เรื่องสั้นหวานเบาๆ ฉลองรับวันสิ้นปีนะคะ
ขอให้ทุกคนเที่ยวให้สนุกแล้วปลอดภัยกันทุกคน ส่วนใครไม่ได้ไปไหนต้องอยู่เฝ้าบ้าน
ก็อ่านนิยายเป็นเพื่อนกันเน้อะ อย่าลืมให้กำลังใจด้วยนะคะ
ตอนนี้จะสั้นๆเพราะคิดได้แค่นี้จะขยายความยาวต่อไปได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับกำลังแรงเชียร์ของเพื่อนๆแล้วคะ
ไปสนุกกันได้เลย
เรื่องสั้นที่ 34 ความรักป้ายแดง
“หา....??”
...................................................
......................................
ผมชื่อ ดาหลาครับ ชื่อเล่นเกี้ยวน้ำ วันนี้มีสิ่งประหลาดเกิดขึ้นกับโลกเบี้ยวๆของผม
ทำให้สมองว่างเปล่าขาวโพลนไปหลายวินาทีเลย ผมมองนักเรียนดีเด่น หน้าตาดี ตัวสูงโปรง
นักกีฬาเด่นที่มีสาวๆกรี้ดอย่างกายสิทธิ์ รุ่นพี่ม.6 พูดอะไรที่...แบบว่า....
“เมื่อกี้ว่าไงนะครับ”
“กลับด้วยกัน”
OMG! ผมแทบกรี๊ดออกมาแน่ะ
รีบยกมือห้ามพี่กายแล้วมองซ้าย-ขวา-หน้า-หลัง โดยรอบ มีใครใช้ให้มาแกล้งอำหรือเปล่าหว่า
เพื่อความมั่นใจเดินดูมันให้รอบโรงยิมไปเลย
“เกี้ยว...??”
ใช่ นั้นผมล่ะ เกี้ยวน้ำ เด็กเรียนไม่ค่อยเก่งแถมซุ่มซ่ามด้วย ผมไม่ใช่คนโดดเด่นอะไร
สูงแค่ 170 สายตาสั้นอีกต่างหาก เพื่อนก็มีน้อยแทบจะเป็นวิญญาณไร้ตัวตนในโรงเรียนเลย
เพื่อนผู้หญิงร่วมห้องบางคนยังไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ แต่รุ่นพี่ คนเด่นดังชวนกลับบ้านด้วยกัน
“เฮ่ย หาไร??” เขาตามมาถามเสียงดุข้างๆ
“เอ่อ.....ไม่มีคนอื่นแอบซ่อนเหรอ?”
“ซ่อนอะไร?” เขาย้อนถามหน้าตาเหรอหราไม่เข้าใจ
“เปล่าครับ” ผมหัวเราะแก้เก้อก่อนจะหัวเราะไม่ออก เมื่อตาสบตากันเงียบๆ ในโรงยิมตอนเย็นๆอย่างนี้มันเงียบแต่ไม่สงัด
เสียงคนเล่นบอลข้างนอกแว่วเข้ามา ทำให้รู้ว่าโลกยังหมุนอยู่ เวลายังหมุนอยู่ แต่.....มันก็ยังเหมือนฝันอยู่ดี
“เมื่อกี้....พี่ว่าไงนะฮะ”
“กลับด้วยกัน” เขาพูดคำเดิมเป็นครั้งที่ 3 แล้ว
“เอ่อ....ขอบคุณครับ แต่ผมกลับเองได้”
“ไม่ต้องพูดมาก ไปเอากระเป๋ามา”
แห่ม....ช่างเป็นคนพูดน้อยจริงๆ “จะดีเหรอครับ.....ผมกลับรถเมล์ประจำ มันจะรบกวนพี่หรือเปล่า ”
“ก็อยากส่งอะ”
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.........
พูดจริงเหรอเปล่าเพ่ แห่ม...เขินจัง รุ่นพี่สุดฮ๊อทสนใจผมเหรอเนี่ย 55555 ปั้นหน้าไม่ถูกเลยกู
จะยิ้มดีใจหรือแปลกใจดีนะ ผมได้แต่ยิ้มเขินแล้วเกาหัว ไม่รู้จะพูดอะไรดี พี่เขาเป็นคนที่ผมแอบปลื้มด้วย
“ยืนเฉยอยู่ได้ ไปเอากระเป๋ามาเซ่”
“ครับๆๆ” ผมรีบวิ่งไปเอากระเป๋าเป้ของตัวเองมา คนตัวสูงโย่งก็เดินลิ่วนำหน้าไปก่อนแล้ว
ผมไม่เข้าใจเลย นึกยังไงถึงอยากไปส่งผมขึ้นมานะ
“เดินเร็วๆ อืดอาดอยู่นั้นแหละ”
“ครับๆๆ” ผมต้องวิ่งเพื่อให้ทันเขา ก็คนขายาวไม่เท่ากันนี่นา
เขาขับรถเก๋งสีขาวกลิ่นพลาสติกใหม่ๆยังติดรถอยู่เลย ผมนั่งตัวเกร็งกอดกระเป๋ากับอก
ข้างในเต้นตุ๊บๆตื่นเต้นซะมือเปียกเหงื่อเลย
“วันนี้เรียนเป็นไง”
“กะ ก็ดีครับ” ถามไมวะ
“บ้านเราอยู่ไหน”
“สุขุมวิท 101 ครับ”
“มีพี่น้องกี่คน” เขาถามเรื่อยๆ
“พี่สาว 4 ครับ น้องสาวอีก 2”
“ผู้หญิงเต็มบ้านเลย....มิน่าล่ะ”
มิน่าอะไรมิทราบ ผมอยากถามแต่ก็ไม่กล้า
“ชอบกินไร” จู่ๆเขาก็เปลี่ยนเรื่อง
“เอ่อ....ผมชอบทุกอย่างแหละครับ”
“มันต้องมีไรพิเศษมั่งสิ บอกมา”
“ของกินนี่ไม่มีไรพิเศษ....” พี่กายหันมามองหน้าเลย ตาดุๆเขาทำเอาเสียวสันหลังวาบเลย “ผมชอบผัดไทครับ”
“ฮึ....นึกว่าจะชอบเกี้ยวเหมือนชื่อซะอีก”
“ไม่หรอกครับ ตอนแม่ท้องผมก็กินซะจนผมเอียนแทนแล้ว นานๆครั้งพอไหวครับ”
ผมหัวเราะแก้เก้อ แล้วก็ได้เห็นยิ้มบางๆบนใบหน้า
“งั้นพรุ่งนี้ไปกินกัน”
“หา??”
“หาไร แค่กินข้าว” ไรว้า...ชอบว่าเสียงดุใส่จริงเชียว
“พ.....พี่ชวนผมเหรอ”
“ไม่ได้ชวน”
“แล้ว....”
เขาเหล่มองด้วยหางตาเลย “แค่ใช้ให้ไปกินด้วย.....มีปัญหาเรอะไง”
อึ่ก.....ใช้ให้ไปกินด้วยเหรอ? ผมไม่เข้าใจพี่เลย “ปล่าวคับ”
“แล้วนอกจากของกินแล้วเราชอบไรอีก”
อะไรล่ะ?? ผมนึกก่อน
รถเก๋งจอดเอี้ยดติดไฟแดงพอดี พี่กายหันมามองขวับ
“อึกอักอยู่นั้นแหละ สมองก้อนเท่าเต้าหู้เรอะไง ตอบมาเร็วๆเซ่!” เขาตบคอนโซลรถโครม ผมสะดุ้งโหยงสุดตัว
“มีครับมีๆๆๆ”
“อะไรเล่า!”
“เอ่อๆๆๆๆ...ผมชอบเกิลร์กรุ๊ปวันเดอร์เกิลร์ ชอบละครเกาหลี ชอบเนื้อย่างโดยเฉพาะตับกับกุ้ง
ชอบเสื้อยืดสีส้ม ชอบนอนกลางวัน แล้วชอบดูบาส โดยเฉพาะวันที่พี่ลงแข่งด้วย....”
ผมตกใจร้องไห้สารภาพออกมาหมดเปลือกเลย น่ากลั๊ว....น่ากลัว ผมไม่ชอบพี่ก็ได้ แต่อย่าฆ่าผมนะ
“เห้อะ....ก็แค่นี้” พี่กายพ่นลมหายใจออกมาแรงๆเหมือนจะพอใจนิดๆ
เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วหยิบแว่นกันแดดมาสวม ผมมองตามเลยเห็นใบหูแกแดงจัง เป็นไรน่ะไม่สบายหรือเปล่า....
“ที่บ้านเราทำการค้าหรือเปล่า”
“บ้านผมขายยาครับ”
“แล้วเราช่วยมั่งไหม”
“นิดหน่อย....ผมขายของไม่ค่อยเก่งส่วนมากก็เจ้ๆกับม๊าขาย ส่วนพ่อผมขายหนังสือพิมพ์แผงเล็กๆหน้าร้าน”
“อืม....ปกติมีไปค้างบ้านเพื่อนมั่งหรือเปล่า”
“ไม่เคยเลยครับ”
“สักครั้งก็ไม่เคย” เขามองหน้าให้แน่ใจ ผมส่ายหน้าเพราะไม่เคยไปค้างบ้านเพื่อนสักที
ยกเว้นตอนไปออกค่ายลูกเสือแล้วโดนเพื่อนแกล้งจนฉี่รดที่นอน มันเป็นประสบการณ์แย่ที่สุดในชีวิตผมเลย
“จอดข้างหน้านี่แหละครับ” ผมชี้ให้เขาจอดข้างถนนห่างจากบ้านนิดหน่อย “ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”
“อย่าเพิ่งไป”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณแล้วกำลังจะเปิดประตูรถ เขากำต้นแขนผมแน่น
สีหน้าเขาตอนนี้ผ่อนคลายไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อกี้ ผมรู้สึกว่าเขากลับเป็นคนที่น่าเข้าใกล้อีกแล้ว
“พรุ่งนี้จะมารับตอน 7 โมง รอหน้าบ้านนะ”
“หา?? พี่จะมารับเหรอ”
“เอ่อ! แล้วออกไปทานข้าวเช้าด้วยกัน ตกลงนะ”
ผมไม่รู้จะตอบยังไง จะปฏิเสธเรอะ...พี่กายเปิดช่องเก็บของหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลให้
“เอาไปอ่านนะ คิดว่าเป็นการบ้าน....แล้วมาลองด้วยกัน”
“อะไรเหรอฮะ” ผมจับดูแล้วในซองหนาไม่มากพื้นเรียบแบบนี้ “หนังสืออะไรเหรอ”
“หนังสือกีฬามั่ง” เขายิ้มแปลกๆก่อนขับรถจากไป ผมล่ะไม่เข้าใจเลย อยู่ดีๆทำไมมาทำดีกับผม
แล้วหนังสือกีฬานี่ให้มาคิดจะชวนผมเข้าชมรมบาสด้วยกันหรือไง ผมแกะซองหยิบออกมาดู
ห๊ะ!!
นิตยสารชายหัวใจสีม่วง ห้องลับแห่งความหรรษา 108 ท่วงท่าประทับใจ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด.................
The End
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1352842 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก