ตอนที่ 9 หว่านเสน่ห์
และแล้วเราสองคนก็เข้าไปนั่งที่ร้านข้าวครับ และเหมือนเดิม กิ๊งจะหยิบกระดาษแล้วเงยหน้าขึ้นถามว่า
“กินอะไรดีวันนี้” ปกติแล้วกิ๊งมักจะชอบดูเมนูอาหาร เปลี่ยนไปกินนั่นนี่เรื่อยๆ ผมชอบแกล้งเนียนก้มลงไปดูกับมันด้วยบ่อยๆ ทั้งๆ ที่ความจริงไม่ได้สนใจรายการอาหารหรอกครับ ผมสนใจคนที่กำลังดูเมนูข้างๆ มากกว่า และของกินที่ผมสั่งก็จะวนเวียนซ้ำซากกันไปไม่กี่อย่าง ส่วนวันนี้กิ๊งมันไม่ได้เปิดเมนูผมก็เลยไม่สนใจเหมือนกัน
“เอากะเพราเครื่องในไก่” ผมบอก กิ๊งเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานให้
“อุ๊ย กำลังอยากกินพอดีเลย รู้ใจจัง” เอ่อ... ปกติแล้วกิ๊งมันพูดไปยิ้มไปแบบนี้ไม่บ่อยหรอกนะครับ ดีใจจัง ได้ทำอะไรให้มันอารมณ์ดี
“แล้วก็ต้มยำรวมมิตรดีไหม” ผมบอกต่อ มันก็จดตามลงไป เงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานกว่าเก่า.. โอ้..สวรรค์ เห็นแล้วจะละลาย ขอบคุณที่โลกนี้สร้างกระเพราเครื่องในและต้มยำรวมมิตรขึ้นมา....
“อือ...คิดเหมือนกันเลย เพิ่งรู้นะว่าเรา....” เว้นระยะนิดนึงพอให้ได้ตื่นเต้น แววตาที่พราวระยับตอนพูดประโยคต่อมาทำให้ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก.... “ก็ใจตรงกัน”
เอ่อ..ไม่แค่เรื่องอาหารได้ไหมอ่า... กันย์อยากให้...หัวใจเราตรงกันทุกๆ เรื่องเลย...
กินแค่นั้นแหละครับ... สองอย่างก็น่าจะพอ แค่เห็นรอยยิ้มน่ารักๆ ของมันแล้วบอกตามตรง...
อิ่มอกอิ่มใจ!
กิ๊งเดินกลับมาพร้อมน้ำแข็งเปล่าสองแก้ว และเป๊ปซี่หนึ่งขวดที่เปิดเรียบร้อยแล้ว มันรินใส่แก้วให้ผม ส่วนตัวมันเองหันไปหยิบขวดน้ำเปล่าที่ตั้งไว้ที่โต๊ะอยู่แล้วมาเปิดขวด
“กิ๊ง ทำไมไม่กินเป๊ปซี่ด้วยกันล่ะ”
“ไม่ชอบน้ำอัดลม กินมากแล้วเดี๋ยวจะเรอ” มันตอบกลับมาขณะที่เทน้ำเปล่าลงใส่แก้วของตัวเอง
“กันย์น่ะ...ถึงไม่กินน้ำอัดลมก็เรอได้...” มันเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าฉงน ก่อนที่ผมจะยิ้มให้มัน
“เรอทัก....” รักเธอไง.... เฮ้ย!! ลืมตัว...เพิ่งจะโดนเคืองไปเมื่อกี้ เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย .....
นึกว่ามันจะโกรธ ที่ไหนได้กลับเอียงหน้าไปด้านข้างก่อนจะยิ้มอายๆ
เอ่อ.... อย่าบอกนะเวลาที่ผมพูดอะไรเสี่ยวๆ ออกไปแล้วมันหันหน้าหนีมันยิ้มแบบนี้ตลอด...
ค้างเลย ถ้ารู้ว่าจะยิ้มแบบนี้ กูจะหามุขมาหยอดทุกวัน แล้วก็อย่าหันไปยิ้มทางอื่นได้ไหม กูอยากเห็น....
“กิ๊ง...ยิ้มแบบนี้บ่อยๆ ก็เตรียมเงินมารักษากันย์ด้วยนะ”
“ทำไม ตาเป็นกุ้งยิงเหรอ ไปแอบดูสาวแก้ผ้าหรือไง?” อ่ะกวน...
“ก็เวลาเห็นกิ๊งยิ้มแบบนี้แล้ว เหมือนจะตาบอดสีเลย เห็นอะไรก็เป็นสีชมพูไปหมด” แล้วมันก็ยิ้มเหมือนเดิมอีก...ทำให้ผมยิ้มตาม
แค่มานั่งกินข้าวด้วยกันเฉยๆ นี่ทำไมกูมีความสุขจังวะ!
“ต่อไปมากินข้าวด้วยกันทุกวันเลยนะกิ๊ง”
“ทำไมเหรอ”
“กันย์เป็นโรคกระเพาะ”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับต้องกินข้าวกับกิ๊งล่ะ”
“กันย์เป็นโรค กะเพราะ...รักกิ๊ง” เอ่อ...เฮ้ย!!! มุขมันพาไป หรือหัวใจกูอยากบอกวะเนี่ย
“เหรอ... งั้นต่อไปไม่ต้องมากินด้วยกันแล้ว”
“ทำไมล่ะ” อะไรวะ กูแค่บอกรักไปมันโกรธอีกแล้วเหรอ
“ก็.... ไม่อยากให้รักษาหาย เป็นโรคนี้ไปนานๆ ก็ยิ่งดี” มันบอกกลับมาพร้อมใบหน้ายิ้มบางๆ น่ารักๆ มาให้ อ่ะ!! เฮ้ย! วันนี้เกิดอะไรขึ้น ไม่กวนกลับแถมรับมุขอย่างดิบดี!!
กันย์ก็อยาก.....เป็นโรคนี้ไปนานๆ กิ๊งล่ะ....มาเป็นโรคกะเพราะรักกันย์มั่งได้ไหม?
ในที่สุดกับข้าวก็มา เป็นต้มยำรวมมิตรร้อนๆ ในถ้วย แต่กะเพราเครื่องในไก่แยกราดข้าวมาสองจาน
“อ้าว กินเหมือนกัน นึกว่าจะสั่งเป็นกับข้าวมาซะอีก”
“อ๋อ ของกิ๊งสั่งไม่ใส่พริกน่ะ ก็เลยสั่งแยก”
ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก ผมก็เขี่ยพริกในจานตัวเองออก ตักหัวใจไก่เอื้อมไปใส่จานให้กิ๊ง มันเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าแสดงถึงคำถามอีกครั้ง
“กับข้าวเหมือนกัน ตักให้ทำไม”
“ก็... ถึงกิ๊งจะมีหัวใจอยู่แล้วหนึ่งดวง กันย์ก็ยังอยากยกใจของกันย์ให้กิ๊งอีกดวงนี่นา” ผมตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มให้มัน ก่อนจะก้มลงตักข้าวใส่ปาก ทำไมข้าววันนี้มันหวานกว่าทุกวันหรือเปล่านะ...จู่ๆ หัวใจไก่ก็ถูกตักมาวางที่จานของผมดังเก่าทำให้ผมหุบยิ้ม ... อึ้งนิดๆ ที่มันตักคืนมา แต่มองๆ แล้วมันใช่อันเดิมที่ผมตักไปเหรอเนี่ย...
“กิ๊งให้นะ กิ๊งไม่ชอบเอาเปรียบใครจะมายกใจให้ฟรีๆ น่ะ เอาเป็นว่า...เรา...เอาหัวใจมาแลกกันดีกว่า...”
อ่ะ อ๋อ...อันที่กิ๊งตักให้มันใจคนละดวงนี่เอง มันเป็นใจของกิ๊ง....
ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันที่กำลังทานข้าวต่อไปด้วยหัวใจที่พองโต เต็มไปด้วยความสุข... ไม่ยอมกินข้าวต่อ จนกิ๊งกินจนจะอิ่มมันก็ยิ้มปนหัวเราะมาให้
“กันย์ เอาแต่มองหน้าอยู่ได้ ไม่กินข้าวเหรอ หรือว่า....อยากให้ป้อน” เวลามันเว้นระยะคำแล้วทำให้ตื่นเต้นทุกทีเลยสิน่า เวลามันพูดประโยคท้ายๆ ทำไมต้องทำเสียงเซ็กซี่ด้วยวะ
ถ้ากูตอบว่า ใช่...จะมาป้อนให้จริงๆไหมเนี่ย...
แต่ กูยังป๊อดอยู่ว่ะ ผมก้มหน้าหลบสายตาหวานๆ นั่นลงอย่างระงับอารมณ์... รีบกินข้าวจนข้าวติดคอ ได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆ ของกิ๊งพร้อมแก้วน้ำเปล่าของมันยื่นมาตรงหน้า ผมเงยหน้าขึ้นมองรอยยิ้มหวานนั้นแล้วดึงแก้วน้ำเหมือนจะถือแต่มันไม่ยอมปล่อย ทำให้ผมต้องเปลี่ยนเป็นจับหลอดในแก้วมาดูดแทน มันไม่ได้ป้อนข้าวให้ แต่แบบนี้มันก็ป้อนน้ำจริงๆ
เหมือนจูบทางอ้อมเลย... คราวก่อนยังหวงหลอดตัวเองแทบตาย วันนี้ทำไมมันให้ง่ายจังวะ
หรือกลัวผมจะตายเพราะข้าวติดคอ!!
ใครจะรู้ ...ตอนนี้ผมอยากตายมากแค่ไหน...
ถ้า...ได้ตายในอ้อมกอดของมัน... ผมยอม...
ทานข้าวเสร็จแล้ว...ผมก็พามันซ้อนท้ายมาที่สำนักคอมที่อยู่ข้างๆ แคนทีน เพราะคนค่อนข้างเยอะเราก็เลยไม่ได้นั่งติดกัน แยกย้ายกันทำงาน ความจริงที่บ้านผมก็มีโน้ตบุ๊กแล้วก็คอมพ์ตั้งโต๊ะนะครับ ไม่จำเป็นต้องพิมพ์รายงานที่นี่ก็ได้ แต่ที่ผมอยู่ก็เพราะอยากจะอยู่เป็นเพื่อนกิ๊งมากกว่า พอพิมพ์งานไปแป๊บนึง กิ๊งก็เดินมาหาแล้วก้มลงมา มองที่หน้าจอ
“แป๊บนะกันย์ อ้าว ไม่ได้เล่นเอ็มเหรอ” มันถามมา
“อ๋อ เปล่า ทำไม จะให้อีเมลล์เหรอ เอาดิ” ผมบอกและเข้าระบบเอ็มเอสเอ็นของตัวเอง กิ๊งรอจนเข้าสู่โปรแกรมก็ก้มลงรัวแป้นพิมพ์ใส่อีเมลล์แอดเดรสของตัวเองลงไป ผมไม่ได้มองหน้าคอมเลยตอนนั้นเอาแต่หันไปมองหน้ากิ๊งที่ก้มลงมา ใบหน้าด้านข้างของมันสวยดี ผิวขาวใสซะ...ยิ่งใกล้ก็ยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆ
“ชาติก่อนทำบุญด้วยดอกไม้เหรอ ถึงได้ตัวหอม...” ไม่แค่กลิ่นที่หอม แก้มมันก็น่า...หอมด้วย มันกรอกอีเมลล์เสร็จแล้วแต่ยังไม่ยืดตัวขึ้นพอจบคำถามก็หันมายิ้มให้
“ชาติก่อนจำไม่ได้... แต่ก่อนออกมาอาบน้ำด้วย.... ครีมอาบน้ำยี่ห้อ....รัก” ตอนที่ผมไปหอมันผมพอจะจำได้ลางๆ ว่าครีมอาบน้ำที่มันใช้ไม่ใช้ ลักซ์ แน่ๆ !
ผมอึ้งกับคำว่า “รัก” ที่มันเอ่ยออกมา จะมีโอกาสสักวันไหมที่จะต่อด้วยชื่อของผม ...
รักกันย์....
หลังจากทิ้งถ้อยคำชวนให้หัวใจของผมโบยบิน ทิ้งรอยยิ้มที่ละลายใจแล้วมันก็ยืนขึ้นพลิกกายจะเดินกลับ ผมเผลอดึงมือมันไว้จนมันต้องหันกลับมาเหมือนจะถาม ผมส่ายหน้าและจำต้องปล่อยมือนุ่มนิ่มนั้นไปอย่างเสียดาย แต่ยังไม่วายหันคอมองตามมันอย่างอาลัยไม่อยากให้มันกลับไป
ถอนใจกับตัวเอง หัวใจเต้นแรงเลยเมื่อกี้ จริงๆ แล้วเต้นแรงมาทั้งวันแล้วต่างหาก...
หันไปพิมพ์งานต่อ เพียงนาที ก็มีข้อความจากโปรแกรมเอ็มเด้งเข้ามา
ดูชื่อคงไม่ต้องถามแล้วว่าใคร ชื่อก็น่ากิน คนก็น่ากินจริงๆ ให้ตาย...........
กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : โหลๆ สุดหล่อ ชื่ออะไรคับ
เป็นกันย์เอง: รู้ได้ไงว่ากันย์หล่อ...
กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : หล่อสิ... หล่อลงเบื๊อย...
เป็นกันย์เอง: หึหึ... เลื้อยเข้าห้องกิ๊งแทนได้ไหม??
กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : เลื้อยทำไม เดินเข้ามาดีๆ จะเปิดรอ
เป็นกันย์เอง: จริงดิ เด๋วคืนนี้แวะไปหา
กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : อย่ามาดีกว่า....เดี๋ยวห้ามใจไม่ได้
เป็นกันย์เอง: หึหึ
กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : หัวเราะซะเจ้าเล่ห์เชียว เออ เพิ่งรู้นะว่า ชื่อกันย์เขียนอย่างนี้ กิ๊งนึกว่า กัน หรือ กันต์ ซะอีก
เป็นกันย์เอง: อ๋อ กันย์มาจากราศีเกิดน่ะ กันย์มีพี่ชายนะ ก็ชื่อตุลย์ มีน้องสาวชื่อมีน
กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : พ่อแม่เข้าใจตั้งชื่อเนอะ ถ้าเกิดเดือนเดียวกันหมดทำไงเนี่ย สงสัยคนนึงชื่อราศี อีกคนชื่อวัน อีกคนก็เช้าบ่ายดึกเวลาเกิดไปเลยไหม?
เป็นกันย์เอง: ลามปามนะกิ๊ง... เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย
กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : โดนอะไร??
เป็นกันย์เอง: โดน
เป็นกันย์เอง:......
เป็นกันย์เอง:......
เป็นกันย์เอง:......
เป็นกันย์เอง:................................................จับกด!
จบประโยคนั้น กิ๊งก็ไม่ตอบมาอีกเลย
ตูไปอีกแล้วววววววววววววววววว!!!เป็นกันย์เอง: กิ๊ง
เป็นกันย์เอง: เอ่อ...... ตอบหน่อยดิ
เป็นกันย์เอง: ขอโทด.....
เป็นกันย์เอง: แค่ล้อเล่น
เป็นกันย์เอง: (ส่งอีโมชั่นรูปร้องไห้)
เงียบ....ไปอีกสามนาที..... กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : หือ ... โทษที กำลังอ่านเว็บเพลิน
เหรอ.... ตกใจหมดเลย ว่าจะเดินไปง้อถึงเครื่องแล้ว....เป็นกันย์เอง: ........ เอ่อ ..... ไม่โกดนะ
กุ๊งกิ๊งห่อไข่ :โกรธ.....
โฮๆๆๆๆ อยากร้องไห้ กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : โกรธ.....เรื่องอะไร?
เอ๋า.... เป็นกันย์เอง:ช่างเถอะ ไม่โกรธก็ดีแล้ว
โล่งใจกุ๊งกิ๊งห่อไข่ : ว่าแต่เรื่องเมื่อกี้ ถ้าจะทำจริงๆ ก็ระวังไว้นะ กลัวแทน...
เป็นกันย์เอง: กลัวอะไร...
กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : กลัวกันย์......
กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : ได้หลังแล้ว............
กุ๊งกิ๊งห่อไข่ : จะลืมหน้า
เป็นกันย์เอง: !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เป็นกันย์เอง: ไม่ต้องห่วงนะกิ๊ง.....
เป็นกันย์เอง: กันย์...ได้หลังแล้วไม่มีทางลืม......
เป็นกันย์เอง: ...............................................หน้ากิ๊ง.................................เด็ดขาด!!!!!!!!
.......................................................................................TBC
เผลอหลับไปอีกแล้วแง้....................... เอาตอนนี้ไปอ่านก่อน แล้วมาต่ออีกทีพรุ่งนี้ จ้า
ขออภัยหากมีคำผิดนะ ยังตรวจไม่เสร็จ แต่อยากลงค่ะ อิอิ
เม้นตอบพรุ่งนี้นะคะ ไปแย้วๆๆ
....................
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23739.0เห็นเอ็มวีแล้วคิดถึงกันย์กับแพรเลย ...
กันย์อาจจะไม่ขนาดนี้นะ(ที่จริงยังแคร์ แต่บางครั้งอาจจะเหนื่อยนิดหน่อย)
แต่ถ้า...รักก็ไม่ได้รักแล้วสู้ทิ้งกันไปดีกว่าไหม?
ไม่อยากให้มองว่า กันย์แย่นะ เพราะที่จริงผู้ชายส่วนใหญ่เป็นแบบนี้จริง!!
ตอนจีบ...ทำทุกอย่างเพื่อเราได้
แต่พอได้มา...เราทำให้เขาได้ทุกอย่าง
แบบว่า...เราเป็นของตายอะไรเทือกนั้นใช่ไหม?
ถึงจะยังรักอยู่ แต่การปฏิบัติตนจะต่างกับตอนแรกจีบอย่างเห็นได้ชัดเลย...
แฟนเราเป็นแบบนั้นแหละ เขาบอกว่า "เค้าเป็นแบบนี้มานานแล้ว" แต่ตอนที่จีบเราเค้าปรับตัวเข้าหาเรา
แต่พอเค้าได้เรามาเค้าแค่กลับไปเป็นคนเดิม!! ใครผิดวะ...
หัวข้อ: ♂...I~รับไม่ได้...(ถ้าไม่ได้รัก)♂ แจ้งข่าว หน้า 52 (อ่าน 516222 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก