หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[CIndY59]

สเปเชี่ยลรูม ล่าสุดยิ่งตอกย้ำว่าคู่เมียน้อยนี่มันสุดยอดดด
ออกน้อย ต่อยหนัก

อาร์ทนายพระเอกมากกกกกกกก
พูดแต่ล่ะคำอยากจะเอาโขกเสาแก้เขิน

ถึงภคินที่จนนี่เพราะเอาเงินยัดใต้โต๊ะให้ได้เล่นบทพระเอกใช่ไหมม 555

ปล.ชอบอาร์ท เพราะ บทพูดแต่ละประโยคมันโคตรกวนตีนอ่ะ คนเขียนเก่งมากกกก นึกภาพหน้าตายๆแล้วพูดออกมามันแบบว่า...ขำท้องแข็ง

[cotone]

อารมณ์ประมาณว่าฟาร์อกหักแล้วมาเจอที่พึ่งทางใจพอดีสินะ 55555

คู่นี้เถียงกันน่ารักตล๊อดดดด แล้วโจ้กันนี่ไม่คิดจะได้กันจริงๆเหรอ จะได้กลายเป็นหกหนุ่ม สามคู่ไง เอิ้กๆ

รอตอนต่อไปค่า ลูกเมียหลวงคอมโบๆ เดี๋ยวจะเข้าไปตอบแบบสอบถามรวมเล่มค่ะ

[littlepink]

จะมีฉากเรียกเลือดของคู่นี้ไหมนะ
ฮ่า ๆ ฟาร์น่า๊ร๊ากกกกกกกก . ..

[sapphire_yaoi]

แอร๊ยยยย คู่นี้น่ารัก กำลังซึ้งแต่มาหลุดขำกับคำพูดอาร์ทเนี่ยแหละ

[Windiizz]

โอ่ยไม่อยากให้คู่นี้จบเลยอ๊าาาาาา
รักคู่ลูกเมียน้อยมวากกกกกกก เป็นตอนจบที่หวานแหววมากอ๊าาาา
อ่านแล้วก็เขิน แต่ตลกมากที่ไปป์กับฟาร์ต่างคนต่างคิดว่าคู่อีกคนแปลก จริงๆมันก็แปลกทั้งคู่ล่ะว๊า 5555

ความรักของอาร์ตกับฟาร์มันอาจจะดูแปลกๆแต่เรารู้สึกว่ามันดูไม่รีบร้อน และเต็มไปด้วยความเข้าใจอ่ะ
ชอบประโยคตอนจบนะคะ อ่านแล้วยิ้มกรามค้าง ><

[ronlbb]

FC อาร์ท  จริงจัง

คำบอกรักนาย  เราชอบจัง

ช่วยพูดคำหยาบให้มันถูกกาลเทศะหน่อยอาร์ทจ้า
แต่นาย น่ารักเหี้ยๆอ่ะ  555

[kaokorn]

คู่รองมาแรงเพราะมาแปลก แหวกแนวนั่นเอง
แต่คู่หลักก็ไม่น้อยหน้านะฮะ แปลกทั้งคู่ 5555+ นึกถึงแล้วต้องอมยิ้มกันตลอด
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังด้วยนะฮะ
ขอให้มีความสุข ทุกคืนวัน ไชโย ^_^

[bew_yunjae]

รออยู่่่น๊าาาาาาา
อยากอ่านจะแย่แล้ว
 ชอบภาคินสูบไปป์มากๆ

[Indigo]

Room 57

   ต้นเดือนมีนาอากาศที่นี่ก็ชักจะร้อนหนักขึ้นไปทุกที  ยิ่งต้องมาเสียเหงื่อออกกำลังกายกับการเก็บกวาดห้องแบบนี้ด้วย  วันนี้ผมกับภคินช่วยกันแยกห้องนอนให้เรียบร้อยครับ...  ต้องมาปัดกวาดฝุ่นที่เกาะหนังสือการ์ตูนกับแผ่นเกมเล่นเอาเหงื่อไหลเป็นหยดเลยครับ  แต่ในที่สุดก็ใกล้จะเสร็จแล้ว

   สิ่งมหัศจรรย์อันดับที่แปดของโลกก็คือภาพไอ้ภคินจับผ้าเช็ดฝุ่นเนี่ยแหละ  แม่งเอ๊ย!  ผมอยากจะถ่ายรูปเอาไปเสนอให้เป็นสัตว์สงวนตัวใหม่ของโลก  เพราะมันช่างหาได้ยากเหลือเกิน!  โอเค... ผมเองก็ไม่ใช่คนรักสะอาดอะไรมากมาย  อาทิตย์นึงกวาดพื้นครั้งนึงเองมั้ง  ถ้าจำไม่ผิด  ห้องเราก็เลยค่อนข้างจะรกไปเสียหน่อย  ด้วยทั้งฝุ่นและสารพัดโมเดล  แล้วก็อุปกรณ์มากมายของภคินมัน  ทั้งไม้ที  ไม้ฉาก  ไม้วัดเหี้ยห่าอะไรก็ไม่รู้  ล่าสุดมันบอกผมว่ากำลังเก็บตังซื้อโต๊ะดราฟต์เป็นของตัวเองอยู่...  รับรองว่างานนี้รกไปกันใหญ่ครับ  แต่คิดว่าคงไม่ถึงขั้นห้องพวกไอ้แซ็กนะครับ  อันนั้นงูเลื้อยออกมาได้เลย

   ภคินยกแขนขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหลเป็นหยด ๆ ตรงหน้าผากออก  ในขณะที่ผมกลั้นหายใจมองภาพตรงหน้า...  ตัวสูง ๆ หุ่นเท่ ๆ   รู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อแน่น ๆ ตอนที่มันเอี้ยวตัวยกกองหนังสือขึ้นมาเช็ดฝุ่น  เสื้อยืดสีเทาที่ซึมเม็ดเหงื่อยิ่งช่วยให้ฟีโรโมนมันกระจายยิ่งกว่าเดิม  ผมชักจะเริ่มเข้าใจแล้ว  ว่าทำไมผู้หญิงถึงได้กรี๊ดผู้ชายที่ดูเป็นไอ้ขี้เก๊กอย่างมันได้  แต่ถ้ามองในมุมผู้ชาย...  เมื่อก่อนผมก็คิดว่ามันขี้เก๊กนะ  แต่พอมาอยู่ด้วยแล้วถึงได้รู้  ว่าเชี่ยนี่มันไม่มีมาดอะไรเลย  อย่าว่าแต่เก๊กเลยครับ  ใครเดินผ่านมั่งพี่ท่านยังไม่สนเลย  กูจะอยู่ของกูแบบนี้

   ผมเอื้อมตีนไปกดพัดลมเบอร์สาม  รอจนไอ้กรรมกรเหงื่อท่วมตัวมานั่งข้าง ๆ บนพื้น...  เราถอนหายใจกันเงียบ ๆ   ร่างกายสูญเสียพลังงานเกินกว่าจะเถียงอะไรกันตอนนี้  ร้อนจนไอ้พระเอกแม่งถอดเสื้อขว้างทิ้งเลยครับ

   “ไอ้ห่า...  เดี๋ยวกูแจกใบเหลือง” (หมายเหตุ  ตามกฎฟุตบอลถ้าถอดเสื้อในสนามจะโดนใบเหลือง)
   “ลองแจกสิ...  เดี๋ยวมึงได้ฟ้าเหลือง” วัน ๆ หัวสมองมึงมีเรื่องอื่นมั้ยภคิ้น~! “สมบัติมึงจะเยอะไปไหนวะ  แล้วมีแต่การ์ตูนกับแผ่นเกม  วัน ๆ มึงเอาเงินไปซื้อแต่ของแบบนี้ใช่มั้ย  เลยไม่ได้แดกข้าว...  ถึงได้แห้งขนาดนี้”
   “กูจะเอาเงินไปทำอะไรก็เรื่องของกูน่า!” แม่ง...  จี้กูตรงจุดเลยว่ะ  ตอนเด็ก ๆ พวกคุณต้องเป็นกันมั่งแหละ  ที่ยอมอดกินขนมแล้วเอาเงินไปซื้อไพ่หรือของเล่นมาอวดเพื่อนน่ะ “เดี๋ยวกูเข้าไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนก่อน  ผืนเก่าฝุ่นหนาเชียว”

   ว่าแล้วก็ลุกพรวดขึ้นมา  แต่โดนอีกคนข้าง ๆ รั้งแขนเอาไว้ “มึงว่า... เราทำลายหลักฐานแบบนี้จะดีแล้วเหรอวะ?”
   ผมขมวดคิ้ว “มึงหมายความว่าไง?”
   “อย่าทำเป็นไม่รู้” มันทำหน้าจริงจัง “ก็ที่เราต้องลุกขึ้นมาเก็บห้องแบบนี้  เพราะพรุ่งนี้พี่ภูมิกับพี่แก้วจะมาไม่ใช่รึไง?  แล้วทำไมเราต้องทำแบบนี้ด้วย”
   “ก็เดี๋ยวพ่อกับแม่กูจะรู้ว่ากูนอนกับมึงไง”
   “นั่นไง!  ที่กูจะบอกก็คือเราไม่เห็นจำเป็นจะต้องปิดบังอะไรเลย  แฟนกันนอนห้องเดียวกันก็ไม่เห็นแปลก”
   “นั่นแหละแปลกที่สุดว้อยยยยยยยยยยย” ผมเขกหัวมันเบา ๆ “ลองมาเจอลูกชายนอนกับผู้ชาย  เป็นกูก็ลมบ้าหมูขึ้นวะ”
   “แต่เราเป็นแฟนกันนะเว่ย”
   “ก็นั่นแหละที่มันผิดปกติ” ผมถอนหายใจ “กูไปเปลี่ยนผ้าปูก่อนนะ”

   ภคินค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากแขนผม  แล้วหันไปสนใจการหมุนของพัดลมแทน  โถ... ไอ้ห่า!  งอนไม่เข้าเรื่องว่ะ  ผมเหลือบมองไอ้ผู้ชายใจตุ๊ดแล้วยักไหล่เดินเข้าห้องไปจัดการทำภารกิจให้เรียบร้อย  ไม่กี่นาทีต่อมา  ผ้าปูที่นอนลายหมีพูห์คลาสิคสีโทนน้ำตาลก็ตึงเรียบแปล้อยู่บนเบาะเป็นที่เรียบร้อย  เห็นแล้วอดใจไม่ได้ที่จะนอนเปิดซิงผ้าปูใหม่เสียหน่อย  ผมถูหน้าคลอเคลียสูดกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอม ๆ ไปมาสักพัก  ความจริงน่าจะรู้สึกสบายใจ...  แต่ก็เหมือนมีเสี้ยนเล็ก ๆ มาตำที่อกซ้าย  ผมตัดสินใจเด้งตัวเองออกมาจากเตียงนุ่ม ๆ

   “ภคิน....” ผมเรียก  แต่ไอ้เดี้ยงที่นอนแผ่หลาตากเฝือกอยู่ที่พื้นทำเมินไม่สนใจ  จนผมต้องยื่นตีนไปสะกิดเบา ๆ ที่ขา “ยังงอนอยู่อีกเหรอ”
   “สนใจด้วยเหรอวะ” โอ้โห...  บทมึงเป๊ะอะ!  ท่องมาจากละครป้ะเนี่ย
   “แค่นี้ก็งอน...  ตุ๊ดเอ๊ย” ผมว่าพลางทิ้งตูดนั่งลงข้าง ๆ มัน...  เข้าใจความรู้สึกไอ้พวกที่ชอบมาด่าตัวเองว่าตุ๊ดรด.ละ  มันสะใจเช่นนี้นี่เอง “งอนอะไรกูอีกวะเนี่ย?”
   ในที่สุดมันก็ยอมเงยหน้ามามองผม “แค่นี้ก็ไม่รู้  โง่ว่ะ”

   แม่ง...  พ่อยิงไส้แตกซะดีมั้ย  นึกแล้วก็ได้แต่กัดฟันกรอด ๆ ในใจ  ช่วงนี้ท็อปฟอร์มนะมึง  ถือไพ่เหนือว่ากูตลอด

   “มึงโกรธที่กูบอกว่าเราเป็นแฟนกันแล้วมันผิดปกติใช่มั้ย?”
   “อ้าว...” มันเหลือบตา “ฉลาดเป็นแล้วนี่”
   “เออ...  ได้ทีเล่นงานกูใหญ่นะ  โอเค...  กูขอโทษละกันที่พูดแบบนั้น  ถึงกูจะคิดจริง ๆ ก็เถอะ” ผมหลบตา  มั่นใจว่าจะต้องโดนมันด่ากลับแน่ ๆ   แต่ดันไม่ใช่...
   “อืม...  กูก็คิด” เสียงทุ้มนั่นดูอ่อนลง “แต่กูก็ไม่สน”
   “สมกับเป็นมึงชะมัด”
   “ที่สนใจเรื่องนี้ก็สมเป็นมึงเหมือนกันนั่นแหละ” อ๊อก...  เล่นซะกูจุก “บางทีกูก็คิดนะว่า...  ในขณะที่กูไม่คิดอะไรเลย  ทำไมมึงถึงได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้น  คงเพราะว่ามึงมีคนให้แคร์เยอะกว่ากูล่ะมั้ง”
   “........” ผมเงียบไม่รู้จะตอบอะไร  เลยถูกภคินคว้ามือขึ้นมาจับเล่น
   “กูทำใจได้แล้วล่ะ  กับนิสัยแบบนี้ของมึง  กูรู้ว่ามึงรักครอบครัว  รักเพื่อน  รักน้ำ  รักปลา”
   “รักซากุระ”
   “ไม่ต้องมาต่อมุก” มันเคาะหัวเข่าผม “มึงมีคนเป็นร้อยให้รัก  แต่กูมีอยู่ไม่กี่คน...  ไม่แปลกหรอกที่มึงจะสนใจสายตาของคนอื่นมากมายขนาดนั้น”
   “ขอบใจที่เข้าใจกู”
   “ยัง... ยังไม่จบ  บทกูไม่พระเอกแสนดีขนาดนั้น” อ้าว  ตกลงมึงเป็นพระเอกจริงป้ะเนี่ย? “แต่กูกำลังคิดว่า  มึงปิดพี่ภูมิพี่แก้วแบบนี้  แล้วอะไรมันจะดีขึ้นจริงเหรอวะ?”
   “หมายความว่าไง?”
   “ความลับมันไม่มีในโลกนะเว่ย”

   เหมือนโดนฮุคซ้ายเข้าที่โหนกแก้มอย่างจัง  ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่คนนึงที่เอาแต่วิ่งหนีปัญหา  เอาแต่หลบอยู่ในมุมมืด  คิดว่าจะหนีไปได้ตลอด  ซึ่งมันเป็นความจริงครับ...  ผมคิดแบบนั้น  อย่างน้อยก็ในตอนนี้

   “ภคิน...  กูเข้าใจที่มึงอยากบอก  แต่กูยังไม่พร้อมตอนนี้จริง ๆ ” ผมถอนหายใจ “มันพูดยากว่ะ  เรื่องมันละเอียดอ่อนเกินไป  บ้านกูอาจจะดูสดใสในสายตามึง  แต่นั่นแหละที่ยิ่งทำให้กูไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจหนักกว่าเดิม  เพราะรัก... เลยไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง”
   “อืม...  งั้นก็ช่างมันเถอะ...  กูรอมึงพร้อมค่อยเปิดตัวก็ได้” มันว่าแล้วปล่อยมือผมออก

   ถึงปากจะบอกอย่างนั้น  แต่ผมรู้ว่ามันแอบน้อยใจนิดหน่อย  ไอ้พระเอกของผมแม่งทำตัวไม่เข้ากับหน้าตาอีกแล้ว  แต่เอาวะ  เดี๋ยวนี้มันใจเย็นขึ้น (มั้ง) ครับ  เหมือนจะอาละวาดกับผมน้อยลง  พระเอกตัวจริงอย่างผมก็คงต้องง้อมันเสียหน่อย  คราวนี้ผมเป็นฝ่ายคว้ามือมันมาสอดประสานปลายนิ้วเข้าด้วยกัน  ส่วนอีกข้างก็ยังกุมเอาไว้

   “มึงเอง... ก็สำคัญนะ...” ผมล่ะไม่ถนัดบทง้อเลยจริง ๆ   ผมเขย่ามือมัน “อย่างอนสิวะ...  แม่งงงงงง”
   “ไม่งอนแล้วก็ได้...” ได้ยินแบบนั้นผมก็ยิ้มออก “แต่มาให้สูบก่อน” กูว่าละ...  ขาดทุนตลอด!

   จะเหลือเหรอครับ...  แม่งสูบจนวิญญาณออกจากร่างแทบไม่ได้ผุดได้เกิด  คืนนั้นมันนอนกอดผมจนหายใจแทบไม่ออก  เพราะผมยื่นคำขาดแล้วว่า  ถ้าพ่อแม่มาห้ามทำอะไรรุ่มร่ามเด็ดขาด  ด้วยวิสัยทัศน์นักธุรกิจมันเลยถอนทุนคืนไปครับ...  เหอะ ๆ   ย้ายมาเรียนบริหารเลยมั้ยแสรดดดด  กูว่ามึงรุ่งกว่ากูเยอะนะ...

   วันรุ่งขึ้นแม่โทรมาปลุกผมแต่เช้า  บอกให้เตรียมตัวให้พร้อม  แม่จะรับไปกินข้าวเช้าด้วยกันก่อน  ผมนี่เด้งตัวจากเตียงแทบไม่ทัน...  อะดรีนาลีนในร่างกายเริ่มหลั่งในปริมาณสูงขึ้นเรื่อย ๆ ตามระยะของเข็มนาฬิกา  เหมือนเด็กทำความผิดแล้วกลัวพ่อแม่จับได้  ผมที่รีบอาบน้ำแล้ว  จนแล้วจนรอดก็ไม่ทันเสียงเคาะประตูอยู่ดี...

   อย่ามีพิรุธสิไปป์...  ใจเย็น ๆ   มึงต้องปิดเรื่องนี้ให้มิด...  อย่ากระโตกกระตากไปสิ

   ผมสบถ  ลนลานยัดฝักบัวเข้าที่ข้างฝา  คว้าผ้าขนหนูมาพันเอวลวก ๆ แล้วพุ่งตัวออกไป  แต่แล้วก็แทบสะดุดหน้าคว่ำกับภาพตรงหน้า...

   “แหม...  ไม่เจอกันนานหล่อขึ้นเยอะเลยนะลูก”
   “พี่แก้วก็สวยไม่เปลี่ยนนะครับ”

   โอ๊ย!  ลมแทบจับ!  ผมเหมือนไอ้โง่ที่ยืนเคว้งให้น้ำหยดจากหัวติ๋ง ๆ   ในขณะที่ไอ้ภคินที่หัวฟูออกมาจากห้องกำลังยิ้มหวานให้แม่ผม  ทั้ง ๆ ที่มันยังไม่ได้แปรงฟันด้วยซ้ำ  แล้วไอ้ท่าทีสนิทสนมนั่นมันอาร้ายยยยยยยยยยยย

   “อ้าว...  ไอ้น่อย  ออกมายะหยัง  เอ้า!  มาจ้วยป้อขนของกำเลาะ” ชิบ...  มาถึงก็โดนเล่นเลยรึกู

   ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่หลังจากที่ตั้งสติได้ก่อนจะเดินโง่ ๆ ไปช่วยพ่อลากกระเป๋าเข้ามาในห้อง  บรรยากาศดูผ่อนคลายลง...  เอ๊ะ  หรือมันผ่อนคลายแต่แรก  แต่กูตึงเครียดไปเองวะ  ผมเกาหัวงง ๆ ตอนที่เปิดตู้เย็นรินน้ำให้พ่อกับแม่คนละแก้ว  ในขณะที่ไอ้ภคินยังจ้อไม่หยุดกับแม่ผม  เอ่อ...  สนใจผมบ้างครับแม่

   “แล้วนี่คินมาทำอะไรที่ห้องไปป์เหรอลูก” ประโยคลอย ๆ ถีบยอกหน้าผมจัง ๆ จนแทบปล่อยกระเป๋าเดินทางของแม่หลุดมือ...  ชิบหาย  ผมลืมบอกพ่อแม่ว่ามีคนมาแชร์ค่าห้องด้วยนี่หว่า
   “อ่า...  เอ่อ...  แม่ครับ...  คือแบบว่า...”
   “อ๋อ...  เรื่องนั้น” ไอ้ภคินยิ้มประจบ “ผมเพิ่งเข้ามาเป็นรูมเมทไปป์เมื่อเดือนที่แล้วนี่เองครับ”
   “ทำไมไม่รีบบอกแม่เนี่ย” เอ่อ...  เดือนที่แล้วแม่ยังด่า  แล้วที่กูหลอกเอาเงินเป็นปี ๆ   ถ้ารู้นี่มีหวังถูกตัดออกจากกองมรดกแน่ ๆ   ผมรีบเข้าไปประจบประแจงนวดแข้งนวดขาให้แม่
   “ก็ไปป์ยุ่ง ๆ กับสอบน่ะแม่  เลยไม่ได้บอกสักที  แหะ ๆ ๆ ” หางตาผมเหลือบไปเห็นไอ้ภคินกลั้นหัวเราะเป็นการใหญ่...  แม่ง  ถ้าไม่ติดว่ามึงช่วยชีวิตกูไว้นะ  กูจะฟ้องแม่ว่าค่าไฟเดือนที่แล้วมึงยังจ่ายไม่ครบเลย  พอเห็นผมเหลือกตามองมันก็แกล้งยกมือทำท่าสูบไปป์  แม่งโคตรกวนประสาทผมเหอะ!
   “พอแล้วไปป์  นวดให้แม่จนหน้าดำหน้าแดงหมดแล้วนั่น” เพราะลูกรักแม่นั่นแหละ  เสือกมาทำให้คิดถึงจูบเมื่อวานซะได้! “แล้วนี่คินมาอยู่เดือนเดียวของเยอะจังนะลูก”
   “อุปกรณ์เขียนแบบผมเยอะน่ะครับ  ไหนจะพวกงานโมเดลอีก”
   “ขยันจังเลยนะลูก” โอ้โห...  แม่มองมันด้วยสายตาชื่นชมมากครับ  ผมแอบเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้  เห็นไอ้หน้าหล่อ ๆ นั่นยิ้มอย่างชื่นมื่นแล้วตีนกระตุกวุ้ย
   “แล้วนี่จะแก้ผ้านั่งอีกนานมั้ย  ไอ่น่อย  ไปใส่เสื้อผ้าไป๊”
   “แล้วพ่อจะพูดภาษากลางทำไมเนี่ย  แถมสำเนียงขึ้นจมูกอีก” พ่อเตะตูดผมเบา ๆ
   “อย่าล้อเลียน  พ่อฝึกเอาไว้  เดี๋ยวมาขยายสาขาที่นี่จะได้ไม่อายคนอื่นเค้า” เขาว่าพลางขยี้หัวผมแรง ๆ   พ่อยิ้มอย่างอารมณ์ดี  อ่าฮะ...  ธุรกิจใหม่ที่พ่อว่าคือเปิดสาขาเพิ่มที่กรุงเทพเหรอเนี่ย
   “เศรษฐกิจช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยดีอยู่  พ่อจะรีบขยายสาขาทำไม”
   “เห็นโอกาสก็ทำ  ของแบบนี้มันต้องเสี่ยงว่ะไอ้น่อย” พ่อจ้องผม “ไปใส่เสื้อผ้าไป๊...”

   เออว่ะ...  ผมนั่งอยู่ในสภาพผ้าขนหนูตัวเดียวมานานแค่ไหนแล้ว  จนเส้นผมหมาดน้ำไปหมด  ผมรีบเดินกลับเข้าห้องไปใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อย  โอ๊ย...  แย่ ๆ ๆ ๆ

   “ไปป์”
   “ครับพ่อ”
   “แล้วเข้าห้องนอนคินทำไมลูก”

   กรรม...  ผมลืมเอาเสื้อผ้ามาเก็บคืนที่ห้องตัวเอง “สะ... เสื้อผ้าอยู่ตู้เดียวอะพ่อ  มันเปลืองพื้นที่น่ะ  ฮะ ๆ ๆ ๆ   ไปป์แต่งตัวก่อนนะพ่อ...” ปังงงงงงงงง

   ผมหันหลังพิงประตูเอาไว้แล้วถอนหายใจออกมายาว ๆ   เจอกันไม่กี่นาทีก็เหงื่อแตกพลั่กซะขนาดนี้แล้ว  ไม่นะ... หวังว่าผมคงไม่ได้มีพิรุธอะไรนะ  ยิ่งไม่เคยหลอกพ่อหลอกแม่นอกจากเรื่องขอเงินอยู่ด้วย  ว่าแล้วก็รีบแต่งตัวดีกว่า  ผมเอื้อมมือไปเปิดตู้อย่างอ่อนแรง...  และยิ่งเข่าอ่อนกว่าเดิมกับภาพที่สะท้อนในกระจก...  รอยจูบที่คอ

   ผมกลั้นหายใจจนปวดอกไปหมด  แทบจะกัดลิ้นตายมันตรงนั้น  โอ๊ย!  ทำไมผมสะเพร่าขนาดนี้...  พ่อกับแม่จะทันได้สังเกตเห็นมั้ย?  รอยก็ไม่ใช่น้อย ๆ เลย  ผมยกมือลูบรอยแดงที่นูนขึ้นมาเบา ๆ ...  บ้าเอ๊ย!

   ไม่ได้นะ...  เรื่องนี้จะยังให้พ่อกับแม่รู้ตอนนี้ไม่ได้...  ผมยังไม่พร้อมจะเจอเรื่องแบบนั้น...

........................................................................
........................................................
..............................
.............

[Indigo]

   พ่อกับแม่อยู่กับพวกผมได้ 3-4 วันแล้วล่ะครับ  แต่เรียกว่า ‘อยู่’ ก็คงไม่เต็มปากนัก  เพราะส่วนใหญ่พวกท่านก็ออกไปสะสางธุรกิจพันล้าน (อันนี้ผมโม้ครับ)   บางวันก็หนีบผมไปดูงานด้วย  เรียกได้ว่าห้องผมไม่ต่างจากหอพักชั่วคราวเลยล่ะ  พ่อดูจะเครียดกับโปรเจ็คต์นี้อยู่ไม่น้อย...  เห็นชอบแอบทำหน้าเครียดอยู่บ่อย ๆ   ก็อย่างว่าล่ะครับ  การลงทุนมันมีความเสี่ยงเสมอ  ยิ่งโปรเจ็คต์ใหญ่เท่าไหร่  ถ้าล้มขึ้นมาทุนก็จะไปจมอยู่ตรงนั้น  ส่งผลกระทบต่อโรงงานสาขาที่เชียงใหม่อีกทอดหนึ่ง  แม้ว่าพ่อผมจะไม่ได้ถึงกับเปิดโรงงานผลิตใหม่ก็ตาม  แต่ไอ้โรงงานแปรรูป-ส่งออก  แถมยังต้องมีโกดังอีก  ผมว่าถ้าก้าวพลาดก็ลื่นล้มรอคู่แข่งมาเหยียบซ้ำได้เลยครับ...  นี่ล่ะ  โลกของธุรกิจล่ะ  ผมเองก็ยังต้องเรียนรู้จากมันอีกเยอะ

   ส่วนแม่  รายนั้นเขาอารมณ์ดีตลอดเวลาครับ  กลับห้องมาก็มีไอ้ภคินมาพะเน้าพะนอตลอดเวลา  จนผมชักจะกลายเป็นหมาหัวเน่าขึ้นมาทุกที  เย็นวันนี้ก็เหมือนกัน...  พวกผมงัดเครื่องเพลย์ฯ 2 ที่ไม่ได้แตะมานานออกมานั่งดวลวินนิ่งกันแก้เซ็ง  อันที่จริงสมัยนี้มันเป็นยุคของเกมออนไลน์  แต่ผมว่า  บางทีการเล่นเกมกับคนเป็น ๆ ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ   ไม่ต้องคุยกันผ่านตัวหนังสือก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบนะ

   “แม่ง  กากกกกกกกกกกกกก  แค่นี้ก็ยิงไม่เข้า  กลับบ้านไปดูดนมแม่ไป”
   “ยัง...  นี่กูอ่อนให้มึงหรอกไปป์  ถ้ากูเอาจริงแล้วมึงจะหนาว”
   “โห...  นู้บว่ะสัตว์”
   “ปากดีนักนะไอ้แห้ง  โดนกูซะ!  แม่งเอ๊ย!”

   ครับ...  เสน่ห์ของมันอยู่ที่การเกทับบลัฟแหลกกันไปมาเนี่ยแหละ...

   เสียงโหวกเหวกโวยวายทั้งในเกมและนอกเกมดังลั่นห้อง  สุดท้ายไอ้ภคินก็เป็นฝ่ายปราชัยแก่ผมอยู่ดี  ฮ่า ๆ ๆ บอกแล้วครับ  เรื่องเกมเนี่ยอย่าท้าผม...  มึงมันแพ้ตั้งแต่คิดจะจับจอยแข่งกะกูแล้วโว้ย...  ภคิน!

   “แม่งโกง...  ไม่เล่นวินนิ่งละ  มึงโกง”
   “อย่ามาเกรียน  แพ้แล้วพาลเหรอ” ผมเคาะกะโหลกมัน  แต่โดนมันคว้ามือเอาไว้ซะก่อน
   “ก็กูไม่ใช่ไอ้พวกหมกมุ่นเล่นเกมอย่างมึงนี่หว่า”
   “ไอ้ขี้แพ้  ไอ้ขาเดี้ยง  แบร่!”
   “อยากโดนใช่มั้ย  ซ่านักเหรอมึง”

   ผมพยายามสะบัดข้อมือมันออก  แต่ไอ้ควายนั่นพลิกกลับอีกด้านแล้วกดมันลงพื้น  ชอบเล่นรุนแรงใช่มั้ย...  อ๊อ... ได้!  ผมเตะเสยคางแม่ม  ไอ้พระเอกกระตุกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก  บางทีพวกผมก็ชอบเล่นมวยปล้ำเหมือนเด็ก ๆ แบบนี้แหละ  มันคว้าขาผมไว้แล้วกระชากขึ้นไปบนตัก  ส่วนมืออีกข้างก็จี้เข้าที่เอวไม่หยุด

   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ   โอ๊ย... ไม่เล่นจั๊กจี้ดิวะ  ฮ่า ๆ ๆ ” มันเคยสนใจคำผมที่ไหนล่ะ  ผมดิ้นจนสุดแรงเกิด  สุดท้ายมันก็ยอมปล่อยจนได้...  ผมได้แต่หอบแฮ่ก ๆ   หัวเราะจนน้ำลายไหล  ดีนะแม่งไม่หยดลงพื้นให้ขายหน้ามัน  ผมบีบคอมันแล้วเขย่า “ไอ้เชี่ยยยยยยยย!  กูจะหายใจไม่ออกตายแล้วเนี่ย”
   “ที่มึงบีบคอกูนี่ก็ใช่ย่อยนะ”
   “สาสมกับที่มึงทำแล้วเว่ย”
   “ก็นะ...  เมื่อกี้ใครวะ  แม่งน้ำลายเยิ้มมุมปาก  แทบหยดใส่หน้ากู  เป็นเอ๋อเหรอ” มันยักคิ้วกวนส้นตีน  ทำเอาเส้นประสาทที่ขมับผมกระตุกตึ้บ ๆ ขึ้นมาเลย
   “อยากโดนอีกใช่มั้ย...  ไอ้...”

   “ทำอะไรกันอยู่น่ะ”
   เสียงทุ้มต่ำที่หน้าประตูทำเอาผมดีดตัวออกจากตักภคิน  พ่อเป็นคนเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก  เขาเดินเข้ามาในห้องเงียบ ๆ   แล้วเหลือบสายตามองมาที่พวกผมแว้บเดียว  ก่อนจะหันไปง่วนอยู่กับการจัดเอกสารบนโต๊ะ  แม่เดินตามเข้ามายิ้มบาง ๆ ให้เราสองคน...  ดูท่าวันนี้พ่อจะอารมณ์ไม่ดีนัก  ไม่รู้ว่าไม่ลงรอยกับคู่ค้ารึเปล่า  ผมหันไปสบตาภคินเป็นเชิงขอโทษแทนพ่อ  แต่มันส่ายหัวตอบทำนองว่าไม่เป็นไร

   “หิวกันแย่เลยล่ะสิลูก  ออกไปกินข้าวแถวนี้นะวันนี้  พ่อเขาต้องกลับมาเคลียร์เอกสารคงออกไปกินไกล ๆ ไม่ได้”
   “ครับ  ไปป์ไปเปลี่ยนกางเกงก่อนนะแม่”

   หลังจากผมแต่งตัวให้ดูเป็นผู้เป็นคนพอจะออกบ้านได้  เราก็พากันเดินออกมาที่ซอยข้าง ๆ หอ  ภคินที่เริ่มชินกับการเป็นคนพิการ (ขอโทษครับ...) มันใช้ไม้ค้ำได้อย่างเชี่ยวชาญยิ่งนัก  เห็นแล้วอดภูมิใจแทนแม่มันไม่ได้  เรื่องดิ้นรนนี่มันถนัดนักแหละครับ  ร้านข้าวต้มกลายเป็นตัวเลือกสุดท้ายของเราในวันนี้  ผมกับแม่ช่วยกันสั่งกับข้าวมาเต็มโต๊ะ  เผื่อว่าพ่อกินแล้วจะหายเครียดขึ้นมาบ้าง  ซึ่งก็ได้ผลครับ  พ่อดูอารมณ์ดีขึ้นเยอะเวลาได้กินข้าวกับครอบครัว

   “พ่อทิ้งไอ้เชอร์ไว้บ้านคนเดียวมันไม่งอแงแย่เหรอ” ผมชวนพ่อคุยทั้ง ๆ ที่ข้าวเต็มปาก
   “งอแงบ้าอะไรล่ะ  อารมณ์ดีล่ะไม่ว่า...  มีหวังมันขนเพื่อนมานอนเต็มบ้านเราแน่ ๆ   แต่มันจบม.6 แล้ว  ก็คงอยากจะอยู่กับเพื่อนนาน ๆ ก่อนจะแยกย้ายกันไปเรียน”
   “มีเพื่อนติดคณะเดียวกับมันมั้ยเนี่ย?” เชอร์สอบติดแล้วนะครับ...  ได้โควตาที่เชียงใหม่นั่นแหละ  คณะมนุษยศาสตร์  เอกภาษาอังกฤษ
   “เห็นว่ามีอีกคนหนึ่งมั้ง”
   “พ่อพามันไปเลี้ยงตอนไปป์ยังไม่กลับบ้านอะ  อดกินอะไรดี ๆ เลย”
   “ไอ่น่อย...  กำเดวปิ๊กบ้านป้อจ่ะปาไปกิ๋นแหมเตื้อบ๋อ?”
   “ให้มันได้แบบนี้สิพ่อ!”

   ไอ้ภคินก็ชวนพ่อผมคุยใหญ่เลยครับ  พอมีคนคุยด้วยเยอะ ๆ ก็ทำให้พ่อคลายเครียดเรื่องงานไปได้เยอะ  แม่โบกมือเรียกเด็กมาเก็บตัง  ระหว่างนั้นพ่อกับแม่ก็ลุกไปเข้าห้องน้ำทิ้งเงินไว้ที่ผม...  แม่พูดติดตลกว่า  คนแก่ก็แบบนี้แหละปวดฉี่ง่าย  ฮ่า ๆ ๆ   ผมกับไอ้ภคินเลยนั่งเถียงกันรอตังทอน

   “คินคะ!?” นั่นไม่ใช่ชื่อผม  แต่เสียงหวาน ๆ นั้นเรียกให้ผมหันตามไปที่ต้นเสียงด้วย  อย่าหาว่าเสือกครับ  มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองแบบฉับพลัน  ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งโต๊ะถัดจากเราไปสี่โต๊ะเดินกรีดกรายเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ   นั่นทำเอาผมอ้าปากค้าง...
   “แอม?” ผมพึมพำชื่อนั่นออกมาเบา ๆ
   “อ้าว...  ไปป์ก็อยู่ด้วยเหรอ” เธอท้าวแขนข้างหนึ่งลงกับโต๊ะ  พลางกรีดยิ้มหวานให้ผม...  น่าแปลกที่ผมรู้สึกว่ามันไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก  ผมรู้สึกวูบโหวงในใจขึ้นมา...  ลางสังหรณ์มันบอกว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ๆ ...  ภคินที่นั่งข้าง ๆ จ้องหน้าเธอตอบด้วยแววตาที่ผมอ่านไม่ออก
   “หวัดดีครับ  แอม”
   “เป็นยังไงมายังไงถึงมาอยู่ด้วยกันได้คะเนี่ย?” เธอมองหน้าผมสลับกับภคินไปมา...  ผมไม่ได้โง่นะ  ที่จะไม่รู้ว่าเธอมองด้วยแววตาเยาะเย้ยขนาดไหน  เรื่องผมกับภคินคนรู้กันเยอะจะตาย...  แล้วทำไมแฟนเก่าเราทั้งคู่อย่างเธอจะไม่รู้ได้ล่ะ  ที่ถามน่ะ...  ก็แค่อยากถากถางเท่านั้นแหละ
   “มากินข้าวน่ะ” ภคินเป็นฝ่ายตอบคำถามเพราะผมมือสั่นจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว...  สายตาหลุกหลิกมองไปแต่ที่ประตูห้องน้ำเท่านั้น  ต้องหนี...  หนีจากสถานการณ์แย่ ๆ นี่ก่อนที่พ่อกับแม่จะออกมา

   วินาทีนั้น  สัมผัสอุ่น ๆ วางทาบลงบนมือผมบีบเบา ๆ แล้วผละออก...  ภคินใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีปลอบให้ผมสงบสติอารมณ์  ใช่...  ผมต้องใจเย็น...  มันต้องไม่เป็นอะไรสิน่า  ความกล้าที่ส่งผ่านด้วยฝ่ามือร้อนนั้นทำให้ผมพูดออกไป “ผมจะรีบกลับหอ...  ไปก่อนนะแอม”
   “เอ๊ะ?  อยู่หอเดียวกันด้วยเหรอคะ?” เธอแสร้งเอียงคอเป็นเชิงสงสัยเสียเต็มประดา
   “ห้องเดียวกันครับ” ผมตอบพลางกระตุกเสื้อภคินให้รีบลุกตามออกมา  หางตาผมเห็นพ่อกับแม่เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว  และกำลังมุ่งหน้ามาที่โต๊ะนี้  หัวใจผมเต้นแรงขึ้นอย่างคนกลัวความผิด...  ภคินเห็นท่าทางผมแบบนั้นเลยรีบลุกขึ้นเดินนำออกไป...
   “เดี๋ยวสิคะ...  คินคะ” เธอวิ่งตามมา “คินคะ” สุดท้ายเธอก็รั้งภคินไว้ด้วยการดึงเบา ๆ   ภคินขมวดคิ้วไม่พอใจ  แต่ก็ยอมพูดดี ๆ
   “ครับ?”
   “เป็นรูมเมทกับไปป์เหรอคะ?”
   ภคินถอนหายใจ “เรื่องนั้นรู้อยู่แล้วจะถามทำไมครับ”

   พ่อกับแม่ที่เดินตามหลังมาดูจะงง ๆ กับผู้หญิงที่จู่ ๆ ก็โผล่มาคนนี้  แม่ทำหน้าเหมือนอยากจะถามอะไรผม  ส่วนพ่อจ้องไปที่สองคนนั้นเขม็ง...  ไม่ได้การแล้ว  ผมต้องพาพ่อกับแม่ออกไปจากร้านนี้ให้เร็วที่สุด...  คิดได้อย่างนั้นก็รวบข้อมือแม่ไว้แล้วดึงเบา ๆ ผมสาวเท้าเร็วขึ้นในตอนที่เดินผ่านสองคนนั้น  เสี้ยววินาทีนั้นผมเห็นแอมหันมาเหยียดยิ้มให้...

   “แล้ว... ที่เขาบอกว่าคินกับไปป์คบกันอยู่นี่เป็นเรื่องจริงรึเปล่าคะ?”

   พ่อหยุดเดิน...  ในขณะที่หัวใจของผมแทบหยุดเต้น...

   ความรู้สึกชาวิ่งไปทั่วร่าง...  แม้แต่จะก้าวขาก็ยังทำไมได้...  ทำได้เพียงก้มหน้ามองพื้นเท่านั้น  หัวสมองว่างเปล่า...  ไม่เหลือแล้ว...  ไม่เหลืออะไรแล้ว...

   “ไปป์” เสียงที่แม้แต่หลับตาก็ยังจำได้ว่าเป็นของพ่อ...  และแม้จะหลับตาก็ยังสัมผัสได้ถึงความร้าวราน... “กลับห้อง  พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”
   “คะ... คุณคะ...” มือเล็ก ๆ ที่ผมกุมอยู่ถูกดึงออกไป “ไปซะแล้ว...  มะ... แม่ไปดูพ่อก่อนนะลูก  รีบกลับมาที่ห้องนะ”

   แข้งขาไร้เรี่ยวแรง...  อย่าว่าแต่เดินกลับเลย  แค่ก้าวจากตรงนี้ไปอีกก้าวหนึ่งก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม...  ความผิดหวังเหล่านั้นยังคงสะท้อนก้องอยู่ในหัว  พ่อกับแม่รู้แล้ว...  รู้แล้วว่าเราคบกัน...

   มันเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน  ความผิดหวังที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นยังคงกรีดหัวใจผมเป็นชิ้น ๆ

   “กลับห้องกันเถอะ”

   สัมผัสอุ่น ๆ สอดเข้ามาที่ปลายนิ้ว...  ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้มันเรียกความกล้าให้ผมได้มากมาย  แต่ตอนนี้ทำไมแม้แต่จะบีบมือกลับผมยังอ่อนแรงเหลือเกิน...  บางทีเรื่องเมื่อกี้อาจจะหนักหนาเกินไปสำหรับผม...

   “อืม...”

   ผมบีบมือกลับไปเบา ๆ   เวลานี้ขอแค่มีมือคู่หนึ่งช่วยประคองไว้ไม่ให้ล้มก็น่าจะทำให้ผมก้าวออกไปได้

   อย่างน้อยก็แค่ถึงที่ห้อง...

   “แอมพูดอะไรที่ไม่สมควรออกไปรึเปล่าคะ?  ขอโทษจริง ๆ นะคะ  แอมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ไปป์มาด้วย” น้ำเสียงเยาะเย้ยของเธอทำอะไรผมไม่ได้อีกต่อไป  มันชาไปหมดแล้ว... ชาจนแทบไร้ความรู้สึก  แม้แต่เสียงทุ้ม ๆ ที่ตอบกลับยังแทบจะไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ


“ถ้ารู้แบบนั้น...  ก็ช่วยหุบปากทีเถอะครับ...”


   TBC

แวะมาโพสกลางดึกค่ะ

ตอนนี้มีปัญหาเรื่องหนังสือนิดหน่อย  คือว่าถ้ายึดตามโพลคนโหวตให้ทำ2เล่มเยอะมากค่ะ แต่เท่าที่คนเขียนสอบถามมายิ่งหนังสือหนามากเท่าไหร่กระดาษมันจะมีโอกาสหลุดออกมาเป็นปึกๆสูงขึ้นค่ะ แต่ถ้าทำ3เล่มคนอ่านก็ถังแตกกันอีก(อยู่ในสถานการณ์ยาจกเหมือนกัน....เข้าใจดีค่ะ )
เดี๋ยวจะทำโพลเฉพาะเรื่องนี้อีกรอบเนอะ ว่าคนอ่านอยากได้2หรือ3เล่ม

[snice_cz]

ว้าว น่ารักดีอ่ะ คู่นี้ ชอบๆ ฟาร์ กับ อาร์ท ^^

[evilheart]

ชะนีมาเกี่ยวอีกแล้ว

[gupalz]

มาม่าจร้า
อิแอมนี่ปากเสียมาก

[~มือวางอันดับ1~]

 :z13:จองไว้
+1 น้องไปป์ พี่คินสู้ ๆ ผ่านไปให้ได้น่ะ
เฮ้อ ทำไมเดี๋ยวนี้ ชะนี พันธุ์ผสม ชะนีแอม(ชะนี+แรด+เชี้ย) เยอะจังว่ะ พอไม่ได้แล้วพาล น่ะ

[Supermimt]

อีแอม ! 
ขอแบบจัดหนัก ให้ชะนีแอม หงายเงิบด้วยค่ะ

[Cacao]

ดราม่าใช่ย่อย T___T ตอนต้นๆยังเฮฮาปาจิงโกะบ้าบอไร้สาระคิดมากไปวันๆกับชีวิตอยู่เลยยยยยย
ไหงตอนทิ้งท้ายมันเป็นแบบนี้ไปสะได้ อย่างนี้ต้องกระชากหัวแอมมาตบๆๆๆและเอารองเท้าให้คาบ
จะได้หยุดปากไม่ดีสักที ! 5555555555 อินท์มากอ่ะ ไม่ไหวแล้ว ชะนตัวนี้ต้องได้รับบทเรียน !!!
ภคินจัดชุดใหญ่ไปทีได้แหมะ ทนไม่ไหวและ มาทำน้องไปป์ของเราจิตตกหนักกว่าเดิม ปกติก็หนักจะแย่
แล้วแบบนี้ใครจะช่วยไหว ขนาดภคินจับมือยังไม่ฟิลวิญญาณเข้าร่าง ขอให้พ่อและแม่เข้าใจไปป์ไวๆ
เพราะคนอ่านทนเห็นไปป์เสียใจไม่ไหวจริงๆนะ T___T น้องไปป์ของพี่ หนูต้องเข้มแข็งนะลูกกกก T___T
ลุ้นนนนนนตอนหน้าสุดติ่งอ่ะ ว่าพ่อจะว่ายังไง แล้วจะพูดอะไร กรี๊ดดด ภคินสู้ๆไปป์สู้ตาย ภคินไว้ลายสู้ตาย ไปป์สู้ !!

[badcow]

ต่อให้หนังสืองอกมา 10 เล่มก็จะซื้อมี
ถ้าใครซักคนกระชากหัวอีคุณเเอมเอาหัวโขกลงชามอาหารร้อนๆเเล้วเตะซ้ำ
จากนั้นพ่อเเม่ไปป์ยอมรับที่คบกัน  จบ !!

[NOoTuNE]

 


อิชะนีแอม  เพราะมีผู้หญิงอย่างหล่อน ผู้ชายเค้าถึงไปกินกันเอง


โอยยย ตายยย ไปส์ใจเย็น ยากเหลือเกินจะให้มันใจเย็น สติแตก ชัวร์ แล้วคอยดูถ้าไปส์มันยังคงสติแตก ตื่นตูมแบบนี้ ความเศร้า ความเสียใจ ความรู้สึกผิด ทั้งหลายจะถูกผลักมาให้คิน รับไปทั้งหมด คิดให้ดีก่อนจะทำอะไร เพราะคนที่เจ็บที่สุดก็คือ คนที่รักและแคร์ไปส์ที่สุด


ไปส์ ต้องเชื่อมั่นในความรักของเรานะ อุปสรรคต่างๆ ความรักของเราจะทำให้มันผ่านไปได้


  ให้กำลังใจ ไปส์ คิน และคนเขียน

[Zurruz]

ไปตายให้คนอื่นมาเกิดเถอะ อีแอม

ชะนีปัญญาอ่อนที่มีลูกตาไว้ประดับหน้า

แล้วใช้นอมองโลก เลยไม่่คิดจะทําเหี้ยไรให้สร้างสรรค์

[tantansin]

หนูแอม ระวังเจอตีนนะจ๊ะ 

คิน ไปบ์ สู้ ๆคับ

[Resonance]

อยากดราม่าใช่มั้ยจ้ะหนูแอม เดี๋ยวจะจัดให้ ฮ่าๆๆๆ

[nn~~NN]

มาซะดึกเลยนะคะ
ดราม่านี้อยากฆ่านังแอมชะมัด !! 

[2pmui]

ตบชะนีขี้แพ้คร่ะ   

[the_pupae]

อีสะตอแอม

[PetitDragon]

มีคินอยู่ทั้งคน...ไม่เป็นไรอยู่แล้ว


 

[AdLy]

เดี๋ยวแจกตะกร้อเลยนังแอมนี่

แต่ก็ถือซะว่า มันมาเห่าเคลียร์ทางให้ไปป์ล่ะกัน


อาจจะยาก แต่ถ้าผ่านไปได้ ไปป์จะได้มีความสุขมากกว่านี้นะ

[maxtorpis]

มาต่ออีก ค้างคับ

[~MiKi~]

แอมหล่อนเล่นแรงนะยะ

พ่อแม่ไปป์จะว่าไงเนี่ย -*-

[My_yunho]

มาแล้ววววววววววววววว

[pp4]

=[]=!!! จนได้สิน่า~~
กรี๊สสไอ้ภคินเบาๆ ตอนนี้เอ็งเท่ว่ะ!! ><
หนูไปป์สู้ๆน้าาา นักอ่านก็เสียวๆหวั่นๆไปด้วยเหมือนกันแหละ
รอ&ลุ้นตอนต่อไปจ้าา