หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100%

[nongrak]

จะเอาเดย์มาทำอะไร ทิวาดูน่ากลัวสำหรับเดย์จริงๆ

[yeyong]

หวังว่าคงไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับเดย์นะ
ไม่อยากให้เป็นแบบถูกรุมโทรม
แบบนี้เขาไม่ชอบ

[monoo]

กิจกรรมอะไรอ่ะ

[Cherry Red]

คงไม่มีใครมาปู้ยี้ปู้ยำน้องเดย์ได้ เพราะ ทิวาแสดงอาการหวงเดย์ขนาดนั้น ( หวงไว้แกล้งคนเดียวน่ะสิ )
แค่รับมืออิพี่ทิวาคนเดียว ชีวิตเดย์ก็รันทดพออยู่แล้ว
ฉนั้น ไม่ต้องให้เพื่อนทิวามารุมรังแกน้องนะค่ะ please ~ 

[ทามากิบ๊อง]

ตอนที่ 7 ธรรมะหรือจะชนะอธรรม



“อย่าทำอิดอ่อนเหมือนผู้หญิงกรูไม่ชอบ!”
“ผมไม่ได้อิดออดครับ แต่ผมไม่อยากค้างคืนที่นี่ ผมไม่พาของใช้อะไรสักอย่างแล้วก็ไม่....”
“ก็ซื้อดิ! กรูจะบอกมึงเป็นรอบสุดท้ายว่ากรูตัดสินใจเด็ดขาดแล้วมึงหรือใครหน้าไหนก็ห้ามแย้ง”
“แต่พี่ครับ!”
“มึงนี่!”
“เฮ่! พวกกรูมาเที่ยวนะเว้ยไม่ได้มาฟังใครทะเลาะกัน มึงก็เกินไปไอ้ทิวา ทำไมไม่บอกน้องมึงสักคำว่าจะค้าง”
“เรื่องของกรูมึงอย่าเสือกไอ้กรณ์!”
“ตามหลักการแล้วมึงผิดว่ะไอ้ทิวา”พี่ดินกอดอกมองพี่ทิวาที่กำลังฉุนเฉียว
“เออ! เข้าข้างกันเข้าไป พวกมึงเพื่อนกรูหรือเพื่อนมันวะ!”
“พวกกรูเพื่อนมึงอยู่แล้วแต่มึงไม่มีเหตุผลกรูก็ไม่อยากเข้าข้างมึงเหมือนกัน”พี่วัชพูดก่อนจะเดินลิ่วไปยังห้องที่ได้จองเอาไว้ครับ เราตกลงกันว่าพี่ดินนอนกับพี่กรณ์ ผมนอนกับพี่ทิวาซึ่งผมอยากค้านสุดๆ แต่ทำไม่ได้เลยสักนิด ส่วนพี่วัชที่เดินไปเมื่อครูขอนอนคนเดียวครับ ไม่ยอมเอ็กตร้าห้องใครคนใดคนนึงเห็นบอกอยากนอนคนเดียวซะมากกว่า แต่สถานการณ์ตอนนี้ทำผมเครียดครับ ทุกคนกำลังทะเลาะกันเพราะผม แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับ
“สะใจมั้ยล่ะมึงทำพวกกรูทะเลาะกัน แม่งเสียอารมณ์”พี่ทิวาด่าผมครับ ผมเลยรู้สึกผิดเต็มๆ ได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าสบตาใคร ผมคงกลายเป็นตัวปัญหาไปแล้ว ณ ตอนนี้
“มึงพูดอย่างนั้นกับหลานมึงได้ไง”
“มันไม่ใช่หลานกรู!”
“เออกรูลืม น้องมึงนั่นแหละ”
“กรูจะด่ามันมึงจะรับแทนมันรึไงวะไอ้ดิน”
“น้องเดย์ครับเปลี่ยนใจมานอนกับพวกพี่มั้ย ^^”ระหว่างที่พี่ทิวากำลังพูดกับพี่ดินพี่กรณ์ก็เดินมาแล้วออกปากเอ่ยชวนผมครับ ผมทำท่าจะพูดพี่ทิวาก็มาขัดเสียก่อน
“ไม่ได้! พวกมึงขึ้นห้องไปเลยไป ไอ้นี่กรูจัดการเอง”ว่าแล้วพี่ทิวาก็ลากผมไปครับ ลากไปยังห้องพักที่พี่ๆ เค้าจองไว้ โรงแรมที่นี่ถือเป็นโรงแรมระดับห้าดาวเชียวครับอย่างหรู แขกเขรื่อที่มาพักล้วนเป็นนักท่องเที่ยวที่มีระดับกันทั้งนั้น ดีใจอยู่ครับที่มาเที่ยวแล้วได้มาอยู่สบาย แต่ก็เสียใจมากกว่าครับที่มาแบบไม่ได้เต็มใจและยังมาในฐานะเหมือนนักโทษที่มีผู้คุมตลอดเวลา จะสั่งประหารผมได้ทุกเมื่อ
   ปัง! ผลัก!
   ตัวผมถูกโยนเข้ามาภายในห้องพักโดยมีพี่ทิวาเดินตามเข้ามาแบบไม่สบอารมณ์ครับ 
   “มึงจะมีสักวันที่ไม่ขัดใจกรูบ้างจะได้มั้ยห๊ะ!”
“ถ้าพี่ไม่เอาแต่ทำตามใจตัวเองคงไม่เกิดปัญหาหรอกครับ”
“นี่มึงจะกล่าวหาว่ากรูผิดใช่มั้ย!”
“ผมไม่อยากพูดกับพี่แล้วครับ ยิ่งพูดพี่ยิ่งไม่เข้าใจอะไรเลย พี่เข้าใจแต่ตัวเองเท่านั้น”
“มึงจะยั่วโมโกกรูให้ได้เลยใช่มั้ย! กรูบอกซ้ายมึงก็ต้องไปซ้าย กรูบอกขวามึงก็ต้องไปขวา!”พี่ทิวาปราดเข้ามากระชากคอเสื้อผมอย่างเอาเรื่อง ผมสะดุ้งตื่นกลัวกับแววตาดุดัน แต่ถ้าผมมัวแต่กลัวอยู่แบบนี้ทั้งชาติผมคงไม่กล้าที่จะเผชิญหน้าอะไรทั้งนั้น
“ปล่อยผมนะครับ! พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำกับผมแบบนี้ ผมไม่ใช่ตัวรองมือรองเท้าของใคร!”ผมใช้มือผลักพี่ทิวาออกอย่างแรงจนพี่เค้าเซถอยหลังไปครับ ดูท่าพี่ทิวาคงไม่ยอมสงบสติอารมณ์ตัวเองง่ายๆ อย่าว่าแต่พี่ทิวาที่โกรธเป็นอย่างเดียว ผมเองก็โกรธเป็นเหมือนกันนะครับ กี่ครั้งแล้วที่ผมไม่อยากถือสาพี่เค้า แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะครับว่าการยอมของผมคือกดตัวเองให้ต่ำให้คนอื่นเหยียบย่ำ ผมจะสู้ครับ! ไม่ยอมโดนรังแกอีกแล้ว
“นี่มึงกล้าแข็งข้อกับกรู มึงคิดว่าตัวเองเป็นใครห๊ะ!”
“แล้วพี่ละครับ คิดว่าตัวเองเป็นใคร....ถึงขู่คนอื่นไปทั่ว พี่รู้ตัวมั้ยครับว่าพี่เป็นคนไร้เหตุผลที่สุด เอาแต่ใจและยังชอบใช้กำลังมากกว่าเหตุผล ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าครอบครัวพี่เป็นยังไง แต่ผมที่เป็นคนนอกเห็นพี่ทำแบบนี้แล้วผมเห็นใจพ่อกับแม่พี่จริงๆ ครับที่มีลูกนิสัยแบบนี้ ผมจะไม่โทษท่านที่ไม่สอนหรอกนะครับ แต่ผมจะโทษพี่ที่ทำตัวเอง!”
“นี่มึง!”
“ผมจะพูดตรงๆ ครับ พี่จะได้รู้ว่าผมรู้สึกยังไงทุกครั้งที่มองพี่ทำตัวแย่ๆ ใส่ผม”
“มึงวอนหาเรื่องใช่มั้ยที่พูดมา ได้!!!! งั้นกรูก็จะสนองมึงเดี๋ยวนี้แหละ!”
“ลองดูสิครับ! ถ้าพี่ทำอะไรผม ผมจะตอบโต้จริงๆ ด้วย!”ผมคว้าแจกันเซรามิคทรงสูงขนาดพอเหมาะมือมาถือไว้ เพื่อเอามาเป็นอาวุธป้องกันตัวเองครับ
“กรูรู้ว่ามึงไม่กล้าหรอก หึ!”พี่ทิวาคงเห็นแขนผมที่แอบสั่นจึงพูดแบบนั้นแล้วเดินรุกเข้ามาหาผมเรื่อยๆ
“พี่อย่าคิดว่าผมไม่กล้า! ถ้าพี่ไม่อยากโดนถอยไปครับ!”ผมพูดเสียงแข็งโต้กลับไปอย่างเอาเรื่อง
“แต่กรูอยากโดนว่ะ! งั้นก็ลองดูกันสักตั้งว่าใครใจหมากว่ากัน กรูหรือมึง!”สายตาพี่ทิวามองมาทางผมไม่วางตา แทบจะเรียกว่าจ้องจนจะกลืนกินก็ได้มั้งครับ
อึก! ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก หัวใจของผมเต้นรัวไม่หยุดทุกวินทีที่พี่ทิวาก้าวเข้ามา ผมไม่อยากทำร้ายใครนะครับ แต่พี่เค้ากำลังต้อนให้ผมจนตรอก! แล้วอย่าคิดนะครับว่าหมาจนตรอกอย่างผมจะตัดใจไม่สู้
“เพล้ง!”เสียงแจกันที่อยู่ในมือผมฟาดลงกับขอบโต๊ะตรงข้าเตียงนอนที่ที่ผมหยิบมาแตกเป็นเสี่ยงๆ ผมไม่ได้เป็นคนฟาดมันลงไปนะครับแต่พี่ทิวาเค้า!
   “เห็นความต่างระหว่างกรูกับมึงรึยังห๊ะ!”พี่ทิวาเป็นคนทำครับ พี่เค้าพุ่งตัวมาหาผมในขณะที่ผมลังเลใจ พี่ทิวารวบมือผมที่กุมแจกันแน่นก่อนจะควบคุมมันให้ไปฟาดลงตรงขอบโต๊ะจนแตกละเอียดคามือผม พี่ทิวาน่ากลัวมากครับ พี่เค้าทำให้ผมตัวสั่นแกร็งไปหมด ม่านตาเปิดกว้างมองพี่ทิวาที่ยังแยกยิ้มเหมือนมันเป็นเรื่องขำขัน
   “พี่!”
ผั๊วะ!
แรงหมัดหนักๆ ซัดลงตรงแก้มซ้ายของผมอย่างจังจนหน้าของผมชาวาบไร้ซึ่งความรู้สึก น้ำตาของผมไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ฮึก! เจ็บครับ เจ็บใจเสียมากกว่า
“มึงจะเลิกบ้าได้รึยังห๊ะ!”ไม่รู้ว่าผมหยุดหายใจไปกี่วิด้วยความตกใจที่พี่เค้าต่อยผมอย่างจัง แต่พอรู้สึกตัวเองอีกทีแจกันในมือก็ไม่เหลืออยู่แล้วกลับมีมือพี่ทิวาที่รวบมือผมก่อนจะเหวี่ยงแขนทั้งสองข้างให้ไปไขว้หลังเหมือนผู้ร้ายที่ก่ออาชญากรรมโดนจับได้ จนตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับสายตาพร่าเลือนไปหมด....ในหัวก็ขาวโพลนและว่างเปล่า ไม่คิดว่าเหตุการณ์มันจะผิดคาดขนาดนี้
“เก่งนักนะมึงกล้าอวดดีกับกรู บอกให้รู้ไว้นะว่ากรูไม่ได้เป็นพวกชอบเจรจาด้วยปาก แต่กรูเจรจาด้วยมือกับตรีน!!”
“ฮึก! ฮือๆ”ผมสะอื่นออกมาก่อนที่จะโดนพี่ทิวาผลักและดันร่างให้ติดกับเตียงใหญ่สีขาว ถึงผมไม่สามารถมองเห็นด้านหลังแต่ก็รู้สึกครับว่าพี่ทิวาคร่อมหลังผมอยู่และยังคงรวบมือผมไว้ไม่ปล่อยเหมือนเดิม
“มึงร้องไห้งั้นเหรอ ทีจะทำแล้วไม่คิดแบบนี้จะให้กรูสงสาร!”
“ผมไม่ได้ต้องการความสงสารจากพี่สักหน่อย ฮึก!”
“หมดท่าขนาดนี้แล้วปากมึงยังไม่หยุดแกว่งหาตรีนอีกนะ! แม่งมึงนี่จะยั่วโมโหกรูให้ถึงที่สุดเลยใช่มั้ย!”
“ผมไม่มีสิทธิ์สู้หรือครับ!”ผมถามประชดประชันด้วยความเจ็บใจ
“เออ! กับกรูมึงไม่มีสิทธิ์แม้แต่คิดที่จะสู้!”
“ผมไม่เข้าใจ...ฮึก....ทำไมพี่ต้องมายุ่งกับผมด้วย ผมไม่ได้อยากยุ่งกับพี่สักหน่อย!”
“.....ทำไม! กรูจะยุ่งมันเรื่องของกรู ถ้ามึงทำตัวดีๆ ว่าง่ายมึงจะไม่เจ็บตัวเลยแต่นี่มึงทำตัวเอง และมึงก็ไม่ได้สำคัญกับกรูสักนิดที่กรูจะต้องมาคอยนึกถึงจิตใจมึง!”
“ฮึก!....ฮือๆ”น้ำตาหลายหยดของผมไหลซึมหายไปกับเตียงทิ้งไว้เพียงคราบน้ำตาเปียกๆ เป็นดวงใหญ่ๆ ถ้าความรู้สึกแย่ตอนนี้ของผมมันสามารถซึมหายไปได้ก็ดีสิครับ ผมจะได้ไม่ต้องมาเจ็บอยู่แบบนี้
ผม....ผมไม่รู้ว่าทำไมทันทีที่ผมได้ยินว่าผมไม่ใช่คนสำคัญสำหรับพี่เค้า ผมถึงได้รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาตรงอกซ้ายอย่างไม่รู้สาเหตุแบบนี้ และน้ำตาก็ยังไหลพรากไม่ยอมหยุดเหมือนจะไหลให้น้ำหมดตัวซะอย่างนั้น ผมมันคนอ่อนแอจริงๆ
“ฮึ! อย่ามาทำเป็นบีบน้ำตา หรือมึงอยากให้กรูปลอบขวัญงั้นเหรอ....หึหึๆ”เสียงกระซิบที่แผ่วเบาดังผ่านทางต้นคอข้างหลัง มันทำให้ผมตื่นกลัว ลมหายใจอุ่นๆ ของพี่ทิวาที่รดต้นคอของผมยิ่งทำให้ผมผวาเข้าไปใหญ่ ผมเลยพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดออกมาจากการกักกันด้วยร่างใหญ่ที่โถมทับผมอยู่ ผมรู้ว่ามันอาจจะเกิดเรื่องบ้าๆ ขึ้นผมเลยพยายามเอาตัวรอดด้วยความคิดโง่ๆ แน่ละว่าผมไปไหนไม่รอด
“อย่านะครับพี่ แค่นี้ยังไม่พอใจพี่อีกเหรอครับที่เห็นผมเป็นไอ้ขี้แพ้อยู่แบบนี้ ฮือๆ”
“ไม่มีคำว่าพอสำหรับกรู”พี่ทิวาช้อนมือมาใต้ซอกคอผมก่อนจะเชยใบหน้าของผมให้เงยขึ้นแล้วก้มลงทาบทับริมฝีปากของผมที่สั่นระริกและพยายามตักตวงความหอมหวานในรสจูบจากปากของผม ผมพยายามที่จะสบัดหน้าหนีและต่อต้านแต่เพราะไม่รู้อะไรถึงทำให้ผมละทิ้งความพยายามที่จะปฏิเสธรสจูบจากพี่ทิวาไป แม้นจะเป็นริมฝีปากที่เพิ่งดุด่าและหยามเหยียดผม แต่ทำไมริมฝีปากนี้ถึงไม่รังเกียจผมอย่างที่ปากว่าแต่กลับจู่โจมเข้าหาผมนับครั้งไม่ถ้วน และทิ้งร่องรอยของรสจูบที่โหยหาไว้เสมอ
จากจูบที่อ้อยอิ่งอยู่เนิ่นนานก็เลื่อนมาเล็มเลียคราบน้ำตาตรงแก้มของผมที่ยังคงรินไหลอยู่เป็นสายให้เหือดแห้ง ก่อนจะถอนจูบนั้นออกอย่างเชื่องช้า
พี่ทิวาปล่อยตัวผมจากการคร่อมทับก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างพลิกผมให้อยู่ในท่านอนหงายแล้วยันแขนยาวคร่อมตัวผมไว้ให้อยู่เบื้องล่าง ผมใช้แขนยกขึ้นบังหน้าตัวเองแล้วร้องไห้ส่งเสียงสะอื้น
“กรูให้เวลามึงร้องไห้ให้พอแค่นับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่เลิกกรูเอามึงแน่!” เสียงดุจากพี่ทิวาตรงหน้าดังขึ้นจนผมเอียงตัวหนี แต่น้ำเสียงของพี่ทิวามันต่างจากก่อนหน้านี้ที่เราเกือบจะฆ่ากันจนสังเกตได้ ผมพยายามหยุดร้องไห้ถึงแม้พี่เค้าจะไม่ขู่ผมก็เถอะ ใครบ้างล่ะครับที่อยากร้องไห้ให้อายคนอยู่แบบนี้ ก็ไม่ได้อยากร้องไห้สักหน่อย....
“ฮึก...ฮือๆ”
“หนึ่ง!”
“ซืดๆ ”ผมพยายามสูดน้ำมูกไม่ไห้ไหลครับ แล้วก็น้ำตาด้วย
“สอง!”
“ร้องไห้เสร็จแล้ว....คะครับ”ผมพูดทั้งๆ ที่ยังเอาแขนทั้งสองข้างไขว้ปิดหน้าตัวเองเอาไว้
“เอาแขนออก!”
“ครับ”ผมค่อยๆ ยกแขนตัวเองออกจากใบหน้าที่คงจะฉ่ำไปด้วยน้ำตา แต่ผมไม่ได้ร้องไห้แล้วจริงๆ นะครับแค่คราบน้ำตาเท่านั้น ผมสบตากับพี่ทิวาครู่นึงครับเพราะพี่เค้ายังใช้แขนยันตัวเองให้คร่อมผมอยู่ แต่จู่ๆ พี่ทิวาก็หลบสายตาผมที่มองพี่เค้าผ่านม่านน้ำตา จากนั้นพี่เค้าก็ผุดลุกขึ้นไปยืนกอดอกข้างเตียงด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์และเมินมิงไปทางอื่นโดยที่พี่เค้าแทบจะไม่มองหน้าผมเลยครับและผมก็สังเกตเห็นว่าหน้าขาวยวงปกติของพี่ทิวากำลังแดงขึ้น
“เดี๋ยวไอ้สามตัวนั่นจะมาที่ห้องนี้ มึงจะฟ้องอะไรก็เชิญ”
“ไม่ครับ”
“ฮึ! ”
ก๊อก ก๊อกๆ
“พวกเรามาแล้วเว้ยเปิดประตู!” แสดงว่าก่อนหน้านี้พี่ทิวารู้งั้นสินะครับว่าพวกพี่กรณ์ พี่วัช พี่ดินจะมาที่ห้องเพราะงั้นถึงได้กะเกณฑ์กำหนดเหตุการณ์เมื่อครู่ได้พอเหมาะพอเจาะไว้ และยังให้ผมหยุดร้องไห้
“ห้องมึงตัวห่าอะไรลงวะถึงได้เละ”พี่ทิวาเดินไปเปิดประตูให้พวกพี่ๆ เข้ามา ละพี่ดินก็เป็นคนแรกที่สังเกตเห็นเศษแจกันที่แตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้นตรงโต๊ะข้างเตียง
“ไม่มีอะไร”
“เฮ้ย! หรือว่ามึงทำร้ายน้องเค้าวะ มึงนี่เชี่ยว่ะไอ้ทิวา! น้องเดย์พี่บอกแล้วว่าไปนอนกับพี่ดีกว่านอนกับไอ้เถื่อนไร้เหตุผลและศีลธรรมแบบมัน”
พี่กรณ์พูดฉอดๆ และไม่ทันระวังหลังโดนพี่ทิวาถีบเข้ากลางหลังเข้าให้
“เอ่อ....ไม่ใช่หรอกครับพอดีผมเจอแมลงที่ผมไม่ชอบเลยเอาแจกันไล่ฟาดเพราะตกใจ”นี่ผมจะสร้างเรื่องโกหกขึ้นมาเพื่อ? แกมันเป็นอะไรไปแล้วไอ้เดย์ จะเป็นเด็กขี้โกหกรึไง โกหกเพื่อปกป้องคนผิดงั้นเหรอ!
“อ้าวเหรอ.....แล้วมึงเสือกถีบกรูเนี่ยนะไอ้ทิวาแม่งเลวจริงอะไรจริง”ดูเหมือนช่องว่างเมื่อครู่ที่ผมเป็นสาเหตุให้ทะเลาะกันได้หายไปแล้วครับ รู้สึกโล่งใจมานิดนึง แต่ในขณะที่ผมกำลังมองพี่ทิวากับพี่กรณ์ถกเถียงกันผมรู้สึกเหมือนมีใครมองตลอดเวลาเลยครับ พอหันไปก็เป็นจริงตามความรู้สึกครับ พี่วัชนั่นเองที่มองผมด้วยสายตาจับผิด พอผมหันไปสบตากับพี่เค้าพี่วัชก็ทำเป็นขยับกรอบแว่นหนี
“ถึงเวลามื้อเที่ยงแล้วไปหาอะไรกินกัน กรูหิว”พี่ดินพูดขึ้น
“มึงนี่ความคิดดี งั้นไปกันกรูก็หิว”
“กินให้กรูเลือกร้าน”พี่ทิวาพูดก่อนจะเดินลิ่วออกไปกันทั้งสามคนทิ้งผมไว้คนเดียว ไม่ใช่สิครับมีพี่วัชด้วยอีกคน เอ่อ...พี่เค้าทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ถูกเลยครับ ผมยืนเก้ๆ กังๆ ก่อนจะทำท่าเดินตามพี่ทิวาไป แต่พี่วัชเรียกผมเอาไว้ก่อน
“เดย์...”ผมหยุดนิ่งมองพี่วัชที่เดินมาหาผม ก่อนที่พี่เค้าจะยัดอะไรบางอย่างใส่ในมือให้ผมครับ ผมยืนมองแผ่นหลังพี่วัชที่เดินออกไปจากห้องอย่างสงสัย ก่อนที่จะเอาของที่ถูกให้ขึ้นมาดูครับ
ยาหม่อง? พี่วัชมีของแบบนี้อยู่ด้วยเหรอครับ แล้วพี่เค้าให้ผมเพื่อ.....หรือว่าพี่วัชเค้า
ผมยกมือขึ้นสัมผัสแก้มซ้ายเบาๆ มองสลับกับยาหม่องที่อยู่ในมือ....




ทักทายฮับสำหรับตอนที่ 7 
ตอนนี้ก็ผสมผสานอารมณ์ซะไม่รู้จะอธิบายยังไง
จะโหดก็ไม่เชิงจะฮาก็ไม่ใช่
ส่วนตัวแล้วตอนนี้ข้าพเจ้าชอบฮับ เพราะมีความสัมพันธ์อย่างอื่นเข้ามาเพิ่มสีสันให้เนื้อเรื่องขึ้น
ยังไงก็ไม่ลืมขอบคุณทุกรีนะฮับที่เข้ามาอ่าน
ตอนที่ 8 จะรีบให้ตามมาไวๆ นะฮับ อย่าลืมแวะมาอีกนะฮับ
 

[indy❣zaka]

ฮารุฮิ(?)อ่านแล้วเครียดมากค่ะ รุ่นพี่ทามากิ

แต่พอหันไปมองดิสเพลย์ของรุ่นพี่ปั๊ป หายเครียดทันทีเลยค่ะ    (แววตาหมาน้อย อร๊างงง~)


เปิดโฮสต์ดีกว่าค่ะรุ่นพี่ อย่าเปิดโรงงานผลิตมาม่าเลยยยยยยยยย  

[2Botaku]

พี่ทิวา ทำร้ายน้องเดย์อ่ะ     

[yeyong]

เห็นท่าทีเพื่อนๆของทิวาแล้ว ใจชื้นขึ้นมาหน่อยนึง
ยังไม่ได้เข้าข้างเพื่อนตะพึดตะพือ
แต่ทิวายังเอี้ยเหมือนเดิม

[roseen]

คนเหี้ยไร   ไร้เหตุผลสิ้นดี

[NY_JK]

 :z3:สงสารเดย์ ถูกทำร้ายตลอด
ทิวาแม่งจะโหดไปไหน

[noina]

ไอ้ทิวา


เดี๋บปั๊ดเชียร์วัชซะนี่


ทามะจังสู้ๆนะ

[puppyluv]

เมิงแรงไปว่ะวา ไอ้พวกเพื่อนมาช่วยกันหน่อยเร๊ว
ยังดีที่มียาหม่อง
อิอิ แล้วจะมีหอมแก้มรสยาหม่องช่ายป่าว อิอิ
รอต่อปาย ตอน 8 ชิมิ

[ChiOln]

เซ็ง ทำน้องเจ็บตัวทำไมเนี้ย ใช่เรื่องหรอห๋าาาาาา!!!

[Cherry Red]

มีเพื่อนทิวาคอยเป็นห่วงเนี่ยแหละ น้องเดย์จะโดนหนักกว่าเดิม เพราะ มันขัดหูขัดตาอีพี่ทิวา
ตามภาษาพระเอกที่ EGO-Centric สูงเทียมฟ้า EQ ต่ำติดดิน เอาแต่ใจ ไร้เหตุผล ชอบใช้กำลัง อย่างที่เดย์ด่าทุกประการ

[EVE910]

สงสารน้องเดย์
 

[namwaan1992]

^
^
^
^
จิ้มก่อนอ่านๆ

[namwaan1992]

ไรเตอร์ขยันอัพสุดๆ    ><
ชอบพี่วัชอ่าๆ ;p

*-*      เสกยาหม่องมาให้เดย์ดั้วะ !!! (เสกตอนไหนน่ะ ??!)

[ramgaythai]

สงสารเดย์มักๆ

[Rhythm]

TT'


 

[cheyp]

น้องเดย์จะไปปกป้องไอ้ทิวามันทำม้ายยยยยยยยยยยยยยย

เลวอ่า ทำร้ายโดยไม่มีเหตุผล

[nongrak]

สงสารเดย์จังเลย โดนต่อยอีกแล้ว
อยากตื้บทิวาบ้าง ทำยังไงถึงจะได้ตื้บสักสองสามที

[monoo]

เลือกพี่วัชดีกว่านะน้องเดย์
ไอ้ทิวาฆ่ามันนนนนนนนนน

[punchnaja]

เฮ้อ รู้สึกว่าบางทีก็ร้ายไป

เชื่อเถอะว่าตั้งแต่เดย์เกิดมาพ่อแม่ไม่เคยตีสักแอะ แล้วไอ้นี่เป็นใครฟระ มาชกหน้าลูกเค้า

ถ้าพ่อแม่เดย์รู้เข้า เชื่อเห๊อะ เป็นเรื่อง ทำเหมือนคนไม่ใช่คน โกรธว่ะ!

[MARCHMALLOW]

สงสาีรเดย์ T^T
เกลียดทิวาเว๊ยย!

[insunhwen]

ทิวา!!!
ต่อยเดย์ได้ยังงายยยยยย ห๊ะ!! 
เดย์ เดี๋ยวแม่จะพาหนูไปเพาะกายนะลูก แล้วกลับมาก็จับทิวา  โลด 

[ทามากิบ๊อง]

ตอนที่ 8 ไม่มีอะไรอยู่ในกอไผ่
 




ตอนนี้เราทั้งห้าคนกำลังรออาหารที่ทยอยยกมาส่งที่โต๊ะครับ พี่ๆ เค้าสั่งอาหารมามากมายหลายอย่าง จนผมแทบไม่ต้องสั่งอะไร เสียงพูดคุยที่โต๊ะอาหารดังลั่นไม่สนใจแขกโต๊ะอื่นที่อยู่ในร้าน เราเลือกร้านที่อยู่ใกล้โรงแรมและหรูพอควรครับ เพราะร้านที่จะทานพี่ทิวาเป็นคนเลือก ที่นี่เป็นร้านอาหารทะเลวิวทิวทัศน์ที่ร้านจึงเน้นตกแต่งบรรยากาศให้เข้ากับสถานที่ครับ พวกเราเลือกนั่งโต๊ะตรงชานที่ยื่นออกมาเพื่อรับลมทะเลและกลิ่นอายของทะเล มันทำให้รู้สึกสดชื่นจริงๆ ครับ
“พี่ตักให้นะครับ ^^”
“ขอบคุณครับพี่กรณ์”
“เออ....กรูลืมบอกมึงไปเลยว่ะ เรื่องไอ้โจที่กรูเจอมันเมื่อสามวันก่อน มันบอกว่าถ้ายังไงให้มึงโทรไปหามันหน่อย”พี่ดินพูดพลางตักข้าวใส่ปาก ผมเหลือบมองพี่ทิวาที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เห็นว่าพี่เค้าไม่ยักพูดอะไร เอาแต่มองก้ามปูที่อยู่ในจานแล้วเขี่ยไปมา
“เฮ้ย! กรูก็เจอมันเหมือนกัน แต่ไม่ยักถามถึงมึง แม่งเห็นมากับใครก็ไม่รู้หน้าตากวนตรีนว่ะกรูเลยไม่ได้พูดอะไรกับมันมาก”พี่กรณ์พูดขึ้นใส่อารมณ์
“ช่างมัน กรูไม่อยากเจอมันแม่งคนอะไรน่ารำคาญ”ผมไม่รู้ครับว่าพี่เค้าพูดถึงใครเรื่องอะไรกัน แต่ไม่ใช่เรื่องของผมนี่ครับ
“ก็มึงเป็นฝ่ายเข้าหามันก่อน ใครไม่คิดก็บ้าแล้ว”พี่วัชพูดขึ้นก่อนจะยกน้ำในแก้วขึ้นมาจิบด้วยสีหน้าระอา
“กรูไม่ได้จริงจัง แล้วกรูก็บอกมันแล้วว่ากรูเอามันครั้งเดียวแล้วต่างคนต่างอยู่”
เคร้ง! เสียงช้อนกับส้อมในมือผมหล่นลงกระแทกกับจานครับ พี่ๆ หันมามองผมกันเป็นตาเดียว ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้มันหล่นหรอกครับแต่เพราะสิ่งที่พี่ทิวาพูดมันทำให้มือไม่ของผมมันไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด ผมรู้สึกตกใจนิดหน่อยกับคำพูดของพี่ทิวาครับ
“ขอโทษครับ”ผมเก็บช้อนและส้อมมาถือไว้ในมือแล้วกินต่อ
“ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย?”พี่วัชหันมาถามผม ผมส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วจัดการอาหารในจาน แต่ในใจกับร้อนรุ่มอยู่เนืองๆ
“แกะให้กรูหน่อย”ก้ามปูที่อยู่ในจานพี่ทิวาถูกตักมาใส่จานให้ผม แล้วออกคำสั่งให้ผมแกะให้
“ครับ”
“ไอ้ทิวา กรูขอบอกอะไรมึงในฐานะเพื่อน ถ้ามึงจะทำอะไรก็ขอให้ปรึกษาพวกกรูบ้างมันจะได้ไม่เดือดร้อนมาถึงพวกกรู พวกกรูตามล้างตามเช็ดสิ่งที่มึงทำได้ไม่หมดหรอก”
“เออ! มึงพอใจยังไอ้วัช”
“ให้มึงทำได้อย่างพี่พูดแล้วกัน -O-”
“ไอ้วัชมันก็พูดถูกของมัน แม่งมึงสร้างเรื่องได้ตลอดแหละ จนกรูจะเอาไปทำหนังได้สักเรื่องแล้ว”พี่ดินพูดประชด
“มึงพูดอย่างกับพวกมึงดีตาย!”
“เออ! หรือมึงคิดว่าไอ้โจดีกว่าพวกกรูก็ตามใจ ได้แล้วทิ้งแม่งสันดานนะมึง”พี่กรณ์ใช้ช้อนชี้หน้าด่าพี่ทิวา แล้วก็โดนพี่ทิวาเขวี้ยงแตงกวาใส่
ครืดดดดด!
“ขอโทษนะครับ! เอ่อ...ผมขอตัวเข้าห้องน้ำ”ผมแกะปูของพี่ทิวาเสร็จ ส่งคืนเจ้าของก่อนจะลุกพรวดจนเสียงครูดเก้าอี้ดัง
“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนรึเปล่า?”พี่วัชอาสาแต่ผมปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรครับ แค่ห้องน้ำผมไปเองได้”
“มึงเป็นไรของมึง”พี่ทิวามองหน้าผมที่ยืนนิ่งก้มหน้างุด
“เปล่าครับ ขอตัวนะครับ”ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องอารมณ์เสียขึ้นมาเฉยๆ ข้าวที่อยู่ในจานตั้งแต่เมื่อครู่แล้วผมแทบไม่ได้แตะเพราะรู้สึกอิ่มตื้อขึ้นมา เลยได้แต่นังแกะปูให้พี่ทิวาและฟังเรื่องบ้าบอที่พี่ๆ เค้าพูดกัน ผมไม่อยากรู้หรอกนะครับว่าใครจะทำอะไร กับใครที่ไหน เพราะฉะนั้นผมเลยไม่อยากนั่งฟังครับ มันไม่ใช่เรื่องของผมเลย
ซ่า! ผมวักน้ำเข้าปะทะกับหน้าแล้วเงยขึ้นมองกระจก เห็นเงาของตัวเองสะท้อนอยู่เบื้องหน้า ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องหงุดหงิดกับเรื่องพวกนั้นด้วยทั้งๆ ที่มันไม่เกี่ยวกับผมเลยสักนิด พี่ทิวาจะไปทำอะไรทำไมผมต้องสนใจเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยแม้แต่น้อย ผมมันก็แค่ผู้อาศัยบ้านพี่เค้าที่อยู่เปลืองน้ำเปลืองข้าวไปวันๆ ก็เท่านั้น แล้วทำไมผมถึงต้องคิดตัดพ้อตัวเองด้วยล่ะเนี่ย! (;  ><)(><  ; )(;  ><)(><  ; )

ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจนถึงหกโมงเย็นแล้วครับ เราใช้เวลาเกือบครึ่งวันในการเดินสำรวจทะเลที่เรามาเที่ยวแวะดูของที่ระลึกโน่นนี้แต่ไม่ได้ซื้อเลยสักชิ้นครับ ตลอดทางพวกพี่ๆ พูดกันถึงเรื่องกิจกรรมอะไรสักอย่างที่ทางโรงแรมจัดขึ้นเห็นบอกว่าเป็นกิจกรรมที่มีเพียงปีละครั้งต้อนรับฤดูกาลที่กำลังจะมาถึงต้องจองบัตรไว้ล่วงหน้าถึงหนึ่งเดือนกันเลยครับ เพราะเค้ากำหนดจำนวนคนร่วมงาน แต่เพราะผมที่เกินมาหนึ่งคน ซึ่งพี่ๆ เค้าจองบัตรไว้ก่อนหน้านั้นแล้วผมเลยคิดว่าตัวเองคงไม่มีสิทธิ์เข้าครับแต่พี่กรณ์บอกว่าไม่มีปัญหาใช้เส้นเข้าได้เพราะพี่เค้ารู้จักกับลูกเจ้าของโรงแรมที่เป็นเพื่อนกัน จริงๆ แล้วผมไม่ได้อยากร่วมกิจกรรมอะไรพวกนี้หรอกครับสู้นอนหลับในเวลานอนไม่ดีกว่า เพราะได้ยินมาแว่วๆ จากพี่ดินว่างานมียาวถึงเช้าเลยทีเดียว และผมก็ไม่ได้ชอบทำกิจกรรมอะไรเลยด้วย ยิ่งเจอคนเยอะๆ ผมยิ่งไม่ค่อยชอบครับ มันวุ่นวาย เท่าที่ฟังมาผมยังไม่รู้เลยครับว่าเค้าทำอะไรกันบ้างทุกคนถึงได้ดูตื่นตัวกันขนาดนี้
“เดี๋ยวอีกสิบสิบนาทีมาเจอกันหน้าล๊อบบี้นะเว้ย อีกเดี๋ยวงานก็เริ่มขึ้นแล้ว กรูขอไปอาบน้ำแต่งตัวสักหน่อย หึๆ”พี่กรณ์พูดพลางกอดคอพี่ดินที่ยิ้มกว้างมองหน้าพี่กรณ์แล้วยักคิ้ว
“อืม....งั้นเดี๋ยวเจอกัน”พี่วัชตอบ
“ใครช้าโดนกระทืบ!”
“แม่งกรูว่ากระทืบคนพูดก่อนดีมั้ย....เอาฤกษ์เอาชัย”
“สัด! ไอ้กรณ์”พี่ทิวาสบถด่าพี่กรณ์ก่อนจะลากผมออกจากลิฟท์แล้วแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง
“มึงเป็นอะไรไม่พูดไม่จาตลอด”พี่ทิวาถามผมแต่ไม่ได้มองหน้าผมก่อนจะเปิดประตูเข้าห้อง ผมเดินเข้ามาติดๆ
“เปล่าครับ”
“ไปอาบน้ำกรูให้เวลาสิบห้านาที เดี๋ยวกรูต่อ”
“ผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนครับผมตอบเรียบๆ ก่อนนั่งลงที่เก้าอี้”มองพี่ทิวาที่กำลังหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กที่ดูเหมือนไม่ได้ใส่อะไรมาเอามาโยนไว้บนเตียงก่อนจะรื้อเสื้อผ้าออกมา
“กูให้มึงยืม”พี่เค้าโยนเสื้อกับกางเกงให้ผม ผมคลี่ออกเห็นกางเกงสามส่วนกับเสื้อเชิตบางๆ ที่เหมาะกับใส่เที่ยวทะเล
“แล้วพี่จะใส่อะไรล่ะครับ แถมยังดูตัวใหญ่....”
“กูไม่เดินแก้ผ้าลงไปหรอก อย่าเรื่องมากมีอะไรให้ใส้ก็ใส่ไป หรือมึงจะแก้ผ้ากรูก็ไม่ว่า”
“ใส่ครับ”ผมลุกพรวดวิ่งหายเข้าห้องน้ำไปเลยครับ พูดทีเล่นทีจริงแบบนี้ผมเหงื่อตกหมดเลยครับ เพราะคนที่พูดคือพี่ทิวา
ผมใช้เวลาอาบน้ำและแต่งตัวไปด้วยสิบนาทีครับ กางเกงสามส่วนของพี่ทิวาผมใส่แล้วมันเป็นสี่ส่วนครับ สำหรับพี่ทิวาใส่แล้วถึงยาวแค่หัวเข้า แต่พอผมใส่มันยาวไปครึ่งค่อนหน้าแข้งผมเชียวครับ ส่วนเสื้อก็ใหญ่ไปนิดแต่ยังพอใส่ได้ครับถึงจะหลวมโคร่งอยู่บ้างก็ตามแล้วเอียงๆ เบี้ยวๆ นิดหน่อยก็เถอะแต่ถ้าขืนผมบ่นมากมีหวังคงไม่ได้ใส่สักชิ้นแน่ๆ
“ผมเสร็จแล้วครับ......พี่ต่อเลย”
“อื้ม….”ผมเปิดประตูผางออกมาจากห้องน้ำแบบไม่คิดอะไรแล้วก้มหน้าก้มตาบอกพี่ทิวาที่นั่งเปิดโทรทัศน์เลื่อนเปลี่ยนช่องทุกสองวินาที“มึงเสร็จแล้วลงไปก่อนได้ ไอ้สามคนมันรออยู่ข้างล่างแล้ว”
ผึบ! ผ้าขนหนูที่อยู่ในมือผมร่วงลงพื้นทันทีที่เห็นคนข้างหน้าที่ลุกขึ้นยืนปิดทีวีในขณะที่พันผ้าขนหนูผืนสั้นไว้แค่ผืนเดียวปิดท่อนล่างโผล่งท่อนบนที่อุกอาจเปิดเผยไม่แคร์สาธารณะชนอย่างผมเลยแม้แต่น้อย แถมพี่ทิวายังทำท่าบิดขี้เกียจจนผมแกรงว่าผ้าขนหนูผืนเล็กของพี่ทิวาจะหลุดลุ่ย มันทำให้ผมหันหลังให้แทบไม่ทันเลยครับ
“ผะผม ไปก่อนแล้วกันนะครับ!”
“เดี๋ยว!”
“อะไรครับ”ผมทำท่าจะเดินไปเปิดประตูแต่พี่ทิวากลับเอามือมาวางบนไหล่ผมเรียกตัวไว้ซะก่อน แล้วหมุนตัวผมให้หันไปประจันหน้า ผมสาบานนะครับว่าผมมองหน้าพี่เค้าไม่ได้มองอย่างอื่นจริงๆ ./////.
“มึงบอกกรูมาหน่อยดิ๊....ว่าอยู่บ้านใครอาบน้ำให้มึง”
“ผมอาบเองครับ ./////.”
“อาบน้ำเสร็จใครแต่งตัวให้มึง”
“ผมแต่งตัวเองครับ”
“หึ! กรูคิดว่าแม่มึงจ้างคนมาดูแลมึงหัวจรดตรีนซะอีก”
“หมายความว่ายังไงครับ....?”ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่ทิวาพูดจริงๆ ครับ
“ก็แม่ง! กระดุมเสื้อมึงยังติดผิดแบบนี้จะให้กรูเชื่อได้ไงว่ามึงเคยอาบน้ำแต่งตัวเอง”
ห๊ะ! กระดุมเสื้อ! ทันทีที่พี่ทิวาบอกผมก็รีบก้มหน้ามาดูตัวเองอย่างตกใจก่อนจะพบว่ามันถูกติดคลาดเคลื่อนไปหมด ชายเสื้อมันเลยยาวไม่เท่ากัน และดูผิดรูปผิดทรงแปลกๆ นั่นเพราะว่าผมรีบและกล้วว่าตัวเองจะช้าผมถึงสะเพร่า แต่เรื่องอาบน้ำกับแต่งตัว ผมทำหมดเองตั้งแต่ห้าขวบจริงๆ นะครับ เชื่อผมเถอะ >////<
“ผม...ผม...”ไม่ทันที่ผมจะรีบแกะกระดุมเปลี่ยนใหม่ด้วยตัวเอง และผมก็กะว่าจะไปเปลี่ยนในห้องน้ำ มือพี่ทิวาก็เข้ามากระชากเสื้อผมแล้วเริ่มแกะกระดุมเม็ดแรกที่ติดผิดเลยพาลผิดไปทั้งแถว ไล่แกะไปเม็ดที่สอง เม็ดที่สามอย่างชำนาน เพียงพริบตาเดียวเสื้อก็ถูกแกะกระดุมหมดเผยให้ลมแอร์เย็นๆ สัมผัสผิวกายของผมจนรู้สึกขนลุกซู่ ผมรู้สึกอายพี่ทิวานิดๆ ครับเลยรีบกระชับเสื้อเข้าทีแล้วก้มหน้างุด ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรที่อยู่ดีๆ ก็รู้สึกหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาเฉยๆ ปวดหัวก็ไม่ใช่ เป็นไข้ก็ไม่มี
“ผมติดกระดุมเองได้ครับ พี่ไปอาบน้ำเถอะครับ”
“กรูติดให้มึงเอง มึงจะได้ไม่ติดผิดอีก...”
“เอ่อคือผม...”
“อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากมีปัญหา”ผมยืนนิ่งแข็งทื่อเป็นหินแกรนนิตก่อนที่กระดุมทุกเม็ดจะเข้าที่เข้าทางได้อย่างสวยงาม พี่ทิวาติดกระดุมให้ผมเสร็จก็รีบเข้าห้องน้ำโดยไม่พูดจาอะไรครับ ผมมองตามแผ่นหลังกว้างอย่างใช้ความคิด....
ถ้าหากพี่เค้าทำตัวดีแบบนี้ตลอดก็เยี่ยมสิครับ...ผมจะจุดพลุฉลองเลย

“มากันครบแล้วงั้นก็ไปกันเถอะ! ^O^”พี่กรณ์กอดไหล่ผมแล้วเดินเร็วจี๋จนผมแทบก้าวตามไม่ทัน พวกพี่ๆ เค้าแต่งตัวได้คล้ายๆ กันเลยครับมีแต่ผมคนเดียวที่แปลกออกไปหน่อย แต่ผมยอมแปลกครับเพราะทั้งพี่กรณ์ พี่ดิน พี่วัชและพี่ทิวา พวกเค้าใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวเปลือยอกโชว์เนื้อหนังและกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ฟิตหุ่นกันอย่างดีอย่างไม่มีอายเลยครับ แต่ถ้าเป็นผม คงไม่ไหวล่ะครับเอาไว้ใส่เดินในบ้านตัวเองซะดีกว่า ถูกแล้วล่ะครับที่พี่ทิวาให้เสื้อผมมาด้วย ถึงมันจะใหญ่ไปนิดหน่อยก็ตาม
“งานเค้าจะจัดที่ไหนกันเหรอครับ”ผมถามพี่กรณ์ที่เริ่งร่าที่สุดในกลุ่มและอยู่ใกล้ผมที่สุด
“จัดที่หาดส่วนตัวของทางโรงแรมน่ะ รับรองเลยนะว่างานนี้มาไม่เสียเที่ยวแน่นอน ปีที่แล้วพวกพี่ก็มาสนุกมากๆ แถมสาวๆ ในชุดบีกินนี้ก็มีเพียบอีก หึๆ ๆ ^,,^ ดูกันแทบตาลาย”
“-_-; คะครับ”
ในที่สุดพวกเราก็มาถึงทางเข้าหน้างาน ซึ่งเป็นทางลงไปยังชายหาด ทางเข้ามีซุ้มประตูลูกโป่งสีฟ้าขาวและพนักงานทางโรงแรมมายืนต้อนรับพร้อมแขวนดอกไม่ที่เป็นพวงมาลัยให้ห้อยคอมันคือดอกกล้วยไม้สีขาวครับไม่ได้มีกลิ่นหอมแต่ก็สวยงาม ตอนนี้ผมเข้ามาในงานแล้วก็ต้องพบกับสิ่งที่สุดตาเป็นอย่างแรกเลยก็คือแก้วไวน์ที่เรียงกันเป็นเจย์ดีย์ตั้งสูงท่วมหัวจนผมเองต้องเงยหน้าขึ้นไปมองยอดแก้วใบสุดท้ายอย่างตะลึง ในงานมีบริกรชายที่แต่งชุดเข้ากับบรรยากาศทะเลเดินกันให้ควั่กไปทั่วทั้งหาด แถมในมือยังมีเครื่องดืมสีอำพันนานับชนิดใส่แก้วรูปทรงแตกต่างกัน ดูแล้วสวยงามดีครับ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้มาเจอบรรยากาศแบบนี้  เหมือนที่พี่กรณ์พูดไว้ก่อนหน้านี้เลยครับว่ามีสาวๆ ใส่ชุดบีกินนี่เพียบจริงๆ ทูพีช วันพีชก็มีครับแต่บางคนก็ใช้ผ้าพันเอวเอาไว้ดูไม่น่าเกลียด
“มึงจะปล่อยได้ยัง มันเดินเองได้ไม่ต้องไปประคองมัน”พี่ทิวาพูดพลางเดินกระแทกผ่ากลางระหว่างผมกับพี่กรณ์
“กินน้ำหน่อยมั้ยเดย์”
“อ่ะ...ขอบคุณครับพี่วัช”ผมรับน้ำผลไม้ในมือพี่วัชมาก่อนจะเอ่ยขอบคุณ พี่วัชยิ้มน้อยๆ แต่กระชากใจให้ผมจะหันไปคุยกับพี่ดินที่กำลังโม้ควันขโมงกับใครสักคนนึง ผมเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้เลยเรียกพี่วัชไว้
“พี่วัชครับ!”
“......มีอะไรเหรอ?”พี่วัชเลิกคิ้วสูงอย่าสงสัย ก่อนที่ผมจะชวนพี่วัชให้ออกมาจากวงสนทนาที่คุยกันเสียงดัง โดยพี่กรณ์ยังคงคุยอย่างใส่อารมณ์อยู่กับพี่ทิวา
“คือผม....”ผมมีสิ่งที่อยากพูดอยู่ในใจแล้วครับแต่มันคัดสรรค์ออกมาเป็นประโยคไม่ถูก
“มีอะไรก็พูดมาเถอะ พี่ไม่บอกใครหรอกนะ ^^”พี่วัชยิ้มอีกแล้วครับ ทำให้ผมไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนอยู่กับใครบางคนเลยและหลายครั้งที่แอบเหลือบไปมองแผงอกขาวเนียนที่แน่นไปด้วยเนื้ออย่างจงใจไม่ให้เจ้าตัวรู้
“พี่วัชรู้จักกับพี่ทิวานานแล้วเหรอครับ”
“ก็นานมาจนพอจะรู้นิสัยใจคอมันเลยล่ะ”
“เหรอครับ...”
“ที่เดย์เห็นมันเป็นแบบนี้น่ะ สันดานมันจริงๆ แล้วล่ะ^^”
“=O=;”ถึงนิ่งเงียบแต่พี่วัชก็แอบร้ายเหมือนกันนะครับ เค้าเรียกว่าเสือซุ่มรึเปล่าครับเนี่ย
“มันเป็นแบบนี้พี่เลยคบมันมาได้จนถึงปัจจุบัน เพราะมันไม่เคยมีความลับกับเพื่อนในกลุ่ม....ทิวามันเป็นคนคิดน้อย สันดานถ่อย ปากหมา สร้างเรื่อง นิสัยส้นตรีน....แต่ใช่ว่ามันจะไม่มีอะไรดีหรอกนะ สิ่งหนึ่งที่พวกพี่นับถือมันคือมันรักเพื่อน ไม่ทิ้งเพื่อน ให้เต็มร้อยกับคนที่มันรักและเชื่อใจถึงที่สุด”
ข้อดีพี่ทิวาน้อยจังเลยครับ -__-;
“พี่วัชครับ....ขอบคุณนะครับ”
“หืม....เรื่องอะไร”
“ก็พี่วัชให้อันนี้กับผม ผมไม่รู้ว่าพี่วัช....เอ่อ...”ผมควักยาหม่องที่พี่วัชให้ขึ้นมา มีบางอย่างที่ผมไม่กล้าพูดแต่ดูเหมือนพี่วัชจะเข้าใจ
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก แต่พี่ขอพูดอะไรอีกสักนิดนะ สำหรับทิวาแล้วเดย์เป็นคนแรกที่มันใช้กำลังและไม่บอกทุกคนให้รู้”ผมควรจะยินดีหรือครับ T^T“แต่พี่คิดว่ามันน่าจะมีอะไรบางอย่างถึงทำให้มันบ้าขนาดนี้ แต่ยังไงถ้าเดย์มีปัญหาล่ะก็ พี่ให้คำปรึกษาได้เสมอ ไม่ใช่เฉพาะพี่ แต่ทุกคนที่เดย์ไว้ใจ ^^”
“ครับ....งั้นผมขอให้พี่กลับคืนนะครับ เพราะผมไม่อยากใช้มันอีกแล้วล่ะครับ”ผมพูดเชิงขำขันก่อนที่พี่วัชจะยืนมือมารับยาหม่องในมือผม เราหัวเราะอย่างสนุกเพราะรู้สึกผ่อนคลาย ไม่มีอะรมาบีบคั้นให้เครียด แต่! ช่วงจังหวะนั้นเอง
“คนอื่นเค้าหากันให้วุ่น มาทำเรื่องบ้าๆ อะไรกันอยู่ที่นี่ฮะ!”
“พี่ทิวา O_o”
“มึงมานี่กับกรู!”จู่ๆ พี่ทิวาก็กระชากแขนผมในขณะที่ผมกำลังยืนค้างในท่ายื่นยาหม่องให้พี่วัชส่วนพี่วัชก็กำลังรับมันจากมือของผม นั่นคงไม่ได้หมายถึงการเข้าใจผิดหรอกนะครับ
“ทิวามึงจะทำอะไรน้องเค้า....”สายตาพี่วัชมองลอดผ่านเลนล์แว่นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์พร้อมกับคว้าท่อนแขนของผมไม่ให้พี่ทิวาลากไปตามอำเภอใจ
“ปล่อยเดี๋ยวนี้ไอ้วัช ถ้ามึงไม่อยากมีเรื่องกับกรู”เสียงพูดของพี่ทิวาไม่ได้ตะตอกหรือตะโกน แต่ตรงกันข้ามมันกลับเย็นเยือกจนน่ากลัวกว่าที่เป็นนัก ผมควรทำยังไงดี?

ในที่สุดตอนที่ 8 ก็ได้มาลงสักทีฮับ รอนานกันรึเปล่า (ใครรอฟะ!!>>>>เสียงโห่มาแต่ไกล )
เพราะข้าพเจ้าติดภารกิจหลายอย่างที่ต้องทำเลยไม่ได้มาอัพให้
เมื่อวานนี้ก็พาเจ้าน้องชายไปสอบเข้า ม.1 เด็กสอบแข่งขันยังเยอะได้อีก
มันจะสอบได้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับมันแล้วล่ะ ตอนเช้าก็อุตส่าห์เจียดเงินในกระเป๋าสองร้อย
เลี้ยงติ่มซำให้มัน ไม่รู้ว่าติ่มซำของข้าพเจ้าจะสูญเปล่ารึไม คงต้องติดตาม
 o18แล้วมาพบกันตอนที่ 9 อีกนะฮับ ขอบคุณทุกรีที่ติดตามกัน
 

[roseen]

 :เฮ้อ:ยังเถื่อนเหมือนเดิม

[BossZa]

     
  แอบชอบเค้าก็บอกเถอะไอ้เถื่อน

[yeyong]

พอวัชอธิบายนิสัยทิวาออกมา
ผางเข้าให้  นิสัยแย่จริงๆ
เอ็นดูน้องเดย์ 

[Pa'veaw]

 

รอดูว่าทิวาจะทำอะไรอีก