เรื่องสั้นตอนที่ 24 มนตราปราฏิหารย์ [2] 23/10/11 p67
วันนี้เป็นวันที่อากาศร้อนอ้าว ในห้องไม่ได้เปิดแอร์ แต่เปิดหน้าต่างให้แดดส่องซะสว่างจ้าทั้งห้อง ร้อนสียจนเหงื่อชื้นที่ลำคอเป็นแห่งแรก เขาเกลียดอากาศร้อน มันทำให้รำคาญเหงื่อเปียกๆแล้วหงุดหงิดง่ายแทบอยากจะอาละวาด
แล้วลมเอื่อยๆก็พัดปอยผมสีดำยาวปะบ่าปลิวไปด้านหลัง สิงหาลืมความร้อนไปสนิทใจ สายตามองช่วงไหล่และลำคอเล็กๆ ขึ้นไปถึงใบหน้ามน ดวงตากลมคู่นั้นจ้องมองเป็นประกายตื่นเต้นดีใจราวกับสนิทชิดเชื้อกันมานานปีก็ไม่ปาน ริมฝีปากยิ้มกว้างอย่างซื่อๆดูแล้ว....
ชายหนุ่มรู้สึกละอายกึ่งๆเก้อเขินอย่างไรบอกไม่ถูก ทั้งสายตา ทั้งรอยยิ้มจริงจังเสียจนคิดว่าอาจมีให้คนอื่นที่ไม่ใช่เขาก็เป็นได้ สิงหาเบือนหน้าไปมองทางอื่นเสียก่อนที่ใจจะเต้นแรงกว่านี้ เขาตรงไปเลื่อนปิดหน้าต่าง
“ไม่มีพนักงานมาดูหรือไง ถึงไม่เปิดแอร์ ไม่มีกาแฟเลย”
“อ้อ มีครับ แต่ผมบอกไม่ต้องเอง วันนี้อากาศไม่ร้อนเท่าไร แล้ว...เปิดแอร์มันสิ้นเปลืองน่ะครับ”
มีแก่ใจคิดถึงบริษัทด้วย เขาหันมามองตรงๆ ถึงเห็นว่าอีกฝ่ายตัวเล็กจริงๆ แล้วผอมด้วย เสื้อผ้าก็ราคาถูกๆ เขากวาดสายตามองจนพอใจแล้วถึงถาม
“คุณวาสนาคงชอบเรามากนะ ถึงแนะนำมาให้เป็นกรณีพิเศษ”
“ครับ พี่กุ้งใจดีกับผมมาก เอ่อ....ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ผมชื่อ มีนาครับ คุณคง.....จำผมไม่ได้”
ประโยคนี้ทำให้ชายหนุ่มเอียงคออย่างสงสัย อย่างเขาน่ะหรือจะจำคนไม่เก่ง ถ้าได้พูดคุยกันแล้วเขาจำได้แม่นเลยล่ะว่าใครเป็นใคร
“ฉันจำไม่ได้เลยน่ะว่าเราเคยพบกันมาก่อน”
“เรายังไม่เคยพบกันหรอกครับ แต่ผมจำคุณได้ดีเลย แม่บอกว่าคุณน่ะช่วยชีวิตผมไว้ เพราะงั้นคุณถึงเป็นคนสำคัญสำหรับผม”น้ำเสียงที่บอกเล่าสั่นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจสุดๆ แต่นั้นยิ่งทำให้สิงหางุนงง ได้เห็นสีหน้าปลาบปลื้มอย่างนี้ก็ทำให้ดีใจอยู่หรอกนะ แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งงง มีนาเห็นสีหน้าแล้วหัวเราะน้อยๆ
หัวเราะได้น่าเอ็นดูเสียด้วย..... เขานึกในใจ
“คุณคงลืมไปแล้ว เมื่อก่อนผมถูกรถบ้านคุณชนไงครับ แล้วคุณออกค่ารักษาผมทั้งหมดแล้วยังหางานให้พ่อผมด้วย”
“อ๋อ....” สมองโล่งทันทีที่นึกออก ไม่น่าเชื่อเลย...โตขนาดนี้แล้วเหรอนี่?? แถมหน้าตายัง......
ชายหนุ่มหัวเราะเสียงแห้ง ประหลาดใจจนพูดไม่ออกเลย นอกจาก “ว้าว.....เราเองหรอกเหรอ”
“ครับ”
“แล้ว..ผมยาวจังนะ”
“ผิวผมแพ้แดดครับ โดดแดดแล้วแดงแสบบ่อยๆ เลยต้องไว้ผมยาวปิดหน้ากับคอไว้”
ยิ่งทำให้ดูนุ่มนิ่นเข้าไปใหญ่ สิงหาอยากบอกอย่างนั้นแต่เขาก็เงียบไว้ เมื่อมองดีๆก็เห็นแววตาซื่อๆมองมาอย่างชื่นชมเทิดทูนเต็มที่ ทำให้รู้สึกภูมิใจนิดๆ นั้นสินะ....ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เด็กคนนี้ก็คง..
ร่างสูงก้าวเข้าไปใกล้ ปลายนิ้วเชยคางมนขึ้นเพื่อดูชัดๆ การกระทำนั้นทำให้แววตาสดใสกระด้างด้วยความตกใจขึ้นมาวูบหนึ่ง ปฏิกิริยาไวจุดประกายความสนใจขึ้นมาทันที กลัวคนเข้าใกล้เหรอ?? เขาปล่อยมืออย่างเสียดาย
“หมอเขาทำได้ดีนะ”
พอว่าอย่างนี้สีหน้าเด็กหนุ่มก็ดีขึ้นทันที “ครับ”
“นั่งก่อนสิ มีนาใช่ไหม...รู้ไหมว่าพี่น้องฉันมีชื่อเป็นเดือนเกิดกันทุกคนเลย ธันวา สิงหา กันยา แล้วมีเรามีนาโผล่มาอีกคนอย่างนี้ บังเอิญแท้ๆนะ ว่าไหม”
“ครับ” ร่างเล็กนั่งตรงข้าม ท่าทีสำรวมขึ้น
“คุณวาสนาบอกว่าเราอยากขอทุนบริษัทงั้นหรือ”
“ครับ มหาลัยนี้มีสาขาวิชาที่ผมอยากเรียนครับ แล้วจะเป็นประโยชน์มากกับงานในไร่ซึ่งผมตั้งใจจะทำงานให้อย่างเต็มที่เลยครับ” มีนายื่นเอกสารในซองสีน้ำตาลให้ดู ในนั้นมีข้อมูลรายละเอียดของสาขาวิชาที่สนใจ
“ ไม่เลวนี่....วิชานี้ฉันว่าน่าสนใจทีเดียว”เขาเหลือบมองเด็กหนุ่มตรงหน้า ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความหวัง แต่ยังก่อน....เขาไม่ให้อะไรใครง่ายๆหรอก “ครอบครัวเราเป็นไงบ้าง”
“ทุกคนสบายดีครับ พ่อเป็นหัวหน้าคนงานแล้ว ส่วนแม่ก็ทำงานแม่บ้านในออฟฟิส น้องสองคนก็เรียนได้ดีทั้งสองคนเลย แถมยิ่งโตก็ยิ่งน่ารักครับ”
ร่างสูงเอนตัวอิงพนักพิงเต็มที่ ท่าทีผ่อนคลายอย่างมาก “บอกตามตรงนะ ฉันไม่อยากให้เราหวังไว้มาก เดี๋ยวนี้บริษัทไม่ให้ทุนง่ายเหมือนแต่ก่อน ถ้าไม่ได้จริงๆเราจะทำยังไง”
มีนาอึ้งนิดหน่อย ดูจากสีหน้าสิงหาก็รู้เลยว่าเขาไม่ได้คิดเผื่อเรื่องนี้ด้วย แต่เดี๋ยวเดียวเขาก็ยิ้มกว้างอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรครับ ถึงจะไม่ได้ทุนผมก็ตั้งใจว่าจะเรียนให้ได้ ผมจะหางานทำ”
พูดเหมือนจะหาง่ายๆงั้นแหละ ชายหนุ่มหัวเราะในใจ “หางานทำ?? คิดว่างานหาได้ง่ายๆเหรอ”
“คงไม่ยากเกินไปหรอกครับ” มีนาก้มลงไปคว้านหาของบางอย่างใต้โซฟาที่นั่ง สิงหาถึงเห็นกระเป๋าโตๆที่ซุกเอาไว้ เปิดกระเป๋ามาก็เห็นเสื้อผ้ากับหนังสือเต็มไปหมด นี่เตรียมตัวมาอยู่อาศัยในเมืองเลยหรือไง เขายื่นเศษกระดาษยับยู่ยี่หลายใบให้ดู
“นี่ไงครับ ผมเห็นมีแปะไปทั่วเลย”
รับสมัครนักศึกษาชายหน้าตาดี อายุ 18-25 เงินเดือนดี ติดต่อได้ตลอด 24 ชั่วโมง , ต้องการพนักงานต้อนรับ ชาย ร่างกายแข็งแรง เงินเดือนสูงจนคุณจะแปลกใจ ติดต่อเราเดี๋ยวนี้ ฯลฯ สิงหาเครียดขึ้นมาทันที
“อะไรกันเนี่ย?? อย่าบอกนะว่าเราจะไปสมัครงานพวกนี้” จู่ๆน้ำเสียงก็กระด้างไม่พอใจขึ้นมา มีนาหน้าซีด เขาทำอะไรผิดเหรอ??
“ก็.....เขาว่าเงินเดือนดี”
“เงินเดือนดีก็เพราะมันเป็นงานขายตัวน่ะสิ”
“เอ๋?? ไม่จริงมั่งฮะ มันคง....ไม่ใช่ทุกที่หรอก” เด็กหนุ่มดึงใบประกาศกลับมาดูทีล่ะใบอีกที มันต้องมีสักที่สิ ที่ทำงานสุจริตเงินเดือนดีๆได้ แต่ดูอีกสักกี่ทีก็มีแต่ประกาศแบบกำกวม ชวนให้เข้าใจผิดได้ง่ายๆ มีนาดูจนไม่รู้จะดูอะไรแล้วจึงค่อยๆเหลือบตามองคนนั่งตรงข้ามที่สีหน้าไม่พอใจสุดๆ นี่คงผิดหวังที่เห็นเขาซื่อบื้อซะล่ะมั่ง
“ไม่เป็นไรครับ” เขายิ้มกว้างอีกครั้ง “งานอื่นก็มี....ผมแค่ต้องหาให้ได้เท่านั้น”
“มีนา” ใจหายวาบเลยเมื่อถูกเรียกชื่อตรงๆเป็นครั้งแรก เขามองสบตาชายหนุ่ม “หอบเสื้อผ้ามาแบบนี้ เราคงไม่ได้หนีออกจากบ้านมานะ”
“ไม่ๆๆๆ” เด็กหนุ่มโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน “ผมโตแล้ว ไม่หนีออกจากบ้านด้วยเรื่องแค่นี้หรอก พ่อแม่ผมทราบดี ผมแค่ไม่อยากเป็นภาระเท่านั้น น้องผมยังเรียนอยู่ต้องใช้เงินอีกเยอะ ผมคิดว่าอยากหางานทำไปด้วยระหว่างเรียนเท่านั้น”
“แล้วจะไปพักที่ไหน”
“เอ่อ...บ้านน้าสะใภ้ที่คลองเตยครับ พ่อให้ที่อยู่มาแล้ว”
เฮ่อ....สิงหาเอานิ้วถูขมับแรงๆ คิดจะหางานแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ แถมจะไปอาศัยในสลัมอีก หน้าตาแบบนี้จะอยู่รอดได้สักกี่วันนะ
โครกกกกก....
ท่ามกลางความเงียบงันชั่วครู่ ก็มีเสียงประหลาดแทรกขึ้นมา ทั้งคู่หันมามองสบตากันทันที ก่อนจะมีคนหนึ่งที่ยิ้มอายๆแล้วหลบสายตาไป “ขอโทษครับ”
ชายหนุ่มมองเวลาจะหกโมงแล้ว “เย็นปานนี้เชียว..ชักจะหิวแล้วสิ ออกไปทานอาหารเย็นด้วยกันเลยนะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่กล้ารบกวน”
“รบกวนอะไร ไปทานด้วยกันจะได้คุยกันให้จบๆ”
“แต่ผมมีข้าวเย็นแล้ว” มีนาว่าเสียงเกรงใจ “แม่ห่อมาให้ ถ้าไม่ทานเดี๋ยวคืนนี้มันจะเสียน่ะครับ”
“ห่อไรมา?”
“ข้าวเหนียวกับไก่ทอดครับ”
อีกครั้งแล้วที่ต้องถอนหายใจเบื่อหน่าย ร่างสูงก้าวมาหิ้วกระเป๋ามาเสียเอง “ตามมา”
“เดี๋ยวสิครับ...คุณสิงหา ผมถือได้....ให้ผมถือเถอะ” มีนาคว้ากระเป๋าเป้ตามออกมา แล้วต้องหุบปากสนิทเมื่อสายตาพนักงานเกือบทั้งหมดจับจ้องที่เขาและเจ้านายของทุกคน ร่างสูงก้าวยาวจริงๆ เขาต้องซอยเท้าตามมาทัน กระเป๋าเก่าๆถูกโยนเข้าท้ายรถ
“มาเร็วเข้า”
“ครับ” ร่างเล็กเข้าไปนั่งข้างๆคนขับที่มองเขาทุกอากับกิริยา
“รัดเข็มขัดด้วยสิ”
“ครับๆ” ดูสิเงอะงะเฟอะฟะอีกแล้วเรา ต้องให้เขาสั่งทุกอย่างด้วย ใช่ไม่ได้เลยจริงๆ มีนาตำหนิตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกเขาดึงเข็มขัดออกมา แต่มันกลับติดดึงมาไม่ถึงตัวล๊อค เขาดึงแรงๆ ปึ่กๆก็ไม่ขยับ จนอีกฝ่ายต้องปลดเข็มขัดโน้มตัวมาช่วยดึง
“สายติดก็ปล่อยให้มันกลับไป แล้วค่อยดึงออกมาช้าๆ ไม่ต้องรีบ” สิงหาแทบไม่ต้องออกแรงเลยก็ดึงสายหนังออกมาเสียบตัวล๊อคดัง แกร๊ก! “เห็นไหม”
พอเหลือบตาขึ้นก็สบตากลมโตใกล้ๆ เห็นขนตางอนยาวกระพริบถี่เหมือนปีกผีเสื้อไหว สวยจน....อยากสัมผัสเสียจริงๆ ชายหนุ่มสูดกลิ่นหายใจได้กลิ่นหอมอ่อนของแป้งเด็กชัดเจน ทำให้นึกถึงเนื้อนุ่มๆบางๆของเด็กอ่อนจนอยากจะหอม อยากจะกัดให้หายมันเขี้ยวจริงๆ
ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆอย่างมีคำถามอยู่ในใจ ทำให้เขาต้องถอยห่างหันมาสตาร์ทรถ แต่สายตายังมองคนนั่งข้างๆอยู่ตลอดเวลา เขาจะทำไงกับเด็กคนนี้ดีนะ....
ที่ที่เขามาเป็นร้านอาหารในโรงแรมที่มาประจำ ที่นี่ตกแต่งสวยงามมีน้ำพุและบ่อปลาคราพ์กว้างมาก ทำให้คนที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรกถึงกับมองตาโตเป็นประกาย เด็กหนุ่มยืนมองโน่นนี่ด้วยความตื่นเต้น จนคนพามาหยุดรอแล้วอดทนไม่ไหวต้องจูงแขนเข้าในร้านอาหาร
“คุณ....คุณสิงหา ที่นี่มัน.....ไม่แพงไปเหรอครับ”
“แพงสิ” เขาบอกตรงๆ
“คุณ...” มีนาไม่ทันได้ท้วง ชายหนุ่มยกนิ้วขึ้นร้องชูว์คำเดียว เขาต้องหุบปากทันที เมนูอาหารแต่ล่ะอย่างสวยหรูแต่ราคาเห็นแล้วก็ตาลายไปหมด สิงหาสั่งอาหารมา 2-3 อย่าง แต่กับเขาแล้ว
“ขอผัดไทวุ้นเส้นครับ” เขาเลือกที่ราคาถูกที่สุดในเมนู
“เครื่องดื่มล่ะครับ”
“เอ่อ....น้ำเปล่า” บริกรแลตามองเขาแว่บหนึ่ง ก่อนหยิบเมนูกลับไป
“สั่งแค่นี้พอเหรอ”
“พอครับพอ.... ผัดไทที่นี่ตั้ง 200 แถวบ้านผมยัง 25 บาทเอง แพงสุดก็ 40 ทานครั้งเดียวพอแล้วครับ ซื้อมาทำเองยังถูกกว่านี้ตั้งเยอะ”
“มีนาทำอาหารเป็นเหรอ”
“เป็นครับ เพราะว่าเวลาเก็บองุ่นมันใกล้เคียงกับสวนอื่นๆ แถวนั้น ทำให้คนงานไม่พอ แม่ก็เลยไปช่วยเก็บด้วย ผมน่ะรับหน้าที่ดูน้องๆช่วงที่พ่อแม่ยุ่งๆกันทั้งวัน ผมทำกับข้าวเก่งนะครับ เลี้ยงเด็กก็ได้”
“ อย่างอื่นล่ะ...”
“อย่างอื่น?? เอ่อ....งานที่ออฟฟิสก็พอได้ ผมเคยช่วยพี่กุ้งทำบัญชีพักหนึ่ง แต่ผมเรียนรู้เร็วนะครับ ถ้าสอนงานให้ล่ะก็เดี๋ยวเดียวผมก็ทำได้”
“แค่พูดมันไม่ช่วยอะไรหรอกนะ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากได้พนักงานที่ไม่มีความรู้ ต้องมานั่งสอนหรอก”
“ผมรู้ เพราะงั้นผมถึงตั้งเป้าหมายเอาไว้ ทำงานและเรียนให้สุดกำลัง ผมจะจบให้ได้ใน 3 ปีแล้วกลับไปทำงานที่ไร่กับครอบครัวผม”
“แล้วถ้าไม่จบใน 3 ปีล่ะ”
“ผมก็จะจบให้ได้ใน 4 ปี”
“ฮะ.... แล้วถ้าไม่จบใน 4 ปีก็พยายามต่อในปีที่5 สินะ”
“ครับ ยังไงก็จะจบให้เร็วที่สุดให้ได้” มีนาว่าอย่างมุ่งมั่นตั้งใจที่สุด นั้นทำให้ชายหนุ่มพอใจไม่น้อย เด็กก็อย่างนี้แหละไฟแรงตามความฝัน แต่ถ้าพลาดสัก 2-3 ครั้งก็หมดไฟและความฝันก็แปรเปลี่ยน อาหารเย็นมาเสริฟ์เกือบพร้อมๆกัน กลิ่นหอมๆทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปทันที
เด็กหนุ่มหยิบช้อนส้อมรอให้เจ้ามือลงมือก่อนถึงตาตัวเองบ้าง
“เอ๊ะ..”
“อะไรหรือ?”
“อร่อยจัง” มีนาป้องปากเบาๆระหว่างเคี้ยวละเลียดรสชาติอาหาร สีหน้าของเขาจริงจังซะจนสิงหารู้สึกขำ
“เป็นไง รสชาติดีกว่า 40 บาทแถวบ้านหรือเปล่า”
“อร่อยกว่ามากเลยครับ”
“นั้นเขาเรียกว่าราคาที่คุ้มค่าต่างกัน พ่อครัวแม่ครัวตามโรงแรมจะถูกคัดเลือกที่มีรสมือดีที่สุด เพราะงั้นถึงได้ราคาแพงไงล่ะ”
“เหรอครับ......คุณครับ คุณ” จู่ๆมีนาก็วางส้อมโบกมือเรียกบริกรเสียงดังลั่น ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว
“ครับ??” บริการรีบตรงเข้ามาหาทันที
“ขอคุยกับพ่อครัวหน่อยครับ”
“ฮะ.....จานนี้มีปัญหาหรือครับ”
“ไม่มีครับ แต่ผมอยากถามสูตรเขาหน่อยว่าผัดยังไงให้ได้รสชาติอร่อยอย่างนี้”
ป่อย.... หนุ่มบริกรทำหน้าหงึกใส่ สิงหาต้องรีบออกปาก
“ไม่มีอะไรหรอกน้อง ช่างเขาเถอะ”
“แต่คุณสิงหา.....ผมแค่ถามหน่อยเดียวเอง”
“ใครจะไปบอกล่ะ เราเงียบหน่อยเถอะ” ชายหนุ่มเตือนถึงทำให้รู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งห้อง เขาถึงนั่งตัวตรงว่าเสียงอ่อย
“ไม่เหมือนแถวบ้านผม ที่นั้นใจดีกันทั้งนั้น ถามอะไรก็บอกหมดไม่หวงสูตรสักนิด”
“มันไม่เหมือนกัน”
“ครับ...อะไรๆก็ไม่เหมือนที่นี่”
สิงหามองเด็กหนุ่มที่หน้าบึ้งอย่างเด็กที่ไม่ได้ของดั่งใจแล้วอดหัวเราะไม่ได้ ไม่ไหว.....เขาชักถูกใจเด็กคนนี้ซะแล้วสิ
“มีนา”
“ครับ...”
“ไปทำงานที่บ้านฉันไหม”
ติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1352158 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก