เรื่องที่ 8 แล้วนะคร้าบบบบพี่น้อง
เรื่องนี้อาจจะยาวกว่าเรื่องแรก ๆ หน่อยนะ อิอิ
************************************
************************************
Chocolate No.8***บทเพลงแห่งความรัก***(ตอนที่1)
“และผู้ชนะเลิศการประกวดร้องเพลงได้แก่ ..... หมายเลข 17 นายรวิช สิรกุล”
ทันทีที่สิ้นเสียงประกาศ เสียงโห่ร้องและเสียงปรบมือแสดงความดีใจก็ดังขึ้นมากระหึ่มห้องจัดการประกวด รวิชก้าวออกมารับถ้วยรางวัล และของรางวัลอื่นๆ ในใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมา เขาหันหน้าไปยังคนดูมากมาย และชูถ้วยรางวัลขึ้น เสียงปรบมือและโห่ร้องดังขึ้นอีกครั้ง รวิชรู้ดีว่าถึงแม้จะมีคนยินดี แต่ก็ต้องมีคนที่ไม่เห็นด้วย และหนึ่งในนั้นก็คือ นายอาวุธ คู่แข่งคนสำคัญของเขา
อาวุธเดินเข้ามาสวมกอดรวิช ทำทีเหมือนแสดงความดีใจ แต่กับความรู้สึกของรวิชแล้ว มันแน่นมากราวกับว่าอยากจะบีบรัดเขาให้ตายเสียมากกว่า
“ฉันไม่มีวันแพ้นายอีกแน่ จำไว้” อาวุธกระซิบข้างหูรวิชก่อนจะเดินหันหลังเข้าเวทีไป รวิชได้แต่ยืนนิ่งและมองตามหลังอาวุธไป
รวิชยืนให้นักข่าวถ่ายภาพอยู่พักหนึ่งก็ขอตัวกลับเข้าห้องแต่งตัว เขายืนมองตัวเองในกระจก ตอนนี้ความฝันของเขาเป็นจริงแล้วหลังจากที่ฝึกซ้อมมานานหลายปี เขาจะได้เซ็นสัญญากับค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ของเมืองไทย และเป็นนักร้องอย่างเต็มตัว
เขาเก็บข้าวของใส่กระเป๋าก่อนจะเดินไปยังลานจอดรถ ระหว่างที่กำลังจะข้ามทาง รถยนต์สปอร์ตสีแดงคันหนึ่งก็แล่นมาด้วยความเร็ว เฉี่ยวจนรวิชเกือบล้มลง รถคันนั้นเบรกเสียงดังก่อนจะเปิดกระจกออกมา
“เดินดี ๆ หน่อยซิเพื่อน เดี๋ยวก็ไม่ได้ออกเทปหรอก”
อาวุธอีกแล้ว รวิชได้แต่ยืนนิ่งด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย เขาไม่เคยไปทำอะไรให้อาวุธเลยซักนิด การที่เขาชนะก็ไม่ได้มาจากการโกงด้วยซ้ำ แต่ทำไมนายอาวุธคนนี้ถึงไม่มีน้ำใจนักกีฬาเอาซะเลย
“แต่ถึงวันนี้ ผมจะถูกรถชนตาย ก็ใช่ว่าจะมีใครได้ออกเทปแทนผมนี่” รวิชกล่าวอย่างเรียบ ๆ แต่มันบาดเข้าไปในใจของอาวุธอย่างมาก อาวุธโมโหอย่างมาก และขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
รวิชเดินมาที่รถ เขาเอาของใส่ท้ายรถ ก่อนจะเดินอ้อมมานั่งทางฝั่งซ้ายของรถด้านข้างคนขับ
“เฮ้ ดีใจด้วยนะ นักร้องคนใหม่”ณปิง แฟนหนุ่มของรวิชเอ่ยทักขึ้นก่อนจะพูดต่อ
“แล้วเป็นไรล่ะนี่ หน้าไม่สบายใจเลย ไม่อยากได้เหรอ”
“เปล่าหรอก เพียงแต่วิชไม่เข้าว่าทำไมนายอาวุธนั่น ถึงได้เกลียดผมนัก”
“คิดมากน่า ก็วิชชนะนี่ ส่วนเขาได้ที่ 2 มันก็ธรรมดาของคนที่อิจฉาแหละ เอาน่า ทำใจให้สบาย เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”
“เฮ้อ...หิวจังเล้ยยยย ไปหาไรกินดีกว่าเนอะปิง”รวิชเอ่ยขึ้นก่อนหันไปมองหน้าณปิง
“ได้เลยคร้าบคุณนักร้อง เดี๋ยวปิงเลี้ยงเอง” ณปิงพูดก่อนจะขับรถออกไป
ณปิงรู้จักกับรวิชสมัยเรียนที่เชียงใหม่ รวิชเองเป็นเด็กกรุงเทพ ส่วนณปิงเองเป็นเด็กลำพูน ไม่ได้เรียนคณะเดียวกันหรอก แต่รู้จักกันจากกิจกรรมชมรม สำหรับทั้งคู่น่ะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่หรอก แต่พอรู้อีกที ทั้งสองก็ต่างรู้สึกดีต่อกันไปแล้ว รวิชเองรักณปิงมาก มากพอ ๆ กับที่ณปิงเองรักรวิช
“เพราะเธอทำให้ฉันพบ ท่วงทำนองเพลงที่ฉันเองไม่เคยเจอ
บทเพลงรัก เพลงแรกจากเธอ ที่เป็นคนบรรเลงให้ชีวิตฉันสดใส
เพราะเธอทำให้ชีวิต ที่เคยเดียวดาย เลือนหายไปเมื่อมีเธอ
อยากขอบคุณ เพลงรักจากเธอ
ที่เปลี่ยนคืนและวันให้ชีวิตฉันไพเราะเหมือนกับเสียงเพลง”
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2FG0BPB0&Autoplay=0 รวิชหยุดร้องเพลงแล้ววางกีต้าร์ลง ก่อนจะหันไปคุยกับณปิง
“ทำไมพ่อปิงถึงตั้งชื่อว่า ณปิงล่ะ มันหมายถึงอะไรเหรอ”รวิชเอ่ยถามขณะที่นอนเล่นอยู่บนเตียงภายในคอนโด
“ตอนแรกจะตั้งแต่ปิง แต่มันสั้นเกินไป พ่อเลยเติม ณะ ไปข้างหน้า เป็น ณปิง เชื่อป่าว ฮะ ๆ ๆ”
“โห อย่าโกหกดิ่”
“อ่ะ ๆ ก็ได้ ก็ปิงเป็นคนลำพูนไง บ้านปิงอยู่ติดแม่น้ำปิง พ่อก็เลยตั้งชื่อว่า ณปิง จริง ๆ ก็ต้องเว้นวรรคนะ แต่เขียนติดไปเลยดีกว่า พ่ออาจจะให้ปิงได้รู้ว่า ไม่ว่าจะยังไงที่นี่ก็คือบ้านของปิงไง”
“โห ลึกซึ้ง ๆ”
“นอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีนัดแต่เช้านี่”ณปิงบอก
“มานอนด้วยกันดิ่ นะนะนะนะ”รวิชอ้อน
“เป็นเด็กไปได้นะวิช เฮ้อ เชื่อเลยจริง จริ้ง”ณปิงเอ่ย ก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วลงนอนบนเตียงข้าง ๆ รวิช
รวิชพลิกตัวโอบกอดณปิงไว้ แอร์ในห้องเย็นเฉียบ แต่ทั้งสองไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนั้นเลย
........................................................
รวิชกลายเป็นนักร้องยอดนิยม เพลงของเขาขายดีมาก เขาทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ ทำให้เป็นที่รักของทุก ๆ คน แต่ถึงแม้งานจะมากมาย ความสัมพันธ์ของรวิชและณปิงก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย ทั้งคู่ยังคงมีเวลาให้กัน แม้จะต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ บ้าง แต่ทั้งคู่ก็เข้าใจ
“ไง รอนานป่าวปิง” รวิชเอ่ยทักณปิง หลังจากที่เดินเข้ามาในร้านกาแฟ
“ไม่หรอก เพิ่งมาได้แปบนึง”
“สั่งไรรึยัง”
“สั่งแล้ว วิชก็สั่งซะดิ่”
“เออนี่ วิชมีไรจะบอก อีกประมาณสองเดือน ผมจะมีคอนเสิร์ต”
“จริงเหรอ โห เยี่ยมไปเลย ที่ไหนล่ะ”
“ไม่รู้ซิ ยังไม่แน่นอน”
“ดังใหญ่แล้วนะเราน่ะ ฮะ ๆ ๆ ๆๆ “
“ฮะ ๆ ๆ ๆ” ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกัน
หลังจากออกมาจากร้านกาแฟทั้งคู่ก็มาเดินซื้อของในซุปเปอร์มาร์เกต รวิชเองต้องใส่แว่นตาและหมวกเพื่อพลางตัวเองนิดหน่อย แต่ก็น้อยคนนักที่จะจำไม่ได้ ที่สำคัญก็คือสายตาคู่หนึ่งที่มองมา อาวุธนั่นเอง
หลังจากซื้อของเสร็จทั้งคู่ก็ขับรถกลับมาที่คอนโดที่พัก
“เหนื่อยป่าวปิง”รวิชเอ่ยถามในระหว่างที่รอลิฟต์
“ไม่เท่าไหร่หรอก ว่าแต่วิชเหอะเหงื่อออกเต็มเลย”ณปิงเอ่ยขึ้นก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับให้กับรวิช
“ตัวเองก็เหมือนกันแหละ”รวิชดึงผ้าในมือณปิงมา แล้วก็ซับเหงื่อที่หน้าณปิงเช่นกัน
“ไปเหอะ ลิฟต์มาแล้ว”ณปิงบอกกอ่นจะเดินนำหน้าเข้าลิฟต์ไป
..........................................
“เสร็จกูล่ะ ไอ้รวิช”อาวุธยืนพิงเสาแล้วยิ้ม พร้อมกับดูรูปของรวิชและณปิงในมือถือของเขา
...........................................
ภาพถูกส่งเข้ามาที่ค่ายเพลงแล้ว ทำให้ทั้งค่ายเพลงถึงกับทำอะไรไม่ถูก ที่ต้องทำตอนนี้คือปิดข่าวเงียบไว้ และทำทุกอย่างเพื่อให้รวิชยังเป็นขวัญใจของแฟนเพลงต่อไป และในที่สุด ลลนาผู้จัดการส่วนตัวจึงตัดสินใจที่จะต้องทำอะไรบางอย่าง
“บอสคะ ยังไงเรื่องนี้ดิฉันขอรับผิดชอบเองเอง แต่ตอนนี้บอสเองต้องกำชับทุกหน่วย ไม่ให้รวิชรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ที่เหลือ ดิฉันจัดการเองค่ะ”ลลนากล่าวกับหัวหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป
...........................................
“วิชจ๊ะ พี่มีเรื่องงานจะคุยด้วยหน่อยนะ” ลลนาเดินเข้ามาหารวิช
“ว่าไงครับพี่”
“คือมีงานด่วนน่ะจ้ะ ที่ชลบุรีพรุ่งนี้ คาดว่าจะต้องค้างคืนด้วย ไม่มีธุระอะไรใช่มั้ย ยังไงพี่ก็ต้องขอร้องวิชแหละ เพราะงานนี้สำคัญมากจริง ๆ”ลลนาเอ่ย
“พรุ่งนี้เลยเหรอพี่ อืม ก็ได้อ่ะครับ พี่เอาตารางให้ผมดูแล้วกัน เพราะผมไม่มีธุระอะไรอยู่แล้วอ่ะครับ”
“ดีมากจ้ะ เออ แต่พี่ไม่ได้ไปด้วย มีงานบางอย่างต้องเคลียร์ที่นี่ เดี๋ยวให้แต้วไปแทนนะ มีไรก็บอกแต้วเขานะ”
“อ๋อได้ครับพี่ ผมกะพี่แต้วสนิทกัน”
...........................................
รวิชไปชลบุรีตั้งแต่เช้าแล้ว ณปิงขับรถไปส่งที่ค่ายเพลงเมื่อเช้านี้ ตอนนี้เขากำลังง่วนอยู่กับงานบ้านมากมาย แต่ยังไม่ทันจะเสร็จ เสียงออดก็ดังขึ้น ณปิงจึงเดินไปเปิดประตู
“สวัสดีค่ะ นี่ห้องของรวิชใช่มั้ยคะ เออ คือพี่ลลนา เรียกพี่นาก็ได้จ้ะ เป็นผู้จัดการของรวิช”
“เออ...ครับผม นี่ห้องของวิชเขา เออ รวิชน่ะครับ”ณปิงพูดอย่างงงๆ
“เออขอพี่เข้าไปหน่อยนะ”
“อ๋อ วิชไม่อยู่หรอกครับ ไปชลบุรี”
“จ้ะ พี่รู้ แต่พี่มีธุระกับน้องนั่นแหละ”
“กับผมเหรอครับ”
“ถูกต้องจ้ะ”
“งั้น เออ เชิญครับพี่ เข้ามานั่งก่อน”
ลลนาเดินเข้ามานั่งที่ห้องรับแขก พลางมองไปรอบ ๆ ห้อง ณปิงลงนั่งอีกฝั่งของโซฟา ลลนาหันมามองหน้าณปิง ก่อนจะหยิบ รูปภาพออกมาวางกลางโต๊ะ ณปิงหยิบภาพขึ้นมาดู เขาตกใจมาก
“พี่ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใครหรอกนะ และไม่สนด้วยว่าเหตุผลของเขามันทำไปเพื่ออะไร แต่เท่าที่ดูมันก็ไม่ดีนักหรอกกับวิช”
“พี่เข้าใจนะ เรื่องแบบนี้ เพราะบอกตรง ๆ ว่าพี่เองก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงนักหรอก แต่เรื่องนี้มันทำให้วิชเสียหายมาก ชื่อเสียงของเขาคงหมดแน่ ถ้าข่าว หรือภาพนี้ถูกแพร่กระจายออกไปที่พวกนักข่าว เราเข้าใจพี่มั้ยเออ...”
“ผมปิงครับ ณปิง”
“อืม ปิง เราเข้าใจพี่มั้ย”
“เข้าใจ..อะไรเหรอครับ”
“พี่ไม่รู้ระหว่างวิชกับปิงมันมากมายแค่ไหนนะ แต่พี่ถามอะไรเราหน่อย เรารักวิชมากแค่ไหน”
“ผมกับวิชเราคบกันมานานแล้วครับ ผมไม่รู้ว่าวิชรักผมแค่ไหน แต่สำหรับผม ผมรักวิชมาก รักมากที่สุด”
“ถ้างั้น...จะทำอะไรเพื่อวิชหน่อยได้มั้ย”
“ทำอะไรครับ”
“ไปจากวิชซะ ได้มั้ย เพื่ออนาคตของวิช”
“ไปงั้นเหรอครับ”
“เธอเองก็รู้ว่าวิชเขาต้องเหนื่อยและพยายามแค่ไหนที่จะก้าวมาถึงจุดนี้ พี่ขอแค่นี้แหละ หวังว่าเธอคงไม่ถ่วงความเจริญของคนที่เธอรักนะ พี่ขอตัวกลับล่ะ”
ลลนาเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ณปิงนั่งอึ้งกับคำพูดของหล่อน ณปิงหยิบภาพบนโต๊ะขึ้นมาดู เขาฉีกภาพออกเป็นชิ้น ๆ พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างเสียงดัง
...........................................
******ติดตามตอนต่อไปนะคร้าบบบ*******
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
