หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[insunhwen]

รับทราบค่ะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[OitJi]

กำลังไปด้วยกันได้ดีอยู่เลยเชียว 

[maew189870]

กลับมาเร็วๆนะคับ

[butterfly_bee]

คู่เดียวก็ได้จ้า แล้วจะรอตอนต่อไปน๊า

Ps.รักคนเขียน 

 

[day9day]

 
 

[Pumpkin]

น่าสงสารลูกเมียน้อยเนอะ? แต่ไม่เป็นไร ก็จะรออ่าน

[Forget..*]

ไปป์ไม่น่าปากแข็งเลย เกิดเรื่องแล้วไหมล่ะ โอ๋ภคิน 555 ;((

[snice_cz]

ยังไงก็ได้ค่ะ รอได้เสมอ กลับมาต่อเร็วๆ นะค่ะ อยากอ่านทุกคู่เลย ^^

[SuSaya]

คินคงเสียเซล์ฟน่าดู...ตอนแรก ๆ คงยิ้มอยู่หรอกก็ฟาร์เล่นแซวซะน่ารัก 
แต่คงสะดุดกึกตรงคำว่า "เกลียด" เข้าจังเบ้อก็เลยต้องระเห็จตัวเองออกมาให้หยุดนินทาคนอื่นระยะเผาขน

[badcow]

อย่าให้เค้างอนกันนานนะครับ

[Ryojung]

  ฉิบหายยยยยยยยย
ได้ยินไม่ได้ยิน ดันมาได้ยินช๊อตเด็ด
แล้วทีนี้จะง้อยังไงล่ะ เนี่ยยยย 

ท่าทางจะได้ง้อบนเตียงอ๊ะป่าวตัว ก๊ากก

รอตอนต่อไปจ้า 

[cotone]

ไม่เป็นไรค่ะ หนูอ่านเรื่องนี้เพราะอาร์ทกับพี่เดียวดาย  //ผัวะ! โดนตบกระเด็น

รอตอนต่อไปค่า การแต่งนิยายยังไงก็เป็นการตัดสินใจของคนแต่งอยู่แล้ว จะรออ่านค่ะ

[-Otto-]

รับทราบค่ะ    รออาร์ท

[day9day]

มาต่อได้แล้วครับ

[snice_cz]

ค้างอย่างนานอ่า ยังไม่มาอัพอีกหรอค่ะ รอค่ะ ^^

[Indigo]

พรุ่งนี้จะมาต่อแล้วค่ะ //เอานิ้วไขว้กัน

 

[samsoon@doll]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คนเขียนหายไปไหนคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[Indigo]

Room 13

ตั้งแต่ครั้งนั้น ที่เธอไม่อยู่ ชีวิตดูเปลี่ยน  ไปยังอ้างว้าง ยังเสียใจ เหลือเพียงแต่ความเงียบเหงา~

   “ฟาร์เปลี่ยนเพลงดิ๊”

นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจ~

   “ไม่ชอบเพลงนี้ว่ะ...เปลี่ยนดิ๊”

เหตุเกิดจากความเหงาที่ทำให้รู้ว่ารักเธอเท่าไหร่ ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ~

   “โอ๊ย!!! ปิดเพลงไปเลยมึง” ผมหันไปว้ากมัน “นี่มันอะไรวะอัลบั้มชุดสาวพาณิชย์อกหักรึไงวะ  วันๆมึงฟังเพลงอะไรมั่งเนี้ย”
   “อะไรมึงเนี้ย..อารมณ์เสียแล้วพาลกูเฉยอ่ะ” มันยักคิ้วหลิ่วตาให้ผม “ทำไม...เพลงมันโดนรึไง”
   “โดนเหี้ยไร  มึงนั่นแหละจะโดน!!!” ว่าแล้วก็ซัดมะเหงกให้มันไปทีนึงจังๆ  มันก็ยังไม่วายมาตบหัวผมคืน...ร้ายนักนะมึง  ผมชี้หน้าคาดโทษมันในขณะที่มันยังหัวเราะหึหึกวนส้นตีนไม่หยุด
   “เหงาก็บอกมาสิวะ  แล้วนี่มันหายไปตั้ง4วันแล้วมึงไม่คิดจะทำอะไรรึไง”
   “แล้วทำไมกูต้องทำอะไร  อยู่คนเดียวสบายจะตาย”
   “เฮ้ออออออออ....ปากแข็งจริงนะมึง” ฟาร์ส่ายหัวเอือมๆ

   เกิดอะไรขึ้นเมื่อ4วันก่อนน่ะเหรอ??  ไม่มีอะไรมากหรอกครับ  ข้างห้องไม่ได้ออกมาด่าเรื่องปิดประตูดัง แค่ไอ้ตัวต้นเหตุมันอันตธานหายหัวไปไม่กลับห้องมา4วันแล้วครับ  แหม..แค่นั้นเอง

อะไรไม่รู้แหละ...แต่ที่แน่ๆงานนี้ผมไม่ผิดนะคร๊าบบบบบบบบ
มีกฎข้อไหนบัญญัติไว้ว่าพูดความจริงเป็นสิ่งไม่ดีกันล่ะ???

   ผมถอนหายใจแล้วทิ้งตัวนอนกลิ้งไปมาบนพื้นในขณะที่ไอ้ฟาร์ได้แต่ทำหน้าละเหี่ยใจปนสมเพส
   “เกิดภคินมันน้อยใจจนฆ่าตัวตายล่ะ??”
   “ถ้ามันโง่แบบนั้นก็ปล่อยมันตายไปสิ”
   “ไม่ๆ  กูหมายถึงมึงไม่กลัวเป็นหม้ายเหรอ  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ครับ...มันแผดเสียงหัวเราะด้วยความสะใจยิ่งนัก  อ้ากกกกกกกกกกกส์
   “พอเลยมึง เลิกพูดเรื่องนี้กะกูได้แล้วไม่งั้นกูจะไล่มึงออกจากห้องไปตอนนี้เลย สัส!!”
   “โห..ไรวะ” มันบ่นงึมๆงำๆ “เออ...กูรู้ละถ้ามึงเป็นห่วงมันมึงก็ไปถามเพื่อนมันดูดิ  ไอ้แบล็กกราวน์แมนอ่ะ”
   “เออ...จริงด้วยว่ะ....  เฮ้ย!!ไม่ต้องมองหน้ากูแบบนั้นเลยไอ้หัวเห็ด  กูไม่ได้เป็นห่วงมันเว่ยแต่ถ้าสิ้นเดือนนี้มันยังไม่กลับมากูก็ได้จ่ายค่าห้องคนเดียวสิวะ”
   “กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” แต่หน้ามึงมันว่ากูแล้วว้อย!! “งั้นพรุ่งนี้เย็นมึงก็ไปดักเจอมันที่คณะมันแล้วกัน  กูเห็นเด็กถาปัตมันชอบไปกองกันที่นั่น”
   “แล้วมึงอ่ะ?”
   “ชมรม”
   “เฮ้อออออออออออออออออออ  ทำไมกูต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ”
   “มึงก็ถือว่าทำไปเพราะค่าเช่าห้องละกัน  ส่วนค่าเช่าห้องหัวใจ  ไอ้ภคินมันคงไม่คิดเงินหรอกมั้ง ฮิ้วววววววววว~”
   “มุกกากนะมึง” อยู่กะคนอื่นไม่เห็นแม่งเป็นงี้มั่ง  อยู่กะกูแล้วปากดีเชียวไอ้เห็ดสด!!
   “กูกลับก่อนนะมึง  เดี๋ยวป๊าด่า” มันเก็บข้าวของที่กระจายอยู่ที่พื้นใส่กระเป๋า  เปิดประตูห้องค้างไว้แล้วหันมาบ๊ายบายให้ผม  ผมก็พยักหน้าเป็นเชิงว่า’เออ..มึงไป(ซะที)เหอะ’

   ผมล้มตัวนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นลืมคิดไปเลยว่าแม่งไม่ได้กวาดมาหลายวันแล้ว  ไม่มีอารมณ์ทำเหี้ยไรกะห้องแล้ว  กางเกงในแม่งก็ยังไม่ได้ซัก

พอคิดถึงกางเกงใน...หน้าไอ้เหี้ยนั่นก็ลอยขึ้นมาทันที...อืม..เป็นบุญของมึงจริงๆที่กูคิดถึงนะเนี้ย

   พอมองไปรอบๆห้องก็รู้สึกโหวงๆ  น่าแปลที่ตอนแรกก็อยู่คนเดียวแต่ตอนนี้กลับคิดว่าห้องมันกว้างผิดปกติ  มือผมควานหา’คนที่อยู่เคียงข้างเวลาเหงาเสมอ’  ใช่ครับ...ผมต้องการคุยกับเขา  ที่พึ่งสุดท้ายของผม...  ผมคว้ามือเขาดึงลงมาแล้วเอามากอดแน่นๆ

   “พี่เดียวผมเหงาว่ะ...พี่เหงามั่งเปล่า?”

..............................................................................
...............................................
..............................
....


   ผมยืนเก้ๆกังๆใต้ร่มต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ด้านข้างเขียนตัวอักษรขึ้นหราว่า’คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์’  สาบานได้เลยว่าร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะมาเหยียบไอ้คณะนี้เลย  มองไอ้หนุ่มผมยาวเดินผ่านไปมา  บางคนแม่งถักเดทร็อค  บางคนก็ไว้ยาวยาวสลวยผมสวยกว่าไอ้เชอร์น้องสาวกูอีกครับท่าน  แล้วกูมายืนทำซากอะไรตรงนี้วะ??  ...แต่แหม จะให้เข้าไปใจกูก็ไม่กล้าพอ  กลิ่นบุหรี่พี่ท่านลอยออกมาซะขนาดนี้ถ้าข้างในพี่กำลังเล่นยาแล้วผมเข้าไปเจอพอดีไม่โดนฆ่าปิดปากเหรอวะ???
   “ไปป์...มาทำอะไรน่ะ??” อ๊า...เสียงสวรรค์  ไม่สิ!!นี่มันเสียงนางฟ้าลงมาโปรดชัดๆ  ผมหันไปมองสาวผมสั้นที่ทำหน้าตางงงวยอยู่ อันที่จริงผมก็น่าจะแปลกใจไม่แพ้กันหรอกว่าดาวคณะผมมาทำอะไรที่แดนถาปัต
   “พ...เพลง???”
   “ก็เออดิวะ” ห้าวได้อีกครับแม่สาว “แล้วมายืนเก้ๆกังๆอะไรตรงนี้เนี้ย  มาจีบสาวติสรึไง”

แหม...บอกว่ามาจีบดาวบริหารได้ป๊ะล่ะ  ไอ้เราก็ยิ้มกรุ้มกริ่มไม่กล้าแซว  เดี๋ยวแม่สาวเจ้าจะหันมาจัดให้สักหมัด

   “มาหาเพื่อนน่ะ” เอ๊ะ...ไอ้เชี่ยอาร์ทมันเป็นเพื่อนกูตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ  พูดแล้วกระดากปาก
   “เฮ้ย..จริงดิ  เราก็มาหาเหมือนกันว่ะ  โลกกลมชิบหาย” เออ...ครับพี่ “เข้ามาก่อนดิ  ยืนทำหน้าเอ๋อแล้วมันจะเจอมั้ยเพื่อนน่ะ”

   ผมยังเรียบเรียงใจความไม่ค่อยได้ แต่เพลงก็มาดึงมือไปซะแล้ว...แหม มือแอบนิ่มนะครับ  เพลงลากผมดุ๊กๆเข้ามาไม่สนใจสายตาเด็กติสในคณะที่มันมองมาแบบงงๆ  ถ้ามีโจทย์มาว่าข้อใดไม่เข้าพวกมันคากาผมออกเป็นเบอร์แรก
   เพลงหยุดยืนที่หน้าบานประตูเน่า  เธอเคาะ2-3ทีแล้วเปิดปึงเข้าไปเลย  เหยดดดดดดดดดดดดด....ถ้ามันเล่นยาอยู่จะทำยังไงครับเพ่!!!!!!

   “อาร์ท..ช่วยเพื่อนเราหาเพื่อนหน่อย”
   “หือ???”

   ไอ้ผู้ชายหน้ามึนคนนึงกำลังฝนคัตเตอร์ลงบนกระดาษชานอ้อยอยู่  สายตาของมันดูล่องลอยเหมือนเมากัญชา ...แต่เอ๊ะ..ไอ้เชี่ยนี่มันคือคนที่กูกำลังตามหาอยู่ไม่ใช่เรอะ!!!!

   “ไง..ไปป์” เออทักทายแบบง่ายๆ นี่มึงไม่สงสัยหน่อยเหรอว่ากูมานี่ได้ไง??
   “งะ...ไง”
   “อ้าว...รู้จักกันด้วยเหรอเนี้ย  โลกกลมชะมัดเลย” เพลงแทรกบทสนทนางงๆระหว่างผมกับมัน  ไอ้อาร์ทยักไหล่กวนตีน(แค่มันขยับตัวผมก็ว่ามันกวนตีนแล้วล่ะ)
   “เมทไอ้คินน่ะ”
   “ห๊ะ???...ไปป์น่ะเหรอคนที่เขียนหน้าไอ้คินวันนั้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แม่สาวเจ้าแผดเสียงหัวเราะลืมความเป็นกุลสตรีไปสนิท...สาบานได้ว่ากูแอบปลื้มอิสาวคนนี้จริงๆ  ห่ามได้อีกว้อย!!!!
   “เออ..เราเอง  เดี๋ยวๆเรางงไปหมดแล้วว่ะ  เพลงรู้จักไอ้ภคินด้วยเหรอ”
   “รู้จักดิ  เพื่อนเราทั้งนั้นแหละ” หล่อนยักไหล่..ซึ่งกูอยากจะบอกว่ากวนตีนไม่ต่างจากไอ้เชี่ยอาร์ทเลยครับพี่ “เออ...แล้วเพื่อนที่ไปป์บอกว่าจะมาหาอ่ะใคร??  เนี้ยเดี๋ยวให้อาร์ทช่วยหาให้”

อะ...ไอ้เหี้ยอาร์ทมึงไม่ต้องมองกูด้วยสายตาแบบนั้นเลยว้อยยยยยยยย!!!!! กรุ้มกริ่มได้อีก  อ๊ะ...ไอ้เชี่ยทำไมหน้ากูร้อนๆหูกูแดงรึเปล่าวะเนี้ย  ผมรีบเอามือปิดหูตัวเองทันที

   “หาใครเหรอครับไปป์” นั่นมียักคิ้วหลิ่วตาให้กูอีก  มึงกลับไปพี้กัญชาของมึงต่อเลยไป  ถ้ามึงจะสร่างเมาแล้วมาทำหน้าแบบนี้ใส่กู...
   “เอ่อ....” อึกอักเลยสิครับกู  ไอ้ที่เตรียมมาถามนี่ลืมไปหมดแล้วครับท่าน

[Indigo]

   “เออ..ไหนๆรู้จักกันอยู่แล้วก็คุยๆกันไปเลยแล้วกัน  เราไปซื้อของกินให้นะ เดี๋ยวมา” เพลงคงเกรงใจผมน่ะเห็นอึ่กๆอักๆมาตั้งนาน  หล่อนเดินตัวปลิวออกไปจากห้องหน้าตาเฉย

ทิ้งให้ผมอยู่กะไอ้อาร์ท.......และผองเพื่อนของมันที่นั่งทำงานกันเต็มห้อง

เอาเหอะ!!เพื่อนมันก็ไม่ได้สนใจกูเลย  นี่ถ้ากูถือปืนเข้ามายิงพวกมึงจะรู้ตัวกันมั่งเปล่าววะ?

   “ว่าไงครับ” ไอ้อาร์ทเอานิ้วชี้มาม้วนผมมันเล่นไปมา “ผมมีเวลาไม่มากนะครับไปป์”
   “เออ...กูก็ไม่ได้อยากมานักหรอกว้อย” อันนี้พูดเบาๆครับ เดี๋ยวเพื่อนมันได้ยินแล้วมารุมสหบาทายิ่งสูบบุหรี่กันอบอวลไปทั้งห้องด้วย
   “ขนาดไม่อยากมาก็ยังมา...แสดงว่าไอ้คินนี่สำคัญน่าดูเลยนะครับ”
   “ไม่ใช่โว้ย!!  มันยังไม่ได้จ่ายค่าห้องเดือนนี้ต่างหาก!!” อุ๊ยเชี่ย...หลุดครับกู
   ไอ้อาร์ทเลิกคิ้วอารมณ์ว่า’ในที่สุดมึงก็พูดมาซะที’  มันทำเป็นแกล้งมองคัตเตอร์ในมือที่หมุนเล่นไปมา “แหม..ก็บอกมาแต่แรกสิครับว่ามาหาคิน”
   “ทำไมมันอยู่ที่นี่รึไง” เอาเลย..มึงจะแซวอะไรก็เชิญตามสบาย  กูไม่สามารถต่อกรกับคนอย่างมึงได้จริงๆ
   “ไม่อยู่หรอกครับ  มันไม่มาเรียนได้4วันแล้ว” ไอ้อาร์ทหันไปหักคัตเตอร์เล่นแทนเหมือนเรื่องที่เพื่อนมึงหายไปนี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตเลย
   “แล้วมึงไม่คิดจะโทรหามันรึไง”
   “มันปิดเครื่องครับ  สงสัยมันจะเจอเรื่องสะเทือนใจมาก..ปกติไม่เห็นเคยปิดเครื่อง” จึก!!!!!!!!!...เข้าเต็มๆกูเลย
   “อ้าว...แล้วแบบนี้ใครมันจะจ่ายค่าเช้ากะกูวะเนี้ย  กูไม่มีตังออกให้ก่อนนะโว้ย”
   “จุ๊ๆๆ” มันจุ๊ปากส่ายหน้าช้าๆ “ไปป์นี่ห่วงแต่เรื่องเงินใช่มั้ย  ไม่ห่วงไอ้คินมันมั่งเหรอ  จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้  เฮ้อออออออออ...ใครน้อช่างไปทำร้ายคนจิตใจอ่อนไหวอย่างมันได้ลงคอ  ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง  คนใกล้ตัวก็ดั๊นไม่เป็นห่วงมันอีก  เป็นผมนะคงจะกลั้นใจกระโดดน้ำตายให้มันรู้แล้วรู้รอด....ในเมื่อชีวิตมันจะไม่มีคนสนใจขนาดนี้”
   “เออ...งั้นมึงไปก็ไปโดดตอนนี้เลย”
   “บอกไอ้คินเหอะครับ...ไม่ใช่ผม  เฮ้ออออออออ...คนเราก็น้อ...เห็นของนอกกายสำคัญไปกว่าชีวิตคนไปได้”
   “นี่มึงจะเลิกพร่ำเพ้อได้รึยัง” พูดเหี้ยไรมากมายวะ...เมากัญชารึไงไอ้นี่
    “ครับๆ...ผมรู้ว่าไปป์รำคาญ  ผมไม่พูดละ”

   ครับ...แล้วมันก็ไม่พูดจริงๆ  มันก้มลงตัดกระดาษทำงานหน้าตาเฉย!!!!!!!!!!!!  ไม่สนใจผมเหมือนเป็นธาตุอากาศที่ลอยไปลอยมาอยู่ในห้อง  อ้ากกกกกกกกกกกส์...กูอยากจะแย่งคัตเตอร์เอามาตะบันหน้ามึงจริงๆ!!!  มือผมเข้าไปยื้อแย่งคัตเตอร์จากมือมันไม่ได้เอามากรีดหน้ามันนะครับ...แค่เรียกร้องความสนใจ  ผมไม่ได้จิตขนาดนั้น

   “มึงเลิกทำงานก่อน  สนใจกูบ้าง”
   “.....” มันจ้องหน้าผม
   “โอเค....มึงพูดได้แล้วกูไม่ว่า”
   “.....”
   “เออ...ไม่พูดก็เรื่องของมึง  ฟังกูนะ  นี่มันก็จะสิ้นเดือนแล้ว  กูจ่ายเงินช้าต้องโดนป้าหอบ่นแน่ๆ”
   “.....”
   “แล้วนี่เพื่อนมึงหายไปไม่รับผิดชอบแบบนี้กูลำบากนะเว่ย”
   “.....” คราวนี้มันเอานิ้วก้อยแคะหูไปด้วย  เสริมสร้างความกวนตีนได้มากโข
   “ฉะนั้น...มึงช่วยหาทางติดต่อกับมันให้กูที”
   “.....” มันเลิกคิ้ว  เหมือนจะพูดว่า’แล้วไง’
   “อะไร...มึงไม่เป็นห่วงเพื่อนมึงไรไง  นี่ไม่มาเรียน4วันแล้วนะเว่ย”
   “.....” มันยักไหล่
   “ไอ้เหี้ยนี่!!!  ขนาดกูยังเป็นห่วงมันเลยนะ....อุ๊บ....”
   “แหม...ดอกพิกุลแทบร่วงเลยครับไปป์” มันยิ้มหวานแล้วปรบมือให้ผม “ช่างเป็นคำสารภาพที่งดงามจริงๆครับ”

สัด!!!มึงกลับไปเงียบแบบเมื่อกี้จะดีกว่านะกูว่า!!!!!

   ผมส่ายหน้า....กูต้องยอมแพ้มึงจริงๆวะ  อีกอย่าง...ผมก็เป็นห่วงไอ้คินจริงๆนั่นแหละทำปากแข็งไปอย่างงั้นแหละ....เฮ้อออออออออ....
   ไอ้บ้านี่อะไรแค่กูพูดนิดๆหน่อยๆก็งอนเป็นสาวน้อยหนีออกห้องแถมยังไม่ยอมมาเรียนอีก....เหลวไหลจริงๆเลย เหลวไหลทุกทีเลย....อุ๊ย...มุกดักแก่ครับ(โดนกันไปหลายคนล่ะสิ)

   “เออ...งั้นมึงหาทางติดต่อเพื่อนมึงให้กูหน่อยสิ”
   “ถ้าผมติดต่อมันได้ง่ายๆมันก็คงมาเรียนแล้วล่ะครับ  ดูสิโปรเจคกลุ่มแท้ๆแต่ดันหายหัวไปซะนี่  ดีที่ว่ามันเป็นคนร่างแบบไว้ให้ก่อนแล้วคนในกลุ่มเค้าเลยไม่ว่าอะไรมัน”
   “เฮ้อออออออออออออออ....มันไปนอนหอแอมรึเปล่าแล้วมึงไม่รู้” ผมทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามมันพลางเสยผมลวกๆ
   “งั้นก็น่าแปลกที่เมื่อเช้าแอมยังโทรถามผมเลยว่ามันหายไหน”
   “เพื่อนมึงนี่ลึกลับซะจริงนะ หึหึหึ”
   “ก็แหม...ผู้ชายลึกลับมันน่าค้นหานี่ครับ  แม้แต่ไปป์เองก็ยังค้นหาเลย”
   “ยังจะเล่นนะไอ้นี่!!!” ผมตบโต๊ะตรงหน้ามัน แต่มันหัวเราะขำๆ...นี่เห็นกูเป็นหมาในกรงแล้วมึงก็เอานิ้วมาแหย่ๆใช่มั้ยเนี้ย
   อาร์ทล้วงหาเศษกระดาษในกระเป๋าแล้วขีดๆเขียนๆเส้นตั้งเส้นนอนสี่เหลี่ยมวงกลมบลาๆๆ  อะไรไม่รู้ของมันแล้วยื่นให้ผม
   “ตัวอะไรวะ?”
   “แผนที่บ้านคินครับ” เอิ่ม..กูว่ากูเรียนวิชาดูแผนที่มานะ แต่ที่เรียนมามันไม่ใช่แบบนี้ให้เข็มทิศกูมาสิบอันยังหลงทางเลย  มันเห็นสีหน้าของผมเลยอธิบายต่อ
   “ดูนี่นะครับ” มันชี้นิ้วไปที่รูปวงกลม “นี่คือจุดที่ไปป์ยืนอยู่เมื่อนั่งรถเมล์สายXXไปลงที่ถนนXXXX  ส่วนอันนี้คือเซเว่นฝั่งตรงข้าม”
   “แล้ว??”
   “เขียนบอกไว้เฉยๆครับ  เผื่อลงรถเมล์แล้วหิวจะได้ไปหาอะไรกิน” ไอ้สัดนี่...หยุดกวนตีนกูสักนาทีมึงจะตายรึไงวะ  พอผมทำหน้าเอือมมันก็อธิบายต่อ “เอาล่ะครับ...ไอ้เส้นๆตรงนี้คือถนน  ดูตามนิ้วผมนะครับ” ผมพยักหน้า  มันลากนิ้วไปตามเส้นที่ขีดไว้
   “พอเข้าปากซอยก็เดินตรงเข้าไปก่อน  เจอซอย3ก็เลี้ยวขวา จากนั้นเลี้ยวซ้าย  เดินทะลุไปอีก4ซอยจะมีทางแคบๆ  ไม่ต้องเข้านะครับผมบอกเฉยๆว่ามันมี” เอ๊ะ...ไอ้เหี้ยนี่กูเอาเก้าอี้ฟาดปากซะดีมั้ย
   “แล้วนี่เจอตรอกตรงนี้ปุ๊บก็เลี้ยวขวาอีกรอบ  แล้วก็ซ้าย2รอบ  เดินตรงไปอีกหน่อยบ้านมันจะอยู่ทางขวามือนะครับดูดีๆมีประตูบ้านด้วย  นี่ไงครับบ้านมัน” มันจิ้มๆไปที่รูปดาวที่เขียนว่าGoalเอาไว้
   “ประตูบ้านไหนมันก็มีว้อย”
   “อ้าวเหรอครับ...” มันยิ้มครับ
   “นี่มึงตั้งใจจะช่วยกูจริงๆหรือจะกวนตีนกูกันแน่เนี้ย”
   “เอ้า...ก็ต้องช่วยสิครับเมทเพื่อนผมจะไปเอาตัวคินกลับมาทั้งทีใครมันจะไปใจร้ายใจดำกวนตีนได้ลงคอล่ะครับ”
   “มึงเนี้ยแหละคนนึงล่ะ  ที่กูฟังมึงอธิบายมานี่กูต้องหลงตายในซอยบ้านมันแน่ๆ  มึงไปกับกูหน่อยสิ”
   “ผมติดโปรเจคครับไปป์  ไม่งั้นผมก็ไปตามมันตั้งแต่วันก่อนแล้วสิ  แล้วที่ผมยังอยู่บากหน้าแทนมันก็ทำให้คนในกลุ่มไม่โวยเรื่องที่มันหายไปนะครับ”
   “โอ๊ยยยยยย...ก็กูไปไม่ถูกนี่หว่า!!!”
   “เอางี้ครับ...ผมจะบอกอะไรให้” มันลดเสียงลงต่ำเหมือนจะควักอาวุธลับอันสุดท้ายออกมา  ผมเผลอกลืนน้ำลายดังเอื้อกตอนที่มันยื่นหน้ามาใกล้ๆข้างหู “บอกวินมอไซด์หน้าปากซอยว่าไปซอย16/1นะครับ ถึงเลย”
   “ไอ้สัด!!!!แล้วทำไมมึงไม่บอกกูแต่แรก” มือขวาผมขยำไอ้แผนที่หน้าโง่ของมันไปเรียบร้อยแล้ว
   “จุ๊ๆๆๆ  ไปป์ครับอย่าขยำความหวังดีของผมทิ้งแบบนั้น  คุณอาจจะได้ใช้มันก็ได้นะครับ” ผมฟึดฟัดแต่ก็แอบเก็บไอ้กระดาษหน้าโง่นั่นไว้...เกิดได้ใช้จริงๆแม่งกูเนี้ยแหละจะลำบาก
   “ดีมากครับ” มันยิ้ม “ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ  บอกมันด้วยว่ามาคณะได้แล้วเพื่อนในกลุ่มให้อภัยแล้ว”
   “เออ แล้วกูจะบอกให้” ผมคว้ากระเป๋าสะพายเดี๋ยวจะเผ่นออกนอกห้อง  อยู่ไปแม่งก็โดนมันกวนตีนตลอด
   “เอ่อ...แล้วก็...ไปป์ครับ”
   “หือ??”

   “ค่าเช่าห้องน่ะเก็บไปเถอะครับ แต่ค่าเช่าห้องหัวใจไปป์น่ะเพื่อนผมมันไม่จ่ายนะครับ”

   “ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว~”

เหยดดดดดดดดดดดดดดด....ไอ้เด็กถาปัตในห้องลุกขึ้นมาฮิ้ววววววกันใหญ่ต่อหน้าสายตาตกตะลึงของผม
นี่พวกมึงแอบฟังกูคุยกันตลอดเลยเรอะ!!!!!

   ผมไม่สนอะไรแล้ว  สองขารีบวิ่งออกมาจากคณะพร้อมใบหน้าแดงเถือก....สาบานได้ว่าชาตินี้กูจะไม่กลับมาเหยียบคณะนี้อีกเลย!!!!!

TBC


กลับมาแล้วค่ะ!!  โกงความตายกลับมา
ตอนนี้พระเอกของเราไม่มีบทค่ะ เพราะน้องอาร์ทจะมาเป็นพระเอกใหม่แทน  ขอเสียงพ่อยกแม่ยกหน่อยเร๊วววววววว
ภคินช่างไม่ได้รับความนิยม  เกิดเป็นพระเอกภาษาอะไรวะ

แจ้งข่าวค่ะ ต้องอยู่กทม.ยืดเยื้อถึงวันที่30เลยทีเดียว เพราะจะรอกลับบ้านพร้อมแม่ค่ะ
แต่จะพยายาม(?)ไม่ดองแบบคราวนี้แล้วค่ะ  คิดถึงคนอ่านเกินไป

PS.นอกเรื่องค่ะเราอยากอ่านยามตะวันรอนของคุณเฟื่องมากเลย มีใครอยากขายหนังสือมั้ยคะ
หาซื้อในเน็ทก็ไม่มี  อยากอ่านจะลงแดงตายแล้วค่ะT T

[kihaezzzzzz]

อาร์ทมันกวนเท้าจริงๆ 555.

สงสัยไปป์ต้องเอาตัวเข้าเเลกเเล้วเเหละมั่ง?

[insunhwen]

^
^
จิ้ม  

อาร์ทนี่เป็นเหมือนพ่อสื่อสองคนนี้เลยเนอะ
ภคินก็อย่างอนไปป์นานล่ะ กร้ากกกก  

ปล.โดนปาดดด 

[Rafael]

ฮิ้วววว
ได้ใจจริงๆ อาทขา 55

[namngern]

5555555555555555
อาร์ท นาแน่มาก ฮ่าๆๆ 
คนแต่งๆ มีเรามีจะเรื่องขอ เราขอหนูอาร์ทเป็นแฟนได้ไหม ?
ฮ่าๆ ชอบเลยคนนี้ แบบ ใช่เลย !

เอาแล้วไงหนุไปป์ บุกไปถึงถ้ำเสือ หึหึ
โดนเสือขย้ำแน่ๆ ก๊ากกก 

รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 จุ๊บๆๆๆ

ปล.คนแต่งเจ้าขา เผื่อถ้าวันไหนว่างๆขอตอนพิเศษหนูอาร์ทแบบเน้นๆบ้างเน้ออ 55

[butterfly_bee]

แบล็คกราวน์แมนนี่กวนได้โล่ห์จริงๆ
แซวนิ่งๆเอาซะน้องไปป์ของเราเขินจนไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว หุหุ
น่าร้ากกกกก  เขินหูแดงเชียว คิคิ
ไปตามภคินมาให้ได้นะไปป์คุงงง

[Rhythm]

อยากอ่านต่ออ่ะ มาต่อไวๆนะคะ

[roseen]

 

[sam3sam]

ปากแข็งได้โล่ยังไงก็สู้แบ็คกราวน์แมนไม่ได้หรอกไปป์
อาร์ทกวนทีนสุดๆว่ะ แต่คนอ่านอ่านแล้วฮาในความกวนนี่จริงๆ
พาภคินกลับมาให้ได้หล่ะนายไปป์
จะได้มีคนมากอดแทนพี่เดียวดาย

[TONG]

อาร์ทกวนตีนได้อีก ชอบอะ!

[Indigo]

5555555555555555
อาร์ท นาแน่มาก ฮ่าๆๆ 
คนแต่งๆ มีเรามีจะเรื่องขอ เราขอหนูอาร์ทเป็นแฟนได้ไหม ?
ฮ่าๆ ชอบเลยคนนี้ แบบ ใช่เลย !

เอาแล้วไงหนุไปป์ บุกไปถึงถ้ำเสือ หึหึ
โดนเสือขย้ำแน่ๆ ก๊ากกก 

รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 จุ๊บๆๆๆ

ปล.คนแต่งเจ้าขา เผื่อถ้าวันไหนว่างๆขอตอนพิเศษหนูอาร์ทแบบเน้นๆบ้างเน้ออ 55

ไม่ให้ค่ะ เพราะอาร์ทเป็นของเรา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เดี๋ยวจะใส่ตัวเองไปในเรื่องแล้วดักชิ่งเป็นแฟนอาร์ทให้คนอ่านอกหักเล่นๆ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[m_pop91]

เอาภคินคืนมา  ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา