ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ชี้แจงการย้ายกระทู้
I'm the winner ตอนที่ 1-6 อยู่ในกระทู้นี้ค่ะ -
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22115.0เนื่องจากเหตุผลดังที่ได้แจ้งไว้ในกระทู้นั้น
ลูกหมูเองค่ะ
คือ...เรื่องนี้ ผู้โพสท์อาจจะโพสท์ด้วยความหวังดี แต่จริงๆแล้วผู้โพสท์ได้โพสท์ก่อนที่ลูกหมูจะยินยอม
คือเดิมไม่ได้ตั้งใจจะเอาเรื่องนี้มาโพสท์น่ะค่ะ เนื่องจากรวมเล่มไปแล้ว
ได้ติดต่อผู้โพสท์ไปเป็นการส่วนตัวแล้ว แต่ยังไม่ได้รับข้อความตอบกลับมาสักที
...ไหนๆก็ไหนๆ...ก็ดีใจที่หลายๆคนชอบค่ะ
ลูกหมูจะโพสท์ให้อ่านต่อก็แล้วกัน
หากผู้โพสท์เดิมกลับมาแล้ว...จะช่วยโพสท์ต่อก็ไม่ว่ากัน
ปล. จะไม่พิมพ์รวมเล่มอีกแล้วนะคะ
ปล.2 ส่วนเรื่อง รัก...ทำนายไม่ได้ ที่ผู้โพสท์คนเดียวกันนี้ตั้งกระทู้ใหม่ ...สรุปว่าเป็นเรื่องเดิมที่อยู่ในส่วนของ นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ ค่ะ ไม่ได้รีไรท์แต่อย่างใด (ช่วงนี้ก็พยายามมาต่อแล้วล่ะ แต่ยังไม่จบ)
ปล.3 ลูกหมูไม่สามารถแก้หัวข้อกระทู้นี้ได้ ดังนั้นหัวข้อกระทู้ก็จะเป็นตอนที่ 4 ต่อไป จนกว่าเจ้าของกระทู้จะมาแก้นะคะ
ที่ย้ายกระทู้เนื่องจากไม่สามารถแก้ไขหัวข้อกระทู้ได้ด้วยตัวเองค่ะ ได้ติดต่อทางผู้ดูแลแล้วแนะนำให้แก้ปัญหาโดยการตั้งกระทู้ใหม่ และรวม 2 กระทู้เข้าด้วยกันในภายหลังค่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 7
มีเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ชื่อของเขาคือ ‘เป็นหนึ่ง’
เป็นหนึ่งเป็นที่หนึ่งมาตลอดตั้งแต่ลืมตาดูโลก
แม้แต่เวลาเกิดยังเกิดตีหนึ่ง หนึ่งนาที
...และพรุ่งนี้จะถึงวันครบรอบวันเกิดของเป็นหนึ่ง... ...
...
“ไอ้หนึ่ง พรุ่งนี้ว่างเปล่า?” หลังเลิกเรียนเพื่อนเขียดเดินอ้อมหลัง วางฝ่ามือตบปุลงบนบ่าของเป็นหนึ่ง
“มีอะไรล่ะ?” เป็นหนึ่งละจากงานตรงหน้า เงยหน้าขึ้นมองผองเพื่อนที่ถือวิสาสะวางก้นแหมะลงบนโต๊ะนักเรียนของเขา
“ว่าจะขอให้ช่วยติวหนังสือให้หน่อยน่ะ นะๆๆๆ” ไก่ไม่ว่าเปล่า ดันเขียดไปด้านข้าง สองมือขยันขันแข็งบีบนวดบ่าแกร่งให้ราวกับข้าทาสปรนณิบัติพัดวีเจ้านายน้อยก็ไม่ปาน
“ไม่ว่าง” เป็นหนึ่งตอบอย่างไร้เยื่อไย...จะว่างได้ยังไง พรุ่งนี้เขาต้องฉลองวันเกิดกับแฟนตัวเองสิ ถึงจะถูกต้อง...
“โฮ~ ...ถ้าเราไม่ได้นายติวให้ อย่าหวังว่าปีหน้าจะได้อยู่รุ่นเดียวกันเลย เราจะต้องเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนร่วมชั้นเป็นรุ่นน้องเชียวนะเฟ้ย นายจะใจร้ายทิ้งเหล่าสรรพสัตว์ตาดำๆได้ลงคอเหรอ?” สัตว์ทั้งสามอันได้แก่ ไก่ เขียด และเม่น ต่างพากันนั่งคุกเข่า วางคางลงบนโต๊ะนักเรียน ส่งสายตาปิ๊งปั๊งให้เป็นหนึ่ง
ร่างสูงถอนหายใจ “เออๆ เราจะติวให้ตอนเที่ยงละกัน”
แล้วก็ต้องปรี๊ดจนเส้นเอ็นที่ขมับโป่ง เมื่อเจ้าเพื่อนรักทั้งสามพากันส่ายหัวปฏิเสธอย่างพร้อมเพรียง “ไม่ได้หรอก ตอนเที่ยงเราต้องไปเข้าชมรม” แถมยังพูดพร้อมกันอย่างกับนัดหมายกันมาอีกต่างหาก
เป็นหนึ่งคว้ากระเป๋าลุกขึ้นยืน เห็นภาพสามหน่อนั่งเรียงส่งออร่าแห่งความเป็นเพื่อนมาให้แล้วซาบซึ้งจนแทบอยากจะกวาดเท้าให้มันล้มระเนระนาดซะจริง ร่างสูงตะโกนอย่างหัวเสียก่อนจะเดินออกจากห้องโดยไม่เหลียวกลับมามอง “พรุ่งนี้เย็นแค่ครึ่งชั่วโมงนะเว้ย!”
หลังจากลับเงาของเป็นหนึ่ง กลุ่มเด็กหนุ่มทั้งสามก็ตั้งวงยิ้มร่าประสานมือตบแขนกันอย่างสมใจ
“สั่งเค้กไว้ยังวะ ไอ้เม่น?” ไก่ถาม
“โทรตั้งแต่เที่ยงแล้ว แล้วเตรียมจานไว้พร้อมรึยังล่ะ ไอ้เขียด?” เม่นหันไปไล่เขียด
“เรียบร้อย เอ็งซื้อเทียนเมจิกมายัง ไอ้ไก่?” เขียดวนกลับมาที่ไก่
“เออ พร้อม! ที่เหลือก็รอพรุ่งนี้ล่ะวะ”
แล้วทั้งสามก็แตกวง ไล่เตะก้นทำเวรกันต่ออย่างย่ามใจที่คิดว่า ปีนี้จะได้เซอร์ไพรส์เป็นหนึ่งอีกปี...หารู้ไม่ว่า เด็กหนุ่มที่คิดว่าเดินออกไปนานแล้ว กลับยืนกอดอกยิ้มกริ่มฟังบทสนทนาอยู่หน้าห้อง
...แผนตื้นๆ คิดว่าจับไม่ได้เหรอฟะ?...
แต่เป็นหนึ่งก็ไม่ได้แสดงตัวออกไปแต่อย่างใด สองมือล้วงกระเป๋ามาดคุณชายก่อนจะเดินลงบันได้ออกจากตึกเรียนไปจริงๆ
...ให้เวลาเพื่อนได้ฉลองอย่างทุกปี แล้วค่อยไปฉลองกับภาคต่อก็ได้...ยังไงก็มีเวลาทั้งคืนอยู่แล้ว...
...
