หัวข้อ: Short story : หน้าที่ของคนผิด(Duty) ตอนเดียวจบ

[boyfriend]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

---------------------------------------------------

[boyfriend]

เซ็ง...เซ็ง...เซ๊งๆๆๆโว้ย ทำไมงานมันเยอะอย่างนี้วะ จะทำส่งทันไหมเนี่ย สอบอีกสองวันก็ปิดละ ไม่น่าขี้เกียจเล้ย...เฮ้ออออ

 
 “เฮ้ย!! นายระวัง” ฮือ...เรียกผมหรอ? แล้วระวังอะไร?...บั๊ก!! อ่าส์...ไม่ทันจะรู้อะไรไปมากกว่านั้น ลูกยางอัดด้วยลมทรงกลมๆ ก็กระแทกเข้าเต็มขมับ มันไม่เหมือนลูกฟุตบอลที่เคยโดนครั้งก่อนเลย มันหนักกว่าและแรงกว่ามาก เพราะนี้มันลูกบาส…เจ็บ...โว้ย..!!
“นายเป็นไรป่ะ” เหมือนจะมีใครบางคนวิ่งมาถามอาการผม จะด้วยความเป็นห่วงหรือตามมารยาทก็ช่างเหอะ ด้วยอะไรมันก็ไม่สำคัญ

“เออๆ...ไม่เป็นไรๆ นายไปเล่นต่อเหอะ” ทั้งๆที่ปากพูดไปอย่างนั้น แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้เป็นอย่างอย่างที่พูดเลย ไอ้คนตรงหน้านี่ใครไม่รู้ ผมรู้จักหรือเปล่าก็ไม่รู้ มองหน้ามันไม่ชัดเลย เห็นรางๆพอจับได้ว่า ใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้นเท่านั้น

“เฮ้ย นายแน่ใจนะ ว่าไม่ได้เป็นไร” ผมทำมือเป็นสัญญาลักษณ์ว่า o.k. เป็นคำตอบแทนว่า สบายมาก ก่อนจะกลับหลังหันเดินออกมา หนึ่งก้าว...ทำไมมันจี๊ดๆจังว่ะ...สองก้าวววว.... ‘เฮ้ย! นาย’ มันจะเรียกทำไมอีกวะเนี่ย

 

...ผมค่อยๆลืมตาขึ้น อย่างงงๆ นี่มันห้องพยาบาลนี่ ผมมานี่ได้ยังไง แล้วใครพาผมมา แต่ช่างมันก่อนเหอะ เพราะมันรู้สึกแสบๆขึ้นมาที่ริมหน้าผากแหะ อ่ะ!...เป็นแผลหรือนี่ ผมเข้าใจโดยทันทีเมื่อมือผมสัมผัสเข้ากับผ้าผันแผลที่ผันอยู่รอบศีรษะของผม

“นายล้มหัวฝาดพื้นนะ หลังจากที่...ลูกบาสเราไปโดนนาย” เอื๊อก....ผมแทบสดุ้งเมื่อหันไปหาต้นเสียง นี่มันไอ้ทีนี่หว่า คนที่ผมเคยแอบชอบเมื่อก่อน มันก็เป็นคนที่หน้าตาดีแหละนะ เรียนดี กีฬาก็เด่น ถึงจะไม่โดดเด่นเท่าเพื่อนมันหลายๆคน แต่ถ้าใครได้สนใจมันจริงๆ จะรู้ได้เลยว่ามันนี่แหละดีที่สุดแล้ว ทุกๆครั้งเวลาที่ผมได้ใกล้มันทีไร ไม่ว่าจะด้วยความบังเอิญ หรือ บังเอิ๊ญ…บังเอิญก็ตาม ดูเหมือนมันพยายามจะออกห่างจากผมทุกที เหมือนมันรังเกียจผม นั่นแหละเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมตัดใจจากมัน

“อืมๆ” ผมขานรับให้ดูเป็นปกติที่สุด ถึงจะบอกว่าตัดใจจากมันแล้วก็เหอะ แต่เจอมันทีไร ใจก็สั่นทุกที

“เราขอโทษนะ” ไอ้ทีพูดขอโทษผมซึ่งได้แต่ก้มหน้าลง...มองแต่มือตัวเอง อยู่อย่างนั้น ถามว่ารู้สึกดีไหมที่ตอนนี้ได้มาอยู่กับมันสองคนในห้องพยาบาล บอกได้เลยว่าดีมากๆๆ แต่ก็รู้สึกอึดอัดมากๆๆๆด้วยเช่นกัน อึดอัดกับความรู้สึกที่มันต่างกันของผมและมัน

“ช่างมันเหอะน่า ก็แค่อุบัติเหตุ นายไปเรียนต่อเหอะ เดียวเราก็จะไปเรียนต่อเหมือนกัน” ผมกับมันเรียนคนละสายกันนะครับ ผมสายศิลป์ มันสายวิทย์ ไอ้ทีมันเก่งจะตาย แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่เก่งนะ แค่เก่งคนละเรื่องกันเท่านั้นแหละ มันเก่งแบบมีสาระ แต่ผมนะเก่งแบบไร้สาระ ฮ่าๆๆ

“นายยังไปไม่ได้หรอก อ.จุรีรัตน์บอกให้นายนอนพักก่อน เราไปบอกอาจารย์ที่สอนคาบบ่ายนายให้แล้วล่ะ” ได้โปรด...อย่าหาว่าผมไม่สนใจไอ้คนข้างๆที่อยู่เฝ้าไข้ผมเลยนะ แต่มันไมกล้าจริงๆตอนนี้

“อืม ขอบใจ” ผมตอบกลับไปสั้นๆ แต่ได้ใจความคลอบคลุมทั้งหมด ตอนนี้ผมทำไรไม่ออกแล้ว ไม่กล้าพูดอะไรด้วย กลัวมันรู้ ไม่อยากให้มันรังเกียจผมไปมากกว่าเดิมด้วย แค่ที่เป็นอยู่ ผมก็รู้สึกว่าตัวเองมันไร้ค่ามากพอแล้วล่ะนะ

“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นหน้าที่ของคนผิดอยู่แล้ว” นั่นสินะ อย่าไปคิดว่าเค้าจะมาห่วงเราเลย อย่าคิดเข้าข้างตัวเองไปมากมายเลย เค้าบอกแล้ว ว่ามันเป็นหน้าที่...ผมมองแผ่นหลังกว้างๆของไอ้ที ที่เดินออกจากห้องพยาบาลไปจนลับสายตา เฮ้ออ...จะเข้ามาใจชีวิตอีกทำไมนะ อุสาห์ตัดใจได้แล้วเชียว ยังมาทำให้หวั่นไหวอีก

 ที่จริงมันก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนี่นะ ก็มีแต่เราแหละ ที่หวั่นไหวไปเองคนเดียว...คนเดียวตลอด

ไม่อยากนึกถึงตอนที่ตัวเองเป็นลมต่อหน้าไอ้ทีเลย ไม่อยากนึกว่ามันจะน่าทุเรศแค่ไหน แค่อันเดิมมันก็น่าทุเรศพอแล้ว ยังจะมีเรื่องมาเพิ่มความทุเรศให้อีก จะไม่ให้ได้ผุดได้เกิดเลยรึไง…ผมล้มตัวลงนอนอย่างลืมตัวจนต้อง ซี๊ดปากอีกครั้ง เมื่อแผลที่พึ่งเกิดได้ไม่นานกระแทกเข้ากับหมอนแข็งๆ

 

ผมถึงกับสะดุ้งเพราะความเย็นจากกระป๋องโค้กที่มาแตะที่แก้มผม ขณะที่กำลังเหม่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อย และก็ต้องอึ้งอีกทีเพราะคนที่มันทำแบบนี้คือ...ไอ้ที

“ฮ่าๆ โทษทีที่ทำให้ตกใจ เราซื้อโค้กมาให้นะ” ไอ้ทีหัวเราะเสียงแห้ง...แห้งจนทำให้ผมคิดว่า มันไม่ได้เต็มใจหัวเราะออกมา

“อืม 15 บาทใช่ไหม”

“เออ ไม่ต้องหรอก เราเลี้ยงนายเอง” ไอ้ทีพูดดักเมื่อเห็นผมล้วงกระเป๋าจะเอาเงินให้มัน

“เอาไปเหอะน่า แค่นายขอโทษมันก็พอแล้ว ที่จริงก็ไม่เห็นจะต้องอะไรมากมาย มันก็แค่อุบัติเหตุ เราเองก็ผิด เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเอง” ไอ้ทียอมรับเงินจากผมไป แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก  หน้าที่อีกสินะ ที่มันซื้อน้ำมาให้ผมเนี่ย มันแค่รู้สึกผิดที่ทำผมเจ็บตัวแค่นั่นเอง

“นายไม่ไปเข้าเรียนหรือไง ไม่ต้องมาอยู่กับเราหรอก เราอยู่คนเดียวได้” ผมพูดเพื่อทำลายความเงียบที่ก่อตัวขึ้นมาได้สักพักนึงในห้องพยาบาลแห่งนี้ ณ ที่นี้ ระหว่างผมกับไอ้ที

“อ่อ...พอดีเราตั้งใจโดดนะ ขี้เกียจเรียน แต่ไม่รู้จะไปไหน เลยตั้งใจจะมานอนฆ่าเวลา” เพล้ง!!...ช่วยกันไว้อาลัยให้กับเศษหน้าของผมที่พึ่งแตกไปเมื่อกี้หน่อยครับ สมควรแล้วแล้วไง สำหรับคนที่สำคัญตัวเองมากไปอย่างผม เค้าแค่จะมาหลบเท่านั่นเอง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราเลย

“อ่อ...อืม” อีกสองคาบโรงเรียนถึงจะปล่อย ไอ้ทีหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ หันไปมองมันอีกทีมันก็หลับไปแล้ว มันนอนอยู่เตียงที่1 เว้นช่วงห่างจากผม1เตียง ผมนอนเตียงที่3นะครับ ไม่รู้...สงสัยมันคงกลัวผมจะกัดมันแหละมั้ง ถึงไปนอนห่างอย่างนั่น ไอ้คนไร้ค่าเอ้ย ผมตะโกนด่าตัวเองในใจ ก่อนจะหลับตาลง

 

“นาย...นาย..” ผมงัวเงียตื่นขึ้นด้วยเสียงปลุกของไอ้ที

“สี่โมงกว่าแล้วนะ กลับบ้านเหอะ” หา...สี่โมงกว่าแล้ว รถรับ-ส่งผมคงกลับไปแล้ว แล้วผมจะกลับไงเนี่ย

“อืม ขอใจที่ช่วยปลุก” ผมค่อยๆลุกจากเตียงผู้ป่วย พลางคิดเสียดายเงินที่จะจ่ายให้กับวินมอไซค์อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ส่วนไอ้ทีเดินนำออกไปก่อนแล้ว มันก็คงจะกลับบ้านแหละ สำหรับมันนะไม่มีปัญหาหรอก มันเอามอไซค์มานี่ จะกลับเมื่อไหร่ก็ได้ เฮ้อออ...นึกแล้วอยากซ้อนมันจัง แต่...อย่าหวังเลย ได้แค่คิดนั่นแหละนะ

 

ผมเดินออกมานอกโรงเรียนและตรงไปที่คิวรถอย่างมึนๆ เพราะแผลที่ได้มาใหม่ แต่ไม่ทันไรก็มีมอไซค์คันนึงขี่มาจอดข้างๆ

“ให้เราไปส่งไหม” ไอ้ทีนั่นเองครับ ผมนึกว่ามันกลับไปแล้วนะเนี่ย

“ไม่เป็นไร นายกลับไปเหอะ เดียวเรากลับกับวินมอไซค์ก็ได้ บ้านเราก็ไม่ได้ไกลเท่าไหร่หรอก” ผมพูดแล้วเดินต่อไป นึกสงสัย และแอบดีใจเล็กๆที่ไอ้ทีมันชวนกลับด้วย

“ให้เราไปส่งเหอะน่า” ไอ้ทีก็ยังขี่ตามผมมาอีก สุดท้ายก็ต้องให้มันมาส่งครับ ระหว่างทางผมได้แต่คิดว่าอยากกอดมันเวลา ที่มองเอวมันทุกครั้ง เฮ้อ...อยากเอาค้อนทุบหัวตัวเองจริงๆ จะรั่วไปถึงไหนก็ไม่รู้ ผมนี่นะ

 

“ขอบใจที่มาส่งนะ ที” ผมพูดหลังจากลงจากรถเสร็จ รู้สึกเขิลๆไงก็ไม่รู้ ทั้งๆที่มันไม่มีอะไรเลย สำหรับอีกฝ่าย

“อืม ถือซะว่าเป็นการไถ่โทษละกันนะ” ไอ้ทีส่งยิ้มบางๆมาให้ผม แต่ทำไมไม่รู้ผมกลับรู้สึกหงุดหงิดใจกับคำพูดของมันเมื่อกี้นี้ซะมากมาย

“ที...” ผมตัดสินใจเรียกชื่อมันก่อนที่จะขี่รถออกไป มันหยุดแล้วหันมามองผมอย่างแปลกใจ

“ถ้าเรื่องที่นายทำพวกนี้...ไม่ว่านายจะคิดว่าเป็นหน้าที่ของคนผิด หรือ ทำเพื่อเป็นการไถ่โทษก็ช่าง เราขอบใจนะ” ไอ้ทีก้มหน้าหลบสายตาผมที่ตอนนี้มันกล้าสู้หน้าได้เต็มที่เพราะความอึดอัดใจ ความองความอายมันไม่มีแล้วครับสำหรับตอนนี้

“งั้นก็ขอให้หน้าที่ของคนผิด หรือ การไถ่โทษอะไรนั่นของนายจบลงแค่นี้ก็แล้วกันนะ นายจะได้ไม่ต้องลำบากมายุ่งกับเราอีกไง” ...เราจะได้ไม่ต้องคิดให้ความหวังตัวเองไปมากกว่านี้... พูดจบผมก็หันหลังเดินเข้าบ้านทันที อยู่ต่อไม่ได้แล้วครับ ท่อน้ำตามันกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว

“นิค...ทีขอโทษ” ผมถูกสวมกอดเข้าจากด้านหลังในขณะที่บ่อน้ำตาแตกพอดี  นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ไอ้ทีมันเรียกชื่อผม และเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันด้วยที่มันมากอดผมอย่างนี้

“นายทำอะไรนะ ปล่อยได้แล้ว เดียวคนในบ้านเราก็มาเห็นหรอก” ผมพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้มันรู้ว่าผมกำลังร้องไห้อยู่

“ทีรู้น่า พ่อแม่นิคไปต่างจังหวัดกันหมด” รู้ได้ไง...ก็ผมไม่ได้บอกใครเลยนี่น่า เพื่อนๆที่สนิทกันก็ไม่ได้บอก

“ที...นายจะมาขอโทษเราทำไม ก็เราบอกแล้วไง ว่าให้หายกันไป” ผมไม่สามารถบรรยายได้เลยว่า การได้อยู่ในอ้อมกอดของคนๆนี้มันรู้สึกดีขนาดไหน ผมไม่สามารถจะหาอะไรมาวัดได้...แต่ก็ต้องยับยั้งมันไว้เพราะมันเป็นแค่ผมคิดไปเองคนเดียว  ทีปล่อยแขนออกแล้วจับผมให้กลับไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง น้ำตาที่อยู่เต็มใบหน้าคงเช็ดไม่ทันแล้วล่ะ...ความอายเริ่มกลับคืนมาแล้ว

“ทีขอโทษที่อ้างเหตุผลอื่นตลอด ขอโทษที่ไม่บอกความจริง ขอโทษที่ปากอย่างใจอย่าง” ผมถึงกับใบ้กินกับคำพูดของไอ้ที แต่ที่อึ้งกว่าก็คือ ไอ้ทีมันก็ร้องไห้อยู่เช่นกัน

“ทีอยากอยู่ใกล้ๆนิค อยากมาส่งนิค อยากทำอะไรให้นิคเหมือนที่ได้ทำวันนี้..ทำเหมือนที่แฟนเค้าทำให้กัน ทีชอบนิค ไม่สิ มันมากกว่าชอบ...มันรักเลยแหละ” ไอ้ทีเอื้อมมือมาปาดน้ำตาที่แก้มผมเบาๆ

“แล้ว...ทำไมต้องทำเหมือนรังเกียจกันด้วย เจอกันทีไรเห็นทีอยากออกห่างทุกที” ผมถามคำถามที่ค้างคาใจมาตลอดปีกว่าที่ผ่านมา

“ก็...ทีกลัวนิคเกลียดทีอ่า กลัวนิคจะไม่ชอบที...ทีกลัวนิครับไม่ได้...กลัว...จนสับสนไปหมด”

“ใครจะไปเกลียดคนอย่างนายลงวะ นายนั่นแหละทีจะเกลียดเรามากกว่า”

“ทีเกลียดไม่ลงหรอกครับ ก็น่ารักขนาดนี้ จะให้เกลียดได้ไง มีแต่รัก...มากขึ้นทุกวัน” วินาทีนี้เหมือนทั้งโลกมันหยุดหมุนเลยแหละครับ พึ่งรู้นะเนี่ยว่าช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมกับมันรู้สึกเช่นเดียวกันมาตลอดเลย

“แหวะ...ไม่ยักรู้ว่าตัวจริงๆ จะน้ำเน่าขนาดนี้” ผมพูดแขวะไอ้ทีเพื่อแก้อาการอายของตัวเอง ซึ้งคงจะแก้ได้ยากล่ะนะ

“เน่าแล้วรักทีไหมละครับ” มันเปลี่ยนจากบทร้องไห้มาเป็นบทกวนแล้ว เห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้อยากดึงแก้มให้ยานนน...เลยแหะ

“เอออ...รัก” พูดจบผมก็เดินหนีเข้าบ้านเลย อายมาก เกิดมาไม่เคยอายอะไรเท่านี้มาก่อนเลยยยย....

 

 

“นิคครับ...”

“ครับ” ผมนั่งดูวันพีชอย่างเมามันส์ อยู่ๆไอ้ทีก็เรียกซะงั้น ตอนนี้มันหนุนตักผมอยู่แหละ

“ทีรักนิคนะ” ผมก้มลงมองหน้ามันทันที อยากรู้ว่ามันจะมาไม้ไหน เพราะตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น ที่มันสารภาพกับผมแล้ว มันก็เปลี่ยนจากหลังเท้าเป็นหน้ามือเลย หวานขึ้น น้ำเน่าขึ้น เลี่ยนขึ้น และกวนขึ้นกว่าเดิมเยอะ...ชนิดที่คาดไม่ถึงเลยแหละครับ

“แล้วไงครับ” ผมตอบลองเชิง

“ทีขอนะ...ได้ไหม นิคจะว่าไงครับ” เอื๊อก...นี่มันพูดอะไรของมันเนี่ย

“จะบ้าหรอไงครับ” ผมขมวดคิ้วใส่มันบวกกับเริ่มรู้สึกร้อนๆขึ้นมาที่หน้าซะงั้น

“นิคคิดลึกป่าวเนี่ย ทีแค่บอกว่าจะขอหอมทีนึง”

“ไอ้บ้า” นั่นไง....โดนแล้วไงละ เฮ้อออ....

“ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยยยย!...” หึๆ เรื่องไรจะปล่อยให้หัวเราะชอบใจอยู่คนเดียว หน้าเนี่ยมันหล่อนักใช่ไหม จะดึงให้ยานเลยคอยดู...บอกแล้ว ว่าเรื่องไร้สาระนะ ผมเก่งกว่า ฮ่าๆๆ....

 

_________________________13oyfriend___________________________

[yayee2]

 :give2:น่ารักจ้ะ

[หมวยลำเค็ญ]

น่ารักนะเนี่ย 

[O_cha]

รักใสๆ ของวัยรุ่นมันก็ดีอย่างนี้แหละเนอะ

[Cherry Red]

ต่างฝ่ายต่างใจตรงกัน แอบชอบมาเป็นปี แต่ไม่กล้าเข้าหา
ถ้าไม่มีอุบัติเหตุลูกบาสโดนหัว คู่นี้จะได้สารภาพรักกันไหมค่ะเนี่ย?
ลูกบาสสื่อรัก~

[Rhythm]

ชอบอ่ะ
 

[cotone]

น่ารัก

[wizard_tao]

จบแร้วววว???

แต่ก้อหวานอ่ะ

[yunjae123]

หุหุ
น่ารักดีจัง
อ้างว่าเป็นหน้าที่ของคนผิด
แต่จริงๆๆๆๆแล้วรักกัน
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ชอบๆๆๆๆตอนที่ทีสารภาพรักกับนิคอ่ะ ><~~~~

[noina]

น่ารักอ่ะ  ชอบๆ

[roseen]

 :mc4:น่ารักมาก น่ารักน่าลุ้น

[Park Leeyong Jae]

น่ารักดีครับ   อยากมีแบบนี้จัง   

[puppyluv]

แอบรักใสๆ หัวใจดวงเดียวกัน
หวานๆ น่ารัก ขอบคุณมาก อ่านไปยิ้มไป

[yeyong]

ใสๆ น่ารักดีค่ะ
ไม่รู้ว่าที่โดนลูกบาสเป็นความตั้งใจหรือเปล่า

[golove2]

น่ารักจัง

 

[fannan]

น่ารักจังครับทีจงใจปาลูกบาสใส่จะได้่หาโอกาสใกล้ชิดป่ะเนี่ย

[❝CHŌN❞]

ได้อ่านเรื่องใสๆแบบนี้ รู้สึกดีจัง

น่ารักมากเลยค่ะ

[art]

น่าร้ากกกกกกกกกกก

[engrish]

น่ารักอ่ะ ต้องรอจนนิคร้องไห้นะถึงจะพูดได้
ว่าแต่บาสนี่จงใจให้โดนป่าว

[beautyless]

แค่ได้รักก็เป็นสุข ยิ่งได้รับรักจากคนที่แอบรักยิ่งสุขเข้าไปอีก
แม้วันข้างหน้ายังอีกยาวไกลนักจุดเริ่มต้นไม่สำคัญเท่ากับพฤติกรรมในวันต่อๆ มา

[kunkai]

 
 

[debubly]

 
หวานไปไหน

[ordkrub]

รักของเด็กๆเน้อ  หวานๆ

[jiki]

ความรักของเด็กๆนี่น้า~
น่ารักกันจริงๆ

[snowwhite13]

น่ารักจังเลย ไม่มีแถมหรอจ๊ะ อิอิ

[dukdikdukdik]

น่ารักมากมายก่ายกอง อ่านแล้วมีความสุข
ขอบคุณมากค่า ^___^

[eyerabbit]

ซึนเดเระนี่เอง

[kny]

 

[♥Täsinä→l3€LL♥]

จบแบบน่ารักเขิลๆๆๆ

ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆๆ

แบบนี้นะคะ