หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[bbyuqin]

อึมครึมๆ ... แค่นี้ป๋าก็คิดเรื่องน้องโจมเยอะอยู่แล้วยังมีปัญหาอื่นตามมาให้คิดอีก

[Fanun]

จะเข้าสู่ช่วงดราม่าแล้วใช่ไหมค่ะ อุปสรรคเยอะแยะเลยทั้งป๋าทั้งน้องโจม 

รอตอนต่อไปค่ะ

[urmein]

แอบสงสารป๋านะ ตอนนี้มันหลายๆเรื่องจริงๆ
น้องโจมโทรมาหาป๋าหน่อยยยย

[aehJTS]

เอาแล้วไงป๋าหางานให้โจมแล้วไง
ยังไงก็คุยกันก่อนนะค่อยทำอะไร
เดี๋ยวเข้าใจผิดจากงานเล็กจะกลายเป็นงานใหญ่

  คะ

[gookgik]

ช่วงนี้ป๋างานเข้าเยอะจัง   แบ่งเวลาให้ถูกนะ

[CheeTah]

อยากได้ Box set จังเลยยย

คิดถึง เรื่องของเมฆกับฉานมากเลยอ่าาา 

[koraorni]

ดูเหมือนป๋าจะยังงงกับชีวิต แต่ยังไงก้อห้ามให้โจมซ้อนท้ายแล้วนะ
ไอ้แมนน่ะชั่งน่ะมันไปเถอะ อะไรอะไรมันกำลังจะดีขึ้นอย่าให้มันแย่ไปกว่านี้เลย
ปล.Box Set งามมากค่ะ

[♠♥♦♣]

ที่ว่าลงสองเรื่อง เรื่องนึงฮา เรื่องนึงเครียดเนี่ย
สรุปว่า เรื่องโน้นฮา เรื่องนี้เครียดหรอคะ
ไหนตอนแต่งแรกๆ บอกว่าจะแต่งฮาไง ไหงไปๆ มาๆ เป็นงี้อ่ะ ฮ่วย!
(แต่น้องว่ามันก็ยังไม่เครียดเท่าไหร่นะ เพราะป๋ามันแอบฮา)

[sukie_moo]

 

[FlOriN]

โอยยย
หลงรักเด็กป๋าค่า
ชอบมากเรื่องนี้
ทั้งป๋าและโจมต่างก็มีปัญหา
เอาใจช่วยให้ผ่านไปได้เน้อ
 

[inhyung]

เดี๋ยวจะมีปัญหาตามมาอีกร้อยแปด

ป๋า สู้ๆๆๆๆๆๆๆ 

[both^^]

โจมไม่อยากแข่งแล้ว
ยอมๆ เค้าเหอะป๋า
เพื่อคนที่ป๋ารักนะ

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[cy55555]

ทะแม่งๆ มาแล้วนะป๋า
ถ้าป๋าดันทุรังนี่มันจะเป็นไงนะ
อย่าได้เสี่ยง ย้ำ!อย่าได้เสี่ยง

[poppycake]

ตอนนี้นี่ ถูกใจป๋ามากกกกกกกกกก
มี 100 ให้ 100 มี 1000 ให้ 1000
กันเรยทีเดียว

[Cryingman]

โจมเอ๋ยโจม

 

[JJHJJH]

มารออออออออ

[Seiki]

ตอนที่ 19 'เด็กป๋า'

แรงตบเต็มฝ่ามือที่ฟาดลงบนหน้าจนคนโดนต้องยกมือมาปกป้องเอาไว้ด้วยความเจ็บ กลิ่นคาวเลือดที่ไหลระขอบปากส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งอยู่ปลายจมูก เลือดแดงฉานไหลกลบปาก

เจ็บจนน้ำตาไหล แผลบนร่างกายไม่ได้ทำให้ปวดปร่าเท่าความเจ็บปวดที่กรีดลึกอยู่ในใจ


นี่นะเหรอการกระทำของคนที่บอกว่ารักโจมยิ่งกว่าใคร รักกับทำลายทำไมมันใกล้กันอย่างนี้ล่ะ พอคิดถึง ‘รัก’ ใจกลับหวนคิดไปถึงคนมาส่ง ไอ้ขี้เก๊กนั่นทำหน้าเหมือนหมาถูกทิ้งไม่มีผิด มันจะเสียชื่อ ‘ป๋า’ สักแค่ไหนถ้ามีใครรู้ว่าเค้าทำหน้าแบบไหนใส่คนที่ตัวเองใช้เงินซื้อมา ตอนที่ก้าวขาลงจากรถก็รู้สึกใจหายไปวูบหนึ่งเหมือนกัน ความใกล้ชิดเป็นสิ่งที่น่ากลัวจริงๆด้วย

ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเราปฎิสัมพันธ์กันทางคำพูดน้อยมาก จะเรียกว่าน้อยกว่าความสัมพันธ์ทางกายก็ไม่ผิด ท่ามกลางความกังวลก็ยังเจือไปด้วยความอบอุ่นจางๆ แค่อยู่ใกล้ๆกันเท่านั้น ความอบอุ่นก็เกิดขึ้นได้อย่างน่าประหลาดใจ ไม่ต้องมองตาแล้วพูดว่าเราเข้าใจกันเลยด้วยซ้ำ

“หายไปไหนมา”
เลือกที่จะเงียบแทนการโต้ตอบตอนที่พายุกำลังพัดกระหน่ำแบบนี้


เพี๊ยะ!!! เฮียเลือกที่จะตบเรียกสติอีกครั้ง บนแก้มข้างเดิม


“เฮียถาม ไม่ได้ยินเหรอ หายไปไหนห๊า โจมกล้าดียังไงออกจากบ้านไปทั้งๆที่เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง โจมไม่เคยทำแบบนี้นี่”
จะว่าไปความเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่เกิดจากโจมผู้แสนจะเชื่องของเฮีย ล้วนแต่เป็นครั้งแรกทั้งนั้น

“จะเงียบทำไม นี่อยากจะปั่นหัวเฮียจนนึกอยากจะฆ่าโจมเลยรึไง ถามว่าหายไปไหนมาทำไมไม่ตอบ รู้มั้ยว่าป๊านายกำลังโกรธแค่ไหน”

“ไปอยู่กับเพื่อนครับ”

“ใคร เพื่อนโจมเป็นใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“ผู้ชายครับ เฮียไม่รู้จักหรอก”

ต่อให้ไม่ใช่ป๋าเฮียก็ไม่มีวันรู้วันรู้จัก เพราะนอกจากเฮียแล้วโจมไม่เคยมีเพื่อนที่ไหน เพราะตั้งแต่โตมาป๊าและเฮียพร่ำสอนเสมอว่าไม่มีใครคู่ควรกับโจมเลยสักคน ถ้าเค้าฐานะต่ำกว่าก็กลัวว่าเค้าจะมาหลอกใช้ แต่คนที่รวยกว่าก็หยิ่งเกินกว่าที่โจมจะเข้าไปทำความรู้จักได้เหมือนกัน

“มันเป็นใคร มันมีหัวนอนปลายเท้าหรือไง จะไปคบกับใครทำไมถึงไม่รู้จักคิด โจมลืมไปแล้วเหรอว่าเราสัญญาอะไรกันไว้ โจมลืมไปแล้วเหรอว่าเราต้องรับผิดชอบ

อะไรบ้าง โจมลืมหรือโจมตั้งใจจะทำกันแน่ ไปอยู่กับมันแบบนั้น นอนกับมันแล้วด้วยใช่มั้ย ใช้มั้ยโจม ทำไมทำแบบนี้ห๊า ทำไมๆๆ”
เสียงตะคอกเสียดแทงเข้ามาในความรู้สึกยิ่งกว่าแรงบีบรัดและเขย่าไม่ออมแรงจากท่อนแขนใหญ่ เฮียโกรธจนคลั่ง แต่เฮียไม่เคยใจเย็นฟังเหตุผลเลย โจมอยู่นิ่งๆให้เฮียทำร้าย หวังจะให้เฮียอารมณ์เย็นลงบ้าง แต่เปล่าเลย ทุกคำถามเฮียไม่ได้ต้องการคำตอบ มันเหมือนยิ่งกระตุ้นให้โจมเจ็บร้าวไปทั่วทั้งตัว

“เฮียไม่ต้องกลัวหรอกครับ หัวนอนปลายเท้าเค้าดีกว่าเรามาก ส่วนเรื่องที่เฮียกับป๊ากรอกหูทุกวันโจมไม่เคยลืม แค่ไม่อยากเอามันมาคิดอีกแล้ว”

“ทำไม เพราะไอ้หมอนั่นที่โจมไปอยู่ด้วยมันปั่นหัวมาหรือว่าเพราะอะไร”

“ไม่มีใครปั่นหัวอะไรโจมทั้งนั้นแหละครับ ทุกอย่างมันสะสมมานาน ปลายทางของความร่ำรวยคืออะไรครับ ไหนทุกคนบอกว่าเพื่อลูกหลาน แล้วพอมาถึงลูกหลาน

ก็ต้องบังคับให้ทำแบบเดียวกันต่อๆไป แล้วปลายทางมันอยู่ตรงไหนครับ ความจริงที่เราทะเยอทะยานกันอยู่แบบนี้มันเพื่อใครกันแน่ ไม่เห็นจะมีใครมีความสุขเลยสักคน”

“ทำไมโจมตีค่าความหวังดีของบรรพบุรุษอย่างนี้ล่ะ ถ้าไม่มีเค้าเราจะสุขสบายขนาดนี้มั้ย ถ้าเราไม่สืบทอดต่อไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้น เคยคิดบ้างหรือเปล่า”

“บางทีแค่พออยู่พอกินไม่ลำบากก็พอแล้วนี่ครับ พอมีการแข่งขันก็ต้องมีการแย่งชิง แล้วสุดท้ายพี่น้องก็ต้องมาทะเลาะกันเองเพราะแย่งสมบัติ มันน่าอายนะครับ”

“อะไรที่ทำให้จู่ๆโจมถึงได้ดื้อป๊า ดื้อเฮียแล้วลุกขึ้นมาต่อต้านแบบนี้ อะไรที่ทำให้โจมเหลวไหลได้ขนาดนี้ เพราะอะไรโจม”

“เพราะเฮียไงครับ เพราะเฮีย เฮียบอกให้โจมอดทน บอกให้รอ สุดท้ายเฮียก็ต้องทำตามผู้ใหญ่อยู่ดี”

“เป็นผู้ชายมันไม่เสียหายหรอกโจม มันอยู่ที่ว่าเฮียรักใครต่างหาก ต่อให้เฮียมีเมีย เราก็รักกันได้ เมื่อถึงวันนั้นจะไม่มีใครมายุ่งเรื่องของเรา”

ไม่เคยรู้สึกขยะแขยงคำพูดเหล่านี้เท่าวันนี้มาก่อนเลย รู้สึกคำพูดพวกนี้น่ารังเกียจและเห็นแก่ตัวอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเป็นความรักใคร่ที่เอาแต่ใจตัวเอง  การมีภรรยา

บังหน้าเพื่อมีเมียเป็นผู้ชาย กับคนที่ซื้อบริการความใคร่ อย่างไหนมันจะน่ารังเกียจกว่ากัน อย่างน้อยการซื้อขายร่างกายมันก็เกิดจากความยินยอมทั้งสองฝ่าย แต่ถ้ากรณีนี้ล่ะ จะต้องมีใครบ้างที่เสียใจ

น้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มเกิดจากความผิดหวัง พี่ชายที่เคยบอกว่ารักโจมเท่าชีวิตนั้น สุดท้ายมันก็แค่ผู้ชายที่เห็นแก่ตัวเท่านั้น ทางไหนก็ได้ที่ส่งให้ตัวเองเป็นใหญ่และสมหวังในทุกอย่าง แม้จะต้องแลกกับคำว่ามนุษยธรรมและความถูกต้อง ก็ยังจะทำ

“หยุดทำอะไรงี่เง่าบ้าๆนี่แล้วกลับมาทำหน้าที่ที่ต้องทำซะโจม”

มือข้างเดียวกับที่ฟาดหน้าจนเลือดกลบปากเมื่อสักครู่นี้ เปลี่ยนมาเป็นลูบหัวเพื่อปลอบประโลมและเกลี้ยกล่อม ความหนาวเหน็บแล่นริ้วขึ้นมาตามไขสันหลัง มันเจ็บปวดจนชา ความรู้สึกกำลังโหยหาอ้อมกอดของใครบางคน คนที่ใครๆก็มองว่าไม่เอาไหนและไม่เห็นใจใครอย่างป๋าคนนั้น คนที่ไม่ควรจะใส่ใจอะไรกับโจมซะด้วยซ้ำ แต่ก่อนที่จะร่ำลากันโจมจำได้

‘ให้เวลาแค่มะรืนนี้เท่านั้นนะ แล้วจะมารับ’

ทำไมถึงได้รู้สึกอยากให้ถึงวันมะรืนเร็วขนาดนั้นทั้งๆที่เราเพิ่งจะแยกจากกันเมื่อไม่นานมานี้

“ไม่ได้หรอกครับ โจมต้องทำตามข้อตกลง อีกอย่างป๊ากับอาโกวมีเฮียอยู่แล้วโจมอยากจะสละออกจากหน้าที่ที่มีอยู่นี้ อยากออกไปใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง”

เพี๊ยะ!!!



“ไปเอาความคิดระยำๆแบบนี้มาจากไหน ถอนตัวออกจากหน้าที่มันจะต่างอะไรกับคนเห็นแก่ตัวละโจม แล้วเป็นเมียมันหรือไงถึงต้องทำตามข้อตกลงกับมันขนาดนั้น หรือขายตัวให้มันล่ะโจม”

“ครับ เฮียเข้าใจไม่ผิดหรอก โจมกับเค้ามีอะไรกัน แล้วโจมก็เป็นฝ่ายตอบรับข้อเสนอของเค้า”

แรงมือที่ฟาดลงมาไม่ยั้งทำเอาม่านตาพล่าลาย สติสุดท้ายก่อนจะดับวูบมองเห็นแต่เพียงแววตากราดเกรี้ยวดุร้ายของเฮียคนที่โจมไม่เคยรู้จักมองมาเหมือนไม่เชื่อสายตาว่าโจมจะออกนอกลู่นอกทางได้ขนาดนี้

แต่มันก็เป็นไปแล้ว...ความรู้สึกที่ได้รับกลับมาดีกว่าตอนที่รอคอยอย่างไม่รู้อนาคตเป็นไหนๆ คำว่าไม่มีใครมายุ่งกับเราสองคนมันคือเมื่อไหร่กัน ตอนที่ป๊าหรืออาโกวตายจากไปใช่ไหม แต่นั่นคือบุพการีของเราทั้งสองคนนะ ถ้าเราเฝ้ารอวันนั้น เราก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉานชั่วช้าที่นั่งรอวันตายของพ่อแม่ตัวเองหรอก
โจมทำแบบนั้นไม่ได้ ไม่เคยมีความรู้สึกนั้นอยู่ในความต้องการเลย สิ่งที่โจมต้องการคือคนที่รักและคนที่เข้าใจเท่านั้น ไม่ใช่รักที่เป็นไปไม่ได้แบบนี้ และโจมก็เริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่าสิ่งนี้เรียกว่ารักได้มั้ย หรือจริงๆแล้วก็แค่เข้าใจผิดมาโดยตลอดว่ามันคือรัก

แล้วความรู้สึกที่วูบวาบอยู่ในใจตอนที่อยู่ใกล้ๆป๋าเค้าเรียกว่าอะไร ความหลงกับสิ่งแปลกใหม่ที่ได้รับเหรอ แล้วทำไมถึงได้อยากเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้กับตัวนานๆ

ผู้ชายที่กวนประสาทคนอื่นได้พร้อมรอยยิ้นยียวนคนนั้น






คนที่โจมคิดถึงตอนที่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย










ความมืดเข้ามาปกคลุมไปทั่วทั้งห้องส่วนตัว ไม่รู้เลยว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะเฮียพาเข้ามาก็คงจะเป็นใครสักคนในบ้านหลังนี้ ความหนาวของเครื่องปรับอากาศยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดไปถึงชั้นกระดูก เฮียไม่เคยโกรธจนลงไม้ลงมืออย่างนี้มาก่อน อย่างดีก็แค่ตวาดแล้วก็สั่งให้โจมทำในสิ่งที่ต้องการเท่านั้น

“โอ้ย”

ตั้งใจจะแค่ขยับไปเปิดม่านเพื่อดูสภาพรอบๆบ้านว่าเป็นยังไงเท่านั้น แต่แค่ขยับก็เหมือนมีใครเอาฆ้อนมาทุบซ้ำตรงแผ่นหลังให้ต้องทรุดตัวลงไปบนที่นอนอีกครั้ง
กว่าจะข่มความเจ็บจนลุกขึ้นมาถึงหน้าต่างได้ ริมฝีปากก็ถูกฟันคมขบย้ำจนเป็นแผล เลือดไหลวนอยู่ในกระพุ้งแก้มจนชาชินกับกลิ่นคาวคลุ้งของเลือดตัวเอง
บ้านทั่วทั้งบริเวณมืดมิดและเงียบสนิท ทุกคนคงนั่งจิบชาร่วมกันหลังข้าวเย็น หรือไม่เรื่องของโจมก็คงถูกเอาเข้าที่ประชุมภายในตระกูลอย่างเร่งด่วน มันน่าตกใจน้อยเสียที่ไหน ที่คนว่านอนสอนง่ายกำลังจะแหกคอกและเป็นเหมือนม้าพยศที่พร้อมจะวิ่งหนีไปแบบไม่มีจุดหมาย ไม่ว่าใครก็ดึงรั้งเอาไว้ไม่ได้


คิดถึงป๋าอีกแล้ว

ถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าไอ้หื่นนั่นมันมีดีตรงไหน นอกจากจะเอารัดเอาเปรียบกับร่างกายคนอื่นจนแทบไม่ได้นอนแล้ว ตั้งแต่ลงจากรถมันมาก็คิดถึงมันอยู่ได้ สิ่งแรกที่โจมมองหาหลังจากที่แน่ใจแล้วว่าคิดถึงแต่ไอ้บ้าหื่นกามนั่น เห็นไฟสว่างวาบๆอยู่ข้างเตียง แบตใกล้จะหมดเต็มที จำไม่ได้แล้วได้เก็บที่ชาร์ตมาด้วยมั้ย

หมายเลยล่าสุดที่โทรเข้ามายังเป็นสายของเฮีย แต่หมายเลขที่อยู่ถัดไปก็ยังเป็น ‘ไอ้หื่น’ อยู่ดี ในโทรศัพท์เครื่องนี้มีแค่สองชื่อนี้เท่านั้น คนหนึ่งโจมเคยคิดว่าเค้าคือคนรัก ส่วนอีกคนเพิ่งเข้ามาทำให้หวั่นไหวแล้วก็สับสน ตามสถานการณ์แล้วไอ้หื่นไม่ต่างอะไรกับมือที่สามนักหรอก

เสียงเรียกเข้าเป็นเพลงสากลที่เศร้าจนรู้สึกแปลบปลาบในใจ ไม่เคยโทรหามันก่อน เลยไม่รู้ว่าผู้ชายหลั่นล้าอย่างมันตั้งเสียงเพลงรอสายไว้แบบไหน นึกหงุดหงิดที่มันรับสายช้าทั้งๆที่เป็นเรื่องธรรมดาของป๋าเลยก็ว่าได้ มันก็เป็นคนที่ใส่ใจภายนอกได้ต่ำพอๆกับโจมนั่นแหละ แสงไฟและสัญญาณเตือนว่าแบตใกล้หมดเต็มที

“ฮัลโหล”
เสียงงัวเงียตอบรับกลับมาเหมือนคนที่เพิ่งตื่นจากนอน อยากจะรู้จริงๆว่าถ้ามันรู้ว่าโจมโทรมาประโยคต่อไปมันจะพูดว่าอะไร

“โจมเองนะ นายอยู่ไหนเหรอ”

“อยู่บ้านแวะมาหาน้องหนู ว่าแต่นายโทรมามีอะไรหรือเปล่า อย่าบอกนะว่าคิดถึง”

“อือ ชั้นคิดถึงนาย”

ไม่รู้ว่าปลายสายจะได้ยินประโยคสุดท้ายมั้ย เพราะโทรศัพท์มันดับไปแล้ว ท้ายประโยคน้ำเสียงแหบเบาและสั่นเครือ รู้สึกเหมือนตัวเองอ่อนแอไม่สมกับเป็นผู้ชาย แล้วก็อยากจะร้องไห้ที่ไอ้หื่นมันรู้ทัน ที่ยอมโทรไปหามันก่อนก็เพราะกำลังคิดถึงมันมากจริงๆ อย่างที่มันเยาะเย้ยมานั่นแหละ


ที่ร้ายไปกว่านั้น โจมอยากเห็นหน้ามันตอนที่ถามว่าคิดถึง ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ซะให้ได้


รอบๆตัวและรอบๆบ้านยังเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ ความเจ็บตอกย้ำจนต้องเผลอซี๊ดปากฝ่าความเงียบออกมาทุกครั้งที่ลงแรงไปที่ฝ่าเท้า กว่าจะหลุดออกมาจากตัวบ้านได้แทบจะสะดุดลมหายใจตัวเองตาย นี่นะเหรอความรู้สึกของคนหนีออกจากบ้าน ตอนที่ออกไปอยู่กับป๋าครั้งแรก โจมก็แค่เดินฝ่าวงสนทนาของเฮียและป๋าออกมาเลย เป็นครั้งแรกที่โจมทำแบบนั้น ทั้งป๋าและเฮียถึงได้ตั้งรับไม่ทัน และคงไม่คิดว่าคนอย่างโจมจะกล้าทำแบบนั้นได้

บอกทางไปบ้านป๋ากับแท็กซี่คล่องเหมือนสมองมันท่องจำเอาไว้แล้ว ในห้องโดยสารหนาวจนปวดกระดูกไม่ต่างอะไรกับอยู่บนห้องเมื่อกี้นี้เลยบวกกับความอ้างว้างตอนที่อยู่คนเดียวแบบนี้ แทบอยากจะให้แท็กซี่เหยียบจนจมไมล์เพื่อให้ไปถึงบ้านป๋าเร็วๆ

รถแท็กซี่จอดได้แค่ประตูทางเข้า ระบบความปลอดภัยแน่นหนาเสียจนนึกหงุดหงิดตามประสาคนใจร้อน โทรศัพท์แบตหมดไปนานแล้ว แค่พยุงสังขารออกจากบ้านมาได้โจมก็ถือว่าตัวเองแกร่งเหนือความคาดหมายสุดๆ ตั้งแต่อยู่กับป๋ามาลืมคิดไปเลยว่าเงินเป็นปัจจัยที่จำเป็นต้องใช้ในชีวิต อย่างน้อยก็จ่ายแท็กซี่ในตอนนี้

“คุณโจมนั่นเอง มาหาคุณป๋าเหรอครับ”

“ครับพี่ เอ่อ ช่วยเรียกเค้าลงมาหน่อยได้มั้ยครับ บอกว่าเอาเงินลงมาจ่ายแท็กซี่ด้วย”

การ์ดโค้งรับคำสั่งแล้วต่อโทรศัพท์ขึ้นไปหา ดูเหมือนปลายสายจะโวยวายลงมาขนานใหญ่ เพราะเห็นการ์ดยื่นโทรศัพท์ออกจากหูแล้วก็เอาเข้าไปจ่อหูใหม่เมื่อต้องการตอบโต้กับปลายสาย กว่าจะวางหูได้ ดูเหมือนพี่การ์ดจะตัวลีบเล็กลงกว่าเดิมเยอะ

“เค้าว่าอะไรพี่หรือเปล่าครับ”

“เค้าบอกว่าทำไมไม่เปิดประตูให้คุณโจมเข้าไปเลยครับ ผมเลยบอกว่าคุณโจมให้คุณป๋าลงมาจ่ายค่าแท็กซี่ หลังจากนั้นคุณป๋าก็เปลี่ยนเป็นโวยวายคุณแทน”

พี่การ์ดหน้าเจื่อนลงเมื่อย้อนไปถึงบทสนทนาที่เพิ่งจะโต้ตอบกับคุณชายเมื่อกี้ มันทำให้รู้สึกผิดที่ก่อความวุ่นวายให้คนที่ไม่เกี่ยวด้วย
คนขี้โวยวายเดินหน้ายุ่งหัวยุ่งลงมาเหมือนถูกขุดขึ้นมาจากที่นอนโดยไม่เต็มใจ คิ้วขมวดมุ่นเมื่อเห็นโจมยืนอยู่ที่ประตูและแท็กซี่ยังจอดรออยู่ไม่ไปไหน  กำลังตั้ง
รับกับเสียงโวยวายของคนที่เดินใกล้เข้ามา

วูบเดียวตัวเองก็ถลาเข้าไปปะทะกับอกกว้าง ที่เตรียมตัวเอาไว้ตั้งรับกับเสียงโวยวายที่โจมมารบกวนเวลาส่วนตัวแถมยังสร้างเรื่องให้คุณชายต้องลงมาเคลียร์ให้ด้วยเรื่องค่าแท็กซี่ไม่กี่ร้อยบาท แต่ทุกอย่างผิดความคาดหมายหมดเลย ไม่มีเสียงโวยวายนอกจากแรงกอดรัดที่แทบฝังลงไปในอก และเสียงที่เรียกน้ำตาที่กลืนเก็บกลับไปแล้วให้ไหลอีกครั้ง



“ใครทำนายแบบนี้ บอกมานะ ใครมันกล้าทำนาย เจ็บมั้ยเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”



ในเมื่อมันไม่อายกับพยานที่ยืนจ้องภาพผู้ชายยืนกอดแล้วหอมกลุ่มผมกันอยู่ถึงสี่ตา โจมก็ไม่อายที่จะซุกหน้าลงไปกับอกมันเหมือนกัน ความหนาวเหน็บที่อดทนกับมันมายาวหนาวถูกความอบอุ่นเข้ามาแทนที่แล้ว รู้สึกปลอดภัยทันทีที่เข้าไปปะทะกับอ้อมกอดของคนที่พยายามดั้นด้นมาหา เริ่มรู้สึกไม่อยากเป็นแค่เด็กป๋าอีกต่อไปแล้ว โจมกำลังโลภอยากเป็นมากกว่านั้น แต่ไม่รู้จะต้องการมากเกินไปหรือเปล่า



๐ แอบมาลงตอนที่เล้าเงียบๆ

๐ วันนี้ทบกันสองเรื่องอีกแล้ว ช่างทำไปได้ 

๐ ฝากเรื่องที่เคยฝากเหมือนเดิม และขอบคุณทุกคนเหมือนนะคะ

๐ ฟีดแบคกลับมาว่ากล่องสวย คนเขียนก็ปลื้มใจไป  แต่คนใกล้ตัวทั้งหลายนี่สิทำร้ายจิตใจกันจริงๆ บ้างก็บอกว่าเหมือนกล่องคุ๊กกี้ บ้างก็บอกว่าเหมือนกล่องช็อคโกแลต คอนเซปที่วางไว้คือแนววินเทจ เป็นอิงลิชสไตล์แล้วดูแต่ละคนสิ  ตอนที่คนเขียนออกแบบกล่องพี่ figs พวกก็บอกเหมือนของพรีเมี่ยมการบินไทย เจ้าตัวเองก็ยืนยันว่าจริง แต่มันก็เป็นลายที่ทำให้ร้านกล่องต้องรีบเอากล่องมาส่งตอนตีหนึ่งนะคะ เพราะคิดว่าเป็นของพรีเมี่ยมการบินไทย และคนเขียนขู่ไว้ว่าถ้าส่งไม่ทันเราต้องหารค่าโหลดคนละครึ่ง แอบเลวเนอะ 

๐ TRomance 

[knightofbabylon]

ป๋า หาคนไปจัดการเฮียของโจมเลยนะ
ทำร้ายโจม หึหึ กล้ามาก ฮึ้ยยยยย



 

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

ขอถีบอีตั่วเฮียแรงๆซักสามทีค่า 
ป๋าจัดการเลยนะคะ เอาให้สาสม
ฮืออออออ เห็นน้องโจมเจ็บตัวแล้วปวดใจ T^T

[O[]OVampire]

จิ้มไว้ก่อนเดี๋ยวมาอ่านต่อ

...
เฮีย :z6:สักหลายทีเหอะไหนว่ารักโจม
แล้วทำร้ายโจมได้ไง โธ่โจมวิ่งกลับไปซบอกป๋าไม่ต้อง
กลับไปเลยยิ่งดี

[Petalkiss]

ตอนนี้อารมณ์มาม่าเริ่มเข้าทั้งสองทางเลย
โจมเองก็ต้องกลับบ้านไปเจอครอบครัว ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง
ป๋าโดนพ่อกดดันมาแล้วยังจะเรื่องแมนอีก
แอบกลัวเหมือนกัน... ไม่อยากให้โจมไปซ้อนท้ายอีก

[urmein]

โฮ่ววววว น้องโจมมมม
ป๋าขารีบพาน้องโจมไปทายาเร็วๆนะ

โกรธเฮียอ่ะ ฮึ่ยยยย

[@Iriz]

เฮียยย ! เลวมากก ทำกับโจมงี้ได้ไง 
สงสารโจมอ่ะ ดีแล้วที่หนีออกมา ป๋ารีบปลอบน้องด่วนเลยนะ 

คำผิดค่ะ
ต่อให้ไม่ใช่ป๋าเฮียก็ไม่มีวันรู้วันรู้จัก
หมายเลยล่าสุดที่โทรเข้ามายังเป็นสายของเฮีย

[jojobuffy]

วู้ๆๆๆๆ


เขิลลล นะนเนี่ยย


เจ็บมากไหมอ่ะโจม ให้ป๋าดุแลนะค่ะ

[SoYiLovE]

อ๊ายยยยย
ไม่รู้อ่ะ อ่านตอนนี้แล้วใจมันจึ๊กๆๆ
สงสารโจม  

ป๋ารีบปลอบด่วน

[Smirnoff]

อิเฮีย   กล้าตบโจมหรอห๊าาาาาา
เว้ยเห้ยยย  ตอนนี้โจมมาเองงะ  หวานปนขมนะ  รักกันไวๆๆ

[i-love-you]

ป๋า ปำกป้อง โจมหั้ยได้น๊ะ ขอร้อง สงสาร โจม อ่ะ

[stupidchild]

โจมไม่โลภนะค่ะ หล่อนคิดถูกแล้วค่ะ!!! ไม่ใช่เด็กป๋า แต่ต้อง เมียป๋า!!!

[Killua]

  น้องโจมของเจ๊
  เฮียมันซาดิสป่าวอ่ะ ใหนบอกว่ารักไง