...มีหลายคนรออวยพรวันเกิดให้เป็นหนึ่ง...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง ชื่อของเขาคือ ‘เสมอภาค’
ถึงจะชื่อเสมอภาคแต่ก็รั้งท้ายมาตลอดตั้งแต่ลืมตาดูโลก
แม้แต่เวลาเกิดยังรั้งท้ายของวัน...ห้าทุ่ม ห้าสิบเก้านาที
...และพรุ่งนี้จะถึงวันครบรอบวันเกิดของเสมอภาค... ...
ก่อนเข้าเรียนพิเศษ สองสาวก็ลากเสมอภาคมาเถลไถลจนได้
“ทำไมชอบมาเที่ยวก่อนเรียนกันนะ เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก” เสมอภาคผู้รักการเรียนบ่นหงุงหงิง
“เหอะน่า” สองสาวปัดรำคาญ
“พรุ่งนี้เมย์กับจูนก็นัดเรากินข้าวเย็นไม่ใช่เหรอ ไว้มาเดินกันพรุ่งนี้เลยก็ได้นี่นา”
สองสาวแบมือสองข้างเสมอบ่า ทำท่าข้าไม่สน “ภาครอตรงนี้นะ เดี๋ยวเราสองคนไปซื้อของแป๊บนึง” จูงมือเสมอภาคมาปล่อยทิ้งไว้กลางห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ก่อนจะหายตัวแว๊บไป...ก็จะบอกออกไปได้ยังไงเล่า ว่าชวนกันมาซื้อของขวัญวันเกิดให้คนที่บ่นเป็นต่อยหอยอยู่นี่น่ะ!
เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวา ก้มหน้ามองไฟเพดานสีขาวสว่างจ้า...เหมือนกับเขาจะลืมอะไรบางอย่างไป...นึกยังไงก็นึกไม่ออก...นึกไปนึกมาก้มหน้ามองเชือกผูกรองเท้าแล้วก็ร้องอุทานออกมา
“อ๊ะ! เชือกผูกรองเท้าขาดตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!” ว่าแล้วเสมอภาคก็ก้มตัวลง พยายามผูกเชือกผูกรองเท้าที่เปื่อยจนขาดเหลือเพียงเส้นสั้นๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินดูสินค้าตามทางไปเรื่อย
...เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าตัวเองเหมือนจะลืมอะไรไป...
...
“ตกซะแล้ว” เมย์พูดขึ้นขณะที่มองผ่านประตูกระจกเปียกฝนบานใหญ่หน้าห้าง มองยังไงก็ไม่ไกลเกินสิบเมตร
“หนักซะด้วย” จูนสมทบหน้าเจื่อน
“แล้วอย่างนี้จะไปเรียนทันมั้ยเนี่ย” เสมอภาคว่าพลางมองนาฬิกาข้อมืออย่างกระวนกระวาย
เมย์กับจูนมองหน้าสื่อภาษาใจกันพักหนึ่ง ก่อนที่จะยิ้มให้กัน
“ถ้าไปเรียนไม่ทัน...” คนหนึ่งเกริ่นนำ
“งั้นไปคาราโอเกะแทน!” อีกคนก็รับลูกคู่
แล้วก็ลงมือร่วมใจล็อคคอเด็กหนุ่ม ลากออกห่างจากประตูห้าง เข้าไปยังโซนด้านใน ขึ้นบันไดเลื่อนอย่างชำนาญทาง เข้าห้องร้องคาราโอเกะ
...โดยไม่สนใจเสียงประท้วงโหวกเหวกของเสมอภาคเลยแม้แต่น้อย...
...มีหลายคนรออวยพรวันเกิดให้เสมอภาค...
++++++++++++++++++++++++++++++
...ห้าทุ่มห้าสิบนาที...
เป็นหนึ่งมองนาฬิกาข้อมือ ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าบ้านที่ขณะนี้ปิดประตูเงียบไร้วี่แววของผู้อยู่อาศัย
“หายไปไหนนะ?”
วันนี้ตามตารางของเสมอภาค เขาจะต้องไปเรียนพิเศษนี่นา เด็กขยันเรียนอย่างเสมอภาคไม่น่าโดดเรียน ทำให้เป็นหนึ่งเกิดอาการร้อนรนเป็นห่วงกลัวว่าร่างบางจะเป็นอะไรไป แต่จะให้ทำยังไงได้เล่า? อีกฝ่ายไม่มีโทรศัพท์มือถือซะด้วย
เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรดี เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจขี่รถจักรยานออกมาจากคฤหาสน์ นั่งเฝ้าหน้าบ้านหวานใจมันซะเลย
“ไม่เจอหน้าคืนนี้ไม่นอนเฟ้ย” เป็นหนึ่งกำมือเงยหน้าประกาศท้าอย่างหมายมั่น
“...หนึ่ง” เสียงแหบๆดังอยู่ข้างตัวทำให้ร่างสูงสะดุ้งโหยง เมื่อหันกลับมาดูจึงค่อยถอนหายใจเฮือก
“ภาค ไปไหนมา ทำไมวันนี้ไม่ไปเรียนล่ะ?”
เสมอภาคก้มหน้างุดราวกับเด็กทำความผิดที่ถูกผู้ปกครองจับได้
“...เราไปเดินห้างกับเมย์กับจูน แล้วก็...ติดฝน”
เป็นหนึ่งหัวใจพองโต...เสมอภาคคงจะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้เขาจนติดฝนอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าแน่นอน...
...แต่ว่า...
ร่างสูงเดินวนรอบตัวเสมอภาคหนึ่งรอบพอดิบพอดี แล้วก็ขมวดคิ้วคิดหนัก...
...ทำไมเสมอภาคไม่เห็นหิ้วถุงอะไรเลยล่ะ?...
เด็กหนุ่มกำมือทุบแปะลงฝ่ามืออีกข้างหนึ่ง ...สงสัยของขวัญจะเล็กมากจนใส่ในเป้ได้ล่ะมั้ง...
คิดเองเออเองอารมณ์ดีเอง เป็นหนึ่งค้อมตัวลง ให้ใบหน้าอยู่พอดีระดับเดียวกับใบหน้าใส ถามอย่างลุ้นระทึก
“แล้วภาคซื้ออะไรมาล่ะ?”
เสมอภาคงง “ทำไมเราต้องซื้ออะไรด้วย เมย์กับจูนไปซื้อของ ก็เลยชวนเราไปเดินด้วย”
“ภาคไม่ได้ซื้ออะไรเลยจริงๆเหรอ?” ...ภาคคงจะอยากเซอร์ไพรส์...
“จะว่าไปก็ซื้อนะ” ร่างบางเพิ่งนึกขึ้นได้ ถอดสายสะพายเป้ออกจากแผ่นหลัง ก่อนจะรูดซิปเปิดกระเป๋าหาของที่ซื้อมา
เป็นหนึ่งตาวาว เฝ้ามองเฝ้าจ้อง ว่าอีกฝ่ายจะซื้ออะไรให้ตน
พลันหัวใจฟูๆก็แฟบลงเมื่อเห็นของในมือบาง “...เชือกผูกรองเท้า???”
เสมอภาคยิ้มแป้น “อื้อ...อันนี้ลดราคาพิเศษด้วย เชือกผูกรองเท้าเราขาดพอดีเลย”
ด้วยไหวพริบล้นเหลือของเป็นหนึ่ง ก็พอจะรับรู้อะไรๆได้รางๆ เด็กหนุ่มถามหยั่งทดสอบสมมติฐาน “ภาค...รู้รึเปล่าว่าพรุ่งนี้วันอะไร”
เสมอภาคคิดไม่กี่วินาทีก็ตอบออกมา “วันอังคาร”
เป็นหนึ่งแทบจะเอาหัวโขกกริ่งรถจักรยานให้มันแตกตายไปเลย ร่างสูงยื้อแย่งกระเป๋าเป้ของเสมอภาค ค้นข้าวของว่องไว คว้าสมุดไดอารี่ที่ตนซื้อให้อีกฝ่ายก่อนจะพลิกหาหน้าที่ใช่
เสมอภาคมองหน้ากระดาษที่เป็นหนึ่งยื่นให้ พลันก็ต้องร้องอ๋อ
ในหน้ากระดาษ เขียนด้วยเมจิกสีแดง วาดรูปดอกไม้ โยงลูกศรโดดเด่น เขียนไว้ที่เมโมท้ายหน้าว่า “วันเกิดเป็นหนึ่ง”
...ก็ว่า ตอนเดินห้างนึกไม่ออกว่าลืมอะไร ที่แท้ก็ลืมวันเกิดเพื่อนนี่เอง!...
ตอนนี้เสมอภาครู้สึกผิดอย่างรุนแรง...วันเกิดเป็นวันสำคัญ ปีหนึ่งจะมีสักครั้ง คนเป็นเพื่อนกันก็ไม่ควรลืม ยิ่งมีบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษรอย่างนี้ยิ่งไม่ควรลืมเข้าไปใหญ่
เสมอภาคก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง พูดอุบอิบ “เราขอโทษ...เราลืม”
ไม่มีคำตอบจากร่างสูง เป็นหนึ่งเองก็ก้มหน้าพิจารณาตะกร้ารถจักรยานตัวเอง ก่อนจะพูดอย่างอดทน “..ไม่เป็นไร” มือใหญ่คว้ามือเล็กกอบกุม ก่อนจะเอ่ยคำชวน “พรุ่งนี้เย็นไปกินข้าวฉลองกับเรานะ?”
เสมอภาคยิ่งพูดไม่ออกเข้าไปใหญ่ เด็กหนุ่มเงียบไปสักพัก เมื่อคิดได้ว่ายังไงก็ต้องบอก จึงตอบเสียงเบาออกไป “เรานัดเมย์กับจูนกินข้าวพรุ่งนี้”
เมื่อไร้เสียงคุย บรรยากาศรอบตัวก็เงียบกริบ พลันเสมอภาคที่ก้มหน้าวิจัยเชือกรองเท้าเปื่อยๆอยู่ก็สะดุ้งเฮือกเมื่อสมุดจดเล่มหนึ่งถูกยื่นมาให้รับไว้
“ศัพท์ที่จดเย็นนี้ ไม่ยากเท่าไหร่ เราคิดว่าภาคค่อยๆลอกแล้วเอาไปท่องน่าจะจำได้”
เสมอภาคบีบมือตัวเองแน่น “ขอบคุณ”
...เป็นหนึ่งอุตส่าห์มารอดึกดื่น มาเพื่อเอาสมุดจดมาให้ยืม มาเพราะว่าเป็นห่วง แต่เขากลับลืมวันเกิดของเป็นหนึ่ง ไปฉลองก็ไม่ได้ แต่จะให้เลื่อนนัดเมย์กับจูน เขาก็ทำไม่ได้เสียด้วย...ก็สองคนนั้นบอกว่าพรุ่งนี้สำคัญมาก ห้ามเบี้ยวนี่นา...
หยาดน้ำอุ่นร้อนเอ่อคลอรอบดวงตาจากความรู้สึกผิด เสมอภาคไม่รู้จะขอโทษอีกฝ่ายยังไง...เป็นหนึ่งคงจะโกรธเขา คงจะระอาในความไม่ได้เรื่องของเขา
แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องเงยหน้าขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อนิ้วมือของคนที่คิดว่าโกรธเขากลับปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน สายตาพร่ามัวเพราะมองผ่านหยาดน้ำสบกับดวงตาอีกฝ่าย...ดวงตาที่ไม่มีความโกรธอยู่ภายในแม้แต่น้อย
“อีกห้านาที” เป็นหนึ่งมองนาฬิกาข้อมือ พลางจูงมือร่างเล็กให้ซ้อนหลังจักรยาน
ค่ำคืนเดือนมืด ถนนเงียบสงัดด้วยเป็นเวลาเกือบจะเช้าวันใหม่ กลับมีเสียงก๊อกแก๊กของโซ่ล้อรถจักรยานดังแทรกให้ได้ยินเบาๆ เป็นหนึ่งขี่ไปตามเส้นทางที่มีไฟทางส่องเป็นระยะๆ แผ่นหลังรับรู้ถึงไออุ่นของคนตัวเล็กที่ซ้อนท้ายอยู่เงียบๆ
รถจักรยานจอดลงหน้าร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอย เป็นหนึ่งจูงมืออีกคนให้ลงจากรถ เดินเข้าไปในร้านที่ไร้ลูกค้า พาไปยังล็อคตู้แช่เย็น เลือกเค้กการ์ตูนชื้นเล็กมาหนึ่งชิ้น เมื่อถึงที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน ร่างสูงก็พยักเพยิดให้เสมอภาคเป็นคนควักเงิน ซึ่งร่างบางก็ยอมแต่โดยดี
เมื่อเค้กพร้อม ทั้งสองก็ขึ้นขี่จักรยาน เสมอภาคกอดเอวอีกฝ่ายไว้ ก่อนที่จะปล่อยให้เป็นหนึ่งเป็นผู้นำพาไปอีกที่หนึ่ง...ที่ไหนก็สุดจะคาดเดา แต่เสมอภาคไม่สนใจ ขอเพียงมีเป็นหนึ่งมาด้วย เขาก็ไม่กลัวทางมืดๆนี่หรอก
รถหยุดลงเบาๆ ร่างบางหันซ้ายขวาไปมองก็พบว่าเป็นสวนสาธารณะของหมู่บ้านนี่เอง ยามดึกมันมืดเสียจนมองอะไรแทบไม่เห็น ยังดีที่มีเสาไฟฟ้าอยู่บางจุดของสนามหญ้า
เป็นหนึ่งจูงมือคนตัวเล็กให้เข้าไปนั่งยังม้านั่งข้างบ่อน้ำ แสงไฟสีส้มสาดส่องพอให้เห็นใบหน้างงๆของเด็กหนุ่มได้ไม่ชัดนัก
ร่างสูงยิ้ม ก่อนจะลงมือเปิดกล่องเค้กขึ้น คว้าเทียนเล่มเล็กในกระเป๋าปักลงไปอย่างประณีต...เทียนที่เขาซื้อเตรียมไว้ฉลองในวันพรุ่งนี้...
“เอาเท่านี้ละกันนะ ขืนปักหมดคงไม่มีเค้กกิน” พูดติดตลกพลางมองเค้กชิ้นน้อยที่ถูกเทียนปักกินพื้นที่ไปมากโข เมื่อค้นไฟแช็กในกระเป๋าเจอก็ลงมือจุด
แสงเทียนเล่มน้อยค่อยๆสว่างขึ้นทีละดวง เสมอภาคมองอย่างตั้งใจ พลันก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงระฆังดังสอดแทรกความเงียบ
...แก๊ง...
หอนาฬิกาสูงในสวนสาธารณะตีบอกเวลาสิบสองครั้ง เป็นเวลาเดียวกับที่เข็มสั้นและยาวของนาฬิกาข้อมือชี้ที่เลขสิบสองพอดี
“...Happy birthday to you...” เสียงทุ้มนุ่มร้องผ่านความเงียบสงัดของเช้าวันใหม่ ผ่านไปได้หนึ่งท่อน เสียงหวานใสก็ร้องขานรับ
จนจบเพลง เทียนบนหน้าเค้กก็ยังไม่ถูกเป่าดับ
เสมอภาคมองหน้าเป็นหนึ่งอย่างไม่เข้าใจ...ทำไมไม่เป่าเทียน?...
แล้วก็ต้องยิ่งประหลาดใจ เมื่อกล่องของขวัญใบเล็กถูกวางลงบนฝ่ามือ
“สุขสันต์วันเกิด” เป็นหนึ่งกระซิบพลางนาบริมฝีปากลงบนแก้มนุ่ม
“หา???” ในสมองร่างบางตอนนี้มีแต่ง.งูอยู่กันเป็นคู่เต็มไปหมด
เป็นหนึ่งยิ้มพลางกลั้นหัวเราะ “ว่าแล้วว่าต้องลืม” แล้วก็ยื่นสมุดไดอารี่ของตัวเอง เล่มที่ซื้อคู่กับของเสมอภาค เปิดหน้าที่ต้องการ ยื่นให้อีกฝ่ายดู
หน้านั้นวงวันที่ของวันนี้ไว้ด้วยเมจิกสีแดง วาดรูปหัวใจดวงโต โยงลูกศรลงไปที่เมโมท้ายกระดาษ เขียนไว้ว่า “วันเกิดเสมอภาค”
เสมอภาคพูดไม่ออก
ขำเกินจะกลั้นหัวเราะ ร่างสูงจึงปล่อยพรวด “ฮ่าๆๆๆ นายนี่จริงๆเลยนะ ลืมวันเกิดคนอื่นไม่ว่า นี่ยังลืมวันเกิดตัวเองอีกนะเนี่ย!”
ร่างบางก้มหน้างุด รู้สึกพวงแก้มสองข้างร้อนผะผ่าว รอจนเป็นหนึ่งหัวเราะจนพอใจ ปาดน้ำตาได้ มือหนาจึงเชยคางเสมอภาคขึ้นมอง “สุขสันต์วันเกิดนะ ภาค”
แล้วก็ยักคิ้วข้างเดียวด้วยท่าทางเท่ห์สุดใจ รอจนเสมอภาคหายงง ริมฝีปากแดงฉ่ำคลี่ยิ้มกว้าง เสียงหวานเอ่ยเบาๆ “สุขสันต์วันเกิดนะ หนึ่ง”
...แล้วเทียนบนเค้กชิ้นน้อยก็ถูกเป่าดับด้วยฝีมือของสองคน...
...
หอนาฬิกาดีระฆังหนึ่งครั้ง เสมอภาคนั่งสะลึมสะลือพิงอกอุ่นของเป็นหนึ่ง พลันได้ยินเสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหู
“ดาวตกแน่ะ ภาค”
เด็กหนุ่มมองตามนิ้วที่ชี้ไปยังท้องฟ้าดำมืด
“ดาวตกอย่างนี้ขอพรได้หนึ่งข้อ...อืม...ขอให้หนึ่งกับภาคมีความสุขด้วยกันไปนานๆนะครับ”
เสมอภาคเงยหน้าขึ้นสบดวงตาหวานของคนตัวใหญ่ ก่อนจะกระพริบตานิดหนึ่งเมื่อริมฝีปากบางประทับลงบนหน้าผาก
“แล้วภาคขออะไร?”
“...”
“ครับ?”
“...เรา...มองไม่เห็นดาวตก...เลยไม่ได้ขอ”
อ้อมแขนกระชับแน่นขึ้น ได้ยินเสียงหัวเราะในคอ รับรู้ถึงแรงสั่นจากคนที่ตัวเองนั่งพิงอยู่
“ไม่เห็นก็ไม่เป็นไร เราขอพรแทนสำหรับสองคนให้แล้วล่ะ”
...
...
...
...มีหลายคนรออวยพรวันเกิดให้เป็นหนึ่งและเสมอภาค...
...แต่เป็นหนึ่งเป็นคนแรกที่ได้อวยพรวันเกิดให้เสมอภาค...
...และเสมอภาคก็เป็นคนแรกที่ได้อวยพรวันเกิดให้เป็นหนึ่ง... ++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
