ตอนนี้กำลังสนุกกับการเขียน ฐา-โต้ง มากๆ ค่ะเลยคาดว่า อาจจะมาต่อกันย์กิ๊งหลังจาก ฐา-โต้งจบแล้ว (หรือไม่ก็เร็วกว่านั้น) แต่นิคิดถึงแฟนนิยายเรื่องนี้ที่บางคนไม่ได้ตามไปอ่านฐาโต้ง ก็เลยมาลงสั้นๆ
เตรียมใจว่าอ่านแล้วอาจจะค้างๆ นิดหน่อย ฮาๆ ก็แค่นึกอยากเขียนขึ้นมา (อีกแล้ว) ตอนที่ 16.3 มาสั้นๆ (แบบว่าคิดถึงกันย์)
ดีใจ.... ในที่สุดก็มีวันที่ผมกับกิ๊ง... กลายเป็นเรา...
ผมกอดร่างบางๆ ของมันไว้กับอกด้วยความรักอย่างที่สุด ไล่แตะริมฝีปากที่แก้มนิ่ม มันบ่ายหน้าหนีทั้งเขินอายทั้งจั๊กจี้ แต่ผมก็ยังอยากจะกอดรัด ฟัดมันอยู่อย่างนั้น....
ตัวมันนิ่มเหมือนผู้หญิง...กลิ่นกายเฉพาะตัวมีเสน่ห์เย้ายวน จมูกของผมเคลื่อนไปสูดดมกลิ่นหอมของแก้มและคาง มันชอบย่นคอหนีเวลาถูกไซร้ซอกคอ เสียงครางแผ่วเบากังวานหวามปลุกความต้องการของผมให้โชติช่วง ริมฝีปากอุ่นละไมไล้เล็มขอบปากสีสวยหยอกเย้าหลายต่อหลายครั้ง จวบจนรั้งประคองต้นคอของมันไว้ด้วยมือหนาเหนี่ยงรั้งให้เข้าหา มอบจุมพิตดื่มด่ำ เรียกร้อง ....ไม่นานมันก็จะเคลิ้ม ตัวอ่อนราวขี้ผึ้งลนไฟ...
ผมปลดปล่อยมันออกจากริมฝีปากที่บดเคล้าเร้ารึงเพื่อให้อีกฝ่ายได้มีอากาศหายใจ มันหายใจทางปากถี่ๆ แค่นั้น... ก็ยังรู้สึกได้ว่ามันช่างยั่วยวน... เพียงแค่มันอยู่ตรงนี้... ก็ปลุกอารมณ์ผมได้ดีกว่าดูมิยาบิเล่นหนังเสียอีก
“กิ๊ง...รู้ไหม ว่ากิ๊งเหมือนตู้เย็น” ผมกระซิบเสียงพร่ายังไม่เลิกพรมจูบไปทั่วใบหน้าหวาน
“ตรงไหน”
“ตรงที่...ทำให้แข็งได้...” เวลาแบบนี้ก็ยังไม่เลิกเล่นมุข ที่จริงก็ไม่เชิงมุข เพราะมันคือเรื่องจริง
“ไอ้บ้า...” คนตัวเล็กกว่าต่อว่า แต่ก็หัวเราะคิก ผมยิ้ม ออกแรงรั้งร่างนุ่มนิ่มให้ออกเดินช้าๆ มายังเตียงเล็กแบบเนียนๆ ลากมืออุ่นไปที่เอว ไม่คอดกิ่ว สะโพกผายเหมือนผู้หญิง แต่หน้าท้องแบนราบ ผิวเนื้อนุ่มลื่นน่าสัมผัสยิ่ง ผมพยายามดึงชายเสื้อของมันให้ยกสูงเพื่อถอดออก อีกฝ่ายกลับเอาแขนแนบลำตัวกดทับเสื้อไม่ยอมให้ถอดขณะที่มือของมันไม่ว่างเพราะยังถือ เสื้อกับซีดีพี่บุรินทร์อยู่
ยิ่งขัดใจ ผมยิ่งจูบไซร้ที่ปลายคางและซอกคอของมันหนักขึ้นๆ จนคิดว่ามันต้องเป็นรอย...
“อื๊อ.... มะ ...ไม่...อะ...เอา....” เสียงปฏิเสธกระแท่นกระแท่นจากร่างบางฟังดูไร้ความน่าเชื่อถือนัก ยิ่งเมื่อได้สัมผัสผิวเนื้อเนียนเรียบผุดผ่องนี้ด้วยแล้ว อารมณ์ของผมก็กระเจิดกระเจิงเกินกว่าจะควบคุม
พยายามจะดึงของในมือออก เพราะมันเกะกะ ทำให้รู้ว่ามือที่ถือของไว้มันกำแน่น ผมค่อยๆ ลูบมือนุ่มเบาๆ ให้หายเกร็งแล้วเอาของออก ผลักร่างของอีกฝ่ายลงไปนั่งที่เตียงแล้วโน้มกายลงวางของลงบนนั้น ส่งจูบ ลูบไล้ไปตามร่างนุ่มนิ่มอย่างแผ่วเบาทะนุถนอม
ท้ายที่สุดผมก็ประคองร่างบางของมันให้ลงไปนอนราบกับเตียงได้สำเร็จขณะที่ริมฝีปากทั้งสองบดเคล้าแลกรสชาติหอมหวานราวเกสรดอกไม้ของกันและกัน มืออุ่นลากไล้ไปตามร่างขาวเนียนของมันอย่างหลงใหลใคร่อยากจะเป็นเจ้าของอย่างที่สุด
แต่แล้ว....มารก็ผจญ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ คนที่อยู่ในอารมณ์หื่นมักไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แต่คนใต้ร่างหูดีมาก
“กันย์ มีคนมา” มันบอกพยายามยันร่างผมไว้ให้เบี่ยงกายหนี
“ไม่ออกไปเปิดเดี๋ยวเขาก็ไปเองแหละ” ผมกล่อม...
“ไม่เอา ปล่อยกิ๊ง” อีกฝ่ายโวยวายและพยายามดันร่างผมออกจนได้แล้วเดินไปเปิดประตู ผมขยับกายขึ้นนั่ง ด้วยอารมณ์สุดเสียดาย
คนที่มาก็ไม่ใช่ใครเป็นฐาครับ คอยดูถ้าคืนนี้ผมไม่ได้กิ๊งผมจะโกรธฐายัน.... หลานผมบวช(ลูกพี่ตุลย์หรือลูกน้องมีนก็ได้)
“โหมึง.. กว่าจะมาเปิด ทำอะไรอยู่ยะ” ฐาโวยวาย แต่พอเหลือบมาเห็นผมก็ตาโตรีบบอก
“ขอโทษนะที่มารบกวนกูไม่รู้ว่ากันย์มาค้าง..” ฐาทำสายตามีเลศนัย
“บ้า ใครบอกว่ามันจะค้าง มึงมีอะไรว่ามา” กิ๊งปฏิเสธเขินๆ รีบเปลี่ยนเรื่อง เหอะ!!
“ไหนๆ ของที่มึงบอกจะให้กูยืมอ่ะ” กิ๊งเดินไปหยิบกระปุกอะไรสักอย่างมาให้
“ขอบใจ กูไม่กวนละ ทำกันดีๆ ล่ะ” น้ำเสียงล้อเลียนเล็กน้อย ฐานี่สมองเร็วแฮะ
“อีบ้า...” กิ๊งด่ารีบปิดประตู แล้วยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
“หมดธุระแล้วก็รีบกลับมาสิ กันย์รอกิ๊งอยู่นะ” ผมบอกเสียงขี้เล่น แต่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่อยากขยับเขยื้อนกายเลย
“จะยืนอยู่ตรงนั้นทั้งคืนเลยป่ะ กันย์จะได้หลับรอ แล้วตอนเช้าค่อยจัดหนัก” ผมว่าด้วยเสียงเจ้าเล่ห์
กิ๊งเดินกลับมายืนอยู่ตรงหน้าผม
“กันย์ กูว่ามึงกลับเถอะ มันดึกแล้วนะ”
“ไม่อ่ะ กันย์จะนอนที่นี่” กิ๊งทำสีหน้าหวาดหวั่น มันคงคิดว่าถ้าผมนอนที่นี่จริง มันต้องเสร็จผมแน่ๆอะไรประมาณนั้นรึเปล่า
“กันย์แค่อยากนอนกอดแฟนตัวเองมันผิดตรงไหนล่ะ กิ๊งไม่รักกันย์เหรอ” ผมทำเสียงน้อยอกน้อยใจ
“ไม่ใช่ไม่รัก...” ตอบเสียงเบาทั้งยังหลบหน้า ผมอมยิ้มแล้วดึงแขนกิ๊งเข้ามาหาพลิกกายให้นั่งตักแล้วกอดไว้แน่น
“ปล่อย ไม่หนักหรือไง” มันทักท้วงพยายามแกะมือที่โอบรัดเอวออก
“ไม่หนัก เบายังกับนุ่น” ผมว่าพลางกดจมูกลงไปหอมที่ต้นแขนนิ่มนั้นติดๆ กันหลายฟอด มันหดตัวแต่หนีไปไหนไม่ได้ ยิ่งกอด นิ่งหอมก็รู้ว่ามันหายใจแรงและถี่ขึ้นทุกที
หึๆ... สภาพแบบนี้ ...ยังไงก็ไม่รอด...
ดึงใบหน้าของมันให้หันกลับมาแล้วมอบจูบหวานๆ นำร่องลูบมือไปที่ข้างลำตัวนอกผืนผ้า ระหว่างจูบก็เนียนพลิกร่างมันลงไปเอนกายราบลงกับเตียง อีกฝ่ายทักท้วงด้วยด้วยการผลักอกผมออก แต่ผมกลับไม่ยอมถอนจูบพยายามใช้ปลายลิ้นควานไปทั่วโพรงปาก ทำให้เคลิ้มมากที่สุด เนิ่นนานจนมันยอมผ่อนแรงเลิกผลัก จึงปลดปล่อยริมฝีปากบางสวยให้เป็นอิสระแล้วลากปลายจมูกไปตามแนวคางและซอกคอขาวอีกครา
“จะทำจริงๆ เหรอกันย์” เสียงนั้นไม่ปกปิดความกลัวและหวั่นไหวเลยสักนิด
“กันย์รักกิ๊ง... อยากได้กิ๊ง...” ผมตอบกลับไป เลิกจูบแต่ส่งสายตาอ้อนวอน ขอร้อง... กิ๊งมองกลับมาด้วยสายตาครุ่นคิด
“กันย์...แล้วมึงพกอะไรมามั่ง” เสียงกิ๊งถามมาเมื่อเริ่มตั้งสติได้
“หือ... อะไรล่ะ” คนที่ตกอยู่ในห้วงตัณหามักไม่ค่อยสนใจอะไรนัก
“หมวกกันน็อกอ่ะมีป่ะ”
“เอามาทำอะไรล่ะ ก็แขวนอยู่ที่รถสิ” เข้าใจเลาๆ ครับว่าคืออะไร แต่พยายามจะเล่นมุขฝืดๆ
“เชี่ย ถุงยางอ่ะ” อีกฝ่ายเริ่มอารมณ์บูด
“รุ่นนี้เค้าไม่ใช้แล้วคิงเท็ก เค้าใช้คิงจวยกันมึง” เนื่องจากสิ่งที่มันต้องการนั้นผมไม่มี จึงเนียนทำเป็นไม่สนใจ ตอบกวนๆ กลับไป
“เชี่ย.... แล้วพวกเจลมีป่ะ”
ผมส่ายหน้าแล้วยิ้มแหะๆ ให้อีกฝ่ายที่มองมาด้วยสายตาเขียวปั๊ด!! มันผลักผมออกให้พ้นตัวแล้วโวยลั่น
“เชี่ยกันย์!!!!!! มึงเอาอีกแล้วนะ!! คราวนี้สถานที่และวิธีการผ่าน แต่ช่วยเอาสมองกับเครื่องมือมาด้วย!!”
อึ้งกันไปเลยทีเดียว ก่อนจะโดนอีกฝ่ายไสร่างไปยังประตู แล้วเชื้อเชิญออกนอกห้องอย่างสุภาพ
กูพลาดอีกแล้ว!!!
…………………………………
สมน้ำหน้ากันย์ 
...บอกว่าจะใจเย็นๆ ไม่ผลีผลาม พอเอาเข้าจริง ก็แบบนี้ตลอด
อย่าไปเอาอะไรกับคู่นี้กันให้มาก .... เพราะอีกันย์มันทำกิ๊งตื่นไปแล้วกว่าจะจับกิ๊งกลับมาใหม่คงต้องใช้เวลา ... แต่รักก็ต้องรอได้... ใช่ไหม? 
อืม .... ขอให้กิ๊งกันย์มันออกแนวรักใสๆ สักเรื่องนะคะ แบบว่า มันอาจจะช้ามากจริง ๆ เพราะนิอยากเขียนอะไรหวานๆ อ่ะ ถ้าอยากอ่าน NC นิอยากให้ไปอ่านNC น้องฐาแก้ขัด หรือนานๆ นิจะจัดคู่พี่ตุลย์มากำนัล ขอให้กิ๊งยังเวอร์จิ้นไปจนถึงลอยกระทง(??)นะคะ ตอนนี้มันเร็วไป (มันไม่นานมากแต่จะให้เขียนตอนหน้าลอยกระทงทันที...ก็เว่อร์ไปเนอะ ตอนนี้เพิ่งจะกรกฎา-สิงหาเองค่ะพี่น้อง ฮาๆ) 
ขนาดพี่โจ๊ก...ยังรอพี่ปลาบึกได้เลยอ่ะ กันย์ก็ต้องรอกิ๊งได้เหมือนกันสิ (เกี่ยวอะไรกัน)
(เออ จริงๆ ตอนแรกไม่ได้คิดอะไรแต่ตอนหลังนิว่า อีกันย์มันเล่นมุขเยอะ คงเพราะก่อนแต่งเรื่องนี้ไปอ่านนิยายพี่โจ๊กมาด้วยแหละ กันย์มันเลยคล้ายๆ พี่ปลาบึก กิ๊งตอนเมาก็คล้ายๆ โม คล้ายเปล่าหว่า ?? หรือนิคิดไปเอง)
เรื่องนี้ยังเหมือนเดิมนะคะ คือพัก... คืออาจจะไม่ได้พักยาวขนาดนั้นแต่หมายถึง จะดองหลายวันกว่าจะต่อสักตอน แล้วถ้าน้องฐาจบแล้วก็จะมาต่อตามปกติ ถ้านิไม่เครียดจนเปิดเรื่องใหม่ไปอีกนะคะ อิอิ
หัวข้อ: ♂...I~รับไม่ได้...(ถ้าไม่ได้รัก)♂ แจ้งข่าว หน้า 52 (อ่าน 543340 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก