตรียมหรือยัง”
“เตรียมแล้วจ้ะ นม มีข้าวต้มกุ้งของท่านชาย กับหม่อม ส่วนของคุณชายเป็นขนมปังฝรั่งเศส กินกับเนย และแยม ไข่ลวก แล้วก็กาแฟจ้ะ” แม่เผื่อนก้มหน้าก้มตาตอบ
“ดีแล้ว วันนี้ ท่านชายประชวร คงเสด็จลงมาเสวยเช้าที่นี่ไม่ได้ เธอยกขึ้นไปถวายท่านถึงบนห้องบรรทมด้วย เอาคนที่รู้เรื่องรู้ราวไปนะยะ ไปทำหกรดท่านขึ้นมา จะโดนไล่ออกกันยก ชุด”
“จ้ะนม” เผื่อนสะกิด จำปี ให้เดินตามเข้าไปในครัวเพื่อยกสำรับขึ้นไปถวายท่านชายตามที่นมอุ่นสั่ง ส่วนจิ๋มที่เป็นเด็กใหม่พอยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียวก็ทำตัวไม่ถูกก็เลยทำท่า จะตามไปอีกคน
“อ้าวแล้วหล่อนจะไปไหนแม่จิ๋ม ลานนี่กวาดเสร็จแล้วหรือ”
“เอ่อ จ้ะ” สาวใช้หลบหน้าด้วยความที่ นมอุ่นมีบุคลิกคล่องแคล่ว แม้จะชราลงมากก็ตาม แต่ก็ทำให้บรรดาคนใช้เห็นทีไรก็กลัวกันลนลานทุกคน
“ตรงศาลายังมีเศษใบไม้อยู่เลย เดี๋ยวคุณชายเธอลงมารับเช้าที่นี่ก็ โดนตำหนิเอาหรอก”
“แหม เมื่อคืนคุณชายกลับเสียดึกดื่น ป่านนี้ ไม่ตื่นมารับเช้าหรอกจ้ะ”
“เอ๊ แม่คนนี้ ปากคอหรือเรา ไปนินทาเจ้านายเดี๋ยวเหาจะกินหัว”
“ใครนินทาใครหรือ นม” คุณชาย ภาสกร เดินลงจากวังมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พอตื่นเช้ามา ภาสกรก็แทบจะลืมเรื่องเมื่อคืนไปเสียสนิท ตามนิสัยของเขา คือต่อให้ไม่สบายใจแค่ไหน แต่หากได้นอนหลับสักงีบแล้ว ความไม่สบายใจจะหายไปเป็นปลิดทิ้งทันที ภาสกรอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์สีเข้ม พร้อมออกจากบ้านก็ได้ หรืออยู่บ้านทั้งวันก็ได้อย่างเคย ชายหนุ่มตรงเข้ามากอดแม่นมด้วยความเคยชิน“หิวจัง นมจ๋า”
“คุณชายละก็ โตเป็นหนุ่มแล้ว ยังกอดนมอีก ดีไม่ดีนักข่าวเห็นจะเป็นเรื่องนะคะ”
“แหมก็เป็นเรื่องไปซีครับ ก็ผมรักนมนี่”
นมอุ่นส่ายหน้าอย่างระอาแกมเอ็นดู อย่างที่หล่อนเคยพูดกับใครต่อใครว่า คุณชาย ภาสของหล่อนดูดี ไม่มีที่ติ แถมยังขี้เอาใจ ขี้อ้อนจนพระเอกลิเกแพ้แบบนี้ ถ้าผู้หญิงที่ไหนไม่หลงเสน่ห์เอาละก็ ก็คงเป็นบ้าไปเสียแล้ว เพราะชายภาสของหล่อน หน้าคมราวกับพระเอกในวรรณคดี ใบหน้าเรียวยาวรูปไข่ ผิวเข้ม ตาโตเป็นสีดำสนิทพอๆกับคิ้วเข้ม และ ผมที่ตัดสั้น แนบต้นคอ ริมฝีปากหนาอวบอิ่ม ยิ่งดูยิ่งยากที่จะหลบตา แล้วยิ่งเวลาอ้อนละก็ ตาจะเป็นประกาย จนทำให้คนรอบข้างเขินอายกันอย่างห้ามไม่ได้จริงๆ
จิ๋มหน้าแดง ก้มมองแต่พื้นไม่กล้ามองหน้าที่ช่างอ้อน ช่างฉอเลาะของคุณชายของมันเลย
“แหม ค่ะ คุณชายนี่ละจริงๆเชียว ไม่ต้องแกล้งอ้อน บอกนมมาเลยค่ะ ว่าทำไมเมื่อคืนถึงไม่ไปงานกับคุณหม่อมวิไลวรรณ หม่อมเธอบ่นแล้วบ่นอีก ให้นมฟังตั้งแต่เช้า ดีที่เมื่อคืนท่านพ่อของคุณชาย ประชวรอยู่บ้าน แถมบรรทมไปตั้งแต่หัวค่ำ นี่เลยยังไม่ทรงทราบ ถ้าทรงทราบละก็คงจะกริ้วน่าดูละ”
ภาสกร หย่อนก้นนั่งที่ศาลาที่อยู่ใต้ร่ม ต้นหูกวางตรงกลางลานหญ้า มีนมอุ่น นั่งอยู่ที่พื้นศาลาใกล้ๆด้วยท่าทีนอบน้อม แต่สายตาคมกริบราวกับกำลังจี้คุณชายให้ยอมคายความจริงออกมา
“เมื่อคืนมีรถชนจ้ะนม” ภาสกรว่า เขาไม่ได้โกหกอะไรเลย เพราะมีรถชนจริงๆ เพียงแต่ไม่ได้บอกว่า เป็นรถของเขา ที่ชน เด็กหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้น “แล้วรถก็ติดมากจ้ะ ก็เลยไม่ได้ไปงาน แถมเมื่อคืน ลูกค้าก็เที่ยวจนดึกไปหน่อย กว่าจะเข้าเขตกรุงเทพ ก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว ไปงานก็กลัวจะไม่ทันคุณแม่ ก็เลยกลับมาก่อน”
“ปรากฏว่าถึงสายกว่าคุณหม่อมเสียอีกค่ะ”
“แหม นม ชายขอโทษแล้วกัน แล้วใจคอจะลงโทษไม่ให้ชายรับเช้าหรือ ชายหิวจะแย่แล้วนะ”
หญิงชราค้อนขวับ
“ช่างอ้อนจริงค่ะคุณชาย รอหน่อยนะคะ เดี๋ยวนมให้เด็กไปยกมาให้ค่ะ” นมอุ่นหันไปหาจิ๋ม ที่ยืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ใกล้ๆ “เอ้า ได้ยินแล้วก็ไปยกมาซิแม่ คุณชายได้โมโหหิว ด่ากราดพอดี”
จิ๋มรับคำ แล้วรีบเดินออกไปจากบริเวณนั้น แม่นมหัวเราะกับคุณชายอยู่ได้พักหนึ่ง กระทั่งหม่อมวิไลวรรณ เจ้านายของหญิงชราเดินลงจากวังมา พอดีนั้นแหละ นมอุ่นจึงกลับเข้าโหมดเคร่งขรึมอีกครั้ง
“อรุณสวัสดิ์ค่ะหม่อม นมไปยก ข้าวต้มกุ้งมาให้รับนะคะ”
“ขอบใจนมอุ่น แต่ให้เด็กคนอื่นไปยกมาเถอะ แล้วนมช่วยไปจัดดอกไม้ในห้องพระเสียใหม่ด้วยนะเริ่มไม่สวยแล้ว” วิไลวรรณ ไล่หญิงชราไป แบบสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะความรัก และเคารพเหมือนญาติผู้ใหญ่ นมอุ่นจึงเป็นคนเดียวที่หม่อมวิไลวรรณ พูดดีด้วย และไม่กล้าว่าอะไรแรงๆ แบบที่ทำกับเด็กคนอื่นในบ้าน
นมอุ่นรับคำ คลานออกไปให้พ้นทาง แล้วค่อยลุกเดินไปสั่งเด็กในวังให้ไปยกสำรับมา โดยไม่ลืมกำชับให้รีบกลับออกมาให้เร็วที่สุด ไม่ให้ไปอยู่ใกล้ๆ สองแม่ลูก นมอุ่นรู้ดีว่า ระเบิดลูกเล็กๆ พร้อมที่จะตกลงที่ศาลานั้นแล้วเป็นแน่
“ท่านพ่อประชวรหนักมากหรือครับคุณแม่ ไม่เสด็จลงมาเสวยด้วยกัน”
“ก็หนักอยู่ แต่คงจะหนักกว่านี้ ถ้ารู้ว่าแกฉีกหน้าแม่ และไม่ไว้พักตร์ ท่านพ่อเสียอย่างนี้ ทำไมเมื่อคืนแกไม่ไปงานเลี้ยงคุณหญิงเพ็ญแขฮะตาชาย รู้ทั้งรู้ว่าคุณหญิงป้าเลี้ยงท่านพ่อมาตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ นี่ถ้าทรงทราบละก็ จะกริ้วแค่ไหน แกคิดบ้างไหมตาชาย”
“ชายขอโทษคุณแม่ด้วยครับ” ภาสกรน้อมตัวไหว้อย่างนอบน้อม
“แกจะเอาแต่ขอโทษไม่ได้ รู้ไหมคุณหญิงป้าท่านตัดพ้อว่าอย่างไร... ร้อยวันพันปีไม่มาหาที่วังบ้าง ขนาดจัดงานวันเกิดก็ยังไม่มา แบบนี้จะเจอกันอีกทีก็วันเผาฉันแล้วมั๊ง... ไงล่ะ ได้ยินตรงนี้แกยังอายหูแดง แม่ได้ยินในงาน แทบจะแทรกแผ่นดินเสียตรงนั้นแล้ว” หม่อมวิไลวรรณ หยุดเงียบไปเมื่อ สาวใช้คนหนึ่งของบ้าน ยกข้าวต้มกุ้งมาให้ถึงที่ศาลา
“คุณเจ้าขา”
“มีอะไรแม่เฟื่อง นมอุ่นไม่ได้บอกรึว่าฉันไม่ต้องการเด็กรับใช้มาอยู่ใกล้ๆกันตอนนี้”
“บอกเจ้าค่ะ แต่ว่า คุณทิฆัมพรมาเจ้าค่ะ”
“อ้อ” หม่อมวิไลวรรณเปลี่ยนจากหน้าตึงเครียดมาเป็น ยิ้มแย้มอย่างไม่น่าเชื่อได้ว่าเป็นคนเดียวกัน “งั้นเดี๋ยวฉันออกไปรับเอง”
แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะนมอุ่นเดิน เข้ามาจากทางหน้าวังผ่านตัวตำหนักมาออกด้านหลัง พร้อมๆกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ภาสกรไม่นึกที่จะพบเจอในเวลาแบบนี้เลย
เจ้าหล่อนเป็นผู้หญิงที่ไม่มีใครกล้าพูดได้เต็มปากว่าไม่สวย พอๆกับที่ไม่มีใครเอ่ยปากชมอย่างจริงใจ ว่าสวยเช่นกัน ใบหน้าของหล่อนเป็นแบบผู้หญิงทั่วไปที่พบได้ในประเทศไทย คือผิวขาวเนียนราวกับกลีบกุหลาบขาว แต่งแต้มสีสันด้วยเครื่องสำอางค์นานาชนิดให้ดวงหน้าเป็นสีชมพูระเรื่อ ปากสีชมพูใสถูกทับไว้ด้วยลิปสติกสีแดงทับทิม คิ้ววาดไว้เสียโก่งดูเกินงาม ผมสีน้ำตาลเข้มที่เป็นผมย้อมสีนั้น สั้นเพียงต้นคอ ซอยเอาไว้อย่างโฉบเฉี่ยวทันสมัย และแน่นอน ฉาบไว้ด้วยเจล และ แว๊กซ์จำนวนมากทำให้ดูเป็นเงางามอยู่ทรงตลอดเวลา เพียงหล่อนเดินก้าวลงจากบันใดเตี้ยๆ ที่อยู่ตรงลานหลังตำหนักเท่านั้นกลิ่นน้ำหอมแบบดอกไม้ตะวันออกก็โชยมาต้องจมูกชายหนุ่มเสียจนอดคิดไม่ได้ว่า หล่อนใช้น้ำหอมอาบแทนสบู่หรืออย่างไร กระนั้น จริตกิริยาก็ดูแช่มช้อยนุ่มนวลแบบลูกผู้ดี ขัดกับความเป็นลูกหลานจีนของหล่อนซึ่งเป็นสิ่งที่หม่อมวิไลวรรณชื่นชอบนัก
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณน้าวิไล” หญิงสาวประนมมือไว้อย่างนอบน้อม เรียกว่า ตำราว่าไว้อย่างไร หล่อนก็ทำตามได้ถูกทุกประการอย่างไม่น่าเชื่อ นิ้วหัวแม่มืออยู่ที่ปลายจมูกโด่งแหลม และปลายนิ้วชี้อยู่ระหว่างคิ้วอย่างสวยงาม ที่เรียกหม่อมว่าคุณน้าก็เพราะวิไลวรรณได้เคยขอไว้ เพราะหล่อนไม่ชอบให้คนใกล้ชิดนอกจากคนใช้เรียกหล่อนว่าหม่อม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อหล่อนตั้งใจไว้ว่าจะให้ทิฆัมพร แต่งงานกับคุณชายภาสกร ลูกชายของหล่อนอยู่แล้วไม่ว่าอย่างไรก็ตาม
“ไหว้พระเถอะลูก นั่งลงก่อนซี”
ทิฆัมพร นั่งลงข้างชายหนุ่ม ชุดกระโปรงสั้นสีขาวสะอาด เลิกขึ้นมาอยู่กลางต้นขาขาวเนียนอย่างจงใจให้มาถูกตัวภาสกร แบบที่หม่อมวิไลวรรณไม่สามารถสังเกตได้เพราะโต๊ะบนศาลาบังเอาไว้นั่นเอง
“ขอโทษคุณน้าด้วยค่ะ ที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาเองแบบนี้ พอดีฟ้าถามมาจากคุณนมน่ะค่ะว่าคุณน้ารับเช้าหรือยัง พอดีคุณแม่ฟ้าไปต่างจังหวัดมาได้มะม่วงน้ำดอกไม้สุกมาเยอะ เลยเอามาแบ่งที่วังนี้ กะจะให้คุณน้ารับหลังอาหารเช้า ก็พอดีว่าคุณนมเรียนให้ฟ้าทราบว่าคุณน้ากำลังรับอยู่ที่ศาลาหลังตำหนักเลยถือวิสาสะสั่งเด็กในวังให้ปอกมาให้คุณน้ารับสักลูกน่ะค่ะ เกรงว่าถ้าชักช้าคุณน้าจะออกไปรับฟ้าแล้วจะรับประทานอาหารเช้าขาดตอน” หญิงสาวร่ายยาวให้หม่อมวิไลวรรณทราบจนครบถ้วนกระบวนความในย่อหน้าเดียว
“แหม หนูฟ้าไม่น่าลำบากเลยจ้ะ เดี๋ยวน้าคงต้องโทรไปขอบใจ คุณแม่ของหนูเสียแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณน้า ฟ้ายินดีค่ะ ...สวัสดีค่ะพี่ชาย วันนี้ไม่ไปไหนหรือคะ” หญิงสาวหันไปคุยกับภาสกร ด้วยรู้ตัวว่าโจมตีทำคะแนนกับแม่เขามากไปหน่อย โดยยังไม่ได้ทักทายเขาสักคำ
“ก็คงออกไปบ่ายๆ เย็นๆแหละจ้ะพอดีพี่มีธุระนิดหน่อย”
“อ๋อ ไปเยี่ยมพ่อหนุ่มที่ถูกรถชนหรือคะ?”
ภาสกรสะดุ้ง ขมวดคิ้วมองหน้าทิฆัมพรอย่างประหลาดใจ นี่หญิงสาวรู้เรื่องนี้ได้อย่างไรกัน? จะบังเอิญไปหรือเปล่าถ้า ทิฆัมพรจะรู้จักกับนายนทีพอดี
“เอ๊ะ รถชนอะไรกันจ๊ะหนูฟ้า ตาชาย เยี่ยมอะไร ใครน่ะ แม่ไม่เห็นรู้เรื่อง”
“เอ้อ...”
“เอ้า พี่ชายยังไม่ได้เล่าให้คุณน้าฟังหรอกหรือคะ ว่าทำไมไม่ตามไปงานเลี้ยงกับพวกเราเมื่อคืน” ทิฆัมพรทำหน้าตกใจ หากแต่ภาสกรเพิ่งเข้าใจได้ดีว่า หญิงสาวมาที่นี่ทำไม เรื่องมะม่วงอาจมีส่วนจริง แต่จุดประสงค์หลักละก็ คงเพื่อต้องการมาฟ้องคุณแม่ของเขาเป็นแน่ ว่าแต่ทิฆัมพรรู้เรื่องได้อย่างไร รู้มากน้อยแค่ไหน เขาควรจะบอกแม่เขาไปตอนนั้นเลยหรือไม่ว่าความจริงมันเป็นอย่างไรกันแน่ “คุณน้าคงยังไม่ได้อ่าน ข่าวบันเทิงของเช้าวันนี้ซีนะคะ”
ทิฆัมพรล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าถือของหล่อน เพื่อหยิบหนังสือพิมพ์เดลินิวส์ ฉบับเช้าวันนี้ออกมา หล่อนคลี่หน้าบันเทิง แล้วเริ่มอ่านให้วิไลวรรณฟัง
“คุณชาย ภาสกรใจเด็ด ส่งหนุ่มรถชนเข้า รพ.
น.ส. ปุยฝ้าย สิริกุล ได้รายงานให้ผู้สื่อข่าวทราบว่า เมื่อเวลาประมาณ 10.00 น. ของคืนวานนี้ ม.ร.ว. ภาสกร รชตานันต์ ไฮโซหนุ่มที่เคยเป็นข่าวกับดาราสาว ฟ้า-ทิฆัมพร ได้นำตัว หนุ่มน้อยชาวพัทยาที่ประสบอุบัติเหตุรถชนมาเข้ารักษาตัวที่ รพ. พร้อมทั้งบริจาคเลือดให้อีกด้วย
คุณชายเป็นคนดีมากค่ะ น้องนึกไม่ถึงเลยว่าเพื่อนน้องจะได้เจอคนใจดีแบบนี้ น.ส. ปุยฝ้าย ให้สัมภาษณ์ นึกไม่ถึงจริงๆ ค่ะว่าจะมีคนชนแล้วหนี แต่ก็ดีที่ได้คุณชายช่วยเอาใว้ คุณชายนี่ใจประเสริฐจริงๆค่ะ ทางการตำรวจ จะดำเนินคดีตามหาคนร้ายต่อไป โดยให้ นส. ปุยฝ้ายไปให้ปากคำไว้แล้วเบื้องต้น ส่วนทาง ม.ร.ว. ภาสกร นั้น ทางตำรวจแจ้งไว้ว่าจะติดต่อไปอีกครั้ง”
“ตายแล้ว” หม่อมวิไลวรรณ ยกมือขึ้นทาบอก อย่างตกอก ตกใจ “นี่ แกเอาตัวเข้าไปยุ่งกับเรื่องแบบนี้หรือตาชาย นี่ถ้าตำรวจเขามาสอบปากคำ ต้องขึ้นโรงขึ้นศาล ซวยมาจะทำอย่างไรฮะ นี่ถ้าท่านพ่อทรงทราบ ละก็ ตายแล้วแม่ไม่อยากจะคิดเลย”
“คุณน้าคะ พี่ชายเขาทำถูกแล้วล่ะค่ะ นี่ เขาทำดีเราก็ควรจะยกย่องนะคะ เรื่องดำเนินคดี จะไปกลัวอะไรล่ะคะ พี่ชายไม่ได้เป็นคนชนสักหน่อย จริงไหมคะ”
ภาสกรนิ่งไปพักหนึ่ง หรือ ทิฆัมพร จะรู้
“เอ่อ จ้ะ” เขาตัดสินใจตอบในที่สุด เมื่อรู้ว่า สายตาของทั้งมารดา ทั้งทิฆัมพร ต่างกำลังจ้องมองเขาเฟ้นหาความจริงเสียอย่างนั้น
“แล้วนี่ยังไง ชายต้องไปเยี่ยม นายคนนี้ด้วยไหม”
“ก็ว่าจะไปครับ แต่ว่ายังไม่ทราบว่าจะไปกี่โมงดี ชายอาจจะเข้าไปดูงานที่บริษัทแล้วค่อยแวะเข้าไปครับคุณแม่”
“แวะไปทำไมล่ะลูก งานที่บริษัท ให้พี่ ดล เธอทำไปน่ะดีแล้ว เอาอย่างนี้สิ วันนั้น หนูฟ้าบ่นว่าอยากไปไหนนะลูก”
หญิงสาวหน้าแดง ทำเอาเครื่องสำอางสีแดงที่ทาฉาบไว้บนแก้มเนียนใส ดูแดงมากยิ่งขึ้นไปอีก “ฟ้าอยากไปทำบุญน่ะค่ะคุณน้า ปีนี้ฟ้าอายุ 25 แล้ว ยังไม่มีโอกาสได้ไปทำบุญที่ไหนเลย กะว่าจะไปทำที่วัดอรุณน่ะค่ะ”
“นี่ไง ตาชาย พาหนูฟ้าเขาไปทำบุญซีจ๊ะ ชายเองก็ไปยุ่งเกี่ยวกับความเป็นความตายมา ไปทำบุญเสียหน่อย แล้ว แวะทานกลางวันมาเลยดีไหมล่ะ แล้วเย็นๆ ลูกค่อยไปเยี่ยม ตาที่ถูกรถชน อ้อ แต่แม่ห้ามเด็ดขาดเลยนะชาย อย่าได้ไปเสียค่าใช้จ่ายรักษาพยาบาลให้เขาล่ะ พวกคนจนเนี่ย เห็นเรามีเงินก็หวังเกาะ ดีไม่ดี เรียกค่าเสียหายจากเราไปจะทำอย่างไร”
ภาสกรนั่งเงียบอีกไปจนจบบทสนทนา ทิฆัมพรชวนคุยอีกสองสามคำเกี่ยวกับการไปเดินซื้อดอกไม้สวยๆงามๆ มาปลูกเพิ่มที่วัง ผกากรอง เข้าทางหม่อมวิไลวรรณที่ชอบทำบุญและชอบดอกไม้นัก ไม่นานมารดาของเขาก็รับประทานข้าวต้มกุ้งจนหมด ส่วนตัวภาสกรเองนั้น ทานไม่ลงเสียตั้งแต่เห็นหน้าหญิงสาวแล้ว เลยไม่มีอะไรพร่องไปมากนักพอเด็กในบ้านยกมะม่วงน้ำดอกไม้สุกบนจานคริสตัลอย่างดีมาเสิร์ฟที่ศาลา และยกจานอาหารไปเก็บ หม่อมวิไลวรรณก็เอ่ยปากพูดขึ้น
“หนูฟ้า ตาชาย ไปกันได้แล้วละลูก จะสิบเอ็ดโมงแล้ว อากาศร้อนเดี๋ยวเข้าวัดเข้าวาหนูฟ้าจะทนแดดไม่ไหวเอา”
“คุณน้าจะอยู่คนเดียวหรือคะ ให้หนูนั่งเป็นเพื่อนก่อนก็ได้นะคะ”
“ตายจริงหนูฟ้านี่เป็นเด็กมีน้ำใจ ไม่เป็นไรหรอกลูก หนูไปทำบุญกันเถอะจ้ะ เดี๋ยวน้านั่งชมนกชมไม้เงียบๆ หรือไม่ก็เรียกแม่เผื่อน แม่จำปีมานั่งคุยเป็นเพื่อนก็ได้จ้ะ”
“ถ้าอย่างนั้นหนูลาค่ะ คุณน้า” ทิฆัมพรยกมือไว้อย่างงามอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืน มือประสานกันไว้อย่างสำรวม
“ชายลาคุณแม่ครับ” ภาสกร ยกมือไว้ก่อนจะเดินนำออกไปก่อน ให้หญิงสาวผู้เป็นแขกเดินตามไปอย่างเงียบเชียบ
หม่อมวิไลวรรณมอง ภาสกร และทิฆัมพรเดินคู่กันไป หล่อนไม่เห็นว่าจะมีใครในประเทศไทยที่เหมาะสมกับลูกชายของหล่อนได้มากเท่านี้อีกแล้ว สักวัน หล่อนคงทูลขอให้ท่ายชาย ไปขอหนูทิฆัมพร มาเป็นสะใภ้วังผกากรองอย่างแน่นอน
***********************************************************************
บทแรกๆจะพยายามเปิดเผยตัวละครให้รู้จักกันนะครับ อาจจะน่าเบื่อหน่อย แต่รับรองอีก 2-3 บท มันส์แน่ครับ
ปล. อย่าลืมตามไปอ่าน ทางสามสายนะคร้าบบบ ลงตอนพีเมียร์ไปเมื่อวาน ช่วยไปให้กำลังใจด้วยนะคร้าบบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22279.0
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
