มาต่อไวเพราะไอเดียกระฉูด เพราะงั้นขอกำลังจายเยอะหน่อยจะได้เขียนอีกเยอะๆ
ตอนที่ 2
เคร้ง! เสียงแก้วกระทบกันเบาๆ ปลุกร่างเล็กบนที่นอนนุ่มราคาแพงตื่นจากฝันอันหอมหวาน เขานอนลืมตามองผ้าสีขาวสะอาดตาเหนือเตียง รู้สึกเหมือนยังลืมไม่เต็มตา ไม่ใช่ห้องเขานี้?? แต่หอม..... กลิ่นผ้าหอมๆนี้ช่างชื่นใจจริงๆ เหมือนได้กลับไปอยู่ในบ้านที่มีแต่ความสุข ที่แม้แต่ในอากาศก็ยังรู้สึกได้ บ้าน....พ่อ.....แม่ ผมคิดถึงจัง
“ตื่นแล้วหรือคะ” เสียงแปลกหูทำให้โลกของความเป็นจริงปะทะเขาอย่างจัง รติกรยกมือเช็ดน้ำตาที่ซึมทิ้งอย่างรวดเร็วก่อนลุกขึ้น สาวสวยผมสีน้ำตาลยักศกเข้ามาจัดหมอนให้เขาอิงหลังอย่างสบายโดยที่ไม่ต้องสั่ง เด็กหนุ่มทำได้แค่แลตามอง
“ดิฉันชื่อซาแมนต้า จะดูแลทุกๆเรื่องให้คุณ ต้องการอาหารเบาๆสักหน่อยไหมคะ”
เขาไม่สนใจสิ่งที่เธอพูดนอกจากมองไปรอบๆตัว ห้องที่เขาอยู่นั้นเป็นห้องพักที่หรูทีเดียว พื้นพรมชั้นดี ได้กลิ่นใหม่เอี่ยมคลุ้มไปทั่ว นี่คงฆ่าเชื้อทำความสะอาอย่างดีแน่ นั้นก็เพื่อ..... รอยแดงที่ข้อมือทั้งสองข้างเป็นหลักฐานได้ดีว่า พวกมันทำอะไรกับเขา
“ปล่อยนะ พวกแกจะทำอะไร??” รติกรดิ้นรนจากมือที่คอยแต่จับยึดและลากจูงตั้งแต่ขึ้นยันลงจากเครื่องบิน พวกเขามาถึงชานกรุงปารีสจนได้ ทันที่ที่เครื่องจอดสนิทเขาก็ถูกลากลงมามีคนรออยู่แล้วพร้อมเตียงเข็น พวกมันจับเขากดลงบนเตียงรัดด้วยสายหนังทั้งตัวจนดิ้นไม่ออก สายหนังรัดปากไว้ไม่ให้ส่งเสียง มันน่าโมโหนัก พวกมันไม่ใช่คนแล้ว มาทำกับเขาเหมือนเป็นสิ่งของได้ยังไงกัน
“พอล”
“ไมเคิล” หนุ่มใหญ่สองคนเห็นหน้าก็กางแขนโอบกอดกันอย่างสนิทสนม
“เป็นไงบ้างงานที่นั้น”
“เยี่ยม....ฉันเจอพวกเลือดแท้ตั้ง 2 คน เอเชียทั้งคู่เลย”
“เหรอ ฉันได้มาคนเดียว เอเชียเหมือนกัน”
“เห้อะ ฟลุ๊กล่ะสิแก” พอลหันมามองคนที่นอนบนเตียง แค่เข้าใกล้ก็ได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ เขาเป็นหมอ
“ก็ฟลุ๊กน่ะสิ ได้มาแบบไม่ตั้งใจด้วย ใครจะไปคิดว่าในอเมริกาจะมีของดีแบบนี้ด้วย” ปลายนิ้วเย็นๆจับคางเล็กเขย่าเบาๆด้วยความมันเขี้ยว รติกรขยะแขยงสัมผัสนี้ที่สุดแต่จะสะบัดหน้าหนีก็ยังทำไม่ได้เลย
“เช็คดีหรือยัง”
“สองครั้ง”
“เหรอ” พอลดีดนิ้วให้คนเข็นเตียงเข้าไปในอาคารที่จอดเครื่องบิน ขณะที่ตรวจสอบใบรายงานผลอย่างละเอียด “อืม โครโมโซม 23 คู่ ยีนต์ดี เลือดดี ใช้ได้... ฉันว่าฉีด DAC ให้เขาได้เลย”
“ต้องฉีดมากแค่ไหน”
“10 เข็ม ระยะห่างเข็มล่ะ 15 วัน ครบ150 วันเมื่อไร เขาก็พร้อมที่จะตั้งท้อง”
“150 วัน นานเกินไป พรุ่งนี้ก็จะประมูลแล้ว” ไมเคิลสีหน้าเครียดขึ้นมา
“ช่วยไม่ได้ เราต้องรอหรือไม่....ก็ให้ผู้ประมูลรับผิดชอบเอาเอง”
“อย่างนี้ราคาก็เสียหมดสิ”
“ฉันว่าคนที่อยากได้เขาไม่เกี่ยงหรอกนะ” ทั้งคู่หันมามองบนเตียงด้วยสายตาที่เหมือนมองหมาแมวตัวหนึ่ง รติกรแค้นใจที่สุด เขาเป็นคนนะ เขาเป็นคน!!! ตั้งท้องอะไรกัน บ้ากันไปหมดแล้ว ไอ้พวกชั่ว
“ใช่...จัดการได้เลย” ไมเคิลถอยห่างไปจากสายตา เหลือพอลที่เลิกชายเสื้อเขาขึ้นเหนือสะดือ รติกรกลัวแต่ก็โกรธด้วย คนพวกนี้มีสิทธิอะไร!!!! ลุงมาร์ค ทำกับเขาอย่างนี้ได้ยังไง ลุงไม่เคยมางานศพพ่อแม่ ไม่เคยมาให้เห็นหน้า ยังกล้าเอาเขาไปแลกกับผลประโยชน์ของตัวเอง หลานในไส้อย่างเขาไม่มีความหมายเลยไง สองมือกระตุกเกร็งไปทั้งตัวเมื่อโดนเข็มแทงเข้าที่หน้าท้อง เจ็บ!!
DAC สารเร่งกระบวนการเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย เรื่องนี้รติกรเคยได้ยินมาบ้าง แต่ไม่สนใจเพราะคิดว่าไกลตัว ตัวยาสกัดจากโฮโมนเพศหญิงที่สมบรูณ์ราคาแพงจนหาซื้อได้ยากมาก ตัวยาจะปรับสมดุลในร่างกายสามารถทำให้ผู้ชายท้องได้ เป็นที่นิยมของคู่สมรสเกย์ เลสเบี้ยน หลังๆนี้ลามไปถึงครอบครัวปกติ เมื่อฝ่ายหญิงเป็นหมันไม่มีรังไข่ ฝ่ายชายก็เป็นผู้อุ้มท้องแทนได้
รติกรดิ้นรนโกรธจนหมดสติไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตอนนี้ปวดหัวขึ้นมาจี้ดเลย เขามองไปรอบๆถึงเห็นกล้องติดอยู่ที่มุมห้อง คงมีคนควบคุมแน่นหนาแน่ จะทำยังไงดีนะถึงจะรอดไปจากที่นี่ได้ ขอให้ออกไปจากที่นี่ได้ก่อนเถอะ ลุงและปู่ ทุกคนในบ้าน ชินะศรนนท์ เขาไม่ปล่อยเอาไว้แน่ จะเหยียบให้เละเลย คอยดู
“คุณรีส” ซาแมนต้าเรียก
“ผมไม่ได้ชื่อรีส” เขาตวาดใส่
“ขออภัยคะ เบื้องบนมีคำสั่งให้เรียกคุณเช่นนี้ หิวหรือยังคะ คุณไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้ทานอะไรเบาๆรองท้องก่อนดีไหมคะ” หญิงสาวพยักหน้าให้กล้องเห็นไม่นานประตูห้องก็เปิดออก ผู้หญิงผมทองอีกคนเข็นรถเข้ามาพร้อมอาหารที่ได้กลิ่นหอมโชยมา ท้องเขาร้องอุธรณ์เลย หิว....แต่พอจะลุกจากเตียงกลับรู้สึกว่าพื้นโคลงเคลงไงชอบกล
“ระวังคะ” ซาแมนต้าดึงเขาเอนหลังลงเหมือนเดิม “คุณคงจะเพลียมาก นั่งลงเถอะ ที่เหลือพวกเราจัดการเอง”
เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงเอว อีกคนยกโต๊ะเตี้ยพร้อมอาหารมาวางบนเตียงเลย นี่ยิ่งกว่าบริการโรงแรมดังเสียอีก เอาใจเขาแบบนี้... รติกรเลิกชายเสื้อขึ้นมองท้องของตัวเองพบรอยช้ำเล็กๆเหนือสะดือเล็กน้อย รู้สึกขนลุกขนพองยังไงชอบกล เขาโดนเข็มแรกแล้ว เหลืออีก 9 เข็ม เขาต้องหนีแล้ว ต้องหนีให้ได้ อุ๊บ!!!
“เป็นอะไรไปคะ”
“คลื่นไส้ เอาออกไป” เขาพลั่กโต๊ะเตี้ยออก ทั้งคู่รีบยกออกไปให้พ้นทาง ร่างเล็กลุกโซเซไปห้องน้ำอาเจียนน้ำย่อยในกระเพาะออกมา ซาแมนต้าอยู่กับเขาช่วยลูบหลังให้ตลอดเวลา ช่วงเวลาหนึ่งเขารู้สึกดีเหมือนตอนที่แม่ยังอยู่
“เขาเป็นอะไรไป” เสียงผู้ชายแทรกเข้ามา รติกรหันไปมองเป็นพอลนั้นเอง
“เขาอาเจียนคะ แต่ไม่มีอะไรนอกจากน้ำ”
พอลดึงแขนเขาออกมานั่งบนเตียง จับจัดอุณหภูมิ ชีพจร ม่านตา ตอนนั้นเองที่มีโอกาสมองไปที่ประตูเปิดกว้างนั้น มีบอดี้การ์ดและปืนช๊อตไฟฟ้า ไมเคิลเดินแทรกเข้ามาในสายตาอีกคน
“ว่าไง”
“เขาเครียดมาก ความดันสูงทีเดียว”
“เราไม่มีเวลานะ อีกชั่วโมงหนึ่งงานประมูลจะเริ่มแล้ว ฉีดยาแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา เร็ว” รติกรหันไปมองหน้าตอนนั้นเองที่ซาแมนต้าแทงกระบอกเงินเข้าที่ต้นแขนเขา เจ็บเหมือนมดกัดอีกแล้ว ผู้ชายสองคนออกไปเหลือผู้หญิงสองคนที่จัดการทุกอย่างได้อย่างรวดเร็วคล่องแคล่ว ร่างเล็กรู้สึกมือเท้าชาน้อยๆ ตัวเบาเหมือนจะลอยได้ เขาไม่อยากใส่เสื้อผ้าหลวมๆนี้แต่ขัดขืนไม่ได้เลย ไม่นานเขาก็ถูกพามาขึ้นรถลีมูซีน ภายในมีไมเคิล พอล และคนอื่นๆอีก 2 คน อายุมากกว่าเขานิดหน่อย ทุกคนเงียบเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง นี่คงโดนยาเหมือนกันแน่ๆ
เวลาเหมือนจะหยุดนิ่งสำหรับรติกร โลกรอบตัวเหมือนจะหมุนเร็วเสียจนตั้งตัวไม่ทัน เสียงเอะอะอะไรน่ะ พวกเขาจะพาไปไหน ทำไมมืดจังเลย เด็กหนุ่มเวียนหัวเขายกมือขึ้นจะนวดหัวคิ้วหน่อยเผื่อจะดีขึ้น แต่กว่าจะยกมือขึ้นมาได้ ใครคนหนึ่งก็เข้ามากระชากแขนเขาให้ลุกขึ้น อะไรกัน??
แสงสว่างวาบสาดใส่หน้าเขา มันจ้าจนต้องหลับตายกมือขึ้นบังแสง
“ของประมูลชิ้นต่อไป หมายเลข MT 10117 ขอเชิญชมข้อมูลทางกายภาพได้เลยครับ” เสียงผู้ประกาศบนเวทีก้อง รติกรมองเห็นห้องที่กว้างมาก มีที่นั่งเป็นโต๊ะๆ แผ่นกระจกบนโต๊ะแสดงภาพและข้อมูลต่างๆให้ทุกคนได้ดูพร้อมอาหารเครื่องดื่ม
“เอาล่ะครับ ทุกคนคงทราบข้อมูลโดยคร่าวๆแล้ว สินค้าชิ้นนี้ อายุ 18 ปี ยังสด ใหม่ ไม่ผ่านมือผู้ใดมาก่อน สุขภาพดีมีใบรับประกันการตรวจสอบ ได้รับการฉีดDAC เข็มแรกแล้ว อีก 149 วัน ก็สามารถตั้งครรภ์ได้ เชิญชมสนค้าได้ครับ”
คนข้างหลังเข้ามากระชากเสื้อหลวมๆของเขาออก ร่างเล็กยืนตัวแข็งทื่อ ความรู้สึกตกใจมาช้ากว่าสายตามาก มือแข็งๆจับไหล่เขาหันหลังให้ผู้อื่นได้เห็นชัดๆ ก่อนจะหันกลับมาอีกครั้ง “งดงามมากใช่ไหมครับ เป็นเด็กหนุ่มที่มีผิวพรรณดี น่าสัมผัสมาก ทุกท่านจะพึงพอใจในสินค้าชิ้นนี้ ราคาเริ่มต้นที่ 10ล้านยูโรครับ”
“11”
“12”
“13”
ราคาขึ้นพรวดๆอย่างรวดเร็ว รติกรมองไม่เห็นหน้าคนพวกนี้ถนัดนัก แต่แค่ได้ยินเสียงประมูลนี้แล้วก็คลื่นเหียนแล้ว ไม่ใช่คน....ไม่ใช่คนทั้งนั้น เขามองที่มือของตัวเอง รู้สึกได้ว่าอาการชาลดลงแล้ว หยิกปลายนิ้วก็เจ็บ
“25” ฮูว์ววว.... เสียงหือฮาก้องไปทั่วห้อง ผู้ชมหันไปมองผู้ประมูล เสื้ออุ่นๆคลุมลงมาบนร่างเล็กพอดี
“25 แล้ว ใครให้มากกว่า 25 ไหมครับ มีไหม 25 นับหนึ่ง.......25 นับสอง”
ช่วงเวลานั้นรติกรเห็นผู้ชายที่ยืนคุมเขาอยู่กำลังติดเทปเสื้อด้านหน้าให้ เอวหนาๆนั้นมีปืนอยู่ มือไวเท่าความคิดเด็กหนุ่มคว้าหมับทันที
“เอ๊ะ”
ผัวะ!!!! ด้ามปืนพาดเข้าเต็มหน้าหมอนั้น
เปรี้ยง!!!! เปรี้ยง!!!! รติกรยิงปืนขึ้นเพดานสองนัด
“กรี้ดดดดด...” ทุกคนในห้องลุกฮือกระเจิงทันที เขากระโดดลงจากเวทีทั้งที่ยังรู้สึกลอยๆอยู่ อย่างเดียวที่เขาทำก็คือไปให้พ้นจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แขกเรื่อวิ่งกระเจิงชนโครมทำเอาขาอ่อนวิ่งเป๋ไม่เป็นเส้นตรง
“หยุดเขาไว้!!!” เสียงตะโกนไล่หลังมา ร่างเล็กวิ่งเข้าแทรกระหว่างผู้ชมไปยังประตูทางออก แต่ยังไม่ทันถึง ด้านนอกปิดประตูขังคนข้างในไว้ แย่ล่ะสิ ทางออกอยู่ไหนกัน เขาเห็นคนหนีไปอีกด้านของห้อง ยังต้องมีทางออกทางอื่นอีกแน่
“หยุดนะ” ร่างสูงใหญ่กระโจนจะตะครุบเขาไว้ให้ได้ เขากระโดดขึ้นไปบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยแก้วเครื่องดื่มวิ่งข้ามโต๊ะไปราวกับกระต่ายก่อนจะถูกปัดข้อเท้า เขาเสียหลักล้มลงกระแทกโซฟายาวนิ่มๆสีแดง ก่อนกระดอนลงมาใต้โต๊ะอัดเข้ากับขาโต๊ะ ปึ่ก! ปืนหลุดมือไปเมื่อไรไม่รู้ตัวเลย แย่ล่ะสิ
“ อย่าหนีนะ” บอดี้การ์ดหลายคนเข้ามาเป็นพรวน รติกรคลานหนีไปสุดกำลัง ก่อนจะเห็นปลายเท้าที่ไข้วห้างอยู่ข้างหน้า ชายหนุ่มวัย20 เศษไม่ถึง30 ผิวสีน้ำผึ้งสวย ผมสีดำยาวมัดรวบพาดไหล่ข้างหนึ่ง ตาสีเขียวใสยังกะลูกแก้วทำให้ใบหน้าเรียบเฉยนั้นน่ามอง ท่ามกลางความวุ่นวายโกลาหล เขากลับนั่งนิ่งเป็นหุ่น มือแข็งๆจับข้อเท้ารติกรได้ก็กระชากออกมาทันที
“อ๊า!!!” เด็กหนุ่มคว้าขาโต๊ะขืนตัวสุดกำลัง มืออีกข้างคว้าขากางเกงเขาคนนั้น
“คุณ....ช่วยผมด้วย ช่วยด้วย” เขาอ้อนวอนของความช่วยเหลือได้เพียงเท่านี้ พวกนั้นลากเขาออกมาจากใต้โต๊ะสำเร็จ มือเป็นสิบจับเขาแน่นดึงให้ลุกขึ้น ก่อนจะชกเข้ามาเต็มโหนกแก้ม
ผัวะ!!!
ร่างเล็กหมดแรงตัวทรุดลงปล่อยให้พวกนั้นหิ้วเขาเหมือนเป็นเศษผ้าเก่าๆ เลือดไหลจากจมูกลงมาแวบหนึ่งเขานึกว่าน่าจะฆ่าให้ตายเสีย จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอีก
“พวกนายไม่คิดจะขายแล้วหรือไร” ชายแปลกหน้าถามขึ้นมา ทุกคนถึงได้หยุด “ทำลายสินค้าอย่างนี้ ไม่คิดจะขายแล้วใช่ไหม”
“เอ่อ...”
เขากระดิกนิ้วเรียกโฆษกบนเวทีลงมาหา “ครับ มิสเตอร์ ฮาซีส”
“การประมูลยังไม่สิ้นสุด ราคาเด็กคนนี้อยู่ที่ 25 ล้านยูโรใช่ไหม”
“เอ่อ...ครับ...ใช่”
“แต่คนของคุณทำให้สินค้าชิ้นนี้มีตำหนิเสียแล้ว” เขาชี้ให้ดูผลงานของเหล่าบอดี้การ์ด ทุกคนหน้าเสียไปตามๆกัน “ผมให้แค่ 20 ล้าน จะว่ายังไง”
“คือ...” เขาลังเล เกิดเรื่องวุ่นวายอย่างนี้จะเรียกราคาเดิมก็ลำบากแล้ว สุดท้ายก็หันไปมองคนที่อยู่ห้องVIP ชั้นบน เขาพูดกระซิบกระซาบกับข้อมือตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง
“เอ่อ...เจ้าของขอเสนอ 23 ครับ”
“20 เป็นราคาที่สมควรแล้ว เขามีตำหนิ และก่อเรื่องเช่นนี้ผมมีสิทธิ์ฟ้องกรรมการบริษัทเรียกค่าเสียหายได้นะ ฐานละเลยการควบคุมทำให้เกิดอันตรายทั้งทางร่างกายและจิตใจ”
“ครับ....ถ้าท่านว่าเช่นนั้นก็....ตามแต่ประสงค์ของท่านครับ”
“จัดการเอกสารให้เสร็จภายใน 20 นาที”
“ครับผม” ทุกคนถอยออกมา รติกรมึนงงอยู่แต่ก็รู้ว่ารอดไปด่านหนึ่งแล้ว เขาถูกพาเข้ามาหลังเวที ทำความสะอาดบาดแผลก่อนถูกฉีดยาให้เข็มหนึ่ง เขาก็ผล็อยหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก
(ติดตามตอนต่อไปจ้า)
ใครอ่าน ใครเม้นต์ ขอให้สวย ขอให้รวย
ใครอ่านแล้วไม่เม้นต์.....ขอให้อึ๊ไม่ออก ว้ากกกกฮะฮะฮะฮะ
หัวข้อ: มนตราทาสบำเรอ ตอนที่ 15 หวั่นไหว 1/6/11(P25) อัพตอนสุดท้ายแล้ว รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยคะ (อ่าน 389486 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก