Ch.12 (2)
ไอ้ยักษ์.....มึงนะมึง......หลอกกูได้
......ได้กด......กดให้มันนอนนิ่งๆไม่ต้องขยับสะโพกสวนขึ้นมา.......
มันทำกับผมอยู่ในท่านี้เกือบทั้งคืน.......นึกอยากคืนคำ.......ไม่อยากกดมันแล้ว.....ไม่อยากอยู่ข้างบนแล้ว
อยู่ข้างบนเหนื่อยกว่าเดิมอีก..........ไหนบ้างครั้งจะต้องคุมจังหวะเอง........ไหนบ้างครั้งจะต้องคอยเบรกจังหวะไม่ให้เสียวจนแทบขาดใจ.....
......บอกได้คำเดียวว่า.......
......คิดจะกดไอ้ยักษ์......
........แค่คิด........ก็หมดแรงแล้ว.......
.
.
.
ผมรู้สึกตัวอีกที ตอนรู้สึกเย็นๆที่หน้าท้อง......อื้ออ.....ความเย็นเริ่มไล่ไปทั่วทั้งตัว.....
เปลือกตาที่เคยรู้สึกหนักอึ้ง.....บัดนี้ค่อยๆมีแรงขยับไปมาได้บ้างแล้ว
สิ่งแรกที่เห็น....ใบหน้าคุ้นเคย....ที่คิ้วขมวดกันเป็นปม......
....ผมทำอะไรให้มันโกรธอีกหรือเปล่า?......
“พี่.......” เพิ่งรู้ว่าเสียงตัวเองแหบมาก จนแทบจะไม่มีเสียงเปล่งออกมา
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ......”
“หิวน้ำ” ผมบอกความต้องการของตัวเองออกไป ไม่นานนักผมก็ได้สิ่งที่ผมต้องการ มันค่อยๆประคองตัวให้ผมลุกขึ้นนั่ง แล้วจับแก้วน้ำมาชิดที่ริมฝีปากเพื่อไม่ให้น้ำหกเลอะออกมา
“กูว่า......ถ้าบ่ายนี้มึงยังไม่ตื่น......กูจะอุ้มไปหาหมอแล้ว”
“....................”บ่ายแล้วเหรอ ผมนอนหลับไปนานมาก
“พี่........”
“เดี๋ยวมึงรอแปป......กูไปเอาข้าวมาให้.....กินเสร็จจะได้กินยา”
“พี่.........”
“มึงมีไร........เรียกทำไม”
“ผม.......เป็นไรอ่ะ”
“เพี้ยนรึไง......หรือว่าไข้ขึ้นจนเพ้อ......มึงไม่สบาย......เมื่อเช้ากูปลุกแล้วแต่มึงไม่ยอมตื่น.......”
“แล้ว..........”
“กูก็เลยรอดูอาการมึงอยู่นี่ไง......กะว่าถ้าบ่ายนี้มึงยังไม่ตื่นจะพาไปหาหมอ.....แต่พอดีมึงตื่นซะก่อน”
“พี่.....เช็ดตัวให้ผมเหรอ”
“ก็เอ่อดิ.......อยู่กันสองคน....กูไม่เช็ดแล้วใครจะเช็ดให้มึง.....”
“ขะ.....ขอบคุณนะ” ผมขอบคุณมันออกไป.....ผมรู้ถึงแม้ว่ามันจะชอบบังคับ....ชอบดุ.....แต่ในเวลาที่ป่วยและรู้สึกอ่อนเพลียเช่นนี้......การมีมันมาคอยดูแลอยู่ใกล้ๆมันทำให้ผมรู้สึกดีมาก.......
“หลับตาซะ.....เดี๋ยวกูมา” ผมทำตามที่มันบอก ถึงแม้ว่าจะมีแรงมากกว่าเมื่อเช้า แต่ก็รู้ดีว่าร่างกายผมยังไม่เต็มร้อยดี
มันหายไปไม่นาน....ก็กลับมาพร้อมข้าวต้มหนึ่งชาม.....กลิ่นหอมชวนให้ทานมาก
ถ้าในยามปกติ....ผมคงซัดข้าวต้มชามนี้จนเกลี้ยง.....แต่วันนี้มันกลืนไม่ลงจริงๆ
“อิ่มแล้ว”
“กินข้าว.....ไม่ใช่ให้ดม.....นี่นับคำได้เลย” ใช่ครับ......นับคำได้เลย เพราะผมไม่ได้ทานเอง ไอ้ยักษ์มันป้อนข้าวให้ผมทาน
“กินไม่ลงแล้ว”
“อีกนิด......กินเยอะๆ....จะได้หายไวๆ”
“ห้า......” ผมยื่นขอเสนอ.....รู้ดีครับว่าไม่สบาย...ต้องทานเยอะๆ.....แต่ร่างกายมันไม่ปกติ....มันจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว
“สิบ......” มันต่อรอง.....
ผมค่อยๆอ้าปาก.......
“หนึ่ง......”
“สอง........”
“สาม.........” มันนับทุกครั้งที่ป้อนข้าวต้มเข้าปากของผม ตะ......แต่
“สี่..........” ผมอ้าปากจะรับข้าวเหมือนเดิม.....แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ......สิ่งที่ทานเข้าไปก่อนหน้า.....มันย้อนออกมาจนเกือบหมด.....เลอะไปทั่วตัวคนที่กำลังป้อนข้าวให้ผมอยู่
“..............” มันไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ
“พี่........ผมขอโทษ” ปากพร่ำบอกพูดคำขอโทษออกไป มือของผมก็ค่อยๆเช็ดเอาเสร็จข้าวต้มที่เลอะอยู่บนเสื้อของมันออก
หมับ!!.....ไอ้ยักษ์มันจับมือของผมไว้ ให้หยุด.....สีหน้าที่เรียบเฉย....มันคงจะโกรธมากสินะ....ที่ทำอ้วกใส่มันจนเลอะไปหมด....แล้วแถมยังเถอะ ผ้าห่มที่ห่มตัวผมอยู่ด้วย
มันค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง แล้วถอดเสื้อทิ้ง จากนั้นก็เดินมาเก็บเอาผ้าห่มที่เปื้อนออกจากเตียง.....ผมได้แต่นั่งมองด้วยน้ำตาคลอ.....ไม่ได้ตั้งใจ.....ทำไมต้องโกรธด้วย......
ไอ้ยักษ์มันหายเข้าไปอีกครั้งในห้องน้ำ........ไม่นานก็กลับมาพร้อมกะละมังใส่น้ำพร้อมผ้าขนหนู......ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวมันเหลือแต่กางเกงบ๊อกเซอร์แล้ว คงจะถอดส่วนที่เหลือทิ้งไว้ในห้องน้ำ
“ร้องไห้ทำไม?” มันถามขณะนั่งลงข้างๆผม มือไล้เกลี่ยหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“ขอโทษ”
“...................”
“ขอโทษ.....ที่อ้วก....เลอะตัวพี่......ขอโทษที่ทำให้โกรธ”ยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหล.....เขาว่ากันว่า....ในยามที่เราป่วย....จะเป็นยามที่เราอ่อนแอด้วย.....คงจะจริง
“อย่าร้อง”
“............”
“กูไม่ได้โกรธ...............มึง” มันพูดขึ้น พร้อมกับใช้ผ้าขนหนูจุ่มน้ำ ซับเข้าที่หน้า ค่อยๆเช็คคราบข้าวต้มที่ผมทำเลอะไว้
“ถอดเสื้อผ้าออกก่อนนะ..............จะได้เช็ดตัวทีเดียว” มันว่าหลังจากที่เช็ดคราบข้าวต้มออกจนหมดแล้วเดินกลับไปห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนถ่ายเอาน้ำสะอาดมาใหม่อีกครั้ง หลังจากเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ใหม่จนเสร็จ มันก็อุ้มผมออกจากห้องนอนมาวางไว้ที่โซฟากลางห้องรับแขก “นอนที่นี่ไปก่อน.......เดี๋ยวทำความสะอาดห้องแปป.....ค่อยเข้าไปนอนใหม่”
ผมกำลังจะหลับตาพักผ่อนตามที่มันแนะนำมา “เดี๋ยวก่อน......กินยาก่อน.....แล้วค่อยนอน......ถ้าตื่นมาแล้วไม่ดีขึ้น คงต้องไปหาหมอ” ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา.....ได้ยินเสียงแผ่วเบาข้างๆหู....พอจับใจความได้ว่า.....ขอโทษ
.
.
.
ไม่รู้ตัวว่าถูกอุ้มกลับมาตอนไหน ตื่นมาอีกครั้งบรรยากาศนอกห้องนอนก็มืดค่ำแล้ว ตื่นมาครั้งนี้ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย.....ถึงแม้จะอาเจียนข้าวต้มออกมา....แต่มันก็ไม่ทั้งหมด....นั่นคงทำให้ร่างกายมีแรงขึ้นมาบ้าง.....
ลืมตาขึ้นมายังคงพบภาพเดิม.....ไอ้ยักษ์มันยังไม่ห่างหายไปไหน....ยังคงอยู่ใกล้ๆเหมือนเดิม
“เป็นไงบ้าง.....ดีขึ้นไหม”
ผมพยักหน้าตอบมันออกไป
“หิวข้าวหรือยัง......เมื่อบ่ายกินไปได้นิดเดียวเอง.....”
ผมมองไปรอบๆห้อง.....สภาพกลับมาเหมือนเดิมแล้ว....ผ้าห่ม....ผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด.....ไม่มีกลิ่นเหม็นของอาเจียนที่ผมทำไว้เลย......
“พี่......ทำความสะอาดห้องเองเหรอ”
มันไม่ได้ตอบอะไร....แต่ก็พยักหน้ารับ
“ผม....ขอโทษ.....ที่ทำให้ลำบาก”
“บอกแล้วไง.....ว่าไม่ได้โกรธมึง.....ไม่ต้องขอโทษ”
“....................”
“แล้วก็ไม่ต้องร้องไห้แล้วด้วย.......” ร้องไห้อีกแล้วเหรอ......บ่อน้ำตาแตกง่ายจัง....ไหลออกมาไม่รู้ตัวเลย
“.....................” ผมยังคงนอนร้องไห้เงียบๆ จนไอ้ยักษ์มันช้อนตัวให้ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับกอดผมไว้......เมื่อมีบ่าให้ซบ....น้ำตามันก็ยิ่งไหล
“อย่าร้อง.......กูขอโทษ...ที่ทำให้มึงไม่สบาย.......”
ผมไม่ได้ตอบออกไป แต่ส่ายหัวเพื่อให้มันได้รับรู้ว่าผมไม่ได้โกรธเรื่องนั้น
“พอแล้ว อย่าร้องไห้......เดี๋ยวไข้จะขึ้นอีก......กูไม่ได้โกรธมึง.....อย่าร้องๆ” มันพูดพร้อมกับกับมือลูบหลังผมไปเรื่อยๆเพื่อปลอบให้ผมหยุดร้อง
ตอนนี้น้ำตาหยุดไหลแล้ว แต่ยังคงมีเสียงสะอื้นอยู่บ้าง ไอ้ยักษ์มันดันตัวผมออกจากบ่า เพื่อให้หันเห็นหน้าเวลาคุยกัน
“ปวดหัวหรือเปล่า......? ร้องไห้มากเดี๋ยวจะยิ่งไม่สบายไปกันใหญ่......แล้วหิวข้าวหรือยัง?”
ผมส่ายหัวแทนคำตอบ
“ไม่?.....ไม่ปวดหัวหรือไม่หิวข้าว”
“ไม่ปวดหัวแล้ว”
“แล้วหิวข้าวหรือยัง”
“อื้อ.....หิว”
“รอแปป.....เดี๋ยวเอามาให้”
ก่อนที่มันจะได้ออกไป ผมรีบคว้าข้อมือไว้ทันที “พี่......เดี๋ยวผมออกไปกินข้างนอก....ไม่ต้องยกเข้ามาหรอก.....เดี๋ยวทำเลอะอีก”
มันค่อยๆแกะมือผมออกแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร....ถ้าเลอะอีก....เดี๋ยวกูก็เช็ดให้สะอาดใหม่ได้ นอนรออยู่นี่ล่ะ ไปเอามาให้แปปเดียว”
“อือ”
ครั้งนี้ผมทานได้เยอะกว่ามื้อก่อน....ไอ้ยักษ์มันยังคงป้อนข้าวให้ผมเหมือนเดิม....บอกว่าจะกินเองมันก็ไม่ยอม....
ทานข้าวเสร็จก็เอายามาให้กินเหมือนเดิม......แล้วก็ผล่อยหลับไป
ผมนั่งๆนอนๆให้มันป้อนข้าวป้อนน้ำอยู่แบบนี้ถึงสามวัน..... ผมบอกมันว่าเริ่มดีขึ้นแล้ว กินข้าวกินน้ำ ลุกไปเข้าห้องน้ำเองก็ได้แล้ว แต่มันก็ไม่ยอมเชื่อ....ยังคงนั่งป้อนข้าวป้อนน้ำกันต่อไป....มันคงอยากแน่ใจว่าผมหายป่วยจริงๆ
ผมไม่แน่ใจว่าที่ผมป่วยเป็นเพราะอะไร?......เพราะมีเซ็กกันเกือบทั้งคืนเหรอ......แต่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกนินา......
หรือว่าต้องอยู่ด้านบนตลอดเวลา......ก้มหน้ามากเกินไป......สาเหตุนี้ล่ะมั้ง....ผมคิดว่างั้น
.
.
.
“หายดีแล้วใช่มั้ย”
“อื้อ....สบายขึ้นเยอะเลย....ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ”
“ดีแล้ว.....นึกว่าต้องส่งโรงพยาบาลซะอีก......”
“อันที่จริง.....ถ้าผมไม่สบายอีก.....พี่พาผมไปทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลก็ได้นะ....ให้หมอเขาดูแล....จะได้ไม่ต้องลำบากพี่ด้วย”
“กูพูดเหรอว่าลำบาก”
“ก็.....เปล่า......แต่ผมเกรงใจ.....ไม่สบายพี่ก็ต้องมาดูแล.....แถมยังอ้วกใส่พี่จนเลอะไปหมดอีก.....”
“กูทำให้มึงเป็นแบบนี้.......เรื่องแค่นี้....แค่อ้วกใส่....กูไม่ถือ....มึงไม่ต้องคิดมาก”
“........................”
“แล้วอีกอย่าง............มึงคงไม่อยากให้หมอกับพยาบาลเห็นร่องรอยบนตัวมึงที่กูทำไว้หรอกนะ”เอ่อ......นี่ล่ะมั้ง สาเหตุที่มันยังไม่พาผมส่งโรงพยาบาล......ช่างเถอะ.....ยังไงมันก็ดูแลผม
“ขะ....ขอบคุณครับ....ที่ช่วยดูแลผม”
“อืม.....หายไวๆ......เผื่อวันไหนมึงอยากจะกดกูอีก.....เดี๋ยวกูจัดให้....ฮึฮึ.....” เวร........คนกำลังซึ้งในความดีที่มึงอุตส่าทำให้กู.....เสียอารมณ์.......ดันเสียรู้ไอ้ยักษ์สุดหื่น......
=== End Ch.12===
ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับการติดตาม ^_^
หัวข้อ: mistake.....ความผิดพลาด.....(??) Ch.15-16(END) (อ่าน 245288 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก