หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[nunda]

สวัสดีปีใหม่เช่นกันจ้าาาาาา
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ ^^

[Infinity 888]

คิดถึงเรื่องนี้ กลับมาอ่านซ้ำอีกรอบ

อ่านซ้ำก็ยังขำเหมือนเดิม ทุกคนมีบุคลิกที่ชัดเจนมาก

ชอบจริง พระเอกที่มีทุกอย่างยกเว้น อนาคต กับนายเอกที่ชอบ เสือก เป็นชีวิตจิตใจ

อ่านแล้วรู้เลยว่า คู่นี้จะรักกัน โดยไม่ใครที่เข้ามาแทรกแซงได้ ซะยิ่งกว่าแน่ เพราะรักกันที่ตัวตนจริงๆ

ประโยค ที่ขึ้นใจ โดยไม่ต้องจำคือ ที่คิน พูดบอกไปป์

"มึงน่ารัก แต่ไม่ใช่เพราะมึงน่ารัก แต่เป็นเพราะกูรักมึง มึงจึงน่ารักสำหรับกู" ประมาณนี้

[virgoboyx]

แวะเข้ามาตามอ่านนนนนนน

ยังคงความเกรียนคงเส้นคงวานะนายคภิน 5555

[bradpitt]

สวัสดี ครับ คุณ Indigo

เป็นเรื่องแรกที่ เข้ามาอ่าน webthaiboylove

แล้วก้อไม่ผิดหวังในความรัก ของทั้ง 2 คน เลยครับ

ชอบ ทั้ง นายภคิณกินผู้ชาย  นายไปป์หล่อ เท่  นายอาร์ตศาตร์มืด  น้องฟาร์ และ ลูกคู่ทุกๆๆคน


ชื่นชมผู้เขียน ที่แต่งได้ดีมาก  ย้อนให้นึกถึงความรัก ความทรงจำวัยเรียน  อ่านจบภายใน 2 คืน
 ...แต่ไม่อยากอ่านบทสรุป เพราะรู้ว่าสมหวังแน่นอน  (ที่ไม่มีตัวจริง เพราะเราไม่มีเหมือนในเรื่องกะเขาหรอก)


ขอบคุณมากครับ



[attachment deleted by admin]

[reverofjs]

ว้าวๆๆ คิดถึงคู่นี้จังเลย 
น่ารักเหมือนเดิม 

[Baruda]

 

[oiruop]

คิดถึงเรื่องนี้

 

[Raina]

ยังอ่านไม่จบ แต่สงสัยคู่ลูกเมียน้อยม๊ากมาก ตกลงหนูดีของกัญชาแมนนี่มุกหรือจริงค๊าาาา แบบว่าบุคลิกให้มาก 555

[Windiizz]

กลับมาอ่านกี่ทีก็คิดถึงงงงง
คิดไปเองหรือไม่ว่าทำไมคู่นี้มันเกรียนขึ้นทุกครั้งที่เข้ามาอ่าน ไม่ใช่แค่นั้น มันโสโครกขึ้นเรื่อยๆด้วย 555555
ยังไงก็รักนะะ

[Nayagirl86]

เพิ่งเห็นว่ามีลงตอนพิเศษด้วย
ยังเกรียนเหมือนเดิมเลยนะไปป์
ว่าแต่เปิดเรื่องใหม่ยังน่อออ รอนิยายเรื่องใหม่ค่ะ

[nice79thai]

ปีใหม่ มีการรำลึกถึงครั้งแรกของไปป์กับคิน....
แล้วสงกรานต์นี่คงไม่มีการรำลึก ดราม่า นะครับ....
(... ดูจากสภาพพี่ภูมิแล้ว... น่าจะยังรับไม่ค่อยได้เต็มที่ ...)
    

[nice79thai]

ว่าแต่ว่า เขียนภาคสอง + รวมเล่มเรื่องนี้อีกทีเถอะ......
 

[Indigo]

Mission Impossible on Songkran 2

   ผมเกลียดเทศกาล ไม่สิ! พูดให้ถูกคือผมเกลียดคนเยอะต่างหาก
   “เฮียไม่ไปกับผมจริงเหรอ?” เสียงฝีเท้าย่องกลับมาในบ้านอีกครั้ง  เนียร์ชะโงกหน้าออกมาถามผม และหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย
   “รอบที่7”
   “โห นับด้วยอะ เฮียนี่เป๊ะจริง ๆ” ผมแยกเขี้ยวขู่มัน แต่ก็นั่นแหละไอ้น้องเวรมันเคยให้ความเคารพเสียที่ไหน “สมแล้วที่ทำงานบัญชี”
   “ตกลงจะไปไม่ไป” ผมเลิกคิ้ว “อยากให้เฮียบอกป๊าว่ามึงจะไปกินละ...”
   “ลาบใช่ไหมเฮีย!” ลาบบ้านมันสิ แต่บ้านมันก็บ้านผมนี่หว่า และก่อนที่จะได้ต่อว่าอะไรไอ้เด็กแสบก็ยกมือยอมแพ้ “ผมไปดี ๆ ก็ได้ แต่เฮียห้ามบอกป๊านะ”
   “ไม่บอกป๊าก็รู้อยู่ดี  คิดว่ากลับบ้านมาเกือบสี่ทุ่มนี่ไปกินนม?”
   “เอาน่า แค่ป๊าไม่รู้จากเฮียก็พอแล้ว ไปล่ะ! บาย” เนียร์โบกมือส่ง ๆ  ก่อนจะกระโจนออกบ้านด้วยความไวแสง  ถึงจะเข้ามหาลัยฯแล้วมันก็ยังไม่เลิกนิสัยอยากรู้อยากลองออกไปแท่ด ๆ นอกบ้านตลอดเวลาจนป๊าเบื่อที่จะบ่น

   สิ้นเสียงปิดประตูโลกก็เข้าสู่ความเงียบสงบ  ผมเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กลับขึ้นห้องนอน  เป้าหมายในวันนี้คือเคลียร์นิยายไซไฟที่ซื้อมาดองไว้ครึ่งปี  ตั้งแต่เริ่มทำงานชีวิตผมก็วุ่นวายเกินกว่าจะได้แตะมัน  และนี่ถึงเวลาอันสมควรแล้ว! ป๊าม้าไปต่างจังหวัด! ไอ้เนียร์ไม่อยู่!  ตอนนี้บ้านเป็นของผมแล้ว!!

   ตื้อดือดื่อดือดื๊อดื่อดื๊อ  ตื้อดือดื่อดือดื๊อดื่อดื๊อ

   ผมหันขวับไปยังต้นเสียงบนเตียง  มือถือเจ้ากรรมแผดเสียงลั่นพร้อมดีดดิ้นเหมือนจะบอกว่ารีบ ๆ มารับกูสักที  ผมจิ๊ปากแล้วเอื้อมมือไปคว้ามันมากดรับ
“งายยยยยยย เพื่อนเห็ด”
“มีไรวะ”
“เฉยชาเหลือเกิน  กูอุตส่าห์โทรมาสวัสดีปีใหม่ไทยทั้งที” น้ำเสียงไม่ได้มีคำว่าสลดแม้แต่น้อยอย่ามาแหลให้มากนักไอ้ไปป์! “กระซิก ๆ ในเมื่อกูไม่มีความหมาย...ฮึก”
“ที่จะพูดมีแค่นี้ใช่ไหม”
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งวางสิวะ!” พอเห็นผมทำท่าจะวางจริงๆ ไอ้ไปป์ก็ปรับโหมดเป็นผู้เป็นคนในบัดดล “แหม่...มึงนี่เล่นนิดเล่นหน่อยทำเป็นหงุดหงิด”
“ก็มาขัดจังหวะอ่านหนังสือนี่หว่า  เออ...ฝากสวัสดีปีใหม่พ่อแม่มึงด้วย”
“ได้ เดี๋ยวบอกให้” ไปป์รับคำเสียงใส “ฝากบอกป๊าม้ามึงด้วยแล้วกัน อ้อ...ไอ้เนียร์ด้วย”
“โอเค แล้วมึงเป็นไงบ้างวะ ไม่ไปเล่นน้ำเหรอ?”
“แก่แล้วหมดไฟว่ะ” ขนาดคนมีพลังงานล้นเหลืออย่างไอ้ไปป์ยังหมดไฟแล้วผมจะเหลือเหรอครับ “แต่ไอ้ภคินมาดีดดิ้นให้กูพาเที่ยวอีกแล้ว น่ารำคาญฉิบ”
“นินทาอะไรวะ” แว่วเสียงไอ้คินมาตามสายเล็กน้อย
“แม่งเอ๊ยหูดีเชียวนะมึง” ผมสัมผัสได้ว่าไอ้ไปป์กำลังป้องปากกับโทรศัพท์ “โตเป็นควายแล้วยังจะเล่นน้ำอีก แล้วแม่งบังคับกูใส่เสื้อลายดอกเหมือนมันอีกโคตรเสร่อจนไม่อยากออกบ้าน”
“พี่แก้วคร้าบบบบบ ไปป์บอกว่าเสื้อลายดอกที่พี่แก้วซื้อให้เสร่อคร้าบบบบ”
“ภคิ้นนนนนนนนนน!! ไอ้ขี้ฟ้อง!!”
“ไปป์ว่าแม่เหรอ...”
“เออไปป์...กูวางนะละ  เรื่องภายในครอบครัวมึงกูจะไม่ยุ่ง” ผมตัดบทพร้อมกับตัดสายในทันทีไม่วายยังได้ยินไอ้ไปป์โวยวายลอดลำโพงมาอีก  วุ่นวายได้อีกทั้งมันทั้งแฟนมัน! ปล่อยพวกมันบ้าบอกันไปเองเถอะผมขอสงบ ๆ แล้วกัน

เพื่อความสงบที่ยั่นยืนผมตัดสินใจปิดเครื่องเดินไปเอาหมอนสองใบมาเรียงบนเตียงล้มตัวลงอิงก่อนจะเอื้อมไปคว้าหนังสือเล่มแรกมาเปิดแล้วเริ่มไล่สายตาอ่าน  ลมเย็นสบายจากพัดลมที่หัวเตียงช่วยให้ผ่อนคลายความร้อนเป็นอย่างดี  อ่า...นี่มันสวรรค์...
ปี๊นนนนนนนนนนนน
นรก!!
เอาเถอะ...แสร้งทำหูทวนลม..
ปี๊นนนนนนนนนนนน
ไม่ทวนแล้วเว้ย!! ไอ้เด็กแว้นบ้านไหนมันมาท้าทายอำนาจมืดวะ!  แล้วมึงจะได้เห็นดีกัน! ผมโยนหนังสือลงหัวเตียงเดินตึงตังเตรียมหาเรื่องเต็มที่ถ้ามีปืนนี่กูคว้ามาเหน็บที่เอวแน่นอน  มือขวายื่นไปกระชากประตูพร้อมตะโกนก่นด่า
“ไปเล่นที่อื่นไป๊!!”
แต่วินาทีที่อากาศจากภายนอกพัดโหมเข้ามา ผมรู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วสารร่าง  ไม่จริงน่า....สิ่งที่ยืนจังก้าอยู่หน้าบ้านนั่นมัน...

“โทษทีครับ พอดีฟาร์เคยบอกว่ากริ่งเสียอยู่”
ไอ้อาร์ทททททททททททท!!!!!!
แค่ชื่อก็ว่าเชี่ยแล้ว อย่าเพิ่งครับ...เมื่อเหลือบมองสแกนไปทั่วตัวมันแล้วผมหน้าซีดเผือดยิ่งกว่า  ไอ้อาร์ทอยู่ใน ‘เสื้อลายดอกเสร่อ ๆ’ มือซ้ายถือปืนฉีดนำกระบอกเท่าตุ๊กแกโตเต็มวัยพาดไว้บนบ่า  ส่วนมืออีกข้างกำ ‘เสื้อลายดอกเสร่อ ๆ’ อีกตัวไว้
คบกันมานานแล้วมีหรือผมจะอ่านไม่ขาด  เท้าก้าวฉับถอยหลังทันที  ผมชิ่งตัดบท “กูไม่ว่าง”
“หือ? ดูจากผมกระเซอะกระเซิง เสื้อยับและหน้าเป็นรอยแล้วก็แค่กำลังนอนอยู่ไม่ใช่เหรอครับ” โว๊ะ! พ่อเป็นโคนันหรือไง “น้องหนูดีบอกครับ”
“ไม่ได้ถาม!!” ผมคำราม  จะมีใครบนโลกทำให้ผมขึ้นเสียงได้บ่อยเท่าไอ้อาร์ทวะ “อ่านหนังสืออยู่ ไม่ออกไปไหนทั้งนั้น”
อาร์ทเลิกคิ้ว  ดวงตาเลื่อนลอยของมันเริ่มส่อแววร้ายกาจ “หนังสือไว้อ่านวันหลังก็ได้ครับ แต่เล่นน้ำไม่ใช่วันนี้ไม่ได้นะครับ”
“ไม่เล่น  มึงแหกตาดูแดดซะนะช้างยังโดนเผาตายเลย”
“ผมมีครีมกันแดดพร้อมเสื้อแขนยาวให้ครับ” ว่าแล้วมันก็สอดมืข้างที่ถือเสื้อเข้ามาในลูกกรงรั้ว “มาเถอะครับ มาสนุกกัน”
เชี่ย! ทำไมมึงยิ่งพูดกูยิ่งขนลุกวะ!!
“มาสิครับ  รออะไรอยู่ครับ” ผมเห็นมุมปากมันขยับขึ้นเหมือนพระจันทร์เสี้ยวหงาย  เวรเอ๊ยความโรคจิตเต็มตีนมาก  มันกวักมือเรียกป้อย ๆ “ผมเลือกเสื้อให้ฟาร์กับมือเลยนะครับสีเดียวกับผมเลย ต้องเหมาะกับฟาร์แน่ ๆ ครับ”
ผมส่ายหน้า
เพื่อเป็นการพรีเซนท์เสื้อไอ้อาร์ทยกเสื้อลายดอกสีเหลืองแป๋นขึ้นจรดใต้จมูกก่อนจะ “ฟืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ซักสะอาดพร้อมแช่น้ำยาปรับผ้านุ่มอย่างดีรับรองว่าหอมชื่นใจไม่ระคายผิวครับ”
ผมกุมขมับเล็บทั้งห้าแทบจิกลงไปถึงก้านสมอง “ไม่เอา! แค่นี้นะ กูจะเข้าบ้านแล้ว” สิ้นเสียงก็หันหลังควับก้าวขาฉับ ๆ แต่ไม่วายมีเสียงเย็นยะเยือกจากด้านหลัง
“ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย...”

พูดเป็นร้อยครั้งก็ไม่มีทาง!!


………………………………………………………….
………………………………………..
………………………
…………….

   ซ่า.....
   
   ไม่มีทางที่จะขัดขืนไอ้ห่านี่ได้....

   ผนยืนเคว้งเต้งอยู่ริมถนนในขณะที่มวลน้ำก้อนใหญ่เพิ่งตะบันหน้าเข้าไปจัง ๆ จัดหนักจัดเต็มหนังตาแทบกลับ  ลุงบนรถกรีดร้องอย่างสะใจที่ได้ทำร้ายร่างกายผมพร้อมกับถอดเสื้อเหวี่ยงไปบนหัวรัว ๆ เป็นจังหวะสามซ่า
   กู-อยาก-ตาย!!

   ปืดดดดดดดด มือไอ้ตัวต้นเรื่องตะปบลงบนหน้าผมพร้อมเช็ดถูอย่างอ่อนโยน ถุย! “เจ็บหรือเปล่าครับ  แย่จริง รถคันนั้นสมควรยางแบนถ้าขับเลยสี่แยกข้างหน้าไปจริง ๆ ครับ”
   ทำไมกูรู้สึกว่าโอกาสที่ยางมันจะแบนมีสูงมากวะ.... ผมนึกขณะลูบขนแขนป้อย ๆ  ในใจภาวนาให้เป็นเพราะน้ำมันเย็นเถอะ
   “สงกรานต์สมัยนี้เล่นน้ำแรงจริง ๆ นะครับ”
   “เพิ่งรู้เหรอ! ถึงได้บอกไงว่าไม่อยากออกมาไง” ผมยกมือขยี้ตา “น้ำสะอาดหรือเปล่าก็ไม่รู้”
   “งั้นผมว่ายางแบนอาจจะน้อยไป..”
   “พอเลยนะมึงเลิกสาปแช่งเขาได้แล้ว กูรู้สึกบาปไปด้วย  นี่ถ้ามึงทำรถเขาคว่ำกูคงรู้สึกผิดจนไปขอออกค่าทำศพให้เลย”
   “แหม...ผมก็แค่บ่นไปตามเรื่องตามราวน่ะครับ” มันโบกมือเป็นการบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร “รถเขาจะเป็นอะไรจริงๆได้ไง ฮะฮะฮะ”   
   นั่นแหละน่าเป็นห่วงสุดเลยเว้ย!!

   “เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ  ไหนเอาตามาดูหน่อยสิ” พูดปุ๊บมันก็คว้าปับเข้าที่คางผม “อืม ตายังไม่แดงนะครับ  งั้นเราไปลุยกันต่อดีกว่า”
   “มะ...มึงช่วยพาไปที่ที่มีอารยะมากกว่านี้ได้ไหม  เจอแบบนี้ทุกคันลูกตากูหลุดพอดี”
   “ได้ครับ ๆ” ไอ้อาร์ทมองซ้ายมองขวา “เดี๋ยวเดินทะลุซอยนี้ไปเป็นตรอกเล็กรถใหญ่ไม่ค่อยอยากวิ่งเข้ามาหรอกครับ”
   ผมพยักหน้าส่ง ๆ รู้ตัวอีกทีก็โดนดึงแขนเสื้อให้ตามต้อย ๆ ไปแล้ว  เดินก้มหน้ามองพื้นถนนเฉอะแฉะและร้องเท้าแตะเน่า ๆ ของตัวเอง  นึกขัดใจตัวเองไม่น้อยที่ไม่เคยต่อต้านไอ้อาร์ทได้สำเร็จเลย  ทำไมผมจะต้องมาเดินโง่ ๆ ตัวเปียกไปยันกางเกงในท่ามกลางแดดเปรี้ยงแบบนี้ด้วย  แล้วไหนจะเวลาว่างอันแสนสุขของผมอีก!!
   “โกรธเหรอครับ?” ผมเบือนหน้าหนีเสียงนุ่ม ๆ จากคนข้างหน้า  เหอะ! ก็สมควรไหมล่ะ “ไม่ตอบแสดงว่าเริ่มโกรธ  คงกำลังด่าผมในใจว่าลากออกมาทำบ้าอะไร แดดก็ร้อน แถมยังเสียเวลาอ่านนิยายอีก”
   ฮึก! ผมสะอึกเล็กน้อย แต่สะพรึงมากขึ้น
   “ขอโทษที่บังคับออกมานะครับ” ไอ้อาร์ทดึงแขนเสื้อเปียก ๆ ของผมไปมา “แต่ผมก็อยากเล่นน้ำกับแฟนเหมือนคนอื่นเขานี่นา”
   หึยยยยยยยยยยยยย เกลียดจริง ๆ!!
   “ฟาร์ใส่เสื้อลายดอกแล้วน่ารักมาก ๆ เลยนะครับ”
   เกลียด!
   “แล้วไหนจะผมเปียก...”
   “พอเลย! ไม่ต้องพูดแล้ว  จะไปเส้นข้างหน้าใช่ไหม  รีบ ๆ เดินเลย” ภาวะผู้นำเข้าสิงร่างจนผมเป็นฝ่ายจ้ำอ้าวเดินนำเหมือนไปไล่ควายทั้งฝูง  หืยยยยยยยย น้ำบนหน้าผมแทบระเหยขึ้นฟ้าไปหมดแล้วมั้งมันถึงได้ร้อนฉ่าขนาดนี้   ผมยกมือขยี้ใบหูร้อน ๆ ในขณะที่เดินพ้นตรอกแคบออกมา  ยืนนิ่งจนแล้วจนรอดไอ้อาร์ทก็ไม่มาสักที

   ควับ พอหันกลับไปก็เป็นจังหวะเดียวกับวัตถุบางอย่างหล่นสวมคอผมพอดี

   “ดอกไม้ใส่ไว้เข้าเทศกาลครับ” คนให้ยิ้มเย็น ๆ
   ผมก้มมองที่คอตัวเองอีกครั้ง  สิ่งที่คิดคือสร้อยดอกมะลิหอม ๆ สักเส้น
   แต่สิ่งที่เห็นคือดอกดาวเรือง!!
   บ้านป้ามึงสิไอ้กัญชา!!!
   “ว่าแล้วเชียว” มันตบบ่าผมแปะ ๆ “เข้ากับสีเสื้อมากเลยครับ”

   เส้นที่ขมับผมเต้นตุบ ๆ ......

   “ฮิ้ววววววววววววว หาเสียงเหรอจ๊ะ”
   “แม่ ๆ ผมก็อยากได้ดอกอย่างพี่เขามั่ง”
   “เบอร์ไหนคะเนี่ยยยยย พี่จะการัว ๆ เลยค่า”

   “ปิ้ว ๆ” ไอ้เด็กน้อยหน้าเขรอะแป้งกำลังเล็งปืนมาทางผม แต่ช้าไปเสียแล้ว

   เปรี้ยงงงงงงง ผมเหนี่ยวไกอัดแสกกลางหน้าผาก  ใบหูแว่วเสียงศัตรูจากด้านหลัง  มุมปากแสยะยิ้ม..หึ ไม่ได้กินกูหรอก!!
   ปัง! ปัง! ปัง! ผมรัวกระสุนน้ำสามก้อนเข้าทางแก๊งผู้สนใจดาวเรือง  กลุ่มคนแตกฮือสาวะลนกันหลบลังถังน้ำ  ก่อนบอสใหญ่จะย่างสามขุมออกมา  ลุงไซส์มิชเชอลินรุ่นรอยสักลายพร้อยเดินนมกระเพื่อมออกมาจากหลังถังน้ำในมือถือขันเงินขนาดเคาะหัวคนสลบ  ลุงแกง้างขันด้วยแรงเฮือกใหญ่

   “วิ่ง!!” เสียงผมตะโกนลั่นก่อนจะกระชากแขนไอ้อาร์ทถูลู่ถูกังไปอีกฟาก  วิ่งแบบสุดแรงเกิด  วิ่งเหมือนชีวิตนี้จะไม่เก็บขาไว้ทำอย่างอื่นอีกแล้ว และเมื่อมาถึงตรอกอีกฝั่งผมเท้ามือลงกับหัวเข่าหอบเป็นหมาตากแดด  สร้อยดอกดาวเรืองควงหมุนรอบคอสามรอบก่อนจะห้อยต่องแต่งอยู่อย่างนั้น
   “แฮ่ก ๆๆ” น้ำลายเหนียวคอไปหมดแต่ผมก็อดทนกลืนมันลงคอไป  แม่งเอ๊ย! ลุงนั่นน่ากลัวชิบ  ขันของแกดูมีอานุภาพยิ่งกว่าปืนฉีดน้ำกระบอกไหน ๆ  ขณะที่ผมกำลังหอบแฮ่ก ๆ เสียงเย็น ๆ ของไอ้อาร์ทก็ดังขึ้นบนหัว
   “เอ่อ...ฟาร์ครับ”
   “แฮ่ก ๆ มะ...มีอะไร แค่ก ๆ” น้ำลายหนืดไปถึงหลอดลมเสียแล้วมั้ง
   “วิ่งหนีทำไมอะครับ”
   “มึง! แค่ก ๆ มึงไม่เห็นลุงนั่นเหรอ”
   “เห็นครับ” มันจ้องหน้าผม “แต่ลุงแกถือขันไม่ใช่ปืนนะครับ”

   ผมชะงัก....จ้องหน้ามันค้างร่วมห้าวินาที
   “เออว่ะ...”

   ผมมองสภาพคนข้าง ๆ  ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง  หน้าที่ปกติเบลอ ๆ เมากัญชาอยู่แล้วตอนนี้มันระดับเมายาไอซ์แล้ว....
   พรืดดดดดด
   “ฮ่า ๆๆๆๆๆ” ผมระเบิดเสียงหัวเราะลั่นจนสำลักน้ำลายอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง  ใครสนล่ะ! ได้เห็นสภาพที่น่าอดสูของไอ้อาร์ทจะมีอะไรคุ้มไปกว่านี้อีก
   “มีอะไรน่าขำนักเหรอครับ?”
   “ดะ...ดูสภาพมึงตอนนี้สิ ฮ่าๆๆๆ”
   “คนที่วิ่งเหมือนอยู่ในกองถ่ายวอกกิ้งเดธไม่มีสิทธิพูดนะครับ” ผมรู้น่ามันแอบเสียเซลฟ์ถึงได้ยกมือขึ้นเสยผม “เล่นใหญ่มากครับ แถมยังมีฉากแอคชั่นยิงสวนตูมตาม”
   “ทำไปตามสัญชาตญาณการป้องกันตัวหรอกเว้ย!”
   “ตอนตะโกนว่า ‘วิ่ง’ นี่ผมใจเต้นแรงเหมือนนางเอกมีพระเอกมาช่วยเลยล่ะครับ”
   “พอที เปลี่ยนเรื่อง ๆ” ผมปัดมือไล่ไม่ให้มันพูดเรื่องน่าอายไปมากกว่านี้  โธ่เว้ย!มีเวลาโมโหจนฟีลขาดทีไรผมคุมตัวเองไม่ได้ทุกที
   ก่อนที่ไอ้อาร์ทจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ผมก็คว้าปืนขึ้นอัดลมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนหัวหน้าทหาร “จะไปต่อยัง?”
   ถ้าตาไม่ฝาดผมเห็นไอ้อาร์ทยิ้มขำ “ครับ”


.........................................................................
..................................................
.........................
..............

   ผลสรุปคือผมหมดสภาพหลับคารถไอ้อาร์ท  รู้ตัวอีกทีรถมาจอดอยู่ที่คอนโดมันได้ไงก็ไม่รู้  ผมมองหน้ามันเป็นเชิงว่า ‘อีกแล้วเรอะ’

   “ก็ฟาร์ดูเหนื่อย ๆ นี่ครับ  จากตรงนั้นมาคอนโดผมใกล้กว่าบ้านฟาร์เยอะเลยนะครับ” คำอธิบายไม่ได้ช่วยส่งเสริมให้มันดูเป็นสุภาพบุรุษขึ้นแต่อย่างใด “อย่าจ้องแบบนั้นสิครับ  ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนดีกว่า”
   “เหอะ” ผมแค่นเสียงขึ้นจมูกด้วยความหมั่นไส้แต่ก็ต้องเดินตามมันขึ้นห้องไปอยู่ดี  ชีวิตมันเลือกไม่ได้จริง ๆ ครับ  บาปกรรมอันใดที่ผมทำมาแต่ชาติปางก่อนถึงมีเจ้ากรรมนายเวรเช่นมันได้

   พอเปิดห้องปุ๊บผมรีบกระโจนคว้าผ้าขนหนูที่มันหยิบยื่นให้แล้ววิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปทันที  หนึ่งคือเหนียวตัว สองคือกูกลัวครับ  สรรพทุกข์สรรพโศกอย่าได้มาเข้าใกล้ผมเลย
   เสื้อผ้าของไอ้อาร์ทกองอยู่บนตัวผมดูหลวม ๆ นิดหน่อย แต่มันคงเลือกตัวที่เล็กที่สุดแล้ว  ผมหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเหมือนถูกห้อมล้อมไปด้วยมัน  กลิ่นเย็น ๆ โรคจิต ๆ แต่ชวนให้สงบใจ
   ผมนั่งเช็ดหัวให้พอหมาดเงี่ยหูฟังจวบจนคนในห้องน้ำปิดก๊อกเรียบร้อยแล้ว  จู่ ๆ ร่างกายก็เกร็งขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ขนที่ต้นคอลุกชัน  มือที่เช็ดผมสั่นพั่บ ๆ
   หมับ มือเย็น ๆ ตะปบลงบนหัวผม ตามด้วยเสียงที่เย็นไม่แพ้กัน “ผมเช็ดให้นะครับ”
   นั่นไม่ใช่ประโยคคำถามหรือประโยคบอกเล่าทั้งนั้น  มันคือประโยคคำสั่ง! และไอ้คนสั่งจัดแจงยึดผ้าขนหนูไปจากมือผมเรียบร้อยโรงเรียนกัญชา
   เอาเถอะอยากทำอะไรก็ทำ อยากเป็นขี้ข้าก็ตามใจ  ผมแหงนคอให้มันเช็ดได้สะดวกขึ้น  น้ำหนักมือกำลังดีเหมือนอยู่ในร้านทำผม

   “วันนี้สนุกไหมครับ?”
   “......” ผมไม่ตอบแต่อมยิ้มนิดหน่อยเมื่อคิดถึงตอนเปิดสงครามกับแก๊งแด็กน้อยปะแป้ง  รบกันจนสร้อยดาวเรืองขาด  ไม่ได้ทำอะไรสุดเหวี่ยงมานานแค่ไหนแล้วนะ  สงกรานต์ครั้งสุดท้ายก็เล่นกับเนียร์สมัยประถมนู่นเลย
   “ไม่ตอบแสดงว่าสนุก” ก็ไม่ตอบอยู่ดีนั่นแหละ “ผมก็สนุกนะครับ”
   ผมนึกในใจว่า ‘ไม่ได้ถาม’
   
   ไอ้ไปป์เคยถามผมเหมือนกันว่าอยู่กันเงียบ ๆ เข้าไปได้ยังไง  คนพูดมากอย่างมันคงไม่เข้าใจว่าในความสงบที่ไม่อึดอัดน่ะมันสบายขนาดไหน

   “ถ้าไม่ไปที่คนแออัดมันก็สนุกดีนะครับสงกรานต์เนี่ย” ไอ้อาร์ทถามแบบโยนให้ต่อ  ถ้าผมไม่ตอบมันก็พูดของมันไปเรื่อยเองแหละ “ที่สำคัญวันนี้ฟาร์น่ารักมากเลยนะครับ”
   “มันวนมาเข้าเรื่องนี้ได้ไงวะ”
   “โอ๊ะ พูดแล้ว” ผมเหลือบตามองอย่างไม่พอใจ “ก็พูดเรื่องจริงนี่ครับ  ยิ้มเจิดจ้าแถมหัวเราะกับเด็กน้อย  ถึงจะหัวเราะอย่างสะใจที่เจาะกะโหลกเด็กได้ก็ยังน่ารักครับ”
   ผมควรกลัวตัวเองหรือกลัวมันวะเนี่ย?

   ผ้าขนหนูเนื้อนิ่มเช็ด ๆ ลูบ ๆ ไปตามศีรษะ  ไออากาศเย็นจากห้องปะทะเข้ากับหน้าผากผมเพราะถูกอีกฝ่ายเปิดผมหน้าม้าขึ้น ก่อนจะถูกสัมผัสเร็ว ๆ ตรงหน้าผาก

จุ๊บ!

   ผมสะดุ้งจากที่จะเคลิ้มหลับเป็นอันต้องเบิกตาโพลง  ไอ้คนทำยิ้มเย็น ๆ ให้ “จากที่ใช้ปากผมวัดอุณหภูมิน่าจะเป็นไข้นะครับเนี่ย”
   มันพูดถูกผมรู้สึกตัวรุม ๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แต่ถ้ายอมรับมันต้องใช้แผนนี้ดึงตัวผมไว้ที่นี่แน่ ๆ ไม่ได้! ผมจะกลับบ้าน “ไม่ได้เป็นไข้”
   “เห็นผมวัดแป๊บเดียวคงไม่เชื่อถือสินะครับ”

   จุ๊บ!
   ยัง!! ยังทำอีก!!
   “ก็บอกว่าไม่ได้....”
   จุ๊บ!
   “เออ! เป็นไข้ก็ได้  พอใจแล้วใช่ไหม”
   “ครับ ๆ  งั้นก็ค้างที่นี่เนอะ”
   “เกี่ยวอะไรกับค้างที่นี่?” ไอ้นี่มัน่าส่งไปเลย gat-pat เชื่อมโยงจริง ๆ
   “ก็ผมโทรไปบอกเนียร์แล้วนี่ครับ  น้องฝากฝังฟาร์กับผมเป็นอย่างดี พร้อมรับคำว่าวันนี้ป๊าม้าก็ไปเที่ยวกับเพื่อนเก่ากลับดึกซะด้วย  ฟาร์จะกลับไปนอนป่วยพะงาบ ๆ ที่บ้านคนเดียวเหรอครับ?”
   “พอ! ไม่ต้องชักแม่น้ำทั้งห้าแล้ว นอนก็นอน”
   “หึหึหึ” ไอ้อาร์ทหัวเราะน่ารังเกียจตามแบบฉบับมัน  เปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหมวะเนี่ย? “ดีจังครับ  ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน”
“กูถามจริง ๆ นะ  นี่แผนมึงหรือเปล่า?”

ไอ้อาร์ทยิ้มกริ่ม “น้องหนูดีสั่งให้ใครป่วยไม่ได้หรอกนะครับ”

ผมจะเชื่อแบบนั้นแล้วกันนะ....


END

ดีจ้าาาาา  สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ แบบส่งท้ายเล็กน้อยกับคู่ลูกเมียน้อย  ย้ายมาสงกรานต์แบบมึนๆบ้าง
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะคะ  คิดถึงมากมายยยยย //กอดรวบ

ป.ล.ปลายปีจะรีปริ้นท์เรื่องนี้อีกทีนะคะ เก็บตังค์รอกันได้จ้า

[NINEWNN]

ขุ่นพระะะ นึกว่าตาฝาด
ผ่านมาเป็นปีๆแล้ว อาร์ทยังหลอนเหมือนเดิม
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ลูกเมียน้อย แบ็กกราวด์แมนกับเห็ดขี้ควายของเค้า

[donutnoi]

สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ 

เก็บเงินรอเรื่องนี้ 

[Snowermyhae]

ยังรู้สึกหลอนเหมือนเดิม 

[latin]

คิดถึงที่สุดเลยยยยยย
คิดถึงไปป์กับพี่พระเอกด้วย
รีเควสคู่นี้บ้างได้ไหมคะ 55555555

คุณอาร์ทยังหลอนได้เสมอต้นเสมอปลายมาก
กลัว 

[Infinity 888]

รอรีปริ้น ค่ะ

ชอบคินไปป์มากมาย

คู่ลูกเมียน้อยก็น่ารักดี

[bradpitt]

  สุขสันต์วันสงกรานต์นะครับ คุณ Indigo

  ขอบคุณมากมายที่มามอบตอนพิเศษวันหยุดนะครับ


 

เอ่มมมมมม ....Mission Impossible on Songkran 2 อันนี้ ต่อจาก Mission สงกรานต์ปีก่อน ใช่ไหมเนี่ย....นานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก



อ่านฉากหวานๆ ที่นายอาร์ต พาน้องฟาร์ มาตลุย เล่นน้ำ ....c9jdhvme.sh=njosy;.0 พูดไม่ออก บอกไม่ถูกเลยยยย ..หวานตรงไหนอ่ะ



// คิดถึง นายภคิน กะ น้องไปป์  ...แอบไปเล่นน้ำกัน สองสอง อีกแว้ววววววววว 

  ขอตอนพิเศษ คู่นี้มาเรื่อยๆนะ  วันแรงงาน วันวิสาขบูชา วันอีสเตอร์ จนถึง วันคริสต์มาส เลยยย

[patchamai28]

เย้ๆ เก็บตังค์รอเลยย แต่อีกตั้งหลายเดือนแหนะ 

[sapphire winnie]

น่ารักกกกกกกกกก ><
กลับมาอ่านเมื่อไหร่ก็ฟินดีจริงๆ
รักเรื่องนี้มากๆเลย ขอบคุณที่แต่งออกมาเรื่อยๆนะคะ

[chaotic69]

คิดถึงน้องหนูดี~ >_____ <!!

[iamy]

เรารักคู่นี้ไม่แพ้คู่แรกนะ พูดเลยยยยย
ขอบคุณมากนะครับ ได้อ่านตอนพิเศษ
ทำให้คิดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง
เป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่องนึงของเราเลย รักมาก U///U

[B52]

คิดถึงความหลอน

[jaja-jj]

เหนนายอาตฟอร์มหลุดก็ค้มละค่ะ 55555 เพราะพระเอกของคุณ indigo แต่ละคนไม่มีฟอรมมาก

ภคิน พระเอกครบเครื่องยกเว้นตัง กับ พี่ภาพ พระเอกซื่อบื้อ

[fullmoonny]

น่ารักจังคู่นี้ 

[mickeyz.min]

น่ารัก...... ชอบจัง

[Aumy8059yaoi]

เราชอบคู่นี้นะ!!!
ดูอึนๆ มึนๆ เย็นๆดี 55555

#จะรอนะค่ะ 

[mirin]

รักความมึนกะความหลอนคู่นี้จัง

สวัสดีวันสงกรานต์จ้า

[SlZ]

ชอบจริงๆเลยคู่นี้

โดยเฉพาะอาร์ท... หลอนได้ใจ