มาต่อแล้วจ้า
ถึงจะน่าผิดหวังไปสักหน่อยกับคอมเม้นต์ที่ได้รับแต่ก็พอใจระดับหนึ่ง เอาเป็นว่าจะกระชับเรื่องนี้ให้จบโดยไวแล้วเริ่มซีรีย์ใหม่เร็วๆนี้ คอยติดตามด้วย( อาจต้องใช้เวลาในการปรับอารมณ์สักเล็กน้อย ช้าเร็วประการใดก็โปรดรอสักนิด)
ก๊อก! ก๊อก!
“นิค....นอนแล้วเหรอลูก” กัลยาลักษณ์เห็นไฟในห้องลูกชายส่องลอดใต้ประตู จึงเคาะเรียกในห้องเงียบกริบ เธอเปิดประตูเข้าไปแล้วพบว่าเจ้าตัวนอนอืดอยู่บนเตียงไม่ไหวติง แถมเปิดหน้าต่างรับลมหนาวอย่างไม่สะทกสะท้านเลย “นิค....เปิดหน้าต่างค้างไว้อย่างนี้ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
เธอปิดหน้าต่างให้เรียบร้อย ภายในห้องอุ่นขึ้นทันตาเห็นแต่เจ้าลูกชายก็ยังนอนอยู่ท่าเดิม “เป็นอะไรไป”
มืออุ่นลูบหัวอย่างอ่อนโยนดึงชายหนุ่มออกจากภวังค์หันมามองคนสำคัญที่สุดในโลก “ไปเที่ยวกลับมาก็ซึมตลอดเลยนะ ข้าวก็ทานนิดเดียว มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าฮะ”
“ยังจะเปล่าอีก” กัลยาลักษณ์บีบจมูกลูกชายเบาๆ เรียกรอยยิ้มออกมาได้บ้าง “ถ้าไม่มีอะไรก็อย่าซึมอย่างนี้สิ ลูกก็รู้นะว่าลูกบอกแม่ได้ทุกเรื่อง”
“ผมรู้....”
“เตรียมตัวเข้านอนเถอะ” คนเป็นแม่รู้ดีว่ากับเด็กในวัยนี้ไม่ควรคาดคั้นมากนัก ถ้าเขาพร้อมเมื่อไรก็บอกมาเองแหละ เธอก็ได้แต่รอเท่านั้น
นันทกวีมองประตูห้องปิดลงเบาๆแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เห้อ....จะให้พูดออกมาได้ยังไงล่ะว่า จูบแรกของเขาโดนผู้ชายขโมยไปแล้ว ดวงตากลมโตเหลือบมองเพดานที่ว่างเปล่า รู้สึกโหวงๆยังไงพิกล เหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในความฝันทั้งที่อยู่ในโลกของความเป็นจริง เรี่ยวแรงมันหายไปหมดนะ ตั้งแต่ถูกริมฝีปากคู่นั้นประทับลงมา ความคิดอ่านเขาก็วนเวียนแต่เรื่องนี้ สลัดออกไปจากหัวไม่ได้เสียที
จูบแรกนั้นนุ่มนวลน่าประหลาดใจไม่น้อย เขาสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนเผลอปล่อยให้จูบนั้นเร่าร้อนแทบจะเรียกว่าโดนบดขยี้อย่างหิวกระหายเลย นึกถึงตอนนี้ก็ขนลุกเกรียว นันทกวีจำรสชาติในปากได้ดี ยามที่ลิ้นเกี่ยวพันกันยิ่งกว่างู
โอ้ยยย..... ร่างเล็กพลิกตัวคว่ำหน้าลงเอาหัวโขกกับหมอนหลายปึ่กไล่ความคิดบ้าๆนี้ไปเสีย ไอ้บ้านั้นขโมยจูบเขาไป ซ้ำยังยิ้มชอบใจที่เห็นเขาทำหน้าเคลิ้บยืนงงอยู่อย่างนั้น
“แบมบี้ที่น่ารัก เธอนี่ไร้เดียงสาจริงๆ ฉันว่ายังมีอีกหลายอย่างเลยที่เธอต้องเรียนรู้อีกนะ” นิ้วหัวแม่มือเช็ดคราบชื้นที่ริมฝีปากเขาเบาๆ นั้นทำให้ตกใจรู้สึกตัวเหมือนโดนน้ำเย็นๆสาดเข้าเต็มหน้า
“แก..” นันทกวีอายที่สุดในชีวิตเลย เขาเงื้อหมัดจะชกแต่โดนจับเอาไว้ได้เสียก่อน ใบหน้าคมสันมีรอยยิ้มพราวเหมือนสนุกนักหนา
“นายโกรธอะไร”
“ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ แก....”
“เรื่องจูบเหรอ ฮะฮะ คิดมากน่า แค่จูบเล่นๆเอง”
“จูบเล่นๆเหรอ!”
“ฉันก็อย่างนี้แหละ นึกอยากจะทำก็ทำแบบไม่ทันคิดอะไร โทษที นายคงไม่อยากเห็นหน้าฉันแล้วสิ คุณสมิทให้กิลขับรถไปส่งเขาที”
“ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้” เขากระชากมือหนี
“มันไกลนะ ให้เขาไปส่งน่า” ดาร์ทยิ้มอ่อนโยน แต่มันช่างน่าเกลียดในสายตาเขา นันทกวีเดินหนีออกมาให้ไวที่สุดมาขึ้นรถกลับบ้าน แล้วก็นอนซมอยู่อย่างนี้ตลอด
เฮ่อ.....ไอ้บ้าดาร์ทๆๆๆๆ
นันทกวีพร่ำด่าอยู่ในใจจนเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น
เช้าวันจันทร์ “ห๊าววววววววว..รุนหวัด” ชายหนุ่มเดินมาโรงเรียนเห็นหน้าเพื่อนก็หาวปากกว้างทักทาย
“โห....แมงหาวเต็มปากเลยนะแก ไปทำไรมาตาดำเป็นแพนด้าเลย” มิลเนอร์ว่า
“นอนไม่ค่อยหลับนะ”
“อย่างแกนี่นะ นอนไม่ค่อยหลับ” เพื่อนรักโอบไหล่ดึงเขามาใกล้ “มีหนังดีหรือไง ให้ยืมบ้างสิ”
“ไอ้กร๊วก....” นันทกวีพลั่กมันไปที ไอ้เวรนี้ไม่ว่าอะไรก็นึกแต่เรื่องลามกเท่านั้น
“เอ้า ไม่ได้ดูหนังพาเพลินหรอกเรอะ เห็นหน้าโทรมอย่างนี้นึกว่าดูหนังดีๆแล้วสนุกกับมือตัวเองเสียอีก”
อึ่ก! “แกนี่มัน....”
ไม่รู้จะสรรหาคำไหนด่ามันดี ข้อหาที่มันเดาถูก วันอาทิตย์เขาหมกตัวอยู่แต่ในบ้าน พอคิดถึงเรื่องของดาร์ทแล้วอดไม่ได้ ต้องระบายอารมณ์ทิ้งกันบ้าง เมื่อวานล่อไปตั้ง 5-6 รอบเลย
“ตกลงไม่มีหนังดีๆเหรอ”
“ไม่มีเว้ย”
“งั้นให้ยืมเอาไหม กูเพิ่งไปเช่ามา สาวๆเด็ดสุดยอดเลยนะเว้ย” มิลเนอร์โอบไหล่เขาให้โน้นคอมากระซิบข้างหู อธิบายสรรพคุณสาวๆว่าทรวดทรงกับลีลาเป็นยังไง นันทกวีหัวเราะคิก
“เอ่อก็ได้ อยู่บ้านแกใช่ไหม”
“ใช่ ถ้าอยากได้ไวก็ไปเอาตอนเลิกเรียน ว่าไง”
“เอ่อ กูไปแน่”
เฮือก!! หัวเราะไม่ทันขาดคำ ก็ต้องสะดุ้งเฮือกอีกแล้ว ชายหนุ่มหันไปมองข้างหลังพบร่างสูงสีดำยืนมองอยู่ไม่ไกล สายตามองมาทำให้ขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ยังกะไม่พอใจอยากจะเชือดคนยังไงยังงั้นเลย นันทกวีหลบสายตา
“ฮาย...ดาร์ท ” สาวๆกลุ่มใหญ่เข้ามาทักทาย นำโดย โอลิเวีย ฮัทตัน ดาวเด่นของที่นี่ เธอปัดผมยาวสีบลอด์ที่ยาวเคลียไหล่ออกเบาๆพลางยิ้มหวานมาแต่ไกล
“โห...ขนาดโอลิเวียยังอี๋อ๋อกับหมอนั้นด้วย” มิลเนอร์มองตาตั้ง นันทกวีหันไปมองอีกรอบ หมอนี่มาแค่อาทิตย์เดียวสาวฮอตอันดับ 1-2-3 ของโรงเรียนรุมล้อมยังกะแมลงวันตอมกองอึ เห็นแล้วน่าโมโหนัก
“วันนี้มีสอบฟิสิกส์ เธอเตรียมตัวมารึยัง”
“ยังเลย แต่ฉันว่าเธอคงช่วยฉันได้ใช่ไหม”
“แน่นอน เราไปหาที่ติวกันเลยไหม”
“ดีสิ” เขาเดินนำ สาวๆก็ตามต้อยๆเป็นพรวน เล่นเอาหนุ่มๆอิจฉาเป็นแถว
“แม่งเอ้ย ลองให้กูได้หล่อเท่ามันเสียก่อนเถอะ ได้ฟันดะยกทั้งโรงเรียนแน่กู” มิลเนอร์ว่า ขณะที่นันทกวีบอกไม่ถูกกับอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของตัวเอง แต่ที่แน่ๆเขาไม่ชอบใจเลย เหม็นขี้หน้า หมั่นไส้ เคืองเว้ย!
อีกด้านหนึ่ง
หึ.... ชายหนุ่มยิ้มกับตัวเอง อารมณ์เดือดดาลโชยมาแตะจมูกทำให้พอใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่มากพอให้อารมณ์ดีได้หรอก เจ้าเด็กน้อยเอ๋ย....กล้าไปอี๋อ๋อกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตาอย่างนี้ ต้องสั่งสอนเสียหน่อยแล้ว
**********
ป้ายประกาศห้ามนักเรียนของไฮสคูลเซนต์จอร์จ ทำงานพิเศษเด็ดขาด ใครฝ่าฝืนจะถูกพักการเรียนติดหราที่บอร์ดทางเดินใหญ่ ดึงดูดสายตาของนันทกวี ความคิดที่ว่าอยากหารายได้เล็กๆน้อยๆเป็นอันสลายไปกับสายลมเสียแล้ว อยากได้เงินจังเขามีของที่อยากได้ตั้งหลายอย่าง เช่น ไอพอต คอมเครื่องใหม่ มือถือใหม่ ปริ้นเตอร์ รองเท้าผ้าใบ แล้ว.....เช่าบ้านออกมาอยู่ตามลำพังอีกล่ะ โอ้....อนาคตอีกยาวไกลเลย
“เฮ่อ....หิวชะมัดยาดเลย ” มิลเนอร์เดินออกจากห้อง ก้มหน้าก้มตาเก็บชีทลงกระเป๋า
“งั้นก็รีบหน่อยสิ” ช่วงพักเที่ยงอย่างนี้ ใครๆก็แห่ไปห้องอาหารต้องรีบไปจองโต๊ะไว้ก่อนไม่งั้นหาที่นั่งลำบาก
“โอ๊ะ! เดี๋ยวนะ กูไปห้องน้ำก่อนดีกว่า”
“ปัดโธ่ไอ้เวรเอ้ย เร็วๆล่ะจะจองโต๊ะไว้ให้”
“เอ่อๆจะรีบไปรีบมา” ว่าแล้วก็รีบเผ่นไปทำธุระส่วนตัวทันที นันทกวีเดินไปมือก็เปิดกระเป๋าเงินเตรียมเศษเหรียญไว้ก่อน วันนี้มีขนมอะไรกินนะ
หมับ!
จู่ๆก็โดนคว้าแขนอย่างแรง ถูลู่ถูกังไปตามทางเดินสวนทางกับนักเรียนคนอื่นๆที่กำลังไปโรงอาหารกัน
“โอ้ย...เดี๋ยว....เดี๋ยว ไอ้...”
มือเล็กทุบที่มือแข็งแรงเหมือนคีบ แต่เจ้าตัวยังเฉยลากแขนเขาเข้าไปในห้องเรียนที่ว่างเปล่า ในฤดูใบไม้ร่วงเช่นนี้อากาศเย็นท้องฟ้าครึ้มตลอดเวลา กลางวันยังแทบไม่มีแดด ในห้องเรียนในเวลานี้แค่แสงสลัว เขาหันกลับมามอง
“นายทำอะไร??”
แกร๊ก... ดาร์ทลงกลอนเบาๆแล้วหันมามองสีหน้าเรียบเฉยดูน่ากลัว
“อะไร??” นันทกวีชักโมโห เมื่อวานแกล้งเขายังไม่พออีกหรือไง “นายมีปัญหาอะไร”
“คนที่มีปัญหาน่าจะเป็นนายต่างหาก”
“ว่าไงนะ??”
“นายเป็นโฮโมใช่ไหม”
“ห๊ะ..” ชายหนุ่มหน้าเหวอไปเลย
“วันเสาร์นั้นฉันนึกตะหงิดๆอยู่ในใจแล้ว ตอนที่จูบกันนายมีอารมณ์ใช่ไหมล่ะ ผู้ชายเขาไม่มีอารมณ์กับผู้ชายหรอกนะ”
“พะ พูดบ้าอะไรกันวะ นายเป็นคนจูบฉันเองนะ”
“ก็จริง แต่ฉันเป็นนักเขียน อารมณ์ศิลปินจะมาจะไปมันบอกกล่าวไม่ได้หรอก แล้วอิมเมจนางเอกของฉันก็ตรงกับนายเป๊ะๆ ฉันอยากได้อารมณ์ตอนพระเอกจูบนางเอก มันผิดตรงไหน ห๊า... แต่ประเด็นก็คือฉัน” เขาเน้นคำ
“ไม่มีอารมณ์อะไรเลยสักนิด ผิดกับนาย.....ที่เคลิ้บซะตัวอ่อนเชียว”
“หุปปากนะ” นันทกวีหน้าร้อนวูบ เขาตบมือที่ชี้นิ้วใส่ อีกฝ่ายหลบวูบทำให้พาดได้แต่ลม
“นายเป็นโฮโมใช่ไหมล่ะ?”
“ฉันไม่ใช่นะ”
“ใช่”
“ไม่ใช่”
“ฉันจะบอกให้รู้ทั่วโรงเรียนเลยดีกว่า” ร่างสูงหันหลังไปที่ประตู ชายหนุ่มใจหายวาบเลยเขาถลาขวางเต็มประตู
“อย่านะ อย่าพูดเด็ดขาด” นันทกวีตาร้อนผ่าวน้ำตาจะร่วงร่อมร่อแล้ว ซวยล่ะสิ.... เขาได้ตกนรกในวัยเรียนแน่ ต่อให้ปฏิเสธเสียงแข็งยังไงก็เถอะ มีหวังโดนล้อไปตลอดชาติ พ่อแม่ต้องเสียใจกับตราบาปที่ติดตัวไปชั่วชีวิตลูกชายคนเดียว ไม่มีแฟน ตกงาน แถมได้แก่ตายอย่างโดดเดี่ยว
“ทำไมจะพูดไม่ได้ มันเป็นความจริง”
“ไม่จริงเสียหน่อย ฉันไม่ใช่โฮโมเว้ย”
“ไม่ใช่เหรอ อืมมม...” ดาร์ททำหน้าคิดนิดหน่อย “งั้นแสดงหลักฐานให้ดูหน่อยสิ”
“หลักฐาน???”
“ผู้ชายน่ะไม่มีอารมณ์กับผู้ชายหรอกนะ” นิ้วเรียวได้รูปขยุ้มคอเสื้อดึงเขามาใกล้ จนลมหายใจปะทะใบหน้า ได้กลิ่นเย็นๆซึบซาบเข้ามาในหัว รู้สึกเหมือนจะเมานิดๆ ร่างเล็กกว่ายืนงงไปครู่ปล่อยให้ฝ่ามือใหญ่โอบรัดแน่นขึ้นอีก
“ลองทำให้ฉันคิดผิดหน่อยสิ”
คำว่า ‘เดี๋ยว’ถูกกลืนหายไปในปากของดาร์ท ริมฝีปากเย็นบดเคล้าลงมาหนักหน่วง ดูดซับรสชาติหวานฉ่ำอย่างรวดเร็ว การจู่โจมเร็วทำให้นันทกวีตั้งตัวไม่ทัน เขาถูกคลื่นประหลาดซาดซัดจนสั่นไปหมดทั้งตัว ในปากถูกชอนไชไปทั่วพร้อมๆกับดูดกลืนลิ้นแรงๆ อารมณ์กลัวเมื่อครู่กระเจิงไปแล้วเหลือแต่อารมณ์ร้อนแรงลุกโชนไปทั่วร่างแทนที่ หลังเขาแอ่นโค้งตามฝ่ามือที่สอดเข้ามาใต้เสื้อ อีกมือกดร่างเขาเอนลงบนโต๊ะอาจารย์ที่กว้างพอเหมาะพอดี ก่อนจะทึ้งเนคไทกับสูทตัวนอกออกจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยว หยุด...” ชายหนุ่มหอบฮัก หายใจหายคอไม่ทัน มือที่พยายามหยุดอีกฝ่ายนั้นไม่มีแรงเลย ยิ่งไปกว่านั้นที่หว่างขาเขากำลังปวดตุ๊บๆอย่างบอกไม่ถูก
“นายนี่มัน....” เสื้อเชิ้ตถูกรั้งลงมากองที่ข้อศอก ร่างสูงยกตัวขึ้นมองดูเขาให้เต็มตา แววตานั้นเป็นประกายพึงพอใจ ทว่าปากกลับว่า “กวนประสาทชะมัด”
“เอ๊ะ??”
“ผู้ชายอะไรผิวเนียนขนาดนี้ กินฮอร์โมนใช่ไหม” ฝ่ามือใหญ่ลูบตั้งแต่ซอกคอลงมาที่หน้าอกและหน้าท้อง ก่อนจะสอดลึกเข้าในขอบกางเกง
“ยะ....อย่า....ไม่ใช่” นันทกวีไม่เคยร้อนเท่านี้มาก่อน ทุกที่ๆถูกสัมผัสมันร้อนผ่าวไปหมด
“ไม่ใช่อะไร แล้วหัวนมนี่ล่ะ” ปลายนิ้วหยิกหัวนมเขาแรงๆ
“อ๊ะ....อ๊า”
“ครางกระเส่าเชียวนะ”
“อย่า...ฉันเจ็บนะ” มันทั้งเจ็บ ทั้งเสียวซ่านจนขนลุกไปหมดแล้ว ชายหนุ่มควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว
“ไม่ใช่เจ็บมั่ง แต่เสียวมากกว่าล่ะสิ” ดาร์ทว่า ปลายนิ้วก็บี้ยอดอกไม่หยุด ร่างเล็กสั่นสะท้านเหงื่อกาฬซึมทั่วตัวด้วยความรู้สึกขัดแย้งภายในตัว ทั้งที่กลัวแต่กลับปิติหฤหรรษ์อย่างท่วมท้นในความหยาบคาย และเมื่อปากเปียกๆครอบครองยอกอกสีชมพูเขาข้างหนึ่ง ร่างเล็กก็สะดุ้งเหมือนถูกพาดอย่างแรง
“อ๊ะ....อืมมมม”
“ชอบแบบนี้สิ” ดาร์ทหัวเราะเยาะก่อนรัดเอวเขาแน่น ปากดูดดุนยอดอกจากข้างหนึ่งไปอีกข้างหนึ่งอย่างเมามัน นันทกวีดิ้นพล่านในวงแขน ปากหอบฮักเอาอากาศเข้าจะร้องออกมาให้สุดเสียง ทันใดนั้นใบหน้าคมสันก็เงยขึ้น โน้นคอเขามา ริมฝีปากคลุกเคล้าลิ้มรสซึ่งกันและกัน
ความรู้สึกหวานฉ่ำก็แผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย ตอนนั้นเองที่รู้สึกว่ามันเกินจะควบคุมไหวแล้ว ร่างเล็กได้ยินเสียงขบฟันกรอดอยู่ข้างหู วงแขนที่โอบรัดเขาราวกับงูนั้นแน่นขึ้นจนหายใจแทบไม่ออก สัมผัสจากดาร์ทรุนแรงและรวดเร็วกว่าจะตั้งสติได้ทัน กว่าเขาจะรู้ตัว กางเกงขายาวก็หายไปแล้วที่ติดตัวร่นติดต้นขาหมิ่นเหม่จะหลุดเหล่ไม่หลุดเหล่
“ดาร์ท...อย่า” นันทกวียันไหล่กว้างด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างยึดกางเกงตัวน้อยไว้สุดกำลัง แต่มีหรือที่จะสู้กำลังของอีกฝ่ายได้ มันถูกกระชากออกไปหลุดคาข้อเท้าข้างหนึ่ง
“จะอายทำไม ในเมื่อนายมันโฮโมชัดๆ”
“ไม่ใช่.....ไม่...”
“ไม่เหรอ แล้วนี่อะไรล่ะ นี่ล่ะ...นี่อีก...นี่ๆๆๆ” ดาร์ทพิสูนจ์ให้ดูด้วยริมฝีปากที่แนบลงมาหนักๆรอบๆจุดอ่อนไหว จุดแล้วจุดเล่าเฉียดความหวงแหนของนันทกวีไปมา ซึ่งมันอ่อนไหวเป็นอย่างยิ่ง อารมณ์ดิบโหมหือจนเรียกได้ว่าบ้าคลั่งแล้ว สะโพกมนแอ่นโค้งเสนอตัวให้แก่ชายหนุ่มอย่างเต็มอกเต็มใจ
สองคนเคลื่อนไหวราวกับต้องมนต์สะกด นันทกวีมองดาร์ทค่อยๆก้มลงหาอวัยวะที่ตระง่านท้าแรงดึงดูดโลกอย่างช้าๆ ริมฝีปากซีดๆนั้นเผยอค้างลงมา ในที่สุดก็ได้สัมผัสจุดที่เหมาะสม ร่างเล็กแหงนหงายใบหน้าขึ้น ดื่มด่ำกับความหรรษาที่โลดแล่นรุนแรงแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนหวานละเมียดละมัย
นันทกวีเพิ่งตระหนักถึงคำว่า ‘ร่วมรัก’อย่างแท้จริงในวันนี้ ที่ผ่านมาเขาทำกับตัวเองนั้นแค่ ‘ความไคร่’ แต่นี้มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง มันเป็นรสรักที่สร้างความปิติจนร่างกายสั่นเทิ้มไม่หยุด
“อ๊า.....อืม....อืมมมม....อา” สะโพกน้อยเคลื่อนไหวสวนทางกับริมฝีปากที่กดลงมา จังหวะที่สอดประสานนั้นยอดเยี่ยมจนไม่ได้ยินเสียงประท้วงอะไรอีก นอกจากเสียงลมหายใจที่พึงพอใจ สองร่างเคลื่อนไหวรุนแรงโต๊ะที่รองรับสะเทือนกึกๆ ยิ่งทำให้ความต้องการที่ต้นขาทวีคูณไม่มีที่สิ้นสุด แต่ก่อนที่นันทกวีจะไปถึงจุดหมาย อีกฝ่ายกลับหยุดไปเฉยๆ
“ดาร์ท.....ดาร์ท” ชายหนุ่มไม่เคยต้องการมากถึงขนาดนี้ เขายันตัวด้วยศอกมองเป็นเวลาเดียวที่นิ้วแข็งๆสอดเข้าที่ช่องทางด้านหลัง ใบหน้าเขาร้อนวูบเมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป มันน่ากลัวเหลือเกิน แค่ลองจิตนาการว่าสิ่งแปลกปลอมกำลังชอนไชอยู่ในตัว ก็ขยะแขยงแล้ว แต่ไอ้ที่มันดิ้นได้ด้วยนี่สิ
“อ๊า.....” นันทกวีร้องเสียงหลง นิ้วเย็นๆเขี่ยด้านในตัวเขาเบาๆ โอ้ยยยย มันสยิวซาบซ่านกึ่งเจ็บ กึ่งเสียวแปล้บๆบอกไม่ถูกเลย ยิ่งโดนเขี่ย โดนควานไปทั่วอย่างนี้ ยิ่งทนไม่ไหวใหญ่ ความอัดอั้นมันจุกที่ปลายท่อแล้ว
“ฮ้า...ดาร์ท....ไม่ไหวแล้ว โอ้....” เขาครางกระเส่ายังกะดาราAV ก็ไม่ปาน ชายหนุ่มนึกอายแต่ก็ด้านต่อไม่ไหวแล้ว “ดาร์ท”
“ตรงนี้ชอบหรือเปล่า” เขาสอดสองนิ้วเข้ามิด
“ยะ......โอ้.....ยัง....ไม่พอ..อา”
“เด็กเลว.....ชอบที่ใหญ่กว่านี้ใช่ไหม” ดาร์ทหัวเราะเสียงหื่นกระหายได้ใจจริงๆ นันทกวีรอคอยด้วยใจระทึก เขามองอีกฝ่ายปลดตะขอกางเกงอย่างร้อนรน และแล้วก็ได้ประจักษ์กับสายตา ความใหญ่แดงก่ำนั้นทำให้เสียววาบตรงนั้น ไม่รู้ว่าเสียวขาดหรือเสียวร่องกันแน่ วินาทีนั้นอยากกระโดดหนีด้วยซ้ำ แต่อุ้งมือใหญ่กำข้อเท้าเขากางหราเสียแล้ว
“ดาร์ท....” เขากลัว
เหมือนจะรู้ใจ ดาร์ทโน้นตัวมาจูบอย่างหิวกระหาย ลิ้นกวาดรสหวานซาบซ่านกลับมาในปาก เป็นเวลาเดียวกับความใหญ่โตจรดลงที่ปากทาง เขาเสียววาบเมื่อมันดุนดันเข้าเบาๆจังหวะเดียวกับลิ้นสอดเข้าในปาก
“อืมมมมม...อืม” ร่างสูงหยุดจูบไว้เพียงเท่านี้ เขาคลายปากออกขณะกดสะโพกลงปล่อยให้ไหลลื่นตามธรรมชาติ เหลือเชื่อที่มันผ่านไปอย่างไม่มีอะไรติดขัดเลย นอกความอึดอัดที่จุกอยู่ในตัวนันทกวี ร่างกำยำกดทับอยู่เหนือร่างเขา กดตัวเองลงมาจนสุด ตาต่อตาจ้องมองประชิดอ่านความรู้สึกกันอย่างรวดเร็ว เมื่อไม่เห็นวี่แววต่อต้านหรือเจ็บปวดเลย ดาร์ทก็คลี่ยิ้มสมใจ
“เจ้าเด็กน้อยเอ้ย.....แพศยาจริงๆ.....” ดวงตาเขาวาววับอย่างมีความสุข ลมหายใจแรงข้างหูขณะสะโพกขยับจ้วงแรงขึ้นๆๆ นันทกวีมองตาโตก่อนจะเตลิดเพลิดไปกับความรุนแรง เขาอยากจะกรีดร้องให้สุดเสียง แต่สายตาของดาร์ททำให้เขายอมแพ้ไม่ได้ นิ้วน้อยๆจิกผมอีกฝ่ายแรง
“แล้วนายล่ะ...อึ่ก....ที่ทำอยู่นี่มันจิตทรามไม่ใช่รึไง อ๊า!”
สองขาถูกจับแยกออกกว้างทำให้ต้องปล่อยมือจากจากผมมาจับขอบโต๊ะเอาไว้ ทั้งร่างสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวภายในที่กระชับแน่น ร่างแกร่งเสียดสีภายในเขาจนร้อนผ่าวเหมือนไฟ ดาร์ทควบเขาแรงไม่มีออมมือสักนิด
“เทียบไม่ได้กับนายหรอก อึ่ก...อืม ข้างในนายสุดยอดเลย”
“หุปปากนะ ไอ้หื่นโรคจิต”
“ใครหื่นกัน หา? เจ้าเด็กร่าน....” ร่างแกร่งย้ำแรงๆไปหลายที
“อ๊า....อา...อะ....โอ้วววว ไอ้ปีศาจลามก เบาๆสิเว้ย” นันทกวีโดนกระแทกไม่นับจนโต๊ะดังครืดๆๆๆๆ มือที่จับข้อเท้าปล่อยแล้วหันมาช้อนสะโพกทั้งสองมือประคองให้รับได้เต็มที่ กางเกงในติดที่ข้อเท้าข้างหนึ่งโยกหงึกๆโบกสะบัดไปมา ไม่ห่างไปเท่าไรแต่นั้นไม่อยู่ในความสนใจเขาแม้แต่น้อย
“อืมมม.....อืม!!!” ดาร์ทขมวดคิ้ว สีหน้าเจ็บปวดแต่ก็เต็มไปด้วยความพึงใจ ท่ามกลางความมึนเมาในรสรัก ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่าดึงร่างสูงลงมาจูบตั้งแต่เมื่อไร รู้แต่ว่าทุกอย่างมันทั้งหวานฉ่ำ ทั้งเต็มตื้นไปหมด แต่ล่ะครั้งที่ดาร์ทเข้ามา เขามีความสุขที่สุด
นันทกวีหวีดร้องเสียงอู้อี้กับปากที่บดเคล้าอย่างเร่าร้อน กระทั่งความสุขทะลักทะลายออกมาจนหมด จนสิ้น เรี่ยวแรงทั้งหมดเหลวกลายเป็นน้ำเปียกเนื้อตัวไปหมด ตอนนั้นเองที่รู้สึกได้ยินเสียงจากโลกภายนอก ห่างไปนิดเดียวแท้ๆนักเรียนรุ่นราวคราวเดียวกันเดินกันให้ขวั่ก แต่พวกเขากลับ....
นันทกวีพยายามจะลุกแล้วแต่ไม่มีแรงจะกระดิกนิ้วเลย เขาทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นระหว่างที่ดาร์ทแต่งตัว โอยยย....เลือดทั้งนั้น ขาขาวๆมีเลือดเปรอะเปื้อนไปหมด ยิ่งไปกว่านั้นน้ำเหนียวๆที่ไหลเยิ้มลงมาทำให้สยองไม่น้อย ตรงนั้นเขายับเยินหรือเปล่า??
ดาร์ทรื้อโต๊ะอาจารย์ได้ทิชชู่มาซับเลือดให้ มือแข็งแรงจับเขายืนเท้าแขนกับโต๊ะ ลงมือทำความสะอาดให้อย่างรวดเร็ว นิ้วแข็งๆแหวกแก้มก้นเขาออกอย่างเบามือ
“มีแผลนิดหน่อย เลือดก็หยุดแล้ว” แล้วไง....จะให้ขอบคุณด้วยไหมที่สร้างแผลนี้ให้ ชายหนุ่มกัดฟันกรอด เขาตอบโต้ไม่ออก ได้แต่นิ่งเฉยปล่อยให้ร่างสูงใหญ่ช่วยเขาแต่งตัวเงียบๆ ไม่มีคำพูด ไม่สบตา จนผูกเชือกรองเท้าเสร็จทั้งสองข้าง
ร่างสูงกว่าลุกขึ้นยืนพร้อมเชยคางเขาขึ้นสบตา
“ข้อพิสูจน์ของฉันเป็นจริงใช่ไหมล่ะ”
“แล้วยังไง....นายเป็นคนลงมือเอง ฉันไม่ได้ไปยั่วนายเสียหน่อย” นันทกวีว่าเสียงขืนข่มที่สุด เขาถูกว่าร้าย ถูกขืนใจ แล้วยังต้องทนมองสีหน้าดูถูกด้วย
“มันก็จริง.....แต่เอาเถอะ เห็นแก่นายที่ทำให้ฉันสุขสุดๆ” เขาเน้นคำสุดท้ายหนักแน่น “ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีกเป็นครั้งที่สอง”
ชายหนุ่มโล่งใจขึ้นโข แต่ในความยินดีก็รู้สึกถึงเรื่องร้ายที่จะตามมาเพราะสายตาอีกฝ่ายบอกเป็นนัยว่าไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆหรอก
“แต่นายจะต้องมาเป็นคนรับใช้ของฉัน เข้าใจไหม” เขาว่าสีหน้าเย็นชายิ่งกว่าอากาศขั้วโลกเหนือ
(ติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1351080 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก