หายไปนานมากมาย ยังมีคนรอเราอยู่ไหม?
ตอนที่ 19.2 พี่ชาย
การสอบเริ่มต้นขึ้นในอีกสามวันต่อจากวันเกิดของกันย์ ผมชวนมันไปติวหนังสือที่ห้องเหมือนตอนสอบกลางภาค หลังจากวันนั้น กันย์ก็เหมือนจะพยายามอดทนรอผมอย่างใจจดจ่อ จนบางทีก็แอบรำคาญ เพราะทำให้กันย์ไม่ค่อยมีสมาธิกับการติวหนังสือเท่าไร เอาแต่นั่งมองหน้าผมแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ใจลอยไปไหนก็ไม่รู้ ขี้เกียจจะบ่นก็เลยทำเป็นไม่สนใจ
“เออ... เทอมหน้ากูจะอยู่หอนอกแล้วนะ” โพล่งขึ้นมาไม่ให้ตั้งตัว
“อ้าวทำไมล่ะ”
“ก็อยู่หอในมันมีข้อจำกัดหลายอย่างนี่นา มันไม่เป็นส่วนตัว เทอมนี้กูบอกพี่หอไปว่ากูไม่แน่ใจว่ากันย์จะกลับมาอีกไหม พี่เขาเลยเก็บเตียงไว้ไม่ให้คนอื่นมานอน แต่เทอมหน้ากันย์ไม่ได้จ่ายค่าหอแล้วก็ต้องมีคนมาอยู่แทน กูไม่อยากอยู่กับผู้ชายคนอื่น เทอมหน้าฐามันก็ไม่อยู่หอในแล้วด้วย”
“แล้วกิ๊งจะไปอยู่กับฐาเหรอ?”
“เปล่า ฐามันเช่าบ้านอยู่กับเพื่อนศิ-กรรม กูไม่ค่อยสนิท เกรงใจว่ะ”
“งั้น...กิ๊งมาอยู่บ้านกันย์สิ” มันทำตาหวานใส่ รู้เลยว่ามีอะไรแอบแฝง
“ไม่เอาหรอก” ปฏิเสธแบบไม่ต้องคิดเลย
“ทำไมอ่ะ” ทำเสียงแบบเสียดายมา
“เกรงใจพี่กันย์ กูอยู่คนเดียวดีกว่า สะดวกใจดี กันย์คิดถึงก็แวะมาหาได้นี่”
“จริงเหรอ คิดถึงก็ไปหาได้ใช่ป่ะ งั้น.... สงสัยกันย์ไม่ต้องไปหาแล้วแหละ ไปอยู่ด้วยเลยดีกว่า”
“ทำไมล่ะ”
“ก็..... กันย์คิดถึงกิ๊งตลอดเวลานี่นา.....”
“ไอ้บ้า....” ผมด่ามันเขินๆพยายามก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
หลังจากนั้นเวลาว่างๆ กันย์ก็จะขับรถพาผมตระเวนหาหอพักใหม่ที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากหลายต่อหลายที่ แต่ผมค่อนข้างเรื่องมากครับจนสอบเสร็จก็ยังไม่ได้หอสักที ระหว่างที่เราเข้าไปถามราคาที่อพาร์ทเมนท์แห่งหนึ่งฝนก็ตกลงมาตอนไหนก็ไม่รู้ เราสองคนยืนอยู่หน้าอพาร์ทเม้นท์มองสายฝนที่เทกระหน่ำ
“จะรอให้ฝนหยุดตก หรือว่าจะฝ่าไปที่รถดี” กันย์ถามมา
“ทำท่าเหมือนจะตกหนักเลย กว่าจะซาคงอีกนาน กลับเลยดีกว่ามั้ง”
ตัดสินใจแล้วเราก็วิ่งฝ่าฝนมาที่รถ ในสภาพที่เปียกม่อลอกม่อแลกเป็นลูกหมาตกน้ำกันเลยทีเดียว กันย์ขับรถพาผมมาที่บ้านกันย์ ผมรีบเตือนมันให้อาบน้ำทันทีด้วยควมเป็นห่วง
“อาบน้ำสระผมเลยนะกันย์ เดี๋ยวไม่สบาย”
“ไม่สบายก็ดีสิ กำลังอยากเป็นไข้เลย” ไม่กวนเป็นไม่ได้
“มึงบ้ารึเปล่า อยู่ดีๆ อยากเป็นไข้”
“ไม่ได้อยู่ดีๆ แล้วอยากเป็น แต่สำหรับกิ๊ง กันย์อยากเป็น ไข้.....ที่ชล” คนที่ใช่! มุขอีกแล้วเรอะ?
“ไอ้บ้า” ด่าไปยิ้มไป แก้มจะปริแล้วครับ
“กิ๊งอย่ายิ้ม” มันทำหน้าเครียดใส่
“ทำไม ยิ้มมากตีนกาขึ้นเหรอ?”
“หึ...ยิ้มแล้วทักนะ ทักสุดๆ เลย”
“ทักอะไร....งงว่ะ”
“ทัก...น่า...เรอ....” เธอน่ารัก อือยังไม่จบ
“กันย์ มึงเมาป่ะเนี่ย...”
“วันนี้กูยังไม่ได้ดื่มเหล้าสักหยด จะให้เมาอะไร”
“แล้วเมื่อตอนกลางวันกินอะไรเข้าไป”
“ข้าวมันไก่ กับลิปตั้นไอซ์ที”
“อือ... งั้นกูจะจำไว้ว่าลิปตั้นไอซ์ทีอ่ะมันมีส่วนประกอบของแอลกอฮอล์”
“กันย์ไม่ได้ปากหวานเฉพาะเวลาเมาสักหน่อย แต่ถ้าเมาแล้วปากหวานจริง สิ่งที่มีส่วนให้กันย์เมามากกว่าของที่กินเข้าไป อยู่ตรงนี้ต่างหาก” มันยิ้มให้ ฉวยมือผมขึ้นมาแล้วจูบเบาๆ ที่หลังมือ ไม่เพียงแค่จูบ รู้สึกเหมือนมันแลบลิ้นออกมาเลียที่หลังมือของผมด้วยครับ เล่นเอาใจเต้นตึกตัก แล้วใบหน้าร้อนขึ้นมาทันที
“กิ๊งจำไว้อีกอย่างนะว่า กิ๊งเองก็มีส่วนประกอบของแอลกอฮอล์” มันบอกมาด้วยสายตาที่วิบวับมีความหมาย ผมดึงมือออกแล้วหันไปมองทางอื่น เบี่ยงเบนประเด็นแก้เขิน
“ไอ้บ้า เลิกไร้สาระแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว มึงขึ้นไปเอาผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าข้างบนมาให้กูเลย กูขออาบข้างล่าง ส่วนมึงไปอาบข้างบน”
“อาบด้วยกันไหม อาบด้วยกันสองคน ประหยัดน้ำนา”
“ถ้ากลัวเปลืองน้ำเดี๋ยวกูออกค่าน้ำให้”
“โห่ย... ทำเป็นซีเรียสไปได้ รอแป๊บเดี๋ยวมา” มันลุกขึ้นไปเดินไปชั้นบนครับ
ระหว่างที่รอกันย์อยู่นั้นก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกหน้าบ้าน ก็เลยแง้มประตูออกไปดู ก็พบว่าผู้ชายสองคนที่เปียกซ่กเพราะฝนตกหนักกำลังทะเลาะกันอยู่ คนผิวคล้ำจับแขนคนผิวขาวเหมือนจะลากให้เข้ามาในบ้าน แต่อีกฝ่ายไม่ยอมก็เลยโดนลากถูลู่ถูกัง
“ไอ้ตุลย์!! มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้ กูจะทำอะไรที่ไหนกับใครก็เรื่องของกู มึงไม่ต้องมาเสือก เลิกยุ่งเกี่ยวกับชีวิตกูได้แล้ว” ระหว่างที่โวยวายเขาก็ขัดขืนเต็มที่ไม่ยอมตามแรง
“ทำไมจะไม่เกี่ยวกับกู ในเมื่อกูเป็นผัวมึง!!” เต็มปากเต็มคำชัดเจนมาก แถมยังจะลากกันเข้ามาในบ้าน
โอ้แม่เจ้า!! *O* พี่ชายไอ้กันย์ เจอกันครั้งแรกในสถานการณ์แบบนี้ท่าจะไม่ดี ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วไม่รอช้า เลิกกลัวบันไดไปสามนาที รีบวิ่งขึ้นบันไดขึ้นไปหากันย์อย่างรวดเร็ว ถึงห้องแล้วก็รีบปิดประตูอย่างรีบร้อนหมือนคนเพิ่งไปเห็นการคดีฆาตกรรมมาหมาดๆ ปิดประตูได้ผมก็ทรุดตัวลงไปนั่ง
“อ้าวกิ๊ง ขึ้นมาทำไมไหนว่าจะอาบข้างล่างไง” กันย์เดินมานั่งกระซิบข้างๆ ขณะที่ผมยังตื่นเต้นอยู่
“กันย์!! กูตกใจหมด” ผมสะดุ้งเฮือกเลยครับ
“เป็นอะไรทำหน้าเหมือนหนีผีมา”
“ไม่ใช่ผีแต่เป็นพี่กันย์ต่างหาก”
“พี่ตุลย์มาเหรอ” ท่าทางดีใจ
“อือ... มากับแฟนด้วย” รู้สึกว่าไม่ใช่แฟนแล้วด้วย แต่เป็นเมียเลยแหละ
“จริงง่ะ งั้นลงไปไหว้แกด้วยกันไหม ก็รู้อยู่นะว่าที่พี่แกไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะติดสาว แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าสักที อยากรู้เหมือนกันว่าแฟนพี่ตุลย์สวยไหม” อ้าว ตายห่า ไอ้กันย์มันยังไม่รู้เรอะว่าเมีย เอ๊ยแฟนพี่ชายมันไม่สวยแต่ดันหล่อ กรรม-*- ผมควรจะบอกมันดีไหมเนี่ย...
“อย่าเพิ่งไปตอนนี้เลย บรรยากาศกำลังมาคุ”
“หือ...มาคุ?” ทำหน้างงใส่
“ตอนกูขึ้นมาพี่กันย์กำลังทะเลาะกับแฟนยกใหญ่ เผื่อมีการฆาตกรรมกันเกิดขึ้นล่ะก็แย่แน่ กันย์ยังเป็นน้อง พี่เขาคงไม่ทำอะไร แต่กูนี่ดิ ดีไม่ดีจะโดนฆ่าปิดปาก”
“กิ๊งนี่บทจะเล่นมุขก็ตลกร้ายเหมือนกันนะ ฮ่าๆ” กันย์มันก็ขำครับแล้ว ใครว่าผมมุข
“แล้วแต่ อยากไปก็ไปคนเดียวเถอะ กูรอดูสถานการณ์ตรงนี้ดีกว่า”
“ไม่ไปก็ได้ เอาไว้ให้เขาดีกันก่อนค่อยว่ากัน ถ้ากำลังทะเลาะกันจริง กูก็กลัวเหมือนกัน อารมณ์แรงอย่างพี่ตุลย์ใครๆ ก็เอาไม่อยู่หรอก” บอกมาง่ายๆ ว่าจะไม่ออกไปแล้ว
“เหรอ? จะว่าไปแล้ว พี่ชายกันย์นี่ก็เท่ห์ดีเหมือนกันนะ โคตรแมนเลย” หายตื่นเต้นแล้ว ผมก็พูดขึ้นมา ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ แค่พูดตามที่เห็น พี่ชายกันย์ตรงตามเสป๊กของผมเลยคือหล่อล่ำ ผิวสีแทน ติดแต่สูงไปนิดหน้าบึ้งไปหน่อยจนน่ากลัว
“กิ๊ง...มึงอย่าพูดแบบนั้นอีกนะ กูไม่ชอบให้มึงชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้ากู” แทนที่จะเห็นดีเห็นงามที่ชมพี่ชาย กันย์กลับปรามเสียงเครียด
“ทำไมล่ะ หึงเหรอ?” อันนี้แค่แซวเล่นๆ นะครับไม่ได้คิดอะไร แต่ก็อึ้งเหมือนกันที่กันย์มันพยักหน้ายอมรับได้ง่ายๆ
“มึงบ้าเปล่า หึงทำไม นั่นพี่ชายมึงนะกันย์”
“พี่แล้วไงล่ะไม่ว่าใครกูก็หึงได้ทั้งนั้น กูไม่อยากให้มึงมองใครคนอื่น กูอยากให้มึงมองกูคนเดียว” พูดไปมันก็เอามือทั้งสองมาประคองหน้าผมให้มองไปทางมัน สีหน้าจริงจังที่ไม่ได้เห็นบ่อยนักทำให้หวั่นไหวอย่างประหลาด เหมือนกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่ อึดอัดแฮะ
“ก็มองอยู่นี่ไง ไม่ต้องห่วง ไม่ว่าจะเป็นตาหรือใจกูก็มองแต่มึงเท่านั้นแหละ” สร้างความมั่นใจให้มันครับ พยายามยิ้มหวานให้มันด้วย มันจะได้อารมณ์ดีเลิกทำหน้าเครียดเขม็งแบบตอนนี้ จ้องตามันที่มองสบมาโดยไม่หลบ มันทำหน้าเครียดได้ครู่เดียวก็ค่อยคลายความขรึมลงไปนิ่งแล้วระบายยิ้มบางๆ
เฮ้อ.... หายเคืองแล้วใช่ไหมเนี่ย
โล่งอกโล่งใจได้ไม่ถึงครึ่งนาทีใบหน้าที่ถูกประคองอยู่เมื่อครู่นี้ก็ถูกยึดไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะลดศีรษะลงมาหาและมอบจุมพิตอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เนิ่นนานจนแทบหลอมละลาย และขาดอากาศหายใจ
และแล้วกันย์มันก็กดร่างผมลงไปนอนราบที่พื้นหน้าหน้าประตูห้องมัน จมูกโด่งระไปตามซอกคอ
เฮ้ย!! ท่าไม่ดีแล้ว
“กันย์....จะทำอะไร....” เหมือนคำถามโง่ๆ ยังไงก็ไม่รู้แต่ก็หลุดปากออกไปแล้ว และเมื่อได้ฟังคำตอบยิ่งพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว
“จะให้ทำอะไรล่ะ? กิ๊งลืมแล้วเหรอว่าจะให้กันย์ทำอะไรตอนสอบเสร็จแล้ว”
เฮือก...... เออ จริงด้วย ที่กะว่าจะไม่ยอมขึ้นมาอาบน้ำข้างบนเพราะรู้ว่ามันต้องเป็นแบบนี้แหละ แต่ตอนนี้หลวมตัวขึ้นมาแล้ว จะหาทางหนีทีไล่ยังไงดีล่ะเนี่ย!!
................................
ตามคิวต้องอัพเรื่องนี้ก่อน เรื่อง น้องฐาและพี่ตุลย์อีกนะคะ
แต่ที่มาช้าก็เพราะตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเขียนให้กิ๊งมันเสร็จกันย์ดีไหมนี่ล่ะ ฮา...
ขอโทษนะถ้าทำให้หลายคนค้างอีกแล้ว.... แต่ฉากต่อไปมันต้องใช้เวลานานอ่ะ จะปล่อยกระทู้ร้างไว้นานกว่านี้ก็ดูไม่ดีอีก ... เลยเอามาลงขัดตาทัพ....
ให้ทายว่าตอนหน้า กิ๊งจะหนีรอดไหม? ถ้าทายถูกจะบวกให้คนละคะแนน อิอิ
ยังรักกิ๊งและกันย์เสมอ....รักคนอ่านด้วย
เพื่อนๆที่เป็นแฟนคลับพี่ตุลย์นะคะ นิลงตอนใหม่เพิ่มจากที่ลงในกระทู้นี้
ตามไปให้กำลังใจพี่ตุลย์ได้นะคะ ขอบคุณค่ะhttp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.new
หัวข้อ: ♂...I~รับไม่ได้...(ถ้าไม่ได้รัก)♂ แจ้งข่าว หน้า 52 (อ่าน 515990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก