Room 50
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่มันไม่ได้ยิ้มเหมือนเมื่อวาน จะว่ารู้ตัวช้าก็คงไม่ผิดนักหรอก ปกติผมเองก็ไม่ค่อยจะสนใจอะไรรอบตัวอยู่แล้ว แต่พอมันเป็นเรื่องของไปป์ ผมก็จะสัมผัสได้ถึงความแตกต่าง... ถึงจะช้าไปหน่อยก็เหอะนะ
เราแวะกินข้าวเย็นกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางแถว ๆ หอก่อนกลับขึ้นห้อง พอได้มานั่งสุมหัวก็เลยรู้ว่า ไอ้ปากกรรไกรมันต้องคิดอะไรอยู่ในใจแน่ ๆ เมื่อวานมันยังชวนน้องเชอร์คุยเป็นตุเป็นตะเหมือนไม่ได้เจอหน้ากันมาแต่ชาติปางก่อน แต่พอวันนี้สองพี่น้องกลับคุยกันน้อยลง หรือพูดให้ถูกคือไปป์ต่างหากที่พูดน้อยลง มันเอาแต่นั่งเหม่อแล้วขมวดคิ้วเหมือนอาเจ๊เก็บค่าแชร์ไม่ได้
ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันดีใจแค่ไหนที่น้องสาวมาหาถึงห้อง ไปป์มันรักครอบครัวมาก จากที่ได้ไปสัมผัสตอนสงกรานต์เมื่อปีที่แล้ว ผมก็รู้เลยว่า ทำไมมันถึงได้เป็นคนที่มีรอยยิ้มสดใสขนาดนั้น ครอบครัวมันอบอุ่นมาก มากเสียจนมันสามารถเผื่อแผ่ความอบอุ่นนั้นมาให้คนที่ไม่เคยได้รับอย่างผม
“เฮ้ย... คิดอะไรอยู่วะ” ผมแตะเบา ๆ ที่หลังมือข้างที่มีผ้าพันไว้ ทำเอามันสะดุ้งก่อนจะชักมือออก
“ปะ... เปล่า!” แน่จริงก็อย่าหลบตาสิวะ “ไม่มีอะไร”
“อย่าโกหก” ผมเริ่มขึ้นเสียง
“ก็มันไม่มีอะไรจริง ๆ นี่! เชอร์มานู่นแล้ว”
ผมหันไปมองตาม น้องเชอร์เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว เป็นอันว่าบทสนทนาอันนี้เป็นต้องพับเก็บลงกระเป๋าไป ผมแอบมองหน้าคาดโทษไว้ แต่มันก็เอาแต่หลบตาอยู่นั่นแหละ บ้าเอ๊ย! อย่าให้กูอารมณ์เสียนะ มึงไม่รอดแน่ แต่อยู่ต่อหน้าน้องเมียก็นั่งเงียบ ๆ สร้างภาพไปก่อนครับ
น้องเชอร์เหมือนพอจะรู้ว่าพี่ชายคิดอะไรบางอย่างอยู่ เพราะเธอดูจะสงสัยไม่น้อยว่าทำไมพี่ชายถึงไม่พูดมากเหมือนเดิม เธอส่งสายตาถามผมด้วย แต่ผมก็ได้แต่ยักไหล่ตอบไป.... มันไม่พูดแล้วใครจะไปรู้ล่ะ
ก๋วยเตี๋ยวใส่พริกรสชาติจืดไปถนัดตา ผมเริ่มพยายามส่งสายตาดุ ๆ เค้นคอมัน แต่มันก็ไม่ยอมมองหน้าผมซะงั้น ก็เหมือนจะรู้ตัวนะ เพราะตอนนี้มันกลับมาคุยจ้อกับน้องเชอร์เหมือนเดิมแล้ว สองพี่น้องนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องข้อสอบของเชอร์ โรงพิมพ์ของพี่แก้ว โรงงานยาสูบของพี่ภูมิ แล้ววกเข้ามาเรื่องที่ไปป์มันไม่ยอมซักไอ้หมีหน้าโง่นั่น เออว่ะ เพิ่งสังเกตเหมือนกัน
“แกก็ไม่ชอบซักตุ๊กตาเหมือนกันนั่นแหละ” มันเถียงกับน้องคอเป็นเอ็น
“นั่นมันตัวเล็กหรอก แต่ของพี่ไปป์มันตัวเบ้อเริ่ม สกปรกจะตาย”
“แค่ขนาดไม่ได้ทำให้มันสกปรกขึ้นซะหน่อย อีกอย่างซักไปกลิ่นมันก็เปลี่ยนสิวะ” ทฤษฎีเดียวกับเด็กติดผ้าเน่านี่หว่า
“ห่า... แล้วมาว่าแต่กูโสโครก ไม่ดูตัวเอง”
“เงียบไปเลยนะมึง อีกอย่างพี่เดียวนั่งอยู่ในห้องทั้งวัน จะเอาอะไรไปสกปรก”
“ก็มึงไง” ผมยักคิ้ว “ออกไปตากแดกตากลมทั้งวัน มานั่งกอดหมีอะ” และแอบต่อท้ายในใจว่า มันเป็นที่รองตีนกูเวลานั่งดูหนังด้วย
ไปป์ตวัดสายตาด่าทอผม ก่อนจะลุกไปคว้าผ้าเช็ดตัวในห้องไปอาบน้ำ หนีปัญหานี่หว่า... ผมเลยนั่งมองหน้าน้องเชอร์ไปมา น้องเขาน่ารักดีนะครับ ตาเหมือนไปป์เลย แต่โครงหน้าออกไปทางพี่ภูมิมากกว่า ส่วนไปป์มันหน้าเหมือนพี่แก้วมากกว่าเยอะ แต่ผู้หญิงตากลม ๆ ผิวขาว ตัวผอมสูง พูดจาฉะฉานแบบนี้ก็น่ารักดีนะ คงมีผู้ชายมาตามจีบกันบ้างแหละ
“น้องเชอร์หายปวดหัวรึยังครับ”
“หะ... หายแล้วค่ะ” เธอสะดุ้ง เล่นเอาผมงงว่า จะตกใจอะไรนักหนา
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ พี่เอาพาราให้มั้ย เผื่อจะดีขึ้น”
“มะ... ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ พี่คิน เชอร์หายปวดหัวแล้วจริง ๆ ค่ะ”
โอเค... หายก็หาย ผมก็ไม่ได้อยากเซ้าซี้อะไรมากอยู่แล้ว ผมหันไปให้ความสนใจกับโอวัลตินในแก้วมากกว่า คราวนี้ไปป์มันใส่น้ำตาลให้มากไปหน่อยแฮะ กะให้กูเป็นเบาหวานตายรึไง หรือในชีวิตจริงเราไม่หวานกัน เลยต้องมาชงให้แดกแก้ขัดกันนี่
“เอ่อ... พี่คินคะ”
“ฮะ!? ครับ?” น้องเชอร์คงอยากจะทำลายความเงียบในห้องที่ไม่รู้เราจะคุยอะไรกันน่ะครับ เอาตรง ๆ คนปกติก็คงเป็นกัน ที่เวลานั่งกันเงียบ ๆ แล้วอึดอัด จนต้องหาเรื่องมาคุยน่ะ แต่บังเอิญผมมันผิดปกติ ไอ้การอยู่เงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไรกันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดหรอก
“เอ่อ... เชอร์... เอ่อ...” ผมขมวดคิ้ว ไม่ได้ตั้งใจจะกดดันจริง ๆ นะ
“ครับ?”
“คือ... เชอร์... ระ...”
ผัวะ
ประตูห้องน้ำถูกเปิดผัวะ ตามมาด้วยไอ้ไปป์ที่หัวเต็มไปด้วยแชมพูเป็นฟองฟอดไหลหยดติ๋ง ๆ ลงบนพื้น ด้านบนมันเปลือยเปล่าโชว์รอยจูบที่ยังคงติดอยู่ ดีที่ด้านล่างมันพันผ้าเช็ดตัวเอาไว้ ไม่งั้นผมว่าเรื่องมันยาวแน่ ๆ เออ ว่าแต่มันออกมาในสภาพนี้ทำไม อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเหรอ?
ไปป์เบิกตาโพลงเหมือนตกใจ เอ๊า! ก็มึงเปิดเองอะ มึงจะตกใจทำซากไร ไอ้แห้งกระโดดกลับเข้าไปในห้องน้ำแล้วแง้มประตูเล็ก ๆ “สะ... สบู่ไปไหนไม่รู้ มะ... มึงเอาไปวางไว้ไหน มาหยิบให้หน่อยดิ๊ ละ... แล้วก็ไอ้เชอร์!” มันชี้นิ้ว “ทำไมยังไม่รีบไปนอนอีก”
“พรุ่งนี้ก็มีเวลานอนอีกตั้งเยอะนี่ พี่ไปป์”
“ไม่ได้!” มันเสียงดัง “ไปนอนเดี๋ยวนี้ พี่จะอาบน้ำต่อแล้ว ส่วนมึงมาหาสบู่ให้กูเดี๋ยวนี้เลย”
ผมรีบจนแทบจะโผตัวเข้าไปในห้องน้ำ แต่ต้องทำเป็นเก๊กขรึมเดินเข้าไปนิ่ง ๆ พอมันงับประตูเท่านั้นแหละ แทบจะเข้าไปแดกหัวมัน แต่โดนมือยันเอาไว้ก่อน “อยากเปลี่ยนบรรยากาศก็ไม่บอก”
“เปลี่ยนพ่อเปลี่ยนแม่มึงสิ!” แขนแห้ง ๆ แต่แรงควายใช่ย่อยนะมึง “มึงออกไปได้แล้ว!”
“แหม... ทำเป็นเล่นมุกเก็บสบู่ส่งซิกให้กูล่ะสิ”
“ซิกเซิ้กเหี้ยไร มันสถานการณ์ฉุกเฉินต่างหากเล่า”
“กูไม่สนละ มึงอ่อยขนาดนี้ไม่สนองก็เกินไป เดี๋ยวมึงจะอ่อยเก้อ” ผมเอื้อมมือเตรียมกระตุกผ้าขนหนูให้ร่วง แต่ไปป์มันดันรู้ทัน ถีบประตูเปรี้ยงเดียวเปิดอ้าซ่า แน่นอนว่างานนี้ผมกร่อยครับ... อดแดก เพราะน้องเชอร์ยังนั่งตาแป๋วอยู่เลย
“เชอร์ไปนอน” ไอ้แห้งสั่ง “ส่วนมึงขอบคุณมาก สำหรับไมตรีจิตที่หยิบยื่นให้ มึงไปได้แล้ว” ปังงงงงงงงงงง ได้แล้วทิ้งกูเลยนะ จะทำอะไรได้ล่ะ ผมได้แต่เดินหัวเสียกลับไปนั่งรอคิดบัญชีกับมันในห้อง
มันเป็นอะไรไปวะ
อยู่ ๆ ก็เรียกเข้าไปอ่อยในห้องน้ำแล้วไล่กูออกมา นี่หมายความว่าไงวะ นั่งเกาหัวงง ๆ อยู่บนเตียง ตั้งแต่เมื่อตอนเย็นแล้ว อยู่ ๆ ก็ทำหน้าเป็นหมาโดนยาเบื่อ ตอนแรกก็นึกว่าจะหาย ไป ๆ มา ๆ ดันเป็นยาวเลยแฮะ เครียดเรื่องอะไรของมันวะ หรือเป็นเรื่องที่กลัวน้องเชอร์จะรู้?
ผมแค่นหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ มันกลัวคนอื่นจะรู้เรื่องของเราขนาดนั้น? ทำไมเหรอ มีแฟนเป็นผู้ชายอย่างผมมันน่าอายขนาดนั้นเชียวเหรอ? แปลกดีนะ ที่ผมไม่เคยคิดจะอายเลยที่มีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกัน
เข้าใจว่าสถานภาพของเรามันต่างกัน บางทีแม่ผมอาจจะเสียใจอยู่ก็ได้ แต่ท่านก็ไม่มีสิทธิมากพอที่จะพูด ในเมื่อแม่เคยทิ้งผมไว้ลำพัง แล้วท่านยังมีสิทธิอะไรในการต่อต้านผมงั้นเหรอ? ตรงข้ามกับไปป์ที่มีชีวิตอยู่กับครอบครัวที่อบอุ่นมาตลอด มันเลยแคร์ครอบครัวมาก เหมือนคนที่ยิ่งรักยิ่งกลัวทำให้อีกฝ่ายเจ็บ ถึงจะอย่างนั้นก็เหอะ บางทีผมก็อดน้อยใจไม่ได้นะ… แล้วมันไม่กลัวผมเจ็บบ้างรึไงนะ?
“ไปอาบน้ำได้แล้ว” คนที่กำลังคิดถึงเดินเข้ามาในห้องในชุดนอนเต็มยศเหมือนอย่างเคย ไปป์มันต้องใส่ชุดนอนลายการ์ตูนปัญญานิ่ม ที่ผมยังไม่เข้าใจว่าใส่แล้วมันนอนหลับเข้าไปได้ยังไง แต่ก็เข้ากับมันดีล่ะมั้ง วันนี้มันใส่ลายสปันจ์บ็อบสีเหลืองทิ่มลูกกะตา ควายที่อยู่ห่างเป็นกิโลฯยังสามารถวิ่งเข้ามาขวิดได้ถูกพิกัดเลย
“ไม่อาบ” ผมทำหน้างอใส่ เหมือนจะแกล้งมัน แต่แอบรู้สึกจริง ๆ
“โสโครก”
“กูก็ทำตัวแบบไอ้หมีหน้าโง่นั่นไง ไม่ได้ซักมึงยังกอดได้ กูก็ไม่อาบมั่ง”
“นี่มึงอายุกี่ขวบวะ ภคิน คิดว่าทำแบบนี้แล้วน่ารักรึไง”
“ใช่สิ... กูมันไม่น่ารัก ควงไปก็อายชาวบ้านเค้า” ไปป์ได้ยินแล้วขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินมาผลักหัวผมเป็นเชิงว่า ‘ไรมึงเนี้ย’ ผมเห็นแล้วงอน คว้าผ้าขนหนูไปอาบน้ำแม่งเลย ให้มันได้รู้จักคิดซะมั่งว่า ทำคนอื่นน้อยใจมันบาปยิ่งกว่าฆ่าสัตว์สี่เท้าร้อยตัวเสียอีก
เฮ้ย... ไหงตอนนี้กลายเป็นว่าผมเครียดแทนมันแล้ววะ! ไม่ดี ๆ กูไม่เคยเอาเรื่องของคนอื่นมาเป็นอารมณ์แบบนี้นะโว้ยยยยยยย มึงกล้ามากไอ้แห้งที่ทำกูคิดมากเป็น! ผมถูโฟมล้างหน้าแรง ๆ อย่างกับตัวเองเป็นณเดชน์ในโฆษณานีเวียฟอร์เมน บ้าเอ๊ย... หยุดคิดสิวะกู มันไม่ใช่ตัวผมเลยนะ ที่มาน้อยใจงี่เง่าอะไรแบบนี้!! ปกติเวลามีปัญหา ผมก็พร้อมจะหน้าด้านวิ่งเข้าชนมันไม่ใช่เหรอ แล้วครั้งนี้ทำไมไม่พูดล่ะ ทำไม... ทำไม... ทำไม...
กูไม่ทนแล้วโว้ย!
ผมคว้าผ้าขนหนูพันรอบเอวแล้ววิ่งออกไปที่ห้องนอน ไม่ใส่มันแล้วเสื้อพงเสื้อผ้า นี่มันวันแก้ผ้าแห่งชาติรึไงวะ ผมเปิดประตูห้องนอนแล้วเสือกตัวเข้าไปในห้อง
ไปป์หลับไปแล้ว
ผมเดินไปหยุดมองผู้ชายตัวผอม ๆ ที่นอนแผ่หลาหายใจเข้าออกช้า ๆ ชัดเลยครับ หลับลึกซะด้วย... ไอ้ปากกรรไกรเอ๊ย! โยนเรื่องหนักสมองใส่หัวเล็ก ๆ ของกู แล้วชิ่งหลับไปก่อนเนี่ยนะ ผมง้างตีนขึ้นเตรียมถีบมันให้กลิ้งตกเตียงแม่งเลย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไร นอกจากนั่งยอง ๆ ดูหน้ามันตอนนอนเท่านั้นแหละ เฮ้ออออออออออออ
ดูสิ ไอ้ตัวปัญหามาหลับตาพริ้มแบบนี้ ใครจะกล้าทำอะไรลงล่ะครับ ดวงตากลม ๆ ถูกบดบังด้วยเปลือกตา อืม... ขนตายาวเหมือนกันแฮะ เห็นแล้วอยากเอาสก๊อตเทปมาติดแล้วแว็กซ์ออก ข้อหาทำเรื่องรกสมอง ผมหัวเราะกับความคิดสัปดนของตัวเอง เห็นผมทำร้ายร่างกายมันบ่อย ๆ เนี้ย มันเป็นเพราะมันเขี้ยวหรอกครับ ไปป์มันน่ารักแบบแปลก ๆ ดี ฮ่า ๆ ๆ ไม่ได้หมายถึงหน้าตาประหลาดนะแต่นิสัยมันต่างหากล่ะ ส่วนเรื่องหน้าตาก็... มันหล่อแบบน่ารัก ๆ ครับ ตาโต ๆ จมูกนิด ปากหน่อย (แต่อิทธิฤทธิ์ไม่น้อยตามขนาดนะครับ) แม้ว่าเส้นผมหยักศกสีน้ำตาลธรรมชาติของมันจะสากมือไปหน่อยก็ตาม ฮ่า ๆ ๆ แต่ผมชอบลูบหัวมันเล่นนะ
เวลาไม่ดื้อน่ะ ไปป์มันหยั่งกับแมวเลยครับ ถึงจะไม่อ้อนก็เหอะ มันเหมือนแมวประเภทที่รำคาญเจ้านายตัวเอง อารมณ์ว่าถ้าเจ้านายมา มันจะไปหาที่นอนไกล ๆ มือเรา แต่พอเราเข้าไปเกาคางให้มันก็แอบยื่นหน้าให้เกาเหมือนกัน ดูสิว่ามันกวนโอ๊ยขนาดไหน? เห็นว่าพี่แก้วเรียกมันว่า ‘ไอ้ลูกแมว’ เหมือนกันททแต่กรณีนั้นมันคงอ้อนแม่มากกว่าน่ะ
การมองหน้าคนอื่นทำให้มีความสุขได้ด้วย... ผมว่ามันแปลกดีเหมือนกันนะ แค่นอนเฉย ๆ ก็แผ่รังสีความสุขมาให้ได้เนี้ย ผมอดไม่ได้ที่จะลูบหัวมันเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู เฮ้อออออออ แล้วกูมาแก้ผ้านั่งดูคนนอนทำไมวะเนี้ย? เกือบจะลืมเรื่องที่อยากถามแล้วเชียวนะ แต่มันก็วนกลับเข้ามาในหัวผมอีกแล้ว
บางทีคราวนี้ที่ผมไม่ปลุกมันขึ้นมาถาม ทั้ง ๆ ที่ปกติคงทำไปแล้ว อาจเป็นเพราะว่าลึก ๆ แล้วผมยังกลัวคำตอบจากไปป์อยู่
กับคำถามที่ว่าผมสำคัญแค่ไหนน่ะ?
…………………………………………………………
……………………………………….
…………………….
………….
“พี่ไปป์! จะไม่ฝากเชอร์เอาพี่เดียวดายไปซักจริง ๆ เหรอ”
“ไม่ต้อง! แกจะแบกไปให้พี่รึไงล่ะ”
น้องเชอร์หัวเราะเสียงสดใส เธอเก็บรองเท้านักเรียนลงถุงก๊อบแก๊บแล้วยัดใส่กระเป๋า หาเรื่องเถียงกับพี่ชายไปพลาง เป็นภาพที่น่ารักดีเหมือนกันนะ ผมที่เป็นลูกคนเดียวอดจะแอบขำนิด ๆ ไม่ได้ บ้านนี้เค้าพูดมากกันทั้งบ้านเลยสินะ น้องเชอร์สวมเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์เข้ารูป พร้อมรวบผมเป็นมวยไว้ด้านหลัง ดูสดใสสมวัยดี แต่ไอ้แห้งของผมน่ารักกว่าครับ แม้จะใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสามส่วนธรรมดา ๆ ก็เหอะ อย่างว่าแหละนะ มันทำอะไรก็ดูน่ารักแบบแปลก ๆ ดี หน้าโง่เอามือไปชนกระถางต้นไม้ด้วย โง่มาก ฮ่า ๆ ๆ ๆ
เราต้องไปส่งน้องเชอร์ขึ้นรถที่บริษัททัวร์กัน ที่จริงน้องเขาก็บอกว่าไปเองได้นั่นแหละ แต่มีไอ้คนติดน้องทำเป็นปากไม่ตรงกับใจบอกว่า กลัวจะหลงทาง บลา ๆ ๆ แล้วขอโทษทีครับ ไปส่งนี่ไม่ได้เอารถไปส่งนะ ได้ข่าวว่านั่งรถสาธารณะไปเหมือนกัน ไม่โง่จริงทำไม่ได้นะครับ ไอ้ผมก็เลยต้องติดสอยห้อยตามไปด้วย
น้องเชอร์หันมาส่งยิ้มให้ผมตอนที่เงยหน้าจากการก้มใส่รองเท้าผ้าใบเน่า ๆ ผมขมวดคิ้ว น้องเขาเหมือนมีอะไรอยากบอกผมตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ แล้วก็ไม่พูดซะที จะให้ง้างปากคนอื่นมันก็ไม่ใช่วิสัยของผมซะด้วยสิ ผมยิ้มตอบน้องเขานิดหน่อย ไม่อยากให้น้องเขาคิดว่าผมหยิ่งเหมือนที่คนอื่นคิด ไม่ใช่อะไรครับ นี่มันน้องเมีย...
เราขึ้นรถเมล์ก่อนจะต่อแท็กซี่ไปอีกหน่อย รถติดตามปกติของกรุงเทพแหละครับ วันไหนไม่ติดคือวันนั้นน้ำท่วม เหอะ ๆ ใช้เวลาชั่วโมงครึ่งเราจึงมาถึงจุดหมายกัน ผมหิ้วกระเป๋าให้น้องเชอร์เดินตามสองพี่น้องต้อย ๆ รถออกตอนสิบเอ็ดโมง ยังพอมีเวลาให้ซื้อขนมกินเล่นได้สักพักใหญ่ ๆ
“มากับมึงทีไรมีแต่คนมองทุกที” ไปป์มันบ่นอุบอิบ ฮะ!? มองเหี้ยไร? มองกูเนี่ยนะ ผมตกวาดสายตาไปมองคนรอบข้าง ไม่เห็นมีใครมองกูเลยนี่หว่า
“ไม่เห็นมีใครมองเลย” แหม ๆ หึงกูล่ะสิ พ่อสูบไปป์ซะตรงนี้ดีมั้ย
“ไอ้โง่ มึงเล่นมองแล้วแผ่รังสีอํามหิตขนาดนั้น ใครมันจะกล้ามองต่อวะ”
“กูไปทำเรื่องแบบนั้นตอนไหน กูเป็นมิตรกับทุกคนบนโลก”
“มิตรกะผีน่ะสิ!”
“พี่ไปป์...” น้องเชอร์เข้ามาแทรกกลางการต่อสู้ด้วยน้ำลายของเรา “เชอร์ลืมซื้อยาแก้เมารถอะ”
“ก็ไปซื้อสิ” เออ... ถูกของมัน
“เชอร์กลัวหลงอะ” น้องเชอร์โผเขาไปเขย่าแขนพี่ชายตัวเอง “นะ ๆ ๆ พี่ไปป์ ไปซื้อให้เชอร์หน่อย”
“อะไรมึงเนี่ยเชอร์... โตเป็นควายแล้ว” พี่ชายมันก็ไม่ยอมครับ ไปป์ขมวดคิ้วจ้องหน้าน้องสาว “ส่อพิรุธ...”
“พิรุธบ้าอะไรล่ะ เอ้าเร็ว! เดี๋ยวน้องสาวคนสวยอ้วกใส่หน้าคนนั่งข้าง ๆ นะ อย่าลืมเอาเลย์รสชีสน้ำพริกเผา เอาที่หน้าซองมีรูปณเดชน์กับญาญ่านะ ป๊อกกี้รสกล้วยขอกล่องแบบโฉมใหม่นะ แรบบิทครีมสอง ขอแบบนุ่ม ๆ ถ้าพนักงานเวฟให้แข็ง ด่าแล้วเปลี่ยนใหม่ให้ด้วย แล้วก็จูปาจุ๊บถ้าพี่ไปป์อยากกินก็ซื้อมาเผื่อเชอร์ด้วย” น้องเชอร์ลุกขึ้นดันหลังเบา ๆ
“นี่แกสั่งเยอะกว่ายาแล้วนะ ยัดห่าอะไรขนาดนั้น” ไปป์มันยังคงไม่เลิกขมวดคิ้ว แต่ก็ยอมเดินไปที่เซเว่นให้ แต่สายตามันยังจ้องเขม็งมาทางนี้อยู่เลยครับ ตลกดีว่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ
“พี่คินคะ...”
“ฮะ!? ครับ?”
“เชอร์มีเรื่องจะบอกค่ะ...” สาวน้อยยื่นมือมาแตะหลังมือผมเบา ๆ เธอจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม เหมือนต้องการจะอ่านใจ “เชอร์รู้นะว่าพี่เป็นแฟนกับพี่ไปป์อยู่”
ฮะ!? น้องเขารู้ เออว่ะ จะรู้ก็ไม่แปลกหรอก ไอ้ไปป์มันส่อพิรุธขนาดนั้น น้องเชอร์เอานิ้วจิ้มที แม่งแทบจะลงไปดิ้นพล่านบนพื้น ผมถอนหายใจเป็นคำตอบ...
“ปฏิกิริยาพี่คินผิดไปจากที่เชอร์คิดไว้เยอะเลย นึกว่าจะตกใจกว่านี้ซะอีก”
“เรื่องจริงไม่มีอะไรน่าตกใจครับ” ผมตอบยิ้ม ๆ “แล้วน้องเชอร์มาบอกพี่ทำไมครับ”
“เชอร์ชอบพี่คิน...” ดวงตาที่คล้ายคลึงกับคนในเซเว่นจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม น้องเขาจะอ่านใจผมรึไงกัน? ขอบอกว่าคนไม่มีอะไรในชีวิตอย่างผม ไม่มีอะไรให้อ่านหรอก “แต่นั่นมันเมื่อก่อน”
“อ๊อ ดีแล้วครับ พี่ก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก”
ผมยังพอมีความทรงจำราง ๆ เกี่ยวกับน้องเชอร์เมื่อหลายปีก่อนอยู่ เด็กผู้หญิงรุ่นน้องคนหนึ่งที่เข้ามาบอกรักตอนเย็นวันที่ผมโดนลงโทษ เพราะไปถุยสเลดใส่ต้นไม้ของบราเดอร์ (เสือกมาเห็นพอดีอีกนะ!) เลยต้องมาเช็ดกระจกอยู่นั่นไง จำได้ว่าโคตรเสียเวลาทำมาหากิน เอ่อ... รู้สึกนอกประเด็น เอาเป็นว่าเย็นวันนั้นน้องเชอร์มาสารภาพรักกับผมที่ห้องนั้นแหละ แน่นอนว่าผมหักอกไปตามระเบียบ เอ่อ... แล้วไงต่อวะ น้องเขาคงร้องไห้กลับบ้านนั่นแหละ เออ... น่าจะประมาณนั้นนะ
“ที่น้องเชอร์ดูเงียบ ๆ ไปคือ เครียดเรื่องที่พี่ชายเป็นเกย์เหรอ” น้องเชอร์เบิกตาโพลงเพราะผมเสือกถามแบบปาดคอ ตัดเส้นเลือดใหญ่ขาด เลือดกระฉูดครับ
“อ่า... เอ่อ... เรื่องนั้นเชอร์ไม่เครียดเท่าไหร่ พี่ไปป์จะเป็นอะไรเชอร์ก็รัก” น่าอิจฉาแฮะที่มีคนรักขนาดนี้ “แต่ที่เชอร์กังวลคือ ถ้าพ่อแม่รู้จะว่ายังไง”
“ก็อย่าให้เขารู้สิครับ” ผมยกยิ้มมุมปากแบบที่ชอบทำ
“เชอร์ไม่บอกหรอกค่ะ แต่สักวันยังไงเขาก็ต้องรู้อยู่ดี ความลับไม่มีในโลกนะคะพี่คิน”
“เฮ้อออออออออออออออ” ผมถอนหายใจออกมายาว ๆ “ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตเถอะครับ พี่ไม่เคยคิดอะไรล่วงหน้าให้ชีวิตตัวเองอยู่แล้ว”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ พูดได้สมเป็นพี่คินดีนะคะ” เธอเอานิ้วสอดประสานกันไว้ใต้คาง “พ่อแม่รักพี่ไปป์มาก... ยิ่งถ้าคนที่รักมากทำให้ผิดหวัง เชอร์กลัวว่าจะยิ่งเจ็บน่ะสิคะ”
“เอาเป็นว่า ตอนนี้เขายังไม่รู้ก็โอเคใช่มั้ยล่ะครับ”
“โอเคค่ะ... เชอร์ไม่เคยเอาชนะพี่คินได้เลย” น้องเชอร์ยิ้มขำ ๆ แล้วยกกระป๋องเป๊ปซี่ขึ้นดื่ม “ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนะคะ”
“อ๋อ... ครับ” เมื่อก่อนมันตอนไหนวะ? กูลืมไปหมดแล้วบังเอิญว่าเมมฯต่ำมาก
“อ๊อ... พี่คินคะ เชอร์ขอพูดอะไรสักอย่าง” น้องเชอร์หันไปมองที่ประตูเซเว่น ไปป์มันเดินหอบหิ้วถุงออกมาด้วยสีหน้าพร้อมจะฆ่าคนตาย เธอหันกลับมาเอาส้อมพลาสติกชี้หน้าผม “พี่จะหักอกเชอร์เป็นร้อยครั้งเชอร์ไม่เจ็บค่ะ แต่ถ้าพี่ทำพี่ชายเชอร์เจ็บแม้แต่ครั้งเดียว เชอร์จะขึ้นเครื่องบินมาตบพี่ถึงที่เลยค่ะ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย ปวดท้อง ผมอยากจะลงไปหัวเราะกับพื้นครับ ลูกบ้านนี้เค้าประหลาดกันดีจริง ๆ เลี้ยงกันยังไงวะเนี้ย ความคิดแต่ละคนแม่งสุดยอดจริง ๆ
ผมที่กลั้นหัวเราะได้ ค่อยตั้งสติเอื้อมมือไปจับส้อมพลาสติกที่ชี้หน้าอยู่ “น้องเชอร์เก็บเงินไปทำจมูกได้เลยครับ คงไม่ได้ขึ้นเครื่องบินไปอีกนานเลยล่ะ”
“พี่คินปากเสียขึ้นนะคะ”
“ติดพี่ไปป์สุดหล่อมาครับ”
“เฮ้ย! คุยอะไรกันวะ ทำไมต้องยื่นหน้าไปใกล้ ๆ กันด้วย” ไอ้ตัวแห้งยื่นถุงเซเว่นมาคั่นกลางหน้าเราสองคนไว้ เต็ม ๆ ครับ จมูกกูโดนซาลาเปาแน่ ๆ ร้อนชิบหาย ผมรีบเอามือดันถึงมันไปไกล ๆ หน้า มือเดี้ยงแล้วยังซ่านะมึง
“ทำไม” ผมยักคิ้ว “หึงเหรอ”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย! อย่ามาล้อเล่นนะเว่ย” มันหันไปหัวเราะแหะ ๆ ให้น้องสาว “ไอ้ภคินแม่งชอบเล่นมุกนี้อยู่เรื่อย”
“เหรอออออออออออออออออ” น้องเชอร์เลิกคิ้วทำเป็นรื้อขนมดู “แล้วพี่ไปป์หน้าแดงทำไม”
“พะ... พี่ร้อน! แม่ง ไอ้เชอร์! เลย์รสชีสน้ำพริกเผาบ้านแกสิมีหน้าณเดชน์กับญาญ่า หลอกกูเดินหาตั้งนาน มีแต่หน้าเจ๊ที่ไหนก็ไม่รู้”
“อย่าเครียดน่าพี่ไปป์ อ๊ะ... เอาไปอมเล่น” น้องเชอร์ยื่นลูกอมปัญญาอ่อนรสโคล่าให้ ไอ้ห่านั่นก็เสือกยอมอีก มันรีบแกะห่อแล้วยัดเข้าปากทันที “เชอร์ว่าจะไปขึ้นรถแล้วอะพี่ไปป์”
“จะไปแล้วเหรอ...” ทำไมมึงต้องทำหน้าเศร้าเหมือนจะส่งน้องไปประจำการแถวชายแดนด้วยวะ
น้องเชอร์รวบถุงขนมไว้ด้วยมือข้างเดียว เธอส่งยิ้มหวานให้พี่ชาย ”เดี๋ยวก็ปิดเทอมแล้ว เจอกันที่บ้านนะพี่ไปป์ ไม่งั้นก็รอเชอร์มามอบตัวที่นี่ก็ได้”
“โห... มั่นใจมากนะ” มันยีหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู “เดินทางปลอดภัยล่ะ ฝากบอกพ่อแม่ด้วยว่า เดี๋ยวจะกลับไปผลาญตังที่บ้าน”
“ชั่วช้า!”
“เอาล่ะ... ไปได้แล้ว” ไปป์ยื่นกระเป๋าให้น้องเชอร์ ก่อนจะเดินไปส่งแถว ๆ อาคารผู้โดยสาร ซึ่งตอนนี้พนักงานสาวประกาศให้ขึ้นรถได้แล้ว “นั่น! เพื่อนมารอแล้วเชอร์”
น้องกลุ่มเดียวกับที่ไปสอบมาด้วยกันเมื่อวานโบกมือเรียก เห็นแบบนั้นน้องเชอร์เลยวิ่งเข้าไปหา แต่ก้าวไปได้สองสามก้าวเธอก็หยุดชะงัก แล้วหมุนตัวกลับมา “พี่คินคะ”
ผมไม่ได้คิดไปเองนะ ไอ้ไปป์มันสะดุ้งเฮือกสุดตัวเลยนี่หว่า กลัวอะไรมึงเนี้ย น้องเชอร์เดินมาเชคแฮนด์ผมแล้วส่งยิ้ม “อย่าลืมเล่าเรื่องเมื่อกี้ให้พี่ไปป์ฟังด้วยนะคะ”
“ฮะ!? เรื่องอะไร... เมื่อกี้คุยอะไรกันจริง ๆ ด้วยใช่มั้ย”
“พี่ไปป์” น้องเชอร์ตวัดสายตาไปจ้อง “เชอร์จะบอกว่า เชอร์มีแฟนอยู่เชียงใหม่แล้วนะ แค่นี้ล่ะ บาย!” แล้วน้องแกก็วิ่งไปเลยครับ โคตรกวนเหอะว่ะ!
“ไอ้เชอร์! พี่จะโทรไปฟ้องพ่อว่าแกแอบมีแฟน ไอ้น้องเวร!” มันแหกปากโวยวายไล่ด่าตามหลังไป น้องเชอร์หันมาแลบลิ้นพอเป็นพิธี โหแม่ง! น้องมันเปรี้ยวจริง ๆ แฮะ
“หัวเราะอะไรวะ”
“เปล๊า” ปากช่างไม่ตรงกับการกระทำซะจริงกู “ฮ่า ๆ ๆ ๆ มึงลนจนได้เรื่องว่ะ”
ไปป์ฟาดป้าบเข้ามาเต็ม ๆ แขน มันดึงลูกอมพรวดเดียวออกมาจากปาก “แล้วตกลงเมื่อกี้คุยอะไรกัน”
“คุยกันตามประสาพี่เขยน้องเมีย”
“สนใจแดกตีนมั้ยภคิน”
“อุ้งตีนหมีที่ห้องนี่ไหวมั้ยวะ กินแล้วคงฟิตปึ๋งปั๋ง”
“แดกตีนกูเนี้ยแหละ เชี่ยยยยยยยยยย!” คนเดินผ่านไปมาคงงง ๆ กับภาพผู้ชายสองคนวิ่งไล่เตะกันอยู่หน้าบริษัทรถทัวร์ จนยามวิ่งออกมาดูนั่นแหละครับ เราถึงได้เซ็นสัญญาสงบศึกกันชั่วคราว แต่พอผมกับมันต้องมายืนรอรถเมล์กลับไปที่ห้อง แดดร้อนเปรี้ยง ๆ ส่องลงกลางหัว จนเหงื่อก่อตัวเป็นหยด ๆ ที่ข้างแก้มของเราทั้งคู่ แต่ถึงกระนั้นก็เหอะ เราก็ยังเตะกันอยู่ที่ป้ายรถเมล์ จนคนที่เดินผ่านมาผ่านไปทำท่าจะโทรแจ้งตำรวจนั่นแหละ เราถึงต้องยืนเขม่นใส่กันเฉย ๆ
“แล้วตกลงคุยอะไรกับเชอร์”
“เชอร์มีแฟนเป็นทอม”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! นรกแล้ว! พ่อแม่กูต้องกินวิกซอลฆ่าตัวตายแน่ ๆ วงศ์ตระกูลวงศ์วิสุทธิ์ของกูต้องมาล่มสลายในยุคของกูเหรอเนี้ย” มันแทบจะลงไปชักแหงก ๆ บนพื้นถนนครับ
“ไปป์... มันมียิ่งกว่านั้นอีกนะเว่ย” ผมตบบ่ามัน
“อะ... อะไรวะ”
“มึงทำใจดี ๆ นะ” ไปป์กลืนน้ำลายเอื๊อก ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าลุ้นยิ่งกว่าผลเอนท์ ผมจิ้มแรง ๆ ตรงกลางหน้าผากมัน “มึงโคตรโง่เลยว่ะ หลอกง่ายชิบหาย ถ้ากูบอกว่ากูท้อง มึงคงเชื่อไปแล้วมั้ง”
“ไอ้ภคิน!”
วันนั้นเราพลาดรถเมล์ไปสองคัน กว่าจะได้กลับห้องกัน แต่ผมกลับไม่รู้สึกหงุดหงิดกับรถติดเลยแฮะ
อยู่ด้วยกันแล้วเข็มนาฬิกาแม่งเดินเร็วชิบหายเลยครับ...
TBC
วันนี้มาต่อให้เร็วขึ้นหนึ่งวันนะคะ
คนเขียนใกล้สอบแล้ว เหลือเรียนอีกสองอาทิตย์เองค่ะ ฮืออออออออออออออออออT T
ถ้าถึงช่วงนั้นคงได้ดองสักพักนึงนะคะ บอกไว้ล่วงหน้าค่ะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ รักคนอ่านเหมือนเดิม/กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด/
PS.อวดภาพจากคุณPancat Pichamon Sakdaค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ สวยมากกกกกกกกกกกกก
แอบไปทำที่เก็บแฟนอาร์ตของเรื่องมาค่ะ(แปะไว้หน้าแรกแล้วแต่มาแปะในนี้อีกที)
http://www.flickr.com/photos/76350381@N03/with/6857710939/
หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206] (อ่าน 2269516 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก