ใครรอมาม่าคะ มายกมือ ฮาๆๆ
แจ้งข่าว....นิมีเหตุจำเป็นต้องย้ายกลับต่างจังหวัดคิดว่าแทนที่จะเขียนเรื่องนี้ยาวๆ เลยพยายามจะจบภาคไปก่อน แล้วถ้าไม่มีปัญหาเรื่องเน็ตคงได้มาต่อภาคสองทีหลังอ่า
เลยเปลี่ยนพล็อตเรื่องนิดหน่อย เลยงดยำ ยำช้างน้อย ไปรวมเป็นมาม่าบิ๊กแพ็ค ทีเดียวไปเลยละกัน ฮา
ตอนที่ 15 ....ก็กูกลัว....
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเลยแฮะ งานก็ยังทำไม่เสร็จ ช่วงว่างก็เลยมานั่งทำที่ห้องคอม ถ้าผมยังทำไม่เสร็จแล้วกันย์ล่ะ? แน่นอนมันยังไม่ได้เริ่มทำ ผมก็เลยลากมันมาทำด้วย วันนี้โชคดีได้นั่งติดกัน คุยกันได้โดยไม่ต้องเล่นเอ็ม ไม่งั้นคงถูกกวนตลอดจนทำงานไม่เสร็จอีกแน่ๆ
“เลิกมองหน้ากูแล้วรีบพิมพ์ให้เสร็จๆ เลย จะได้รวมเล่ม เอาไปพิมพ์ เอ้เค้าส่งเมล์งานมาให้แล้วนะ เราสองคนยังไม่เสร็จเลย” ผมโวยวายเมื่อเสียงรัวแป้นพิมพ์เงียบไป แล้วหันไปพบว่ามันหยุดพิมพ์แล้วเอาแต่หันมามองผม
“จะเสร็จได้ไง ยังไม่ได้เล้าโลมเลย” ตอบมาด้วยนัยน์ตาหวานฉ่ำ
“ทะลึ่ง...” ผมหันไปด่า หันมาทางจอคอมอีกครั้งพยายามกลั้นยิ้ม เฮ้อ มุขบ้าๆ ก็ยังกล้าเล่น วันไหนไม่โดนด่านี่กินข้าวไม่ลงหรือไงเนี่ย ปรับสีหน้าหันไปดุต่อ
“กันย์ รีบๆ ทำเข้า ถ้ารายงานไม่เสร็จก็ไม่ต้องกินข้าวนะ”
“ใจร้าย ถึงกับจะให้กันย์อดข้าวเลยเหรอ”
“ก็อยากขี้เกียจเองนี่นา หนังสงหนังสือน่ะหัดอ่านบ้างอะไรบ้าง การบ้าน รายงานน่ะทำให้มันเสร็จๆ จะได้เกรดดีๆ”
“ไม่อยากได้เกรดดี เอาเอแทนได้ป่ะ”
“กวนตีนตลอดอ่ะ เอบีซีก็เอาเถอะ อย่าเอาเอฟมากินละกัน”
“ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ กันย์มันไม่ค่อยรักเรียนเท่าไรหรอก”
“ก็หัดรักดิ”
“จะพยายามนะ ไม่ต้องมากหรอก ถ้ารักเรียนได้แค่หนึ่งในสี่ของที่รักกิ๊งก็คงได้เกียรตินิยมแล้วแหละ”
ไอ้เว่อร์!!!
“ไม่รู้แหละ รายงานน่ะวันนี้นะ ”
“โหดอ่ะกิ๊ง พรุ่งนี้ก็ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ เวลาว่างเยอะแยะ แทนที่จะไปนั่งเฝ้ากู มึงมานั่งพิมพ์งานได้ตั้งหลายหน้า” ยังไม่จบเรื่องไปนั่งเฝ้าผมซ้อมครับ “จะไม่ทำก็ได้ เดี๋ยวทำเองแล้วตัดชื่อกันย์ออก”
“นรกและ” กันย์สบถเบาๆ แต่ผมได้ยิน
“อือ รู้ก็ดีแล้ว ว่าอยู่กับกูก็เหมือนตกนรกชัดๆ” ผมบอกกลับไปแต่อีกฝ่ายคลายคิ้วที่ขมวดมุ่น แล้วหันมายิ้มกว้าง
“ถ้าในนรกมีกิ๊งอยู่ด้วย กันย์ก็ไม่อยากขึ้นสวรรค์หรอก”
“เหรอ? ถ้ามึงตกลงใจจะตกนรกขุมเดียวกับกู ขุมนี้ออกยากหน่อยนะ มึงแน่ใจเหรอ”
“แน่ดิ ชั่วกัปชั่วกัลป์ ก็ยอม”
“แล้วกูจะคอยดู”
หึ! ก็ดี... งั้นเรามาตกนรก...ขุมที่รักด้วยกันเถอะ!!
เที่ยงคืนแล้ว... ผมเดินมายังบีเอ็มที่ยังคงเป็นบีเอ็ม ... กันย์ที่ยังคงเป็นกันย์...เป็นคนที่ผมรัก...
กันย์ปรับเบาะที่เอนลงให้เป็นปกติเพื่อจะขับรถแล้วขับพาออกไปหาอะไรกินข้างนอก เพราะต่างคนก็เริ่มหิว เรามานั่งกินบะหมี่ต้มยำที่หน้ามอครับ โดยกันย์จอดรถในมอแล้วเราก็เดินข้ามถนนไปครับ ร้านบะหมี่จะตั้งโดดเดี่ยวกลางแจ้งเป็นร้านโต้รุ่ง
“กิ๊ง ดูฟ้าดิ” ผมเงยหน้าขึ้นมอง เพราะอยู่กลางแจ้งเลยไม่มีอะไรบดบังท้องฟ้า แอบกลัวว่าถ้าฝนตกลงมาจะทำยังไง
“กิ๊งว่า ฟ้ากว้างไหม” คำถามเรียบๆ ทำให้เดาไม่ออกว่าต้องการอะไร
“กว้างดิ ทำไมเหรอ?”
“ไม่เห็นกว้างเลย เขียนคำว่ารักกิ๊งยังไม่พอเลย” อ่ะ เล่นมุขอีกแล้วสินะ ผมยิ้มหมุนตะเกียบในชามบะหมี่เขินๆ
“นอกจากนี้ ฟ้าน่ะยังโลภมากด้วย มีดาวเป็นล้านล้านล้านดวงก็ไม่เคยพอ ไม่เหมือนกันย์.... มีใจกิ๊งดวงเดียวก็พอใจแล้ว” อ่ะ ยังไม่จบแฮะ
“ใจดวงเล็กแค่นี้พอเหรอ”
“เอาอะไรนักหนา ใจดวงเดียวก็มีตั้งสี่ห้องแล้ว”
“ไม่คิดบ้างเหรอไงว่ากิ๊งอาจจะแบ่งที่ให้คนอื่นอยู่บ้างก็ได้”
“ขี้โกงเนอะ ทีกันย์น่ะ ยังมีกิ๊งคนเดียวเลย” มันทำเสียงหงอยๆ งอนๆ มา ทำให้ผมยิ้มขำ
“โอ๋ๆ อ่ะให้ลูกชิ้น” ผมตักลูกชิ้นในชามให้มันเป็นการง้อ แต่กันย์ยกชามหนี
“ไม่เอาลูกชิ้น” มันบอกมาหน้ามุ่ยเหมือนเด็ก
“อะให้หมู”
“ไม่เอาหมู”
“อะให้ผัก”
“ไม่เอาผัก”
“อย่าเรื่องมากดิ ไม่เหลืออะไรจะให้แล้วด้วยเนี่ย ไม่หายงอน ก็ไม่ง้อแล้วนะ”
“ถ้าจะให้หายงอนก็ให้อย่างอื่นดิ”
“กันย์อยากได้อะไร?”
“อยากได้กิ๊ง...” ดวงตาแพรวพราวที่ส่งมาทำให้ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วรีบหลบสายตา
เวรกรรม กูไม่น่า...
“เออ....งั้น เชิญงอนต่อเถอะ ไม่ง้อแล้ว”
กูไม่ง้อแล้วนะ แต่มึงอ่ะ มาง้อกูเลย!!
จากนั้นเราก็เข้าเซเว่นกันอีก กันย์ชอบพาผมซื้อของนะ ผมคิดว่าในเซเว่นของเยอะ เลยหามุขง่ายประมาณนั้นอ่ะครับ
“กิ๊ง ช่วยเลือกที” หันไปมองมันยืนข้างประตู มันจะมีกล่องใส่ถุงยางอยู่ตรงนั้นครับ ผมก็หน้าแดงแล้วแหละ เดินไปสะกิด
“เชี่ยนี่ ยางอายน่ะมีมั่งไหม” กัดฟันพูดเบาๆ
“อายทำไมอ่ะ”
“ก็มึงชวนกูเลือกซื้อของที่มันน่าอายนี่นา”
“ถ่านไฟฉายเนี่ยนะ?”
“หา... จะให้เลือกซื้อถ่านเหรอ” ผมทำหน้าเหวอ กูทะลึ่งเองใช่ไหมเนี่ย...
“แล้วกิ๊งคิดว่าอะไรล่ะ” มันถามมาแบบว่ารู้มั้งว่าผมคิดลึก
“กู-ไม่-รู้” ผมเน้นทีละคำแบบอารมณ์เสีย
“มึงว่ารีโมททีวีบ้านกู ใช้สองเอหรือสามเอวะ” กูจะรู้กับรีโมทบ้านมึงไหม
“ซื้อไปสองอย่างเลยดิ กันพลาด” แนะนำไปมั่วๆ ครับ
“ได้ๆ เดี๋ยวซื้อสักสองแพ็คเลยกันพลาด เอาทั้งเรียบแล้วก็แบบมีปุ่มเลยเนอะ” หือ...ถ่านไฟฉายแน่เหรอวะ ผมหันไปจิกตาใส่ เห็นมันกลั้นหัวเราะ
หนอย......ไอ้กันย์!!!
ผมหน้าแดงเพราะโมโหครับแล้วก็เดินเลี่ยงไปหาของกิน แล้วก็วนหาอยู่พักนึงหน้าตู้แช่
“กิ๊งหาอะไรตั้งนานแล้วเนี่ย”
“อยากกินนมน้ำผึ้งหาให้หน่อยดิ” ผมหันไปบอกแล้วมันก็ช่วยมองหาแล้วก็เดินไปอีกที่ เป็นที่วางพวกของสด มันกลับมาหาผมที่ยืนหน้าตู้แช่เครื่องดื่ม
“เจอแล้วกิ๊ง” มันทำท่าดีใจมากครับ
“ไหนอ่ะนม” ผมมองมือที่ว่างเปล่าของมันแบบงงๆ แทนที่จะหยิบมาให้ดันเดินมาตัวเปล่า
“เจอเป็นของไท” นิ่งไปสองวิ อืม...ใจเป็นของเธอ...
เฮ้อ .... ถอนใจยาว
“ที่ดีใจน่ะไม่ได้เจอใช่ไหม ดีใจที่คิดมุขออกอีกมุข” ผมถามด้วยหน้ากวนๆ มันพยักหน้า ทำให้ผมล่ะเซ็ง มันจับมือผมให้เดินตามแล้วก็หยิบนมน้ำผึ้งที่ผมอยากกินที่ตู้ขายของสดกลับมาคิดเงิน
“กิ๊ง เมื่อไรจะเหมือนข้าวของเซเว่นอ่ะ”
“ยังไง”
“อีซี่โกไง” เชี่ยมาก.............
“ฝันไปเถอะว่ากูจะอีซี่โก”
“เหรอ แต่กันย์...จะเป็นเซเว่นให้กิ๊งนะ แบบว่ารักนะยี่สิบสี่ชั่วโมง.....” เอาเข้าไป
จากนั้นกันย์ก็มาส่งผมที่หอ พอผมจะลงจากรถโทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่น ผมควัก...โทรศัพท์ออกมาดูเบอร์ ขณะที่เสียงเรียกเข้าก็เริ่มต้น
..ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ ...ตั้งแต่วินาทีที่ชีวิตมีเธอเข้ามา เธอทำให้คนที่เหนื่อยล้า...นั้นกล้าจะเปิดหัวใจ...
…กันสาด....
“กันย์..มึงโทรมาทำไม” ผมด่าเมื่อเห็นว่ามันกำลังยกโทรศัพท์แนบหูอยู่
“ชู่ว์ ฟังดิ” มันจุ๊ปากห้ามไม่ให้ผมพูดพร้อมยึดโทรศัพท์ในมือผมไปอีกต่างหาก
เสียงเพลงก็ยังดังต่อไป...
...หยุดๆ ชีวิต หยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน หยุดๆ ความรักทั้งหัวใจหยุดอยู่กับเธอคนเดียว...
กันย์คืนโทรศัพท์กลับมาเมื่อสัญญาณโทรศัพท์ถูกตัด มันขึ้นเป็น 1 สายที่ไม่ได้รับ
ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจอะไรนัก มันส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ โน้มกายเข้ามาชิด มือใหญ่เขี่ยปลายผมของผมเล่น แล้วไล้ไปตามหลังหู ผมย่นคอน้อยๆ ด้วยความรู้สึกประหลาด เมื่อคนตรงหน้าก้มลงมากระซิบ
“ไม่มีอะไรหรอกกิ๊ง แค่อยากบอกในสิ่งที่กันย์รู้สึกตอนนี้ก็เท่านั้นเอง”
จริงเหรอ...ที่มึงอยากจะหยุดอยู่ที่กู ...แม้ว่าจะมีคนอื่นที่ดีกว่า...
ผมรู้สึกสะท้านในอก ดวงตาส่อแววหวั่นไหว
หลายๆ อย่างที่อัดแน่นจนอยากจะระเบิดอยู่ข้างในอกข้างซ้าย...มันคือความรัก...
กันย์โอบผมไว้ในอ้อมกอดแล้วกดปลายจมูกลงที่แก้มของผมหนักๆ แตะใต้คางให้ใบหน้าเชิดขึ้นก่อนจะเคลื่อนมาจุมพิตที่ริมฝีปากของผมอีกครั้ง....
เมื่อความหอมหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้ามายั่วยวนอยู่ตรงหน้า เป็นใครก็คงไม่อาจปฏิเสธที่จะได้ลิ้มลอง ผมไม่รู้สึกอยากผลักไสสัมผัสนั้นเลยสักนิดเพราะมันให้ความสุขเกินกว่าจะเกินต้านทาน ราวกับเป็นยาเสพย์ติด
กระทั่งมือเย็นเฉียบที่ลูบไล้มาที่เอวนั่นแหละถึงได้สะดุ้ง
“อืม...” ผมครางนิดนึงแล้วถอนตัวออกจากจุมพิตเรียกร้องดื่มด่ำที่ต่างฝ่ายต่างเต็มใจมอบให้กันอีกครั้งหนึ่ง หัวใจยังเต้นกระหน่ำไม่หยุดหย่อน แตะมือกันย์ให้หยุดลวนลามแม้ว่าความจริงก็ไม่ได้นึกรังเกียจ เพียงแต่ยังหวั่นกลัว... อีกฝ่ายยังนิ่งอยู่เหมือนจะติดลม
“อย่า...กิ๊งขอร้อง” ก็ไม่รู้ว่าจะทำเสียงไม่ให้สั่นได้ยังไง แต่ก็ดีกว่าไม่พูดอะไร
กันย์ยอมดึงมือกลับและขยับกายไปนั่งตัวตรงที่คนขับดังเดิมอย่างว่าง่าย
“ขอโทษนะกิ๊ง ไม่ได้อยากจะฝืนใจกิ๊งหรอกนะ ก็แค่อยู่ด้วยแล้วมันอดใจไม่ได้ก็เท่านั้นเอง” กันย์พูดเหมือนสำนึกผิด
แต่ผมไม่ได้โกรธ ผมเองต่างหากที่กลับรู้สึกผิด....
รู้ดี...ว่าสิ่งที่กันย์ต้องการมันมากกว่านั้น มากกว่าแค่จูบ
แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไรจะทำใจยอม “รับ” มันได้ซะที
ผมเดินหน้าเครียดเข้าหอด้วยความหดหู่ใจ
“เป็นไรอีกล่ะ ทำหน้ายังกะถูกหวยกิน” เสียงทักทายทำให้ชะงักหันไปมองเงาตะคุ่มที่ยืนอยู่ริมๆ กำแพง หัวใจเกือบหล่นลงไปที่ตาตุ่ม ยังดีนะตั้งสติได้ เมื่อเห็นชัดว่าเป็นใครก็ค่อยโล่งอก
“โธ่ ฐาเองเหรอ ยืนอยู่มืดๆ กูตกใจหมด” ผมหันไปด่าเพื่อน
“กูรึอุตส่าห์หวังดี เห็นรถกันย์มาจอดก็เลยคิดว่ามาส่งมึง กูก็เลยยืนรอจะได้เข้าหอไปพร้อมกัน ยังมีหน้ามาด่ากูอีก” ฐาจีบปากจีบคอบอกมาอย่างงอนๆ
“อ้าวเหรอ โทษที”
“ว่าแต่กูยืนรอมึงลงจากรถเป็นชาติละ มึงก็ไม่เสด็จลงมาซะที อย่าบอกนะว่าพวกมึงแอบไปซั่มกันบนรถ”
“....อะไรนะ ” ประมาณว่างงคำศัพท์ครับ ฐาทำเสียงจิจ๊ะในลำคอเหมือนไม่สบอารมณ์
“พวกมึงไปกินตับกันในรถเหรอยะ กระเทยก็อยากกินตับเหมือนกันค่ะ เอามาแบ่งกันมั่ง”
“อีบ้า ตับอะไรเล่า แค่จูบเอง” เฮ้ย... มัวแต่ตกใจเลยเผลอบอกความจริงไป ทำไมกูไม่บอกว่าแค่คุยกันวะเนี่ย
“ต๊ายยย งั้นก็โอเคเซย์เยสแล้วใช่ป่ะ เพื่อนสละโสดต้องปิดหอเลี้ยงนะคะเนี่ย”
“ยัง...ไม่ตอบตกลงอย่างเป็นทางการหรอก”
“จริงเหรอ? มึงยังไม่ได้คบกัน แต่จูบกันไปกี่ทีละเนี่ย” ถามมาแบบทำเอาผมอยากจะอายเลย กี่ทีเอง ไม่กี่ทีเลย แค่...... หกครั้งเอง ครบไหมหว่า .... หรือว่าเจ็ด (ถ้ารวมตอนเมาก็มากว่านั้นอีก)
“ทำมาเป็นพูดดี ตอนมึงกับพี่โย่งไปกินตับกันน่ะตกลงคบกันแล้วสิ?” ผมย้อนกลับครับ ทีใครทีมัน
“ต๊ายยย อีนี่แรง ของกูมันรักสนุกไม่ผูกพัน รักนิรันดร์ฟันแล้วทิ้งย่ะ” เจริญพรเถอะโยม!!
ผมส่ายหน้าแล้วเดินเข้าหอโดยไม่รอ อีกฝ่ายก้าวตามมา
“แล้วเมื่อไรจะโอเคซะที กันย์มันคงรอมึงโอ จนเคด่วยหมดแล้ว” อ่ะ... อีนี่ทะลึ่ง (ทะลึ่งเพราะคำผวน ถ้าอันไหนมากไป ขอไม่แปลนะคะ)
“ทะลึ่งละมึง กูก็ไม่เห็นว่าตกลงกับไม่ตกลงมันจะต่างกันที่ตรงไหน ทุกวันนี้ก็ไปไหนทำอะไรด้วยกันเหมือนแฟนกันอยู่แล้วนี่ กูว่าปล่อยให้มันจีบกูไปเรื่อยๆ แบบนี้ก็ดีแล้ว กูมีความสุขดี”
“ตอนกันย์มันจีบมึงเฉยๆ แล้วมึงไม่รู้ว่ามันเล่นๆ หรือจริงจัง มึงยังหงุดหงิดเลย แล้วปล่อยให้มันจีบมึงไปเรื่อยๆ ไม่ตอบตกลงซักทีแบบนี้ ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ ต่อให้มันรักมึงแค่ไหน แต่รอคอยอะไรลมๆ แล้งๆสักวันมันก็ต้องท้อ”
“มึงอ่ะพูดให้กูคิดมาก ไอ้กันย์แม่งไวไฟจะตาย ทำท่าเหมือนจะกดกูได้ทุกเวลา ขืนตอบตกลงไปสุ่มสี่สุ่มห้า อันตรายว่ะกูยังไม่พร้อม” ผมสารภาพเรื่องในหัวให้มันฟัง
“มึงกลัวอะไร้?” ฐาถามเสียงสูง เหมือนว่าเป็นเรื่องไร้สาระ ใครจะไปจัดจ้านเหมือนกระเทยเจนโลกอย่างมึงล่ะ
“กูกลัวเลือด ถ้ามีอะไรกันครั้งแรกเลือดมันต้องออกใช่ป่ะมึง”
“พอเสร็จๆ ไปแล้วน้ำนั่นน้ำนี่มารวมกัน มืดๆ มึงไม่รู้หรอกว่าเลือดหรืออะไร” ผมเงียบกับคำตอบกำปั้นทุบดิน
“พอเปิดไฟหรือสว่างกูก็รู้อยู่ดี” ผมเถียงทำให้มันถอนใจแล้วตอบมาใหม่
“ฟังกูดีๆ มึง...เข้าใจอะไรผิดป่ะ มึงผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิง เสียพรหมจรรย์ละเลือดออกอ่ะ”
“กูอ่านนิยายกี่เรื่องเลือดสาดตลอด” อ่านนิยายในเว็บ แล้วก็การ์ตูนบ้างนิดหน่อยครับ
“มึงอ่านพวกนิยายซาดิสถูกจับกดอะไรแบบนั้นมาป่าว ที่จริงถ้าใจเย็นๆ ทำเบาๆ ทะนุถนอมก็คงไม่ออก แต่อย่างว่า แรกๆ มันยังปรับตัวลำบากแล้วอีพวกเป็นรุกแม่ง.... เพราะเห็นว่าเป็นผู้ชายด้วยกันมั้ง เลยชอบรุนแรง ไม่บันยะบันยัง ไม่หัดคิดมั่งว่า กูก็ต้องการความอ่อนโยนเหมือนผู้หญิง พอจะเอาก็บอกว่า ไม่เจ็บๆ พอถึงเวลาอย่างนั้นจริงๆ อารมณ์มันก็พาไปจนลืมมั้งว่ากูก็เจ็บเป็นอะไรเป็น ถึงจะกระเทยก็มีหัวจิตหัวใจ แถมเจ็บกว่าผู้หญิงซะอีก แม่ง... ” ตอนหลังมันบรรยายความลำเค็ญของชีวิตกระเทยให้ผมฟังเฉยเลย
สรุปว่า นอกจากเลือดมันจะออกแล้ว มันจะเจ็บมากกว่าผู้หญิงใช่ไหม?
ตายห่า!! อีฐา มึงปลอบใจหรือขู่กูวะ
กันย์... สงสัยฟูลออฟชั่นที่มึงรอ กูขอผ่อนส่งชาติหน้าเลยนะ!
......................................................
อีกประการ... ท่านใดรอ Nc คงจะนานหน่อยนะคะ เพราะพล็อตมันยังไม่ถึง...อีกอย่าง...นิก็กลัว...เหมือนกัน ยังไม่กล้าเขียน....
แต่ถ้าว่างๆ นิจะไปเขียนเรื่องสั้นซ้อมฉาก... จะมีกิ๊งเป็นตัวประกอบเด่นมากๆ เลยค่ะแต่จะมีใครเป็นตัวละครหลักนี่ต้องดูอีกที...
หัวข้อ: ♂...I~รับไม่ได้...(ถ้าไม่ได้รัก)♂ แจ้งข่าว หน้า 52 (อ่าน 515562 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก