หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

ตามทันแล้วว ...
น่ารักจังเลย 
เวฟแอบคิดอะไรอยุ่รึเปล่าเนี่ย หึหึ แต่เหมือนๆพี่ชายมากกว่ายังไงไม่รู้
มาขอรอเรื่องนี้ด้วยยคน ชอบๆ
 

[namwaan1992]

><     อยากอ่านมุมคินคับๆ   แหะๆ ^^

[basza2x]

รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ พรุ่งนี้เลยได้ไหม ?  5555 

[peanjai]

คินเริ่มรักไปป์แล้วอ่าดิ 

[Acacha]

กร๊ากกกกกก ฮาไปป์อ่ะ 

[ptyunjae]

อืมมมมมม
น่ารักแบบกวนๆอ่ะ

[puppyluv]

เด็กเซเว่นที่ไหนฟะ จะตามไปดู

[kiizkziekiizk]

55+
รอๆๆๆอยู่นะค่ะ 

[lollionlypop]

เข้ามากรี๊ดดดดด จริงๆไม่ได้อ่านนิยายมาหลายเดือนแล้ว
พอกลับมาอ่านอีกที ก็ยังไม่ค่อยติดใจเท่าไหร่
แต่พอมาเจอเรื่องนี้ .. แอร๊ยยยยยยยยย คลั่งงง
 

ชอบภคินมากกกกกกกก เป็นตัวพระที่น่ารักมากเลย
ชอบเวลามันแอบกรี๊ดไปป์ ฮามาก รู้สึกว่าเป็นตัวพระที่น่าเอาใจช่วยสุดๆ
น้องไปป์เค้าก็ชอบนะ แต่เค้าหลงรักน้องเฟย์อะ
 

[Sorso]

 

[namwaan1992]

คิดถึงไปป์กับคินอ่า~ T T

[Ryuse]

ที่อาร์ทสอนมานี่ ไปป์มันคงคิดได้ซักวันที่มันรักภคินไปแล้วนะน่ะ
ส่วนภคินนี่ ถึงไม่รู้ตัวแต่การกระทำมันไปหมดแล้ว ไอ้หนุ่มเอ๊ยยยยยยย

[Indigo]

Room 16

นาฬิกาที่ผนังบอกเวลาที่ล่วงเลยไปถึงตีหนึ่งแล้ว แต่ผมยังคงนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมไม่ขยับไปไหนมาร่วมสามชั่วโมงแล้ว

ทำไมน่ะเหรอ?...ผมยังไม่ง่วง  ผมรอดูบอล ผมดูทีวีเพลิน....

   เหตุผลที่ว่าน่ะเหลวไหลสิ้นดี!!!! สาเหตุที่แท้จริงน่ะมันคือไอ้เปี๊ยกอีกคนที่ยังไม่โผล่หัวมาให้เห็นสักที  มันหายไปไหน??  ปกติก็ไม่ได้ตามติดเป็นเรียลลิตี้ยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอกนะ แต่คราวนี้มันมีสาเหตุให้ผมแคลงใจน่ะสิ!!

   ใครใช้ให้มันไปซื้อถุงยางให้ผมเห็นล่ะ!!!  ตอนแรกก็ไม่ยอมขายให้หรอก แต่ฟังมันคุยโทรศัพท์เลยคิดว่าคงซื้อให้เพื่อน  ที่ไหนได้ดึกขนาดนี้มันยังไม่กลับมาเลย...จะให้ผมคิดว่าไงล่ะ!!!

   ไม่เคยรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองขนาดนี้มาก่อนเลย  แสงสีขาวจากหน้าจอทีวีที่เปิดไว้ไม่ได้เข้าสู่จอประสาทแม้แต่น้อย  ในหัวผมมีแต่เรื่องมัน...ตอนนี้มันทำอะไร  อยู่ที่ไหน  อยู่กับใคร...ทำไมไอ้กรรไกรนี่ต้องหาเรื่องมาให้ผมปวดหัวอยู่เรื่อยเลยนะ   มันทำให้ผมกังวลอย่างที่ไม่เคยเป็น ที่ผมเป็นบ้าแบบนี้ก็เพราะมันคนเดียว...กลับมาเมื่อไหร่นะ....น่าดู!!!

   หัวผมนอนหนุนอยู่บนหมีตัวยักษ์สีน้ำตาลที่ไปป์มันรักนักรักหนา  ผมยกไอ้หมีนั่นขึ้นมาวางตรงหน้าตักแล้วจ้องหน้ามัน...มันมีอะไรดีนะไปป์มันถึงได้หวงขนาดนั้น  คิดแล้วก็แอบชกพุงมันไปทีนึงด้วยความคับแค้นใจ....ทำไมมองหน้าทำไมวะ??

“นี่...ไอ้หมี  เมื่อไหร่เจ้านายแกจะกลับซะทีห๊ะ” เฮ้อออออออ...ท่าจะบ้าว่ะ  กูกำลังนั่งคุยกับตุ๊กตาหมีอยู่  ใครมาเห็นคงได้หัวเราะตายห่า  โดยเฉพาะเจ้าของมันนะคงล้อว่าว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง

   ผมจ้องเข้าไปในลูกกะตาพลาสติกนั่นมันสะท้อนภาพใบหน้าของผม  เห็นสีหน้าดูไม่จืดของตัวเองก็ตลกดีเหมือนกัน  จ้องหน้ากับหมีไปสักพัก  รู้สึกว่ารอยยิ้มบนใบหน้ามันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นอย่าประหลาด  เหมือนถูกปลอบโยนด้วยสายตาและรอยยิ้มนั่น ราวกับจะบอกว่า’ไม่เป็นไร  อีกไม่นานก็กลับมาแล้ว’ ...เฮ้ย มึงเป็นหมีผีสิงรึเปล่าครับคุณเดียวดาย??   เอ๊ะ..หรือว่ากูเป็นบ้า

   ขณะกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์  ผมรีบลุกขึ้นไปเปิดประตู  ไม่ลืมที่จะลูบหัวไอ้หมียักษ์นั่นแทนคำขอบคุณด้วย(ว่าแต่ กูจะขอบคุณมันทำไม?)
   เปิดประตูออกมาก็เจอคนคุ้นหน้าคุ้นตา...ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่มาถึงสอง...

   คนแรกนอนหลับหมดสภาพอยู่บนหลังเป็นคนที่ทำให้ผมแทบเป็นบ้าตายทั้งวัน  ส่วนอีกคน..ผู้ชายผิวขาว  คิ้วเข้มๆ  ตัวสูงพอควรกำลังฉีกยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันให้ผมเต็มที่
“ไง...เวฟ”
“คินไม่เจอกันซะนานเชียวมึง” เวฟส่งยิ้มทักทายผม
“เป็นไงมั่งล่ะ”
“เดี๋ยวค่อยคุยกันเหอะมึง  ตอนนี้กูเริ่มหนักละถึงไอ้ไปป์มันจะไม่หนักมากแต่แบกนานๆมันก็หนักนะว้อย”
“เออๆ เข้ามาก่อนๆ” ผมเปิดประตูออกกว้างให้เวฟเดินเข้ามาในห้อง  ผมเดินนำมันเข้ามาในห้องแล้วเปิดประตูห้องนอนมันรอไว้

“อ้าว..ไปป์มันย้ายห้องนอนแล้วเหรอวะ”
“เออ..กูยึดห้องมันเองแหละ” เวฟหัวเราะเบาๆแล้วแบกไอ้ไปป์ไปทิ้งไว้บนเตียง

“แม่ง...แดกไม่ดูตัวเองเล๊ย~” มันบ่นพึมพำแล้วมองสำรวจห้องใหม่ของเพื่อนมัน “ทำไมมีหมอนสองใบวะ”
“อ๋อ..ของกูเอง” ผมตอบหน้าตาเฉย แต่ไอ้เวฟดูเหมือนจะอึ้งๆไปนิดหน่อยแต่มันก็ปรับสมองให้เข้าที่ได้อย่างรวดเร็ว

“คิน..เอากะละมังมาดิกูจะเช็ดตัวให้มัน”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูทำเอง” ไอ้นี่ทำหน้าอย่างกับกูบอกว่าญาติมึงเสียอย่างงั้นอ่ะ “ออกไปคุยกันข้างนอกเหอะ  เดี๋ยวมันตื่น” เวฟพยักหน้าแล้วยอมเดินตามผมมานั่งที่โซฟาแต่โดยดี  ผมไม่ได้เอาน้ำมาเสิร์ฟหรอกเพราะดูท่ามันก็ไม่ได้อยากกินสักเท่าไหร่

“ไอ้ไปป์นะ..แม่งแดกไม่ดูลิมิตตัวเอง  นี่กูต้องเอารถออกมาส่งเลยนะเนี้ยเปลืองน้ำมันจริงๆแทนที่จะขับแค่มอไซด์” มาถึงมันก็บ่นหยุมหยิมเลยครับ
“เรียนเป็นไงมั่งวะ”
เวฟยักไหล่ “ก็เรื่อยๆแหละมึง  ว่าแต่มึงเหอะอยู่ชมรมฟุตบอลป๊ะเนี้ย”
“เลิกเล่นไปแล้วว่ะ  ไม่มีเวลาหรอกแค่เรียนก็จะตายแล้ว”
“เออ..พอๆกะกู  ตอนอยู่โรงเรียนกูเล่นให้สาวกรี๊ด แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่าไม่เล่นสาวก็ยังกรี๊ดกูได้” ว่าแล้วมันก็ยักคิ้วกวนๆ
“กล้าพูดนะมึง”
“เรื่องจริงใครจะไม่กล้า” ว่าแล้วผมกับมันก็ระเบิดเสียงหัวเราะ

   เวฟกับผมเคยอยู่ทีมฟุตบอลของโรงเรียนด้วยกันมาก่อนครับ  ตั้งแต่ช่วงมัธยมต้นถึงมัธยมปลายเลย  ถึงจะไม่ได้อยู่กลุ่มก๊กเดียวกัน แต่ขึ้นชื่อว่าผู้ชายน่ะสนิทกันง่ายอยู่แล้ว  ผมก็ซี้กับมันเหมือนคนอื่นในทีมนั่นแหละ  ที่เห็นหน้ามันวันนี้ก็ไม่แปลกใจนักหรอก ก็พอรู้อยู่ว่ามันเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกะไปป์ตั้งแต่อยู่โรงเรียนแล้ว

“แม่ง..คุยกะมึงแล้วคิดถึงสมัยอยู่ทีมด้วยกันเลยว่ะ” เวฟว่าพลางเอนตัวลงกับโซฟา
“มึงอย่าพูดจาเหมือนคนแก่ได้มั้ยวะ” ผมบ่นๆแต่ก็แอบคิดถึงอย่างที่มันว่าจริงๆ “กูยังจำได้เลยว่ามึงชอบโดนโค้ชด่าเพราะหนีไปเดท”
“อย่ามาไอ้คิน...มึงก็ชอบโดดซ้อมไปดื้อๆเหมือนกันแหละวะ” เวฟว่าพลางเหลือบมองนาฬิกาที่ผนัง “ตายห่าแล้วคิน..แฟนกูรอจนเหี่ยวแล้วมั้งนั่น  กูต้องไปก่อนแล้วว่ะแม่งอยากอยู่คุยต่อนะเนี้ยไม่เจอมึงซะนานเลย”
“เออๆมึงไปเหอะ  มึงนี่จะกี่ปีๆก็ยังมั่วนะเนี้ย”
“เค้าเรียกว่าหาประสบการณ์ชีวิตเว่ยเพื่อน” มันเอื้อมมามาตบบ่าผม “มึงก็มีแอมแล้วไง แม่งอิจฉาว่ะ...แฟนโคตรสวย”
“อืม..” ผมตอบได้แค่นี้จริงๆครับ  รู้สึกจุกๆที่คอยังไงก็ไม่รู้
“ไปละมึง  ดูเพื่อนกูดีๆนะ”
“ได้ๆๆ  มึงก็อย่าลืมยืดอกพกถุงล่ะ  เดี๋ยวเอดส์ถามหาพอดี”
“หายห่วงกูฝากไปป์มันซื้อละ  บายมึง”
“เออ..บาย”

   หลังเสียงปิดประตูผมแอบทำท่าเยสเบาๆคนเดียว  เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที  ก็ไม่รู้จะดีใจไปทำไมอีกะแค่รู้ว่าถุงยางนั่นเป็นของไอ้เวฟ  ผมดี๊ด๊าหากะละมังเติมน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กก่อนจะเดินเข้าห้องมันไป  ช่วงนี้ผมเข้าออกห้องมันบ่อยซะยิ่งกว่าห้องตัวเองอีก

   ไปป์นอนแผ่หลากางอาณาเขตบนเตียง  ผมรื้อๆหาชุดนอนลายการ์ตูนโง่ๆที่มันชอบใส่ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆมัน   ผมจัดการถอดเสื้อยืดตัวใหญ่ๆของมันออกมา  มันเองก็ร่วมมือดี นอนนิ่งเป็นศพให้ผมถอดง่ายๆ  ผิวขาวๆเนียนๆแทบไม่มีร่องรอยอะไรปรากฏตรงหน้าผม  ว่าแล้วก็เอาผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆเช็ดไปตามใบหน้าและลำคอมัน

“อื้อออออออออ...” มึงอย่าครางให้ใจกูหวิวเล่นได้มั้ย  ผมรู้สึกถึงมือตัวเองที่สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ตอนที่ลากผ้าผ่านแถวหน้าอกมันแถมมันยังส่งเสียงอือๆในลำคออีก...คือมึงจะอีโรติคไปมั้ยไปป์?

   พอติดกระดุมเสื้อนอนเสร็จผมก็ถอนหายใจ ....ทีนี้ก็เหลือแต่ท่อนล่าง  แค่คิดใจผมก็เต้นแรงขึ้นจนแทบหลุดออกมา  ตลกดีว่ะนอนกะผู้หญิงก็เคยมาแล้ว อีกะแค่เช็ดตัวให้ผู้ชายตัวแห้งๆจะตื่นเต้นทำซากอะไรวะ  ผมค่อยๆปลดกระดุมกางเกงมันออกห้องที่เงียบสนิททำให้ได้ยินเสียงรูดซิบอย่างชัดเจน  แต่อยู่ๆมือของไอ้คนที่คิดว่าหลับอยู่เสือกมาคว้ามือผมที่เกาะขอบกางเกงมันไว้  ผมตกใจจนแทบร้องเฮ้ยออกมา  แต่มันแค่ละเมอเฉยๆ...ว่าแต่ มือนิ่มนะมึงอ่ะ

โชคดีที่มันไม่ได้ใส่กางเกงยีนส์ผมใช้เวลานิดเดียวก็ลอกคราบมันจนเหลือกางเกงในตัวเดียว  ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก  รีบๆเช็ดสิวะไอ้คิน  เรียกสติกลับมาได้ก็รีบเช็ดขามันใส่กางเกงลายปัญญาอ่อนเข้าคู่กับเสื้อเป๊ะๆ  ผมนั่งถอนหายใจ  เหงื่อไหลเหมือนไปวิ่งสี่คูณร้อยเมตรมาทั้งๆที่ห้องแม่งก็เปิดแอร์  ไอ้คนบนเตียงนี่ก็ไม่ได้รู้เรื่องเล๊ย...นอนหลับปุ๋ยเชียวนะมึงน่าเขกกะบาลสักที  ผมส่ายหัวปลงๆเดินเอากะละมังกับผ้าไปเก็บจะได้นอนซะที

   ผมล้มตัวนอนท้าวแขนตรงหมอนมัน  จะได้เห็นหน้ามันชัดๆมองกิ๊ฟปัญญาอ่อนที่ยังติดบนหัวแล้วก็นึกขำ  ผมถอดกิ๊ฟออกแล้ววางบนหัวเตียงให้มัน  มือก็ลูบผมหน้าม้าที่เด้งขึ้นให้ปัดขึ้นไปเห็นหน้าผากมนๆของมัน  เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะแอบจูบเบาๆที่หน้าผากมนนั่นอย่างถะนุถนอม

ใช่...ถะนุถนอม  คำนี้ไม่น่าใช้กับผู้ชายได้จริงๆ

   ไปป์ไม่ใช่คนตัวเตี้ยอะไรมันสูงตั้ง175ตามมาตรฐานชายไทย  ต้องโทษที่ผมสูงเกินไปล่ะมั้งถึงได้มองว่ามันเปี๊ยกอยู่  มันไม่ได้ตัวเล็กคงตัวประมาณผู้ชายตัวผอมๆทั่วไปมีกล้ามเล็กๆผสมก้างนิดหน่อย  ผิวขาวๆ  แต่หน้าตามันนี่สิที่มีปัญหา  ตาโตๆที่ชอบจ้องมองเหมือนอยากจะเอาชนะ  จมูกเล็กๆยิ่งเสริมให้หน้าตามันดูรั้นขึ้น  ไหนจะกลีบปากสีชมพูที่ชอบพ่นคำบ่นสารพัด(แต่ผมรู้นะว่ามันเป็นห่วง) น่าจับมาดึงเล่นซะให้เข็ด แต่ในบางเวลามันก็ฉีกยิ้มซะจนใจผมเต้นแรง

   ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ผมนอนจ้องหน้ามันอยู่อย่างนั้น  แค่นั้นก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้  ตอนนี้มันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปซะแล้วล่ะ  ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมานี่มันเรียกว่าอะไร?  จะใช่ไอ้’รัก’โง่ๆที่ผมเข็ดขยาดนั่นรึเปล่า

แต่มันจะไปสำคัญอะไรล่ะ...’รัก’มันก็แค่คำนิยามคำหนึ่งที่ไร้ความหมายในตัวเอง  มีแต่คนเข้าไปเติมคำนิยามกันเองทั้งนั้น

ผมรู้แค่ว่าไอ้คนที่นอนอยู่นี่ทำให้ผมได้สัมผัสกับ’ความสุข’ที่ผมแทบไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
แล้วผมก็ไม่ชอบคิดอะไรให้มันมากมาย  ถ้าอยู่กับมันแล้วมีความสุข ผมก็อยู่กับมัน...ก็แค่นั้นเอง

   การที่ได้รู้ว่ามีใครอีกคนยังอยู่ข้างๆ  คอยเป็นห่วงอยู่เสมอมันทำให้หัวใจของผมพองโต..แม่ง ยังกะสาวน้อยแรกรุ่นอย่างนั้นแหละ  ผมส่ายหัวกับความคิดประหลาดๆแล้วล้มตัวนอนคว้ามันมากอดไว้  นานๆมันจะเมาแล้วหลับลึกได้โอกาสผมต้องแอบกอดมันซะหน่อย...

ผมว่านะ..บางทีสิ่งที่ผมต้องการในหนึ่งวัน  อาจจะเป็นแค่เสียงลมหายใจเข้าออกของคนข้างๆตอนล้มตัวนอนเท่านั้นแหละ

[Indigo]

...........................................................................
...........................................
...................
......

วันนี้มันต้องเป็นวันซวยอะไรวะ!!!

   ผมกับไอ้ฟาร์นั่งมองหน้ากันตาปริบๆท่ามกลางอากาศที่ร้อนระอุปลายเดือนกุมภาพันธ์กลางลานกว้างๆหน้าคณะที่แสงแดดส่องทั่วถึง...ไม่ครับ  พวกผมไม่ได้บ้ามานั่งร้อนโง่ๆกันอย่างไร้สาเหตุหรอก..  หลังจากที่สอบไฟนอลอันโหดร้ายผ่านพ้นไปแล้วแทนที่ผมกะไอ้ฟาร์จะได้ไปฉลองที่ร้านเค้กหน้ามอกันให้หนำใจ(ผมไม่ได้หน่อมแน้มครับ แต่ฟาร์มันไม่ดื่ม)ดันต้องมานั่งตากแดดตากลมแบบนี้...

มันเพราะอิกะเทยแม๊กซ์!!!!!!!

   ผมตวัดสายตาไปมองอิตุ๊ดสาว(พยายาม)พราวสเน่ห์ที่ยืนท้าวเอวอยู่กลางลานคณะผม  หล่อนเจิดจ้าด้วยเสื้อนักศึกษารัดติ้วแทบเห็นหัวนมทุกเม็ดเข้าคู่กับเดฟที่ลีบติดขาซะจนกูอยากจะไล่ให้มันใส่ถุงน่องแทนกางเกงเหอะ  เหลือบตามาข้างล่างก็เจอรองเท้าหนังหัวแหลมเฟี้ยวที่ไม่รู้ว่ามันจะเอาไว้ไปเจาะผนังบ้านใคร  อิแม๊กซ์กำลังท้าวเอวชี้บงการให้เพื่อนๆอีกกว่า50ชีวิตที่หน้าหงิกไม่ต่างจากผมนั่งเข้าที่ให้มันเรียบร้อย

“เอาล่ะๆ” มันปรบมือเรียกร้องความสนใจพลางแผดเสียงแจ๋นแหล๋น “ชั้นว่าพวกแกคงมากันเยอะพอควรแล้ว  เริ่มคุยเลยดีกว่าเพื่อนใครไม่มาก็ไปบอกกันเอาเองด้วยนะยะ”

เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นด้วยกับมัน  เริ่มซะทีเหอะมึง...กูร้อน

“พวกเราคงสอบปลายภาคเสร็จกันหมดแล้วใช่มั้ย” หลายคนพยักหน้าแบบเอือมๆและอีกหลายๆคนไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง  ไม่ต้องถามนะว่าผมกะไอ้ฟาร์อยู่ในพวกไหน “ดีใจด้วย...เราจะได้เป็นพี่ปีสามกันแล้ว”

“อิแม๊กซ์มึงอย่ามาลีลา  เดี๋ยวกูต้องไปจองตั๋วรถกลับบ้าน”
“นั่น!!!หยุดเลย  หยุดเดี๋ยวนี้...Stop now!!” อิแม๊กซ์ชี้หน้าไอ้กล้วยที่เกาหัวอย่างงงๆว่ามึงจะเสียงดังทำไม “นี่แหละที่ชั้นกำลังจะบอกพวกแก”

“วันเสาร์ที่จะถึงนี้คณะเราจะมีงานบายเนียร์เลี้ยงลารุ่นพี่ปีสี่ที่กำลังจะจบไปในปีนี้ และรุ่นพี่ให้ชั้นมากำชับว่าต้องเห็นหน้าทุกคนในงานด้วย”
   สิ้นเสียงก็มีเสียงบ่นระงมตามมากันเป็นพักๆบางคนก็บ่นว่าแทนที่สอบเสร็จจะได้รีบกลับบ้านซะที(ผมเป็นหนึ่งในนั้น) บางคนก็บ่นว่าไม่อยากไปงาน(อันนี้ไอ้ฟาร์) แต่ก็มีบางคนที่ฮือฮาตื่นเต้นกับเรื่องนี้ไม่ใช่น้อย

“เงียบก่อนๆ...พวกแกฟังรายละเอียดงานให้จบก่อน  พวกเราปีสองไม่ต้องทำอะไรเหมือนสมัยอยู่ปีหนึ่งนั่นแหละเพราะงานนี้พี่ปีสามชีเตรียมเอาไว้หมดแล้ว  เรามีหน้าที่แค่ไปงานกันให้ครบเท่านั้น”

ผมก้มลงมาซุบซิบกับฟาร์ “ไม่ไปก็ไม่มีใครรู้หรอก” มันรีบพยักหน้าเห็นด้วยใหญ่

“แล้วใครที่คิดจะหนีงานเหมือนปีที่แล้ว” เอ๊ะ..มันหูทิพย์รึไงวะ “ก็ขอบอกว่าหล่อนทำไม่ได้แน่ๆ เพราะงานนี้เจ๊สมศักดิ์แกมาตั้งหนังสือให้ลงชื่อเข้างานทีละคนเลย และเจ๊จำหน้าพวกเธอๆๆๆได้ทุกคน” มันว่าพลางชี้นิ้วไปเรื่อยๆ

   แค่ได้ยินชื่อเจ๊สมศักดิ์ไอ้ฟาร์ก็กลืนน้ำลายดังเอื๊อกแล้ว...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่างานนี้มันโดนหมายหัวไว้เต็งหนึ่งเลย(จำได้มั้ยครับเจ๊กะเทยที่พยายามจีบไอ้ฟาร์อยู่น่ะ)  ความคิดที่ผมกับมันจะหนีงานเหมือนปีที่แล้วก็ริบหรี่ลงไปทุกที

“ที่สำคัญตอนนี้พวกแกมีเวลาอีกสามวันเพื่อเตรียมชุดไปงาน” นั่นเปลืองเงินกูอีก  อิแม๊กซ์กางมือหมุนตัวเองไปรอบๆเหมือนเต้นรำ  คือมึงไม่ต้องท่าเยอะได้มั้ยกูขอเนื้อๆ “เราจะเปิดฟลอร์เฟื่องฟ้ากัน  พวกแกต้องไปรื้อวิชาลีลาศตอนม.ปลายขึ้นมาใส่สมองใหม่”

   สิ้นเสียงอิแม๊กซ์ก็ตามมาด้วยเสียงฮือฮาไม่หยุด  ขนาดผมกับไอ้ฟาร์ยังตาค้างมองหน้ากันเลย  เว่อร์ไปมั้งปีที่แล้วยังแค่แต่งตัวธีมโจรสลัดไปงานเฉยๆ(เพื่อนผมบอกครับ ผมกะไอ้ฟาร์ไม่ได้ไปหรอก เหอะๆ) แต่แลดูแม่สาวในคณะจะวี๊ดว้ายกระตู้วู้กับออกหน้าหน้าเหลือเกิน

“โอเค..วันงานทุกคนต้องมาประชันคอสตูมกันนะยะ  ธีมงานเป็นแนววินเทจแบบไทยๆ ..อ๊อ รุ่นพี่บอกชั้นว่าพวกแกจะควงเด็กนอกคณะมางานก็ได้นะแต่ต้องหน้าตาดีเท่านั้น  ขอขีดเส้นใต้คำว่าหน้าตาดี!!  ส่วนอ้ายอีตัวใดที่เหี่ยวเฉาไร้คู่ก็มาแต่ตัวเปล่าๆของหล่อนนั่นแหละ” มันจีบปากจีบคอพูดซะจนผมอยากเอาตีนยันสักที “ใครควงคู่เป๊ะๆมาเชิญมารับรางวัลได้ที่เจ๊ๆทั้งหลายเลย  งานนี้เจ๊ทุ่มสุดตัว”

   ผมเห็นฟาร์กรอกตาขึ้นฟ้าด้วยสีหน้าหน่ายเซ็งอย่างหาที่เปรียบมิได้  ไม่รู้ทำไมพวกสาวๆถึงได้ชอบพวกเทศกาลเสียเงินอะไรพวกนี้นักนะ  งานนี้คงจะงัดเครื่องเพชรตกทอดจากบรรพบุรุษขึ้นมาประชันกันเลย

“คอยดูนะมึง” นวลสาวโจ๊กประจำคณะ มันชอบทำอะไรบ้าๆที่ไม่น่าเชื่อว่าคนหน้าดีอย่างมันจะทำได้ “กูนะจะกลายร่างเป็นวนิดาให้พันตรีประจักษ์ตะลึงพริ้งเพริดไปเลย” มันทำสีหน้าเพ้อฝันแล้วหมุนตัวไปรอบๆเรียกเสียงฮาจากเพื่อนๆที่ลานได้

“แม๊กซ์แกก็แต่งเป็นแม่พิสมัยสิ เอ๊ะ...หรืออย่างแกต้องคุณหญิงแม่นะ?? ฮ่าๆๆๆ” เอาแล้วไงนวลมันยิงมุกกัดอิแม๊กซ์เข้าจนได้  งานประจำมันเลยครับกัดกับกะเทยเลย(แต่กัดแบบขำๆนะครับ)
“ไม่ย่ะ...ชั้นจะเป็นพันตรีประจักษ์ให้แกควงนั่นแหละอินวล  ส่วนแกมันก็วนิดาที่มีผัวเป็นตุ๊ด ว้ายยยยยยยยยยยย~” ฟังมันเถียงกันเพื่อนในคณะก็อดขำไม่ได้ครับ
“พวกมึงก็พยายามกันเข้านะ  ปริศนาอย่างกูคงไม่ลดตัวไปคุยด้วยหรอก” เอาแล้วครับเพลงสาวขวัญใจผมก็ร่วมเอ็นจอยเพ้อฝันไปด้วยคน “ไหนๆใครอยากเป็นท่านชายพจน์ให้กูมั่ง”

   ผู้ชายนี่ยกมือกันให้รึ่มครับ  ผมยังยกเลยขำๆตลกดีว่ะ  ผมชอบเพลงตรงที่มีความเป็นธรรมชาติเนี้ยแหละครับ

“อะไรๆอิไปป์แกอยากเป็นท่านชายพจน์หรอยะ” อิกะเทยแม๊กซ์เสือกเล็งเรดาร์มาทางกูละ  คิดว่าผมจะยอมแพ้มันเหรอ  ไม่มีทางซะหรอก  เรื่องเถียงนี่ผมไม่เคยแพ้ใคร(ภูมิใจมาก)
“ทำไมกูจะเป็นไม่ได้ล่ะ??  ทีพันตรีประจักษ์แม่งยังเป็นตุ๊ดได้เลย”
“เปล่าหรอก..ชั้นกลัวว่าจากท่ายชายพจน์จะกลายเป็นนังพจมาน  ถักเปียเดินถือชะลอมเข้ามาในงานน่ะสิยะ”

   สิ้นเสียงจากมันเพื่อนทั้งคณะก็หัวเราะกันจนตัวงอทำเอาผมเสียเซลฟ์ไปไม่น้อย  หนอยยยยย...มึงอย่าคิดนะว่ากูจะยอมแพ้
“มึงกลัวกูแต่งออกมาหล่อกว่ามึงล่ะสิ  เฮ้อออออ...มึงเนื้ยนะน่าสงสารจริงๆเป็นตุ๊ดที่ไม่สวยแถมยังไม่หล่ออีก”
“หนอยยยยย..อิไปป์ นั่นปากเหรอยะ”
“ก็เห็นอยู่ว่าปากยังจะมาถามอีก” ผมยักคิ้วกวนตีนให้มัน  ชอบเวลามันวี๊ดว้ายเนี้ยแหละครับ ตลกดี ฮ่าๆๆๆๆๆ “แล้วดูกางเกงมึงเข้าสิแม๊กซ์  เลือดมึงเดินลงไปเลี้ยงนิ้วหัวแม่โป้งตีนไหวมั้ยวะ  กูดูผ่านๆนึกว่ามึงโดนปลิงยักษ์ดูดขา”
“อิไปป์!!! ถ้ามึงจะปากเสียขนาดนี้มึงมาเป็นตุ๊ดเหมือนกูเลยดีกว่า”

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์  มันหยามกันเกินไปแล้วเว่ย!!!!!!

ผมยืนกอดอกยักคิ้วกวนตีนขั้นแม๊กซ์ให้อิแม๊กซ์ดับดิ้น “ตอนแรกกูก็ว่าจะเป็นอยู่ แต่พอเห็นมึงแล้วกูอนาจจนไม่อยากเป็นน่ะ”
“อิไปป์!!!!  อิเลว!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”

   ผมสัมผัสได้ถึงสายลมแห่งชัยชนะที่พัดผ่านข้างแก้ม  ผมหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ  เถียงชนะกะเทยก็ทำให้ผมมีความสุขได้ครับ  อ๊อ..ไม่ต้องตกใจครับผมเถียงกับแม๊กซ์มันบ่อยจนเพื่อนในคณะชินกันหมดแล้วครับ ชินไม่พอนะพวกมันยังชอบฟังอีกต่างจาก  ถ้าจะประสาท!!!

   ผมเห็นคนปรบมือให้ผมกันใหญ่ (แอบเห็นไอ้กล้วยตบจนมือแดงเลย มันคงสะใจน่าดู)ผมโค้งขอบคุณผู้ชมที่มาให้กำลังใจกันอย่างล้นหลาม  แหม...แฟนคลับเยอะพอตัวนะเนี้ยเรา  ฟาร์เหลือบมองผมอย่างเอือมๆ แหม..ทีเมื่อกี้ล่ะทำหน้าตื่นตาตื่นใจอย่างกับได้ชมละครเวทีมิวสิเคิลอย่างนั้นแหละ  ผมค่อยๆย่อตัวลงเพื่อจะนั่งลงกับพื้น...

“ไปป์!!!!!” เสียงทุ้มๆนั่นตะโกนเรียกผมจากด้านหลังลาน  ครับ...ไปป์นั่นชื่อผมคนเดียว  แล้วพวกมึงจะหันกันทำซากอะไรทั้งคณะวะ!!!!!!

   ร่างสูงๆของภคินยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่สนใจสายตาคนทั้งคณะที่ทิ่มแทงด้วยความสงสัยว่ามึงโผล่มาทำอะไรที่นี่  ผมมองมันตาค้างยังไม่ทันจะพูดอะไรมันก็พูดต่อทันที

“กลับห้องเราเหอะ...กูร้อน”

   ครับ..ประโยคธรรมดา แต่หัวสมองคนฟังนี่สิที่มันไม่ธรรมดา  ผมได้ยินเสียงซุบซิบรอบตัวมันพูดอะไรแบบ’ห้องเราอ่ะแก’ หรือไม่ก็ ‘ร้อนอะไรวะ’ โอ๊ยยยยยยย..หัวพวกมึงจะล้ำลึกเกินไปมั้ย  ฟาร์จ้องหน้าผมเหมือนจะคาดคั้นว่ามึงมีอะไรปิดบังกูอยู่ใช่มั้ย...ผมเลยกระซิบบอกมันว่าเดี๋ยวเล่าให้ฟังให้หมดเลย  ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังมันนะครับแต่ไม่มีโอกาสจะเล่าจริงๆ...อยู่ๆจะให้เล่าว่าผมรู้สึกดีกับคนที่พร่ำบอกว่าเกลียดมันก็ยังไงๆอยู่

แต่ตอนนี้ผมต้องเอาตัวรอดจากสถานการณ์ตกเป็นขี้ปากคนทั้งคณะเสียก่อน  เพลงเดินเข้าไปทักทายมันก่อนใครเพื่อน  ทำเอาผมรู้สึกหน่วงๆแถวอก  สงสัยว่าจะไม่ชอบที่เห็นเพลงสนิทกับมันล่ะมั้ง  ผมเดินไปมองมันตาเขียวปั๊ด..ไอ้นี่ใครใช้ให้มึงมาเปิดตัวอลังการที่คณะกูวะ

“มาทำไมวะ” แม่งเห็นกูหน้าบึ้งยังเสือกมายิ้มโชว์อีก
“กลับห้องกัน” มันยกมือมาลูบหัวผม แต่ผมเบี่ยงหน้าออก
“ทำไมไม่โทรบอกก่อน” เห็นมันทำหน้าเหมือนกลัวผมโกรธก็รู้สึกแย่นิดๆที่พาลไปโกรธใส่มัน  ผมเลยเอียงหัวให้มันลูบได้สะดวก
“ก็ผ่านมาพอดี แล้วตังมือถือกูหมดแล้วว่ะ”

   นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันมารับผมหรอกช่วงหลังๆมานี่พอมันเลิกเรียนมันก็โทรหาผมบางวันก็กลับพร้อมมันบ้าง  บางวันก็ไปส่งผมแล้วออกไปทำงานที่เซเว่น  รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคุณชายมีรถรับส่งยังไงชอบกล ถึงจะเป็นมอไซต์เน่าๆก็เหอะ

“กลับก่อนเลย  กูไปกินเค้กกับฟาร์เดี๋ยวกลับเอง” แอบเห็นมันทำหน้าเซ็งๆแว๊บนึงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร  มันบอกลาอะไรเพลงนิดๆหน่อยๆก่อนจะเดินไปที่รถจอดอยู่
“ภคิน!!!” ผมตะโกนเรียกมันเพราะรู้สึกผิดนิดๆที่ให้มันมาฟรี(ทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดผมแท้ๆเลยนะ)  มันหันกลับมาทำหน้าเบื่อโลกใส่  เอ่อ...แล้วกูเรียกมันไว้ทำไมวะ

“เอ่อ...บ๊ายบายนะ” ผมยกมือมาโบกหยอยๆให้มัน....ปัญญาอ่อนชะมัดเลย กูทำอะไรวะเนี้ย!!!  ผมเห็นมันหลุดหัวเราะแล้วยิ้มกลับมาให้ทำเอาใจชื้นขึ้นมาหน่อย  พอหันหลังมาก็เจอสายตาเพื่อนในคณะที่ทิ่มแทงเข้าไปถึงตับไตไส้พุง

“มองเหี้ยไร  พวกมึงไม่กลับบ้านกันรึไง”
“อย่ามานอกเรื่องนะยะอิไปป์” คู่รักคู่แค้นอย่างอิแม๊กซ์เดินแหวกฝูงชนเข้ามาอย่างเต็มสูบ  มึงไม่ต้องทำหน้าตื่นตาตื่นใจขนาดนั้นก็ได้อิแม๊กซ์
“อะไรมึง”
“อิไปป์แกร้ายกาจมาก” แม๊กซ์ชี้หน้าผมแล้วจีบปากจีบคอพูด “นี่เป็นตุ๊ดทั้งทีแกเล่นถึงเดือนมหาลัยเลยเหรอยะ  ตุ๊ดรุ่นพี่อย่างชั้นยอมแพ้แกจริงๆ”
“ตุ๊ดเหี้ยไร  กูเป็นรูมเมทมันเฉยๆเว่ย”
“อุ๊ยต๊าย...หลับนอนห้องเดียวกันด้วย” มันท้าวเอวพร้อมจิกกัดผม “ชั้นแดกข้าวไม่ได้แดกหญ้านะอิไปป์  รูมเมทเชี่ยไรมีลูบหัวกันแถมยังมารับถึงคณะอีก  นี่แกแย่งแฟนดาวนิเทศเลยเหรอยะ  โอ้ มาย ก๊อด!!!ชั้นต้องให้แกสอนมารยาให้ชั้นบ้างแล้วแหละ”
“กูว่าแค่นี้มึงก็มารยาพอแล้วนะอิแม๊กซ์”
“ไม่เท่ามึงมั้ง  เอาซะเดือนมหาลัยเลยนะยะ”

เออ..รอบนี้กูยอมโดนมึงน็อคเอ้าท์ก็ได้!!!!
   ผมขี้เกียจเถียงกับมันแล้วหันไปตะโกนเรียกฟาร์ให้ไปรอรถไปหน้ามอกัน  มันวิ่งดุ๊กๆจนผมเด้งเหมือนรอเวลานี้มานานแล้ว  ผมสบสายตาหลายคนที่มองมาทางผม

“กูไปหาไรกินละ บายนะพวกมึง”

   ว่าแล้วก็ลากแขนไอ้ฟาร์ชิ่งออกมาหน้าด้านๆซะเลย  ไอ้ฟาร์ช้อนตามองหน้าผมเหมือนอยากจะจับผิดอะไรสักอย่าง

“ไปป์..มึงรู้ใช่มั้ยว่ามึงจะเจอบทสัมภาษณ์ที่ร้อนแรงยิ่งกว่าวู้ดดี้เกิดมาคุยซะอีก”





แหม...ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี้ย!!!




TBC

มาอย่างว่องเลยค่ะ  บอกแล้วว่าไม่ดอง
มีคนไม่ประทับใจพระเอกเค้าด้วยอ่ะ  ยอมไม่ได้เลยต้องส่งคินมาเรียกเรตติ้งเอาตอนนี้
อยากเม้าท์ว่ามุกเรื่องอิ้งตอนที่แล้ว(ที่อ่านซัมไทม์ว่าโซมิติเมท อ่านฮันนี่ว่าโฮนี่)เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในรั้วมหาลัยนะคะ แต่ไม่ใช่คณะที่ชื่อศิลปกรรม และขอสงวนนามคณะไว้มาณ.ที่นี้...

ตอนหน้าเจอกันวันที่10ค่ะ

นอกเรื่อง...วันนี้เตรียมเชียร์ชาลเก้ แพ้ช่างมันขอให้เล่นให้เต็มที่
เพราะตอนนี้ราชันที่เราเชียร์ทั้งสองกำลังจะตกรอบ(ตกไปแล้ว1)เลยเศร้าจิตช่วงนี้

PS.คุณlollionlypop >>ดีใจมากค่ะที่มีคนชอบพระเอกซะที ฮ่าๆๆๆ
คุณnxlove >>บ่ได้ป้อจายสักคนเลย  ก้ายขนาด


ดิทๆอีกรอบ ขอแสดงความยินดีกับน้องที่แอดติดทุกคนนะคะ
ไม่ติดไม่เป็นไรนะลูก  อย่าเครียด หนูอาจจะเครียดช่วงนี้ แต่ชีวิตมันต้องเดินตามหาคว

[roseen]

 

[k00_eng^^]

  ภคินแน่นๆ

[EunJin]

อยากอ่านบทสัมภาษณ์ที่ร้อนแรงยิ่งกว่าวูดดี้เกิดมาคุยจังค่ะ
อร๊ากกกก ต้องรอถึงวันที่สิบแหนะ ;______;

[samsoon@doll]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ภคินแรงแอบจุีฟๆหน้าผากเค้าด้วย

[Margarin_Butter]

ภคิน 
เฝ้อรออ่าน บทสัมภาษณ์ที่ร้อนแรงยิ่งกว่าวู้ดดี้เกิดมาคุย

[namngern]

แอร๊ยยย เพิ่งรู้ว่าคนแต่งชื่อมุก ชื่อเหมือนเราเลยยย จับมือค๊าา
แต่หลังจากที่จิ้มไปดู พี่มุกแก่กว่างั้นมุกเรียกว่าพี่น้าา จุ๊บๆๆ

ตอนนี้ภคินออกตัวแรงมาก 55555
ไปรับที่คณะเลยหรอจ๊ะ หูยยย ไม่เบาๆ มีมาห้องรงห้องเรา แอร๊ย เขิน (ฮา)
รักเขาแบบไม่รู้ตัวละซิภคิืน หึหึ ^^

ตายล้ะ มีคู่แข่งวู้ดดี้เกิดรึเนี่ยะ ก๊ากก ฟาร์เราเอาใจช่วยย
+1จ้าาา จุ๊บบบบบบบบบบบ ♥
 

[*SparklinG*]

กร้ากกกกกกกกกก อ่านทันแล้ว กรี้ดๆๆ น่ารักมากๆเลยฮ้าฟ

[คนของเธอ]

มีลูบหงลูบหัวกันด้วยวุ้ย เป็นใครมาเห็นก็ต้องสงสัยกันทั้งนั้น 
อยากรู้ว่านุ้งไปป์จะแต่งแบบไหนไปงานนะ 

ปล. ลูบหัวสำหรับเพื่อนเราว่ามันแปลกๆ นะ ปกติมีตบนะค่ะ เซลล์สมองฉลาดๆ เลยกระจายหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ 

[day9day]

ให้รอแต่ละครั้ง ข้ามสัปดาห์เลยนะ (วันที่10 อ่ะ)
 

[Acacha]

หุหุหุ มาเปิดตัวถึงที่ 

[peanjai]

ให้มันได้อย่างนี้สิภคิน จัดไปอย่าได้แคร์ 

หวังเป็นอย่างยิ่งว่าไปป์จะควงภคินไปงาน 

ทำไมตอนต่อไปนานจัง ตั้งวันที่ 10 เลยหรอ 

[litlittledragon]

นับเวลาถอยหลัง อ่านบทสัมภาษณ์ ณ ร้านเค้ก หน้าม.

ขำเวลาแม๊กซ์กับไปป์เถียงกัน อย่างฮ่าาา

ดูท่าไปป์จะได้ควงภคินไปงานด้วยแน่เลย เพราะคินคงหวงบวกห่วง
จนต้องขอตามไปด้วยล่ะมั้ง

[bolinkz]

รอฟาร์ฟาร์เกิดมาคุย
บมสัมภาษณ์อันร้อนแรง^^

[pita]

คินน่ารักดีอ่า

[basza2x]

วันที่ 10 เลยหรอ นานไปน่ะ งั้นวันที่ 10 ขอสองตอนเลย อิอิ   

[TONG]

เปิดตัวแบบนี้เหมือนประกาศตัวเลยนะว่าเป็นอะไรกัน

รอชมคิน ไปป์ต่อไปครับ