Room 11 [Pakin’s chapter]
หงุดหงิดโว้ย...หงุดหงิด...
ผมเป็นอะไรไปน่ะเหรอ???
ตัวเองยังตอบไม่ได้เลยครับ แล้วจะให้ไปบอกพวกคุณได้ยังไง??
ผมนั่งจับเจ่าอยู๋ในโรงอาหารของคณะหลังจากซัดข้าวกลางวันเข้าไปเต็มคราบแถมยังเหลือเวลาก่อนวิชาต่อไปเป็นชั่วโมงอีก สงสัยเพราะผมกินเร็วเกินไปมั้ง ข้าวจานนึงไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำไป พัดลมเล็กๆที่ข้างฝาเป่าฟู่ๆซึ่งไม่ได้ลงตรงหัวกูเล๊ย...
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ผมคิดไม่ตกน่ะเหรอ???
มันอธิบายยากน่ะครับ.. แต่ที่แน่ๆมันเกี่ยวข้องกับไอ้วิรัล..ไม่สิ ไอ้ไปป์!!!!
ไอ้รูมเมทมหาภัยนั่นแหละทำให้ผมปวดหัวอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน หาเรื่องแกล้งแบบเด็กอนุบาลซึ่งมันเปลืองสมองผมมากที่ต้องมาครีเอทวิธีตอบโต้ให้มันชะงัก แทนที่ผมจะได้ใช้เซลล์สมองในการคิดแปลนบ้าน เลยได้มาคิดวิธีการประหลาดๆแกล้งมันแทน...เจริญซะไม่มี
แล้วผมหงุดหงิดทำไมน่ะเหรอ???
ก็ผมกำลังคิดว่าตัวเองเป็นบ้าที่สนุกที่ได้แกล้งมันทุกครั้งน่ะสิ!!!!!
โรคจิต...โรคจิต....โรคจิต!!!!! นี่กูเป็นโรคจิตไปแล้วเรอะ!!!!!!
กูบ้าไปแล้วที่มีความสุขเวลาได้แกล้งมัน.....
กูบ้าไปแล้วที่มีความสุขเวลาเห็นมันทำหน้างอน
กูบ้าไปแล้วที่มีความสุขเวลามันเขิน
แล้วไหนจะที่กูไม่พอใจตอนมันถูกเพื่อนเมาแล้วจูบอีกล่ะ
เฮ้อออออออออออออออออออออออออ....
“ถอนหายใจจนขนจมูกจะหมดรูแล้วครับคิน”
“ขอบคุณมากครับเพื่อนอาร์ทที่เป็นห่วงสวัสดิภาพในโพรงจมูกกู”
“ยินดีครับ” ไอ้อาร์ทยกมุมปากขึ้นนิดๆในลักษณะที่เรียกได้เต็มปากเต็มคำว่า’กวนตีน’ “นายเป็นอะไรวะคิน เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็ถอนหายใจ เดี๋ยวก็มาขมวดคิ้ว”
“เรื่องส่วนตัว” เอาง่ายๆกู-ไม่-เล่า!!!!!
ไอ้อาร์ทยักคิ้ว เป็นเชิงว่า’เดี๋ยวมึงก็เล่าเอง’ ผมได้แต่ทำหน้าเหม็นเบื่อกับสีหน้ารู้ทันของมัน ผู้ชายก็เงี้ยแหละครับ...ความลับคนอื่นเก็บได้ แต่เก็บความลับตัวเองไม่ได้(ตรงข้ามกับผู้หญิงเลยครับ)
“มึง....คือกูกำลังคิดว่า....”
ยืนมองท้องฟ้าไม่เป็นเช่นเคย ฤดูร้อนไม่มีเธอเหมือนก่อนเหมือนเก่าขาดเธอ~
”ครับ..แอม”
“คิน..เย็นนี้ว่างใช่มั้ย”
“อ่า..” ผมเหลือบมองไอ้อาร์ทประหนึ่งจะขอคำปรึกษาซึ่งแม่งก็ทำหน้ามึนๆเหมือนไม่รู้เรื่อง(กูรู้ว่ามึงรู้เรื่องว้อย!!!)
“แอมจำได้นะคิน วันนี้วันหยุดคินไม่ใช่เหรอ ไปเที่ยวกันนะๆๆๆๆๆๆ” ผมยิ้มออกมาเบาๆเมื่อคิดถึงสีหน้าออดอ้อนของสาวน้อยที่อยู่ปลายสาย
“อะไร...วันก่อนเพิ่งงอนไม่ใช่เหรอครับ วันนี้มาอารมณ์ไหนครับเนี้ย”
“ก็แหม...ก็วันนั้นคินทิ้งแอมไว้ที่งานเฉยเลยนี่ แอมไม่โกรธก็ดีแค่ไหนแล้ว วันนี้คินเลยต้องง้อแอมด้วยการไปเที่ยวกับแอมไง”
“คร๊าบ...คร๊าบ....ไปก็ได้ครับ ผมเรียนเสร็จบ่ายสองครึ่งนะครับ เรียนเสร็จแล้วจะโทรหานะครับ”
“จ้า...แอมคิดถึงคินนะ”
“ครับเหมือนกันครับ” แล้วผมก็วางสายไป
“อะไร..คืนดีกันเร็วจัง” ไอ้อาร์ททำเป็นแคะขี้หูล้อเลียนผม “นึกว่าแอมจะงอนได้นานกว่านี้ซะอีก สงสัยจะรู้ว่างอนไปนายก็ไม่ง้อ”
“พูดมากว่ะอาร์ท ดีกันแล้วก็ดีแล้วไง ไอ้นี่ไม่สนับสนุนเพื่อน”
“แล้วเมื่อกี้นายจะบอกอะไรเรา”
“เอ่อ...ช่างแม่งเหอะ ตอนนี้กูไม่มีอะไรจะบอกมึงแล้ว” หมดอารมณ์จะปรึกษาครับ.. ตอนนี้กูหายเครียดละ
อาร์ทเลิกคิ้ว “แหม..เสียดายจัง” ผมทำหน้างงอารมณ์ว่า ’เสียดายอะไรวะ?’
“เราว่าจะแวะไปหาไปป์ซะหน่อยน่ะ”
“ไม่ต้องไปเลยมึง!!!!” ไอ้อาร์ทยกมุมปากขึ้นมาข้างนึง
“สองรัก....ผมรับไม่ไหวครับ”
ไอ้ควาย!!!!!!! กวนตีนกูตลอดนะมึงอ่ะ!!!
……………………………………………………………
…………………………………….
……………………
………..
“คิน...ไม่กินข้าวเย็นกับแอมจริงเหรอ?” สาวสวยที่ควงแขนผมข้างๆยังคงเซ้าซี้ไม่หยุด ....อีกะแค่ข้าวเย็นมันจะอะไรนักหนาวะ?
“แอมครับ..ผมยังไม่หิวครับ แล้วนี่ก็เย็นมากแล้วผมอยากกลับไปนอนแล้วครับ”
“แอมก็แค่อยากอยู่กับคินนานๆนี่นา” แอมเขย่าแขนผมพลางส่งสายตาอ้อนวอน “ไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้ครับ” ผมทำหน้านิ่งๆ “ผมง่วง”
“คินอ่ะ!!!เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ” แอมสะบัดมือออกจากแขนผมแสดงให้เห็นว่าเธองอนแล้วนะ
“อือ...แอมก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว”
“คิน!!!!!!!!” คราวนี้เจ้าหล่อนกรีดเสียงเล่นเอาผมเบ้หน้า
“เบาๆก็ได้ครับแอม อายคนอื่นเขานะ” มือขวาขยี้หัวตัวเองแบบเอือมๆ “พรุ่งนี้เจอกันครับแอม”
ผมเดินออกมานิดนึงแต่ยังทันเห็นหน้าที่ยับยู่ด้วยความไม่พอใจของแอม สองขาผมเลยรีบก้าวกลับไปหาสาวสวยตรงหน้า “แอมครับ” แอมยิ้มออก
“ตังมือถือผมหมดวันนี้คงไม่ได้ส่งเมจเสจให้ตามปกตินะ...บอกก่อนละกันว่าฝันดีครับ”
โอ๊ยยยยยยย....โรแมนติคชะมัดเลยผู้ชายอย่างกู
แล้วทำไมแอมยังหน้าบึ้งอยู่วะ?? ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ!!
ผมกดออดรถเมล์ลงแถวๆหอซึ่งลุงคนขับแกก็จอดได้ตามมาตรฐานรถเมล์แหละครับ...คือเลยไปป้ายนึง ผมสบถเบาๆ(ดังไม่ได้ครับเดี๋ยวลุงแกถอยรถมาทับ)แล้วเดินกลับไปที่ป้ายที่แล้ว มองนาฬิกาแล้ววันนี้กลับมาเร็วมากครับเพิ่งจะ5โมงครึ่งเอง กลับห้องไปขอนอนสักงีบเหอะ
แล้วทำไมผมไม่เอาไอ้เน่าไปน่ะเหรอ??....จากสภาพมันก็น่าจะรู้ๆกันแหละครับ เอาไปเดทกับสาวคงน่าดูพิลึกเลย ผมมีแพลนจะเปลี่ยนดอกยางมันเร็วๆนี้แหละครับ ผมยังไม่อยากตาย
เดินเหม่อๆไปสักพักรู้ตัวอีกทีก็อยู่หน้าประตูห้อง330แล้ว ผมไขประตูเข้าไปในห้องก็พบว่ารูมเมทมหาภัยมันยังไม่กลับมาเลยครับ...แปลกดีปกติผมกลับมาต้องเจอมันนั่งบ่นแท้ๆ แต่แบบนี้ก็สบายหูดีเหมือนกันแฮะ ตอนนี้ผมง่วงมากไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งนั้น ขอแค่อะไรนุ่มๆหนุนหัว
อะไรนุ่มๆ......
ตาผมหันควับไปที่หมียักษ์ตัวเท่าควายที่นั่งอยู่บนโซฟา
คุณเดียวครับ.....วันนี้ขอยืมพุงคุณหน่อยนะครับ.....
....................................................................................
................................................................
............................................
............
“มึงมาหนุนพี่เดียวกูได้ยังไงห๊ะ!!”
หือ...อะไรมาแว๊ดๆบนหัวกูวะ....ช่างแม่งกูจะนอน
“ตื่นเดี๋ยวนี้นะไอ้ภคิน ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆ”
คราวนี้ไม่มาเปล่าครับแม่งเล่นเขย่ากูไปทั้งตัวเลย ไม่ตื่นก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว...ไอ้กรรไกร
“อะไรวะ นอนอยู่ดีๆก็มาปลุก”
“ถ้ามึงนอนอยู่เฉยๆกูก็ไม่ว่าหรอก นี่อะไร? มึงเอาพี่เดียวของกูมาหนุนหัวได้ยังไง”
“มึงอย่างกไปหน่อยเลย พี่เดียวเค้ายังไม่บ่นเลย”
“กูเลยต้องบ่นแทนพี่เดียวไง!!! เอามา!!” ว่าแล้วมันก็พยายามดึงพี่เดียวออกไปจากหัวผม ส่วนผมน่ะเหรอแกล้งกดหัวไว้ไม่ให้ไอ้หมีนั่นหลุดไป แล้วคิดเหรอว่าแรงมันจะสู้ผมได้ ฮ่าๆๆๆไม่มีทางซะหรอกมึง
“มึงก็ดึงไปเหอะนะ ให้ไอ้หมีนี่ขาดไปเลย” ได้ผลครับมันปล่อยมือเลย
“ถ้าพี่เดียวเสียทรงนะ กูฆ่ามึงแน่” มันชี้หน้าคาดโทษผมแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดไป อะไรวะ..แค่นี้งอนแล้วเหรอ ผมเลยลุกขึ้นนั่งแบบมึนๆอยู่ ก็เล่นนอนตอนเย็นมันก็ต้องมึนหัวเป็นธรรมดาแหละครับ
“วันนี้มีอะไรกินอ่ะ” ผมเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังมันแอบเห็นมันสะดุ้งด้วยครับ...ไอ้นี่มึงจะตกใจอะไรนักหนาวะ
“กินอะไรก็เรื่องของกูดิ มึงมาเสือกอะไร”
“อะไรๆ กินข้าวด้วยกันมาเป็นอาทิตย์ ทำมาเป็นปากแข็ง” ผมเหลือบมองถุงที่วางบนโต๊ะ “ซื้อมาตั้งเยอะมึงกินไม่หมดหรอก”
เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่หลังคืนที่งานคอนเสิร์ต ไปป์มันคงอนาถใจที่เห็นผมกลับบ้านมาหิวโซทุกวันมันเลยซื้อข้าวเข้ามาให้ทุกวัน ผมก็ทิ้งเงินให้มันบนโต๊ะบ้างเป็นระยะ(สารภาพว่าไม่ทุกวันครับ เหอๆๆๆ) แต่ก็นั่นแหละบางวันผมกลับดึกมันก็กินไปก่อน นานๆทีจะได้กินข้าวด้วยกันบ้าง
จะว่าไปที่ผมไม่กินข้าวกับแอมก็เพราะต้องกลับมากินข้าวกับมันเนี้ยแหละ
ผมนั่งเท้าคางมองหน้ามันที่ไม่ตอบอะไร เอาแต่เทกับข้าวลงจาน ทำเป็นไม่พูดนะ...เขินล่ะสิมึง ทำเป็นทำหน้าบึ้งกลบเกลื่อน แต่ผมก็แอบเห็นแก้มมันแดงๆอยู่ดี แปลกดีตอนแรกๆเหมือนมันจะไม่ชอบผมหาเรื่องตลอด แต่พอเวลาแบบนี้มันก็ทำนู่นทำนี่ให้ผมอยู่ดีแหละ...นิสัยน่ารักชะมัด!!!
“มองเหี้ยไร” แต่เสือกปากเสียเนี้ยแหละ...มันน่านัก กูหมดอารมณ์จะชมต่อ
“มองคนเขินแล้วปากแข็งไง”
“มึงจะแดกมั้ย!!!” นั่น...เถียงไม่ได้แล้วก็พาล เฮ้ออออออออออ...
“โอ๊ยยยยยย...อยากกินใจจะขาดแล้วคร๊าบบบบบบ” ยังหันมาค้อนกูอีกนะ ผมสนที่ไหนล่ะ...ผมยักไหล่กวนๆแล้วลากเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้ามมัน กับข้าววันนี้เป็นผัดกะเพรา แกงจืด และก็ไข่เจียวหมูสับครับ ไม่รู้มันไปแวะซื้อข้างทางที่ไหนเหมือนกัน
พอได้ช้อนมาไว้ในมือผมก็โซ้ยไม่ยั้งเลยครับ...หิวชิบหายที่บอกแอมว่ายังไม่หิวน่ะตอแหลสิ้นดี หิวจนแทบจะแดกควายได้ทั้งตัวอยู่แล้ว ไอ้คนฝั่งตรงข้ามเห็นผมกินเร็วมันก็เร่งกินตามสงสัยจะกลัวโดนแย่งของกิน...เป็นไงติดคอเลยมึง
“แค่ก....แค่ก...”
“เอ้า...น้ำ ใครให้มึงรีบยัดห่าขนาดนี้เนี้ย” มันรีบคว้าน้ำไปดื่มอึกๆ ก่อนจะหันมาจ้องหน้าผม
“ก็ใครใช้ให้มึงยัดห่าก่อนล่ะ”
“กูก็กินของกูตามปกติ ใครใช้ให้มึงมาทำตามล่ะ”
“ก็มึงตักไปแต่เนื้ออ่ะ แล้วจะให้กูกินอะไร”
“ก็กินหมูไง” ผมยักคิ้วกวนตีนมัน มันรีบเอาช้อนเจาะตรงกลางไข่เจียว(ตรงที่มันมีหมูเยอะๆอ่ะครับ)แล้วควักไปทั้งช้อน คราวนี้มันหันมายักคิ้วกวนตีนผมบ้าง เอาสิ..แล้วมึงจะรู้ว่าใครมันแน่กว่ากัน
“มึงเจาะไข่เจียวไปเหอะ” ผมกระตุกยิ้มมุมปากแบบที่ช่วยเพิ่มความกวนตีนเข้าไปอีกเท่าตัว “เดี๋ยวกูจะเจาะไข่แดงมึง”
“ไอ้สัส!!!!!” แหม...หยาบคายบนโต๊ะอาหารจริงๆคุณไปป์(แหม..มึงไม่หยาบเลยเนอะ) ผมก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไม่สนใจอีกคนที่มันทำเป็นตักนู่นตักนี่เสียงดัง ขูดจานให้เสียวฟันเล่นๆ เอาสิ...กูเสียวฟันมึงก็เสียวฟัน สุดท้ายมันก็เลิกทำไปเองแหละครับ...เด็กจริงๆ
แต่ก็เพราะความเด็กของมันเนี้ยแหละที่ทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้แบบนี้
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์...นี่มัน โรคจิต....โรคจิต....โรคจิตชัดๆ!!!!!!
“มึงล้างจานด้วย” ไปป์ชิงพูดตอนที่ผมรวบช้อนหลังจากกินเสร็จ ในขณะที่มันยังกินได้ไม่ถึงครึ่ง
“เออๆ มึงก็รีบๆกินละกัน” อะไร?? ไม่ต้องมองครับผมไม่ใช่คนโสโครกซะหน่อยแค่จานทำไมจะล้างไม่ได้ล่ะ แนะ...แม้แต่ไอ้คนตรงหน้ายังพลอยทำหน้างงไปด้วย เอ๊ะ...นี่กูเป็นคนดีก็ผิดรึไงวะ
หลังจากรอมันกวาดอาหารลงท้องไปหมดแล้ว(ไอ้นี่ก็กินช้าซะจริง!! แต่เอาเหอะนั่งดูมันกินข้าวแล้วเพลินดีเหมือนกัน) ผมก็เก็บจานบนโต๊ะไปล้างส่วนมันก็แยกย้ายไปอาบน้ำ ผมแอบเห็นมันใส่ชุดนอนลายการ์ตูนด้วยแอ๊บแบ๊วชิบหาย มันมารื้อๆการ์ตูนตรงชั้นวางแล้วกลับเข้าห้องไป ส่วนผมก็ไปอาบน้ำแล้วมานอนเล่นในห้องตัวเอง
สงสัยจะนอนเร็วไปหน่อย...ผมนอนไม่ค่อยหลับเลย มีเรื่องให้คิดมากไปหน่อย
วันนี้แปลกหน่อยที่ผมไม่ต้องส่งเมจเสจให้แอมเพราะตังมือถือผมหมด พูดถึงแอมผมก็ขอถอนหายใจหน่อยเหอะ... รู้สึกเหนื่อยๆเวลาอยู่กับแอมยังไงก็ไม่รู้สิ สงสัยเพราะผมเป็นพวกไม่ชอบตามใจคนอื่นด้วยล่ะมั้ง ก็ยังดีที่บางครั้งแอมก็ยังอ่อนให้ผมบ้าง...ไม่งั้นคงไม่ได้คบกันยืดขนาดนี้หรอกครับ
แอมเป็นผู้หญิงสวย ตาโตๆน่ามอง จมูกโด่งรับกับแก้มน้อยๆ ปากเรียวเป็นกระจับ ใบหน้าเล็กๆที่สะกดใจทุกคนไว้ ใครๆก็อิจฉาผมที่ได้เป็นแฟนกับแอม ผมก็รู้สึกดีครับ...ก็แหม มีของสวยๆงามๆอยู่ใกล้ๆใครจะไม่ชอบล่ะ ถึงบางครั้งแอมจะทำให้ผมปวดหัวกับนิสัยผู้หญิ๊งผู้หญิงของเขาไปบ้างก็เถอะ เวลาเขางอนบ่อยๆบางทีผมก็ไม่ง้อไปเลยตามนิสัยไม่สนโลกของผม จนแอมต้องเป็นฝ่ายมาคืนดีแทน ว่าไปเขาก็เก่งพอตัวนะที่ทนผมได้
อยู่กับแอมผมก็รู้สึกดีนะ เขาเป็นผู้หญิงที่น่ารักดีถึงจะดูแรงๆไปบ้างในบางครั้ง แต่ผมก็ไม่ค่อยได้สนใจหรอก... หลังๆมาบางครั้งก็เริ่มอึดอัดบ้างเพราะนิสัยเอาแต่ใจของเขาเนี้ยแหละ เฮ้ออออออออ... พูดไปผมชอบเวลาอยู่กับไปป์มากกว่าซะอีกเพราะผมรู้สึกว่าได้เป็นตัวของตัวเอง ทำอะไรก็ได้ไม่ต้องเกรงใจมัน แถมแกล้งมันกลับมันก็ดันหายโกรธเร็วซะอีกครับ คงเรียกได้ว่าอยู่แล้วมีความสุขดีล่ะมั้ง..
ผมยิ้มบางๆในความมืด...
ถามว่ารักแอมมั้ย??
ผมตอบเลยว่า ‘ไม่’
และผมก็จะไม่รักใครทั้งนั้นด้วย...
อย่างน้อยตอนนี้แอมก็เป็น’แฟน’ที่ดีที่สุดแล้วล่ะครับ...
TBCวันนี้มาเร็วค่ะ มาแจ้งข่าวค่ะวันนี้คนเขียนจะลงไปกทม.นะคะไปดูผู้ชาย ฮิ้วววววววววววววววว~~
ดังนั้นจะหายหน้าหายตาไปสัก4-5วันนะคะไม่ต้องตกใจ(มีคนตกใจด้วย???)
มีคนช่วยจ่ายค่าตัวน้องอาร์ทด้วยวันนี้เลยได้พูดเยอะกว่าเดิมนิดนึง ฮ่าๆๆๆๆๆ(ไอ้เด็กนี่ดังกว่าพระเอกอีก!!!)
แล้วเจอกันนะคะ เมื่อชาติต้องการ
PS.ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ มากอดหน่อยสิ!!
หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206] (อ่าน 2269395 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก