หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[loverken]

 
DIY ไปก่อนนะคิน

[NOoTuNE]

  เดี๋ยวนี้กลัวเมียเหรอภคิน  ลูกผู้ชายอย่างเรา อย่าให้เมียีอำนาจเหนือกว่าได้



ส่วนอีกคู่  เพลงกับแซ็ค คุณพระ พุธโธ ธัมโม สังโค

[sam3sam]

ระหว่าง4เดือนนี้ก็ตอดเล็กตอดน้อยพอให้ชื่นใจเอานะภคิน

[MinKKniM]

4 เดือนอันตราย นานนะจะไหวหรอภคิน

แซ็กกับเพลง ว่าแล้ว ตบเข่าฉาด ทำไมซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้น้า

อยากได้หนังสือมากเลยค่ะ ^^

[MAKWAN]

 

[littlepink]

เพลงเธอแมนมากกกกก ฮ่า ๆ
ดูซิ ว่าไปจะยอมมาบายเนียร์กะภคินไหมมมม ? ;P

[Indigo]

Room 55

   “ตลกแล้ว!  มึงเห็นกูเป็นตัวอะไร!?”
   “เมีย”

   โอ๊ยยยยยยยยย  กูอยากจะกุมขมับแล้วลงไปชักดิ้นชักงอสิ้นชีพชีวาวายอยู่บนพื้นเสียตอนนี้  พ่อพระเอก  พ่อยอดดวงใจ  มึงช่างแส่หาเรื่องมาให้กูปวดหัวได้ไม่เว้นแต่ละวัน  นี่ออกไปแรดที่คณะแค่แป๊บเดียว  กลับมาปุ๊บงานเข้ากูทันทีครับ

   ผมกับภคินนั่งอยู่ที่ร้านข้าวราดแกงหลังมอเพื่อโซ้ยอาหารเย็นของวันนี้  หลังจากไปยืนรอมันที่ป้ายหน้าคณะให้มันกะเผลก ๆ ออกมาคนเดียว  โดยที่ผมไม่มีแม้แต่จะเดินเข้าไปรับ  อย่างที่เคยสาบานไว้เมื่อคราวที่แล้วว่า  กูจะไม่ย่างเหยียบเข้าสู่ดินแดนทรชนแห่งนี้อีกเด็ดขาด  แต่ไอ้ภคินกำลังจะบังคับให้ผมผิดคำสาบาน!

   “มึงรู้บ้างมั้ย  ภคิน  ว่าคนนอกมองคณะมึงยังไง?”
   “เซอร์  อาร์ต  อินดี้”
   “โสโครก  ขี้เหล้า  ไส้แห้ง” ผมด่าพลางเอานิ้วทิ่มหน้าผากมัน “และกูก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น”
   “มึงก็อยู่กับกูตั้งนาน  มึงไม่น่าจะมองเป็นอย่างนั้นไปได้นะ”
   “เพราะกูอยู่กับมึงนานไง  กูถึงได้มองเป็นอย่างนั้น” พูดแล้วปวดหัว  ตักข้าวยัดปากแก้เครียดดีกว่า “แล้วไอ้พี่รหัสมึงนี่มันยังไงวะ  โคตรจะเอาแต่ใจ  ไม่ต่างจากมึงเลย”
   “พี่เม่นเขาเคยพากูไปเลี้ยงเหล้าด้วยนะมึง  ในขณะที่กูยังไม่เคยพาน้องรหัสกูไปแดกอะไรเลย”
   “นั่นมันเรื่องของมึง” ผมไหวไหล่ไม่สนใจ “อยากไปก็ไปเหอะ  กูไม่ว่า  แต่กูไม่ไปด้วยแค่นั้น...  จบมั้ย?”
   “ไม่จบ!” เฮ้ย!  มึงจะตะโกนดังทำไม  คนเขามองกันทั้งร้านแล้วโว้ย  ผมก้มหน้างุด ๆ  แทบจะมุดหน้าลงไปในถังขยะใต้โต๊ะ  แต่ไอ้ภคินเสือกยื่นช้อนมาเคาะจานข้าวผม  ไม่ใช่เรียกหมากินข้าวนะเฟ้ย “ไม่ว่ามึงจะพูดยังไง  มึงก็ต้องไป”
   “ไม่ไปเฟ้ย!  โดนจับไปขายอวัยวะส่งค่ากับแกล้มให้พวกมึงอะดิ”
   “ไม่ต้องห่วง  กูบังคับให้ไอ้อาร์ทลากฟาร์ไปด้วย  ถ้ามึงจะโดนถลกไส้  มึงก็จะไม่เหงาหรอกไปป์  วางใจได้” โอ้โห...  มึงทำงานกันเป็นทีมเลยเรอะ
   “โอเค  คณะกูส่งไอ้ฟาร์เป็นตัวแทนไปละ  งั้นกูขอบายเหอะ”
   “มึงพูดไปงั้นแหละ” ไอ้ภคินยักคิ้ว “รอดูละกันว่า  พรุ่งนี้มึงจะต้านกูได้แค่ไหน  ป้า!  เก็บตังเลยครับ”

   เถียงได้เถียงไป  มันกวักมือเรียกร้านมาเก็บตังโดยไม่สนสายตาทิ่มแทงจากกูเลย  พ่ออยากจะล้มโต๊ะ  แล้ววิ่งไล่เอาช้อนฟาดให้หมดสติ  แม่งบ้าไปแล้ว  จะให้กูไปงานบายเนียร์คณะมึง  ตลก!  ใครมั่งก็ไม่รู้จัก  แถมคณะมันก็อันติดอันดับท็อปทรีขี้เหล้าหลวงของมหา’ลัย  โดยตีคู่สูสีกับวิศวะและศิลปกรรมแท้ ๆ

   ผมพยุงแขนมันข้างนึง  ซึ่งก็ไม่รู้ว่าที่มาช่วยจับจะทำให้มันเดินยากกว่าเดิมรึเปล่า  แต่ถ้าไม่ช่วยมันก็บ่นอีก  เอาใจยากโว้ย  ไอ้ห่านี่  ผมพามันเดินเป๋ ๆ ไปทิ้งตูดลงนั่งบนเบาะปรุ ๆ ของไอ้เน่า  รถในตำนาน  ก่อนจะรอให้มันจัดท่านั่งประหนึ่งสาวนักศึกษาใส่กระโปรงทรงเอซ้อนมอเตอร์ไซค์  เสียแต่ว่ามันเป็นไอ้เดือนมหาลัยนิสัยกากแทนเท่านั้น...

   “ขับดี ๆ นะเว่ย  ไม่ใช่เอาเฝือกกูไปเกี่ยวรถคนอื่นแบบคราวก่อน”
   “มึงก็อย่ายื่นตีนออกไปให้มันมากสิวะ” ผมขมวดคิ้ว “คิดว่าขับรถไม่มีดอกยางนี่มันง่ายมากรึไง”
   “ง่ายดิ  กูขับอยู่ทุกวัน” เกือบหลุดปากว่า ‘งั้นมึงมาขับ’  แต่เห็นสภาพน่าอดสูแบบนั้นผมเลยเลิกเถียงกับมัน  แล้วไถไอ้เน่าเข้าซอยที่ห่างจากร้านข้าวประมาณ 30 เมตร  เย็น ๆ แบบนี้รถติดได้ใจจริง ๆ  ทำเอาผมสบถด่าเพื่อนร่วมถนนไปหลายคน  เอ๊ะ...  นี่กูไม่ได้ติดนิสัยไอ้ฟาร์มาใช่มั้ย  ผมค่อย ๆ เลาะเข้าไปในซอยหอพัก  ไม่กล้าขับเร็วด้วยหลาย ๆ สาเหตุปนกัน  ผ่านสนามเด็กเล่นที่เราเคยมาเตะทรายใส่กัน  ตรงเข้าไปเรื่อย ๆ จนถึงทางเข้าหอพัก  ผมค่อย ๆ จอดรถตรงลานช้า ๆ  ก่อนจะช่วยประคองไอ้พระเอกเดินเป๋ขึ้นลิฟต์ไป

   และก็มาถึงภารกิจดูแลชายน้อยอันใหญ่หลวงที่สุดนั่นคือ...  อาบน้ำ  คือมันเป็นกิจกรรมที่ต้องทำทุกวันอยู่แล้วใช่มั้ยครับ?  คือผมเองก็น่าจะชินได้แล้ว  แต่ทุกครั้งที่ไปช่วยมันอาบน้ำ  เราต้องตีกันทุกทีสิน่า!  ไอ้ภคินแม่งก็จ้องจะลวนลามตลอด  เผลอเป็นไม่ได้  แม่งจะบังคับให้กูอาบด้วยท่าเดียว  วันก่อนเกือบลื่นหัวฟาดพื้นตายโหงสองศพ  เพราะมันเสือกจะมาถอดเสื้อผม

   “ไปป์...  อาบน้ามมมมมมมมม” มาแล้วเสียงหวานเชื่อมจนเบาหวานขึ้นสมอง  ภคินที่นั่งอยู่ที่โซฟายักคิ้วหลิ่วตาให้ผมประหนึ่งเชื้อเชิญ
   “รักความสะอาดจริงนะมึง” ผมบ่นพลางก้มลงไปแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาให้มัน  วันนี้ใส่เสื้อใหม่ซะด้วย  ตัวเก่ามันเปื้อนเลือดจนต้องทิ้งไว้เป็นสมบัติของโรงพยาบาล  ผมค่อย ๆ แหวกเสื้อนักศึกษาออกช้า ๆ หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตามจำนวนเม็ดที่ถูกปลดไป  บรรยากาศมันชวนสยิวอย่างบอกไม่ถูกวุ้ย...  ไม่กล้ามองมองแผงอกนั่นตรง ๆ  แม่ง  หุ่นดีนะมึงอะ  สมกับที่ทำงานกรรมกรมายาวนาน

   “หน้าแดงทำไม” มันหยอก “เขินเหรอ”
   “เปล๊า...  ใครจะเขินวะ”
   “มึงไง  เห็นกูแก้ผ้าอยู่ทุกวัน  ทำเป็นไม่ชินไปได้  เอ้า!  จะมองอีกนานมั้ย  ไปเอาถุงมาสิ”

   หูยยยยยยยยยยยยยยยย  ไอ้คางคกขึ้นวอ  ได้ทีเอาใหญ่นะมึง  ผมตบหัวมันไปรอบนึง  ก่อนจะไปรื้อถุงพลาสติกใบใหญ่ที่ซื้อเก็บไว้มาสวมขาขวามัน  แล้วมัดปากถุงแน่น ๆ  หมอบอกว่า  ทางที่ดีอย่าให้เฝือกโดนน้ำ  เพราะมันจะมีอาการคันได้...  แต่หมอลืมบอกผมว่า  ถ้ามันคันอย่างอื่นจะแก้ยังไง?

   “โธ่...  นึกว่าจะไปหยิบถุงยาง”
   “เดี้ยงแล้วยังไม่เจียมนะ  ไอ้หื่น  น่าเรียกไอ้พวกนั้นมากระทืบให้หนอนมึงหักซะ”
   “พญานาคครับน้อง” มันเอื้อมมือมาเกาคางผม “หักแล้วมึงจะเอาอะไรมาหรรษาล่ะ  ใช่มั้ยจ๊ะ  ที่รัก”
   “กูว่าอาบน้ำเลือดซะดีมั้ย”

   กว่าภารกิจจับเด็กโข่งอาบน้ำจะเสร็จ  ผมก็แทบจะโทรจองเตียงโรง’บาล  นี่ขนาดว่ามันเดี้ยงอยู่นะ  ถ้ามึงหายนี่  กูว่ากูตายแน่ ๆ  ในที่สุดก็เอาชายน้อยหรือไอ้ง่อยไปวางโบ๊ะบนเตียงได้สำเร็จ  ภคินที่ดูจะมีความสุขเหลือเกินกับการเป็นง่อย  นอนกระดิกตีนดิ๊ก ๆ เหมือนเรียกให้ผมรีบ ๆ นอนซะที  เฮ้อออออออออออออ  เอาวะ  วันนี้เถียงกันจนน้ำลายแห้งละ  นอนก็นอน...

   พอปิดไฟล้มตัวลงปุ๊บ  แขนหนัก ๆ ก็พาดป้าบลงมาตรงเอวทันที  ก่อนจะลากผมปลิวเข้าไปจนหลังชนหน้าอกร้อน ๆ  โห... กูนึกว่ามือผีมาฉุดลงนรก  ใบหน้าหล่อคมซุกลงมาตรงเส้นผมของผม  ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ  คือบางทีกูก็สงสัยนะ  ภคิน  ผมกูสากจะตายห่า  แล้วมึงชอบเอาหน้ามาถูนี่  มันไม่บาดหน้ามั่งเรอะ  แถมยังทำหน้าเคลิ้ม  ประหนึ่งว่าผมกูนิ่มสลวยดุจแพรไหม  เออ  มันแปลกดีแท้...  ด้วยลมเย็น ๆ จากแอร์ประกอบกับผ้าห่มอุ่น ๆ และคนด้านหลัง  ชวนให้ผมเคลิ้มหลับได้ไม่ยากเลย  ผมซุกหน้าลงกับหมอนอย่างมีความสุข...

   เอ่อ...  เหมือนกูจะลืมอะไรไปสักอย่าง

........................................................................
.................................................
.............................
.............

   “ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  มึงปล่อยกู๊!” ผมเกาะประตูไว้แน่น  ประหนึ่งว่ามันเป็นขอนไม้ที่ลอยอยู่กลางมหาสมุทร  และมีฉลามจำนวนหลายชีวิตกำลังพร้อมจะขย้ำแดกเนื้อกูเข้าไป...
   “อย่ามาลีลาน่า!  มึงก็รู้  ไปป์  ไม่มีอะไรที่กูอยากได้แล้วจะไม่ได้”
   “ยกเว้นเงิน...” ตึง!  ไอ้อาร์ทตบมุกซะจนไอ้ภคินหัวคว่ำ  แต่ก็ทำได้เพียงส่งสายตาไม่พอใจ  แน่ล่ะ  มันฉลาดพอที่จะไม่ต่อกรกับอมนุษย์แบบไอ้อาร์ท

   ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพหัวยุ่งกระเซอะกระเซิงกับเสื้อยืดยาน ๆ  กางเกงบอล  และหนีบแตะ  สองมือพยายามเกาะขอบประตูห้อง 330 ให้แน่นที่สุด  และสัมภเวสีที่แวดล้อมอยู่ประกอบไปด้วย  ภคินกินผู้ชาย  โจ้โง่ง่าว  กันจัญไร  ส่วนที่ยืนห่าง ๆ ไม่เข้ามารุมทำร้าย  แต่ก็ไม่ยื่นมือมาช่วยเหลือนั่นคือ...  อาร์ทศาสตร์มืด

   มันทั้งสี่ชีวิตอยู่ในชุดเสื้อลายสกอตคนตัดอ้อยพร้อมด้วยผ้าขาวม้าผูกเอว  ไอ้โจ้หนักหน่อย  ตรงที่มันนุ่งโจงกระเบนเลยครับ  จัดเต็มมาก  แม้แต่ไอ้ภคิน  ผู้มีขาข้างเดียว  ก็ยังจัดเต็มไม่แพ้เพื่อนมัน  ไอ้เดี้ยงยืนกอดอกพลางออกเสียงสั่งลิ่วล้อทั้งสอง “จับมันไปเลย”
   “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก  กูไม่ป๊ายยยยยยยย”

   และนั่นก็เป็นเพียงเสียงกรีดร้องที่ไม่มีใครสนใจ  ในเมื่อไอ้คู่หูรักยมล็อกแขนผมไว้คนละข้างแล้วหิ้วปีกลงลิฟต์มาเลย  แบบนี้กูจะไปไหนรอดวะ  ผมเหลือบไปส่งสายตาอาฆาตให้ไอ้ตัวต้นเรื่องที่เดินกระย่องกระแย่งตามมา  มันก็รู้ตัวและแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะในวินาทีที่ผมถูกยัดเข้าไปในรถ  ไอ้ฟาร์ที่นอนหลับตาฟังเพลงอยู่ที่เบาะนั่งด้านหลังรถถึงกับสะดุ้ง  เมื่อเห็นผมมาเหนือเมฆเช่นนี้  ไม่ทันจะได้ถามอะไร  ไอ้ลูกกรอกนรกก็ขึ้นรถนั่งประกบซ้ายขวาไว้เรียบร้อย  ไอ้พระเอกเป็นตุ๊กตาหน้ารถ และไอ้อาร์ทประจำตำแหน่งคนรถ  ซึ่งกรรมวิธีทั้งหมดใช้เวลาเพียงสองนาทีเท่านั้น  บอกได้คำเดียวว่าระบบการทำงานเป็นทีมมันดีเยี่ยมจริง ๆ

   “ฟาร์มึงยอมให้มันพาไปง่าย ๆ ได้ไงวะ  แถมยังให้มันเอาลูกมึงมาขับด้วย” ผมรีบหาแนวร่วมต่อต้าน  ไอ้ฟาร์ที่ดูจะยังมึน ๆ อยู่ขมวดคิ้ว
   “แค่ไปกินส้มตำเจ้าดังเอง  ไม่เห็นต้องหวงรถเลย”
   “กินส้มตำ?”
   มันพยักหน้าตอบ “ก็อาร์ทบอกว่าจะพาไปกินเจ้าอร่อย  พวกมันก็เลยบิลด์ให้ตัวเองแต่งตัวบ้านนอกจ๋าซะขนาดนี้”

   โอ้โห!  ให้มันได้อย่างงี้  เพื่อนกู!  เฮ้ย... ถามจริง  มึงจับสลากเข้ามหา’ลัยป้ะเนี่ย  โอ๊ยยยยย  ปวดหัวกับเรื่องอะไรก่อนดีวะกู

   “อ้าว...  เป็นไรวะ  กุมขมับทำไม”
   “ลูกมึง...  กำลังจะมุ่งหน้าไปงานบายเนียร์คณะพวกมัน”
   “เฮ้ย!  มึงหลอกกูเหรอ!?”

   ช้าไปแล้วต๋อย...  พวกมันใช้วิธีนิ่งสงบสยบคำด่าทั้งปวง  พวกผมโวยวายจนเหนื่อยและชินไปเอง  มันเป็นพระประสงค์ของบร๊ะเจ้าภคิน  ซึ่งแน่นอนว่ามนุษย์ผู้ต่ำเตี้ยคนใดก็ปฏิเสธไม่ได้  โดยเฉพาะมนุษย์ที่ชื่อ... ไปป์

   ไอ้อาร์ทผิวปากหมุนพวงมาลัยอย่างอารมณ์ดี  ต่างกับเพื่อนผมราวฟ้ากับเหว  ไอ้ฟาร์หน้าซีดเหมือนพร้อมจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ  แต่คาดว่าก่อนเป็นลมมันจะขอปาดคอไอ้อาร์ทสักที  อย่างว่าแหละ  มันไม่ชอบไปที่ที่คนเยอะ ๆ  ยิ่งเป็นคนที่ไม่ได้รู้จักกันอีก  บอกตรง ๆ  งานนี้มีหลอน

   สายตาของผมจับจ้องไปที่รั้วมหา’ลัยที่ขยับเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ อย่างเหม่อลอย  ประหนึ่งนักโทษรอเวลาเข้าแดนประหาร  รถสีขาวคันงามค่อย ๆ แล่นไปช้า ๆ  ผ่านคณะผม...  วิศวะ...  สังคม...  ศิลปกรรม  จนมาจบลงที่หน้าป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนว่า ‘คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์’  และนั่นก็ทำให้ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก...

   ไอ้คู่หูนรกฉุดกระชากลากถูผมกับไอ้ฟาร์ลงจากรถอย่างไร้ความปราณี   โดยมีไอ้ภคินสั่งการอยู่เบื้องหลัง  ไอ้ห่า  แต่งตัวอย่างกับกำนัน  แล้วยังทำตัวแบบกำนันอีก  เพราะมีกำนันแบบมึงเนี่ยแหละ  ชาติไทยถึงไม่เจริญ
   “เฮ้ย!  พวกกูแต่งตัวไม่ตรงธีมอะ  เข้างานมึงไม่ได้หรอก” ผมเริ่มขวัญผวาเมื่อได้ยินเสียงเพลงลูกทุ่งดังมาแต่ไกล
   “ไม่เป็นไร” ไอ้เดี้ยงตบแก้มผมเบา ๆ “เมียพี่...  เดี๋ยวพี่เคลียร์เอง”

   โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย  ตาย ๆ ๆ ๆ ๆ  ไม่ตายตอนนี้  กูจะไปตายตอนไหนครับ!?  เสียงเพลงลูกทุ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อผมถูกลากเข้าไปตรงบันไดหน้าคณะ  ถูลู่ถูกังจนมาถึงซุ้มไม้ที่มันเอาก้านมะยมมาพัน  และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของหายนะในค่ำคืนนี้...

   “มาแล้วหวอยยยยยยยยย” ไอ้บ่าวสถาปัตย์ที่สแตนด์บายประจำซุ้มส่งเสียงเรียกดังลั่น “เมียไอ้คินมาแล้วโว้ยยยย” เท่านั้นแหละมึงเอ๊ย!  แห่กันมาจากไหน?  กูไม่ได้มาแจกข้าวสารตอนน้ำท่วมนะโว้ย
   “ภคิ้นนนนนนน” ผมส่งเสียงซุบซิบ “ถ้ามึงจะให้กูเข้าไปในสภาพนี้  กูจะกัดลิ้นตายตรงนี้จริง ๆ นะมึง”
   “ถ้ามึงกัดลิ้นตัวเอง  กูจะง้างปากมึงด้วยลิ้นกูเอง” ผมงับปากลงแทบไม่ทัน  หนังหน้าอย่างมัน  ไม่มีอะไรที่ไม่กล้า
   “มา ๆ ๆ  รับแขกจากบริหารหน่อยเร้วววววววว” ไอ้ปากเปราะเมื่อกี้เอามือกวนแป้งผสมน้ำในขันสีบานเย็นสะท้อนแสง  จนมันยืดเป็นขี้มูก  มันแปะหน้าทุกคนที่เดินผ่านเข้าซุ้มไป  แน่นอนว่า  มันไม่ไว้ชีวิตกู... “แก้มนุ่มจริง  พ่อเอ๊ย”
   “ตีนกูก็นุ่มนะ  เหี้ยบอล  มึงจะลองมั้ยล่ะ?”
   “แหม ๆ ๆ  แค่นี้ทำเป็นหวง  ไหล่นี้อย่าให้ใครมากอด  มือนี้อย่าให้ใครมาจับ  หน้าผากนี้อย่าให้ใครมาจูบ  แก้มนี้อย่าให้ใครลูบคลำ~” โอ้โห  มึงมาเป็นเพลงเลยวุ้ย...  กูยอม!  ไอ้พวกมันที่เหลือก็ส่งเสียงวู้ว้าว  และที่ขาดไม่ได้คือ ‘ฮิ้ว’ กันไป
   ไอ้พระเอกหน้าแป้งกระเตงตัวเองด้วยไม้ค้ำเดินตามหลังมา  เฮ้ย...  ถ้ามึงหวงกูมาก  กูกลับตอนนี้เลยก็ได้นะ  มึงจะได้ไม่หึงไงครับ  ลูกพี่  แต่ไม่รู้งานนี้มันจะหึงหรือมันจะอยากอวดหนังหน้ากูมากกว่ากัน  เพราะตอนนี้เหี้ยโจ้กับเหี้ยกันผู้เดินนำขบวนกำลังป้องปากตะโกนเสียงดัง

   “ใครมีมะกรูด  มาแลกมะนาว  ใครมีลูกสาว  มาแลกลูกเขย  เอาวะเอาเหวยลูกเขยกลองยาว  ตะละล้า~”
   ผมรีบวิ่งไล่เตะมันสองคนทันที  ดูมันจะมีความสุขมากที่ได้กวนประสาทผม  ผมหันไปมองเพื่อนรักที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบแป้งไม่ต่างกัน  ดูเหมือนไอ้ฟาร์จะขวัญผวาพอควร  มันเดินตัวติดไอ้อาร์ทมาก  จนหน้าแทบจะซุกหลังไอ้อาร์ทอยู่ละ  เออ...  แต่กูงงว่ะ  เดินใกล้ไอ้อาร์ท  มึงไม่สะพรึงหนักกว่าเดิมเรอะ

   เกิดมาผมก็เพิ่งเคยมางานบายเนียร์ของคณะอื่นก็คราวนี้แหละ  แต่กูไม่คิดว่าจะเป็นคณะสถาปัตย์ก็แค่นั้น  คณะมันจัดงานได้ต่างกับบายเนียร์คณะผมราวฟ้ากับเหว  เอ่อ...  คณะกูจัดที่โรงแรม  แต่ของมึงจัดที่โรงรถเรอะ  ผมสอดเสือกสายตาไปทั่วลานกว้าง ๆ  ที่บัดนี้ถูกเนรมิตเป็นงานวัดขนาดย่อม  ประดับประดาไปด้วยซุ้มเหล้าขาว  ยาดอง  ปาลูกดอก  ยิงปืน  สาวน้อยตกน้ำ (ทำไมกูเห็นหนุ่มซะหลายคน...)  มีเวทีด้านหน้าที่ยกระดับขึ้นมาจากพื้นสูงพอควร  เอาไว้ผลัดกันขึ้นไปร้องคาราโอเกะ  ส่วนคนที่อยู่ด้านล่างก็ปูเสื่อกรึ๊บเหล้ากันสบายใจแฮ  บางคนก็ไปเซิ้งรำวงอยู่หน้าเวทีอย่างไม่อายฟ้าอายฝน  แต่ที่ทุเรศสายตาที่สุดคือซุ้มเพิงเน่า ๆ ที่เขียนว่า ‘เมียงู’  ซึ่งมีผู้ชายผมยาวหนวดเครารกรุงรังคนนึงนอนแผ่หลาอยู่กับตุ๊กตางูโง่ ๆ  แถมนุ่งผ้าขาวม้าตัวเดียวโชว์หัวนมดำ ๆ ขนาดเท่าฝาขนมครก  บอกได้เลยว่า  กูจะไม่ไปเข้ากะ...

   “อ้าวเฮ้ย!  พี่เม่น” ผมรีบตวัดสายตาไปมองไอ้ภคินที่เพิ่งจะส่งเสียงเรียกผัวงูในเพิงพิศวาส  โอ้แม่เจ้า  มึงอย่าบอกกูนะว่า... “ไปป์  นี่พี่รหัสกูเอง”
   “ฮะ!?” ผมแทบจะคลานลงไปเก็บลูกตาที่กลิ้งไปกับพื้น  มะ... มึงบอกว่า  ไอ้พี่มือปืนนี่คือ...
   “เฮ้ย!  มันเอาเมียมันมาจริง ๆ ด้วยว่ะ” พี่ผัวงูรีบลุกขึ้นนั่งจนเมียหล่นตุ้บลงไปบนพื้นหญ้า “ไหน ๆ  เอาหน้ามาดูใกล้ ๆ ดิ๊”
   “ไม่เอา!” ผมกับไอ้ภคินตะโกนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายไว้  เล่นเอาไอ้พี่เม่นอะไรนั่นหัวเราะใหญ่  คือหน้าตาพี่แกโคตรน่ากลัวเหอะครับ  กูว่าถ้าเด็กเข้าใกล้ในระยะน้อยว่า 5 เมตร  มีสิทธิช็อก  เยี่ยวราด  น้ำลายฟูมปาก  และเสียชีวิตในเวลาต่อมาได้
   “โห...  กูไม่เอาเมียมึงหรอก  เมียกูสะบึ้มกว่าอีก” เออ...  ถ้ากูสะบึ้มเท่าเมียมึง  กูก็เป็นเนื้องอกที่อกแล้วโว้ย!
   “แล้วนี่แฟนพี่ไปไหน?”
   “นู่น” พี่แกบุ้ยปาก “เซิ้งอยู่หน้าเวทีนู่น  ไม่รู้มันเมาจนจำหน้าน้องคินสุดที่รักของมันได้มั้ย”
   “แล้วพี่มานอนเป็นเมียงูอะไรตรงนี้  มีคนมาดูเหรอพี่” เออ...  ดีมากที่ถาม  กูก็สงสัยไม่แพ้กัน
   “มึงไง...” พี่ท่านตอบยิ้ม ๆ “อ๊อ...  เมียมึงด้วย”

   กูนะอยากจะเอางูตุ๊กตานั่นรัดคอไอ้พี่รหัสนี่จริง ๆ  คือผมเคยคิดว่าภคินมันซกมกนะ  พอกูเจอพี่รหัสมันเข้าไป...  โอ้โห  มึงเนี้ยบอย่างกับคุณชายในคณะเลยครับ  ตอนที่พี่แกหันมาฉีกยิ้มให้ผมนะ  เยี่ยวแทบราด

   “เที่ยวให้สนุกนะ  น้องเมีย” แล้วเขาก็หันไปบอกภคิน “เดี๋ยวมึงเดินเล่นไปก่อน  กูรอคนมาเปลี่ยนเวรเป็นเมียงู  ไปกรึ๊บซุ้มไหนก็แปะเค้าไปก่อน  เดี๋ยวกูไปจ่าย  มื้อนี้พี่เลี้ยงเว่ย”
   “เตรียมเป๋าแหกเหอะพี่  คอผมเคลือบทองแดงอย่างดี”
   “เออ ๆ  ก่อนไปหยอดเงินค่าดูเมียงูด้วย” โห...  มึงหากินกันง่าย ๆ แบบนี้เลยเรอะ  ไอ้ภคินหันมามองหน้าผม  ก่อนทำปากบอกว่า ‘กูไม่ได้เอากระเป๋าตังมา’
   อ้าว...  นรกกูสิครับ  เสียสายตาแล้วยังต้องมาจ่ายเงินให้มันอีก  พอเห็นสายตาไอ้พี่เม่นนั่นจ้องมา  ผมก็ควานหาเหรียญบาทในกระเป๋ากางเกงสองสามเหรียญโยนลงขันทันที  พอได้เงินพี่แกก็ยิ้มพอใจ  แล้วปล่อยให้เรามีชีวิตยืนยาวขึ้น

   “ภคิน ๆ” ผมเขย่าแขนมันที่ผมกำลังประคองอยู่ “ทำไมคณะมึงเขารู้จักกูกันหมดเลยวะ?”
   “ไม่เห็นแปลก” มันยักไหล่ “กูมีของดี  กูก็อวด” เอิ่ม...  เกิดมาชาตินี้มึงเคยอายมั้ย?
   “แต่นี่มันมากไปนะเว่ย  กูไม่เคยรู้มาก่อนเลย  ว่ากูจะโด่งดังได้ขนาดนี้  แถมตำแหน่งที่มึงแนบมาให้กูนี่มัน...”
   “กูบอกให้พวกมันจำหน้ามึงเอาไว้  ไปที่ไหนช่วยดูให้ด้วย  เผื่อมึงจะไปโดนเค้ายำตีนที่ไหน  ยิ่งชอบแกว่งปากหาตีนอยู่”
   “ตอนนี้กูชักอยากจะแกว่งตีนหาปากมากกว่าแล้ว...”

มาถึงตรงนี้มันกดไหล่ผมให้นั่งตรงหน้าซุ้มเหล้าป๊อก  ผมมองซ้ายมองขวาหาไอ้ฟาร์ผู้ร่วมชะตากรรมก็ไม่ยักกะเจอ  ระหว่างหลงทางกับหายไปกะไอ้อาร์ทนี่  ไม่รู้อันไหนจะน่ากลัวกว่ากัน  ส่วนไอ้ลูกกรอกนรกไม่ต้องพูดถึงครับ  นู่น...  ฟลอร์หน้าเวทีตกเป็นของพวกมันและผองเพื่อนโดยสมบูรณ์

[Indigo]

   “เอามาสองดิ๊” มันสั่งเพื่อนที่กำลังเทเหล้าลงแก้วเป๊ก
   “คนละแก้วมันจะเมาได้ไงวะ”
   “นี่ออร์เดิร์ฟเว่ย  เหล้าป๊อกแดกเป็นร้อยแก้วกูก็ไม่เมาหรอก  ไอ้ห่า  เร็ว ๆ  รีบเอามา” เพื่อนมันคว้าแก้วมาบีบมะนาวสด ๆ พร้อมโรยเกลือ  ก่อนจะเลื่อนมาด้านหน้าผมกับภคิน  ไอ้พระเอกคว้าแก้วเป๊กเล็ก ๆ นั่นยื่นให้ผม  มันเอามือปิดฝาแล้วจ้องหน้ารอให้ผมทำตาม  ริมฝีปากบาง ๆ นั่นกระตุกยิ้มมุมปากอย่างท้าทาย

   ก็สวยเซ่!  ให้มันรู้ว่าระดับกูมันจะแดกไม่ได้  ผมเอามือปิดฝา...  เรานับหนึ่งถึงสามในใจพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย...  ป๊อก!  แล้วก็วันช็อตแม่ง  ฮ้า~  เหล้าป๊อกนี่มันอร่อยจริง ๆ  เราสบตากันท่ามกลางไฟนีออนสีสะท้อนแสง  แล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ  อะไรมันจะขี้เหล้าทั้งคู่แบบนี้วะ  ผมกับมันไม่จบแค่ซุ้มนี้แน่นอนครับ  มันจับมือผมเข้า ๆ ออก ๆ ทุกซุ้มในงาน  โห...  มันกะให้ไอ้พี่เม่นนั่นล้มละลายเลยสินะ  จะว่าไปการได้เดินจับมือกันแบบไม่ต้องสนใจโลกแบบนี้  มันก็ทำให้ผมรู้สึกสะใจดีเหมือนกัน

   เคร้งงงงงงงง

   ผมชนแก้วกับมันไม่รู้รอบที่เท่าไหร่  ดวลเหล้าดองกันแบบช็อตต่อช็อต  บางซุ้มเพื่อนมันก็มาดวลด้วย  เอาเด้!  ระดับผมไม่เมาง่าย ๆ ครับ  ไอ้คราวก่อนนั่นผมก็ไม่ได้เมานะ  แค่สูญเสียการควบคุมสมองไปเท่านั้นเอง  เราเดินออกมาจากซุ้มที่เกือบถึงหน้าเวที  แล้วผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย...

   “ไม่เอา!  ผมบอกว่าผมแพ้แอลกอฮอล์” ผมรีบหันควับไปทางต้นเสียงนั้น...  ไอ้ฟาร์ครับ!  มันกำลังส่ายหัวจนผมเห็ดกระจาย  แต่ดูเหมือนไอ้ผู้ชายสี่ห้าชีวิตที่ขายเหล้าอยู่ในซุ้มมันจะไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย  ไอ้อาร์ทที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ้มหวานสยองหัวใจให้
   “ลองดื่มดูครับ  ไม่เสียหาย...  ถ้าเมาเดี๋ยวผมขับรถกลับบ้านให้”
   “เอ้า!  ฮิ้ววววววววววววววววววววววว”

   “ภคิน...  คณะมึงมีวิชาฮิ้วศึกษาเหรอวะ” ผมเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่อยู่  จนต้องเอ่ยปากถามคนข้าง ๆ  แต่ไอ้ภคินเสือกเอามือมาผลักหัวผมเบา ๆ
   “มึงไม่ไปช่วยเพื่อนมึงซะหน่อยล่ะ”
   “ไม่ล่ะ...  ปล่อยให้มันโดนแซวมั่ง  หึ ๆ  เล่นกูไว้ซะเยอะ” ว่าแล้วก็ขอกอดอกรอดูละครเรื่องนี้เสียหน่อย “อีกอย่าง  มันไม่ได้แพ้แอลกอฮอล์หรอก  มันไม่กินเพราะป๊ามันเคยเมาแล้วเต้นรูดเสาโชว์”

   “จะได้รู้ไงครับ  ว่าเวลาดื่มแล้วเป็นยังไง  เมาง่ายมั้ย?  คราวหน้าจะได้เลือกดื่มถูก” ไอ้นี่ก็ตะล่อมยังกะหลอกเด็กกินยา
   “ของไม่ดี  กินยังไงมันก็ไม่ดีหรอก” คิ้วเล็ก ๆ ของไอ้ฟาร์ขมวดเข้าหากัน  เหมือนว่าไอ้อาร์ทจะหลอกคนดื้อเงียบอย่างมันไม่สำเร็จซะแล้ว
   “เกิดในอนาคตต้องดื่มขึ้นมาจะทำยังไงครับ  ถ้าไม่รู้ว่าตัวเองดื่มได้มั้ย”
   “ในอนาคตก็ไม่ต้องดื่มมันซะก็จบ” ไอ้อาร์ทหันไปกวาดสายตามองเพื่อนร่วมห้าชีวิตที่อยู่ในซุ้ม  ก่อนจะกำหนดชะตาชีวิตเพื่อนผมสั้น ๆ
   “กรอก”

   เท่านั้นแหละคุณเอ๊ย  เพื่อนมันพุ่งเข้าไปชาร์จตัวไอ้ฟาร์ทันที  ไอ้อาร์ทหัวเราะหึ ๆ ชวนขนหัวลุก  ก่อนจะคว้าเหล้าดองหนึ่งเป๊กที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา  พร้อมส่งยิ้มหวาน “ถ้าเกิดอะไรขึ้น  ผมรับผิดชอบเองครับ” เฮ้ย...  ทำไมกูฟังแล้วเหมือนมันจะทำไอ้ฟาร์ท้องเลยวะ  เพียงพริบตาเดียวเหล้าดองทั้งหมดก็หายไปจากแก้ว  ไหลลงสู่หลอดอาหารไอ้ฟาร์เรียบร้อย  ผมกับภคินถึงกับหลุดหัวเราะพรืดกับท่าทีของฟาร์  มันนั่งตัวแข็งทื่อ  ตาเบิกโพลง  ใบหน้าเต็มไปด้วยแป้งและเหล้าเล็กน้อย  ก่อนจะ...

   “อ๊อกกกกกกกกก” อ้วกแม่งเลยครับ  กระจายท่ามกลางฝูงชน  แต่ไอ้บอสใหญ่แม่งเสือกกระโดดหลบได้อีก  ผมได้ยินไอ้ภคินบ่นพึมพำว่า ‘โหย... เซ็ง’ ที่มันเสือกหลบได้  แต่เล่นเอาวงแตกครับ  เพื่อนมันที่ล็อกแขนล็อกขาไอ้ฟาร์วิ่งไปล้างตัวกันยกใหญ่  ปล่อยไอ้ฟาร์นั่งคอพับอยู่คนเดียว  โอย...  ผมกับภคินยืนขำกันจนปวดท้อง  แทบจะลงไปดิ้นกับพื้น  ด้วยความว่าเสือกสะใจเสียงดังไปหน่อย  ผีอิน้องหนูดีของไอ้อาร์ทเลยไปสะกิดบอสมันเข้าให้  ไอ้อาร์ทค่อย ๆ หันมาแสยะยิ้มช้า ๆ

   “ตลกมากสินะครับ”
   “เปล๊า” เสียงสูงทำไมวะกู...  ผมเลยรีบเป็นคนดีเสนอตัวพาไอ้ฟาร์ไปล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย  ก่อนไปไอ้เห็ดมันหันไปจ้องไอ้อาร์ทเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
   “ไอ้เหี้ย...  แค่ก ๆ” ตรงประเด็น  ชัดเจน  ไม่ต้องขยายความ  แต่ไอ้อาร์ทก็ตามมาช่วยล้างหน้าล้างตานะครับ  ถึงมันจะโดนฟาร์เงียบใส่ก็ตาม  เอาแล้วไงมึง  โดนโกรธแน่ ๆ มึง  หึ ๆ ๆ  เอ๊ะ... แล้วทำไมกูสะใจวะ  งงตัวเองจริง ๆ

เปรียบกับพี่เป็นแค่ขอนไม้  ต่อให้รักเจ้ามากเพียงไหน  ผุพังไปพึ่งพาก็ได้ไม่นาน~

   เสียงเพลงจากเวทียังดังไม่หยุด  ในขณะที่พวกผมช่วยกันหิ้วปีกไอ้ฟาร์ซึ่งหมดสภาพแต่ยังคงมีสติด่างึมงำ ๆ ได้อยู่มาวางแปะไว้ที่เสื่อผืนหน้าสุดของเวที  ไอ้โจ้ ไอ้กันที่เต้นกันจนผ้าขาวม้าผูกเอวหายทนเห็นคนหมดสภาพไม่ได้  เป็นต้องมาซ้ำเติม

“ไงจ๊ะ  ‘น้องฟาร์เป๊กเดียว’  ถึงขั้นปล่อยของเลยทีเดียว” กร๊ากกกกกกกกกกกก  เหี้ยโจ้คิดฉายานี้ได้ไง  กูชอบ!
   “พวกมึงได้ตับแข็งตายแน่ ๆ” ด่าสั้น ๆ สมเป็นเพื่อนกู
   “พวกกูอะตับแข็ง  แต่กลัวคนแถวนี้จะอย่างอื่นเข็ง...  อั้ก” เสียงที่ตามหลังมาคือ  ไอ้อาร์ทที่เดินไปซื้อเหล้ากลับมา  บังเอิ๊นบังเอิญเข่าลงกลางหลังไอ้โจ้พอดี
   “อ้าว...  โจ้  นั่งไม่เป็นที่เป็นทางนะครับ” มันทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ “ทำตัวเหมือนขยะเลยครับ”

   ฮึก...  ผมสะอึกเหล้าแทนไอ้โจ้  มันชักนั่งหน้าซีดเหมือนโดนไอ้อาร์ทเล่นของใส่  ก่อนจะคว้ามือคู่ขาที่กำลังรินเหล้าอยู่ข้าง ๆ “กัน ๆ”
   “อะไรวะ” ไอ้หนุ่มเมืองใต้ขมวดคิ้วไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะดวดเหล้า
   “ไปจัดโชว์เราดีกว่า  เร้ววววววววว” มันฉุดแขนคู่หูพากันไปตบตีแย่งไมค์บนเวที  ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนก็รำคาญจนยอมให้มันร้อง  และขณะนั้นเอง  พี่เม่นเมียงูลงเดินลงมาทิ้งตูดลงนั่งข้าง ๆ ผม  ผมสะดุ้งเฮือกสุดตัว  แทบจะสลบน้ำลายฟูมปาก  แม่ง...  ดูไกล ๆ กูยังจะไฮเปอร์ขึ้น  นี่พี่แกเล่นมาระยะประชิด
   “ที่นั่งมึงแจ่มว่ะคิน” แล้วทำไมไม่ไปนั่งข้างน้องตัวเองคร้าบบบบบ  พี่แกเคาะแก้ว  แต่ผมเห็นภาพเป็นคิงคองกำลังงัดพื้นพิภพมาทำลายโลก “ใส่เหล้ามา ๆ”
   ผมกระเถิบตูดเนียน ๆ ไปนั่งติดไอ้ภคินยิ่งขึ้น “ภคิน  แลกที่กะกูมะ...”
   “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด  น้องคินขา” ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ครับ  กระโจนมาตะครุบลงหลังไอ้ภคินพอดี  จนฟันมันโขกกับแก้วดังลั่น  ดีนะฟันหน้ามันไม่หลุดออกมา “ดูใกล้ ๆ ยิ่งหล่อจริงพ่อคู้นนน” ว่าแล้วเธอก็ลูบ ๆ คลำ ๆ หน้าคม ๆ นั่นใหญ่
   “ไอ้คิน  นี่แฟนพี่เอง” คือวันนี้มึงจะมีเรื่องช็อกอะไรอีกมั้ย  ช่วยบอกกูมาทีเดียว “ที่รัก...  อย่าไปเกาะน้องมันขนาดนั้น  เดี๋ยวเมียมันก็ต่อยหน้าหรอก”
   สาวหัวฟูคนนั้นหันมาปรายตามองทางผม “น้องไม่หวงแฟนใช่มั้ยคะ?”
   “หวงครับ!  ผมหวงตัวเอง” ไอ้ภคินเหวี่ยงไม่ไว้หน้าแฟนพี่รหัสมันเลยวุ้ย
   “ต๊ายยยยยยยยยยยย  ตัวเองดูน้องรหัสเธอพยศฉันสิ...  น่ารักมว้ากกกกกกก” กูขอโหวตให้มันเป็นคู่ตุนาหงันแห่งปีครับ  เอ้า!  มึงไปรับถ้วยกันเลยไป

   ผมกับไอ้ฟาร์นั่งส่งสัญญาณกันทางสายตาว่าอยากจะกลับกันเสียเต็มประดาแล้ว  แต่จู่ ๆ เสียงจากลำโพงกลับดังกระกระหึ่มขึ้นกว่าเดิม  และชาวคณะที่ปูเสื่อด้านล่างก็พากันเป่าปากวี้ดวิ่ว  เมื่ออินโทรเพลงฮิตดังขึ้น...

   ไอ้โจ้เดินมาเปิดตัวพลางผายมือออกประหนึ่งอะเดลในงานแกรมมี่อวอร์ด “มีเวลาสักสองสามนาทีไหม  ถ้าเธอไม่ยุ่งอะไร  ขอฉันคุยด้วยสองสามคำ...”
   ไอ้กันเดินออกมาจากอีกฝั่งของเวที “มีเรื่องค้างใจมากมายอยู่เป็นล้านคำ  ย่อมาแล้วเหลือแค่สั้น ๆ  แค่ที่มันสำคัญจริง ๆ”
   “กรุณาฟัง ๆ ฉันให้จบ ๆ ๆ  แล้วจะบวกจะลบ  ก็ตามใจ  ถ้าเธอมีเวลาพอให้รบกวนได้  ช่วยฟังความในใจสักนิดนึง...”

   ทุกคนกลั้นหายใจเพื่อรอดูท่อนเด็ดของเพลง

   ไอ้กันเปิด “หลับตาลง...”
ไอ้โจ้ต่อ “ก็เห็นแต่ใบหน้าเธอกี่เช้าตื่นมาก็เจอว่าคิดถึงเธออยู่เป็นประจำใจมันก็ลอยออกไปหาเธออยู่ทุกเช้าค่ำ...”
   “ไม่รู้จะทำยังไง...  อยากมี...” ไอ้กันส่งต่อ
“เธออยู่เคียงข้างกายให้เธอเป็นคนรักคนสุดท้ายตลอดชีวิตไม่คิดให้ใครแค่เธอผู้เดียวที่ใจฉันเห็นว่าใช่ถ้ายังไม่มีผู้ใดได้ใจก็ถือโอกาสตรงนี้บอกกันซะเลย”
“จะคิดยังไงกับฉัน...  ก็แล้วแต่เธอ” มันจบด้วยยิ้มหล่อประหนึ่งตัวเองคือกัน  เดอะสตาร์
   “เหี้ยกันแม่งกินแรงกู  สัตว์!” แล้วไอ้โจ้ก็คว้าผ้าขาวม้าที่พื้นมาไล่ฟาดคู่หูมัน  คนข้างล่างก็โห่ไล่มันกันใหญ่  ไอ้ภคินบอกว่าคณะมันคนน้อย  จนทุกคนรู้จักกันเกือบหมดครับ  ดังนั้นถ้าทำอะไรพลาดขึ้นมา  ทุกคนจึงไม่รอช้าที่จะกระทืบซ้ำทันที
   “ที่รัก...  เค้าอยากเห็นน้องคินร้องเพลงอ้ะ” เจ๊หัวฟูนี่แกเป็นอะไรกะภคินมันมากเปล่าวะ  คิดจะด่า  กูก็กลัวแฟนมันส่องไรเฟิลมาที่หัว  เลยได้แต่นั่งเงียบ  ปล่อยไอ้หน้าหล่อที่เสือกทำให้ความหล่อเป็นพิษภัยต่อตัวเองรับกรรมไป
   “คิน...  มึงไปร้องเพลงให้แฟนพี่หน่อย” ตามใจแฟนจนเคยตัวนะครับ  พี่เมียงู...
   “ไม่ไป” มันตอบสั้น ๆ ได้ใจความ  พลางยกแก้วขึ้นกระดก
   “งั้นไปร้องเพลงให้เมียมึงหน่อย”
   “โอเคครับ”

   เหยดดดดดดดดดดดดดดด!  ภคิ้นนนนนนนนนนนน!  ทำไมมึงใจง่ายแบบนี้วะ  ไม่ต้องรอให้ผมฉุดรั้ง  เพราะมันเดินขากระเผลก ๆ ไปบอกชื่อเพลงกับเพื่อนมันเรียบร้อยแล้ว  พอตีนหุ้มเฝือกของมันแตะพื้นเวทีปุ๊บ...  ประหนึ่งมีเปลวเพลิงโหมกระหน่ำในงาน  สาวน้อยสาวใหญ่สาวเทียมส่งเสียงกรี๊ดกราด  ส่วนผู้ชายก็ส่งเสียงโห่ไล่มัน  ขำ ๆ น่ะครับ  ได้ยินว่าอยู่คณะมีแต่คนชอบมันเพราะลูกบ้าเนี่ยแหละ  อย่างว่าแหละ  ถ้าใครไม่มาเห็นมันในมุมนี้  คงเกลียดขี้หน้ามันแบบที่ผมเคยเป็น...

   “ขอเสียงให้เดือนมหา’ลัยคนแรกตั้งแต่ก่อตั้งคณะมาหน่อยคร้าบบบบบบบ” ไอ้กันรับหน้าที่เป็นเอ็มซีเรียบร้อยโรงเรียน’ถาปัตย์  เออ...  ผมก็เพิ่งรู้สถิติเนี่ยแหละ  ว่าคณะมันไม่เคยมีใครได้ตำแหน่งเดือนมหา’ลัยมาก่อน  คนข้างล่างก็ส่งเสียงเรียก ‘ไอ้คิน ๆ’ กันยกใหญ่  เออ...  มันยุง่ายเนอะ  ไม่นับไอ้โจ้ที่เล่นเกิน  กรี๊ดเป็นสาวอยู่ข้าง ๆ นะ  ไอ้นี่ก็เยอะไม่มีใครเกิน
   “ขอสัมภาษณ์หน่อยครับ  คุณคิน”
   “อะไรมึง  เหี้ยกัน  กูจะร้องแล้ว”
   “เล่นตามกูหน่อยน่า...  อ่า...  คุณคินครับ  กล่าวอะไรถึงรุ่นพี่ปี 5 ที่กำลังจะจบไปหน่อยสิครับ”
   “ยินดีด้วยครับ  ที่ไม่เป้อ”
   “เป็นวาทะเด็ดแห่งปีครับ  เอ้า!  ปรบมือสิครับ” ไอ้ข้างล่างมันก็เล่นตามด้วยครับ  เอาสิ “แล้ววันนี้คุณคินจะมาร้องเพลงให้ใครครับ”
   “เมียที่นั่งอยู่ข้างล่างครับ  เฮ้ย!  ไปป์  ยกมือหน่อยเด๊ะ” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก  กูอยากจะดำดินลงไปตรงนี้  รู้สึกได้ถึงสายตานับร้อยคู่ที่ทิ่มลงมากลางหลัง  จู่ ๆ ก็มีมือเย็น ๆ มาสะกิด
   “ไปป์ครับ...  คินเรียกให้ยกมือน่ะ” เหี้ยอาร์ท  มึงอย่ามาชงกูตอนนี้
   “มีเมียขี้อายต้องทำใจว่ะ  ไอ้น้อง  ฮ่า ๆ ๆ ๆ” เสียงเหี้ยมโหดของพี่เม่นดังข้าง ๆ  เล่นเอาขนลุกซู่ไม่ต่างกับเจอไอ้อาร์ทเล้ย
   “แหม...  น่าเสียดายนะครับ  เมียคุณไม่รับมุกเลย” ไอ้กันบ่น “ทั้ง ๆ ที่ปกติก็ ‘รับ’ มาตลอดแท้ ๆ”
   “ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววว”

   สาบานได้  มึงลงเวทีมาเมื่อไหร่  กูเหยียบกระเดือกแตกแน่...  แล้วไอ้พวกนี้มึงจะแซวห่าอะไรกันนักหนาวะ  เดือนคณะมึงเป็นเกย์นะโว้ย!  ไม่ห่วงอะไรกันมั่งเลยเรอะ

   “น้องโจ้จ๊ะ” ไอ้กันเรียกคู่หู
   “ขา  พี่กัน” ไอ้โจ้ที่สูงกว่าไอ้กันย่อตัวมาทำท่าออเซาะได้น่าถีบให้กระเด็น
   “มึงไปเปิดเพลงไป” ไอ้ภคินเสือกตัดบทซะงั้น  ไอ้คู่หูนรกเลยยังไม่ทันได้ยิงมุกเลย “เร็ว ๆ  ไปป์มันรอฟังอยู่  ไม่เห็นเหรอ” กูทำอะไรที่บ่งบอกว่ารอครับ  ภคิน  บอกกูที...
   ไอ้โจ้ลิ่วล้อผู้น่าสงสารเลยได้แต่วิ่งลงไปเคาะแป้น  มันดีดนิ้ว “เอ้า!  วัน...  ทู...”

http://www.youtube.com/v/r-Sr_QsEfh4?version=3&hl=en_US

   เหนื่อยไหมคนดีมีพี่เป็นแฟน  ครองรักบนความขาดแคลน  ยากแค้นพี่กลัวเธอท้อ
   เราเริ่มจากศูนย์ลงทุนด้วยความไม่พอ
   ความหวังเทียวพังเทียวก่อประคองกันสู้เรื่อยมา

   ภคินส่งสายตาวิบวับ ๆ ให้ผมที่เขินม้วนจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน  ห่าเอ๊ย...  ขึ้นเพลงมาก็เหม็นสาบคนจนเลย

   บนเส้นทางเดินขาดเขินประจำ  คลื่นลมชีวิตกระหน่ำอาจทำให้ใจพี่ล้า
   บางครั้งบางทีที่พี่ก็สร้างปัญหา  ทำให้เธอมีน้ำตาต้องทนพี่มาเสมอ

   มันผายมือมาทางผม  ดวงตาเรียว ๆ นั่นสื่อความหมายอย่างที่เพลงบอกจริง ๆ  มันเองก็รู้ว่ายังไงผมก็ทนมันเสมอ...

   เก๋งไม่มีขับปิคอัพก็ไม่มีขี่

   เออสิ...  มีแต่ไอ้เน่า

   เห็นแฟนคนอื่นได้ดีพี่นี้ยิ่งสงสารเธอ
   จมอยู่กับพี่ทั้งที่ไร้สิ่งปรนเปรอ
   รู้ไหมว่ารอยยิ้มเธอช่วยให้ใจพี่มีหวัง

   มาถึงตรงนี้มันค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมาจนแป้งบนหน้าร่อนออกมาหมด  เล่นเอาผมควบคุมกล้ามเนื้อหน้าตัวเองไม่อยู่  เผลอไปยิ้มตามมันจนได้...  ไอ้เสี่ยวเอ๊ย

   พี่ขอขอบคุณที่น้องมีใจ
   ก่อนนี้ถ้าพี่ผิดไปต้องขออภัยใจนาง
   ยิ้มเถิดคนดีวันนี้เริ่มมองเห็นทาง
   จับมือลุกเดินเคียงข้างเราจะสร้างพรุ่งนี้ด้วยกัน

   ผมจะไม่อะไรเลยนะ  ถ้ามันไม่ก้มหน้าลงมาใกล้ ๆ  ด้วยเพราะเสื่อของเรามันอยู่ซะติดขอบเวทีเลยน่ะสิ  มันยักคิ้วกวน ๆ ตามสไตล์  แล้วพูดออกไมค์ “แหนะ...  หน้าแดงใหญ่  น่ารักเกินนะมึงอะ”
   “ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว”

   “ข้าพเจ้าเป็นตัวแทนของหมู่แรด  ขอให้ทุกคนกล่าวตามข้าพเจ้า 3 ครั้ง” ไอ้โจ้กำมือไว้ที่อกซ้าย  เลื่อนมือมาทางขวา  แล้วยื่นแขนออกมาชูนิ้วโป้ง “นายเยี่ยมมาก!  นายเยี่ยมมาก!  นายเยี่ยมมาก!”
ไอ้ข้างล่างแม่งก็ทำตามกันใหญ่ครับ “นายเยี่ยมมาก!  นายเยี่ยมมาก!  นายเยี่ยมมาก!”

   มึงนึกว่าเข้าค่ายลูกเสือแล้วมาแสดงโชว์หน้ากองไฟกันเรอะ!?  ไอ้พระเอกวางไมค์ไว้ที่พื้นแล้วค่อย ๆ ปีนลงเวทีพร้อมกับขาเดี้ยง ๆ   เฮ้ย...  ลงทางปกติไม่ได้เลย?  แล้วงี้ชาติไหนขามึงจะหายวะ  ไอ้จ๊าดง่าว!  มันยิ้มจนตาหยีแล้วขยี้หัวผมแรง ๆ   ผมเขินจนต้องหลบตามัน  บ้าเอ๊ย!  ตั้งแต่อยู่กันมา  มึงเคยจีบด้วยวิธีปกติบ้างมั้ยฮะ!?

   “ไม่อายเพื่อนรึไงวะ  มีแฟนเป็นผู้ชาย” ผมบ่นงึมงำไปงั้นแหละ  รู้ว่าหน้าอย่างมันไม่เคยอายอะไรอยู่แล้ว  เพื่อนมันยังเป่าปากแซวเหมือนเปรตขอส่วนบุญไม่เลิก  เอาจนผมสร้างภูมิต้านทานที่หน้าได้อะครับ  เออ...  กูยอมพวกมึงจริง ๆ
   “อายทำไมวะ  เฮ้ย...  เอาเหล้ามาดิ๊” หมดความโรแมนติกก็ตรงนี้แหละมึงเอ๊ย!  ว่าแล้วพี่ท่านก็คว้าแก้วไปจากมือผมหน้าตาเฉย  มันกระดกดวดเหล้าอย่างเมามัน “แล้วตกลงเหนื่อยไหมคนดีมีพี่เป็นแฟน”
   “มึงอ้าปากปุ๊บ...  กลิ่นสาบคนจนออกเลย” สภาพตอนนี้มันเหมือนมีผัวขี้เหล้าตีกับเมียอะครับ “พอ ๆ ๆ  คืนนี้มึงชักจะดื่มเยอะเกินไปแล้ว”
   มันเอนหัวหล่นตุ้บลงบนตักผม  แล้วซุกหน้าถูกับต้นขาจนกางเกงบอลเลิกขึ้นไปมาเหมือนหมาเวลาอ้อนเจ้าของ  เออ  เข้าใจเปรียบเทียบดีนะผมเนี่ย...
   “กูรู้...  กูทำให้มึงเหนื่อยมาเยอะ...” มันพึมพำ “กูรักมึงนะ...  อิทองกวาว”
   “เงียบไปเลย...  ไอ้คล้าว” ผมด่าติดตลก  มือก็ลูบผมมันไปเงียบ ๆ  มันเองก็นอนจ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น  ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเรียวคู่นั้น...  ท่ามกลางเสียงดนตรีดัง ๆ  ใครจะรู้ว่า...  หัวใจผมก็เต้นดังไม่แพ้กันหรอก

   “ถ้าเหนื่อยกูก็ไม่นั่งโง่อยู่นี่หรอก...”

TBC

(อัญเชิญคำคม)
"สรุปไปป์มันเหนื่อยมั้ยคน (ปาก) ดีมีพี่ (คิน) เป็นแฟน" Cr.Seiren

ตอนที่แล้วมีแต่คนงงว่าแซ๊กกับเพลงมาคบกันได้ไง  เดี๋ยวเขียนถึงแน่ๆค่ะ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้  มันต้องหลีกทางให้คู่รักผ้าขาวม้าอย่างคินไปป์เซ่!!
เวิ่นเว้อมาก  ไม่รู้จะยัดเพลงอะไรลงไปในตอนนี้ดี  เพราะลูกทุ่งมันไม่ใช่ไลน์ของเราเลยค่ะ  บอกตรงๆว่าไม่ถนัดเลย/โดนถีบ/ ขอบคุณผู้จัดการส่วนตัวที่ช่วยเลือกเพลงให้นะคะ  ไม่งั้นเขียนไม่ได้จริงๆค่ะ/ก้ม/

ปล.ตอนหน้าลูกเมียน้อยนะจ๊ะหนุ่มสาว กิ้วววววววววววววววววววว (อะไรของเอ็ง)
ปล.รักคนอ่านเหมือนเคยนะจ๊ะ  ขอโทษที่มาต่อช้า  คนเขียนรู้สึกเฟลๆช่วงนี้ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน//กอดดดดดดดดด//

[kyoya11]

ภคินหยอดทีนึง ไปป์เขินซะ

[aorpp]

ภคินกินผู้ชาย  โจ้โง่ง่าว  กันจัญไร  อาร์ทศาสตร์มืด

กร๊ากกก ฉายาแต่ละคน อย่างฮาอ่ะ คิดได้ไง  “นายเยี่ยมมาก!  นายเยี่ยมมาก!  นายเยี่ยมมาก!”
ตอนนี้ทำเอาขำกลิ้ง ยิ้มจนปวดแก้มเลยจ้า

ดีใจจัง ตอนหน้าจะได้อ่านอาร์ทกับฟาร์แล้ว จะตั้งตารอน้า

+1 

[gupalz]

โอยยยย โฮกฮากกะตอนนี้เหลือเกิน
  อ่านไปเขินแทนไปป์ไป

[PeArLy.JHHJ]

เรื่องธรรมดาไม่วาบวามแต่มีมุมน่ารักตลอดๆ ชอบมากๆ 
ภคินพระเอกของเราก็ขี้น้อยใจเสียจิง ไปป์นี้ก็น่ารักน่าสูบที่สุด ฮิฺฮิ

[POPEA]

ฉากอาบน้ำ~ >///<
แฟนพี่รหัสภคินน่ากลัวอะ
กรี๊ดดด, ภคินร้องเพลงไมค์ด้วยอะ 5555
ทั้งฮา + ทั้งหวานเลยคู่้นี้

[maminto]

เย๊ ไปป์ภคินมาแล้วววววววว ~~

คินทำเอาไปป์และเราเขินได้จริงๆนะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หยอดมาขนาดนี้น้องไปป์จะไม่ยอมได้เยี่ยงไรรรร
ฮิ๊วววววววววววววววววววววว ~~!!!!!

ชอบคาเรคเตอร์พี่อาร์ททททททท
โหดจิตหลอน -3- ด่าเพื่อนอย่างนี้ล้ะสดุดมาหลายรายย
กร๊ากกก
ตอนหน้าลูกเมียน้อยยยยย จะรอคอดูซีนเลิฟๆของคู่นี้น้าา

[DraCo_SLa13]

อร๊ายยยย  แก้มจะแตกแล้วค่ะ  แต่ถ้าเราเป็นไปป์   กรุก็อายเฟร้ยยยยยยยยยยยยยย

[Ticha]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้ว

[aloney]

เค้าจะเอาฮาไปถึงไหน

ฮาได้โล่กันเลยเซียว

อ่านไปนั่งหัวเราะเหมือนคนบ้า

ช็อตเมียงูโครตฮา   ภคินร้องเพลงเหนือความหมาย  ไอ่เราก็คิดในใจ ร้องเพลงสากล ความหมายดีๆ แน่ๆ   ปรากฎว่า,,,,,,

[maru]

ภคินหวานนะเนี่ย ไปป์น่ารักมาก ๆ เลย อาร์ตก็ไม่ได้ช่วยฟาร์เลย มีการออกความคิดเห็นและสนับสนุนอีก ฟาร์งอนเลยนะนั่น

[wdaisuw]

ทำไมถึงได้เป็นคู่ที่เหมาะสมกันเช่นนี้ 

“นายเยี่ยมมาก!  นายเยี่ยมมาก!  นายเยี่ยมมาก!”
ภคิน 

[♠DekDoy♠]

คินแอนด์เเดอะแกงค์นี่คือไม่เต็มใช่ป่ะ 555

[CnTy]

ฮาดกๆ....
โอ้ยยยยยยย
คนเขียนผิดนะเนี่ย
ทำคนอ่านถ่างตายันตี2ครึ่งเนี่ย 5555
อ่านนิยายเรื่องนี้ทีไร จากง่วงๆนี่ตื่นเลย
ตื่นมาหัวเราะ 5555555

สนุกมวากกกก
มาต่อเร็วๆนะ จะมาเฝ้าทุกวันเลยยยย

อย่าลืมทำสารบัญล่ะ หาหน้าไม่ค่อยเจอ
หงุดหงิดดดดดดดด 
อยากอ่านเร็วๆ T^T

[phoenixa]

อ่านไป หัวเราะไปทั้งพาร์ทเลยล่ะค่ะ
ฮามาก แต่ละประโยค
กว่าจะอ่านจบพาร์ทนี้ได้ หัวเราะจนเหนื่อย

พี่คินทำอะไรลงไป ไปป์อายขนาดนั้น
ขยันหยอด ขยันจีบอยู่เรื่อยๆ แบบนี้ก็ดีนะคะ
ทำให้รู้สึกได้ว่ายังรักกันอยู่ตลอด

[PetitDragon]

สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 

เป็นตอนที่สุดยอดจริงๆ แต่งได้เยี่ยมมากครับ มุกกระจุย มีหวานซึ้งด้วย

โอ๊ยยย....พูดได้คำเดียว สุดยอดจริงๆ   

//ยืนปรบมือ

[Namioto]

พี่คล้าวกับนางทองกวาว 5555+

[patchylove]

 

น่ารักอ่ะ

[AdLy]

น้องไปป์จ๊ะ ตอนนี้หนังหน้าต้องเพิ่มความหนามากขึ้นแล้วแน่

โดนแซวรวดขนาดนั้น เกิดมาเพื่อโดนแซวจริงๆ



ตอนหน้า จะต่อจากที่ฟาร์งอนรึป่าวเนี่ย พ่อศาสตร์มืดอ่ะ เล่นน้องเห็ดแรงไปนะ

[MoMoRin]

ฮาคู่หูนรกมากค่ะ ฮ่าๆๆๆ /// วันนี้พี่ภคินแอบเสี่ยวนะคะ ดูสิ..พี่ไปป์หน้าแดงหมดแล้วนั่น อิ อิ

[NOoTuNE]

โอยยยยยย ฮาไปไหนกัน นึกภาพพี่รหัสคินออกเลย 


แต่ไปส์เห็นไหมข้อดีของการมา คือ ความหน้าด้านของเราในเรื่องความรักเลเวลอัพขึ้น กร๊ากกกก



ส่วนพ่อพระเอกตรูทำหวานซะ ตายๆๆ เป็นไปส์ ตายอยู่หน้าเวทีนั่นแหละ น่าภูมิใจจะตายที่มีแฟนอย่างคิน ใช่ไหมไปส์ ถ้าเหนื่อยไม่สบายใจอับอายก็คงไม่อยู่ตรงนี้


ส่วนคนเขียน เอากำลังใจไป   

[pp4]

=[]=!! อึ้งว่ะ
แม่งเลี่ยนเว่อร์ๆ = ="
รักคณะนี้ค่ะ ฮิ้ววววว น่ารักอ่ะ 555
โจ้กันบทบาทเยอะแล้วเนอะ ดีใจด้วยยยย
ชื่อต่อท้ายแต่ละคนฮาดีว่ะ อาร์ทศาสตร์มืด กันจัญไร 5555
รอตอนต่อไปค่าาาาาา

[slurpee04]

นายเยี่ยมมาก 

เขินแทน