หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[punchnaja]

อร๊ายยยยย เขินแทนไป์!

[Anyann]

น่ารักกกก ชอบผลงานคุณคนเขียนที่สุด

[~ณิมมานรฎี~]

    ยังฮาได้ตลอดอ่ะ ชอบ โจ้กับกัน 5555++ 

[na-au]

 

ไม่เจอกันนาน คิดถึงจังเลยอ่ะ

 

[peachz]

คิดถึงคินไปป์ที่สุดในโลกกกกกกกก<3
ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนนนนนนน จิบิ

[benz-sirilada]

ก่อนอื่นต้องขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ะค่ะ
ยาวสะใจดีค่ะไปป์กับภคินยังน่ารักมากเหมือนเดิม

อยากบอกคุณคนเขียนว่าเรารักเรื่องนี้มากเป็นเรื่องที่เราวางไว้ที่หัวเตียง
แล้วหยิบมาอ่านบ่อยมากกกกกกกกกกกกกกกก อ่านที่ไรก็มีแต่รอยยิ้ม
รักทุกตัวละครในเรื่องนี้ทุกคน เป็นเรื่องที่ให้ข้อคิดระหว่างเพื่อน ครอบครัว
ที่มีความรักต่อกัน ยิ่งอ่านครอบครัวไปป์แล้วอบอุ่นมาก อยากจะขอบคุณอีกครั้ง
ที่เขียนเรื่องราวดีๆมาให้อ่านน่ะค่ะ รักเดอะแก๊งค์มาก

[princessrain]

สวัสดีค่ะ อ่านเรื่องนี้มานานแล้ว ขอสารภาพว่าจำไม่ได้ว่าเคยเม้นต์ไหม..แหะๆ
แต่ วันนี้มาอ่าน ตอน หวย หวย หวย

ขอบอกเลยว่า เราอ่านแล้วขำได้ไร้สาระมากอ่ะ ขำกลิ้งแบบ ขำจริงอ่ะ
คนแต่งสุดยอดมากตั้งแต่เรื่องหลักก้ขำแบบ อื้อหือ
แต่สเปฯนี้เด็ดดวงจริง ขำแบบ คิดได้ไง ฮ่าๆๆๆ 

รักคนเขียนนะคะ รักไปป์ด้วย ชุ๊บๆ 

  คินกระทืบ... 

[TuK]

ชอบความฮาของคุณมาก อยู่ในสายเลือดทุกตัวละครจริงๆ อ่านแล้วดัชนีความสุขเพ่ิมขึ้นอีก100% เลย พอตามไปอ่านเร่ือง ใส่รักป้ายสี เห็นบอกว่าจะรีปรินท์ DND รอรายละเอียดอยู่นะจ๊ะ 

[Indigo]

★ เปิดจอง Reprint Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน By Indigo ★

มาเเล้วค่ะเพื่อไม่ให้ทุกคนได้รอนาน อ่านรายละเอียดข้างล่างเลยค้าา อย่าลืมเเชร์ให้เพื่อนที่รอเรื่องนี้ทราบข่าวด้วยนะคะ อยากให้ได้เล่มนี้อย่างทั่วถึง 5555

เรื่อง : Do not Disturb "ขอโทษครับ ห้าม " รัก " กวน "
จำนวน : 3 เล่มจบ
ขนาด : A5
ราคา : 1200 ( รวมค่าจัดส่งลงทะเบียน )
จำนวนหน้า : เล่ม 1 :: 345 หน้า
เล่ม 2 :: 325 หน้า
เล่ม 3 :: 359 หน้า
ปก : กระดาษอาร์ตการ์ด 270 แกรม พิมพ์ 4 สี 1 ด้าน เคลือบด้าน เข้าเล่มไสกาว
เนื้อใน : กระดาษถนอมสายตา พินอัพเล่มละ 1 หน้า
ตอนพิเศษ (ไม่มีลงในเว็บค่ะ)
1. When I was young (คินไปป์)
- เรื่องราวสมัยคินเป็นนักเรียนหัวเกรียนมัธยมปลาย
2. ห้องแห่งความลับ
- เมื่อเจ้าแห่งศาสตร์มืดกลับมาเล่าเรื่องราวแห่งมิตรภาพของเขา
3. ลูกเมียน้อย
- เรื่องราวของเห็ดขี้ควายกับนายกัญชา
4. ชายกลาง (กัน & โจ้ story)
- เมื่อผู้ชายดีๆมีแฟนหมดแล้วคุณรออะไร? ลองคบแค่ผู้ชายกลางๆอย่างผมได้มั้ย
5.เรื่องนี้มีคุณค่า (ค่า story)
- คุณ'ค่า' ของเรื่องนี้อยู่ที่ไหน... โปรดติดตาม...
6.Office boys (คินไปป์)
- เรื่องราวของหนุ่มออฟฟิศ...

ของเเถมสำหรับรอบ Re -print
*** รอบนี้ไม่มีปกหุ้ม + พวงกุญเเจ + การ์ด เเถมเหมือนรอบเเรกนะคะ *****
1. โดจิน 12 หน้าวาดโดยคุณแนร์ เเละ ทำเนียบตัวละครและภาพสเก็ตช์ห้อง 330
2. ที่คั่นหนังสือ 3 อัน 3 ลาย
**** โอนเงินได้ตั้งเเต่วันนี้ - 31 กรกฎาคม 2556 หนังสือจัดส่งหลังปิดโอนเงิน 2-3 อาทิตย์

สั่งจอง : http://www.hermitandmomiji.com/product/73/pre-order-reprint-do-not-disturb-by-indigo


----------------------------

โซนคนเขียน

ก็อปเค้ามาแปะหน้าซื่อเลยค่ะ 555555555
ตอนนี้เปิดรีปริ้นท์ DND ตามคำเรียกร้องแล้วนะคะ  หนังสือเหมือนเดิมทุกประการแค่ให้ทางเฮอร์มิสดูแลเรื่องการพิมพ์ให้เฉยๆค่า
ต้องขอโทษด้วยที่รอบนี้ไม่มีปกสวมนะคะ  เพราะพิมพ์จำนวนน้อยทุนมันเลยสูงค่ะ 
ใครพลาดรอบนี้ไปรออีกนานเลยนะคะ  ฮิ้วววววววววววววววววววววว

[Candy CAT]

ยอมครับ.....แค่เงิน4,000ก็แบ่งแยกคนรวยคนจนได้

[samsung009]

 

[candyon]

 

[nunda]

กรี๊ดดดดดด แอบมีตอนพิเศษอีกอ่ะ ^o^
ชอบมุกทั้งหลายทั้งแหล่มาก คนเขียนคงจะเป็นคนมีมุกเยอะ? อิอิ

[crazythe]

อ่านไปก็ขำไปค่ะ สนุกสนานมากเลย 

แอบเสียดายที่มาไม่ทันรอบรีปริ้น 

แต่ก็ฝากเพื่อนไปซื้อแล้ว นับวันรอหนังสือเลยค่ะ 

[Xipnoz]

อ่านจบแล้ว สนุกมากกกก อยากอ่านอีกๆๆ

มาไม่ทัน re-print อะเสียใจอยากได้มากมาย 

[Magis]

โจ้กับกัน น่าจับไปจิ้นอีกคู่แฮะ ท่าทางจะน่ารัก+ฮาจนขำไม่หยุดแน่ๆเลย

[pulovely]

รอรีปริ๊นซ์อีกรอบนะคะ
เปิดปีหน้าก็ได้ อิอิ จะได้เก็บตังก่อน

[sassygirl]

มาไม่ทัน re-print   เสียใจ


จามีเปิดอีกรอบมั้ยคะ pleaseeeee 

[Indigo]

ลอยกระทง

ลอยกระทง...
   เทศกาลน่ารังเกียจที่เต็มไปด้วยเสียงหนวกหูและการโยนขยะลงแม่น้ำเพื่อขอขมา
   ผมล่ะเกลียดมันจริง ๆ

   “เป็นอะไรครับ  หน้างอเชียว” แล้วผมก็เกลียดรอยยิ้มที่เหมือนจะสุภาพแต่โคตรกวนตีนนั่นด้วย
   “ยังจะถามอีกเหรอ” ผมถอนหายใจ “กูจะกลับบ้านแล้ว”
   “บ้านน่ะกลับได้ แต่กลับใจไม่รักพี่อาร์ทไม่ได้นะจ๊ะ”
   “ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววว”

   ไม่ครับ!! ไอ้สองประโยคข้างบนนั่นไม่ได้ออกมาจากปากไอ้อาร์ทแต่อย่างใด  ไอ้โจ้ยิงและไอ้กันตบ...คล่องยิ่งกว่านักกีฬาวอลเลย์ทีมชาติอีก  ผมมองมันด้วยสายตาอาฆาตแค้นจนไอ้ไปป์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ต้องตรงเข้ามาแก้สถานการณ์

   “มึงก็จอย ๆ หน่อยสิไอ้ฟาร์  ปีหนึ่งมีไม่กี่วันเองนะเว้ยที่จะได้รบกวนทำให้ชาวบ้านหนวกหูโดยที่ไม่โดนด่าอะ” โอ้โห....ฟังมันพูดเข้าสิ !!  โคตรเจริญเลยชาติไทย!!
   “ใช่ ๆ มึงก็ตามใจไอ้อาร์ทมันหน่อยฟาร์” ไอ้คินรีบเข้ามาเสริม “จะได้มีแรงงานช่วยกูงมเหรียญเยอะ ๆ หน่อย”
   “กูไปบอกตอนไหนว่าจะไปช่วยมึงงมวะภคิน” ผมไม่ต้องอ้าปากเถียงเองสักแอะ....ไอ้ไปป์เพื่อนรักลุยเองแม่งเลย
   “มึงเคยขัดใจกูได้รึไง” คินว่าพลางแสยะยิ้มชั่วร้าย
   “ไม่งมเว้ย  อายเขา !!!” ไปป์มันคงรู้แหละครับว่าระดับแฟนมันไม่มีอะไรที่ไม่กล้าทำถึงได้เถียงกันคอเป็นเอ็นขนาดนี้  เอาเป็นว่าทิ้งมันสองคนด่ากันไว้เบื้องหลังเถอะ  ผมยังเอาตัวเองไม่รอดเลยตอนนี้

   ไอ้อาร์ทจอมบงการนั่งยิ้มเย็นยะเยือกให้ผม.....ดูมันจะสนุกเหลือเกินกับการได้บังคับให้ผมทำอะไรที่ไม่ชอบ  มันรู้ผมเกลียดคนเยอะ.....เสียงดัง.....และเทศกาล
   แต่มันก็จะให้ผมไปอยู่ดี !!!

   “อีกเดี๋ยวไม่กี่นาทีงานก็เริ่มแล้วครับ” เหมือนจะรู้ว่าผมนินทาในใจมันถึงได้พูดออกมา
   “ไม่ชอบ  ไม่อยากไป”
   “เชื่อผมสิ” มันยิ้ม...และนั่นทำให้ผมขนลุก “ฟาร์จะไม่มีวันลืมลอยกระทงครั้งนี้ไปตลอดชีวิต”

   ก็ไม่เข้าใจหรอก....แต่ฟังแล้วน้ำตาแทบไหล

............................................................................
.........................................................
...........................
............


   สโมสรนักศึกษาเป็นโต้โผในการจัดงานลอยกระทงในมหาลัย  แน่นอนว่าสถานที่ไม่ใช่ที่ใดอื่น เพราะในมหาลัยมีเพียงอ่างเก็บน้ำฐานทัพลับของผมเท่านั้นที่เป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่...แต่ทว่ามันต้องใช้อุปโภคในมหาลัย แต่สโมฯนักศึกษาก็ยังดั้งด้นไปขอพื้นที่มาจนได้ แต่บังคับให้นักศึกษาทุกคนใช้กระทงโฟมแล้ว เพราะจะได้เก็บไปทิ้งง่าย ๆ
   ลอยแล้วก็เอาไปทิ้ง.....เหอะ ๆ

   แม้จะเป็นคนที่ไม่อยากไปที่สุดแต่เสือกต้องมาเป็นคนขับรถขนสรรพสัตว์ที่ส่งเสียงทะเลาะตบตีกันตลอดเวลาไปยังจุดหมาย  ผมจอดรถไว้ที่คณะศิลปกรรมเหมือนอย่างเคย...แน่นอนว่าวันนี้รถเยอะบรรลัย
   “เอ้า! ไอ้ห่านี่จะออกก็ไม่ออก  ยึกยักอยู่ได้เมียจะคลอดลูกในรถรึไงวะ”
   “ฟาร์....มึงใจเย็นก่อนนะ” ผมบีบแตร...ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
   “เร็วสิวะแม่ง” ผมสบถและทำเอาบรรยากาศในรถสลดลงไปทันตา

   ผมถอยรถเข้าซองอย่างชำนาญ  และพอแง้มประตูรถออกมาเสียงเพลงของหญิงลีผสานกับเสียงประทัดก็แทงเข้ามาในแก้วหูจนปวดแสบปวดร้อนไปหมด  แสงไฟมีครบทุกสเปคตรัมบนพื้นพิภพแทงเข้าลูกตาตั้งแต่ยังไม่ถึงบริเวณงานด้วยซ้ำ
   พวกผมเดินขึ้นเนินไปด้านบนของอ่างเก็บน้ำ และมีเพื่อนรวมเดินทางด้วยอีกมหาศาล  บริเวณงานเป็นลานกว้างที่จัดสรรโซนมีกิจกรรมให้ทำครบสูตรตั้งแต่ลอยกระทง  ปล่อยโคมลอย  เล่นประทัด และรำวง  บรรดานักศึกษาที่ขี้เกียจกระเสือกกระสนไปหาที่ลอยก็มารวมตัวกันที่นี่  มาเป็นคู่บ้างมากับเพื่อนบ้าง

   “แล้วไง...จะทำอะไรต่อ” ผมกอดอกถามคนข้าง ๆ ที่ยังยิ้มระรื่น
   “ก็ปล่อยโคมก่อนแล้วกันครับ  ทุกข์จะได้หาย  ฟาร์จะได้เลิกขมวดคิ้ว หึหึหึ”

   ไอ้กันวิ่งไปซื้อโคมลอยในราคาร่วมห้าสิบบาทซึ่งมันต่อราคาจนแม่ค้าแทบจะจุดไฟเผาหัวมันอยู่แล้ว  ไอ้กันวิ่งกลับมาแบบผู้พ่ายแพ้พร้อมด้วยโคมกระดาษเหี่ยว ๆ ที่ป้าแม่ค้าซื้อมากักตุนไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว  ถ้ามีราขึ้นผมจะไม่ตกใจเลยสักนิด
   ไอ้คินกางโคมออกแล้วถือให้ไอ้โจ้จุดไฟด้านล่าง “ไอ้โจ้จุดดี ๆ นะมึง...ไหม้ทั้งอันขึ้นมากูไม่ออกตังซื้ออันใหม่ด้วย”
   “พี่คินก็....” โจ้บิดตัวเขินอายจนไฟแช็คเผาขนหน้าแข้งไอ้คินไปสองสามเส้น “อุ๊ต๊ะ”
   “ไอ้เหี้ยโจ้ !!!” คินเตะเข้าสีข้างดังแอ่ก  ด้วยความว่าไอ้โจ้มีแต่กระดูกเลยอัดเข้าไปเต็ม ๆ มันตกใจสะดุ้งเฮือกจนไฟแช็กในตำนานลอยขึ้นไปและ....

   พรึ่บบบบบบบบบบ....

   เผาโคมกระดาษหายไปในพริบตา....ท่ามกลางสายตาว่างเปล่า
 
   “เหี้ยโจ้ เมิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง” ไปป์รีบเข้าไปประทุษร้ายกระชากคอเสื้อไอ้โจ้มาเขย่า ๆ อย่างเกรี้ยวกราด
   “เกี่ยวอะไรกะกูอะ  ผัวมึงทำร้ายร่างกายกูนะไปป์....แอ่ก....อย่าทำร้ายกู  กูต้องไปเป็นนางนพมาศนั่งกระทงต่อ”
   “ว่าไงนะ!!  มึงพูดว่าอะไรนะ!!”
   “ไอ้กั้นนนนนนน  ช่วยกูด้วยยยยยยยย”
   ไอ้กันลูบคางอย่างใช้ความคิด “จากที่กูเคยบวชมา....มันเป็นลางว่าทุกข์ของพวกเราจะถูกเผาเป็นจุลโดยที่ไม่ต้องลอยให้เสียเวลา”
   “พ่องงงงงงงงงงงง  มึงสรุปแบบเอาตัวรอดนี่หว่า !!!”

   จบกิจกรรมลอยโคมโดยสมบูรณ์.......

   “อย่าร้องไห้นะครับฟาร์  ถึงจะไม่ได้ลอยโคมแต่เราก็ยังมีกระทงให้ลอย”
   “กูไปร้องไห้ตอนไหนวะ” ผมสบถ “ถ้าจะร้องก็ตั้งแต่มึงลากมางานนี่แล้ว”
   “ฮะ ฮะ ฮะ เหรอครับ” ยังจะมายิ้มเนือย ๆ ให้อีกนะ !! “งั้นเราแยกออกไปลอยกระทงกันดีกว่าเนอะ”
   ยังไม่ทันจะถามว่า ‘เรา’ ไหน  ไอ้อาร์ทก็คว้ามือผมลากเข้าไปในฝูงชนที่กรุ่นกลิ่นเหงื่อและกลิ่นตีนตลบอบอวล  บางคนเดินสวนมานี่ธูปเทียนแทบเสียบเข้าเบ้าตาผม

   รำคาญ....รำคาญ....รำคาญ !!!

   หน้านิ่งแต่ใจผมเดือดเป็นไฟ  เพลงรำวงวันลอยกระทงยังดับอารมณ์ไม่ได้ด้วยซ้ำ  จะขืนตัวออกก็ไม่ได้เพราะมือเย็น ๆ เหมือนศพของไอ้อาร์ทจับไว้ซะแน่น  มันพาผมเดินผ่าฝูงชนมาซื้อกระทงโฟมกาก ๆ ที่ความงามหามีไม่  ลงทุนไม่กี่ตังค์  นี่สโมฯมันกะจะฟันกำไรรวยไปยันปีหน้าเลยหรือไง

   “หนึ่งอันครับ”
   “ยี่สิบบาทค่ะ” ดูจากสภาพแล้วสิบบาทผมยังว่าแพงไปเลย แต่เอาเถอะมีทางเลือกที่ไหน  ไอ้อาร์ทจ่ายเงินแล้วไม่รอช้าที่จะดึงแขนผมไปยังลานที่ใช้ลอย แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้นมันคือลานเล่นประทัดของพวกแซ้บแว้นมือผีทั้งหลาย

   “อยู่มหาลัยแล้วยังจะเล่นอีก  พอแม่ส่งเงินมาให้เผาเล่นรึไง” ผมบ่นงึมงำ  ดูไอ้เด็กปีหนึ่งนั่นสิ....จุดเสร็จก็อุดหูปล่อยชาวบ้านเขาหนวกหู  มึงอยากให้เสียงดังนักก็จุดแล้วยัดเข้าหูตัวเองไปเลยสิวะ !!
   “เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอกครับ”
   “........” ผมหน้ามุ่ย “ทำไมมึงชอบบังคับกูจังวะ  บอกว่าไม่ชอบมางานแบบนี้ไง”
   “ก็ผมชอบเห็นหน้าฟาร์เวลาหงุดหงิดนี่ครับ....เห็นแล้วมันอารมณ์ดี”
   “.....”

   ปังงงงงงงงงงงงงงงงง

   ประทัดจากไหนก็ไม่รู้โยนลงมาระเบิดที่ข้างเท้าผม  ทำเอาหูอื้อไปหมด....ระหว่างที่ยังตั้งสติไม่ได้ไอ้ตัวต้นเหตุก็คุยโทษกันไปมาเสียงดังลั่น แต่ก็ยังหัวเราะคิกคักที่ทำผมตกใจได้  ดูจากสภาพน่าจะเป็นรุ่นน้อง
   ผมสูดหายใจเอากลิ่นควันเข้าไปสุมอก...พร้อมจะวางระเบิดโลกของพวกมันให้พังยับให้พริบตา

   “เมื่อกี้ใครจุดวะ !!!”
   พวกมันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก “กูถามว่าใครจุด !!”
   “ผะ...ผมครับพี่....” ไอ้หน้าจืดใจแซ้บคนหนึ่งยกมือขึ้น “ขอโทษด้วยครับ  คือไม่ได้ตั้งใจ  พี่เดินเขามาพอดี”
   “ตกลงเป็นความผิดกูที่เดินตรงนั้นใช่ไหม”
   “..............” พวกมันแน่นิ่ง  เห็นหน้ากูจืด ๆ แบบนี้แต่อย่าให้กูองค์ลงนะพวกมึง !!!
   “แล้วหัวเราะทำเหี้ยไร  ตลกกันมากเหรอมึง” ผมเดินเข้าไปยืนเหนือหัวมัน “เขาจุดไล่ความชั่ว  พวกมึงน่าจะจุดไล่ตัวเองมากกว่านะ”
   “ใจเย็นครับฟาร์” แรงบีบที่ไหล่รั้งตัวผมไว้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร  ไอ้อาร์ทนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าไอ้หน้าจืดนั่น แล้วยิ้ม “น้องครับ....แกล้งคนอื่นมันไม่ดีนะครับ”
   เฮือกกกกกกกกกกกกก  ผมเห็นขนบนแขนไอ้เด็กนั่นลุกจนเป็นตุ่มไปหมด
   “อย่างเช่นถ้าพี่....” ไอ้อาร์ทหยิบไฟแช็คที่พื้นขึ้นมากด.....ไฟติดพรึ่บ  แสงจากเปลวไฟวูบไปมาบนหน้าเปื้อนยิ้ม “จุดประทัดที่น้องกำอยู่ในมือตอนนี้จะเป็นยังไงนะ....ฮะฮะฮะ”
   “ฮือออออออออออออออออออ....ขอโต้ดดดดดครับพี่  ผมไม่ทำแล้ว”
   “ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
   “มึงกราบพี่เขา  มึงกราบพี่เขา !!!”

   “พอแล้วไอ้อาร์ท” แล้วไหงกลายเป็นกูต้องเป็นฝ่ายห้ามมันเองวะเนี่ย  ผมเกาหัวงง ๆ แต่ก็ไปดึงตัวมันออกมาก่อนจะได้ทำเด็กนิ้วขาดไปคนสองคน
   “ฟาร์คงไม่ได้คิดว่าผมจะจุดจริง ๆ หรอกนะครับ  ใครจะไปทำอย่างนั้นได้ล่ะ ฮะฮะฮะ”
   ก็มึงไงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!

   เด็กชายผู้รอดชีวิตวิ่งอุตลุดจนผมแทบสำลักฝุ่น  ไอ้อาร์ทเห็นเหยื่อหนีไปแล้วมันก็หันบอกผม
   “แย่จัง....ยังไม่ได้คืนไฟแช็คเลยครับ”

   เก็บไว้ลนคางตัวเองเถอะมึง....

   “เสียเวลามามายพอแล้ว  เราไปลอยกระทงให้สมบูรณ์ตามประเพณีกันเถอะครับ” มือเย็นจับลงมาอีกครั้งก่อนจะออกแรงดึงไปยังท่าน้ำกิ๊กก๊อกที่ไม่รู้ว่ารับน้ำหนักได้เท่าไหร่  ดูมันโครงเครงและพร้อมจะพลิกคว่ำได้ทุก ๆ สามนาที
   ผมนั่งคุกเข่าอยู่ตรงริมสุดของแผ่นกระดาน  รอให้ไอ้อาร์ทใช้ไฟแช็คที่ได้มาฟรีจุดไฟบนเทียนง่อย ๆ ซึ่งก็ต้องจ่อนานมากกว่าธูปและเทียนจะติดครบ.....สมราคาจริง ๆ

   “ให้ฟาร์อธิฐานก่อนเลยครับ”
   “ขอให้งานหน้าไม่ว่าเทศกาลไหน ๆ มึงก็บังคับกูมาไม่ได้” ผมแกล้งอธิฐานเสียงดังจนไอ้อาร์ทหัวเราะ  ผมมองกระทงสีแป๋นแหล๋นในมือก่อนจะอธิฐานตามใจคิดจริง ๆ

   ก่อนอื่นก็ต้องขอขมาพระแม่คงคาที่ทำให้แม่น้ำลำคลองเน่าเสีย  ว่าแต่เขาให้ขอขมาเป็นสาเหตุหลักแล้วผมจะขอพรอย่างอื่นเพิ่มได้เหรอ? แต่คนอื่นเขาก็ขอกันนี่เนอะ....
   ขอให้ความทุกข์โศกโรคภัยลอยไปกับสายน้ำ  การเรียนรุ่งโรจน์...เทอมนี้ขอเอกลับไปบ้านสักหน่อย  ขอให้ป๊าม๊าสุภาพแข็งแรงทำมาค้าขึ้น  เนียร์เอนท์ติดคณะที่มันอยากเข้า แล้วก็....
   “เทียนหมดไปครึ่งเล่มแล้วครับ”
   “เออ!! ขอแค่นี้ก็ได้วะ” ชิ...ทีนี้ทำมาเป็นงกพรนะมึง  ผมส่งกระทงให้ไอ้อาร์ทขอพรบ้าง แต่ยังไม่ทันจะทำอะไรเสียงโหวกเหวกของผู้มาเยือนใหม่ก็ดังขึ้น

   “เป็นลางสังหรณ์เมื่อตอนวันลอยกระทง  สายน้ำไหลเชี่ยวไหลส่ง  กระทงสองเราแยกทางงงงงงงงงงง”
   “เชี่ยโจ้!! หุบปาก!! กูกะไอ้ไปป์ลอยอันเดียวกันไม่แยกทางโว้ย” ไอ้คินนี่ก็อินจริง....มันจะเป็นโรคไปป์มาเนียอยู่แล้ว
   “กระทงเจ้านั้นล่องไปเหมือนใจมุ่งหวัง  กระทงของพี่หลงทาง  ลอยขวางหาทางม่ายยยยยยยยเจอออออออ” คราวนี้ไอ้กันร้องบ้าง  ลำบากไอ้คินต้องยกตีนขู่มันถึงจะยอมหุบปากกัน
   “เมียจ๋า...ขอพรว่าอะไรจ๊ะ”
   “เชี่ยนี่...ให้กูขอก่อนได้ไหมมึงจะมาแย่งถือทำไมเนี่ย  เดี๋ยวเจ้าแม่เขาให้ไม่ครบหรอก” ไปป์....มึงคิดว่าอาหารตามสั่งรึไง....
   “ก็มือมึงนิ่มอะ” คินลูบบนมือไอ้ไปป์ไปมาคล้ายเสี่ยแอบเต๊าะเด็กเลยโดนศอกเข้าไปเต็มรัก

   ความวุ่นวายยังไม่ทันจบเพลงก็รันมาถึงเพลงเอกของงานอีกครั้ง  และด้วยวิญญาณหางเครื่องที่สิงสู่อยู่ในกายทำให้ไอ้โจ้กับไอ้กันต้องลุกขึ้นมารำวงทันที

   “วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำนองเต็มตลิ่ง  เราทั้งหลายชายเหยงงงงงงง  สนุกกันจริงวันลอยกระทง  กรู้ววววววววววว” ไอ้กันเล่นเองกรู้วเอง
“ลอย ลอยกระทง ลอย ลอยกระทง  ลอยกระทงกันแล้ว  ขอเชิญน้องฟาร์ออกมารำวง”
“กูไปเกี่ยวอะไรด้วย....”
“อย่าหน้าบึ้งน้องเห็ดของป๋า” ไอ้ลูกกรอกแท็กทีมกันเข้ามาฉุดผมให้ไปรำวงกับมัน  ผมดิ้นขัดขืนอย่างสุดกำลังแต่ก็ต้านมันไม่ไหว  เพิ่งสังเกตว่านักศึกษาแถวนั้นก็เริ่มบ้าจี้รำวงกันแล้วบ้างตามอัธยาศัย

“ฟาร์มึงก็รำสักหน่อยสิ” ไปป์..มึงก็เอากะเขาด้วยเรอะ....   ไปป์ก้มลงไปสะกิดคินที่กำลังวักน้ำเรียกกระทงชาวบ้านที่ลอยผ่านมาเก็บเหรียญ....แหม ใช้โอกาสที่คนกำลังเผลอเชียวนะมึง “เดี๋ยวค่อยเก็บ”
เมียสั่งผัวไม่เคยขัด  ไอ้คินสอดเหรียญสิบลงกระเป๋าแล้วลุกขึ้นมารำวงข้าง ๆ แฟนมันทันที  โอ๊ย...ผมล่ะปวดหัว....

   วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำนองเต็มตลิ่ง  เราทั้งหลายชายหญิง  สนุกกันจริงวันลอยกระทง  ลอย ลอยกระทง ลอย ลอยกระทง  ลอยกระทงกันแล้ว  ขอเชิญน้องแก้วออกมารำวง

   “เฮ้ย!!” ผมสะดุ้งเพราะถูกมือเย็น ๆ จับเข้าที่ข้อมือ
   ไอ้อาร์ทยิ้ม “รำไม่เป็นเดี๋ยวสอนให้นะครับ”
   “รำเป็น !!”

   บอกเลยนะ...ผมไม่ได้ทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้บ่อยครั้ง แต่บรรยากาศมันพาไปจริง ๆ ไอ้ครั้นจะไม่รำตามก็โดนไอ้อาร์ทจับมือเอาไว้อีก

รำวงวันลอยกระทง รำวงวันลอยกระทง  บุญจะส่งให้เราสุขใจ บุญจะส่งให้เราสุขใจ
   “กรู้ววววววววววววววววววววว” บอกผมทีนี่เรียกว่าเมาดิบใช่ไหม.....จบเพลงก็แยกย้ายกันกลับไปนั่งถือกระทงต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

   ผมยกมือปาดเหงื่อที่ข้างขมับ...ไม่รู้ว่าร้อนหรืออายมากกว่ากัน แต่ที่แน่ ๆ ผมรู้สึกสมองโล่งชอบกล  ผมหอบแฮ่ก ๆ ไม่ต่างจากเทียนที่ปักบนกระทงที่ละลายจะหมดแท่งอยู่แล้ว
   ไม่แน่ใจว่าไอ้อาร์ทได้ขอพรอะไรไหม....คนอย่างมันดูมีศาสตร์ส่วนตัวที่ไม่ต้องพึ่งพระแม่คงคา  ไอ้หนุ่มเมากัญชารั้งมือให้ผมถือกระทงไปพร้อมกับมัน
   น้ำไหวสะท้อนแสงเทียนที่ใกล้ดับวูบวาบไปมา  ลมกลางคืนหอบเอาความเย็นเหนือผิวน้ำขึ้นมา...ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

   “ผมยาวขึ้นรึเปล่าครับ ?” คนถามเกลี่ยปอยผมทักที่ใบหูอย่างนุ่มนวล
   “มนุษย์ทั่วไปเขาก็ต้องผมยาวกันทั้งนั้นแหละ”
   “นั่นสินะครับ ฮะฮะฮะ”

เอาจริง ๆ ที่ผมยอมให้บังคับตลอด เพราะอยากมีความทรงจำกับมันบ้างล่ะมั้ง

   ไอ้อาร์ทมือเย็น....ไม่อบอุ่นเลยสักนิด แต่พอมันสอดเข้าไปวางทับบนมือผมแล้วมันอุ่นในใจ...

   ผมหลับตา....ก่อนปล่อยมือผมขอพรอีกข้อ...หวังว่าพระแม่คงคาจะไม่ว่าอะไร

   ขอให้เหมือนเดิม


   END


ตอนพิเศษฉลองเพจครบสองพันไลค์นะคะ  ใครยังไม่ได้กดไปกดนะคะ (เนียนโปรโมทเลยทีเดียว)
ไม่ได้เขียนถึงคู่นี้นานมาก  คิดถึงน้องเห็ดจังเลยยยยยยยยยยยย คริคริคริ (และคุณอาร์ทด้วย........)
เวิ่นเว้อเล็กน้อย  เดี๋ยวค่อยกลับไปเขียนใส่ รัก ป้าย สีต่อค่ะ (นี่ก็เนียนโปรโมทเหมือนกัน) 
ลอยกระทงกันให้สนุกนะคะะะะะ

ปล.คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกก
ปล. ตอนนี้ลุงชล (มากกว่าพี่แต่ไม่ใช่ลุง) เปิดจองอยู่นะคะ  รายละเอียดเดี๋ยวจะไปโพสให้ค่ะ

[em1979]

อาร์ทยังหลอนเหมือนเดิมไม่น้อยลงเลยสักนิด ฟาร์วางใจเถอะ

[wi_OoO_wi]

ฮิ้ววววววววววววววววววว

ไม่รู้จะพิมอะไร 

[felin_kkr]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

[aorpp]

เห็นทีแรกนึกว่าตาฝาด ดีใจมากกกกกกก
ที่ได้เจอ ไปป์ คิน ฟาร์ อาร์ท โจ้ กัน อีกกกกกกก
ขอบคุณมากค่ะที่พาพวกเค้ากลับมา
อ่านแล้ว ขำกลิ้ง สนุกจริงๆ

+1 

[kongxinya]

แก๊งนี้เค้าก็ยังฮาเหมือนเดิม 

 

[gupalz]

ยังฮาอยุ่เสมออออ

[ronlbb]

คนแต่งใจดีจังเลยยยยยย

[TIKA_n]

ฮากันได้ตลอด ๆ จริง ๆ แกงค์นี้  น่ารักกันทุกคู่เลย

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ ที่เซอร์ไพรส์มาก ๆ เลยค่ะ 

[malula]

น้องเห็ดปากแข็งใจอ่อนนะจ๊ะ
อ่านเมื่อไหร่ฮาเมื่อนั้น

[มาโซซายตี้]

โอ๊ย อิจฉา คนได้ลอยกระทงคู่กัน //
ฮาตลอดจริงๆกลุ่มนี้
ได้อ่านตอนพิเศษ ขอบคุณที่ช่วยให้หายคิดถึงค่ะ

[Cacao]

แค่ ขอให้เหมือนเดิม แค่นี้ก็ฟินละ =////////////////////// ภคินเรียกไปป์ว่าเมีย คือขรรมมมมมมมมมมมมมมมมมมม