หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[roseen]

 

[mascot]

ถึงจะอกหักเสียใจ
แต่ก็มีคนมาดามหัวใจนะหนูเห็ดถึงจะเจ็บคอไปบ้าง แต่เจ้าตัวจะรู้มั๊ยเนี่ย
ชอบทั้ง2คู่เลย รักพี่เสียดายน้อง
ปล.นายอาร์ทเท่มาก ส่วนแซ็กก็กินกันไม่ลง

[Mai.IcySakura]

อาร์ทฟาร์สินะ ที่จริงจะอาร์ทหรือแซ็กก็ไม่ขัดข้องเลย ฮ่าๆๆ
อาร์ทน่ารักไปมั้ย ชอบมากอ่ะบุคลิคแบบนี้
เหลือแต่แซ้กแล้วแหละ แซ็กเอ๋ยยยยย น้ำตาได้เช็ดหัวเข่าอย่างที่ฟาร์มันแช่งแน่ๆ หุหุ

[OitJi]

ไอหมอนี่มันเด็กแนวของแท้เลยจริงๆ แนว....แนวไหนว่ะเนี่ย แต่น่ารักดีอ่ะ เชียร์ๆให้คู่นี้รักกันๆ



ปล.อยากอ่านคู่ไปป์อ๊า

[fuku]

แต่ชอบอาร์ทอ่ะ
ที่จริงก็ใจดีออกนะ แต่กวนตรีนได้สม่ำเสมอ และตลอดเวลา
อยู่ด้วยแล้วระวังความกวนประสาทจนเลิกเศร้า
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก

[Heisei]

ชอบอาร์ทจังเลย  เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วต้องสบายใจมากๆแน่
ฟาร์จ๋า...  กระซิบบอกอย่างนึง  เค้าคิดว่าอาร์ทหล่อกว่าแซ็คอ่ะ 

ส่วนภคิน...  นอนกอดพี่เดียวดายไปก่อนละกัน   

[ZilCh]

อ่านแล้วรู้สึกชอบ อาร์ท มากๆเลย นิสัยเกรียน แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ   

[indy❣zaka]

 
มันยอดดดดดมากค่ะ bg man 

[O[]OVampire]

อยากอ่านคู่ไปป์อ่ะคนเขียนใจร้ายยยยย คู่นั้นเค้ายังไม่เคลียร์กันค้างคาอยุ๋
ส่วนคู่นี้ ฟาณืเอ๋ยเสร็จพ่อหนุ่มแบร็คกราวด์แมนเป็นแน่ เตรีญมตัวเตรียมใจไว้ซะเถอะ

[SuSaya]

อาร์ทหล่อมากเลย...ฟาร์เปลี่ยนใจด่วน(ถึงจะดูหลอน ๆ ไปหน่อยก็เถอะนะ)

[Margarin_Butter]

อาร์ททำให้รู้สึกแอบหลอนๆๆนะ 
กวนตีนได้ใจเลย 

[ordkrub]

ฟาร์กับอาร์ท????

ก็ไม่เลวเนอะ

[CheeTah]

อาร์ทนี่โรคจิตป่าวเนี่ยย

เค้ากัวฟาร์จะเปนอะไรไปนะเนี่ย 

[PetitDragon]

อาร์ทก็ดีนะฟาร์....แปลกดี   



ตอนนี้เชียร์คู่นี้ไปก่อน~   

[Rafael]

อาทนี่แสบได้โล่จริงๆ 555

[J_Dargon]

อาร์ทจะต้องคู่กะฟาร์แน่ๆเลยอ่ะ 

[kihaezzzzzz]

น้องหนูดี พี่เเกคิดได้ไงเนี่ย? 55. ตลกดีค่ะ รีบมา่ตอนะคะ

[คนของเธอ]

อาร์ทหลอนกว่าเพลงอีกอ้ะ 

ฟาร์สู้ๆ เป็นเพื่อนกันแซ็กก็ดีแล้ว อาร์ทน่าสนกว่าใช่ป้ะ
น้องหนูดี 

ไม่เอา สามเดือนได้ป้ะค่ะ
จะหยุดพาร์ทสเปฯ แค่นี้เหรอค่ะ กำลังสนุกกับน้องฟาร์อยู่เลย 

[Pumpkin]

โฮกกกกกกกกกกกกกกก!      อาร์ทคุงน่ารักโฮกๆอ่ะตอนนี้!
เล่นเอาอิโบว์คนนี้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว อรั๊งงงง!     มาๆๆ! มาม๊วพทีดิ 



แต่อยากจะบอกว่า ถึงอาร์ทจะดีกับฟาร์ขนาดนี้ ก็ไม่ได้อยากให้คู่กันเลย ขอบอกๆ!
เพราะว่า.....อาร์ทต้องเป็นของเราเท่านั้น!!! ฮ่าๆๆๆ  //โดนตรบ สลบคาตรีน




Ps. 3เดือนในนิยายมันคงไม่ใช่3เดือนของจริงหรอกนะ  

[jaja-jj]

อาร์ทไม่ได้เมากัญชาหรอก... พี่เค้าเมาความร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 555+ 

เริ่มรู้สึกตัวว่าเรื่องนี้นายอาร์ทแหละที่เป็นพระเอกกกกกกกกกกกกกกกก 

[day9day]

อาร์ททั้งหล่อทั้งบ้าน่ารักกว่าแซ็กตั้งเยอะะะะ !!!!
ลืมๆแซ็กแล้วมาจีบอาร์ทแทนได้แล้วฟาร์ !!!!!!

ขอตะโกนมั่ง เผื่อน้องฟาร์ได้ยิน
+1

เห็นด้วยกับรีนี้เลย อาร์ทหล่อโคตรอ่ะ
 

[-Otto-]

อาร์ทฟาร์ อาร์ทฟาร์ อาร์ทฟาร์ 

[A. marco]

อ่านถึงตอน สเปเชี่ยลรูม1 ของฟาร์แล้วร้องไห้เลยอ่ะ ทำไมคนแต่งทำงี้ พอจะแต่งให้ฮาก็ฮ้าฮาจนขำกลิ้ง พอเศร้าก็  นะ
เฮ้อออออผมชอบฟาร์อ่ะ ถ้าฟาร์มีตัวตนจริงจะไปจีบเดี๋ยวนี้ น่าสงสารเกินคำบรรยาย! ว่าแต่ใครมาลูบหัวฟาร์เหรอ  ไปอ่านต่อก่อนนะ

[pp4]

กริ๊ดดดดดดดดดดดด FC พี่อาร์ททททททท~
คนอะไรไม่รู้ น่ารัก น่าหลงใหล เอิ๊กๆ 
(ถึงพี่แกจะบ้า หรืออาจเสพยาอย่างที่หนูเห็ดบอกก็ตาม 555)
หนูเห็ดคู่กับพี่อาร์ทๆๆๆๆ >< (หรือพี่อาร์ทจะคู่กับเราก็ได้นะ 55)

[A. marco]

แต่ก็ยังเสียดายแซ็คอยู่นะ เหมือนผมก็แอบรักใครอยู่เหมือนฟาร์เดี๊ยะๆเลย แต่พอเจอมันตรงกะตัวเองงี้แล้วมันจุก ฟาร์-อาร์ท ก็ได้วะ

มาต่อไวๆนะครับ ผมตามทันแล้ว

[EoBen]

อาท แมร่งจิตนะเนี้ย แต่น่ารักดีนะเราว่า

จริงใจพิลึก ก๊ากกกกกก

อยากให้แซกมาได้ยินที่ฟาร์ตะโกนจัง

[เด็กกะโปโล]

โอ้ย!! คนอะไรน่ารักขนาดนี้เนี่ย!! ขอสมัครเป็นFCแบ็คกราวน์แมนด้วยคน
ได้อ่านตอนพิเศษของฟาร์กะอาร์ทแล้วทำให้รู้สึกชอบอาร์ทขึ้นเป็นกองเลย

อาร์ทฮามากๆอ๊ะ คิดได้ไงเอาน้องหนูดีมาขู่ฟาร์
อ่านไปขำไปอยู่คนเดียว

“ใครบอกครับ  น้องหนูดีเป็นนางฟ้าประจำตัวผมต่างหากครับ”

เจอประโยคนี้เข้า ผมเข้าใจความรู้สึกฟาร์เลย

รอตอนต่อไปนะฮะไรเตอร์
ปล. รูปอาร์ทดูดีมากฮะ

[bulldog17]

เนียน!!!555

[EVE910]

 

[Indigo]

Room 20

ผมสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะเสียงประกาศจากพี่สาวที่เป็นพนักงานต้อนรับ  พี่เขาบอกว่า อีกไม่กี่นาทีรถจะถึงจุดหมายปลายทางที่จังหวัดเชียงใหม่  ขอให้ท่านตรวจสอบสัมภาระ บลา ๆ ๆ  อะไรไปตามเรื่องตามราว  ผมดึงหูฟังออกจากหูด้วยความเบลอ ๆ  สงสัยเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ  เลยมาหลับยาวบนรถทัวร์แบบนี้  จะว่าไปก็ดีเหมือนนะครับ  ถ้าไม่หลับนี่คงน่าเบื่อแย่

พอมองออกไปนอกหน้าต่างท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว  เพราะเวลาล่วงเลยไปถึง 6 โมงครึ่งแล้ว  ผมปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด  อยากจะลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจใจจะขาดอยู่แล้ว

ไม่กี่นาทีต่อมารถก็จอดเทียบท่าอยู่ที่อาเขต  ผมรอผู้โดยสารคนอื่นเดินลงไปให้หมดก่อนเพราะไม่ชอบเบียดกับใคร  สักพักก็แบกเป้ขึ้นหลังเดินตามลงไป  ผ่านโซนที่ผู้โดยสารบางคนต้องรอโหลดกระเป๋าใต้ท้องรถเสียก่อน  โชคดีที่ผมของน้อยเลยเอาขึ้นไปได้เลย  ไม่ต้องรอ  เดินไปอีกหน่อยก็ถึงโซนที่มีเก้าอี้เรียงกันเป็นตับ  ผมเริ่มสอดส่องสายตามองหา...

“พี่ไปป์ !!!! ” ไม่ทันหันไปมันก็มาถึงตัวแล้ว  เด็กผู้หญิงคนนึงวิ่งมากระโจนเข้ากอดผมที่ยังคงมึน ๆ อยู่
“...เชอร์...” มันยังกอดรัดฟัดเหวี่ยงผมไม่ปล่อย  ซุกหน้าลงคอกูอีก  จั๊กจี้เว่ยไอ้นี่หนิ “มารอนานยัง”
“สักพักแล้วอะ  พี่ไปป์ผอมลงอะ  แต่เอาเหอะ  ก็ยังมีเนื้อมีหนังให้กอดอยู่  เพราะแต่ก่อนก็ไม่ได้หุ่นดีอะไร”
ผมเขกมะเหงกมันไปทีนึง “กวนละเรา...  ไป ๆ พี่อยากกลับบ้านแล้ว  มายืนกอดโชว์ชาวบ้านทำไมวะเนี้ย”

ไอ้เชอร์ฉีกยิ้มสดใสแล้วเดินลากแขนผมไปที่รถมอเตอร์ไซค์ประจำตัวมัน  น้องสาวผมเองครับ  ชื่อเต็ม ๆ มันคือเชอรู้ทครับ  เป็นชื่อบุหรี่ชนิดหนึ่งที่มีหัวเป็นรูปสี่เหลี่ยมอะครับ  พอดีว่าบ้านผมเป็นโรงงานยาสูบน่ะครับ  พ่อเลยตั้งชื่อลูกออกมาโทนนี้หมดเลย

เชอร์มันโตเป็นสาวแล้วครับเดี๋ยวนี้  ไม่ใช่สก๊อย ม.ต้นที่เคยไปจีบไอ้ภคินคนนั้นแล้ว  หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักใช้ได้  ไว้ผมยาวเกือบถึงกลางหลัง  ตอนนี้ถูกมัดรวบเป็นมวยไว้ด้านบน  มันสูงประมาณ 165...  งี้แหละครับ  เชื้อบ้านผมก็ไม่ได้เตี้ยอะไร  มันก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ไว้แล้วเรียกผม

“พี่ไปป์ขึ้นดิ”
“เฮ้ย...ให้พี่ขับไม่ดีกว่าเหรอ”
“ไม่เอาเชอร์จะขับ  นาน ๆ พี่ไปป์จะมา  เชอร์ก็ต้องบริการดิ” มันหรี่ตามองผม “ทำไม...พี่ไปป์กลัวคนมองว่าตุ๊ดเหรอ  ให้ผู้หญิงขับรถให้อะ”
“ก็เออสิวะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า  ใครจะมองก็ให้มันมองไปสิพี่  ยังไงหน้าพี่ก็ให้อยู่แล้ว  เขาไม่ว่าอะไรหรอก” ผมตบกะบาลมันไปป้าบนึง  มันร้องอูยแล้วเอามือคลำหัวป้อย ๆ “จะขึ้นไม่ขึ้น  ไม่งั้นก็โบกรถแดงกลับเองเลยนะ”

หนอย...  ขู่กูเหรอไอ้น้องเวร  ผมเลยรีบกระโดดขึ้นซ้อนท้ายทันทีครับ (อ้าว?)  เรื่องอะไรต้องโบกรถแดงกลับล่ะ  ยิ่งโบกแถวนี้นะโดนฟันหัวแบะเลยครับ...  แพงได้อีก

ผมมองวิวของเมืองที่เปลี่ยนไปนิด ๆ หน่อย ๆ  พวกป้ายโฆษณาอะไรพวกนี้  ที่เหลือก็เหมือนเดิมแหละครับ  มอเตอร์ไซค์ขับกันเต็มถนนเลยช่วงเย็น ๆ แบบนี้  ที่นี่คนนิยมใช้มอเตอร์ไซค์มากกว่ารถยนต์ครับ  ประเด็นแรกคือไม่มีตังซื้อ  ประเด็นที่สองคือตรอกซอกซอยมันเยอะ  ใช้มอเตอร์ไซค์สบายกว่าเยอะครับ  คันเดียวเที่ยวรอบเมือง  หาที่จอดรถก็ง่ายกว่า  เสียอย่างเดียวมันโดนขโมยบ่อยนี่สิ...  แต่ผมยังไม่เคยโดนขโมยนะครับ

บ้านผมอยู่ในอำเภอเมืองเนี้ยแหละครับ  แต่ก็แอบไกลจากสถานีขนส่งนิดหน่อย  ส่วนโรงงานอยู่เลยออกไปทางหางดงนู่นแหละครับ  พ่อก็ขับรถไปดูงานทุกวัน...  ดีแล้วล่ะที่บ้านผมไม่ได้ไกลขนาดนั้น  ไม่งั้นคงได้นั่งมอ’ไซค์จนเมื่อยตูด  ใช้เวลาประมาณ 20 นาทีผมก็ถึงที่หมายแล้ว  บ้านผมเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น  มีพื้นที่สวนหน้าบ้านขนาดใหญ่พอควร  มีเรือนเล็ก ๆ แยกออกมา...  อ๊ะ  อย่าคิดว่าเรือนคนใช้ครับ  บ้านผมไม่มีคนใช้หรอก  มันเป็นเรือนไว้เก็บของ  บางทีพ่อก็ใช้สำหรับให้แขกมานอนพักผ่อน  แต่เพราะบ้านมีพื้นที่เยอะก็เลยต้องซอกแซกเข้าซอยไปนิดนึง  ผมแหงนหน้ามองต้นมะม่วงหน้าบ้านที่เริ่มออกผลแล้วก็ดีใจ...  คืนนี้จะให้แม่ทำน้ำปลาหวานให้กินให้ได้

ผมโดดลงมอ’ไซค์มายืนรอ  ไอ้เชอร์เอาขาตั้งลง  แล้วตะโกนเข้าไปในบ้าน

“แม่ !!! พี่ไปป์มาแล้ว”

เงียบ...
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...

ไอ้เชอร์ยักไหล่เป็นเชิงบอกว่า ’ช่างเหอะ’  แล้วเดินนำผมเข้าไปในบ้าน  ไอ้ผมก็เดินดุ่ม ๆ เข้าไป  ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าทีวี  โดยที่ตาไม่กระพริบสักวิฯ เลย...  นั่นแหละ  แม่ผมเองครับ

“แม่...พี่ไปป์มาแล้วนะ” ไอ้เชอร์เรียกร้องความสนใจให้ผมอีกครั้ง  น่าให้ตำแหน่งน้องดีเด่นจริง ๆ
“เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ  ตอนนี้ช็อตเด็ดเลย  หูยยยยย...อินี่มันร้ายจริง ๆ ”

ครับ...  แม่ผมติดละครน้ำเน่าตอนกลางวันที่เอามาฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ถึงขั้นไปโหลดมาเก็บไว้ดูซ้ำเลยครับ

ยิ่งประเภทตบจูบ  ดูดปาก  กระชากหัว  ด่าอีตัว  มั่วผู้ชายนะ  หูยยยยยยยย...  ของโปรดเลยครับ !!!

ผมมองหน้าไอ้เชอร์ตาปริบ ๆ  รอจนจบแผ่นแม่เลยหันมามองหน้าผมจนได้...  หูยยยยย  ซาบซึ้งใจยิ่งนักครับ !!!

“ไหน...มาให้แม่กอดหน่อยซิ”
“โห...ไม่รอพรุ่งนี้เลยอะแม่” บ่นไปงั้นแหละครับ  แต่ผมก็กระโจนเข้าหาอ้อมกอดแม่ทันที  แม่พรมจูบไปทั่วหน้าผม  แล้วกลับมาหอมแก้มดังฟอดอีกทีนึง
“คิดถึงจริง ๆ ...ไอ้ลูกแมวของแม่” เอ่อ...  ชื่อเล่นของผมครับ  ไอ้เชอร์แม่ก็เรียกแบบนี้เหมือนกัน  ที่ไม่เรียกไอ้ลูกหมาเพราะสงสัยกลัวซ้ำกับบ้านอื่นครับ “เดินทางมาเหนื่อยล่ะสิ  ดูสิ...ทำไมผอมลงเนี้ย  แม่ส่งเงินไปให้ไม่พอใช้รึยังไง”
“ถ้าไม่พอแม่จะให้เพิ่มเหรอครับ” ตาวาวเลยผม
“เปล่า...แม่ถามเฉย ๆ ” นั่น...  ให้ความหวังผมตลอดครับ...
“แม่ ~ ~ ” ผมเอาหน้าซุกท้องแม่  นาน ๆ ได้กลับบ้านมาอ้อนแม่ที  มันก็ต้องมีบ้างครับ “ไปป์อยากกินมะม่วงน้ำปลาหวานอะ  เนี้ยมะม่วงหน้าบ้านเราออกผลแล้วนะ  แม่ทำให้หน่อยสิ  นะ ๆ ๆ ”
“มาอ้อนแม่หวังผลนี่หว่าไอ้ลูกคนนี้” แม่จัดการเขกกบาลผมไปที “เดี๋ยวแม่ออกไปตรวจงานแป๊บเดียว  เดี๋ยวกลับมาทำให้นะไอ้ลูกแมว”

แม่ผมชื่อแก้ว  เป็นสาววัยกลางคนที่ดูเด็กกว่าอายุจริงพอควร  เพราะดูแลตัวเองดีล่ะมั้ง  จำได้ว่าแม่จะออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งทุกเช้า  แถมอาหารที่ทานก็ต้องมีผักทุกมื้ออีกต่างหาก  หลายคนบอกว่าผมหน้าเหมือนแม่...  ก็คงจริงนะ  แม่ผมเป็นนักเขียนนิยายอิสระ  ที่วันดีคืนดีแม่คิดจะไปหาแรงบันดาลใจที่ไหน  แม่ก็แบกเป้ใบเดียวแล้วออกบ้านไปเลย  บางทีลืมบอกคนในบ้านด้วยนะครับ  พ่อผมเกือบโทรไปแจ้งตำรวจ  โชคดีที่แม่ติดต่อกลับมาก่อน...  ที่ว่าออกไปตรวจงานน่ะ  คือแม่ผมมีโรงพิมพ์เล็ก ๆ เป็นของตัวเองน่ะครับ  บางทีแม่ก็อยู่ที่นู่น  แต่บางทีแจ็กพอตแตก  เธอก็นั่งดูละครหลังข่าวอยูบ้านเหมือนแม่บ้านทั่วไปเหมือนกัน...

แม่ผมถามสารทุกข์สุขดิบนิด ๆ หน่อย ๆ  แต่บังเอิญว่าละครมาแล้วแม่เลยไล่ผมไปเก็บของที่ห้อง  บอกว่าทำความสะอาดไว้เรียบร้อยแล้ว  ห้องผมอยู่ชั้นสองครับเป็นห้องสีขาวเรียบ ๆ มีห้องน้ำในตัว  เน้นตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้ให้บรรยากาศบ้านไร่นิด ๆ  ทั้งเตียงไม้  ตู้เสื้อผ้าไม้  โต๊ะไม้  แถมยังตกแต่งผนังด้วยระแนงไม้ที่สานเป็นช่อง ๆ อีกต่างหาก

ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ๆ ที่คิดถึงมานาน  แม่คงไปซักผ้าปูที่นอนมาให้  เลยมีกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มผสมกลิ่นไอแดดติดมาแบบนี้  นอนแล้วสบายใจจริง ๆ  ผมนอนสักพักก็เด้งตัวขึ้นมารื้อกระเป๋าเก็บข้าวเก็บของให้เรียบร้อย  พอลงมาข้างล่างแม่ก็ออกไปตรวจงานแล้ว  เลยนั่งดูทีวีคิดอะไรไปเพลิน ๆ  ไอ้เชอร์ก็มานั่งข้าง ๆ

“พี่คินเป็นไงมั่งอะพี่ไปป์”

อุ๊ก...  จุกถึงทรวงในครับกู  มึงเปิดตัวคำถามได้แรงเกินแล้วว้อย  ไอ้น้องเวร !!!

“มึงจะถามไปทำไม   ชอบมันอยู่รึไง”
“ชอบสิ...ผู้ชายหล่อ ๆ ใครจะไม่ชอบอะพี่” ดูมันตอบน่าตบให้ลืมบ้านเลขที่จริง ๆ “โหย...  ไม่ต้องทำหน้าโหดงั้นเลยนะ  เชอร์ถามเพราะนึกถึงเฉย ๆ  เห็นเรียนมอเดียวกับพี่ไปป์  เนี้ย...  พี่คินดังในเน็ทมากเลยนะ  เชอร์เข้าเว็บยังมีคนเอารูปแอบถ่ายพี่เขามาโพสเลยอะ”
“ไม่รู้เว่ย  อยู่คนละคณะจะไปเจอกันได้ไง” มุสาวาทา เวรมณี สิกฺขาปทํ สมาทิยามิ...
“ว้า ~  เสียดายจัง  พอพี่เขาย้ายจังหวัดไปก็ไม่เห็นเลยเนอะ”
“ไอ้เชอร์...  มัวแต่สนใจผู้ชายนะเราน่ะ  แล้วเรื่องเอ็นท์ฯ ปีนี้จะเอาไงเนี้ยฮะ !?”
“เค้าเรียกแอดมิดชั่นหรอกพี่ไปป์  เอ็นท์ฯ นั่นมันรุ่นพ่อรุ่นแม่เราใช้” เอ๊ะ...  ไอ้นี่ไปเอาเชื้อกวนตีนมาจากไหน “โถ ๆ ๆ  อย่าหน้างอสิ  ไม่หล่อเลยอะ” มันเอามือมาดึงแก้มผม
“แล้วจะตอบพี่ได้ยัง”
“เชอร์ว่าจะเข้าคณะพวกภาษาอะ  มนุษย์ฯ  อักษรฯ อะไรพวกนี้” น้องผมเรียนศิลป์ภาษาครับ  มันก็ต้องมาแนว ๆ นี้แหละ “ส่วนมหาลัยอะไรก็ดูกันอีกที  ติดไหนเชอร์ก็เอาที่นั่นแหละ  ติดที่มอพี่ไปป์ก็ดีสิ  เชอร์จะได้ไปอยู่ด้วย”
“ไอ้นี่...กะทิ้งพ่อแม่รึไง”
“เปล่าน้า ~  ถ้าเชอร์ติดที่นี่เชอร์ก็เอาที่นี่สิ  เพื่อนตั้งเยอะตั้งแยะ  จะย้ายไปทำไมให้วุ่นวาย” พูดได้ดีครับน้องผม  ผมนั่งคุยอะไรกับมันยาวเหยียดเพราะไม่ได้เจอหน้ากันนานแล้ว  สักพักพ่อกับแม่ก็กลับมาแล้วครับ

พ่อผมชื่อภูมิครับ  หน้าตาก็ดูไม่แก่เท่าไหร่  เพราะแม่บังคับให้ดูแลตัวเองครับ  แต่มาเสียตรงที่พ่อผมเป็นขาใหญ่วงเหล้าน่ะสิ (เรียกว่า ’ขี้เหล้าหลวง’ ก็ได้ครับ)  เห็นหน้าตานิ่ง ๆ แบบนี้  ที่จริงพ่อผมพูดมากพอ ๆ กับแม่เลยครับ...  เอ๊ะ  บ้านผมนี่ชักจะยังไง ๆ เว้ย

“เว้ย ~  ไอ้น่อยมานี่กำเล๊าะ” เอ่อ...  แปลได้ประมาณว่า ’ไอ้ตัวเล็ก มานี่สิ’  พ่อคว้าตัวผมเข้าไปกอด ๆ หอม ๆ อยู่นั่นแหละ  ถามนู่นถามนี่ใหญ่เลย “แบบนี้ต้องฉลอง”
“ดื่มอะไรเยอะแยะน่ะพ่อ  วันก่อนก็เพิ่งหนีไปกรึ๊บกับวงเหล้าที่ปากซอยใช่มั้ย  อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะ”
“แม่อะ...นาน ๆ ทีไปป์มันจะกลับมานะ  มา ๆ ดื่มกับพ่อดีกว่า” แม่ผมส่ายหน้าเอือม ๆ  แต่คงห้ามอะไรไม่ได้หรอกครับ

สุดท้ายผมก็นั่งดริ๊งค์กับพ่อ  บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมีแต่เสียงหัวเราะ  เมื่อผมเล่าเรื่องประสบการณ์หรือคนประหลาด ๆ ในมหาลัย  ไป ๆ มา ๆ ผมกับไอ้เชอร์ก็แย่งกันพูดซะอย่างนั้น  ราว ๆ เกือบ 4 ทุ่มเราถึงได้ฤกษ์เก็บโต๊ะกินข้าวกัน  ผมช่วยแม่ล้างจานเสร็จแล้วก็ปลีกตัวไปนอนหลับ

ผมรักครอบครัวของผมมาก...  จะเรียกได้ว่าผมเติบโตขึ้นมาจากความอบอุ่นก็คงไม่ผิดนักหรอก  ผมก็เลยพยายามทำความเข้าใจคนที่ไม่มีสิ่งนี้อย่างมัน...

เชี่ยละ...  กูคิดถึงมันขึ้นมาทำไมวะเนี้ย  อุตส่าห์กลับบ้านทั้งที  คิดแล้วอยากจะเอาหัวโขกกำแพงตาย  ผมรื้อ ๆ มือถือออกมาชาร์จแบตฯ  พอเปิดดูถึงกับอ้าปากค้าง

‘คุณมี 106 สายที่ไม่ได้รับ  จากหมายเลข 08X-XXXXXXX’

เหยดดดดดดดดดดดดด...  แบตฯ มันระเบิดไปรึยังวะนั่น !!!!!

ไอ้ผมก็ตั้งระบบสั่นไว้...  ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะมีไอ้บ้าที่ไหนมากระหน่ำโทรขนาดนี้  ผมกดเลือกเบอร์มันแล้วค้างนิ้วโป้งไว้ที่ปุ่มรูปโทรศัพท์สีเขียว...  ภาพแผ่นหลังที่วิ่งไกลออกไปนั่นวาบเข้ามาในหัวผม  แล้วผมก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง...

โทรหาเหรอ...  ตลกน่า  จะทำอะไรให้ตัวเจ็บอีกทำไม...

ผมกดวางแล้วเลือกที่จะกดโทรออกหาฟาร์  เพื่อบอกมันว่าผมถึงจุดหมายแล้ว  จากนั้นก็ไปอาบน้ำล้มตัวลงนอนกลิ้งไปมาบนเตียง  เตียงผมนี่ก็ดีนะครับ  มันไม่กว้างจนเกินไป...

นอนแล้วจะได้ไม่รู้สึกว่าข้างตัวมีที่ว่าง...


........................................................................
......................................................
...................................
..............


ติ๊ด

ติ๊ด

ติ๊ด


“ไอ้คิน...  ถ้ามึงจะยิงบาร์โค้ดอันเดียว 3 รอบเนี้ยนะ” เสียงคนล็อกถัดไปเรียกให้ผมสะดุ้งโหยงขึ้นมา
“เอ่อ...ขอโทษด้วยนะครับ” ผมหันไปก้มหัวบอกลูกค้าสาวเทียมที่รอคิดตังอยู่  เธอฉีกยิ้มหวานไปถึงไขสันหลัง
“ไม่เป็นไรจ้ะ...คิดนาน ๆ ก็ได้  เจ๊จะได้มองหน้าน้องคินนาน ๆ  เวลาทำหน้าเอ๋อยังน่ารักเลยอ๊า ~ ”

เจ๊จะชมผมทำไมครับเนี้ย...  ขนหัวลุกเลย...  แต่พอเจ๊แกพูดอย่างงั้น  ผมเลยมีสติสตังคิดเงินไวขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเลย

“ขอบคุณมากครับ” ฉีกยิ้มการค้าให้เจ๊เค้าหน่อย  ส่วนคนได้รับก็หน้าบานยังกะถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง  เดินสกิป ๆ ออกร้านไปเรียบร้อยแล้วครับ  ผมขอถอนหายใจออกมาแรง ๆ สักทีเหอะครับ

“คิน...ช่วงนี้มึงเป็นอะไรวะ...ดูเหม่อ ๆ ชอบกลว่ะ” ไอ้ต้นเพื่อนร่วมงานเดินมาตบบ่าผมแปะ ๆ “กูก็เข้าใจว่าเดือนเมษาฯ มันร้อน  แต่มึงนี่อาการหนักเลยนะ”
“กูมีอะไรให้คิดนิดหน่อยว่ะไอ้ต้น” ผมหันไปสะกิดมัน  แล้วชี้ให้ดูลูกค้าที่ทำท่าจะมาสั่งแซนด์วิช  มันเลยไม่ได้ซักถามอะไรต่อ  เดินไปบริการทันที

ผ่านมาได้เดือนกว่า ๆ แล้วครับ...  ตั้งแต่วันนั้นที่ไปป์เดินออกจากห้องนั้นไป  ตอนนี้ก็ต้น ๆ เมษาฯ ได้แล้วล่ะครับ...  ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมก็รู้สึกประหลาดกับตัวเองมากขึ้น  เหม่อลอยมากขึ้น  นั่งคิดนู่นคิดนี่คนเดียวบ่อยขึ้น...  ที่ทนเป็นบ้ามาเป็นเดือนได้นี่ก็เก่งแล้วครับ

ไปป์ไม่เคยรับโทรศัพท์ผมเลย  ผมพยายามติดต่อมันเกือบทุกวันแต่มันก็ไม่เคยรับ  ไอ้ที่อยากจะพูด  อยากจะบอก  ก็เลยไม่ได้ทำสักทีนี่ไง...

หลังจากเลิกกับแอมแล้ว  ผมคิดว่าทุกอย่างจะจบลง  แม้ว่าจะจบแบบแย่ ๆ ไปหน่อยก็เถอะ  แต่ที่ไหนได้  ประมาณสองสามอาทิตย์หลังเลิกกัน  แอมโทรมาขอคืนดีกับผมหน้าตาเฉยเลยครับ  แถมบอกว่าที่ทำไปวันนั้นเป็นเพราะอารมณ์  ผมก็บอกปฏิเสธมาหลายรอบแล้ว  แต่เธอก็ยังโทรมาเรื่อย ๆ  จนหลัง ๆ ผมเลือกที่จะไม่รับโทรศัพท์เธอแทน  แต่เธอก็ดันส่งเมสเสจมาจนได้...  ผู้หญิงนี่เข้าใจยากซะจริงครับ

ว่าไปชีวิตผมก็ตลกร้ายจริง ๆ  ไอ้คนที่โทรไปหาก็ไม่รับสาย  ไอ้คนที่ไม่อยากคุยด้วยก็ดันโทรมาซะนี่...

จากนั้นสัก 10 นาทีลูกค้าก็ออกไปหมดร้านแล้ว  ผมเลยได้จัดของ  พร้อมกับคุยกับไอ้ต้นเรื่องสัพเพเหระ  ส่วนใหญ่จะเป็นประเด็นบ่นเรื่องโลกร้อนเนี้ยแหละครับ...

“คิน...สงกรานต์ไปไหนวะ”
“ยังไม่มีแพลนว่ะ  ทำไมวะ”
“โอ้โห....กูไม่อยากจะเชื่อหนุ่มฮ็อทอย่างมึงไม่มีแพลน  กูนึกว่ามึงมีคิวไปโชว์ตัวนั่งขบวนแห่อะไรงี้ซะอีก”
“เดี๋ยวกูถีบกระเด็นเลยนี่  คิดได้นะมึง”
“ไม่ไปเที่ยวกับแฟนเหรอวะ” มันเขยิบตัวเอื้อมมาคว้ากล่องข้าง ๆ ผม “อันนี้ไว้ข้างบนเว่ย”
“ไม่มีแฟน”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!! ” ไอ้ต้นทำกล่องกระดาษเปล่าร่วงจากมือ “อย่ามาตอแหล  หน้าอย่างมึงไม่มี  แล้วกูจะเหลืออะไร”
“ไม่มีจริง ๆ ...  เชี่ยนี่  เพิ่งเลิกไป”
“โอ้โหยยยยยยย...  กูลืมไปมึงมันไปหล่อเลือกได้ !!! ” นี่มึงชมกูแบบจริงใจกว่านี้จะดีมากนะไอ้ต้น “แล้วมึงไม่มีแพลนไปไหนเหรอวะไอ้คิน  อุตส่าห์ได้หยุดงานตั้งนาน”
“ไม่มีว่ะ  คงนอนอยู่ห้อง  แล้วมึงอะ  จะไปไหน”
“สงกรานต์มันก็ต้องสาดน้ำกับแฟนสิวะ !!!  มีเหรอกูจะพลาด”
“เล่นกับแฟนมันจะไปสนุกอะไรวะ  เล่นกับเพื่อนสิมันจะตาย” ก็จริงนี่ครับ  ปีก่อนผมไปเล่นกับแอม  ไม่เห็นจะสนุกเลย  โดนบ่นว่าจะออกมาทำไมผิวเสีย  นู่นนี่  พอไปเล่นกับเพื่อนเท่านั้นแหละ...  โคตรมัน !!
“จุ๊ ๆ ๆ ๆ ” ไอ้ต้นจุ๊ปาก “มึงช่างเป็นเด็กน้อยเสียจริง  มึงคิดดูนะ...  เราเดินจูงมือไปกับแฟนสาว  เธอสะพายกระเป๋าปืนฉีดน้ำลายน่ารัก ๆ ไว้ข้างหลัง  ใส่เสื้อลายดอกไม้น่ารัก ๆ ” มันผายมือออกให้ผมจินตนาการด้วย “ใบหน้าใส ๆ ของเธอเปื้อนแป้งที่เราป้ายไว้  เวลาเดินด้วยกันเธอก็จะพยายามเดินชิด ๆ เรา  เพราะว่ากลัวโดนผู้ชายคนอื่นลวนลาม  แต่เธอลืมไปว่าเราก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน...”
“ทำไมกูฟังไปฟังมามันเหมือนพล็อตหนังโป๊วะ” รู้สึกจริง ๆ ครับ...
“เอ๊ะ...ออกจะโรแมนติก  มึงไม่อยากเห็นแฟนใส่เสื้อลายดอกที่เปียกน้ำแล้วแนบเนื้อเหรอวะ”
“เอ่อ...มันก็...” เอ๊ะ...  ทำไมในมโนภาพแฟนกูเป็นผู้ชายวะ  แถมหน้าตาดูใกล้ตัวมาก ๆ
“ก็อย่างที่กูบอกนั่นแหละ  ทั้งโรแมนติก  ทั้งชวนฝัน  มึงก็หาโอกาสไปทำบ้างนะ” มันตบบ่าผมปุ ๆ  ก่อนจะสะกิดให้ไปคิดเงินให้ลูกค้าสาววัยกลางคนที่มาพร้อมเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ

“แม่ขา ๆ ๆ  หนูอยากกินลูกอม” เด็กสาวตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มดึงชายเสื้อมารดา  ช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง
“เมื่อวันก่อนก็เพิ่งกินไปเองนี่คะ  กินมาก ๆ เดี๋ยวฟันผุ  ไม่สวยนะคะ” เด็กหญิงหน้างอลงไปนิดนึง...  ดูน่าสงสาร  ใครเห็นแล้วไม่ใจอ่อนก็เกินไปหน่อยแล้ว “ก็ได้จ้ะคนดี  แม่ให้อันเดียวนะคะลูก”
“เย้ ~  รักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ” เด็กสาวฉีกยิ้มน่ารักน่าเอ็นดูก่อนจะเดินไปหยิบลูกอมมาวางบนเคาน์เตอร์ให้ผมคิดเงิน “อันนี้ด้วยค่ะ  พี่ชาย”

ผมหยิบลูกอมที่หุ้มด้วยพลาสติกสีน้ำเงินและมีก้านพลาสติกยื่นออกมายิงบาร์โค้ด...

จูปาจุ๊ปส์รสโคล่า...  ช่างชวนให้คิดถึงใครบางคนเสียจริง...



กลับมาจากร้านสมองของผมก็ยังทำงานไม่หยุด  ผมหยุดคิดถึงไปป์ไม่ได้เลย  ตั้งแต่วันที่มันหายออกไปจากชีวิต  ก็เหมือนมีช่องว่างบางอย่างเกิดขึ้นในชีวิต

มันไม่เหมือนเดิม...  และไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิม...

ผมนั่งกอดหมอนของมันอยู่ในห้องนอน  พลางคิดเรื่องต่าง ๆ นานา  แอบเอาหมอนมันมาสูดกลิ่นทุกครั้งเหมือนคนโรคจิต  นั่งดมเป็นเดือนอะครับ  ตอนนี้กลิ่นแม่งหายไปหมดล่ะ  ไอ้เจ้าตัวมันก็ยังไม่กลับมาซะที...  ทำไมเวลามันผ่านไปช้าจังวะ...

ถ้าความคิดถึงฆ่าคนได้  ตอนนี้มันคงกำลังจะฆ่าผมแล้ว...


ผมนั่งฟังเสียงสัญญาณรอสายที่ไม่มีคนตอบรับจนมันตัดไปเอง  แล้วก็ถอนหายใจ  ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหมอนมัน...   กู – ทน – ไม่ – ไหว – แล้ว – ว้อย !!!!!!

ผมเป็นคนความอดทนต่ำ  และถ้าทนไม่ได้  ผมก็จะไม่ทนครับ !!!  ผมกดโทรออกอีกครับ  แต่คราวนี้เป็นเบอร์อื่นแทน  รอสัญญาณดังขึ้นได้ประมาณ 4 – 5 ครั้ง  ปลายสายก็กดรับแล้ว

“ว่าไงคิน” เสียงเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ ประจำตัวมันตอบกลับมา
“อาร์ท...มึงโทรเรียนไอ้โจ้  ไอ้กันมาประชุมเพลิงกันที่ห้องกู  ตอนนี้เลย”
“หือม์...มีอะไรด่วนงั้นเหรอ ? ”
“ด่วนมาก ๆ ...” ผมเว้นจังหวะเงียบไปสักพักนึง  ก่อนจะตอบออกมาชัดถ้อยชัดคำ...











“กูกำลังจะจีบผู้ชาย !!! ”



TBC


มาต่อก่อนโดนคนอ่านฆ่าค่ะ
ตอนนี้ถึงกับต้องงัดเอาคินมาทวงความเป็นพระเอกคืนก่อนจะโดนคนอื่นแย่งเรตติ้งไปมากกว่านี้
ใกล้เปิดเทอมแล้ว  คนเขียนอยากจะบ้าค่ะ...ถ้าเปิดเทอมแล้วคงไม่ได้มาอัพบ่อยๆนะคะ บอกเอาไว้ก่อนเพราะขึ้นปี2แล้วงานคงจะเยอะมาก

เจอกันตอนหน้าจ้า