มาอีกแล้วจ้า เฮ่อ.... :เฮ้อ:ไม่รู้จะขยันไปถึงไหนนะเราเนี่ย อิอิอิ...
มนต์รักทะเลใต้ [3]
นนทร์ หนุ่มวัย18 ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองจะต้องมีประสบพบเจอเรื่องร้ายแบบนี้ เขาพยายามขัดขืนทั้งที่กลัวจนตัวสั่น แต่แล้วบางสิ่งก็เกิดขึ้น ไอ้บ้าหัวฟูนี้ทำให้เขารู้สึกหวานไหวไปกับรสสัมผัสหยาบเถื่อน นี่มันไม่ใช่รสที่เขาเคยลิ้มลองมาก่อน เขาที่เป็นผู้กระทำ กับเขาที่เป็นผู้ถูกกระทำ มันช่างแตกต่างอะไรอย่างนี้
“โอ๊ะๆๆๆ สุดยอด...” ร่างกำยำสีทองแดงขยับเหนือร่างของนนทร์แรงจนตัวกระเพื่อมหงึ่กๆ กันย์มองเพื่อนของเขาถูกมัดมือไว้เหนือศีรษะ เขาหลับตาแน่นปากอ้างค้างมีเสียงกระเส่าลอดมาตลอดเวลา
“เจ็บ.....ผมเจ็บนะ พอเถอะ..โอ้ยย” นนทร์น้ำตาเล็ดละล่ำละลักบอกให้หยุดทรมานเขาเสียที และแล้วสิ่งที่ได้รับคือจูบที่อ่อนหวานช่วยชีวิตเขาได้ทันท่วงที ชายหนุ่มคลายอาการเกร็งช้าๆ ทำให้ท่อนแกร่งลื่นไหลตอกย้ำเข้ามาในร่างไม่ยั้ง มันแรงและเร็วทั้งพลั่ก ทั้งดันให้เขาลอยละลิ่วขึ้นไปบนฟ้า “อูยยย....พอ...พอ....อ๊า!!!!”
“ข้างในฉ่ำดีจัง เมียจ๋า ชอบไหม อาหหหหหห.....ชอบของพี่ไหม ฮะฮะฮะ” มันหัวเราะน้ำเสียงนั้นระรื่นจนแสลงหู ทว่ามันไม่สำคัญเท่าข้างในที่กำลังดิ้นพล่านด้วยความต้องการอันเหลือล้น มือหนาลูบไล้ผิวนุ่มไปทั่ว นิ้วบี้หัวนมสีชมพูไปมาเล่นเอานนทร์ร้องเสียงหลง สะโพกมนขยับรับท่อนแกร่งเสือกไสเข้ามาอย่างเต็มใจ
“โอ้ววว....อ้า อ้า...”
“หยุด...หยุดนะ” กันย์ยันตัวลุกขึ้นแล้วก็พบว่าเรี่ยวแรงเขาแทบไม่มีเอาเสียเลย เขาตะกายเข้ามาคว้าแขนไอ้บ้านั้น
“หยุด ปล่อยนะ อย่าทำเขา อย่า...โอ้ย” สุรสิงห์กำลังเมามันอยู่ เขาหันมารวบมือของกันย์หักไข้วหลังทั้งสองข้างได้อย่างง่ายดาย โดนรั้งแขนขึ้นเบาๆตัวเขาก็แอ่นโค้งหนี พอเงยหน้ามาก็เจอจูบบดขยี้ลงมาแรงๆ “อื้อ!!!”
เขาบดปากกับกันย์ดูดดื่มขณะที่ร่อนเอวใส่นนทร์ตลอดเวลา ลีลานั้นเร่าร้อนทำให้ความกระหายในตัวชายหนุ่มลุกโชนราวกับเบนซิลเจอไฟ
“อย่า....โอ้วววว” นนทร์ร้องลั่นเมื่อจู่ๆท่อนแกร่งถอยออกถึงปลายสุดเขาบีบรัดความแข็งแกร่งเอาไว้ทันทีเพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะเอาออก แต่มันกลับเข้ามาด้วยการจ้วงแทงพรวดเดียวมิดดุ้น ยังไม่ทันช่องทางจะตั้งตัวทันเขาก็บดคว้านอวัยวะไปทั่วผนังลำไส้
“อ๊าหหหหหหห .....อูวววววซี้ดดดดด” นนทร์ซี้ดปากด้วยความรัญจวนใจ มันเสียวซ่านข้างในสะใจเหลือเกิน สุรสิงห์ดันกันย์ให้ลุกขึ้นยืน ปากนั้นบรนเปรอความสุขให้อย่างเต็มที่ ทำให้สองหนุ่มน้อยติดอยู่ในวังวนตัณหาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น เหนื่อยล้า....แต่ก็เต็มอิ่มอย่างบอกไม่ถูก ต่างคนต่างหมดแรงหลับไปโดยไม่รู้ตัว หากก่อนความรู้สึกจะดำดิ่งในห้วงนิทรา กันย์และนนทร์ก็รู้สึกได้ถึงจูบเบาๆที่ขมับคล้ายจะแทนคำขอบคุณ
***********
“ตื่น!!!!!”
เสียงดังยังกะฟ้าผ่าทำเอาทั้งคู่สะดุ้งเฮือก อะไรกันหว่า??
“แดดแยงตูดแล้ว พวกมึงไม่แดกข้าวหรือไง ถ้ากูนับสามแล้วไม่ออกมา กูจะโยนให้หมาแดกหมดแน่ หนึ่ง!!!” กันย์ลุกพรวดพราดทันที แต่ไม่ทันจะยืนดีๆก็เซถลา ล้มคว่ำใส่โต๊ะเตี้ยที่ปลายเตียง โครม!!
“เอ้าๆๆ ระวังหน่อยสิเว้ย”
“โอ้ยยย”
“กัน....ไอ้กัน” นนทร์คว้ากางเกงขาสั้นมานุ่งอย่างทุลักทุเล ก้นกบนั้นเจ็บไปหมด ขาก็ยกไม่ขึ้นด้วย แต่ก็ฝืนทนใส่จนได้ เขาเข้ามาพยุงเพื่อน
“สอง”
“ไอ้....ไอ้....” กันย์จะด่าแต่โดนเพื่อนลากแขนออกมาข้างนอกเสียก่อน เรื่องกินนั้นเรื่องใหญ่กว่า ทั้งคู่ออกมาเจอเสื่อกกปูกลางบ้าน ข้าวหุงกับปลาย่างตัวเบ้อเร่อเลย นนทร์ดีใจรีบเดินตุปัดตุเป๋มานั่งบนเสื่อทันที
“เฮ้ย ห้ามเตะ” ไอ้หัวฟูตวาดคำเดียว ก่อนที่มือเขาจะแตะข้าวของ ขณะที่กันย์ฝืนเจ็บเอว เจ็บก้นใส่กางเกงจนได้ พอจะนั่งก็ต้องนั่งพับเพียบเก็บเท้ารองก้นเอาไว้ นั่งท่าอื่นแล้วมันเจ็บ ทั้งคู่มองหน้าเจ้าของบ้าน ที่เดินเอื่อยเฉื่อยมานั่งตรงหน้า
“มึงตักข้าวสิ” มันชี้นิ้วสั่งนนทร์ ชายหนุ่มสะดุ้งน้อยๆแค่คืนเดียวเท่านั้นเขากลายเป็นคนขวัญอ่อนไปเลย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะพูดมาก ข้าวสำคัญกว่า เขาเปิดฝาหม้อดินตักข้าวใส่จานสังกะสียื่นเจ้าของบ้าน
“มึงสองคนตักคนล่ะทัพพีครึ่งเท่านั้น ต้องเหลือไว้มื้อเย็นอีก” มันสั่งพลางแลตาใส่ตลอดเวลา ทั้งคู่แบ่งข้าวตามที่สั่ง
“ไม่มีช้อนหรือ”
“ไม่มี ใช้มือไปสิวะ กินแบบนี้แหละอร่อยที่สุด ไม่ต้องล้างให้เมื่อย แดกเร็วเข้า” มันแว๊ดคำเดียวทั้งคู่ก็รีบลงมือกิน ข้าวเปล่ากับปลาย่างเปล่าๆไม่มีน้ำปลาจิ้ม ทีแรกก็นึกว่าจะไม่อร่อย แต่กลับถูกปากกว่าที่คิด ต่างคนต่างรีบกินอย่างหิวโหย เรียกพลังงานกลับคืนมา
“มึงสองคน.....ชื่ออะไร”
“นนทร์”
“กันย์นที”
“อืม...เรียกกูว่า สิงห์ แล้วมานี่ได้ยังไง”
“เรือสิถามได้” กันย์ว่า
“เรือเราน้ำมันหมดน่ะ”
“ฮะ....ขอเดานะ มึงสองคนแอบเอาเรือออกกันแค่สองคนใช่ไหม แล้วเสือกไม่มีตาดูเกย์น้ำมันให้ดี เลยลอยเท้งเต้งหลงมาถึงที่นี่” มันว่ามาถูกเป๊ะเลย
“ที่นี่ที่ไหนกัน”
“เกาะส่วนตัว”
“ไม่มีคนอื่นอยู่เหรอ”
“ไม่มีเกาะนี้มีกูคนเดียว”
“ไกลไหม....จะติดต่อแผ่นดินใหญ่ได้ยังไง”
สิงห์ส่ายหน้า “ติดต่อไม่ได้ ต้องรออีก10 เดือนถึงจะมีคนมารับ”
“ว่าไงนะ???”ทั้งคู่ร้องเสียงหลง “10 เดือนเชียว ทำไม....”
“ก็บอกแล้วว่าเกาะส่วนตัว กูตัดสินใจมาอยู่นี่กำหนดไว้ 2 ปี นี่ก็ 14 เดือนแล้ว อีก10 เดือนถึงจะมีคนมารับ”
“แล้วไม่มีวิทยุหรือ ถ้าคุณป่วยแล้วไม่ต้องไปหาหมอหรือไง”
“กูแข็งแรงยังกะวัว ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”
“แข็งแรงยังกะวัวเรอะ เห้อะ...สมองเท่ากับวัวมากกว่า” กันย์ว่าประชด “ผมต้องการไปจากที่นี่ มันต้องมีทางติดต่อแผ่นดินใหญ่สิ”
“เขียนจดหมายใส่ขวดลอยน้ำสิ อีก 20 ปีก็คงถึงฝั่งเอง” สิงห์หัวเราะเยาะ กันย์นั้นเดือดปุดๆส่วนนนทร์นั้นนั่งหน้าเครียด เขาจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง ตั้ง10 เดือนแล้วพ่อต้องเป็นห่วง ส่วนแม่ต้องร้องไห้แน่ๆ สองหนุ่มสีหน้าคนล่ะอย่างแต่ก็ตลกดี ชายหนุ่มยิ้มกว้างโบกมือให้ใจเย็นลง “เอ้าๆๆ ไม่ต้องหน้าเครียดไปหรอก วิทยุน่ะมี”
ทั้งคู่ตาโตดีใจทันที “จริงเหรอ อยู่ไหนเรียกคนเอาเรือมารับพวกผมหน่อย”
“ไม่” ชายหนุ่มว่าเสียงไม่ยินดียินร้าย “ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“ไม่ใช่ตอนนี้แล้วมันตอนไหนว่ะ” กันย์โมโหสุดขีด เขาทิ้งจานสังกะสีลงกระทบจานเปล่าๆของนนทร์ เคร้ง! สุรสิงห์ขมวดคิ้วไม่พอใจ
“กัน....” มือเล็กดึงกางเกงเพื่อนให้สงบสติอารมณ์หน่อย
“ตอนที่กูอารมณ์ดีน่ะสิ อยู่ๆมึงสองคนก็โผล่หัวมาที่เกาะของกู ทำลายข้าวของๆกู แล้วไอ้ปลาตากแห้งนั้นต้องใช้เวลากี่วันกว่าจะจับมาได้ขนาดนั้นรู้ไหม พวกมึงแดกหมด”
“ก็คนมันหิวนี่นา ไม่แดกของที่หาได้แล้วจะให้ไปแดกหม้อ แดกไหหรือไง”
“ในเมื่อแดกแล้วก็ต้องชดใช้ค่าเสียหายสิ” เขาว่าหน้าตาเฉย
“ค่าเสียหาย??”
“เอ่อ! ทั้งปลาตากแห้ง ข้าวสาร ไข่ แป้ง น้ำตาล และอื่นๆอีก”
“คุณ....คุณพูดอย่างนี้ได้ยังไง ก็ทีคุณ.....” นนทร์พูดตะกุกตะกักพูดไม่ออกว่าทีตัวเองเจอหน้าก็จับพวกเขาขึ้นเตียงเลย นั้นมันไม่ต้องคิดค่าเสียหายหรือไง
“ใช่ ทีมึงยังหน้าด้านลากพวกเราขึ้นเตียงเลย นั้นข้อหาข่มขืนกระทำชำเรานะเว้ย ถ้ามีคนมาช่วยเมื่อไรล่ะก็มึงได้เจอคุกแน่”
“เห้อะ นั้นข่มขืนซะที่ไหน ไหนใครกันที่เรียกหาผัว แล้วบอกเอาผมแรงๆน่ะ หา??ใครกัน”
กันย์และนนทร์หน้าแดงร้อนผ่าวไปหมด ถึงจะน่ากลัวและถูกกึ่งๆบังคับแต่สุดท้ายต่างก็เป็นฝ่ายร้องขอเสียเอง หลายรอบด้วยซ้ำหลักฐานก็อยู่ที่อาการปวดก้นกบตุ๊บๆอยู่นี่แหละ
“ไอ้....ไอ้คนสารเลว เฮียที่สุด”
“เอ่อๆ จะด่ายังไงก็ช่าง กูไม่สน กูสนแต่เรื่องปากท้องที่เพิ่มขึ้น ข้าวสารที่ตุนไว้พอสำหรับคนเดียวตลอด 2 ปี มีพวกมึงมาเพิ่มด้วยก็ต้องหาอาหารอย่างอื่นมาทดแทน ถ้ามึงสองคนจะอยู่ที่นี่ก็ต้องทำงานช่วยหาอาหาร ดูแลบ้าน และทำหน้าที่เมียด้วย”
ทั้งคู่อึ้ง กันย์แสดงท่าทีโกรธไม่พอใจทันที ส่วนนันทร์นั้นโกรธอยู่บ้างแต่ก็น้อยกว่าเพื่อน เขาจึงพูดต่อว่า “แต่ถ้าคิดว่าพวกมึงเอาตัวรอดเองได้ก็เชิญ.....ไปอยู่อีกหาดหนึ่งเลย แล้วหากินเองล่ะกัน”
“เอ่อ!!! นึกว่ากูจะง้อมึงเรอะ ไอ้กร๊วก พวกกูอยู่กันสองคนได้ไม่ต้องพึ่งมึงหรอก ไอ้สัด กูขอให้มึงเป็นไส้เลื่อนตายไปเลย” ชายหนุ่มด่าทอ อันที่จริงอยากด่าให้แสบไส้กว่านี้แต่เขานึกสรรหาคำด่าไม่ได้แล้ว เขาลากแขนเพื่อนออกไปข้างนอก
“กัน....กัน” นนทร์ได้แต่เรียกหวังว่าเพื่อนจะใจเย็นสักนิด อย่างพวกเขาน่ะเหรอจะเอาตัวรอดในที่อย่างนี้ได้ เขาหันกลับไปมองกระท่อมอย่างหวั่นใจ สุรสิงห์ยิ้มเยาะเขาจะรอดูว่าจะพ้นวันนี้ไปหรือเปล่า ถ้าไอ้หนูทั้งสองนี่ร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับมาล่ะก็ เขาจะยกโทษให้ก็ได้
“-#฿!+*=>=<o[8๑@/\@” กันย์ก่นด่ามาตลอดทาง เขาคว้าของอะไรที่หาได้ขว้างใส่ทะเล เตะทรายระบายอารมณ์ เขาทำแต่สิ่งไร้ประโยชน์จนมาถึงหาดเดิมที่เรือมาถึง มันยังอยู่นั้นเขยื้อนเบาๆตามแรงคลื่น
“เราจะทำยังไงดี กัน....จะรอดหรือ”
“รอดสิ ไอ้สัดนั้นยังรอดได้ เราก็ต้องรอดสิ”
เห้อะ! นนทร์หัวเราะเยาะในใจ ไม่ประมาณตัวเองเลยไอ้บ้า พวกเขาอยู่สบายมาตลอดปีตลอดชาติ วันๆใช้กราด์รูดซื้อพิซซ่า ซูชิ ดูหนัง ฟังเพลงแล้วเที่ยวสาว ไอ้เรื่องจับปลาสักตัวนั้นความสามรถมันห่างไกลเหมือนยอดฟ้ากับก้นเหว
“ไอ้นัน มึงช่วยกูลากเรือขึ้นมาหน่อย เราจะใช้มันเป็นที่นอนในคืนนี้”
“ที่นอน??”
“เอ่อ...ลากมาใกล้ก้อนหินเรียบๆนั้นปูพื้นด้วยใบตอง เวลานอนก็คว่ำเรือลงก็เหมือนห้องแล้ว ใช่ไหมล่ะง่ายจะตาย มาเถอะ” กันย์เร่งให้ทำตามความคิดเขา ซึ่งนนทร์ก็ได้แต่เอ่อออไปตามเรื่อง แต่ไอ้การลากเรือขึ้นมานั้นพูดง่าย แต่ทำยากยิ่งกับคนที่มีอาการปวดเอว ปวดหลังแล้วก้นกบแล้วด้วย กว่าจะลากขึ้นมาได้ ทั้งคู่ใช้เวลาถึงสองชั่วโมง แล้วพากันมานั่งแผ่หายใจแฮ่กๆ
“กูว่าไม่ไหวว่ะ เหนื่อยชิบหาย”
“เอ่อ....เดี๋ยวก็หาย นั่งพักสักเดี๋ยวเถอะ”
วิ๊งงงง วิ๊งงงงง วิ๊งงงงง เสียงแมลงดังหนวกหูแล้วแมลงตัวเล็กๆบินตอมหน้าตาไม่หยุดทำให้พวกเขานั่งเฉยๆอยู่ได้ไม่นาน
“กูว่าไปหาอะไรกินเถอะ หิวแล้ววะ”
“แถวนี้จะมีไรกินวะ นอกจากหญ้าน่ะ”
“เอ่อน่า ลองเข้าไปดูก่อนเผื่อเจอไรดีๆ” กันย์เดินนำเข้าไปในพงหญ้าคิดว่าน่าจะผลไม้พอจะกินได้บ้าง
“ไอ้กัน ระวังนะในป่ามันมีปลิงนะเว้ย กูล่ะแหยงมันที่สุด แล้วไหนจะงูอีก ตะขาบ แมงมุม แล้ว....”
“มึงจะพูดทำเฮียอะไรวะ” เขาหันมาเอ็ดใส่เพื่อน ก่อนเท้าจะเหยียบใส่อะไรบางอย่าง เป๊าะ!! หวืด....เสียงเชือกครูดอะไรบางอย่างแรงๆ ทั้งคู่หันมามองหน้ากันก่อนก้มลงมองข้างล่าง
หวืด!!!
“แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!”
“ไอ้กัน!!!!” นนทร์ร้องลั่นเมื่อเห็นเพื่อนตัวลอยขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
“ช่วยด้วย!!!!!!”
(ติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1352639 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก