หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[BEN*_*MOS]

อร๊ายยยยยย เสร็จแน่ๆบายไปป์เอ๊ยย

รอตอนต่อไปนะคะ

[sam3sam]

ไหนๆนายภคินก็มาให้แก้แค้นถึงที่แล้ว
จัดการ..แก้..แค้น เลยสิไปป์

[MARCHMALLOW]

นั่น เป๊ะเลย .. = =' จิ้นเอาตั้งเเต่บอกว่าจะมีรูมเมทมาอยู่ด้วยล้ะ ฮ่าๆๆ
เกลียดอะไรเค้าว่าจะได้อย่างนั้นน้าไปป์ อิอิ ใครจะเสร็จใครกันเเน่ รอลุ้นๆๆ เอิ๊กๆ

[TONG]

เสร็จแน่เลยนะนาย

[yayee2]

 
มาต้อนรับเรื่องใหม่
ดูท่าจะสนุกแน่เรื่องนี้ หุ หุ หุ

[คนของเธอ]

คินนายโดนแน่!!! ไปป์รอที่จะแก้แค้นแกอยู่นะเว้ย...
น้องฟาร์เป็นอะไรไปค่ะ ต้องมีซัมธิงกับเพื่อนของไปป์แน่ ๆ เลย นายแซ็กใช่ม้ะ แล้วทำไมพูดแบบนั้นล่ะ งานกร่อย อือม มันต้องเคยเกิดอะไรแน่ ๆ เอาใจช่วยน้องฟาร์ด้วย...
จริงๆ แล้วคิดว่าคินจงใจที่จะมาอยู่กับไปป์นะ ดีใจด้วย
ชอบที่บอกว่าเลือกรูมเมทก็เหมือนเลือกแฟน  ก็จริงๆ นะแหละ เป็นคนที่เราต้องเจอหลังเลิกเรียน ต้องแชร์อะไรด้วยหลาย ๆ อย่าง ถ้าเจอแบบเข้ากันไม่ได้นี่ตีกันตายมาแล้ว 
  ..ขอเป็นFCพี่เดียวดายค่ะ เก็บไว้ถูกแล้ว ซักมาแพงตัดใจทิ้งไม่ลงหรอกเนอะ
  ส่งดอกไม้เป็นกำลังใจให้นายคิน !!! แล้วกัน 

[money loving]

เรื่องราวที่วุ่นวายกำลังจะตามมาแล้ว
ว่าแต่ ไปป์จะทำยังไงต่อไปดี
เกลียดนักใช่มะ เดี๋ยวคินรักชะเลย  

[money loving]

เรื่องราวที่วุ่นวายกำลังจะตามมาแล้ว
ว่าแต่ ไปป์จะทำยังไงต่อไปดี
เกลียดนักใช่มะ เดี๋ยวคินรักชะเลย  

[ณยฎา]

น้องเห็ดได้คู่กะแซ๊กแน่เลย กัดกันมันหยด

[Cherry Red]

ฟ้าอุตส่าห์เป็นใจ ส่งน้องคินมาให้น้องไปป์ถึงห้อง
คิดในแง่ดี อยู่ห้องเดียวกัน เจอหน้ากันทุกวัน จะได้ลงมือแก้แค้นง่าย ๆ ไง
แต่งานนี้นอกจากได้แก้แค้นแล้ว น้องไปป์ท่าจะได้สามีหล่อเป็นของแถม ( สมพรปากน้องฟาร์จริง ๆ )

[samsoon@doll]

แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆได้ผัวสมใจอยากแน่ๆ

[monoo]

น่าน มาเจอะ กันและ อิอิ
 

[krappom]

เขาว่ากันว่าเกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะน้องไปป์
 

[cotone]

เพื่อนๆแม่นมากค่ะ จับทำสะมีแล้วถ่ายคลิปไว้แบลคเมล์เลยไปป์5555 (ว่าแต่.งใครเสียหายมากกว่าเนี่ย )

รอตอนต่อไปค่า

[cheyp]

ความบังเอิญหาได้ในนิยาย อิอิ
 

[roseen]

เจอกัแล้ว

[The_outsider]

เอ่อ
สวัสดีครับ
พี่เดียวดาย...
 

[Little Devil]

โลกกลมของจริง
+1

[นัชชี่~นะจิ]

เนื้อคู่นายมาแล้วสินะไปป์ อิอิ อย่างนี้ห้องไม่ระเบิดแย่เลยเหรอเนี่ย

[OitJi]

เสร็จแน่ 

[kukkukku]

บุพเพสันนิวาสชัดๆ!!


^^


 

[โจ๊กกุ้ง]

ภคินจะเป็นคนยังไงนะ อยากรู้จัง

[Indigo]

Room 3

   วันนี้ผม...นายวิรัล  วงศ์วิสุทธิ์ ขอประกาศให้เป็นวันโลกาวินาศครับ!!!

   ผมนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโซฟาสีเขียวตัวโปรดเอามือยีหัวตัวเองไปมาจนผมแทบจะหลุดออกมาเป็นกระจุกอยู่แล้ว  ถัดจากผมเป็นพี่เดียวดาย และถัดจากพี่เดียวดายเป็น..ไอ้คุณภคิน!!!นั่งจิบโอวันตินอยู่

   เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงน่ะเหรอครับ??  โอเคผมจะเล่าย้อนให้ฟัง...



เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว…

   ขณะที่ผมเอามือกุมจมูกตัวเองลำลังคิดว่าเลือดกำเดาอาจจะไหลออกมาได้ตลอดเวลา  นันย์ตาเบิกกว้างกับภาพผู้ชายที่อยู่หลังบานประตูนั่น  ผมอ้าปากจะเปร่งเสียงด่าออกมา...

ปังงงงงงงงงงงง...

ไอ้เชี่ยนั่นปิดประตูกลับเข้าห้องไปหน้าตาเฉยเลยครับ!! เออ..ให้มันได้แบบนี้สิวะ  ผมทุบประตูรัวๆอย่างไม่เกรงกลัวว่ามันจะพังหรือไอ้คนข้างห้องจะออกมาด่า....ตอนนี้กูขอด่าอิคนในห้องนี่ก่อนเหอะ!!!
“เปิดโว้ย!!!!!  ไอ้เชี่ยนี่!!!!!เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะโว้ยยยยยย” ....ตอนนั้นผมโกรธจนหน้ามืดครับ...ลืมไปว่ากุญแจแม่งก็นอนแอ้งแม้งอยู่ในกระเป๋ากางเกงกูนี่หว่า....
สงสัยมันจะทนเสียงผมไม่ไหวเลยรีบเปิดประตูออกมา  เล่นเอาผมหลบเกือบไม่ทัน...นี่มันจะประทุสร้ายผมซ้ำสองรึไงวะ???   มันขมวดคิ้วทำหน้าหงุดหงิด
“เคาะทีเดียวก็รู้เรื่องแล้ว...ไม่มีมารยาทรึไง??” มันถามกลับหน้าตายครับ!!
“แล้วเปิดประตูชนหน้าคนอื่นแล้วไม่ขอโทษนี่มีมารยาทมากเลยเหรอวะ???” เอาสิ...หน้าผมตอนนี้เหมือนพร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อแล้วครับ
“อ้าว..ชนด้วยเหรอ” ไอ้ตอแหล!!!เสียงดังขนาดนั้นมึงจะไม่รู้ได้ไงวะ ผมอ้าปากพะงาบๆแต่มันสวนกลับต่อ “แล้วมาเคาะประตูห้องคนอื่นทำไม”
“ไอ้สัส!!!นี่ห้องกู!!!!” ผมเผลอตะโกนด้วยความโกรธ จนไอ้ห้องข้างๆมันเปิดประตูออกมาดูเลยครับ  ผมรับหันควับไปด่ามันทันที “เสือกหาพ่อมึงเหรอ” ครับ...มันหดหัวปิดประตูเข้าไปแล้ว  ทิ้งให้ผมประจันหน้ากับไอ้ภคินโดยลำพัง
“อ๊อเหรอ....นี่ห้องมึงเหรอ??” มันเลิกคิ้วแบบไม่เชื่อ อ้ากกกกกกกกกกกกกส์....กูอยากจะโกนขนคิ้วมึงทิ้งตอนนี้จริงๆ!!!!

ผมไม่ตอบมันแต่เบียดตัวเข้าไปในห้องทันที  แอบจงใจเดินกระแทกมันจังๆ...แต่ไหงกูเสือกเป็นคนเซเองวะ
ว่าแต่ เอ๊ะ...ทำไมห้องกูมันมีกลิ่นแปลกๆ
“มึง..” ผมหันกลับมาจ้องหน้ามันเขม็ง “มึงสูบบุหรี่ในห้องเหรอ” มันเลิกคิ้วแทนคำตอบ นั่นทำให้ผมด่ามันไม่ยั้ง
“ไอ้โง่!!!พ่อแม่ไม่สอนมารยาทเบื้องต้นรึไงวะ  ใครใช้ให้มึงสูบบุหรี่ในห้อง??  ระเบียงเค้ามีไว้ให้มึงไปโดดตึกตายเล่นรึไงวะ???  แล้วนี่อะไร...” ผมมองไปที่มือมันที่ถือแก้วเซรามิคใบโปรดของผม “นี่มึงเอาแก้วกูมาใช้เหรอ?? ไม่มีมารยาท” ผมเดินไปเอื้อมจะหยิบแก้วออกจากมือมันแต่มันเสือกหลบทัน  แถมยังเลิกคิ้วกวนตีนผมอีก!!!!
“แค่แก้วน้ำ...ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้” ว่าแล้วมันก็ยกซดโอวันตินในแก้วโชว์เลยครับ  ไอ้หน้าด้าน!!!! ผมง้างปากจะด่ามันอีกรอบ แต่เหลือบไปเห็นความผิดปกติในห้องนอนผมที่ประตูเปิดค้างไว้....ไม่นะโว้ย  อย่าให้เป็นแบบที่ผมคิดเลย  ผมก้าวเท้าฉับๆไปหยุดหน้าประตู  ...เท่านั้นล่ะครับ..ลมแทบจับ

“มึงย้ายของมาไว้ในห้องกูทำไม??” ผมกำมือแน่น..รู้สึกได้เลยว่ามือสั่นมากๆ
“ก็อีกห้องของมันเยอะกว่าอ่ะ ก็เลยขนของห้องนี้ออกไปกองไว้ตรงนู้น” มันชี้ไปที่กองเสื้อผ้าของผมที่อยู่ข้างๆโซฟา “อีกอย่างเตียงห้องนี้มันกว้างกว่าด้วย  ตัวแค่นี้จะไปนอนเตียงใหญ่อะไรนักหนา” มันมองผมหัวจรดเท้าแล้วทำหน้าสมเพช  ไอ้สัส...กูไม่ได้เตี้ย  มึงต่างหากที่สูงเปรตเกินไปโว้ย!!!!
“มันไม่ใช่ประเด็นเว่ย  ประเด็นคือมึงขนของออกจากห้องโดยไม่ขอเจ้าของห้องได้ยังไงห๊ะ??” ผมเท้าเอวด่ามัน..เอาสิให้มันตายกันไปข้างนึง
“มึงจ่ายค่าห้องนี้เท่าไหร่??”
“หกพัน”
“เออ..กูจ่ายให้เดือนละสามพันไม่ขาดไม่เกิน  เท่ากับตอนนี้กูมีสิทธิเป็นเจ้าของห้องเท่ากับมึงแล้ว...”
“กู-ไม่-ให้-มึง-อยู่” ผมพูดช้าๆเน้นแต่ละคำอย่างชัดเจน
“แต่-กู-จะ-อยู่” หน้าหล่อๆของมันยักคิ้วตอบ นั่นทำให้ผมแทบอยากจะลงไปดิ้นๆแล้วกรี๊ดๆๆๆๆบนพื้น...แต่ไม่ได้ทำหรอกครับ เสียเชิงชายหมด “ถ้ามีปัญหาก็เรียกป้าหอมาเคลียร์สิ”
“เออ...กูทำแน่ๆ” ผมเดินปึงปังไปกดโทรศัพท์ที่ต่อสัญญาณภายในหอ  กดหมายเลข0เพื่อโอนสายไปที่เค้าน์เตอร์  ผมเร่งป้าหอให้ขึ้นมาเคลียร์เรื่องนี้กับผมเดี๋ยวนี้   ชั่วอึดใจป้าแกก็วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาจากบันได สงสัยเพราะผมเหวี่ยงด้วยล่ะมั้ง.แกเลยรีบขนาดนี้

“แฮ่ก...แฮ่ก..น้องไปป์ มีอะไรรึเปล่าครับ??” ป้าแกวิ่งหน้าตาตื่นมาเลยครับ
“ป้าครับ...ผมไม่ต้องการอยู่ร่วมกับไอ้หมอนี่  ป้าช่วยเอามันไปไว้ที่ห้องอื่นทีครับ” ผมชี้หน้ามันอย่างลืมมารยาทผู้ดีไปเสียสนิทเลยครับ...ช่างแม่ง..กูไม่ใช่ผู้ดีเว่ย!!
“อ่า...คงจะไม่ได้น่ะจ่ะน้องไปป์ห้องอื่นเค้ามีเมทกันครบหมดแล้ว  คนที่ไปลงชื่อไว้แล้วไม่มีเมทเหลือแค่น้องไปป์คนเดียวแล้วล่ะจ่ะ” ป้าแกตอบอย่างหน่ายใจ “อีกอย่างนะ...ป้ารับเงินค่าเช่าครึ่งนึงมาจากพ่อรูปหล่อนี้แล้วจะ”
ผมหันควับไปมองหน้าไอ้ภคิน...นี่มึงหว่านเสน่ห์กระทั่งคนแก่เรอะ????
“แล้วก็อีกอย่างนะน้องไปป์  น้องก็ไม่ค่อยจะมีตังจ่ายค่าห้องเท่าไหร่  จ่ายให้ป้าเกือบกลางเดือนทุกที  แบบนี้ป้าลำบากใจนะจ๊ะ  ได้พ่อรูปหล่อมาช่วยหารเงินก็ดีแล้วไงจ๊ะ” ป้ายิ้มหวานครับ แต่ผมนี่สิครับขนลุกซู่  ป้าประจานผมอ่ะTT  ผมแอบเห็นไอ้ภคินหัวเราะด้วย....แค่จ่ายค่าห้องช้าไม่ได้แปลว่าไม่จ่ายซะหน่อยนะครับ
เมื่อเห็นผมอ้ำๆอึ้งพูดไม่ออก ต่อไปถูกป้าแกก็ตัดบทเอาตัวรอดตามงานถนัดของแกล่ะครับ “ตกลงกันได้แล้วนะจ๊ะ  ป้าไปละนะ” ครับ..แล้วป้าก็ไปจริงๆ ทิ้งให้ผมอยู่กับไอ้ภคินสองต่อสอง...

ตัดภาพกลับมาที่ปัจจุบัน ณ.โซฟาสีเขียวตัวเดิม....

“เฮ้ย...เลิกยีหัวได้แล้วมั้ง หัวล้านกันพอดี” มันเอ่ยเรียบๆขณะยกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้าง หล่อตายล่ะมึง...
โอเคครับ...ผมยอมรับว่ามันหล่อมาก แม้จะใส่แค่เสื้อยืดเก่าๆกับกางเกงเลสีซีดๆก็เหอะ แต่หน้าตามันไม่ได้ดูด้อยค่าไปกว่าเวลาปกติเลย ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ผมหมันไส้มันมากไปกว่าเดิม
“เสือก...หัวกู ไม่ต้องยุ่ง”
“เอาน่า ยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน  ไม่คิดจะแนะนำตัวหน่อยเหรอ??” มันเอ่ยเรียบๆ เล่นเอาผมตบหน้าผากตัวเอง ...นี่มึงจำคนที่มึงแย่งแฟนไม่ได้เรอะ???
“มึงจำกูไม่ได้??” ผมเท้าคางถามมันอย่างหัวเสีย ไอ้ห่านี่หาเรื่องมาให้กูอารมณ์เสียทุกนาทีจริงๆ
“เคยรู้จักกันด้วย??” หน้าหล่อๆของมันทำหน้าเหวอหวา แต่ผมว่ามันดูกวนตีนมากกว่านะ
“ช่างแม่งเหอะ..ไม่รู้จักก็ไม่รู้จักวะ”
“เดี๋ยวสิ ขอกูดูหน้าชัดๆก่อน” อยู่มันก็ชะโงกหน้ามาใกล้จนผมสะดุ้ง  จมูกมึงจะชนกูอยู่แล้วเว่ย!!!! ขนาดผมชะงักมันยังไม่เอาหน้ามันออกไปเลยครับ “เอ...จะว่าไปก็คุ้นๆ”
“มะ....” ไม่ต้องเอาหน้ามาใกล้กูขนาดนั้นก็ได้โว้ย!!!

“อ๊า~ นึกออกแล้ว  วิรัลใช่มั้ย??” มันดีดนิ้ว  “ที่ตอนม.5โดนจับได้ว่าปีนรั้วหนีโรงเรียนแล้วบราเดอร์ไปเจอเข้า  กูนึกออกแล้วที่มึงโดนฟาดที่หน้าเสาธงอ่ะ  ตอนนั้นเรื่องมึงเป็นท็อกออฟเดอะทาวน์เลยนะ..ก็ว่าทำไมหน้าคุ้น...”
“พอ!!!!!!!!!!! มึงไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้นอีก!!!”ผมผลักหน้ามันออกไปเต็มแรง  คาดว่าถ้ามันไปทำจมูกมาแม่งต้องมีเสียรูปบ้างแหละ แต่รู้สึกว่ามันจะไม่ได้ไปทำมา เพราะจมูกมันยังคงรูปเดิมอยู่(แอบเสียใจนิดๆ นี่มันหล่อแต่เกิดจริงๆเหรอวะ??) แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!!ประเด็นคือไอ้วีรกรรมที่โง่ที่สุดที่ผมอยากจะลืมนั่นต่างหาก

ตกลงจำเรื่องที่มึงทำชั่วไว้กับกูไม่ได้ แต่เสือกจำเรื่องเลวๆของกูได้...เจริญเหอะไอ้คุณภคิน!!!

แต่ไอ้ครั้นจะให้ผมรื้อฟื้นว่ามันทำอะไรไว้กับผมบ้างก็เห็นจะไม่ควรครับ เพราะฝ่ายเสียหายมันผมทั้งนั้นเลย!!  ไม่พอนะ..มันยังเป็นการบ่งบอกว่ามันเป็นผู้ชายที่ชนะผมในทุกด้านอีกต่างหาก...

มันมองหน้าผมนิ่งๆ แต่ผมกลับรู้สึกว่าถูกกวนตีนอยู่...เรื่องกวนตีนหน้าตายนี่มันถนัดนักแหละครับ!!!
“เออ..กูชื่อภคินนะ” มันตอบเรียบๆ
“กูรู้อยู่แล้ว” ผมบ่นอุบอิบในลำคอ จนมันหันมาเหมือนจะพยายามฟังว่าผมพูดว่าอะไร แต่สงสัยมันจะได้ไม่ยิน มันเลยเอนซบพี่เดียวดายซะอย่างนั้น
“ไอ้นี่...ห้ามยุ่งกับพี่เดียวดายของกู!!” ผมรีบดึงตุ๊กตาตัวเขื่องถอยห่างจากมัน แต่ไม่ทันมันล่ะครับ..พี่ท่านนอนทับไปเรียบร้อยโรงเรียนหมีแล้ว
“อะไรตั้งชื่อตุ๊กตาหมีด้วย..โตเป็นควายขนาดนี้แล้ว” มันพูดเรียบๆแต่อารมณ์ผมไม่เรียบด้วยแล้วครับ  ผมกระชากพี่เดียวดายพรืดเดียวหลุดออกจากตัวมันจนหัวมันตกมากระแทกบนโซฟา  ผมยักคิ้วกวนตีนใส่มัน แต่มันทำหน้านิ่งๆตอบ  แล้ว...
เปรี้ยงงงงงงงงงง

ตะกร้าเสื้อผ้าผมที่มันขนออกมาตอนนี้ไปนอนเล่นอยู่บนพื้นเรียบร้อย  ผ้ากระจุยกระจายเลยครับงานนี้
“โอ๊ะ.โทษที” มันว่าหน้าตายแล้วลุกขึ้นมาเอาแก้วไปแช่ไว้ในซิงค์น้ำ “ดึกแล้วนี่หว่า  กูไปหลับนะ” แล้วมันก็เดินสะบัดตูดเข้าห้องนอนที่เคยเป็นของผมไปหน้าตาเฉยเลยครับ  แก้วนี่มึงก็ยังไม่คิดจะล้าง???


แล้วผมน่ะเหรอครับ?? คืนนั้นผมต้องนอนตอนตี3เพราะต้องจัดของในห้องใหม่  ไอ้เวรนั่นรื้อออกมาทุกอย่างจริงๆครับ  แถมผมยังต้องขนหนังสือการ์ตูนกับแผ่นเกมส์ออกมาจัดที่ห้องนั่งเล่นอีก  แล้วถึงจะขนข้าวของตัวเองเข้าไปจัดในห้องนั้นได้  จัดไปด่าไป สาปแช่งไป  บ้างก็ตัดพ้อต่อว่ากับโชคชะตาฟ้าดิน




.....ทำไมพระเจ้าต้องส่งไอ้ภคินลงมาเกิดด้วยครับ....




เช้านี้ผมมีเรียนตัวคณะแต่เช้าครับ  มือถือส่งเสียงปลุกในตอนที่ผมยังนอนได้ไม่ถึง4ชั่วโมงด้วยซ้ำไป  ผมลุกขึ้นงัวเงียไปอาบน้ำแปรงฟัน  พันผ้าเช็ดตัวที่เอวหลวมๆแล้วเดินเข้าห้องไปแต่งตัว

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!...ใครนอนบนเตียงกูวะ

ผมรีบเอามือตะครุบปากตัวเองเกรงว่าจะหลุดกรี๊ดออกมา(แต๋วแตกขึ้นมาอายเค้าตายเลยครับ)สมองเบลอๆในตอนเช้าเริ่มประมวลผล  เดี๋ยวนะ...เมื่อคืนไอ้ภคินมันเข้ามาเป็นเมทผม แล้วตอนนี้มันก็ยึดห้องมันเป็นห้องผมแล้วนี่หว่า  เออ..ใช่ๆๆๆ ผมพยักหน้ารับรู้กับตัวเอง
ชั่วขณะหนึ่งปากผมก็แสยะยิ้มขึ้น.....


มึงทำกูเจ็บแสบนักนะไอ้ภคิน.....คราวนี้แหละกูจะเอาคืนมั่ง!!!!!!!




.....................................................

............................

.......


“ไปป์...มึงเป็นอะไรวะยิ้มตั้งแต่เช้า” ฟาร์ที่นั่งแกะป๊อกกี้รสช็อกโกแลตข้างๆทักขึ้น  ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ที่ใต้ตึกคณะเพราะเรียนคาบแรกเสร็จแล้วเหลือเวลานิดหน่อยผมกับมันเลยได้มานั่งชิวอยู่แบบนี้
“อารมณ์ดีนิดหน่อยว่ะ...ได้แก้แค้น...” ผมว่ายิ้มๆเอื้อมมือไปหยิบป๊อกกี้มันมากิน “แต่ก่อนอื่นกูมีเรื่องต้องคิดบัญชีกับมึง”
“ห๊ะ??...กูเนี้ยนะ” มันชี้หน้าตัวเอง “กูไปทำอะไรให้มึง”
“ยังจะมาถามอีก...เมื่อวานเพราะมึงแช่งกูไว้  เมทมาเลยมึง!!!”
“อ้าว...โทษกูอีก ไม่ได้เกี่ยวกันเลย” มันกัดป๊อกกี้ไปเหมือนไม่สนใจ “แล้วเมทมึงเป็นไงวะ”
“ไอ้ภคิน”

“แค่ก.....แค่ก......มะ..มึงว่าไงนะ???  ไอ้ภคินเป็นเมทมึง??” มันเบิกตาโพลง สำลักป๊อกกี้จนผมต้องเอาน้ำไปให้มันกิน  กูไม่อยากขึ้นข่าวหน้าหนึ่งนะว้อย
“เออดิ....ซวยชิบหาย” ผมเท้าคางมองไอ้ฟาร์ที่ดูดน้ำไม่หยุด
“ที่เขาบอกว่ายิ่งเกลียดยิ่งเจอมันเป็นแบบนี้เองสินะ” ผมพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับมัน “มึงกับมันไม่ฆ่ากันตายเหรอวะ??”
“เกือบละเมื่อคืน...มันมารยาทชาติชั่วมาก  มันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยแย่งแฟนกูอ่ะ”
“อือหือ..” มันทำหน้าตั้งใจฟังมาก ว่าแต่กูชอบนินทาคนอื่น มึงก็ชอบฟังกูนินทาเหมือนกันล่ะวะ “แล้วทำไมวันนี้มึงอารมณ์ดี  อย่าบอกนะว่ามึงวางแผนจะแย่งแฟนแอมบ้าง...โอ้โหย...แผนนี้แม่งร้ายกาจจริงๆ”

พลัวะ!!!!
ครับ...ผมจัดให้หนึ่งดอกกลางหัวเห็ดมันเลย
“คิดมาได้นะมึง!!!! มึงทำเองเลยไป  ที่กูอารมณ์ดีเนี้ยเพราะเมื่อเช้ากูได้แก้แค้นมันเล็กๆน้อยๆเว่ย”
“มึงข่มขืนมัน??”
“เดี๋ยวปั๊ดเอาอีกสักรอบมั้ยมึง ...ความคิดมึงแต่ละอันนี่” มันยิ้มแห้งๆให้ผมไม่เถียงต่อ สงสัยจะอยากรู้จัด  ผมยื่นหน้าไปกระซิบมันใกล้ๆ

“อื้อหือ...แกล้งยังกะเด็กเลยว่ะ”
“อย่ามาวิจารณ์กูนะโว้ย  คราวนี้เรามารอดูกันดีกว่าว่านายภคินสุดหล่อเดือนสถาปัตฯจะมามหาลัยในสภาพไหน  สาวๆคงกรี๊ดกันน่าดูเลยเนอะ” ผมว่าพลางเผยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม

พูดไม่ทันขาดคำสาวๆที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆก็เริ่มออกอาการวี๊ดว้ายชี้ชวนกันดูอะไรบางอย่าง  ด้วยกุศโลบายเรื่องชาวบ้านคืองานของเรา  ผมกับไอ้ฟาร์หันควับไปแบบไม่คิดชีวิตครับ

ไอ้ภคินเดินมากับเพื่อนมันอีกคนนึง  ใบหน้าหล่อเหล่าบัดนี้ยับยู่ยี่ไปหมด  หัวชี้ฟูไม่เป็นทรง  ที่สำคัญหน้ามันเป็นรอยแดงปื้นเต็มหน้าไปหมด  พร้อมรอยปากกาเมจิคสีดำจางๆที่ยังติดอยู่  ดูจากรอยแดงคาดว่ามันพยายามขัดแล้วแต่ขัดไม่ออกจริงๆ

ผมคงจะหัวเราะจนฟันแทบกระเด็นออกมานอกปาก  ถ้าไม่ใช่ว่า.....



มันเสือกเดินตรงมาโต๊ะผมอย่างไม่คิดชีวิตเลยครับ!!!



TBC

[howru]

งานเข้าแล้วไปป์!

[yayee2]

ตายล่ะไปป์ จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ต่อจากนี้อะ

[roseen]

คู่กัด
ไอ้ภคินทำเกินไปรึเปล่ามึง

[monoo]

ต๊ายแหน่ ต๊ายแหน่ 

[yeyong]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมาก อ่านไปฮาไป อารมณ์ครื้นเครงดี
ให้ บวกหนึ่ง เป็นกำลังใจ แล้วมาต่อไวๆ นะ

[hahn]

เข้ามารอตอนต่อไป คู่กัดแบบนี้ฮากระจายแน่ ๆ

[Cherry Red]

แก้แค้นยกแรกนี้ เจ้ว่า "น้องไปป์" น่ะสิค่ะ ที่จะตาย...
ภคินคงโมโหน่าดูนะนั่น คิดสภาพว่าตื่นมาแล้วมีรอยปากกาเมจิคเต็มหน้า
เป็นวิธีการแก้แค้นที่ไม่เนียนเลยค่ะ  ( แม้จะสะใจสุด ๆ ก็ตามที )
หวังว่าน้องไปป์คงจะมีชีวิตรอด มาแก้แค้นรอบต่อไปนะค่ะ~