หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[♫~Eristneth~♪]

ป๋ากับโจมมาเเล้ว
น่ารัก
ใครเริ่มหว่า?

ฮ่าๆๆๆ

[Me_kame_nishi]

ต๊กกะใจเลย เปิดหน้าขึ้นมาเสียงอินังจินมันดันดังขึ้นมาอ่ะ LOVEJUICE
นึกว่าโทรศัพท์เราดังซะอีกหาโทรศัพท์ใหญ่เลย ลืมนึกไปว่าเปลี่ยนเป็น A-Page แล้วนี่หว่า ต๊องตัวเองจริงงๆเลย


น้องโจมใจอ่อนแล้วอ่ะัรับปากให้ไปส่งแบบไม่รู้ตัวเลยนี่ หุหุ
แต่ก็ดีที่ให้ป๋าไปรู้จักบ้านไว้อ่ะ เวลาโจมหาไปนานจะได้ตามถูก
เพราะมีแววว่าน้องโจมจะโดนทางบ้านเล่นหนักนะนี่

[bame]

ป๋า

เข้าใจเลยอ่า
ยิ่งเป็นคนปากไว ปากหมาเหมือนกันด้วย
ฮ่า ๆ
บางทีพอไม่พอใจอะไรก็ประชดประชัน
ปากไวไปแล้วเสียใจทีหลังอ่า
ดีนะที่ง้อได้เร็ว

แต่ของผมงี้ ง้อไม่ทันอ่า....

โจม

ไงก็เข้าใจป๋าหน่อย
ละเริ่มปล่อยข้อมูลในชีวิตให้ป๋าได้รู้บ้างนะ
คู่ชีวิตกันมันต้องเสมอกันอ่ะ
เมื่อเวลาเหมาะสมก็ต้องบอกกันมั่งอ่ะนะครับ

สู้นะครับ TRomance
รอทั้งตอนต่อไป และหนังสืออยู่ครับ ฮ่า ๆ
 

[yeyong]

หนทางของป๋ากับโจมอีกยาวไกล
เฮ้อ

[Cryingman]

มาแอบอ่าน...

 

[Seiki]

ตอนที่ 18 'เด็กป๋า'


เสียงลือเสียงเล่าอ้าง    อันใด   พี่น้องเอย
ทุกถ้อยพ่นเฉลย        เขาว่า (มา)
ไม่มีใครเลยถามกู       ความจริง   เป็นไฉน
ปากต่อปากบอกพ่น     ตัวตน(โคตร)ไร้ใจ



ทุกสิ่งที่หลอมรวมเป็นป๋าในสายตาคนอื่น เริ่มต้นมาจาก ‘น้ำลาย’



เค้าว่ากันมาแล้วก็สรุปกันเอาเองว่าคนอย่างป๋าเป็นยังไง

เสเพล ไม่เอาถ่าน หาดีไม่ได้ ไร้ใจ ใช้ผู้หญิงเปลือง

ถูกเกลียดในสังคมชายแท้อาจจะไม่สะใจคนวางแผนโชคชะตาชีวิต ป๋าได้รับเกียรติให้ถูกเกลียดในหมู่ชายรักชาย เพราะป๋าฟาดได้ทุกวงการ
ความจริงป๋าก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง มีรัก โลภ โกรธ หลง มีความต้องการทุกพื้นฐานของคนมีหัวใจทุกคน แค่ยังหาไม่เจอเลยไม่มีใครเห็น

ถ้าใครลองมาเห็นป๋าวันนี้ ไม่ต่างอะไรกับหมาหัวเน่าโดนเจ้าของทิ้งดีๆนี่เอง ได้มาส่งโจมแค่หน้าบ้าน ไม่แม้แต่จะได้เหยียบเข้าไปข้างไหนรั้วสูงใหญ่หนาทึบรั้วนั้น รั้วที่สูงจนมองเห็นแค่จั่วหลังคาบ้าน เดาไม่ได้ว่าข้างในมีสภาพเป็นอย่างไร

เด็กป๋าคนล่าสุดพิเศษใส่ไข่และไม่เหมือนใครที่ผ่านเข้ามาจริงๆ มันจะแปลกตรงไหนที่ตัวเองจะเริ่มสนใจใครสักคน ผู้ชายคนนี้เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ หลังแนวรั้วสูงใหญ่ โจมอาจจะเป็นทายาทมาเฟีย ยากูซ่า ผู้ก่อการร้ายหรือจะเป็นเครื่อข่ายขนยาเสพย์ติดก็ไม่รู้

ต่อให้เป็นมือขวาของบินลาดินป๋ายังไม่สนใจเลย แต่ที่ยังนั่งมองหลังคาบ้านเค้าอยู่อย่างนี้เพราะอยู่ดีๆก็เหงาขึ้นมา เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนขี้เหงาขนาดนี้ก็ตอนที่มีใครอยู่ใกล้ๆมาหลายวัน แล้วอยู่ๆก็ต้องห่างกันนี่แหละ

ใช่โจมคนเดียวซะที่ไหนที่มีธุระต้องสะสาง ป๋าเองก็มีธุระให้ต้องไปจัดการเหมือนกัน พ่อโทรหาหลายวันแล้วแต่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องสนใจ ถ้าเรื่องไหนที่ป๋าไม่สนใจอย่าคิดว่าจะสน แต่ลูกเสือเขี้ยวเล็บน่ากลัวแค่ไหน พ่อเสือต้องเหนือกว่านั้นอยู่แล้ว โทรหาบ่อยๆเข้าถ้าป๋าไม่สนใจ ตัวช่วยที่พ่อรู้ดีว่าป๋าไม่เคยขัดได้เลยคือน้องหนู

“ป๋า ป๋าจ๋า ไหนว่าจะมาหาน้องหนูไง”

“ป๋าไม่ว่างเลยนี่คะ”

“ป๋าทำอะไร ทำไมไม่ว่าง”

“ป๋า เอ่อ...”

ถ้าบอกตามความจริงว่าเฝ้าเจ้าชายให้น้ำแข็งละลายจะทำให้น้องหนูสับสนกับระบบการใช้ชีวิตหรือเปล่านะ แต่ป๋าก็ไม่ถนัดเรื่องอ้อมค้อมสักเท่าไหร่

“ว่ายังไง น้องหนูรอฟังอยู่นะ”

“พอดีพี่โจมไม่สบาย ป๋าต้องอยู่ดูแลเหมือนตอนน้องหนูไม่สบายไง”

รู้ไหม?? บางทีการสร้างเรื่องหลอกเด็กก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ลำบากใจน้อยลงกว่าผู้ใหญ่เลยนะ ถึงเด็กจะไม่รู้ แต่เรารู้อยู่แก่ใจ


“พี่โจมไม่สบายเหรอคะป๋า แล้วพี่โจมไม่สบายยังไงคะ”

เคยนึกชื่นชมและภูมิใจกับความฉลาดและช่างพูดช่างคุยของน้องหนู แต่ตอนนี้เริ่มอยากให้น้องหนูฉลาดพูดน้อยลงกว่านี้เสียแล้ว คำพูดใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กเริ่มจะต้อนให้ป๋าจนมุม

“พี่โจมเลือดออกค่ะ”

“อะไรนะคะ”

“พี่โจมมีดบาดค่ะ ไม่มีอะไรร้ายแรง”

“บอกพี่โจมว่าน้องหนูเป็นห่วงนะคะ”

“ค่ะ”

โล่งใจที่น้องหนูไม่ขอพูดสายกับโจม เพราะถ้าน้องหนูร้องขอขึ้นมาก็ไม่รู้จะเรียกให้โจมมารับสายได้ยังไง ตอนที่อยู่กันสองคนห้องทั้งห้องก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่คนเดียวสักเท่าไหร่ แต่พอต้องอยู่คนเดียวจริงๆแล้วถึงจะรู้สึกว่าเหงาชิบหาย อ้างว้างโคตรๆเลย เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าคอนโดไม่ใช่ปลายทางที่อยากจะกลับไป โจมเข้าบ้านไปนานแล้วแต่ที่ยังไม่ออกรถไปไหนเพราะหวังว่าอีกฝ่ายจะโทรมาบอกบ้างว่าตอนนี้เป็นยังไง
ทุกอย่างเงียบสนิท จนได้ยินเสียงรถที่วิ่งไปมาชัดเจน

“น้องหนูค่ะ”

“ขา ป๋ามีอะไรเหรอ”

“เดี๋ยวป๋าไปหาที่บ้านนะ”

ถึงบ้านจะไม่ใช่ที่ที่อยากกลับสักเท่าไหร่ แต่บ้านก็ยังมีน้องหนูให้ยิ้มได้ อย่างน้อยก็ดีกว่ากลับไปนอนดมกลิ่นที่เริ่มจะคุ้นเคยคนเดียวละวะ

เรื่องแข่งรถถ้าบอกปฎิเสธออกไปก็จะกลายเป็นไอ้ป๋าขี้ขลาดตาขาว ถึงจะไม่แน่ใจว่าโจมใช่คนที่สำคัญหรือเปล่า แต่ก็ไม่อยากให้โจมซ้อนท้ายลงแข่งอีกแล้ว ทั้งหวงทั้งห่วงจนหาสาเหตุไม่ได้ รู้แต่ว่าถ้าโจมซ้อนจะเป็นกังวลจนไม่มีสมาธิบังคับรถแน่ๆ

รู้สึกว่าความมั่นใจและความแข็งกระด้างในตัวเองน้อยลง โจมไม่โทรมาก็ร่ำๆอยากจะโทรหาซะเอง แต่กลัวเค้าจะติดธุระสำคัญอยู่กับครอบครัวเลยได้แต่ข่มใจมองหลังคาบ้านแทนการร่ำลา ความจริงแล้วตัวเองก็หวังสูงเกินไป โจมไม่ใช่คนอื่นที่อยากอยู่ใกล้และออดอ้อนออเซาะอย่างที่เคยเจอมา ไอ้เรื่องจะให้โจมมาหวานใส่นี่ท่าทางจะฝันเร็วไปอีกสิบชาติ

เป็นไงล่ะ คนง่ายๆสบายๆเข้ามาให้เลือกไม่รู้เท่าไหร่ต่อไหร่เสือกไม่ชอบ ดันไปชอบคนที่ได้มาง่ายๆแต่เดาใจยาก พอเริ่มจะรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังอยู่ในอาการของคนมีความรัก ก็ดันไปรักคนที่เข้าใจยากซะอย่างนั้น เข้าใจยากเป็นด่านปราการสำคัญที่ว่าหนักหนาสาหัสแล้ว โจมยังเป็นคนลึกลับสุดไส้ติ่งอีกต่างหาก แต่ไม่รู้สิ รู้
สึกว่าตัวเองและโจมมีสิ่งที่ต้องค้นหาโดยใช้กุญแจเปิดทางดอกเดียวกัน


มีหนูให้รักดีๆไม่รัก เสือกรู้สึกเหมือนกำลังแอบรักราชสีห์

ไม่รู้จะให้คำจำกัดความกับเรื่องนี้ยังไงดีเลย

เราสองคนมีความคล้ายคลึงกันแต่ก็แตกต่าง เหมือนเราสองคนเป็นเด็กมีปัญหาเหมือนกัน มีปมด้อยเหมือนกัน แต่ที่ไม่รู้คือปัญหาของใครเป็นยังไง

โจมเป็นเด็กมีปัญหาที่เกิดจากทางบ้านสร้างให้ หรือจะเป็นแบบป๋าที่สร้างปัญหาให้กับตัวเอง ที่บ้านไม่ได้เกี่ยวอะไรมากมายหรอกเพียงแต่ที่บ้านเป็นส่วนขับเคลื่อนที่ทำให้ป๋าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาด้วยตัวของตัวเอง


เจ๋งใช่มั้ยล่ะ?? จะมีใครที่ทำให้ตัวเองเป็นเด็กมีปัญหาได้อย่างป๋า ไม่มีอีกแล้ว


“กว่าจะมาให้เห็นหน้า เกือบจะลืมไปแล้วนะว่ามีลูกชายอีกคน”

“หวัดดีครับพ่อ วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอครับ”

รู้อยู่แล้วล่ะว่าพ่ออยู่บ้าน แต่ไม่คิดว่าจะเจอทันทีทันใดที่เดินเข้าบ้านมาแบบนี้

“ไม่ไป รอแกนั่นแหละ”

“ครับ”

“เมื่อไหร่แกจะเลิกเหลวไหลแล้วเอาจริงเอาจังกับอนาคตสักที”
ไม่ใช่แค่คำจากปากคนที่มาจากเค้าว่ากันว่าอย่างเดียว แม้กระทั่งคนที่ให้กำเนิดมายังยืนยันว่าป๋าไม่เอาไหนแล้วก็เหลวไหลจริงๆ

“เมื่อผมพร้อม”

“แล้วตอนนี้รออะไรอยู่”

ตอนแรกไม่พร้อม เพราะเหมือนตัวเองต้องไปนับหนึ่งใหม่ ต้องจากเพื่อน จากสิ่งแวดล้อมและสังคมที่เคยชิน เด็กรักความสนุกอย่างป๋าเลยไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบอะไรในชีวิต ก็คนมันสบายมาตั้งแต่ปฎิสนธิและได้รับการเอาอกเอาใจมาจนเคยตัวแบบป๋า เลยเอาแต่ใจตัวเองเสียใจไม่พร้อมที่จะต้องดูแลและรับผิดชอบตัวเองสักเท่าไหร่ เหมือนไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องดิ้นรน แค่ที่พ่อสร้างไว้ให้ ป๋าใช้ไป แจกไป เลี้ยงเด็กไป ยังใช้ไม่หมดเลยชาตินี้

“ป๋า พ่อตั้งใจจะพึ่งลูกนะ น้องหนูก็ต้องพึ่งลูกเหมือนกัน”

“ครับ ผมรู้”

“รู้แล้วยังจะรออะไร”

“ผมอยากจะจบปี 4 ที่นี่ก่อน”

“ทั้งๆที่แกต้องไปเริ่มใหม่เนี่ยนะ แกเสียเวลาไป 4 ปีเพื่ออะไรอะป๋า แกจะถ่วงเวลาทำไม พ่อไม่เข้าใจ”

มันก็ถูกของพ่อ ถึงแม้สี่ปีในรั้วมหาลัยกับสิ่งที่กำลังเรียนอยู่ไม่เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ซะทีเดียว แต่มันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับงานบริหารที่ตัวเองจะต้องมารับช่วงต่อเลย

“พ่อแก่ตัวลงทุกวัน พ่อไม่อยากเป็นประธานบริษัทที่ทำงานไปจนตายนะ แล้วแกรู้มั้ยว่าตัวเองใช้เงินเดือนละเท่าไหร่”
เรื่องเงินนี่ป๋าไม่รู้เรื่องเลย รู้แต่มีให้ใช้ก็ใช้ พ่อบอกเองว่าใช้ได้ใช้ไป แล้วทำไมวันนี้ถึงถาม คนที่จ่ายเงินให้แทนการดูแลเอาใจใส่คือพ่อเองแท้ๆ

“ไม่รู้ครับผมไม่ได้สนใจ”

“แกใช่เงินคนเดียวเดือนละเป็นแสนๆนะป๋า เด็กมหาลัยใช้เงินเป็นแสนๆนี่แกคิดว่าถ้าไม่อยู่ในฐานะอย่างเราป่านนี้ล้มละลายกันไปนานแล้ว แกควรจะมารับรู้เรื่องความลำบากของการหาเงินบ้าง จะได้รู้”

“ก็หยุดหาสิครับพ่อ มันอยู่ที่ว่าคำว่าพอของเราอยู่ตรงไหน สิบล้าน ร้อยล้าน พันล้าน หรือเท่าไหร่ก็ไม่พอ ถ้าไม่พอมันก็ต้องหาไปเรื่อยๆต้องเหนื่อยไปเรื่อยๆ”

“ชั้นก็หาเอาไว้ให้แกสองพี่น้องใช้นั่นแหละ ถ้าไม่ใช่พ่อ แกจะสบายกันแบบตอนนี้มั้ย”

“สบายกายครับ”

“แกว่าอะไรนะ”

“ผมหมายความว่าถ้านับนอกกายแล้วสบายมากครับพ่อ”

“นี่แกกำลังจะบอกว่าพ่อทำให้พวกแกมีความสุขแค่ทางกายเหรอ”

“เปล่าครับ เราค่อยคุยกันเรื่องนี้ได้มั้ย วันนี้ผมเหนื่อยมาก ยังไม่่ค่อยรับรู้อะไรหรอกครับพ่อ”

“พ่อพูดกับแกดีๆก็แล้ว เอาเหตุผลมาคุยด้วยก็แล้ว มีอย่างเดียวที่พ่อยังไม่เคยใช้กับแก แต่ถ้ามันจำเป็นจริงๆก็ต้องบังคับกันแล้วนะ”

“ถ้าพ่อคิดว่านั่นเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วจะลองดูก็ได้ครับ”

เป็นการท้าทายผู้ให้กำเนิดที่ทรพีที่สุดตั้งแต่เกิดมา แต่คนอย่างป๋าไม่ชอบให้ใครบังคับ ถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่มีเหตุผลที่จะมาคัดค้านคนเป็นพ่อได้ดีพอ ถึงจะบอกไม่ได้ว่าทำไมยังไม่อยากทิ้งเมืองไทยไปตอนนี้ หรืออย่างน้อยก็เร็วๆนี้

ป๋ารู้ดีมานานแล้วว่าพ่อรอแค่คำตอบตกลงจากตัวเอง ตั๋วเครื่องบินที่บินตรงไปสหรัฐอเมริกาจะพร้อมออกให้ทันที ทุกอย่างเตรียมการไว้หมดแล้ว พรมถูกปูไว้แล้ว ขาดแต่คนที่จะเดินผ่านพรมเท่านั้น

แล้วคนๆนั้นก็ยังไม่พร้อม

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เมื่อนึกถึงเรื่องที่ต้องไปเรียนต่อที่อเมริกาขึ้นมา ภาพหลายภาพที่บันทึกเหตุการณ์ที่ผ่านมาในชีวิตต่างวิ่งเข้ามาฉายซ้ำในหัว แล้วหนึ่งในภาพนั้นดันเป็นภาพผู้ชายคอตั้งตรงตลอดเวลา แววตาดื้อรั้นและเรียวปากเม้มแน่นเข้าหากันเวลาถูกใครสักคนเข้าไปกวนใจ

ภาพผู้ชายที่ไม่กระดากอายที่จะเดินแก้ผ้าทั้งๆที่มีอีกคนอยู่ร่วมห้องเดียวกันตลอดเวลา แต่ทว่าตัวทั้งตัวแดงเถือกเหมือนลูกตำลึงสุก ผู้ชายที่เฉยชาและดูเหมือนจะไร้หัวใจเสียยิ่งกว่าป๋าคนนั้น

ห่างกันมาแค่ไม่นานก็มีเรื่องให้ต้องคิดถึงเค้าอีกแล้ว
แรงสั่นสะเทือนในกระเป๋าทำให้ต้องหยุดทุกห้วงคำนึง เปลี่ยนมาเป็นใจเต้นโครมครามเพราะคาดหวังแทน

คนเราถ้าไม่หวังก็จะไม่ผิดหวัง!!

ปลายสายไม่ใช่คนที่หวังเอาไว้และกำลังคิดถึงอยู่ตอนนี้ แต่เป็นไอ้เบสที่มันไม่ยอมแพ้ถึงแม้จะแน่ใจว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะไม่รับสายมันก็ตาม
ไม่ได้แพ้ความตั้งใจแต่ที่ตัดสินใจรับเพราะรำคาญ จะปิดเครื่องหนีก็กลัวจะพลาดอะไรบางอย่างไป ทั้งๆที่เพิ่งเตือนตัวเองเมื่อกี้ว่าถ้าไม่อยากผิดหวัง ต้องอย่าตั้งความหวังไว้กับอะไร

“โมชิ โมชิ”

“โมชิหาพ่อมึงเหรอเบส”

“อะไรว๊า มึงอารมณ์ไม่ดีอยู่เหรอป๋า”

“เออ ไม่ดีมาก”

“แล้วต้องมาอารมณ์ไม่ดีตอนกูโทรมาด้วย ทีไอ้มหาโทรมาปัญญาอ่อนใส่มึง ยังไม่ซวยเท่ากับที่กูนานๆโทรหามึงเลยนะ”

“เออ แล้วมีอะไร”

“มหาบอกข่าวเรื่องไอ้แมนกับมึงแล้วใช่มั้ย”

“เออ บอกแล้ว”

“แล้วมึงจะเอายังไงวะ”

“ไม่เอาไง กูยังไม่คิดอะไรเลย”

“กูได้กลิ่นไม่ดีนะเว้ยป๋า ต้องมีอะไรตุกติกแน่ๆ กูว่างานนี้แม่งไม่ได้แข่งกันเหมือนทุกๆที่ผ่านมาอะ”


“ทำไมวะ”

“ครั้งที่แล้วกูรู้มาว่าไอ้แมนแม่งเสียหน้ามาก มันโคตรเจ็บใจเลยนะ”

“เจ็บใจอะไร แข่งกับกูกี่ทีๆก็แพ้กูทุกทีแล้วจะมาเจ็บใจอะไร”

“ครั้งที่แล้วมันเหมือนครั้งอื่นๆซะที่ไหนเล่า”

“ไม่เหมือนยังไง”

“ครั้งที่แล้วมันเอาเมียมันขึ้นซ้อนท้ายแต่ก็ยังแพ้มึงที่เอาผู้ชายซ้อนอะ มึงคิดว่ามันจะเสียหน้าสักแค่ไหน”


“ไร้สาระว่ะแม่ง”

“ใช่ไร้สาระ แต่ไอ้แมนมันเอาจริงนะป๋า มันไม่เหลือหน้าที่จะแพ้มึงได้อีกแล้ว มันต้องชนะเท่านั้น ไม่งั้นมันจะเชิดหน้าอย่างที่มันเป็นอยู่ไม่ได้”

“เกี่ยวอะไรกับกูวะ เอากูไปเป็นที่สุดของศักดิ์ศรีมันตั้งแต่เมื่อไหร่”

จริงๆเรื่องของเรื่องมันก็เริ่มจากที่เที่ยว ไอ้แมนเรียนมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ตอนกลางคืนเป็นผู้จัดการผับชื่อดัง มีชื่อเสียงในวงการที่เที่ยวตอนกลางคืนพอสมควร ว่ากันว่ามันเป็นคนส่งยารายใหญ่ แล้วก็มีอิทธิพลกับพวกเที่ยวกลางคืนทั้งหลายอยู่เยอะ ส่วนใหญ่ก็เป็นลูกค้าไอ้แมนทั้งนั้น เราก็เหมือนเด็กเที่ยวที่บังเอิญไปเจอกันแล้วไม่ถูกชะตากัน ด้วยความคะนองเลยแข่งขันกันในเกมส์ที่คิดว่าเท่ที่สุดก็เท่านั้น มันก็แค่วัดกันว่าใครเหนือกว่าในเรื่องไร้สาระ ป๋าไม่ใช่มาเฟียหรือยากูซ่าฝ่ายตรงข้ามที่ขัดแย้งกันทางธุรกิจกับมันเสียหน่อย จะเรียกว่าขัดขากันก็ไม่ใช่ เป็นเรื่องของการแข่งขันอยากเอาชนะโชว์ออฟให้ใครๆรู้ว่ากูแน่เฉยๆ

เมื่อก่อนป๋าเคยสนุกกับเรื่องท้าทายพวกนี้ แต่ตอนนี้รู้สึกเบื่อกับมันแล้ว มันก็ไร้สาระจริงๆอย่างที่ว่า แต่ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้แล้วตอนนั้นป๋าเป็นพวกไม่ยอมแพ้ใครและชอบความท้าทายซะด้วยสิ

“ป๋า มึงฟังกูอยู่หรือเปล่าวะ”

“ฟังอยู่ว่ามาสิ”

“ไอ้แมนมันตั้งใจไว้ว่าครั้งนี้มึงจะเอาน้องโจมซ้อนท้ายอีก”

“กูจะไม่ให้โจมซ้อนท้ายแล้ว”

“มันไม่ยอมแน่ๆมันตั้งใจจะปลดตำแหน่งมึงงานนี้เต็มที่ ทางที่ดีมึงต้องทำยังไงก็ได้ให้มันรู้ว่ามึงไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับน้องโจมแล้ว ถ้ามึงไม่อยากเอาน้องเค้าเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้”

“แล้วมันติดใจอะไรโจมนักหนา”

“มึงคิดว่าน้องเค้าน่าติดใจมั้ยล่ะ ข่าวดังไปทั่วอาณาจักรแล้วว่ามึงหลงน้องโจมอย่างกับอะไร ถึงขนาดเลี้ยงดูในคอนโดเดียวกันมันก็ที่สุดของที่สุดแล้วนะเว้ย น้องโจมเองเค้าก็ดังด้วยตัวเองเรื่องอย่างว่าอยู่แล้ว ยิ่งมาอยู่กับมึงอีกมึงคิดว่าสำหรับคนที่คอยยุ่งและอิจฉาเรื่องชาวบ้าน มันจะสนใจมั้ยล่ะ”

“โจมไม่ใช่คนแรกที่กูเลี้ยงดูซะหน่อย”

“แต่โจมก็ได้รับสิทธิพิเศษกว่าใครๆที่มึงเคยเลี้ยงมาใช่มั้ยล่ะ”

“งั้นมั้ง”

“ใครๆเค้าก็อยากรู้กันทั้งนั้นแหละว่าน้องโจมมีดีอะไรถึงได้เอาป๋าซะอยู่หมัดได้ เป็นเรื่องท้าทายของพวกชีวิตไร้ความหมายไง”

อย่ามาอยากรู้เรื่องชาวบ้านเค้านักเลย ถ้าบอกทุกคนไปว่าทุกอย่างเป็นเรื่องบังเอิญจะมีใครเชื่อไหม บังเอิญที่ป๋าเบื่อที่จะแสวงหาใคร บังเอิญที่ป๋าอยากจะหยุดความเสเพลไว้ที่ใครสักคนหนึ่งแล้ว ป๋ามันก็แค่ไอ้ป๋าคนธรรมดาทั่วไป ไม่ต้องมาอยากรู้ชีวิตมันมากก็ได้ ถึงมันจะเป็นเรื่องยากที่จะไม่มีใครรู้จักคนดังอย่างโจม แต่ถ้าเป็นไปได้ ตั้งแต่นี้ต่อไปป๋าไม่อยากให้โจมเป็นที่รู้จักของใครอีกเลย




๐ สวัสดีค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองหาเรื่อง ที่ลงสองเรื่องพร้อมกันแบบนี้ มึนโคตรๆ โดยเฉพาะสองเรื่องที่คนละแนวกันเลย เรื่องหนึ่งฮา เรื่องหนึ่งเครียด แบ่งสมองไม่ถูก    ไม่รู้งานเขียนตัวเองจะพัฒนาขึ้นหรือพัฒนาลงกันแน่ 

๐ เพื่อนนักเขียน (จริงๆคนเขียนเองไม่รู้จัก eiky เป็นการส่วนตัวน๊า) แต่ในฐานะเพื่อนนักเขียนร่วมเล้า แล้วในฐานะหนึ่งในทีมงานเล้า ฝากผลงานรวมเล่มของ eiky ด้วยนะคะ ตามกดตามแบนเนอร์เล้าไปได้เลยค่ะ

๐ ว่าด้วยเรื่องโฆษณาให้ eiky ไปแล้ว คนเขียนจะขอเอาของตัวเองมาอวดบ้าง ตอกย้ำความขี้อวดกันเข้าไป Box set รวมผลงาน 3 เรื่อง ของ TRomance คลอดรูปแบบออกมาแล้วเรียบร้อย  ยังไม่ได้โทรไปบอกพี่ที่ประมูลพี่ดินได้เลยว่า หนูปั้นของที่ตั้งใจจะทำให้เสร็จแล้วนะคะพี่ เหลือแค่รอเวลาที่เปิดโอกาสให้ทุกคนร่วมเป็นเจ้าของหมดกำหนดโอนเงินก็จะเข้าโรงพิมพ์ค่ะ

๐ ฝากเรื่องคำผิดเหมือนเดิมและของคุณทุกคนมากนะคะ ยินดีต้อนรับล็อดอินลูกเป็ดหน้าใหม่ทุกคนค่ะ

๐ TRomance

[pp4]

^
^
^
 
จิ้มจึก
ป๋าน่ารักอีกแล้ว~♥
เฝ้าคิดถึง คิดถึง คิดถึงเธอเพียงผู้เดียว~♫
มาเฝ้าหน้าบ้าน...เอิ่ม....เรื่องนี้ละไว้ละกัน เหอะๆ
น้องโจมคิดถึงป๋าบ้างมั้ยคะ??(ออกมาตอบหน่อยเร้วววว 555)
รอตอนต่อไปค่ะ~

[LoveAholic]

   สงสารอิป๋าจัง มีความรักทั้งที
อดใจอดทนรอน้องโจมนิดนุงน๊า ไม่ช้าไม่นาน
จะได้เจอกัน ถึงแม้ว่า พายุดราม่า จะตั้งเค้า
มาแต่ไกล  เอาใจช่วยให้ผ่านไปได้นะ 

[bolinkz]

สงสารป๋าอ่ะ
จะมีความรักทั้งทีก็นะ
สู้ๆๆนะคะป๋าขา^^

[kokikung]

เอาแล้วไงป๋างานเข้าจริงๆๆ
แต่คิดถึงโจมอ่าไม่รู้จะเคลียกะที่บ้านว่ายังไงบ้าง
รอๆๆๆต่อปายยยยยย มันค้างคาจริงๆๆๆๆ

[nam_lah]

น้องโจมอย่าทำร้ายป๋าน้า(สงสัยต้องบอกคนเขียน^^)

ป๋าสู้ๆๆๆ 

[kihaezzzzzz]

โจมรีบกลับมาหาป๋าเหอะ 

[Horizon]

กลุ้มใจแทน

[bun]

เอาใจช่วยป๋า และเป็นกำลังใจให้โจมนะ
 

[EunJin]

งานนี้ป๋าต้องทำใจหน่อยนะ...จะมีความรักสักที...ต้องฝ่าฟันอุปสรรคบ้างอะไรบ้าง ^^

[Sornpattra]

โจมนะโจม
ทำงี้ ได้ไง ป๋าทั้งคนนะ

[boylove_yj]

จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

ก่อนอ่าน


เมื่อไรทั้งสองคนจะเปิดใจคุยกันซักทีน๊าาาาาาาาาาาาาาา

[afternoon]

เเล้วป๋าจะทำไงต่อไปล่ะนี่
เรื่องหนูโจมก้น่ากลุ้มใจ เรื่องป๋าก็น่ากลุ้มใจ
 

[myapril]

ถ้าใครลองมาเห็นป๋าวันนี้ ไม่ต่างอะไรกับหมาหัวเน่าโดนเจ้าของทิ้งดีๆนี่เอง ได้มาส่งโจมแค่หน้าบ้าน
 

น่าสงสารป๋า จะมีความรักกับเขาทั้งที ดันมาเจอน้ำแข็งอย่างโจมซะได้
ป๋าสู้ต่อไปนะ



ระวังน้องโจมไว้ให้ดี อย่าให้ใครมาทำอะไรได้นะ

 

[@Kanda@]

ป๋าาขาาาาาา เริ่ดที่สุดของที่สุด!!
โนคอมเมนต์กับน้องโจมค่ะ ตอนนี้ชีไม่โผล่ (แต่ยังบังอาจมาทำให้ป๋าทรมาณใจอีก  )
//จริงๆแอบเชียร์ป๋ากับมหานะคะเนี่ยย จะมีเซอร์วิสมั๊ยน้ออ

[mayuree]

เฮ้อ..ดูท่างานจะเข้าป๋าทีเดียว 2 งานซ้อนนะนั่น
ห่วงน้องโจมจังเลย เคลียร์กับทั้งพ่อทั้งเฮียจะไหวไหมน้อ

[THiiCHA]

ไม่นะ อย่าบอกว่าป๋าต้องห่างโจม ????

กลิ่นมาม่าลอยมา กะแค่อีแมน ทำไรป๋าไม่ได้หร๊อก

ไอป๋า แกรอย่าปลดโจมนะเพราะเหตุผลปัญญาอ่อนแบบนี้นะเฟร้ยย เมียแปลกๆแบบนี้หาง่ายซะที่ไหน

[roseen]

 :กอด1:น้องโจมมีดีที่ไม่ต้องอวด

ใชมั้ยป๋า  ไม่งั้นป๋าคงไม่หลงขนาดนี้หรอก

[from_mars]

ป๋าจะแก้ปัญหานี้ได้ยังไงหนอ???
เรื่องแข่งรถ เรื่องที่บ้านตัวเอง เรื่องบ้านโจม....
ดูเป็นผู้ชายเรื่องเยอะไปซะแล้ว 555
รออ่านตอนหน้าจ๊ะ

[@Iriz]

เริ่มสงสารป๋าอ่ะ มีแต่เรื่องกลุ้มใจ น้องโจมก็ยังไม่สนใจอีก  
สู้ต่อไปนะป๋า  

[konnarak]

ไอ้เเมนมึงจะมาอาไรกับคุณป๋านักหนาา   เเล้วยังจะลากโจมเข้ามาอีก  โอ้ยย  

ป๋าอย่าเอาโจมซ้อนท้ายนะ  ถ้ามันไม่ยอม ก็ไม่ต้องแข่ง สงสารป๋า  อะ  คิดดีๆ  นะป๋า  เเล้วโจมจะเจออะไรบ้าง  โอ้ย ห่วงทั้งสองคนเลยย


บรรยกาศ....กำลังอืด



  

[lazewcielo]

มันจะมาม่ามั้ยหน่ะ
ไม่นะ TT

[Me_kame_nishi]

ช่วงนี้เรื่องกำลังเข้มข้นเลยแหละ ลุ้นไปทั้งเรื่องเลยอ่ะ
ทั้งป๋า ทั้งน้องโจมเลยยย
รอติดตามต่อจ้า

[jiki]

อย่าเอาโจมซ้อนนะป๋า!!!

[indy❣zaka]

แง๊ๆๆๆๆๆ  จะดราม่าแล้วอ่าๆๆๆๆๆ 

กล่องสวยอ่ะค่ะ ชอบๆๆๆ 


คำผิด เจอแค่นี้เองจ้ะ

คนง่ายๆสบายๆเข้ามาให้เลือกไม่รู้เท่าไหร่ต่อไหร่เสือกไม่ชอบ   /// ต่อเท่าไหร่
เลยเอาแต่ใจตัวเองเสียใจไม่พร้อมที่จะต้องดูแลและ   /// เสียจน