หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[howru]

หวังว่าคงเป็นแค่ 'พี่ชาย' ไม่ก็ญาติ~
แต่ป๋าท่าจะเป็นมากจริงๆ มองแผ่นหลังซะ..

 

[aimaim]

เฮีย?? ใครหว่า เหมือนโจมจะกลัวคนนี้มากนะ รอ ร๊อ รอ~~~

[PRiiNZE]

อัพอัพอัพอัพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพ

[nano]

อ่าาา ทำไมโจมดูเครียดจัง
ชีวิตคนเราไม่มีความพอดีจริ๊ง จริง แอบเครียดแทนโจมจัง

ป่า แกไมม่รอดแน่ หลงโจมไปเต็มๆ
งานเข้าละนะป่าน้อย ฮ่าๆ


อคาเมะคะ^__^

[JipPy]

เกิดอะไร ขึ้น เนี่ย



เฮีย เนี่ย พี่ชาย โจมใช่ไหม??

[boylove_yj]

เมื่อไรน้องโจม จะมานะ

[gumrai3]

เฮียนี้เป็นพี่ของโจมชัวร์เลย  ป๋ารู็ตัวไมว่าหมดลายเเล้ว

[Der_Schwammkopf]

 :serius2:อยากอ่านมากมาย  แต่ยังไม่มีเวลา  เลยขอเม้นไว้ก่อน  ชอบเด็กป๋ามากมาย  เป็นกำลังใจให้คนแต่ง  สู้สู้นะค้าบ
 ขอตัวไปทำ term paper ก่อนแล้วกัน

[Seiki]

ตอนที่ 7 'เด็กป๋า'


“มาได้แล้วเหรอ”
น้ำเสียงทักทายเยียบเย็นภายใต้สีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใสที่สุด แต่มันกลับทำให้จังหวะสาวเท้าเข้าไปใกล้คนที่นั่งรออยู่ด้วยท่าทีสบายอารมณ์นั้นสะดุดไปไม่เป็นท่า ไม่ควรมีใครมาเห็นโจมคนดังของมหาลัยเสียฟอร์มตอนนี้นะ

“เฮีย กลับมาแล้วเหรอ”
ทักทายกลับไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน แต่มันคงเป็นรอยยิ้มที่เจื่อนเต็มที คนที่ส่งยิ้มสดใสได้แนบเนียนกว่าถึงได้เหยียดยิ้มมุมปากให้อย่างผู้ชนะ มันเป็นความพ่ายแพ้ที่ชาชินเสียแล้วล่ะ ใครจะไปเอาชนะปรมาจารย์อย่างเฮียได้ล่ะ คนที่เดินตามรอยเท้าเฮียอย่างเคร่งครัดก็รู้ตัวมานานแล้วว่าทำไม่ได้

“ยังไม่กลับมาหรอก นี่เป็นร่างอวตาร”
เป็นร่างอวตารที่โคลนนิ่งออกมาได้เหมือนตัวจริงมากที่สุด ร้านกาแฟสัญชาติอเมริการ้านดังในซอยทองหล่อ มุมที่เงียบที่สุดของร้าน ทุกอย่างที่ปรากฎต่อสายตาทำให้รู้สึกผิดที่ถามคำถามงี่เง่าออกไป ตัวเป็นๆมานั่งยิ้มเย็นใส่ขนาดนี้

“เฮียกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตั้งแต่ตอนที่อากู๋บอกว่าโจมเหลวไหลนั่นแหละ”

(อากู๋=น้องชายหรือพี่ชายของแม่ ในเรื่องนี้เป็นน้องชายนะคะ พ่อโจมเป็นน้องชายของแม่เฮียคะ...เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน)

“เฮีย โจมเพิ่งมาถึงนะให้โจมสั่งอะไรมากินก่อนก็ได้ไม่เห็นต้องรีบเลย”
ท่ามกลางอุณหภูมิภายในร้านที่พอดี แต่วันนี้ดูเหมือนคนจะน้อยกว่าวันอื่นๆที่เคยมา เลยทำให้รู้สึกว่าแอร์เย็นกว่าปกติ หนาวแต่เหงื่อออกทุกรูขุมขนแบบนี้เป็นบรรยากาศนรกแตกชัดๆ

“มันช้าเกินไปด้วยซ้ำ ถ้านับจากครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เราคุยกันตั้งแต่เฮียมาถึงที่นี่ แล้วหลังจากนั้นก็ติดต่อโจมไม่ได้อีกเลย”

“ก็โทรศัพท์โจมพังนี่”

“โทรศัพท์พังเพราะโดนทำลายรึเปล่า”

“เฮียมีซิกเซ็นส์รึเปล่าเนี่ย”

“คนที่อยู่กับเฮียมาทั้งชีวิตอย่างโจมเฮียไม่จำเป็นต้องมีเซ็นส์อะไรหรอก”
ไม่สั่งอะไรมากินแล้วก็ได้ ทรุดนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามเฮียอย่างคนหมดแรง ดูเหมือนข้อหาจะเยอะกว่าที่คิดไว้มาก ต่อให้มีเครื่องดื่มอะไรมาช่วยก็ไม่ทำให้ฝืดคอน้อยไปกว่านี้หรอก

“ทำไมถึงเหลวไหลอย่างนี้ล่ะโจม”

“เอ่อ”
จะตอบยังไงดีล่ะ ไม่คิดว่าจะถูกจู่โจมเร็วขนาดนี้ ยังไม่ทันจะรีเสริชคำถามเพื่อเตรียมคำตอบไว้เลย ยังไม่ทันจะตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ ใครจะไปคิดว่าแค่เปิดเครื่องเฮียจะโทรเข้ามาเร็วเหมือนตั้งออโต้โทรออกตลอดเวลาขนาดนี้

“ตอบไม่ได้ งั้นเปลี่ยนคำถาม”

“เฮ้ออออ”
รู้สึกโล่งขึ้นนิดหน่อย เฮียยิ้มเหมือนรู้ทัน ไม่เป็นไรให้เฮียยิ้มไป เพราะไม่ว่าจะยังไงก็ปิดบังเฮียไม่ได้อยู่แล้ว ให้เฮียตรัสรู้เอาเองหรือออกมาจากปากก็ค่าเท่ากัน เหมือนสูตรที่ได้รับการพิสูจน์ความจริงมาแล้วนั่นแหละ

“สั่งอะไรมากินก่อนสิ ก่อนที่จะกินอะไรไม่ลง”
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคำปลอบใจที่โหดร้ายพอๆกัน ถ้าไม่ติดที่ว่าเฮียแก่กว่าไม่กี่ปีอาจจะเข้าใจผิดได้ว่าคนที่ทำให้ตัวเองเกิดมาคงไม่พ้นเฮียแน่ๆ รู้ลึกรู้จริงยิ่งกว่าทีวีพูลอีกนะคนนี้ รู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเมืองไทยกับอเมริกาแคบยิ่งกว่าแม่น้ำโขงกั้นไทยลาวอีกนะ
คาราเมลแฟรบปูชิโนแก้วใหญ่ถูกสูบเข้าปากเหมือนติดไดโว่ รีบกินเหมือนกับว่านาทีข้างหน้านับตั้งแต่นี้จะไม่ได้กินอีกแล้ว

“เดี๋ยวนี้หัดกินกาแฟแล้วเหรอ”

เอาแล้วไง!!กาแฟเพิ่งจะผ่านพ้นคอเข้าสู่ท่ออาหารยังไม่ทันจะสัมผัสผนังกระเพาะเลย รสชาติความขมของกาแฟเด่นชัดเหมือนจะตอกย้ำชะตาชีวิตที่กำลังจะเผชิญนับแต่นี้ต่อไป ความหวานของคาราเมลไม่ช่วยอะไรจริงๆ นี่แค่กาแฟยังโดนขนาดนี้ ถ้าเฮียคิดบัญชีไปถึงคืนนั้นที่เมา เริ่มเข้าใจคนที่อยากตายขึ้นมาบ้างแล้ว

“เฮียก็ โจมโตแล้ว”

“นั่นสินะ กินเหล้าแล้วด้วยนี่”
ถ้าเฮียเก่งเรื่องจับผิดและอ่านใจโจมได้ โจมเองก็มีความสามารถนี้กับคนตรงหน้าบ้างนิดหน่อยเหมือนกัน สองปีที่อเมริกาไม่ได้ทำให้เฮียเปลี่ยนไปเลยจริงๆ

“อากู๋บอกว่าโจมเหลวไหล”

“ป๊าก็คงบอกถูกแล้วล่ะครับ”

“โจม”
ทำไมทุกคนถึงได้กดดันเอาคำตอบด้วยการกดเสียงหนักเรียกชื่ออยู่ในลำคอแบบนี้นะ อย่างน้อยก็สามคนแล้วที่เจอ คนแรกคือป๊า คนที่สองก็เฮีย คนล่าสุดก็ป๋า ทำไมยิ่งวิ่งหนีเท่าไหร่ก็ยิ่งเจอะเจอ เหมือนพยายามวิ่งหนีเงาตัวเอง มันจะหายไปเมื่อเราอยู่ในที่มืด แต่ถ้ามีแสงสว่างส่องผ่านมาเมื่อไหร่ เงาก็ยังตามติดตัวเราไปเมื่อนั้น ไม่มีใครหนีเงาตัวเองพ้น เข้าใจถ่องแท้ก็วันนี้เอง

“ถ้าโจมพูดมันก็เหมือนโจมแก้ตัวใช่มั้ยล่ะ อย่างน้อยก่อนที่เราจะมาคุยกันวันนี้ ป๋าก็คงเล่าให้เฮียฟังหมดแล้ว”

“โจมเห็นเฮียไม่มีความยุติธรรมตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าเฮียฟังความข้างเดียว เฮียจะเปิดโอกาสให้โจมพูดมั้ย ถ้างั้นเฮียลงโทษโจมเลยจะดีกว่ามั้ย”

“แล้วป๊าบอกอะไรเฮียบ้างล่ะ”

“ไม่เชื่อฟัง ดื้อเงียบ รั้นและหนีออกจากบ้าน”
คิดว่าแค่บ่นอุบอิบอยู่ในลำคอนะ คิดว่าเสียงบ่นไม่น่าจะรอดไรฟันผ่านออกมาได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว เฮียได้ยิน

“งั้นก็ตามนั้นแหละมั้ง”

“ง่ายเกินไปหรือเปล่า เฮียต้องการฟังคำอธิบาย”

“มันก็เรื่องเดิมๆ”

“เรื่องเดิมๆของโจมที่เฮียรู้ มันเยอะแยะมากมาย ถ้าโจมไม่บอกเฮียจะรู้หรือเปล่าว่าเรื่องไหน เรากลายเป็นคนอื่นกันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอโจม เรามีความลับกันตั้งแต่เมื่อไหร่”

ถ้ามวลอากาศที่กดดันอยู่ข้างในอธิบายออกมาได้เหมือนกับคลื่นที่ก่อตัวอยู่ใต้ทะเลรอเวลาที่จะพัดขึ้นมาเป็นซึนามิ ความรู้สึกกดดันตอนนี้ก็เหมือนกัน มันรอวันระเบิดออกมา สิ่งที่ปรากฎต่อสายตาใครๆมาตลอดถึงความจองหองเย่อหยิ่งและไม่หวั่นไหวต่อสิ่งแวดล้อมรอบกาย มันกำลังจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย อาจจะเก่งที่ตบตาคนอื่นให้รับรู้ถึงความเย็นชาของตัวเองได้ แต่มันใช้ไม่ได้ผลเลยกับคนที่มีอิทธิพลต่อตัวเองมาตลอดชีวิตคนนี้

“มันก็คือเรื่องเดิมๆ มันก็แค่ความรู้สึกของสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งที่จะต้องทำตามคำสั่งของเจ้าของอย่างเคร่งครัด เมื่อมันทำไม่ได้อย่างใจ มันก็แค่กดดันจนต้องแหกกรงไปหาเจ้าของใหม่ไงเฮีย ใครก็ได้ที่ไม่ต้องสร้างความหวังอะไรมากมาย”

“เราเคยคุยเรื่องนี้กันแล้วนี่ เฮียเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ แค่รอให้เฮียกลับมา แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น แค่โจมอดทนทำตามที่กู๋ต้องการไปก่อน แล้วทำไมคำสัญญาที่ให้เฮียไว้ไม่มีความหมายเลยล่ะ เฮียต้องการที่จะกลับมาแล้วเห็นโจมรออยู่ที่บ้านนะ ไม่ใช่ต้องพลิกแผ่นดินตามหาแบบนี้”

“หึ คำสัญญาเหรอเฮีย คำสัญญาบ้าบออะไรนั่นมันจะมีความหมายอะไร เฮียบอกว่าถ้าเฮียกลับมาจะมีแค่เรา แต่สุดท้ายมันคืออะไร เฮียจะต้องแต่งงานไม่ใช่เหรอ ป๊ากับอาโกวประกาศออกมาแล้วว่าเฮียจะแต่งงาน แล้วจะเรียกว่าเราสองคนได้ไงเฮีย สุดท้ายแล้วไม่ว่าเฮียหรือใครก็คุ้มกะลาหัวโจมไม่ได้อยู่ดี”

“ก็แค่แต่งงาน”

“ก็แค่แต่งงานเหรอเฮีย ทำไมเฮียต้องทำตามที่ป๊ากับอาโกวต้องการด้วยล่ะ มันคือชีวิตเราไม่ใช่เหรอ โจมไม่เห็นชีวิตการแต่งงานของใครที่ไม่ได้เกิดมาจากความรักจะมีความสุขเลยนะ ไม่ว่าจะเป็นเจ้หลิวหรือเจ้จง ทุกคนทุกข์ทรมานป๊าก็เห็นแล้วทำไมป๊าต้องใจจดกับลูกกับหลานตัวเองด้วยล่ะ”

“มันเป็นเรื่องระหว่างครอบครัวกับความรัก ถ้าโจมแยกมันออกจากกันได้ โจมก็จะไม่ต้องมีปัญหาแบบนี้ไงล่ะ ไหนว่าจะเชื่อฟังเฮีย โจมที่น่ารักคนนั้นหายไปไหนแล้ว”

“แล้วเฮียแยกโจมออกมาเป็นแบบไหนล่ะ แบบครอบครัวหรือแบบคนรัก เฮียบอกได้มั้ย ถ้าเฮียบอกไม่ได้โจมคนนั้นที่เฮียถามถึงมันหายห่าไปนานแล้ว”

“โจม”

ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองก้าวออกมาจากตรงนั้นเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว แต่มันก็ยังช้ากว่าอีกคนอยู่ดี เพราะไม่ทันจะพ้นโต๊ะตัวนั้น ข้อมือก็ถูกพันธนาการด้วยข้อมือของอีกคนทันที

“จะไปไหน”

“เราไม่ควรคุยเรื่องนี้กันตอนนี้ไม่ใช่เหรอครับ เฮียเพิ่งจะกลับมา เฮียควรจะพักผ่อนก่อน”

“โจมคิดว่าเฮียจะใจเย็นได้เหรอ เฮียจะใจเย็นได้อีกสักวินาทีมั้ยในเมื่อกู๋บอกว่าโจมหายออกมาจากบ้านร่วมสามเดือนแล้ว”

“เฮียก็ยังติดต่อโจมได้นี่ครับ”

“โจมไปอยู่ที่ไหนกับใคร โจมอยู่ได้ยังไงทั้งๆที่ถูกระงับบัตรเครดิตและเอทีเอ็มทุกอย่างแล้ว”

“เฮียรู้”

“เฮียเป็นคนบอกกู๋ให้ทำแบบนั้นเอง”

“เฮียรู้อะไรมั้ยครับ นี่เป็นครั้งแรกที่เฮียมองโจมผิด เฮียคิดว่าถ้าตัดทุกทางของเงินแล้วโจมจะกลับไปใช่มั้ย ถ้าเฮียคิดแบบนั้น โจมคนดีของเฮียมันก็ตายไปแล้วจริงๆนั่นแหละครับ”

“สามเดือนที่ผ่านมาโจมไปอยู่กับใคร”

“เพื่อนครับ”

“เพื่อนคนไหน จะมีเพื่อนโจมคนไหนที่เฮียไม่รู้จัก”

“นั่นสินะครับ ตลอดชีวิตที่ผ่านมานอกจากเฮียแล้วโจมไม่เคยมีใคร ไม่เคยมีเพื่อน ในสายตาป๊าแล้วไม่มีใครที่เป็นเพื่อนโจมได้สักคน แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ เพื่อนคนนี้ฐานะเท่าเทียมพอที่โจมจะคบได้อย่างที่ป๊าต้องการแน่นอน เผลอๆอาจจะรวยกว่าเราด้วยซ้ำ”

“เราควรจะต้องเคลียร์กันเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด แต่ไม่ใช่ที่นี่”

“โจมยังไม่พร้อมตอนนี้ครับ”

“ทำไมล่ะโจม ลูกผู้ชายกล้าตัดสินใจที่จะทำอะไรมันก้ต้องกล้ายอมรับสิ”

“เฮียก็รู้ว่าโจมเป็นเกย์”

“แล้วเกย์ไม่ใช่ผู้ชายหรือไง เกย์ก็คือผู้ชายนะโจม ไม่ว่าคำจำกัดความของเกย์จะออกมาสักกี่ร้อยคำจำกัดความ แต่มันก็ปฎิเสธไม่ได้หรอกว่า เกย์ก็คือผู้ชาย”

“คำว่ากล้ากับไม่พร้อมมันต่างกันนะเฮีย โจมไม่พร้อมก็คือไม่พร้อม”

“โธ่เว้ย...ทำไมสองปีที่ห่างกันถึงได้ดื้อขนาดนี้นะโจม จะต้องให้เฮียทำยังไงหา จะต้องให้เฮียเดินไปบอกหม่าม๊า ไปบอกกู๋เลยหรือเปล่าว่าไม่เอาเจ้าสาวที่หาให้แล้ว ไม่เอาอะไรทั้งนั้น เราสองคนรักกัน อย่างนั้นหรือเปล่าที่โจมต้องการ ถ้าโจมคิดว่ามันคือทางที่ดีที่สุดแล้ว เราก็ไปกันเถอะ”

“ถ้าเฮียคิดว่าทำได้ ก็เอาสิครับ เฮียพูดถูก เกย์ก็คือผู้ชายนั่นแหละ”

ถ้าใครที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าร้านกาแฟหรูที่เงียบสงบอยู่ตลอดเวลาร้านนี้ อาจจะแปลกใจ หรืออาจจะมองผ่านไปเหมือนแค่ผ่านไปตามท้องถนนแล้วพบเจอกับอุบัติเหตุรถชนก็เป็นได้ แต่ใครล่ะจะรู้ ผู้ชายสองคนที่ระเบิดอารมณ์ใส่กันอยู่นั้น คือคนที่เคยสัญญาเกี่ยวก้อยเป็นคนรักกัน คนรักที่จะต้องรักษาความลับเอาไว้จนกว่าจะถึงเวลาที่จะเปิดเผยได้

แต่มันจะมีวันนั้นเหรอ เส้นทางมันมืดหม่นเหมือนเดินมุ่งหน้าเข้าถ้ำนั่นแหละ ใครจะไปยอมให้ทายาทคนแรกของตระกูลมีเมียเป็นผู้ชาย ใครจะไปยอมให้ลูกพี่ลูกน้องเกี่ยวดองกัน ถึงจะเกิดจากคนละพ่อละแม่ แต่มันก็มีจุดเล็กๆที่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด มันเป็นทางขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบกันได้ตั้งแต่แรกแล้ว

มันควรจะเดินถอยหลังมาเป็นน้องชายคนที่สองตั้งแต่วันนั้น วันที่รู้ใจตัวเองว่าชอบผู้ชาย มันไม่ควรให้ความผูกพันระหว่างพี่น้องกลายเป็นความรักตั้งแต่แรกแล้ว เราอาจจะเก่งที่ตบตาผู้ใหญ่ว่าเป็นพี่น้องที่รักกันมาก แต่ความจริงใครจะรับได้ เฮียจะต้องสืบทอดกิจการของตระกูล เหมือนกับตัวเองจะต้องเป็นคนต่อไปที่รับหน้าที่นั้น

เส้นทางชีวิตถูกขีดเส้นไว้ตั้งแต่เกิดมาเป็นผู้ชายแล้ว ยอมเป็นเด็กขายในสายตาใครๆ ดีกว่าต้องมาใช้สามีร่วมกันกับผู้หญิง สามีที่ไม่มีวันจะเปิดเผยได้
ให้ความอัปยศอดสูมันจบที่ตรงนี้เถอะ ให้วันเวลาเยียวยาให้เราเป็นแค่พี่ชายกับน้องชาย ให้ความเลวร้ายของเรื่องทั้งหมดมีแค่โจมต้องการแหกกฎกงสีของที่บ้าน ไม่ใช่ข้อหาที่รักกันเองกับพี่ชายแบบนี้ ความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ คือเฮียเป็นความหวังใหญ่ของตระกูลไม่แพ้โจมที่เป็นความหวังของป๊าเลยเหมือนกัน

ถ้าจะมีใครสักคนที่รู้จักชื่อเสียงของคนดังแห่งรัฐศาสตร์เดินผ่านไปมา ก็คงจะได้ข่าวชิ้นโบแดงไปสินะ เด็กป๋ากำลังมีปากเสียงอยู่กับผู้ชายคนใหม่ หรืออาจจะเป็นคู่ขาคนเก่าที่ตกลงกันไม่ได้ คงจะเป็นข่าวใหญ่ให้นินทากันได้อีกนาน


แล้วถ้าข่าวนี้ไปกระทบหูคนขี้เก๊กคนนั้น คนที่เป็นป๋าทั้งชื่อและตัวตนจริงๆเค้าจะรู้สึกอะไรมั้ย จะมีปฎิกิริยาอะไรหรือเปล่าหรือจะเฉยๆแล้วก็จบกันไปเลยเหมือนคู่นอนคนอื่นๆที่ผ่านมา

๐ สวัสดีค่ะ แล้ววันนี้ก็มาโผล่ที่เรื่องนี้ ผลุบๆโผล่ๆอยู่สองเรื่อง มึนและอึมครึมกว่าเดิม 

๐ เข้มข้นขึ้นมานิดนึง หรือเปล่า!! แต่จบแฮปปี้ค่ะ (มันเป็นคำสั่งจากเบื้องบน)

๐ มีคนบอกว่าเรื่องนี้ไม่ตลกเลย หายากกว่างมเข็มอีก ถ้างั้นก็รอเรื่องหน้านะ จะเอาให้ฮาขี้แตกขี้แตนเลยทีเดียว

๐ มีสาวกตัตตุน สาวกพี่จิน และสาวกน้องเต่าแสดงตัวกันเยอะมาก รวมถึงสาวกอคาเมะด้วย คนเขียนเองเมนจินเมะค่ะ งั้นก็ต้องเรียกตัวเองว่าอคาเมะใช่มั้ยค่ะ นั่นแหละๆ เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า อยู่ดีๆก็หยิบแผ่นคอนเสริตทั้งหลายทั้งปวงของคัตตุนออกมาดู แล้วก็เห็นว่าเวลาเค้าเล่นคอนกันนั้นดูเค้ามีความสุขมาก หยอกล้อกันสนุกสนาน จนได้ถามหาร้านขายซับไทยจากอากู๋ ลงทุนกับซับไทยของคัตตุนทั้งหลายทั้งปวงไปร่วมสามพัน (สองคนพี่หนึ่ง Poes) ยิ่งรู้ว่าเค้าพูดคุยอะไรกัน ยิ่งทำให้รู้สึกว่า ความจริงแล้วพวกเอ็งอยู่กัน 6 คน มันเป็นอะไรที่สมบูรณ์ที่สุดแล้วนะ แล้วทำไมตอนนี้เหลือ 5 แล้วก็นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว เพราะวันนั้นเข้าเนตไม่ได้ โมเด็มช็อต แล้วไปเจอข่าวว่าอวาลอนอาจจะลังเลที่จะเปิดคอนคัตตุนปลายปีนี้อีก ร้าวรานไปกันใหญ่ ยังงงว่าปั่นคุณคนเดียวหวานๆออกมาได้ไง

๐ เหตุผลข้อข้างบนส่งผลมาถึงความอึมครึม ปวดหนึบในใจของตอนนี้นะคะ นั่นแหละ มันคือคำแก้ตัวของคนเขียนที่มีเหตุผล 

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิม ขอโทษคำผิดล็อตใหญ่หลวงของคุณคนเดียวนะคะ ฝากดูเรื่องนี้ด้วยเน้อ

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ TRomance 

[EunJin]

โอ้ยยยยยยย ดราม่าเข้มข้นเรื่อยๆแล้วค่ะ
และแล้วความจริงก็ค่อยๆปรากฏ ที่โจมต้องเป็นแบบนี้?
สงสารโจมจริงๆค่ะ ;________;
+1 ให้นะคะ ^^

[♠♥♦♣]

แว๊กกกก จิ้มไม่ทัน
********edit*******
เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง เฮียแม่ม
น้องโจมคิดถูกแล้วล่ะที่ตัดเสียตั้งแต่ตอนนี้ แม้ตอนนี้จะเจ็บแต่วันนึงก็ต้องหาย(เพราะไงๆ  เราก็มีป๋าเลี้ยง 55+)
สุดท้ายคนที่เสียใจก็คงเป็นเฮียเองนั่นแหละ กลับไปซบอกน้องนีเมียแกเลยไป
ป๋ารู้คงหึงน่าดู เผลอๆ น้องโจมโดนเหวี่ยงอีก กรรม :เฮ้อ:
ปล. +1 ให้คนโพสต์  แล้วก็:กอด1:คนเขียนแน่นๆ ปลอบเรื่องคัตตุน(เราเสียใจจริงๆ ที่ทำให้จินต้องออกมา ทั้งๆที่เราก็ห้ามแล้วแต่เค้าไม่ยอม เค้าบอกอยากอยู่ใกล้ๆ อยากเห็นหน้าเราทุกวัน :เฮ้อ:คนสวยลำบากใจ )

[monoo]

  ป๋า มารับโจมด่วนนนน

[kokikung]

 o22เอาแล้วไงคนรักของโจมโผล่มาแว้ววววววว

ป๋าทำไงดีเนี่ย

แต่ๆๆๆๆ สงสารโจมมากเลยอ่า

รักที่ไม่สามารถแสดงออกได้  

ตัดใจเถอะเนอะโจมมีป๋าอยู่อีกคน แต่ป๋าจะเพิ่งได้ไหมนิ

ปล.ถึงเรื่องนี้จะไม่ค่อยฮาเหมือนเรื่องก่อนๆๆแต่ก็สนุกไม่แพ้กันเลยน้าคุณ สู้ๆๆๆรอเรื่องใหม่ 555+

[Killua]

อืม วันนี้ก็เคลียร์เฮียของโจมกันไปแล้ว รู้สาเหตุแล้วว่าทำไม โจมต้องทำแบบนี้
ในเมื่อมายืนยันว่าจอบแบบแฮปปี้ คนอ่านก็อุ่นใจค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

[aimaim]

เหอๆๆ ถ้ารู้ถึงหูป๋าก็เฮสิท่าน ก๊ากกกกกกกกกก คนไม่รู้ย่อมพูดแบบเสียหาย คุคุ โจมเดือดร้อนแน่ 55+

[seaz]

ถ้าป๋ารู้เข้าโจมจะเป็นยังไงเนี่ย แล้วป๋า-โจมจะยังรักกันอยู่ไหม?

[PRiiNZE]

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก มาแบบดราม่าเล็กน้อยยย
โอ้ยโอ่ยยยย เรื่องชักจะยุ่งขึ้นไปอีกสเต็ปแล้วล่ะซี~
สงสารพี่โจมอ่ะ TT พี่ป๋ามาช่วยพี่โจมเร็วววว

[punchnaja]

อ๊ายยยยยยย เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง อย่างนี้ป๋าจะยอมหรือคะ

หูยยย ลูกคนจีนด้วย แล้วเค้าจะยอมให้เป็นเกย์ไหมนิ

[ღiสุดขอบiღ]

โอ๊ย~~ ทำไมประวัติโจมมันดราม่าแบบนี้เนี่ย!

ป๋า..รีบมารับโจมกลับไปที 

[sasa]

ต่อ ต่อ ขอตอนต่อไปเลยจ๊ะ กำลังเข้มข้น 

[Soulmate]

เริ่มเข้มข้นแล้วสิ
*ตั้งหน้าตั้งตารอ

[ZakeiHarha]

ว๊าววว มันซับซ้อนขึ้น!  555
ถ้าป๋ารู้จะเป็นยังไงนะ?

ติดตามมมมม

[pattybluet]

เซ็งเฮีย (เอิ่ม.. ต้องออกเสียงดีๆ ไม่งั้นอาจมีพลาดได้ )
ป๋ามารับน้องโจมด่วน น้องโจมถูกรังแก แต่แหม.. อยากเห็นป๋าปะทะเฮีย เหมือนกันนะเนี่ย

[JJHJJH]

โถ่ นุ้งโจมมมมมมม กลับไปซบอก เล่าให้ป๋าฟังนะ

[kazhiki]

น้องโจมมมมม  มาคบกับป๋าดีกว่ามา อยู่กับป๋าไม่ต้องเสียใจแน่นอนจ้า

[KOWPOON]

เอาล่ะไอ้ป๋าเจอของจิงเข้าแล้วล่ะ      งานนี้ป๋ามีน้ำตาเล็ดแน่  ป๋าปะทะเฮีย   โอ้ววววว  สุดยอดไปเลย

[melody]

ป๊า แอบตามมาสิ  มารับโจมกลับบ้าน ฮ่าๆๆ

ปล. ไม่มีคอนคัตตุนให้ดู ก็มาดูคอนฯ เพื่อนจินก่อนสิคะ (น้องพีๆ)

[TanyaPuech]

โจมน่าสงสารอ่ะ  TT

[tachibanramen]

แว้กกกกกก
ทำไม่นิยายที่อ่านวันนี้มีแต่ดราม่า
ไม่เอาแล้ว อิ่มมาม่าแล้วนะ

โจม..แล้วป๋าล่ะ T^T

โอยๆ หัวใจดวงนี้ไม่ไหวแล้ว
ขอเรื่องดราม่าแค่นี้ก่อนเถอะ หัวใจจะวาย
โอย โอย
 

[NASS.NET]

มีห่วงความคิดป๋าทิ้งท้ายซะด้วย^^

อะคาเมะด้วยคน^^
ดูซับไทยแล้วรู้สึกมั้ยคะ ว่าพี่คิกับจุนโนะก็สาวกคู่นี้เหมือนกัน555+